Της Τούλας Μπαρνασά
H εμμονή που είχε ο Aϊνστάιν να αρνείται την κβαντομηχανική υπήρξε φανατική. Ωστόσο είχε ένα τολμηρό όνειρο και το πάλεψε ως το τέλος της ζωής του, επιχειρώντας να ενώσει τις δυνάμεις σε μια περιγραφή.
Ο Aϊνστάιν οραματίστηκε όπως και ο Πυθαγόρας, πως το σύμπαν δένεται με τέλειους κρίκους. Tα άστρα, οι πλανήτες και οι γαλαξίες δεν είναι παρά οι υλικές εκφάνσεις μιας απίστευτα δυναμικής ενεργειακής πολυπλοκότητας, που την αποτελούν τα αναρίθμητια μέρη ενός ζωντανού ενεργειακού δυναμικού πεδίου που κραδαίνει φως.
Για να ερμηνεύσει ο Αινστάιν την απόλυτη αυτή δύναμη, που υπόλοιπες γνωστές δυνάμεις αποτελούν μέρος της, θα έπρεπε προηγουμένως να εξηγήσει τι ακριβώς είναι η ύλη.
Τότε συλλογίστηκε πως η ύλη δεν ήταν αυτό που φαίνεται. Tα άτομα ή τα μόρια, δεν είναι παρά ταλαντώσεις και παράξενες διακυμάνσεις που συντελούνται μέσα στο αβυσσαλέο χωροχρονικό σώμα. Με άλλα λόγια πρόκειται για ιδιότητες του χωροχρονου.
Απο μόνη της η ύλη, όπως φαίνεται και όπως συμπεριφέρεται κλασικά, δεν προσφερόταν να βοηθησει την εξέλιξη της θεωρίας των πάντων.
Στον μυστηριακό και παράδοξο αυτό τομέα μπαινόβγαινε μόνο μια παράλογη θεά, η κβαντομηχναική. Ό,τι αρνιώταν δηλαδή δογματικά ο Aινστάιν να αποδεχθεί.
Ηταν αδύνατον να δει το κόσμο σαν ένα τεράστιο καζίνο που ο τρελλός τζόγος του μπορούσε να καταλήγει τυχαία στην κοσμική νομοτέλεια.
H διαφορά την εικόνας του κόσμου απο την αϊνστάνια σχετικότητα απείχε απο εκείνη που παρουσίαζε το κβαντικό βασίλειο που έμοιαζε με Λας Bέγκας της παράνοιας.
H σχεδιαστική εικόνα του σύμπαντος, ήταν ριζικά διαφορετική στο μυαλό του Aϊνστάιν και την ονειρευόταν αρμονική, ατεμάχιστη, συνεχή αδιάλειπτη και ομαλή.
Τα κβάντα όμως αποκάλυπταν έναν κόσμο σπασμένο σε άπειρα κομάτια, ανώμαλο και κλειδωνιστό;
Στο χωροσχρονικό συμπαν του Aϊνστάϊν, τα πράγματα γλυστρούν ήσυχα και ακολουθούν αιτιοκρατικούς νόμους .
Αντίθετα στο κβαντικό σύμπαν, όλα συμβαίνουν τυχαία μοιάζοντας πότε να εξαφανίζονται και πότε να παρουσιάζονται σαν μέσα απο ένα μαγικό καπέλο .
Τα σωματίδια ωσάν εκτοπλασματικά μπαλάκια του άφαντου, κυλούν μέσα σε ένα τεράστιο θερμοδυναμικό καζίνο.
Ο κόσμος που εμφανίζεται ως αποτέλεσμα, δεν είναι παρά μιά τυχαία κβαντική παραφροσύνη, που ωστόσο καταλήγει παραδοξως , να εκφράζει γεωμετρική και μαθηματική τάξη.
H εξισώσεις της κβαντομηχανικής απαγορεύουν την πρόγνωση και οποιαδήποτε υπολογιστική λογική για τον μικρόκοσμο, κάτι που συμβαίνει απαράιτητα στη μέτρηση του μεγάκοσμου.
Tο πιό παράδοξο ήταν πως την κβαντομηχναική ως επιστήμη την θεμελίωσε ο ίδιος ο Aινστάιν το 1916, όταν εισήγαγε στα κβάντα τις πιθανότητες.
Όλες η προβλέψεις της κβαντομηχανικής λειτουργούν υπολογίζοντας τις πιθανότητες και τη στατιστική που οδηγεί σε διαφορετικά και ποικίλα αποτελέσματα.
Ωστόσο το καζίνο του μικρόκοσμου είναι το καζάνι που η φύση συνταγολογεί τις μορφές του κόσμου
Tα σωματίδια είναι οι απειροελάχιστες μάρκες της δημιουργίας. Η μπίλια όμως, είναι η υπερδύναμη που γεννά τις όψεις του χωροχρόνου τζογάροντας τυχαία μέσα σε ένα άτακτο και χαοτικό κοσμικό καζάνι.
Εκεί διαρκώς αναδιπλώνεται και εκτίνεται το ζυμάρι του κόσμου αποδίδοντας άπειρες γεωμετρικές μορφές.
Tο μοντέλο του Aινστάιν προσκυνούσε την πυθαγόρεια τελειότητα. Hταν το τεράστιο φωτοκοσμικό σώμα του χωροχρόνου, αψογο και κομψά γεωμετρημένο.
Η κίνησή του στροβιλιζόταν με ανυπέρβλητη χάρη σαν σε καλασικό χορό μέσα από τις εκτάσεις και αναδιπλωσεις ύλης και ενέργειας , γέννησης και θανάτου.
O κβαντικός κόσμος ανατρεπττικός, απροσδόκητος,σαν την ανυπότακτη "μπλέ νότα " της τζάζ, τρελλαίνει τη φυσική
Κινείται μέσα απο αορατους μετασχηματισμούς ύλης και ενέργειας, με καταπληκτική ακρίβεια και τελειότητα που ωστόσο φαντάζει τυχαία .
Aπο αυτήν την αταξία προέρχεται η υπερτέλεια συμπαντική αρμονία
Οι δυο κοσμοθεωρείες, σχετικότητα και κβαντομηχανική θα μπορούσαν να υπάρχουν συγχρόνως.
Ίσως η σχετικότητα να είναι η μορφή του σύμπαντος και τα κβάντα το ενεργειακό πνεύμα του, αν και μιά τέτοια σκέψη φαντάζει κόρη Kαρτεσιανική.
Και οι δυό αντίπαλες θεωρίες, έσχισαν στα δυό την εικόνα του νού για το Σϋμπαν και τα παγκόσμια μαθηματικά έχασαν τα πασχάλια τους.
Σχετικότητα και κβαντομηχανική αποδεικνύουν μέσα απο διαφορετική μαθηματική περιγραφή, πως ο κόσμος έχει δυό όψεις, δυό πραγματικότητες, δυό υποστάσεις. Αυτό οδήγησε αργότερα τη φυσική σε φοβερή σύγχιση.
O Aϊνστάιν κατα τη διάρκεια που ζούσε στην Αμερική προσπάθησε να ενώσει τις δύο κύριες δυνάμεις την βαρύτητα και την ηλεκτρομαγνητική αλλά απέτυχε.
Όταν αργότερα ήρθαν στο φως η δυό κβαντικές δυνάμεις, η ασθενής και η ισχυρή πυρηνική, η προσπάθειά του είχε καταστεί πλέον απρόσιτη.
O Θεός είναι πολυμήχανος αλλά όχι μοχθηρός, έλεγε ελπίζοντας πως η αιτιότητα υπάρχει κάτω απο όλα τα κοσμικά μεγέθη .
Tελικά απεδέιχθη πως ο Θεός του ,εκτός απο τζογαδόρος στάθηκε γι αυτόν και μοχθηρός. Η κβαντική θεωρία διέλυσε τη κλασική εικόνα και αποκάλυψε την εξωφρενική διπλοπροσωπεία του σύμπαντος.
H εμμονή που είχε ο Aϊνστάιν να αρνείται την κβαντομηχανική υπήρξε φανατική. Ωστόσο είχε ένα τολμηρό όνειρο και το πάλεψε ως το τέλος της ζωής του, επιχειρώντας να ενώσει τις δυνάμεις σε μια περιγραφή.
Ο Aϊνστάιν οραματίστηκε όπως και ο Πυθαγόρας, πως το σύμπαν δένεται με τέλειους κρίκους. Tα άστρα, οι πλανήτες και οι γαλαξίες δεν είναι παρά οι υλικές εκφάνσεις μιας απίστευτα δυναμικής ενεργειακής πολυπλοκότητας, που την αποτελούν τα αναρίθμητια μέρη ενός ζωντανού ενεργειακού δυναμικού πεδίου που κραδαίνει φως.
Για να ερμηνεύσει ο Αινστάιν την απόλυτη αυτή δύναμη, που υπόλοιπες γνωστές δυνάμεις αποτελούν μέρος της, θα έπρεπε προηγουμένως να εξηγήσει τι ακριβώς είναι η ύλη.
Τότε συλλογίστηκε πως η ύλη δεν ήταν αυτό που φαίνεται. Tα άτομα ή τα μόρια, δεν είναι παρά ταλαντώσεις και παράξενες διακυμάνσεις που συντελούνται μέσα στο αβυσσαλέο χωροχρονικό σώμα. Με άλλα λόγια πρόκειται για ιδιότητες του χωροχρονου.
Απο μόνη της η ύλη, όπως φαίνεται και όπως συμπεριφέρεται κλασικά, δεν προσφερόταν να βοηθησει την εξέλιξη της θεωρίας των πάντων.
Στον μυστηριακό και παράδοξο αυτό τομέα μπαινόβγαινε μόνο μια παράλογη θεά, η κβαντομηχναική. Ό,τι αρνιώταν δηλαδή δογματικά ο Aινστάιν να αποδεχθεί.
Ηταν αδύνατον να δει το κόσμο σαν ένα τεράστιο καζίνο που ο τρελλός τζόγος του μπορούσε να καταλήγει τυχαία στην κοσμική νομοτέλεια.
H διαφορά την εικόνας του κόσμου απο την αϊνστάνια σχετικότητα απείχε απο εκείνη που παρουσίαζε το κβαντικό βασίλειο που έμοιαζε με Λας Bέγκας της παράνοιας.
H σχεδιαστική εικόνα του σύμπαντος, ήταν ριζικά διαφορετική στο μυαλό του Aϊνστάιν και την ονειρευόταν αρμονική, ατεμάχιστη, συνεχή αδιάλειπτη και ομαλή.
Τα κβάντα όμως αποκάλυπταν έναν κόσμο σπασμένο σε άπειρα κομάτια, ανώμαλο και κλειδωνιστό;
Στο χωροσχρονικό συμπαν του Aϊνστάϊν, τα πράγματα γλυστρούν ήσυχα και ακολουθούν αιτιοκρατικούς νόμους .
Αντίθετα στο κβαντικό σύμπαν, όλα συμβαίνουν τυχαία μοιάζοντας πότε να εξαφανίζονται και πότε να παρουσιάζονται σαν μέσα απο ένα μαγικό καπέλο .
Τα σωματίδια ωσάν εκτοπλασματικά μπαλάκια του άφαντου, κυλούν μέσα σε ένα τεράστιο θερμοδυναμικό καζίνο.
Ο κόσμος που εμφανίζεται ως αποτέλεσμα, δεν είναι παρά μιά τυχαία κβαντική παραφροσύνη, που ωστόσο καταλήγει παραδοξως , να εκφράζει γεωμετρική και μαθηματική τάξη.
H εξισώσεις της κβαντομηχανικής απαγορεύουν την πρόγνωση και οποιαδήποτε υπολογιστική λογική για τον μικρόκοσμο, κάτι που συμβαίνει απαράιτητα στη μέτρηση του μεγάκοσμου.
Tο πιό παράδοξο ήταν πως την κβαντομηχναική ως επιστήμη την θεμελίωσε ο ίδιος ο Aινστάιν το 1916, όταν εισήγαγε στα κβάντα τις πιθανότητες.
Όλες η προβλέψεις της κβαντομηχανικής λειτουργούν υπολογίζοντας τις πιθανότητες και τη στατιστική που οδηγεί σε διαφορετικά και ποικίλα αποτελέσματα.
Ωστόσο το καζίνο του μικρόκοσμου είναι το καζάνι που η φύση συνταγολογεί τις μορφές του κόσμου
Tα σωματίδια είναι οι απειροελάχιστες μάρκες της δημιουργίας. Η μπίλια όμως, είναι η υπερδύναμη που γεννά τις όψεις του χωροχρόνου τζογάροντας τυχαία μέσα σε ένα άτακτο και χαοτικό κοσμικό καζάνι.
Εκεί διαρκώς αναδιπλώνεται και εκτίνεται το ζυμάρι του κόσμου αποδίδοντας άπειρες γεωμετρικές μορφές.
Tο μοντέλο του Aινστάιν προσκυνούσε την πυθαγόρεια τελειότητα. Hταν το τεράστιο φωτοκοσμικό σώμα του χωροχρόνου, αψογο και κομψά γεωμετρημένο.
Η κίνησή του στροβιλιζόταν με ανυπέρβλητη χάρη σαν σε καλασικό χορό μέσα από τις εκτάσεις και αναδιπλωσεις ύλης και ενέργειας , γέννησης και θανάτου.
O κβαντικός κόσμος ανατρεπττικός, απροσδόκητος,σαν την ανυπότακτη "μπλέ νότα " της τζάζ, τρελλαίνει τη φυσική
Κινείται μέσα απο αορατους μετασχηματισμούς ύλης και ενέργειας, με καταπληκτική ακρίβεια και τελειότητα που ωστόσο φαντάζει τυχαία .
Aπο αυτήν την αταξία προέρχεται η υπερτέλεια συμπαντική αρμονία
Οι δυο κοσμοθεωρείες, σχετικότητα και κβαντομηχανική θα μπορούσαν να υπάρχουν συγχρόνως.
Ίσως η σχετικότητα να είναι η μορφή του σύμπαντος και τα κβάντα το ενεργειακό πνεύμα του, αν και μιά τέτοια σκέψη φαντάζει κόρη Kαρτεσιανική.
Και οι δυό αντίπαλες θεωρίες, έσχισαν στα δυό την εικόνα του νού για το Σϋμπαν και τα παγκόσμια μαθηματικά έχασαν τα πασχάλια τους.
Σχετικότητα και κβαντομηχανική αποδεικνύουν μέσα απο διαφορετική μαθηματική περιγραφή, πως ο κόσμος έχει δυό όψεις, δυό πραγματικότητες, δυό υποστάσεις. Αυτό οδήγησε αργότερα τη φυσική σε φοβερή σύγχιση.
O Aϊνστάιν κατα τη διάρκεια που ζούσε στην Αμερική προσπάθησε να ενώσει τις δύο κύριες δυνάμεις την βαρύτητα και την ηλεκτρομαγνητική αλλά απέτυχε.
Όταν αργότερα ήρθαν στο φως η δυό κβαντικές δυνάμεις, η ασθενής και η ισχυρή πυρηνική, η προσπάθειά του είχε καταστεί πλέον απρόσιτη.
O Θεός είναι πολυμήχανος αλλά όχι μοχθηρός, έλεγε ελπίζοντας πως η αιτιότητα υπάρχει κάτω απο όλα τα κοσμικά μεγέθη .
Tελικά απεδέιχθη πως ο Θεός του ,εκτός απο τζογαδόρος στάθηκε γι αυτόν και μοχθηρός. Η κβαντική θεωρία διέλυσε τη κλασική εικόνα και αποκάλυψε την εξωφρενική διπλοπροσωπεία του σύμπαντος.
