Της Αγγελίνας Ρωμανού
[…Άνδρας προσπάθησε να πουλήσει έναν αλιγάτορα για μία 12άδα μπύρες.
Η ανταλλαγή προϊόντων, λόγω της οικονομικής κρίσης, δεν προκαλεί εντύπωση. Ωστόσο, το περιστατικό που καταγράφηκε στη Φλόριντα των Ηνωμένων Πολιτειών μόνο συνηθισμένο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Ένας άνδρας μπήκε σε ένα ψιλικατζίδικο και προσπάθησε να αγοράσει μία 12άδα μπύρες, προσφέροντας έναν αλιγάτορα!
Ο υπεύθυνος του καταστήματος, έκπληκτος από την πρόταση συναλλαγής, ειδοποίησε άμεσα τις Αρχές.
Ο Φερνάντο Αγκιλέρα, δήλωσε στην αστυνομία ότι έπιασε τον αλιγάτορα σε ένα πάρκο. Υποστήριξε πως δεν γνώριζε ότι απαγορεύεται από τον νόμο να πιάσεις ή να προσπαθήσεις να πουλήσεις αλιγάτορες.
«Ήθελα να αγοράσω μία μπύρα και, επειδή δεν είχα χρήματα, σκέφτηκα να προσπαθήσω να πουλήσω τον αλιγάτορα» είπε…]
(πηγή: in.gr)
Όταν γεννήθηκε ο μικρός Αουγκράμφ, είχε δερματάκι πράσινο με μικρούς γρόμπους κατά μήκος της ραχοκοκαλιάς. Τα δόντια του ήταν μακριά και σουβλερά και προβλεπόταν ότι μεγαλώνοντας θα γίνονταν ακόμη μεγαλύτερα και ακόμη σουβλερότερα. Για έναν αλιγάτορα που προοριζόταν να συνεχίσει το καλό όνομα του γένους του, το προσόν των τρομερών δοντιών ήταν απαραίτητο.
Ο Αουγκράμφ, γεννήθηκε στη λίμνη ενός πάρκου προστατευόμενου από την οικολογική οργάνωση «Τα ζώα είμαστε εμείς», που είχε έδρα της ένα ξυλόσπιτο στο πιο ψηλό κυπαρίσσι της περιοχής. Η δράση της οργάνωσης απλωνόταν σε όλο το μήκος και το πλάτος του πάρκου. Πιο πέρα δεν είχε δικαιοδοσία. Μετά την άσφαλτο, η οργάνωση «Σώστε τους παλαιούς κάδους απορριμμάτων», έμοιαζε να έχει το πάνω χέρι. Έτσι, η «Εμείς είμαστε τα ζώα», περιοριζόταν στην προφύλαξη των ειδών των δικών της ορίων. Πουλιά περαστικά, κουνάβια, σκίουροι, κάμποσες γάτες πορτοκαλί και μερικά σαϊτόφιδα, είχαν βρει τον παράδεισό τους. Στη δε μεγάλη λίμνη, ο Αλιγάτορας ο Ευθυτενής είχε το βασίλειό του. Σε απόσταση δέκα μέτρων από τη λίμνη, δεν λαλούσε ούτε σπουργίτι μοναχό. Το είδος των «Ευθυτενών» ήταν, συν τοις άλλοις, και μοβόρικο.
Η μαμά και ο μπαμπάς του Αουγκράμφ, του είχαν διδάξει από τα πρώτα του αμφίβια «μέσα-έξω», πώς να είναι πονηρός και να προσελκύει τα περαστικά τετράποδα. Χωρίς γεύμα, πώς θα εξασκούσε τα δόντια του και πώς θα γινόταν μεγάλος μεγάλος μεγάλος και αγριωπός? Τον έμαθαν, λοιπόν, να καμουφλάρεται φορώντας στο κεφάλι νούφαρα, αγριοκάλαμα και λέπια από φαγωμένα χρυσόψαρα. Έβγαινε σιγά σιγά στο ξέφωτο της λίμνης κι όποιο περίεργο και χαζό ζωάκι πήγαινε να μυρίσει τούτο το παράξενο κατασκεύασμα, γινόταν μια χαψιά.
Αυτό που δεν ήξερε ο Αουγκράμφ, ήταν πως κάτι δίποδα είδη, που συνήθως έκαναν τις βόλτες τους στο πάρκο συχνά πυκνά, ήταν περισσότερο ενοχλητικά (και ίσως εξυπνότερα) από τα μικρά αθώα τετράποδα που δεν καταλάβαιναν την αμφίεσή του. Η διαπίστωση δε, πως όταν τα δίποδα είναι απελπισμένα από έλλειψη τροφής ή νερού, εφευρίσκουν χίλιους δυο διαολεμένους τρόπους για να αποκτήσουν αυτό που θέλουν, έγινε με αρκετά άσκημο τρόπο. Ένα ποτό, το ονομαζόμενο «μπύρα», κίτρινο με ιδιότητες ξεδιψαστικές έως και εθιστικές, έκανε θραύση ανάμεσά τους. Ορισμένοι δε, που είχαν καιρό να πιουν απ’ αυτό το ζουμί, είχαν τέτοιο στερητικό σύνδρομο που έφερναν τα πάνω κάτω για να το αγοράσουν. Αν δεν μπορούσαν να το κλέψουν, εννοείται.
Σε ένα τέτοιο δίποδο έπεσε ο Αουγκράμφ μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα. Εκεί που στόλιζε τα αυτιά του με κάτι ξυλοκέρατα για να κάνει την κάλυψή του ακόμη πιο πειστική για τα περαστικά ζωάκια, είδε έναν μυστήριο τύπο με γουρλωμένο μάτι να τον κοιτά περίεργα. Τον κοίταξε και ο αλιγάτοράς μας. Και κοιτάχτηκαν και οι δυο για κάτι ολόκληρα λεπτά. Αυτό που δεν περίμενε ο πράσινος γρουμπωτός φίλος μας, ήταν η άξαφνη βουτιά του δίποδου προς το μέρος του και το άρπαγμα του λαιμού του με θηλιά. Θεοί των αλιγατόρων, τι ακροβάτης ήταν ετούτος! Ο Αουγκράμφ, μέσα σε δευτερόλεπτα απ’ τη στιγμή της απαγωγής του, βρέθηκε να σέρνεται ξωπίσω από τον χαμογελαστό τύπο και να κατευθύνεται προς ένα μαγαζί που έλεγε «Ψιλικά και άλλα πολλά».
«Δίνω τον αλιγάτορα, δίνεις μπύρες?», άκουσε να λέει σε μια διάλεκτο ψαρωτική και, απ’ ό,τι αντιλήφθηκε, ένας μικρός πανικός προκλήθηκε στον περίγυρο. Ένα πιτσιρίκι πάτησε τις φωνές, μια κυρία ανέβηκε στον πάγκο σηκώνοντας τα φουστάνια της ψηλά, ένας παππούς έψαχνε τη μασέλα του που του βγήκε ανοίγοντας το στόμα του απ’ την έκπληξη κι ο δε μαγαζάτορας άρχισε κάτι βρισίδια άγνωστα στη μετάφραση.
Ο Αουγκράμφ δεν κατάλαβε τον λόγο αυτής της φασαρίας που έκαναν τα δίποδα. Το μόνο που κατάλαβε, λίγες ώρες αργότερα στη λίμνη του, εξιστορώντας τα γεγονότα στην μαμά και στον μπαμπά του, ήταν ότι τα μέλη της οργάνωσης «Τα ζώα είμαστε εμείς», είχαν ανταλλάξει λαρυγγισμούς με τα μέλη της οργάνωσης «Κάτω οι θηλιές ζήτω οι θηλές» όπου παρενέβησαν με επιτυχία. Ο μικρός αλιγάτορας σώθηκε από την ανταλλαγή, ο δε διψασμένος άνθρωπος πήρε ένα πολύ καλό μάθημα. Ότι την άλλη φορά που θα θέλει τόσο πολύ να πιει τις μπύρες του, καλά θα κάνει να οργανωθεί καλύτερα.
Στο κάτω κάτω, υπάρχει και η οργάνωση «Σώστε όλες τις οργανώσεις».
Από το Λόγων Παίγνια 300 τεύχος
[…Άνδρας προσπάθησε να πουλήσει έναν αλιγάτορα για μία 12άδα μπύρες.
Η ανταλλαγή προϊόντων, λόγω της οικονομικής κρίσης, δεν προκαλεί εντύπωση. Ωστόσο, το περιστατικό που καταγράφηκε στη Φλόριντα των Ηνωμένων Πολιτειών μόνο συνηθισμένο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Ένας άνδρας μπήκε σε ένα ψιλικατζίδικο και προσπάθησε να αγοράσει μία 12άδα μπύρες, προσφέροντας έναν αλιγάτορα!
Ο υπεύθυνος του καταστήματος, έκπληκτος από την πρόταση συναλλαγής, ειδοποίησε άμεσα τις Αρχές.
Ο Φερνάντο Αγκιλέρα, δήλωσε στην αστυνομία ότι έπιασε τον αλιγάτορα σε ένα πάρκο. Υποστήριξε πως δεν γνώριζε ότι απαγορεύεται από τον νόμο να πιάσεις ή να προσπαθήσεις να πουλήσεις αλιγάτορες.
«Ήθελα να αγοράσω μία μπύρα και, επειδή δεν είχα χρήματα, σκέφτηκα να προσπαθήσω να πουλήσω τον αλιγάτορα» είπε…]
(πηγή: in.gr)
Όταν γεννήθηκε ο μικρός Αουγκράμφ, είχε δερματάκι πράσινο με μικρούς γρόμπους κατά μήκος της ραχοκοκαλιάς. Τα δόντια του ήταν μακριά και σουβλερά και προβλεπόταν ότι μεγαλώνοντας θα γίνονταν ακόμη μεγαλύτερα και ακόμη σουβλερότερα. Για έναν αλιγάτορα που προοριζόταν να συνεχίσει το καλό όνομα του γένους του, το προσόν των τρομερών δοντιών ήταν απαραίτητο.
Ο Αουγκράμφ, γεννήθηκε στη λίμνη ενός πάρκου προστατευόμενου από την οικολογική οργάνωση «Τα ζώα είμαστε εμείς», που είχε έδρα της ένα ξυλόσπιτο στο πιο ψηλό κυπαρίσσι της περιοχής. Η δράση της οργάνωσης απλωνόταν σε όλο το μήκος και το πλάτος του πάρκου. Πιο πέρα δεν είχε δικαιοδοσία. Μετά την άσφαλτο, η οργάνωση «Σώστε τους παλαιούς κάδους απορριμμάτων», έμοιαζε να έχει το πάνω χέρι. Έτσι, η «Εμείς είμαστε τα ζώα», περιοριζόταν στην προφύλαξη των ειδών των δικών της ορίων. Πουλιά περαστικά, κουνάβια, σκίουροι, κάμποσες γάτες πορτοκαλί και μερικά σαϊτόφιδα, είχαν βρει τον παράδεισό τους. Στη δε μεγάλη λίμνη, ο Αλιγάτορας ο Ευθυτενής είχε το βασίλειό του. Σε απόσταση δέκα μέτρων από τη λίμνη, δεν λαλούσε ούτε σπουργίτι μοναχό. Το είδος των «Ευθυτενών» ήταν, συν τοις άλλοις, και μοβόρικο.
Η μαμά και ο μπαμπάς του Αουγκράμφ, του είχαν διδάξει από τα πρώτα του αμφίβια «μέσα-έξω», πώς να είναι πονηρός και να προσελκύει τα περαστικά τετράποδα. Χωρίς γεύμα, πώς θα εξασκούσε τα δόντια του και πώς θα γινόταν μεγάλος μεγάλος μεγάλος και αγριωπός? Τον έμαθαν, λοιπόν, να καμουφλάρεται φορώντας στο κεφάλι νούφαρα, αγριοκάλαμα και λέπια από φαγωμένα χρυσόψαρα. Έβγαινε σιγά σιγά στο ξέφωτο της λίμνης κι όποιο περίεργο και χαζό ζωάκι πήγαινε να μυρίσει τούτο το παράξενο κατασκεύασμα, γινόταν μια χαψιά.
Αυτό που δεν ήξερε ο Αουγκράμφ, ήταν πως κάτι δίποδα είδη, που συνήθως έκαναν τις βόλτες τους στο πάρκο συχνά πυκνά, ήταν περισσότερο ενοχλητικά (και ίσως εξυπνότερα) από τα μικρά αθώα τετράποδα που δεν καταλάβαιναν την αμφίεσή του. Η διαπίστωση δε, πως όταν τα δίποδα είναι απελπισμένα από έλλειψη τροφής ή νερού, εφευρίσκουν χίλιους δυο διαολεμένους τρόπους για να αποκτήσουν αυτό που θέλουν, έγινε με αρκετά άσκημο τρόπο. Ένα ποτό, το ονομαζόμενο «μπύρα», κίτρινο με ιδιότητες ξεδιψαστικές έως και εθιστικές, έκανε θραύση ανάμεσά τους. Ορισμένοι δε, που είχαν καιρό να πιουν απ’ αυτό το ζουμί, είχαν τέτοιο στερητικό σύνδρομο που έφερναν τα πάνω κάτω για να το αγοράσουν. Αν δεν μπορούσαν να το κλέψουν, εννοείται.
Σε ένα τέτοιο δίποδο έπεσε ο Αουγκράμφ μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα. Εκεί που στόλιζε τα αυτιά του με κάτι ξυλοκέρατα για να κάνει την κάλυψή του ακόμη πιο πειστική για τα περαστικά ζωάκια, είδε έναν μυστήριο τύπο με γουρλωμένο μάτι να τον κοιτά περίεργα. Τον κοίταξε και ο αλιγάτοράς μας. Και κοιτάχτηκαν και οι δυο για κάτι ολόκληρα λεπτά. Αυτό που δεν περίμενε ο πράσινος γρουμπωτός φίλος μας, ήταν η άξαφνη βουτιά του δίποδου προς το μέρος του και το άρπαγμα του λαιμού του με θηλιά. Θεοί των αλιγατόρων, τι ακροβάτης ήταν ετούτος! Ο Αουγκράμφ, μέσα σε δευτερόλεπτα απ’ τη στιγμή της απαγωγής του, βρέθηκε να σέρνεται ξωπίσω από τον χαμογελαστό τύπο και να κατευθύνεται προς ένα μαγαζί που έλεγε «Ψιλικά και άλλα πολλά».
Ο Αουγκράμφ δεν κατάλαβε τον λόγο αυτής της φασαρίας που έκαναν τα δίποδα. Το μόνο που κατάλαβε, λίγες ώρες αργότερα στη λίμνη του, εξιστορώντας τα γεγονότα στην μαμά και στον μπαμπά του, ήταν ότι τα μέλη της οργάνωσης «Τα ζώα είμαστε εμείς», είχαν ανταλλάξει λαρυγγισμούς με τα μέλη της οργάνωσης «Κάτω οι θηλιές ζήτω οι θηλές» όπου παρενέβησαν με επιτυχία. Ο μικρός αλιγάτορας σώθηκε από την ανταλλαγή, ο δε διψασμένος άνθρωπος πήρε ένα πολύ καλό μάθημα. Ότι την άλλη φορά που θα θέλει τόσο πολύ να πιει τις μπύρες του, καλά θα κάνει να οργανωθεί καλύτερα.
Στο κάτω κάτω, υπάρχει και η οργάνωση «Σώστε όλες τις οργανώσεις».
Από το Λόγων Παίγνια 300 τεύχος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου