Το άρθρο του κατά τα άλλα αγαπητού πραγματικά συντρόφου, μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, Ηλία Μυλωνά, αποτελεί θα έλεγα έκπληξη για τις τοποθετήσεις του. Δίνει την εντύπωση ότι στην ουσία ψάχνει να βρει αυτό που αναφέρει ο ίδιος για τον Καβάφη, δηλαδή βαρβάρους.
Ομολογώ ότι, πιθανόν από δική μου ίσως αδυναμία, δεν ανακάλυψα στο άρθρο κάποια πρωτότυπη ή καινοτόμο ιδέα. Δεν πρόσεξα ούτε κατάλαβα ποια είναι η διαφωνία, ποια η διαφορά. Το ότι ο συνασπισμός χρωστά πολλά στις συνιστώσες και το αντίστροφο δεν είναι κάτι άγνωστο ή καινούργιο. Ούτε είναι καινοφανής άποψη ότι τελικά όλα τα χρωστάμε στον Ελληνικό λαό, που μας πίστεψε και μας εμπιστεύθηκε.
Η αναδρομή στο παρελθόν, παρόλο που πρέπει να είναι γνωστή σε όλα τα μέλη, βοηθά μόνο, στον βαθμό που αφορά στην εξαγωγή διδαγμάτων που προέκυψαν εκ των αποτελεσμάτων, από επιτυχείς ή ατυχείς δράσεις και ενέργειές μας. Εφ’οσον λοιπόν όλα τα χρωστάμε στον Ελληνικό λαό, εμείς με ποιο τρόπο ανταποκρινόμαστε στην εμπιστοσύνη του;
Οι πολίτες μας ψήφισαν κυρίως γιατί:
Η στάση μας απέναντι στο μνημόνιο και τους εφαρμοστικούς νόμους υπήρξε και συνεχίζει να υπάρχει, ανενδότως καταγγελτική. Η στήριξή μας στα κινήματα αγανάκτησης των πολιτών, υπήρξε αναμφισβήτητη και κομματικά διακριτική. Η ενωτική πρότασή μας προς όλη την αριστερά ήταν ειλικρινής και καταλυτική, για την απόφαση των πολιτών. Το εξαγγελθέν πρόγραμμα για όσους το μελέτησαν και το κατανόησαν, παρά τις φυσικές ατέλειές του, ικανοποίησε. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν απροσδόκητα επαρκής στις εμφανίσεις του και πειστικός στα επιχειρήματά του.
Ο σύντροφος στο άρθρο του διαβλέπει, χωρίς να το αποδεικνύει, κίνδυνο πιο ήπιας πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και για τον λόγο αυτό, διαγιγνώσκει ότι γίνεται επιχείρηση ξεκαθαρίσματος του εσωκομματικού τοπίου. Διαβλέπει τελεσίγραφα και διατάγματα, που εγώ τουλάχιστον δεν έχω δει, ούτε έχω ακούσει, όπως θα έλεγε και ο αρχιτέκτων της αντιτρομοκρατικής Κύριος Διώτης. Πολύ θα ήθελα να δω, πού ακριβώς βρίσκονται αυτά και πότε και από ποιόν έγιναν.
Δέχεται ότι η πραγματική ενοποίηση του κόμματος γίνεται μέσα από την πολιτική πορεία σύγκλισης και ώσμωσης των διαφορετικών προτάσεων. Αυτό είναι μια αλήθεια πού την λέγαμε και την λέμε όλοι. Κανείς δεν ισχυρίσθηκε ότι πρέπει να επικρατήσει ντε και καλά η κάποια άποψη. Συμφωνήσαμε στις δημοκρατικές διαδικασίες.
Διαφωνεί κανείς;
Το συνέδριο δεν αποτελεί όργανο ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, αλλά την κορυφαία δημοκρατική διαδικασία.
Διαφωνεί κανείς;
Αυτά τα επιχειρήματα είναι πανομοιότυπα με τα επιχειρήματα του Κουβέλη. Όλοι τα θυμούνται. Κοιτάτε όμως που κατέληξε η ομάδα αυτή. Έχει γίνει βαστάζος της ακροδεξιάς κυβέρνησης του Σαμαρά, του Βορίδη, του Πλεύρη, του Γεωργιάδη. Τα βαρίδια που είχε τόσα χρόνια ο Συνασπισμός έφυγαν. Αποτέλεσμα ο συνασπισμός με τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, να διεκδικούν κυβέρνηση.
Ποιες ακριβώς είναι η αμφιβόλου αποτελέσματος πρακτικές και εφόσον είναι αμφιβόλου αποτελέσματος, πώς διαβλέπει κανείς το αποτέλεσμα; Το ενιαίο κόμμα ήταν ανάγκη για όλους και με την εκλογική λογική του επιχειρήματος και αποφασίσθηκε η δημιουργία του, με δημοκρατικό τρόπο.
Μήπως δεν έγινε έτσι; Μήπως δεν ψηφίσαμε; Πως λένε ότι επιβλήθηκε.
Ο Σύντροφος Ηλίας απ’ότι ξέρω, νομίζω ότι ανήκει στον Συνασπισμό. Από τις συνιστώσες κανείς δεν διαφώνησε, πλην για μια στιγμή το κόμμα του Μανώλη Γλέζου οι Ελεύθεροι πολίτες. Αλλά κι’ αυτός τελικά συμφώνησε. Για ποια διαφωνούσα Συνιστώσα ακριβώς μιλά ο Ηλίας; Μήπως για το λεγόμενο αριστερό ρεύμα; Μα αυτό δεν αποτελεί συνιστώσα.
Μου θυμίζει πάντως σε άλλες εποχές το ΚΚΕ Εσωτερικού.
Διαχωρίζει αυθαίρετα τα κομουνιστικά κόμματα σε Σταλινικό μονολιθισμό και Προεδρικό Βοναπαρτισμό. Η ιστορία των κομουνιστικών κομμάτων σε όλοι τη γη, αλλά και στην ΕΣΣΔ, δεν δείχνει κάτι τέτοιο. Αποτελεί όμως ύβρη για τα μέλη του Κόμματος και για τον πρόεδρο ότι αποβλέπουν σε προεδροκεντρικό κομματικό μόρφωμα Βοναπαρτικού τύπου.
Τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μέλη του ΠΑΣΟΚ. Έχουν συνείδηση της αποστολής τους και δεν δέχονται από κανένα αθέτηση υποσχέσεων προς τον λαό. Μια τέτοια συμπεριφορά ψευδών υποσχέσεων, όπως την περιγράφει ο Ηλίας, σημαίνει άμεση κατάρρευση του κόμματος και της κυβέρνησής του.
Μια οικογένεια, μια απλή ομάδα ποδοσφαίρου, μία επιχείρηση, ένα κόμμα, για να προχωρήσουν με επιτυχία και να πραγματοποιήσουν τους στόχους τους, έχει αποδειχθεί, ότι εκτός από σταθερές και ασύμμετρες παραμέτρους, στην εξίσωση που όλοι οι παράγοντες οδηγούν = επιτυχία, είναι αναγκαία και καθοριστική η ύπαρξη του σταθερού παράγοντα καλής ψυχολογίας. Το σπάσιμο του ηθικού αποτελεί σοβαρό λόγο ήττας.
Ένα μαθηματικό υπόδειγμα το αποδεικνύει.
Τώρα αν στις συνελεύσεις των διαφόρων οργάνων αντί για προβληματισμούς και λύσεις για καλύτερες και εφαρμόσιμες πολιτικές, προς όφελος του λαού, τρώμε όλο το χρόνο σε διαδικαστικά θέματα, σε προσωπικές αντιπαραθέσεις και σε ανούσιες αντιθέσεις, τότε το = οδηγεί στην αποτυχία. Αντι να συσπειρώνουμε τον κόσμο κι’αυτούς που έγιναν πρόσφατα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, με τον τρόπο και τις αντιδικίες μας, τους διώχνουμε.
Υπό το πρίσμα αυτό λέμε ο κάθε πολίτης, ο κάθε σύντροφος, ανεξάρτητα από τις απόψεις του, που μπορεί να είναι σεβαστές, αλλά όχι απαραίτητα και αποδεκτές, είναι πολύτιμος για το λαϊκό κίνημα με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι έχουν ισότιμη θέση στο κόμμα και τα νέα μέλη πρέπει να τα υποδεχόμαστε με στοργή, για να μην νοιώθουν ξένα σώματα. Όμως όλοι πρέπει να πειθαρχούν στις αποφάσεις της πλειοψηφίας.
Αν δεν συμβεί αυτό και προκειμένου να χάσουμε την εμπιστοσύνη του λαού μας, προτιμότερο είναι εκείνοι, που επίμονα και θορυβωδώς, ακολουθούν διαφορετική γραμμή, παρά και κατά την θέληση της πλειοψηφίας και προφανώς ζημιώνουν το κόμμα, οφείλουν να αποχωρήσουν. Έτσι θα υπηρετήσουν καλύτερα τον λαό.
Την εξέλιξη αυτή δεν εύχεται ούτε επιθυμεί κανείς
Όπως κανείς μας, δεν επιθυμούσε την αποχώρηση του Κουβέλη. Θυμηθείτε όμως τι κλίμα συντροφικό, ανακούφισης και γαλήνης επικράτησε στο κόμμα, μετά την αποχώρηση του και πως ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε στο 27%.
Τώρα η ιστορία φαίνεται να επαναλαμβάνεται; Ελπίζω όχι.
Νέα βαρίδια;
Πολύ το εύχομαι να κάνω λάθος Αλλά καλό δεν είναι να μας πει ο σύντροφος Ηλίας και με σαφήνεια , που ακριβώς διαφωνεί και να μας διαβεβαιώσει ότι μας θεωρεί συντρόφους και ότι κάνουμε λάθος στις εκτιμήσεις μας.
Ομολογώ ότι, πιθανόν από δική μου ίσως αδυναμία, δεν ανακάλυψα στο άρθρο κάποια πρωτότυπη ή καινοτόμο ιδέα. Δεν πρόσεξα ούτε κατάλαβα ποια είναι η διαφωνία, ποια η διαφορά. Το ότι ο συνασπισμός χρωστά πολλά στις συνιστώσες και το αντίστροφο δεν είναι κάτι άγνωστο ή καινούργιο. Ούτε είναι καινοφανής άποψη ότι τελικά όλα τα χρωστάμε στον Ελληνικό λαό, που μας πίστεψε και μας εμπιστεύθηκε.
Η αναδρομή στο παρελθόν, παρόλο που πρέπει να είναι γνωστή σε όλα τα μέλη, βοηθά μόνο, στον βαθμό που αφορά στην εξαγωγή διδαγμάτων που προέκυψαν εκ των αποτελεσμάτων, από επιτυχείς ή ατυχείς δράσεις και ενέργειές μας. Εφ’οσον λοιπόν όλα τα χρωστάμε στον Ελληνικό λαό, εμείς με ποιο τρόπο ανταποκρινόμαστε στην εμπιστοσύνη του;
Οι πολίτες μας ψήφισαν κυρίως γιατί:
Η στάση μας απέναντι στο μνημόνιο και τους εφαρμοστικούς νόμους υπήρξε και συνεχίζει να υπάρχει, ανενδότως καταγγελτική. Η στήριξή μας στα κινήματα αγανάκτησης των πολιτών, υπήρξε αναμφισβήτητη και κομματικά διακριτική. Η ενωτική πρότασή μας προς όλη την αριστερά ήταν ειλικρινής και καταλυτική, για την απόφαση των πολιτών. Το εξαγγελθέν πρόγραμμα για όσους το μελέτησαν και το κατανόησαν, παρά τις φυσικές ατέλειές του, ικανοποίησε. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν απροσδόκητα επαρκής στις εμφανίσεις του και πειστικός στα επιχειρήματά του.
Ο σύντροφος στο άρθρο του διαβλέπει, χωρίς να το αποδεικνύει, κίνδυνο πιο ήπιας πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και για τον λόγο αυτό, διαγιγνώσκει ότι γίνεται επιχείρηση ξεκαθαρίσματος του εσωκομματικού τοπίου. Διαβλέπει τελεσίγραφα και διατάγματα, που εγώ τουλάχιστον δεν έχω δει, ούτε έχω ακούσει, όπως θα έλεγε και ο αρχιτέκτων της αντιτρομοκρατικής Κύριος Διώτης. Πολύ θα ήθελα να δω, πού ακριβώς βρίσκονται αυτά και πότε και από ποιόν έγιναν.
Δέχεται ότι η πραγματική ενοποίηση του κόμματος γίνεται μέσα από την πολιτική πορεία σύγκλισης και ώσμωσης των διαφορετικών προτάσεων. Αυτό είναι μια αλήθεια πού την λέγαμε και την λέμε όλοι. Κανείς δεν ισχυρίσθηκε ότι πρέπει να επικρατήσει ντε και καλά η κάποια άποψη. Συμφωνήσαμε στις δημοκρατικές διαδικασίες.
Διαφωνεί κανείς;
Το συνέδριο δεν αποτελεί όργανο ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, αλλά την κορυφαία δημοκρατική διαδικασία.
Διαφωνεί κανείς;
Αυτά τα επιχειρήματα είναι πανομοιότυπα με τα επιχειρήματα του Κουβέλη. Όλοι τα θυμούνται. Κοιτάτε όμως που κατέληξε η ομάδα αυτή. Έχει γίνει βαστάζος της ακροδεξιάς κυβέρνησης του Σαμαρά, του Βορίδη, του Πλεύρη, του Γεωργιάδη. Τα βαρίδια που είχε τόσα χρόνια ο Συνασπισμός έφυγαν. Αποτέλεσμα ο συνασπισμός με τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, να διεκδικούν κυβέρνηση.
Ποιες ακριβώς είναι η αμφιβόλου αποτελέσματος πρακτικές και εφόσον είναι αμφιβόλου αποτελέσματος, πώς διαβλέπει κανείς το αποτέλεσμα; Το ενιαίο κόμμα ήταν ανάγκη για όλους και με την εκλογική λογική του επιχειρήματος και αποφασίσθηκε η δημιουργία του, με δημοκρατικό τρόπο.
Μήπως δεν έγινε έτσι; Μήπως δεν ψηφίσαμε; Πως λένε ότι επιβλήθηκε.
Ο Σύντροφος Ηλίας απ’ότι ξέρω, νομίζω ότι ανήκει στον Συνασπισμό. Από τις συνιστώσες κανείς δεν διαφώνησε, πλην για μια στιγμή το κόμμα του Μανώλη Γλέζου οι Ελεύθεροι πολίτες. Αλλά κι’ αυτός τελικά συμφώνησε. Για ποια διαφωνούσα Συνιστώσα ακριβώς μιλά ο Ηλίας; Μήπως για το λεγόμενο αριστερό ρεύμα; Μα αυτό δεν αποτελεί συνιστώσα.
Μου θυμίζει πάντως σε άλλες εποχές το ΚΚΕ Εσωτερικού.
Διαχωρίζει αυθαίρετα τα κομουνιστικά κόμματα σε Σταλινικό μονολιθισμό και Προεδρικό Βοναπαρτισμό. Η ιστορία των κομουνιστικών κομμάτων σε όλοι τη γη, αλλά και στην ΕΣΣΔ, δεν δείχνει κάτι τέτοιο. Αποτελεί όμως ύβρη για τα μέλη του Κόμματος και για τον πρόεδρο ότι αποβλέπουν σε προεδροκεντρικό κομματικό μόρφωμα Βοναπαρτικού τύπου.
Τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μέλη του ΠΑΣΟΚ. Έχουν συνείδηση της αποστολής τους και δεν δέχονται από κανένα αθέτηση υποσχέσεων προς τον λαό. Μια τέτοια συμπεριφορά ψευδών υποσχέσεων, όπως την περιγράφει ο Ηλίας, σημαίνει άμεση κατάρρευση του κόμματος και της κυβέρνησής του.
Μια οικογένεια, μια απλή ομάδα ποδοσφαίρου, μία επιχείρηση, ένα κόμμα, για να προχωρήσουν με επιτυχία και να πραγματοποιήσουν τους στόχους τους, έχει αποδειχθεί, ότι εκτός από σταθερές και ασύμμετρες παραμέτρους, στην εξίσωση που όλοι οι παράγοντες οδηγούν = επιτυχία, είναι αναγκαία και καθοριστική η ύπαρξη του σταθερού παράγοντα καλής ψυχολογίας. Το σπάσιμο του ηθικού αποτελεί σοβαρό λόγο ήττας.
Ένα μαθηματικό υπόδειγμα το αποδεικνύει.
Τώρα αν στις συνελεύσεις των διαφόρων οργάνων αντί για προβληματισμούς και λύσεις για καλύτερες και εφαρμόσιμες πολιτικές, προς όφελος του λαού, τρώμε όλο το χρόνο σε διαδικαστικά θέματα, σε προσωπικές αντιπαραθέσεις και σε ανούσιες αντιθέσεις, τότε το = οδηγεί στην αποτυχία. Αντι να συσπειρώνουμε τον κόσμο κι’αυτούς που έγιναν πρόσφατα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, με τον τρόπο και τις αντιδικίες μας, τους διώχνουμε.
Υπό το πρίσμα αυτό λέμε ο κάθε πολίτης, ο κάθε σύντροφος, ανεξάρτητα από τις απόψεις του, που μπορεί να είναι σεβαστές, αλλά όχι απαραίτητα και αποδεκτές, είναι πολύτιμος για το λαϊκό κίνημα με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι έχουν ισότιμη θέση στο κόμμα και τα νέα μέλη πρέπει να τα υποδεχόμαστε με στοργή, για να μην νοιώθουν ξένα σώματα. Όμως όλοι πρέπει να πειθαρχούν στις αποφάσεις της πλειοψηφίας.
Αν δεν συμβεί αυτό και προκειμένου να χάσουμε την εμπιστοσύνη του λαού μας, προτιμότερο είναι εκείνοι, που επίμονα και θορυβωδώς, ακολουθούν διαφορετική γραμμή, παρά και κατά την θέληση της πλειοψηφίας και προφανώς ζημιώνουν το κόμμα, οφείλουν να αποχωρήσουν. Έτσι θα υπηρετήσουν καλύτερα τον λαό.
Την εξέλιξη αυτή δεν εύχεται ούτε επιθυμεί κανείς
Όπως κανείς μας, δεν επιθυμούσε την αποχώρηση του Κουβέλη. Θυμηθείτε όμως τι κλίμα συντροφικό, ανακούφισης και γαλήνης επικράτησε στο κόμμα, μετά την αποχώρηση του και πως ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε στο 27%.
Τώρα η ιστορία φαίνεται να επαναλαμβάνεται; Ελπίζω όχι.
Νέα βαρίδια;
Πολύ το εύχομαι να κάνω λάθος Αλλά καλό δεν είναι να μας πει ο σύντροφος Ηλίας και με σαφήνεια , που ακριβώς διαφωνεί και να μας διαβεβαιώσει ότι μας θεωρεί συντρόφους και ότι κάνουμε λάθος στις εκτιμήσεις μας.
