Διονύσης Ελευθεράτος
“Ενέδωσε ο Τοτόμης εις πιέσεις και ενέκρινε δάνεια άτινα θεωρούνται χαριστικά και επισφαλή, δια τα οποία είχον ενδιαφερθεί κυβερνητικοί παράγοντες ή άτομα συνδεδεμένα μετ’ αυτών, ούτως ώστε να μην αντιδρούν είς τας παρανομίας του.”Από απόρρητο έγγραφο (9\5\1973) της ΚΥΠ προς τον Παπαδόπουλο
Μόνο όσα καρφώθηκαν ήταν το 1% του ΑΕΠ του 1972!
Μέσα Σεπτεμβρίου 1972. Οι ολυμπιακοί Αγώνες στο Μόναχο είχαν λήξει προ ολίγων ημερών, αλλά στην Αθήνα ο Παττακός μόλις άρχιζε την μάχη για τα δικά του ρεκόρ, στο στίβο της εξυγίανσης. Στα χέρια του έπεσε έγγραφο του υποδιοικητή της Εθνικής Τράπεζας. Το διάβασε, βγήκε απο τα ρούχα του και το κοινοποίησε σε όλους τους διοικητές τραπεζών, αλλά και στους Παπαδόπουλο- Μακαρέζο, μαζί με ένα δικό του σημείωμα.
“Διά του ανωτέρω σχετικού εγνώσθη ότι αι οφειλαί του συγκροτήματος Λαδοπούλου προς την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος ανέρχονται εις το ποσόν των 546 εκατ. Δραχμών, εξ ων 523 ληξιπρόθεσμη τοιαύται. Η εικών είναι απαραδέκτως απαράδεκτος. Πρόκειται περί καταστάσεως μη δυναμένης να αιτιολογηθεί εις μίαν κοινωνίαν ενάρετων ανθρώπων. Κάμνω την δήλωσειν ότι τοιαύτης μορφής επιχειρηματίαι, αφερέγγυοι και μη ικανοί, θα πρέπει να καταχωρούνται εις ειδικόν πίνακα ανυπόπτων προσώπων μη δικαιουμένων ουδεμίας τιμής, ούτε ηθικης ουδέ και υλικής’
Η φράση “δάσκαλε που δίδασκες...” ταίριαζε απολύτως στον Παττακό.
Σε απόρρητο έγγραφο της ΚΥΠ για δάνεια “ άτινα θεωρούνται ως χαριστικά ή επισφαλή” με ημερομηνία 9 Μαίου 1973, φιγουράριζαν και δικοί του συγγενείς, ανάμεσα σε πολλά άλλα πρόσωπα από τον περίγυρο των κορυφαίων του καθεστώτος.
Και να πεις ότι ήταν και μικρές οι αξιώσεις του Παύλου... όχι του ομώνυμου αποστόλου, αλλά του Γ.Παύλου και του Π.Παύλου. Ο πρώτος ήταν συμπέθερος του Παττακού. Ο δεύτερος, άντρας της δεύτερης κόρης του. Αμφότεροι, μέλη της διοίκησης της εταιρείας “Τουριστικαί Επιχειρήσεις Νότου”,που ιδρύθηκε το 1971. Για την εταιρεία του οι δυο Παύλου ζήτησαν και πήραν 151.080.000 δραχμές σε θαλασσοδάνειο. Επειδή τρώγοντας ανοίγει η όρεξη, αξίωσαν κι ένα... συμπληρωματικό, ύψους 218,4 εκατ. δρχ. Ο Γ.Παύλου μάλιστα ζήτησε να χρηματοδοθεί κατά 96% (!) ένα δικό του κλωστήριο, συνολικού κόστους 300 εκατ.δρχ.
Δεν μαθεύτηκε κατά πόσο ικανοποιήθηκαν το δεύτερο και το τρίτο αίτημα, που αναφέρονταν στον κατάλογο της ΚΥΠ για το “υπό έγκρισιν” χαριστικά και επισφαλή. Συνολικά οι δύο Παύλου επιδίωξαν να πάρουν δάνεια αγύριστα συνολικού ύψους 657,5 εκατ.δρχ! Αυτό, όμως για τον Παττακό δεν ήταν “απαραδέκτως απαράδεκτον”...
Πασιφανής ο χουντικός φαρισαϊσμός αλλα τα ίδια τα θαλασσοδάνεια αντιπροσώπευαν ειλικρινέστατα το ελληνικό μεταπολεμικό αναπτυξιακό μοντέλο. Το μοντέλο που στηριζόταν- από τη δεκαετία του 1950- στον εύκολο δανεισμό και στις παγωμένες πιστώσεις, και το οποίο συμπυκνώθηκε στο σαρκαστικό απόφθεγμα “Ελλάς η χώρα των πτωχών βιομηχάνων και των πλούσιων βιομηχάνων”
Εάν ευσταθούν οι υπολογισμοί του Γ.Μίρκου, παλιού υποδιοικητή και κατόπιν διοικητή της Εθνικής Τράπεζας ( δεκαετία του 1980 και 1990, αντίστοιχα ) ρίχτηκαν στα σαγόνια μικρού αριθμού βιομηχανιών 80 εκατ. Δολάρια της εποχής του Σχεδίου Μάρσαλ. Τα χρήματα αυτά, “ παρά τις ευνοϊκές ρυθμίσεις των κατά καιρούς κυβερνήσεων ( κεφαλαιοποιήσεις, διαγραφές τόκων κλπ) έμειναν ανεξόφλητα μέχρι τη δεκαετία του 1980 για να χαθούν με τις προβληματικές” Με τις παγωμένες πιστώσεις δε, όπως τονίζει ο οικονομικός αναλυτής Νίκος Νικολάου, “χάθηκαν άλλα 1068 εκατομμύρια δραχμές που είχαν δανειστεί 150 επιχειρήσεις”
Η διαφορά έγκειται του ρυθμούς. Επί χούντας, όπως σημειώνει και ο Ν.Νικολάου, “υπήρξε πλήρης ασυδοσία και ο υπερδανεισμός χτύπησε κόκκινο”.
Όντως, τα θαλασσοδάνεια που χορηγήθηκαν τότε είναι ανυπολόγιστα.
Στη μεταπολίτευση, ο “ Ταχυδρόμος” αποκάλυψε δύο απόρρητες εκθέσεις της ΚΥΠ, για δάνεια “ χαριστικά ή επισφαλή”. Και οι δύο με την ίδια προαναφερθείσα ημερομηνία (9\5\1973). Αμφότερες με την υπογραφή του αρχηγού της ΚΥΠ, Ταξίαρχου Μιχάλη Ρουφογάλη. Το ένα έγγραφο αφορούσε τα “ υπό έγκρισην” δάνεια αυτής της κατηγορίας. Το άλλο τα ήδη χορηγηθέντα. Το δεύτερο έγγραφο έφερε τις ενδείξεις “Απόρρητον”, Προσωπικόν”, “Επείγον”, και απευθυνόταν στον Παπαδόπουλο.
Δεν ήταν παρά δύο έγγραφα που έτυχε να διασωθούν και να αποκαλυφθούν. Ο αριθμός των θαλασσοδανείων που αναφέρονται σε αυτά ενδέχεται να αντιπροσωπεύει μαι ισχνή υποδιαίρεση όσων μοιράστηκαν στην επταετία. Το ποσό πάντως που αντιστοιχεί στα αναφερόμενα θαλασσοδάνεια επαρκεί για να προκαλέσει ναυτία: Τα “χορηγηθέντα” ανέρχονταν σε 1.519.000.000 δρχ. (ναι, ένα δισεκατομμύριο πεντακόσια δεκαεννέα εκατομμύρια δραχμές) και τα “υπό έγκρισην” 1.492,000 δρχ.
Δηλαδή, από τα αναφερθέντα σε δύο-μόνο δύο- εκθέσεις αποκαλύφθηκε ότι ζητήθηκαν υπό μορφήν θαλασσοδανείων 3 δις. Δραχμές, εκ των οποίων δόθηκαν σίγουρα πάνω απο τα μισά. Το ποσό είναι ασύλληπτο.Τι σήμαιναν τότε 3 δισ. Δραχμές; Περίπου το 1,1% του ΑΕΠ του 1971. Σαν να λέμε σήμερα σχεδόν 2 δισ. Ευρώ, σήμερα!
Πώς να αντέδρασαν άραγε ο Παπαδόπουλος και ο Μακαρέζος, όταν παρέλαβαν τον υπόμνημα του ...ενάρετου Παττακού; Μπορούμε να φανταστούμε τον πρώτο να δυσφορεί, επειδή για άλλη μια φορά ο Α’ αντιπρόεδρος τον έπρηζε. Τον Μακαρέζο μάλλον να γελά τον φανταζόμαστε. Ο οικονομικός εγκέφαλος του καθεστώτος δεν επηρεαζόταν από τέτοια. Κάποτε η Νομισματική Επιτροπή αποφάσισε να απαγορευτούν οι δανειοδοτήσεις επιχειρήσεων, των οποίων τα ίδια κεφάλαια δεν έφθαναν το 30% του συνόλου της επένδυσης, και τότε ο Μακαρέζος παρενέβη αμέσως. Ακύρωσε την απόφαση.
Να και μια ευπρόσωπη συνηγορία σε όλα αυτά: “Είναι δύσκολο να δημιουργηθεί ένα νέο οικονομικό κατεστημένο, να βοηθηθούν νέοι επιχειρηματίες, χωρίς να υπάρξουν κατηγορίες για ευνοιοκρατία”. Το είπε τον Απρίλιο του 1972 στον Θ.Κουλουμπή ο καθηγητής Λουκάς Πάτρας, στενός συνεργάτης του Παπαδόπουλου. Ένας Λουκάς “κατανοούσε τους άλλους “αποστόλους”.
Απόσπασμα από το βιβλίου του Διοσύση Ελευθεράτου “Λαμόγια στο χακί”
Κεφάλαιο “Σκάνδαλα και διαφθορά”
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου