Σχόλιο συντάκτη μας, σε ερώτηση της Ελένης Ζάχαρη του ηλεκτρονικού περιοδικού Λόγων Παίγνια, στην στήλη (από καρδιάς). Μια από καρδιάς απάντηση για ένα θέμα που απασχόλησε την Ελληνική κοινωνία τις τελευταίες μέρες.
-Χρήστο Σιούλα, παρακολουθείς πώς παρουσιάζεται στα blοgs η εξέγερση στην πλατεία Ταξίμ, φαντάζομαι. Έχουν υπάρξει πράγματα που θεωρείς υπερβολή ή ενδεχομένως και προπαγάνδα μέσα σε αυτά που κυκλοφορούν?
-Χρήστο Σιούλα, παρακολουθείς πώς παρουσιάζεται στα blοgs η εξέγερση στην πλατεία Ταξίμ, φαντάζομαι. Έχουν υπάρξει πράγματα που θεωρείς υπερβολή ή ενδεχομένως και προπαγάνδα μέσα σε αυτά που κυκλοφορούν?
Του Χρήστου Σιούλα
Το διαδίκτυο πάρτυ έχει κάθε μέρα, αλλά κάποιες φορές του δίνει και καταλαβαίνει. Χαράς ευαγγέλια για τους απανταχού Μπλόγκερς Φειςμπουκάδες και Τουιτιστές, οι λαϊκές εξεγέρσεις αλλά και οι φυσικές καταστροφές. Πόλεμοι απελευθερωτικοί κυρίως έχουν την πιο μεγάλη ζήτηση, χωρίς να είναι και κάτι που συμβαίνει κάθε μέρα και όσο μακρινότεροι είναι τόσο λιγότερο ενδιαφέρον έχουν.
Αρκούμαστε λοιπόν στις εξεγέρσεις, έχοντας μια προτίμηση στις πλατείες, που στην εποχή μας είναι και μοδάτες, φοριούνται πολύ. Μια σπίθα μας χρειάζεται λοιπόν κάπου να ανάψει, για να ξεσηκωθούμε καθήμενοι, ξαπλωμένοι και αραχτοί. Ιδεολόγοι, επαναστάτες, και ειδικοί επί παντός του επιστητού, με ένα ποντίκι στο χέρι η ένα λάπτοπ στα γόνατα, αναλύουμε σχολιάζουμε λέμε το μακρύ μας και το κοντό μας, γεμίζοντας ηλεκτρονικές σελίδες επί σελίδων. Αν τώρα έχουμε και φωτογραφίες με αίματα νεκρούς και τραυματισμένους, φτάνουμε και στο τσακίρ κέφι.
Τούρκικη η λέξη, τούρκικο και το τελευταίο πάρτυ. Η Ισπανία, η Ιταλία, η Πορτογαλία ήρθαν και πέρασαν, αφήνοντας στον ουρανίσκο μας μια γεύση επανάστασης και ξεσηκωμού. Το πράγμα ήρθε στην γειτονιά μας, στην πόρτα μας, άσπονδοι φίλοι οι Τούρκοι αλλά λαός, και εμείς ως γνωστόν τους αγαπάμε τους λαούς. Το πάρτυ λοιπόν έπρεπε να έχει και την ανάλογη μεγαλοπρέπεια. Να φωτογραφία με την γέφυρα των στενών να μην χωρά κουνούπι, να σου και η κοπελιά η ντυμένη στα κόκκινα να αντέχει τους τόνους πίεσης της μάνικας των Τούρκων μπατσοφόρων, το κέφι στο τσακίρ και τα μηχανάκια να παίρνουν φωτιά.
Πώς να πεις το πάρτυ προπαγάνδα, αλλά προπαγάνδα κάνανε πολλοί. Ο καθένας το έβλεπε από την δικιά του την σκοπιά και με τα δικά του μάτια. Όλοι έβλεπαν αυτό που θα ήθελαν να δουν, αυτό που είχαν συμφέρον να δουν. Πως είναι δυνατόν να λείπει η πολιτική από ένα τέτοιο πάρτυ, και οι πολιτικοί επίσης, γιατί ως γνωστόν ο λύκος στην αναμπουπμούλα χαίρετε.
Οι Εθνικιστές έβλεπαν μια επιδείνωση των Ελληνοτουρκικών σχέσεων, δάχτυλο των Τούρκων συνταγματαρχών και πόλεμο στο Αιγαίο. Οι κομμουνιστές τον διεθνιστικό αγώνα για την λαϊκή εξουσία και την μεγάλη συνεισφορά του Κ.Κ Τουρκίας. Οι Συριζαίοι την φιλία των λαών και των αγώνα των φτωχών χωρών του νότου. Η κυβέρνηση «το τι δημοκράτες είμαστε εμείς και δες βρε πως βαράνε οι άλλοι». Ο Eρντογκάν έβλεπε την πλειοψηφεία του τούρκικου λαού με το μέρος του και η Τούρκικη αντιπολίτευση την έβλεπε με το δικό της μέρος. Οι Κύπριοι έβλεπαν όλο αυτό με το δικό τους μάτι. Οι ευρωπαίοι έβλεπαν την αν ετοιμότητα της Τουρκίας να μπει στην Ε.Ε, και μόνο οι Αμερικάνοι δεν πήραν θέση, έχοντας τα συμφέροντα τους στην περιοχή εξασφαλισμένα ότι και να γίνει.
Ο δε Τούρκικος λαός, μέσα στην μιζέρια του και Έρμαιο των κάθε λογής συμφερόντων και ιδεολογιών, να κλαίει την μοίρα του και τους νεκρούς του.
Αρκούμαστε λοιπόν στις εξεγέρσεις, έχοντας μια προτίμηση στις πλατείες, που στην εποχή μας είναι και μοδάτες, φοριούνται πολύ. Μια σπίθα μας χρειάζεται λοιπόν κάπου να ανάψει, για να ξεσηκωθούμε καθήμενοι, ξαπλωμένοι και αραχτοί. Ιδεολόγοι, επαναστάτες, και ειδικοί επί παντός του επιστητού, με ένα ποντίκι στο χέρι η ένα λάπτοπ στα γόνατα, αναλύουμε σχολιάζουμε λέμε το μακρύ μας και το κοντό μας, γεμίζοντας ηλεκτρονικές σελίδες επί σελίδων. Αν τώρα έχουμε και φωτογραφίες με αίματα νεκρούς και τραυματισμένους, φτάνουμε και στο τσακίρ κέφι.
Τούρκικη η λέξη, τούρκικο και το τελευταίο πάρτυ. Η Ισπανία, η Ιταλία, η Πορτογαλία ήρθαν και πέρασαν, αφήνοντας στον ουρανίσκο μας μια γεύση επανάστασης και ξεσηκωμού. Το πράγμα ήρθε στην γειτονιά μας, στην πόρτα μας, άσπονδοι φίλοι οι Τούρκοι αλλά λαός, και εμείς ως γνωστόν τους αγαπάμε τους λαούς. Το πάρτυ λοιπόν έπρεπε να έχει και την ανάλογη μεγαλοπρέπεια. Να φωτογραφία με την γέφυρα των στενών να μην χωρά κουνούπι, να σου και η κοπελιά η ντυμένη στα κόκκινα να αντέχει τους τόνους πίεσης της μάνικας των Τούρκων μπατσοφόρων, το κέφι στο τσακίρ και τα μηχανάκια να παίρνουν φωτιά.
Πώς να πεις το πάρτυ προπαγάνδα, αλλά προπαγάνδα κάνανε πολλοί. Ο καθένας το έβλεπε από την δικιά του την σκοπιά και με τα δικά του μάτια. Όλοι έβλεπαν αυτό που θα ήθελαν να δουν, αυτό που είχαν συμφέρον να δουν. Πως είναι δυνατόν να λείπει η πολιτική από ένα τέτοιο πάρτυ, και οι πολιτικοί επίσης, γιατί ως γνωστόν ο λύκος στην αναμπουπμούλα χαίρετε.
Οι Εθνικιστές έβλεπαν μια επιδείνωση των Ελληνοτουρκικών σχέσεων, δάχτυλο των Τούρκων συνταγματαρχών και πόλεμο στο Αιγαίο. Οι κομμουνιστές τον διεθνιστικό αγώνα για την λαϊκή εξουσία και την μεγάλη συνεισφορά του Κ.Κ Τουρκίας. Οι Συριζαίοι την φιλία των λαών και των αγώνα των φτωχών χωρών του νότου. Η κυβέρνηση «το τι δημοκράτες είμαστε εμείς και δες βρε πως βαράνε οι άλλοι». Ο Eρντογκάν έβλεπε την πλειοψηφεία του τούρκικου λαού με το μέρος του και η Τούρκικη αντιπολίτευση την έβλεπε με το δικό της μέρος. Οι Κύπριοι έβλεπαν όλο αυτό με το δικό τους μάτι. Οι ευρωπαίοι έβλεπαν την αν ετοιμότητα της Τουρκίας να μπει στην Ε.Ε, και μόνο οι Αμερικάνοι δεν πήραν θέση, έχοντας τα συμφέροντα τους στην περιοχή εξασφαλισμένα ότι και να γίνει.
Ο δε Τούρκικος λαός, μέσα στην μιζέρια του και Έρμαιο των κάθε λογής συμφερόντων και ιδεολογιών, να κλαίει την μοίρα του και τους νεκρούς του.
