Της Ελένης Ζάχαρη
Σας καλωσορίζουμε στο « Από καρδιάς»… την λογοτεχνική στήλη του περιοδικού μας, στην οποία «φιλοδοξούμε» να παρουσιάζουμε λογοτέχνες , συγγραφείς και ποιητές, μ’ έναν τρόπο κυρίως «καρδιακό», καθόλου τυπικό και σαφώς χωρίς σοβαροφάνειες.
Εγκαινιάζουμε τη στήλη μ’ ένα αγαπημένο πρόσωπο για την «αφεντιά» μου , με το οποίο μας συνδέει και μια «καρμική» σχέση!
Ο Νίκος Φαρούπος, συγγραφέας και σεναριογράφος , γνωστός από τα βιβλία του στις εκδόσεις «Κέδρος» και τις δουλειές του στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο , ήρθε για να συμμετάσχει σ’ ένα παιγνίδι λέξεων μιλώντας μας για τη ζωή , το έργο και τους σταθμούς του..
- Δάσκαλέ μου αγαπημένε, μια και το βιογραφικό σου σημείωμα μπορεί, όποιος θέλει, να το διαβάσει είτε στα εσώφυλλα των βιβλίων σου είτε στη σελίδα σου στο facebook , λέω να σου δώσω μερικές λέξεις κι εσύ να κάνεις «παιχνίδι» με τον ιδιαίτερο τρόπο σου!
- Ο.Κ.
- Λοιπόν…. Εφηβεία , καλό παιδί; Κακό παιδί; Διάβασμα;
- Από μικρός είχα πάντα πολλά ενδιαφέροντα και πολλές παρέες που σπανίως συνδυάζονταν μεταξύ τους. Είχα την παρέα του ποδοσφαίρου, την παρέα των τσαμπουκάδων, την παρέα των καλών μαθητών... συναναστρεφόμουν το ίδιο και τους αλητάμπουρες και τους διαβαστερούς… Το ίδιο έγινε και στα εφηβικά μου χρόνια στην Κυψέλη. Με την παρέα των καλών μαθητών διάβαζα για μένα, γιατί μου άρεσε, αλλά και για να ικανοποιηθούν οι γονείς με τους βαθμούς και με την παρέα των αλητάμπουρων, έτρεχα στα ποδόσφαιρα, στα κορίτσια, στις ντίσκο και με τα μηχανάκια... οι βαθμοί ήταν καλοί και από το σπίτι υπήρχε ελευθερία από τα 16 και μετά… αλλά, είπαμε, το διάβασμα διάβασμα…είτε σχολικά βιβλία, είτε κλασικά εικονογραφημένα, είτε Μικρός Ήρωας, είτε Μάσκα, πάντα κρατούσα κάτι στο χέρι.. αν και στο σπίτι δεν υπήρχε βιβλίο ούτε για δείγμα... βιβλία έβρισκα στη γιαγιά μου.. -μια μυθιστορηματική γυναίκα- και στο σπίτι του ξαδέλφου μου του Μάνου, που είχε ό, τι αστυνομικό υπήρχε και ό,τι από κλασική λογοτεχνία είχε κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Πάπυρος τσέπης... Απίστευτα βιβλία... από τη μια είχα τις αδελφές Μπροντέ της γιαγιάς, κι ότι αφορούσε γυναίκες ή είχε γυναικείο τίτλο κι από την άλλη όλη την Αγκάθα Κρίστι, τον Τσάντλερ, τον Χάμμετ και άλλους… και βέβαια, ακούγαμε τότε πολύ μουσική… είχαμε φτιάξει κι ένα γκρουπάκι με μια παρέα… έπαιζα ακόρντα… τρέχαμε από πάρτι σε πάρτι και από ντίσκο σε ντίσκο… S.O.S και Problem θυμάμαι… μετά Αυτοκίνηση…
-Χμμμ… «καρεκλάδες»… «ροκάδες» , εσύ με τους πρώτους;
- Όχι, τους καρεκλάδες, τους χοροπηδηχτούς ντισκόβιους τους κοροϊδεύαμε, εμείς ήμασταν αυθεντικοί ροκάδες, και βεβαίως στο δίλημμα Beatles ή Stones απαντούσαμε Stones... τους Beatles τους αγάπησα όταν πέρασα πια την εφηβεία και ωρίμασα... τότε ακούγαμε πολύ ροκ, Ντίλαν, Mountain, Πινκ Φλόιντ, Λεντ Ζέππελιν, Ντιπ Περπλ, Χέντριξ… ροκ, ροκ, και πάλι ροκ... άγρια νιάτα… τρέχαμε στη Θόλου στην Πλάκα και ακούγαμε τους Κάστορες, ένα πολύ καλό γκρουπ, ταλαντούχα παιδιά από το Περιστέρι, που έκαναν συχνά σαπόρτ στους Socrates (drunk the conium)… μετά συχνάζαμε στο Τριπ και στο Χρυσό Κλειδί… άγνωστες λέξεις στη σημερινή πιτσιρικαρία… μπουκάρανε συχνά οι μπάτσοι και πετάγανε έξω… χούντα γαρ, έπεφτε και καμιά καρπαζιά… κι άμα είχες μακριά μαλλιά ή δεν προλάβαινες να βγάλεις το σκουλαρίκι, αλίμονό σου… τις Κυριακές, τα πρωινά, σε κινηματογράφους της Κυψέλης, είχαμε συναυλίες ροκ… άκουγες κομμάτια των Ζέππελιν ή των Ντιπ Περπλ μουσικά ολόιδια, χωρίς βέβαια τις απίστευτες φωνές του Ρόμπερτ Πλαντ ή του Ίαν Γκίλαν…
- Κυψέλη και πάλι!
- Και βέβαια Κυψέλη! Από το 1972 μέχρι το 1980 που έφυγα για την Αυστρία, η Κυψέλη διατηρούσε ακόμη μέρος της παλιάς της αίγλης... θυμάμαι τις βόλτες μας στη Φωκίωνος, κόσμος, καφέ, πιτσαρίες, θυμάμαι την Quinta, πριν γίνει ντίσκο ή κλαμπ, όταν τραγουδούσε ο Τόλης, χόρευε η Γκιζέλα Ντάλι, έρχονταν ηθοποιοί του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, θυμάμαι το Γιώργο Φούντα, έμενε Αγίας Ζώνης, τον Τέρρυ Χρυσό, το Σωτήρη Μουστάκα, χαμός από κόσμο η Φωκίωνος, και δίπλα το Πεδίον του Άρεως με τον Οικονομίδη, και βέβαια έχουμε προσπεράσει τη χούντα... αλλά εμείς τότε ήμασταν πιτσιρικάδες, κάτι σφαλιάρες φάγαμε, απέξω από το Πολυτεχνείο διαδηλώναμε, πέσανε κάνα δυο γκλομπιές, περάσανε κάτι σφαίρες πάνω από τα κεφάλια μας... τίποτα σπουδαίο ή γενναίο… άλλοι υποφέρανε…
- Χούντα; Σε επηρεάζει;
- Η χούντα; δε νομίζω... μόνο λίγα πράγματα θυμάμαι έντονα από τη χούντα... σε μια διαδήλωση στην Πατησίων όπου οι αστυνομικοί έβγαλαν πιστόλια και έριξαν στο ψαχνό... μου φαινόταν απίστευτο αυτό που έβλεπα... σαν ταινία... πίστευαν όλοι ότι θα ρίξουν πάνω από τα κεφάλια μας... άλλοι πίστευαν ότι οι σφαίρες ήταν πλαστικές... όμως ήταν κανονικότατες... δεν θα το πίστευα αν μου το έλεγαν άλλοι, αλλά ακούστηκαν ουρλιαχτά, αίματα, κορμιά έπεφταν στην άσφαλτο… σκοτώθηκε μια ξένη κοπέλα τότε μπροστά μας σε ένα κινηματογράφο, ούτε θυμάμαι ποιος ήταν, και βάλαμε μερικούς τραυματίες σε ένα ταξί, στην Επτανήσου και Φωκίωνος, δίπλα σε κάτι πολτοποιημένα, από τις ερπύστριες ενός τανκ, αυτοκίνητα.... αυτό που με συγκλόνισε είναι το «πυροβολώ στο ψαχνό».... ότι μπορείς να χάσεις τη ζωή σου νέος, τόσο ανόητα, τόσο ανεύθυνα, τόσο άδικα... την πολύτιμη, μοναδική ζωή σου... να την αφαιρέσει κάποιος άγνωστος «εκτελώντας εντολές»… ή επειδή τρόμαξε ή επειδή δεν ήξερε καλά το όπλο και πάτησε ασυναίσθητα τη σκανδάλη... το παράλογο... Η Κυψέλη όμως ήταν και είναι για μένα έμπνευση... αρκεί να σκεφτώ τις βόλτες με τις παρέες στη Φωκίωνος, να θυμηθώ μερικά πρόσωπα εκείνων των ημερών και αμέσως γεννιούνται μέσα μου ιστορίες... οι νεανικοί έρωτες, το ξεροστάλιασμα με τις ώρες κάτω από παράθυρα κοριτσιών, τα τηλεφωνήματα με τις ώρες…
- Έρωτας…..( δεν πάει Πανεπιστήμιο… δεν διδάσκεται… δεν… ) για σένα ο τύπος αυτός είναι ή δεν είναι;
- Έχεις δίκιο… ο έρωτας δε διδάσκεται… και δε νομίζω ότι μαθαίνεται ποτέ… ο έρωτας είναι σαν τρένο... κάνει στάσεις, σύντομες ή μεγάλες, παθαίνει βλάβες, πάει μπρος, πίσω... αυξάνει ταχύτητα, χαμηλώνει ταχύτητα... αν δεν αλλάξει γραμμή μπορεί να πάει και ως το τέρμα... ενίοτε περνάει και από πάνω σου… ομολογώ ότι έχω σταθεί τυχερός με τις γυναίκες... τις έχω αγαπήσει και τις έχω σεβαστεί κι εκείνες μου έχουν ανταποδώσει το σεβασμό και με έχουν αγαπήσει (ελπίζω)... βεβαίως πρόδωσα και προδόθηκα.. εγκατέλειψα και εγκαταλείφθηκα... όλα μέσα στο ερωτικό παιχνίδι είναι... θεωρώ όμως σπουδαίο κατόρθωμα ότι με τις περισσότερες σημαντικές σχέσεις μου είμαι καλός φίλος μέχρι σήμερα, δυστυχώς όχι με όλες, αφού κάποιες πίκρες φαίνεται πως είναι αδύνατον να ξεπεραστούν...
- Πάμε Αυστρία;
- H Αυστρία είναι μεγάλη ιστορία για μένα… η χώρα με φιλοξένησε για μερικά χρόνια, γνώρισα θαυμάσιους ανθρώπους, υπήρξε για μένα μία αποκάλυψη... μια πανέμορφη χώρα, οργανωμένη... τα κορίτσια σου χαμογελούσαν και σου έπιαναν κουβέντα στο δρόμο, τα συγνώμη και τα ευχαριστώ δίνουν και παίρνουν, στο Πανεπιστήμιο ντρεπόσουνα να μπεις... στους καθηγητές μιλούσες (και σου μιλούσαν) με σεβασμό... ούτε σκουπίδια, ούτε άθλια γκράφιτι παντού, ούτε ουρλιαχτά από τις κομματικές νεολαίες, αυτό το αίσχος (μιλάμε για αίσχος όχι για δημοκρατία)... και καλά τα κόμματα, την (ανόητη) δουλειά τους κάνουν, οι φοιτητές που έχουν πάει να μάθουν πέντε γράμματα, πώς το ανέχονται αυτά; Την εποχή εκείνη έλεγες ότι είσαι από την Ελλάδα και αρκετοί καθηγητές σου φέρονταν διαφορετικά... σαν να ήσουν κάτι ξεχωριστό... τώρα πια υποθέτω ότι θα σε κοιτάζουν σαν έναν, ανώριμο χρεοκοπημένο τύπο που πάει να βουλιάξει την Ευρώπη... έλεγες ότι είσαι φοιτητής ή συγγραφέας και ο κόσμος σε κοιτούσε σαν να προσπαθείς να κάνεις κάτι σπουδαίο στη ζωή σου... εδώ μάλλον αμήχανα αισθάνονται, αν όχι αδιάφορα μην πω και εχθρικά... παρεμπιπτόντως γνώρισα κι εκεί μερικούς έλληνες που έκαναν μεταπτυχιακό, χωρίς να ξέρουν καν ξένες γλώσσες, γρι γερμανικά εννοείται, αργότερα έμαθα ότι ήταν κάτι ανώτεροι υπάλληλοι του δημοσίου... που... ιδέα δεν έχω για ποιο λόγο πηγαινοέρχονταν 2-4 χρόνια στην Αυστρία... Στην Αυστρία γνώρισα ανθρώπους μιας άλλης νοοτροπίας... ανοίγονται δύσκολα αρκεί να κερδίσεις την εμπιστοσύνη τους, φυσικά οι γερμανόφωνοι έχουν κι αυτοί κάποια ενοχλητικά ελαττώματα, έχουν μια ακαμψία, μια επιφανειακή σοβαρότητα που την κατεδαφίζει μονάχα το αλκοόλ, επίσης είναι και όλο αυτό το κόλλημά τους με τη λέξη arbeit (εργασία, δουλειά) και το περιεχόμενό της, δεν έχει καμιά σχέση με το πώς βλέπει τη δουλειά ο νεοέλληνας, όπως και με τη λέξη χρήμα... Εργασία και χρήμα είναι ιερά πράγματα για τους γερμανόφωνους, τα χειρίζονται και τα δύο με υπευθυνότητα και δεν είναι καθόλου «χαλαροί» με τη δική μας άνεση, ούτε με το πώς βλέπουμε εμείς τη δουλειά και τα λεφτά... μας χωρίζει ένα χάσμα... δεν χρειάζεται να γίνουμε σαν αυτούς βεβαίως, όμως λίγη παραπάνω υπευθυνότητα σε αυτά τα θέματα δεν θα κακόπεφτε.. προσωπικά βρίσκω συγκλονιστικό ότι παρόλα αυτά, τις λαϊκίστικες φυλλάδες, την σκληρή γλώσσα αλλά και οικονομική πολιτική των γερμανικών κυβερνήσεων κατά της Ελλάδας, υπάρχει ακόμα περίπου ένα 40% γερμανών και ένα μεγαλύτερο ποσοστό αυστριακών που υποστηρίζει την Ελλάδα... μου φαίνεται απίστευτο έως συγκινητικό... έχω συγκατοικήσει με γερμανούς και αυστριακούς και σας πληροφορώ ότι στο ψυγείο μάρκαραν τα αυγά τους ή άλλα τρόφιμα και σε κοιτούσαν εμβρόντητοι όταν τους πρόσφερες τσιγάρο ή κέρναγες μπύρα ή κάτι άλλο...
- Αστυνομική λογοτεχνία! Επηρεάστηκες απ’ τα διαβάσματά σου στη διαμόρφωση των δικών σου χαρακτήρων; Αλήθεια, το αστυνομικό μυθιστόρημα που γράφεις τελείωσε επιτέλους;
- Το βιβλίο τέλειωσε... μένουν κάποιες διορθώσεις... παιδεύτηκα πολύ με τον ήρωα, τον Αστυνόμο Ρούσσο, κι αυτό γιατί ο Μαρής, ο Μάρκαρης και άλλοι έχουν ήδη φτιάξει καλούς, ενδιαφέροντες και ολοκληρωμένους χαρακτήρες και δεν θα είχε νόημα να κάνω κάτι παρόμοιο... κι έτσι ο δικός μου μπάτσος είναι πρώην ροκάς, φρικιό στα νιάτα του, πριν γίνει αστυνόμος, τέλειωσε νομική, καμιά σχέση με γνωστά πρότυπα... πιο κοντά σε μένα είναι και σε ένα νεαρό αστυνόμο, μορφωμένο παιδί, που γνώρισα σε ένα ταξίδι και ήταν ροκάς και χεβιμεταλάς... ντύσιμο κατάμαυρο, μπότες, κοτσίδα, σκουλαρίκι… και i pod με ό,τι ρακιά μπορείς να φανταστείς…
- Η αλήθεια είναι πως δε θα μπορούσα να σε φανταστώ να περιγράφεις έναν τυπικό μπάτσο..... χαχαχαχαχα!!! Εμείς…. «Δήμιος» , θέλω να πω πολλά και δεν έχουμε χώρο, να μιλήσω για το παράδοξο της υπέροχης αυτής συνάντησης… Τελικά, αξιομνημόνευτος ο φοβερός και απλησίαστος «Δήμιος»!!!
Η αφορμή;
- Η ιδέα του δήμιου ήταν ένα ανέλπιστο δώρο του Φίλιππου Βλάχου, που είχε τις ιστορικές εκδόσεις ΚΕΙΜΕΝΑ... είχαμε νοικιάσει το σπίτι του για το γύρισμα μια ταινίας του Ν. Περάκη (Βίος και Πολιτεία)… εκεί ερχόταν και ο Φίλιππος... και μόλις του είπα ότι γράφω... μου είπε... υπάρχουν ελληνικά θέματα υπέροχα που δεν τα έχει αγγίξει κανείς ποτέ... του λέω τι εννοείς... και μου είπε ο άνθρωπος να μάθω ό,τι μπορώ για τους δήμιους και τη γκιλοτίνα του Ναυπλίου... δεν ήξερα ότι ο Όθωνας έφερε τη γκιλοτίνα το 1833 και ότι «η μηχανή» σταμάτησε να δουλεύει το 1921, επί Βενιζέλου.. ψάχνοντας στην Εθνική Βιβλιοθήκη ιστορίες εποχής βρήκα κι άλλα θαυμάσια θέματα τα οποία και έκανα σενάρια, χρηματοδοτήθηκαν από ένα πρόγραμμα ανάπτυξης σεναρίων της ΕΕ, το Script Fund κι έκτοτε παρέμειναν ξεχασμένα στα συρτάρια μου..
- Έργα που σε κάνουν περήφανο;;
- Είμαι υπερήφανος για τα 4 βιβλία (έχω ακόμη δύο έτοιμα) για την αρχαία Ελλάδα, χαίρομαι γιατί έχουν πάει σε αμέτρητες πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, σχεδόν όπου υπάρχει ελληνισμός... θα μου πεις ιστορικός είσαι; τι δουλειά έχεις να γράψεις βιβλία για την αρχαία Ελλάδα; ... Θα συμφωνήσω μαζί σου... ιστορικός δεν είμαι, όμως η αγάπη μου για το αντικείμενο αυτό φαίνεται πως ήταν πιο δυνατή από την αγάπη δεκάδων χιλιάδων φιλόλογων και ιστορικών που θα έπρεπε να είχαν στρωθεί και να είχαν γράψει αυτά τα βιβλία... το αστείο είναι ότι έψαξα να τα βρω αυτά τα βιβλία, αλλά δεν υπήρχαν όταν τα χρειάστηκα πριν από κάποια χρόνια γιατί έγραφα ένα μυθιστόρημα που εκτυλισσόταν στην Αθήνα του 5ου αι. π.Χ. και βρέθηκα να χωλαίνω σε γνώσεις... αναγκάστηκα λοιπόν να κάνω μια μεγάλη μελέτη για την εποχή, που κατέληξε σε 6 βιβλία... τα 4 εκδόθηκαν ήδη από τις εκδόσεις Κέδρος...
- Έργο σου με το οποίο πέρασες πολύ καλά γράφοντάς το;
- ''Ο δήμιος'' με κούρασε πολύ, πέντε χρόνια δούλεψα το βιβλίο... εκτός από την ιστορία και τους χαρακτήρες των ηρώων ασχολήθηκα πολύ και με τη γλώσσα... οι ήρωες γράφουν στη γλώσσα της τάξης τους ή του επιπέδου τους, αν θέλεις, χρησιμοποιώ λοιπόν από τη μαλλιαρή, τη δημοτική και τα νέα ελληνικά, μέχρι την αρχαΐζουσα καθαρεύουσα, τη σημερινή γλώσσα, ακόμα και ψήγματα της αρχαίας ελληνικής... όμως χάρηκα πολύ το αποτέλεσμα... ευχαριστήθηκα πολύ και με τις νουβέλες της επιστημονικής φαντασίας «Οι αυριανοί έρωτες θα είναι οι καλύτεροι», όπως και με τις ιστορίες τρόμου «Οι ιχνηλάτες του σκότους»….
- Λογοτεχνία;
- Μου αρέσουν πολλά λογοτεχνικά είδη... και κατά καιρούς αφοσιώνομαι σε ένα είδος και παραμελώ τα άλλα... στην εφηβεία μου διάβαζα αστυνομικά, επιστημονική φαντασία και τρόμου, μετά μονάχα κλασική λογοτεχνία... τα χρόνια που σπούδαζα ψυχολογία, διάβαζα βιβλία σχετικά με το αντικείμενο, όταν άρχισα να σπουδάζω σινεμά, διάβαζα κινηματογράφο, φιλοσοφία, άρχισα να γράφω σενάρια και να δουλεύω στο σινεμά... παθιάζομαι με ό,τι κάνω, αφοσιώνομαι... μου αρέσει... Η αγάπη μου και η ενασχόλησή μου με διαφορετικά λογοτεχνικά είδη με έκανε να μπορώ να γράψω διαφορετικά μεταξύ τους βιβλία, όπως αστυνομικό μυθιστόρημα, ιστορικό μυθιστόρημα, ερωτικά διηγήματα, νουβέλες επιστημονικής φαντασίας, διηγήματα τρόμου., μελέτες για την αρχαία Ελλάδα... είναι κι αυτός ένας τρόπος για με ιντριγκάρει η γραφή... εξερευνώ σε βάθος ένα λογοτεχνικό είδος γράφοντας γι' αυτό...
- Συγγραφείς αγαπημένοι; (πονηρή ερώτηση….. ςςςςς)
- Ωχ... δεν είμαι ιδιαίτερα φανατικός με κανένα συγγραφέα... έχω όμως θαυμάσει την πένα πολλών... ελλήνων και ξένων… θεωρώ κάποιον μεγάλο συγγραφέα ανάλογα με τις σελίδες του βιβλίου του που τσακίζω ή φράσεις (σκέψεις, συλλογισμούς) που υπογραμμίζω... λατρεύω όταν η ανθρώπινη ευφυΐα είναι στο φόρτε της, όταν ένας άνθρωπος σκέφτεται σε βάθος και δημιουργεί με γνώση και ταλέντο... υπάρχουν βιβλία που έχω τσακίσει σχεδόν τις μισές σελίδες και άλλα που τα έχω αφήσει άθικτα στη βιβλιοθήκη... συγγραφείς που παράτησα τα βιβλία τους άθικτα, συνήθως δεν τους εκτιμώ ιδιαίτερα... εντούτοις υπάρχουν και συγγραφείς υποδόριοι, που αν και η γραφή τους δεν εντυπωσιάζει, δημιουργούν ένα θαυμάσιο βιβλίο, άλλοι πάλι γράφουν εκπληκτικά κεφάλαια, ανάμεσα σε κουραστικές περιγραφές τις οποίες πιάνεις τον εαυτό σου να τις προσπερνάει, για να πάει στις δυνατές εκείνες σελίδες που ο συγγραφέας βρίσκεται στο φόρτε του...
- Θα κλείσουμε με την αγάπη σου; Αντίπαρος….
- Να πούμε για την Αντίπαρο; Θα πρέπει να γεμίσουμε πολλές σελίδες... στην Αντίπαρο έμενε η γιαγιά μου η Άννα μέχρι που πέθανε... εγγονή της Μανταλένας που έγινε ταινία... η γιαγιά μεγάλωσε κι έζησε στο Χαλάνδρι, πήγε σχολείο στις καλόγριες, κάπνιζε, διάβαζε βιβλία και κυκλοφορούσε το 1916 (16 χρόνων) μόνη της με ταξί (!) στην Αθήνα και πήγαινε σινεμά... ο πατέρας της ήταν εργολάβος δημοσίων έργων, κι όταν αρρώστησε η γυναίκα του, πήρε την οικογένεια, αγόρασαν κτήματα στην Αντίπαρο κι εγκαταστάθηκαν εκεί... η γιαγιά δεν συγχώρεσε ποτέ ούτε τον πατέρα της ούτε τη μάνα της... είχε λατρεία στη στολή, ποιος ξέρει τι όνειρα είχε, αλλά στο νησί ένας ένστολος υπήρχε, ο παππούς ο Νίκος, της Βασιλικής χωροφυλακής. Παντρεύτηκαν, ήρθαν στην Αθήνα κι έκαναν 8 παιδιά.. ήμουν από τα αγαπημένα της εγγόνια... με χαρτζιλίκωνε, μου μαγείρευε, αλλά άμα με έβλεπε με καμιά τουρίστρια στο νησί έβγαινε από το σπίτι και με σκυλόβριζε... είχε αλλεργία στις γερμανίδες... στην Αντίπαρο δούλευα τα καλοκαίρια μπάρμαν ή έβαζα μουσική, έκανα μάλιστα κι ένα δικό μου μπαράκι, το '83... αξέχαστα καλοκαίρια... αξέχαστοι έρωτες… πολλά πολλά… της εφηβείας και της νιότης…
- Νίκο, ευχαριστώ πολύ για το «Από καρδιάς» ‘άνοιγμα’ της στήλης μας… Για μένα είσαι ο μυστικός καθοδηγητής και δάσκαλος που με διακριτικότητα συμβουλεύεις πάντα και για τις ποιητικές απόπειρες και για όλα τα σπουδαία και μεγάλα…
Ευλογημένος «ο δήμιος»… Και βέβαια ένας σπουδαίος και ξεχωριστός συγγραφέας με γνωστικό πεδίο ευρύ και γνώση της γλώσσας μας……
Σας καλωσορίζουμε στο « Από καρδιάς»… την λογοτεχνική στήλη του περιοδικού μας, στην οποία «φιλοδοξούμε» να παρουσιάζουμε λογοτέχνες , συγγραφείς και ποιητές, μ’ έναν τρόπο κυρίως «καρδιακό», καθόλου τυπικό και σαφώς χωρίς σοβαροφάνειες.
Εγκαινιάζουμε τη στήλη μ’ ένα αγαπημένο πρόσωπο για την «αφεντιά» μου , με το οποίο μας συνδέει και μια «καρμική» σχέση!
Ο Νίκος Φαρούπος, συγγραφέας και σεναριογράφος , γνωστός από τα βιβλία του στις εκδόσεις «Κέδρος» και τις δουλειές του στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο , ήρθε για να συμμετάσχει σ’ ένα παιγνίδι λέξεων μιλώντας μας για τη ζωή , το έργο και τους σταθμούς του..
- Δάσκαλέ μου αγαπημένε, μια και το βιογραφικό σου σημείωμα μπορεί, όποιος θέλει, να το διαβάσει είτε στα εσώφυλλα των βιβλίων σου είτε στη σελίδα σου στο facebook , λέω να σου δώσω μερικές λέξεις κι εσύ να κάνεις «παιχνίδι» με τον ιδιαίτερο τρόπο σου!
- Ο.Κ.
- Λοιπόν…. Εφηβεία , καλό παιδί; Κακό παιδί; Διάβασμα;
- Από μικρός είχα πάντα πολλά ενδιαφέροντα και πολλές παρέες που σπανίως συνδυάζονταν μεταξύ τους. Είχα την παρέα του ποδοσφαίρου, την παρέα των τσαμπουκάδων, την παρέα των καλών μαθητών... συναναστρεφόμουν το ίδιο και τους αλητάμπουρες και τους διαβαστερούς… Το ίδιο έγινε και στα εφηβικά μου χρόνια στην Κυψέλη. Με την παρέα των καλών μαθητών διάβαζα για μένα, γιατί μου άρεσε, αλλά και για να ικανοποιηθούν οι γονείς με τους βαθμούς και με την παρέα των αλητάμπουρων, έτρεχα στα ποδόσφαιρα, στα κορίτσια, στις ντίσκο και με τα μηχανάκια... οι βαθμοί ήταν καλοί και από το σπίτι υπήρχε ελευθερία από τα 16 και μετά… αλλά, είπαμε, το διάβασμα διάβασμα…είτε σχολικά βιβλία, είτε κλασικά εικονογραφημένα, είτε Μικρός Ήρωας, είτε Μάσκα, πάντα κρατούσα κάτι στο χέρι.. αν και στο σπίτι δεν υπήρχε βιβλίο ούτε για δείγμα... βιβλία έβρισκα στη γιαγιά μου.. -μια μυθιστορηματική γυναίκα- και στο σπίτι του ξαδέλφου μου του Μάνου, που είχε ό, τι αστυνομικό υπήρχε και ό,τι από κλασική λογοτεχνία είχε κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Πάπυρος τσέπης... Απίστευτα βιβλία... από τη μια είχα τις αδελφές Μπροντέ της γιαγιάς, κι ότι αφορούσε γυναίκες ή είχε γυναικείο τίτλο κι από την άλλη όλη την Αγκάθα Κρίστι, τον Τσάντλερ, τον Χάμμετ και άλλους… και βέβαια, ακούγαμε τότε πολύ μουσική… είχαμε φτιάξει κι ένα γκρουπάκι με μια παρέα… έπαιζα ακόρντα… τρέχαμε από πάρτι σε πάρτι και από ντίσκο σε ντίσκο… S.O.S και Problem θυμάμαι… μετά Αυτοκίνηση…
-Χμμμ… «καρεκλάδες»… «ροκάδες» , εσύ με τους πρώτους;
- Όχι, τους καρεκλάδες, τους χοροπηδηχτούς ντισκόβιους τους κοροϊδεύαμε, εμείς ήμασταν αυθεντικοί ροκάδες, και βεβαίως στο δίλημμα Beatles ή Stones απαντούσαμε Stones... τους Beatles τους αγάπησα όταν πέρασα πια την εφηβεία και ωρίμασα... τότε ακούγαμε πολύ ροκ, Ντίλαν, Mountain, Πινκ Φλόιντ, Λεντ Ζέππελιν, Ντιπ Περπλ, Χέντριξ… ροκ, ροκ, και πάλι ροκ... άγρια νιάτα… τρέχαμε στη Θόλου στην Πλάκα και ακούγαμε τους Κάστορες, ένα πολύ καλό γκρουπ, ταλαντούχα παιδιά από το Περιστέρι, που έκαναν συχνά σαπόρτ στους Socrates (drunk the conium)… μετά συχνάζαμε στο Τριπ και στο Χρυσό Κλειδί… άγνωστες λέξεις στη σημερινή πιτσιρικαρία… μπουκάρανε συχνά οι μπάτσοι και πετάγανε έξω… χούντα γαρ, έπεφτε και καμιά καρπαζιά… κι άμα είχες μακριά μαλλιά ή δεν προλάβαινες να βγάλεις το σκουλαρίκι, αλίμονό σου… τις Κυριακές, τα πρωινά, σε κινηματογράφους της Κυψέλης, είχαμε συναυλίες ροκ… άκουγες κομμάτια των Ζέππελιν ή των Ντιπ Περπλ μουσικά ολόιδια, χωρίς βέβαια τις απίστευτες φωνές του Ρόμπερτ Πλαντ ή του Ίαν Γκίλαν…
- Κυψέλη και πάλι!
- Και βέβαια Κυψέλη! Από το 1972 μέχρι το 1980 που έφυγα για την Αυστρία, η Κυψέλη διατηρούσε ακόμη μέρος της παλιάς της αίγλης... θυμάμαι τις βόλτες μας στη Φωκίωνος, κόσμος, καφέ, πιτσαρίες, θυμάμαι την Quinta, πριν γίνει ντίσκο ή κλαμπ, όταν τραγουδούσε ο Τόλης, χόρευε η Γκιζέλα Ντάλι, έρχονταν ηθοποιοί του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, θυμάμαι το Γιώργο Φούντα, έμενε Αγίας Ζώνης, τον Τέρρυ Χρυσό, το Σωτήρη Μουστάκα, χαμός από κόσμο η Φωκίωνος, και δίπλα το Πεδίον του Άρεως με τον Οικονομίδη, και βέβαια έχουμε προσπεράσει τη χούντα... αλλά εμείς τότε ήμασταν πιτσιρικάδες, κάτι σφαλιάρες φάγαμε, απέξω από το Πολυτεχνείο διαδηλώναμε, πέσανε κάνα δυο γκλομπιές, περάσανε κάτι σφαίρες πάνω από τα κεφάλια μας... τίποτα σπουδαίο ή γενναίο… άλλοι υποφέρανε…
- Χούντα; Σε επηρεάζει;
- Η χούντα; δε νομίζω... μόνο λίγα πράγματα θυμάμαι έντονα από τη χούντα... σε μια διαδήλωση στην Πατησίων όπου οι αστυνομικοί έβγαλαν πιστόλια και έριξαν στο ψαχνό... μου φαινόταν απίστευτο αυτό που έβλεπα... σαν ταινία... πίστευαν όλοι ότι θα ρίξουν πάνω από τα κεφάλια μας... άλλοι πίστευαν ότι οι σφαίρες ήταν πλαστικές... όμως ήταν κανονικότατες... δεν θα το πίστευα αν μου το έλεγαν άλλοι, αλλά ακούστηκαν ουρλιαχτά, αίματα, κορμιά έπεφταν στην άσφαλτο… σκοτώθηκε μια ξένη κοπέλα τότε μπροστά μας σε ένα κινηματογράφο, ούτε θυμάμαι ποιος ήταν, και βάλαμε μερικούς τραυματίες σε ένα ταξί, στην Επτανήσου και Φωκίωνος, δίπλα σε κάτι πολτοποιημένα, από τις ερπύστριες ενός τανκ, αυτοκίνητα.... αυτό που με συγκλόνισε είναι το «πυροβολώ στο ψαχνό».... ότι μπορείς να χάσεις τη ζωή σου νέος, τόσο ανόητα, τόσο ανεύθυνα, τόσο άδικα... την πολύτιμη, μοναδική ζωή σου... να την αφαιρέσει κάποιος άγνωστος «εκτελώντας εντολές»… ή επειδή τρόμαξε ή επειδή δεν ήξερε καλά το όπλο και πάτησε ασυναίσθητα τη σκανδάλη... το παράλογο... Η Κυψέλη όμως ήταν και είναι για μένα έμπνευση... αρκεί να σκεφτώ τις βόλτες με τις παρέες στη Φωκίωνος, να θυμηθώ μερικά πρόσωπα εκείνων των ημερών και αμέσως γεννιούνται μέσα μου ιστορίες... οι νεανικοί έρωτες, το ξεροστάλιασμα με τις ώρες κάτω από παράθυρα κοριτσιών, τα τηλεφωνήματα με τις ώρες…
- Έρωτας…..( δεν πάει Πανεπιστήμιο… δεν διδάσκεται… δεν… ) για σένα ο τύπος αυτός είναι ή δεν είναι;
- Έχεις δίκιο… ο έρωτας δε διδάσκεται… και δε νομίζω ότι μαθαίνεται ποτέ… ο έρωτας είναι σαν τρένο... κάνει στάσεις, σύντομες ή μεγάλες, παθαίνει βλάβες, πάει μπρος, πίσω... αυξάνει ταχύτητα, χαμηλώνει ταχύτητα... αν δεν αλλάξει γραμμή μπορεί να πάει και ως το τέρμα... ενίοτε περνάει και από πάνω σου… ομολογώ ότι έχω σταθεί τυχερός με τις γυναίκες... τις έχω αγαπήσει και τις έχω σεβαστεί κι εκείνες μου έχουν ανταποδώσει το σεβασμό και με έχουν αγαπήσει (ελπίζω)... βεβαίως πρόδωσα και προδόθηκα.. εγκατέλειψα και εγκαταλείφθηκα... όλα μέσα στο ερωτικό παιχνίδι είναι... θεωρώ όμως σπουδαίο κατόρθωμα ότι με τις περισσότερες σημαντικές σχέσεις μου είμαι καλός φίλος μέχρι σήμερα, δυστυχώς όχι με όλες, αφού κάποιες πίκρες φαίνεται πως είναι αδύνατον να ξεπεραστούν...
- Πάμε Αυστρία;
- H Αυστρία είναι μεγάλη ιστορία για μένα… η χώρα με φιλοξένησε για μερικά χρόνια, γνώρισα θαυμάσιους ανθρώπους, υπήρξε για μένα μία αποκάλυψη... μια πανέμορφη χώρα, οργανωμένη... τα κορίτσια σου χαμογελούσαν και σου έπιαναν κουβέντα στο δρόμο, τα συγνώμη και τα ευχαριστώ δίνουν και παίρνουν, στο Πανεπιστήμιο ντρεπόσουνα να μπεις... στους καθηγητές μιλούσες (και σου μιλούσαν) με σεβασμό... ούτε σκουπίδια, ούτε άθλια γκράφιτι παντού, ούτε ουρλιαχτά από τις κομματικές νεολαίες, αυτό το αίσχος (μιλάμε για αίσχος όχι για δημοκρατία)... και καλά τα κόμματα, την (ανόητη) δουλειά τους κάνουν, οι φοιτητές που έχουν πάει να μάθουν πέντε γράμματα, πώς το ανέχονται αυτά; Την εποχή εκείνη έλεγες ότι είσαι από την Ελλάδα και αρκετοί καθηγητές σου φέρονταν διαφορετικά... σαν να ήσουν κάτι ξεχωριστό... τώρα πια υποθέτω ότι θα σε κοιτάζουν σαν έναν, ανώριμο χρεοκοπημένο τύπο που πάει να βουλιάξει την Ευρώπη... έλεγες ότι είσαι φοιτητής ή συγγραφέας και ο κόσμος σε κοιτούσε σαν να προσπαθείς να κάνεις κάτι σπουδαίο στη ζωή σου... εδώ μάλλον αμήχανα αισθάνονται, αν όχι αδιάφορα μην πω και εχθρικά... παρεμπιπτόντως γνώρισα κι εκεί μερικούς έλληνες που έκαναν μεταπτυχιακό, χωρίς να ξέρουν καν ξένες γλώσσες, γρι γερμανικά εννοείται, αργότερα έμαθα ότι ήταν κάτι ανώτεροι υπάλληλοι του δημοσίου... που... ιδέα δεν έχω για ποιο λόγο πηγαινοέρχονταν 2-4 χρόνια στην Αυστρία... Στην Αυστρία γνώρισα ανθρώπους μιας άλλης νοοτροπίας... ανοίγονται δύσκολα αρκεί να κερδίσεις την εμπιστοσύνη τους, φυσικά οι γερμανόφωνοι έχουν κι αυτοί κάποια ενοχλητικά ελαττώματα, έχουν μια ακαμψία, μια επιφανειακή σοβαρότητα που την κατεδαφίζει μονάχα το αλκοόλ, επίσης είναι και όλο αυτό το κόλλημά τους με τη λέξη arbeit (εργασία, δουλειά) και το περιεχόμενό της, δεν έχει καμιά σχέση με το πώς βλέπει τη δουλειά ο νεοέλληνας, όπως και με τη λέξη χρήμα... Εργασία και χρήμα είναι ιερά πράγματα για τους γερμανόφωνους, τα χειρίζονται και τα δύο με υπευθυνότητα και δεν είναι καθόλου «χαλαροί» με τη δική μας άνεση, ούτε με το πώς βλέπουμε εμείς τη δουλειά και τα λεφτά... μας χωρίζει ένα χάσμα... δεν χρειάζεται να γίνουμε σαν αυτούς βεβαίως, όμως λίγη παραπάνω υπευθυνότητα σε αυτά τα θέματα δεν θα κακόπεφτε.. προσωπικά βρίσκω συγκλονιστικό ότι παρόλα αυτά, τις λαϊκίστικες φυλλάδες, την σκληρή γλώσσα αλλά και οικονομική πολιτική των γερμανικών κυβερνήσεων κατά της Ελλάδας, υπάρχει ακόμα περίπου ένα 40% γερμανών και ένα μεγαλύτερο ποσοστό αυστριακών που υποστηρίζει την Ελλάδα... μου φαίνεται απίστευτο έως συγκινητικό... έχω συγκατοικήσει με γερμανούς και αυστριακούς και σας πληροφορώ ότι στο ψυγείο μάρκαραν τα αυγά τους ή άλλα τρόφιμα και σε κοιτούσαν εμβρόντητοι όταν τους πρόσφερες τσιγάρο ή κέρναγες μπύρα ή κάτι άλλο...
- Αστυνομική λογοτεχνία! Επηρεάστηκες απ’ τα διαβάσματά σου στη διαμόρφωση των δικών σου χαρακτήρων; Αλήθεια, το αστυνομικό μυθιστόρημα που γράφεις τελείωσε επιτέλους;
- Το βιβλίο τέλειωσε... μένουν κάποιες διορθώσεις... παιδεύτηκα πολύ με τον ήρωα, τον Αστυνόμο Ρούσσο, κι αυτό γιατί ο Μαρής, ο Μάρκαρης και άλλοι έχουν ήδη φτιάξει καλούς, ενδιαφέροντες και ολοκληρωμένους χαρακτήρες και δεν θα είχε νόημα να κάνω κάτι παρόμοιο... κι έτσι ο δικός μου μπάτσος είναι πρώην ροκάς, φρικιό στα νιάτα του, πριν γίνει αστυνόμος, τέλειωσε νομική, καμιά σχέση με γνωστά πρότυπα... πιο κοντά σε μένα είναι και σε ένα νεαρό αστυνόμο, μορφωμένο παιδί, που γνώρισα σε ένα ταξίδι και ήταν ροκάς και χεβιμεταλάς... ντύσιμο κατάμαυρο, μπότες, κοτσίδα, σκουλαρίκι… και i pod με ό,τι ρακιά μπορείς να φανταστείς…
- Η αλήθεια είναι πως δε θα μπορούσα να σε φανταστώ να περιγράφεις έναν τυπικό μπάτσο..... χαχαχαχαχα!!! Εμείς…. «Δήμιος» , θέλω να πω πολλά και δεν έχουμε χώρο, να μιλήσω για το παράδοξο της υπέροχης αυτής συνάντησης… Τελικά, αξιομνημόνευτος ο φοβερός και απλησίαστος «Δήμιος»!!!
Η αφορμή;
- Η ιδέα του δήμιου ήταν ένα ανέλπιστο δώρο του Φίλιππου Βλάχου, που είχε τις ιστορικές εκδόσεις ΚΕΙΜΕΝΑ... είχαμε νοικιάσει το σπίτι του για το γύρισμα μια ταινίας του Ν. Περάκη (Βίος και Πολιτεία)… εκεί ερχόταν και ο Φίλιππος... και μόλις του είπα ότι γράφω... μου είπε... υπάρχουν ελληνικά θέματα υπέροχα που δεν τα έχει αγγίξει κανείς ποτέ... του λέω τι εννοείς... και μου είπε ο άνθρωπος να μάθω ό,τι μπορώ για τους δήμιους και τη γκιλοτίνα του Ναυπλίου... δεν ήξερα ότι ο Όθωνας έφερε τη γκιλοτίνα το 1833 και ότι «η μηχανή» σταμάτησε να δουλεύει το 1921, επί Βενιζέλου.. ψάχνοντας στην Εθνική Βιβλιοθήκη ιστορίες εποχής βρήκα κι άλλα θαυμάσια θέματα τα οποία και έκανα σενάρια, χρηματοδοτήθηκαν από ένα πρόγραμμα ανάπτυξης σεναρίων της ΕΕ, το Script Fund κι έκτοτε παρέμειναν ξεχασμένα στα συρτάρια μου..
- Έργα που σε κάνουν περήφανο;;
- Είμαι υπερήφανος για τα 4 βιβλία (έχω ακόμη δύο έτοιμα) για την αρχαία Ελλάδα, χαίρομαι γιατί έχουν πάει σε αμέτρητες πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, σχεδόν όπου υπάρχει ελληνισμός... θα μου πεις ιστορικός είσαι; τι δουλειά έχεις να γράψεις βιβλία για την αρχαία Ελλάδα; ... Θα συμφωνήσω μαζί σου... ιστορικός δεν είμαι, όμως η αγάπη μου για το αντικείμενο αυτό φαίνεται πως ήταν πιο δυνατή από την αγάπη δεκάδων χιλιάδων φιλόλογων και ιστορικών που θα έπρεπε να είχαν στρωθεί και να είχαν γράψει αυτά τα βιβλία... το αστείο είναι ότι έψαξα να τα βρω αυτά τα βιβλία, αλλά δεν υπήρχαν όταν τα χρειάστηκα πριν από κάποια χρόνια γιατί έγραφα ένα μυθιστόρημα που εκτυλισσόταν στην Αθήνα του 5ου αι. π.Χ. και βρέθηκα να χωλαίνω σε γνώσεις... αναγκάστηκα λοιπόν να κάνω μια μεγάλη μελέτη για την εποχή, που κατέληξε σε 6 βιβλία... τα 4 εκδόθηκαν ήδη από τις εκδόσεις Κέδρος...
- Έργο σου με το οποίο πέρασες πολύ καλά γράφοντάς το;
- ''Ο δήμιος'' με κούρασε πολύ, πέντε χρόνια δούλεψα το βιβλίο... εκτός από την ιστορία και τους χαρακτήρες των ηρώων ασχολήθηκα πολύ και με τη γλώσσα... οι ήρωες γράφουν στη γλώσσα της τάξης τους ή του επιπέδου τους, αν θέλεις, χρησιμοποιώ λοιπόν από τη μαλλιαρή, τη δημοτική και τα νέα ελληνικά, μέχρι την αρχαΐζουσα καθαρεύουσα, τη σημερινή γλώσσα, ακόμα και ψήγματα της αρχαίας ελληνικής... όμως χάρηκα πολύ το αποτέλεσμα... ευχαριστήθηκα πολύ και με τις νουβέλες της επιστημονικής φαντασίας «Οι αυριανοί έρωτες θα είναι οι καλύτεροι», όπως και με τις ιστορίες τρόμου «Οι ιχνηλάτες του σκότους»….
- Λογοτεχνία;
- Μου αρέσουν πολλά λογοτεχνικά είδη... και κατά καιρούς αφοσιώνομαι σε ένα είδος και παραμελώ τα άλλα... στην εφηβεία μου διάβαζα αστυνομικά, επιστημονική φαντασία και τρόμου, μετά μονάχα κλασική λογοτεχνία... τα χρόνια που σπούδαζα ψυχολογία, διάβαζα βιβλία σχετικά με το αντικείμενο, όταν άρχισα να σπουδάζω σινεμά, διάβαζα κινηματογράφο, φιλοσοφία, άρχισα να γράφω σενάρια και να δουλεύω στο σινεμά... παθιάζομαι με ό,τι κάνω, αφοσιώνομαι... μου αρέσει... Η αγάπη μου και η ενασχόλησή μου με διαφορετικά λογοτεχνικά είδη με έκανε να μπορώ να γράψω διαφορετικά μεταξύ τους βιβλία, όπως αστυνομικό μυθιστόρημα, ιστορικό μυθιστόρημα, ερωτικά διηγήματα, νουβέλες επιστημονικής φαντασίας, διηγήματα τρόμου., μελέτες για την αρχαία Ελλάδα... είναι κι αυτός ένας τρόπος για με ιντριγκάρει η γραφή... εξερευνώ σε βάθος ένα λογοτεχνικό είδος γράφοντας γι' αυτό...
- Συγγραφείς αγαπημένοι; (πονηρή ερώτηση….. ςςςςς)
- Ωχ... δεν είμαι ιδιαίτερα φανατικός με κανένα συγγραφέα... έχω όμως θαυμάσει την πένα πολλών... ελλήνων και ξένων… θεωρώ κάποιον μεγάλο συγγραφέα ανάλογα με τις σελίδες του βιβλίου του που τσακίζω ή φράσεις (σκέψεις, συλλογισμούς) που υπογραμμίζω... λατρεύω όταν η ανθρώπινη ευφυΐα είναι στο φόρτε της, όταν ένας άνθρωπος σκέφτεται σε βάθος και δημιουργεί με γνώση και ταλέντο... υπάρχουν βιβλία που έχω τσακίσει σχεδόν τις μισές σελίδες και άλλα που τα έχω αφήσει άθικτα στη βιβλιοθήκη... συγγραφείς που παράτησα τα βιβλία τους άθικτα, συνήθως δεν τους εκτιμώ ιδιαίτερα... εντούτοις υπάρχουν και συγγραφείς υποδόριοι, που αν και η γραφή τους δεν εντυπωσιάζει, δημιουργούν ένα θαυμάσιο βιβλίο, άλλοι πάλι γράφουν εκπληκτικά κεφάλαια, ανάμεσα σε κουραστικές περιγραφές τις οποίες πιάνεις τον εαυτό σου να τις προσπερνάει, για να πάει στις δυνατές εκείνες σελίδες που ο συγγραφέας βρίσκεται στο φόρτε του...
- Θα κλείσουμε με την αγάπη σου; Αντίπαρος….
- Να πούμε για την Αντίπαρο; Θα πρέπει να γεμίσουμε πολλές σελίδες... στην Αντίπαρο έμενε η γιαγιά μου η Άννα μέχρι που πέθανε... εγγονή της Μανταλένας που έγινε ταινία... η γιαγιά μεγάλωσε κι έζησε στο Χαλάνδρι, πήγε σχολείο στις καλόγριες, κάπνιζε, διάβαζε βιβλία και κυκλοφορούσε το 1916 (16 χρόνων) μόνη της με ταξί (!) στην Αθήνα και πήγαινε σινεμά... ο πατέρας της ήταν εργολάβος δημοσίων έργων, κι όταν αρρώστησε η γυναίκα του, πήρε την οικογένεια, αγόρασαν κτήματα στην Αντίπαρο κι εγκαταστάθηκαν εκεί... η γιαγιά δεν συγχώρεσε ποτέ ούτε τον πατέρα της ούτε τη μάνα της... είχε λατρεία στη στολή, ποιος ξέρει τι όνειρα είχε, αλλά στο νησί ένας ένστολος υπήρχε, ο παππούς ο Νίκος, της Βασιλικής χωροφυλακής. Παντρεύτηκαν, ήρθαν στην Αθήνα κι έκαναν 8 παιδιά.. ήμουν από τα αγαπημένα της εγγόνια... με χαρτζιλίκωνε, μου μαγείρευε, αλλά άμα με έβλεπε με καμιά τουρίστρια στο νησί έβγαινε από το σπίτι και με σκυλόβριζε... είχε αλλεργία στις γερμανίδες... στην Αντίπαρο δούλευα τα καλοκαίρια μπάρμαν ή έβαζα μουσική, έκανα μάλιστα κι ένα δικό μου μπαράκι, το '83... αξέχαστα καλοκαίρια... αξέχαστοι έρωτες… πολλά πολλά… της εφηβείας και της νιότης…
- Νίκο, ευχαριστώ πολύ για το «Από καρδιάς» ‘άνοιγμα’ της στήλης μας… Για μένα είσαι ο μυστικός καθοδηγητής και δάσκαλος που με διακριτικότητα συμβουλεύεις πάντα και για τις ποιητικές απόπειρες και για όλα τα σπουδαία και μεγάλα…
Ευλογημένος «ο δήμιος»… Και βέβαια ένας σπουδαίος και ξεχωριστός συγγραφέας με γνωστικό πεδίο ευρύ και γνώση της γλώσσας μας……
Για καλύτερη ανάγνωση επιλέξτε την λειτουργία "πλήρης οθόνη",κάτω αριστερά
Από το Λόγων Παίγνια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου