Της Ελένης Ζάχαρη
"Κόβει η Αλήθεια, κόβει και θερίζει κι όποιος τη βρει τον βασανίζει....
Στην Πλατωνική "Αλληγορία του Σπηλαίου" το θέμα που τίθεται είναι η θέαση του Αγαθού, της Αλήθειας και το χρέος των Φιλοσόφων που έχουν αντικρίσει την Αλήθεια, απέναντι στους δεσμώτες. Στην Αλληγορία, το Αγαθό ταυτίζεται με το πραγματικό Φως. Η Αλήθεια για τον πλατωνικό Σωκράτη είναι Φως που στην αρχή πονάει τα ευαίσθητα απ' το σκοτάδι μάτια.
Τι είναι όμως η Αλήθεια για καθέναν από εμάς; Υπάρχει απόλυτη Αλήθεια που να μπορεί να γίνει σημείο αναφοράς των "πνευματικών ανθρώπων" που ασχολούνται με τα Κοινά και την οποία να μπορούν να μεταλαμπαδεύσουν στον "απλό λαό";
Με κατατρύχει αυτές τις ημέρες το εξής ερώτημα: είμαστε σε θέση, εάν υπάρχει αυτή η Αλήθεια, να βγούμε, μηδενός εξαιρουμένου, από το "εγώ" μας και να την αποδεχτούμε; Εάν δούμε τα πράγματα επαγωγικά, δηλαδή με βάση τις συμπεριφορές απέναντι στην αλήθεια ή στις αλήθειες καθενός, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως δεν είμαστε! Δεν υπάρχει καμιά διάθεση συνδιαλλαγής και συγκατάβασης έστω απέναντι στην εκπροσώπηση του διαφορετικού. Δεν αναφέρομαι διόλου σε ζητήματα μειονοτήτων κλπ τέτοιων θεμάτων. Το πρόβλημα έγκειται στην όποια αποδοχή της ετερότητας! Είναι αδύνατον, είναι ολοκληρωτική άποψη, να πιστεύει κάποιος πως για x, z λόγους είναι η προσωπική του γνώμη και η μια και μόνη αλήθεια!
Αυτό συμβαίνει τις ημέρες τούτες! Κάθε πολιτική αποχρώσα και κάθε οπαδός, κυρίως, μεταφράζουν σε απόλυτη αλήθεια τις θέσεις τους, γεγονός που παραπέμπει σε άλλες εποχές και σχεδόν συνιστά κίνδυνο. Παράλληλα φανερώνει μια μάλλον "εγγενή" αδυναμία εξόδου απ' την υποκειμενική ασφάλεια του μικρόκοσμού μας. Βλέπεις ανθρώπους να διαλέγονται κι αυτό που κάνουν μόνο διάλογος να μην είναι καθώς βασικοί τρόποι πειθούς αλλά και μέσα, με προεξάρχουσα τη λογική και τα επιχειρήματα, να απουσιάζουν. Εμμονικά σχεδόν παραμένουν στις όποιες θέσεις τους, αδυνατούν να δουν πιθανά λάθη και ασχολούνται μόνο με το πως θα μειώσουν τον "αντίπαλο" ηθικά κυρίως στα μάτια αυτών που παρακολουθούν κι ενίοτε παρεισφρύουν προς επίρρωσιν αυτού που υποστηρίζουν κάνοντας την κουβέντα ένα αλαλούμ απόψεων ή μάλλον εντυπώσεων. Τα πάντα κατά μίμηση των πάνελ στα ΜΜΕ...
Ούτε μια σιωπή να εξεταστεί αυτό που λέει ο Άλλος, ο όποιος Άλλος! Ούτε μια παύση να κάνει ο καθένας την αυτοκριτική του. Ταυτόχρονα, καθένας που διαφωνεί κι αδυνατεί να συλλάβει τη σκέψη του άλλου σπεύδει να υπονομεύσει, να λασπολογήσει, να κολλήσει ταμπέλλες!
Στο διάλογο πάμε να σώσουμε την Αλήθεια....... Όλοι εμεις από 45 και κάτω έχουμε διδαχτεί κι όσοι έλαχε, διδάσκουμε αυτή τη ρήση ενός ανθρώπου προοδευτικού για την εποχή του, δυστυχώς και στη δική μας, αφού ο λογικοκριτικός στοχασμός οπισθοχωρεί ραγδαία.
Τι να σώσουμε τελικά αφού δεν υπάρχει έστω κοινό σημείο αναφοράς ούτε ως προς τις αξίες!
Λες "άνθρωπος" και μέσα στην κοινωνία υπάρχει διχογνωμία όχι για το τι αλλά, για το ποιος!!! Λες "δημοκρατία" και υπάρχει άγνοια του τι είναι ενώ επιθυμούν διακαώς μια Χούντα να λύσει τα προβλήματά τους! Πώς;;; Με την επιβολή θανατικής ποινής! Να μιλήσεις μετά για ανθρώπινο δικαίωμα!
Θέλει τόλμη, ανδρεία, γενναιότητα να μπορείς να βγεις από τα τόσο στενά όρια του "εγώ" για να δεις το μεγαλείο του "εμείς" και της Αλήθειας ως φαινόμενο καθολικό! Και ξέρω ήδη τι θα πουν κάποιοι διαβάζοντας αυτό το σημείο: "Εννοείς βέβαια την αλήθεια που πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ! Δε σφάξανε!" Και πάλι η ίδια απογοήτευση....Όχι, εννοώ την καθολική Αλήθεια που θέλει τον Άνθρωπο Άνθρωπο, με δικαιώματα και υποχρεώσεις, που σκοπεύει στην προσωπική αλλά και κοινωνική ολοκλήρωση...που είναι Φως κι ανήκει σε Όλους!!!
Εννοώ επίσης πως για να γίνει αυτό ξεκινάμε από τις μικρές καθημερινές αλήθειες των άλλων. Το πρώτο βήμα για τον φασισμό είναι στην άρνηση ν' αντέξω την ετερότητά σου και στην καχυποψία πως μου την επιβάλεις! Αυτό είναι φοβική στάση, χωρίς επιχειρήματα, νεοναζιστική, που θέλει τους πάντες κλώνους. Μορφές ευγονισμού σκέψης και συμπεριφοράς πάντα υπήρχαν....
Προσδοκώντας σε μια άλλη ζωή, απαλλαγμένη από δεσμά και προκαταλήψεις....
Στην Πλατωνική "Αλληγορία του Σπηλαίου" το θέμα που τίθεται είναι η θέαση του Αγαθού, της Αλήθειας και το χρέος των Φιλοσόφων που έχουν αντικρίσει την Αλήθεια, απέναντι στους δεσμώτες. Στην Αλληγορία, το Αγαθό ταυτίζεται με το πραγματικό Φως. Η Αλήθεια για τον πλατωνικό Σωκράτη είναι Φως που στην αρχή πονάει τα ευαίσθητα απ' το σκοτάδι μάτια.
Τι είναι όμως η Αλήθεια για καθέναν από εμάς; Υπάρχει απόλυτη Αλήθεια που να μπορεί να γίνει σημείο αναφοράς των "πνευματικών ανθρώπων" που ασχολούνται με τα Κοινά και την οποία να μπορούν να μεταλαμπαδεύσουν στον "απλό λαό";
Με κατατρύχει αυτές τις ημέρες το εξής ερώτημα: είμαστε σε θέση, εάν υπάρχει αυτή η Αλήθεια, να βγούμε, μηδενός εξαιρουμένου, από το "εγώ" μας και να την αποδεχτούμε; Εάν δούμε τα πράγματα επαγωγικά, δηλαδή με βάση τις συμπεριφορές απέναντι στην αλήθεια ή στις αλήθειες καθενός, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως δεν είμαστε! Δεν υπάρχει καμιά διάθεση συνδιαλλαγής και συγκατάβασης έστω απέναντι στην εκπροσώπηση του διαφορετικού. Δεν αναφέρομαι διόλου σε ζητήματα μειονοτήτων κλπ τέτοιων θεμάτων. Το πρόβλημα έγκειται στην όποια αποδοχή της ετερότητας! Είναι αδύνατον, είναι ολοκληρωτική άποψη, να πιστεύει κάποιος πως για x, z λόγους είναι η προσωπική του γνώμη και η μια και μόνη αλήθεια!
Αυτό συμβαίνει τις ημέρες τούτες! Κάθε πολιτική αποχρώσα και κάθε οπαδός, κυρίως, μεταφράζουν σε απόλυτη αλήθεια τις θέσεις τους, γεγονός που παραπέμπει σε άλλες εποχές και σχεδόν συνιστά κίνδυνο. Παράλληλα φανερώνει μια μάλλον "εγγενή" αδυναμία εξόδου απ' την υποκειμενική ασφάλεια του μικρόκοσμού μας. Βλέπεις ανθρώπους να διαλέγονται κι αυτό που κάνουν μόνο διάλογος να μην είναι καθώς βασικοί τρόποι πειθούς αλλά και μέσα, με προεξάρχουσα τη λογική και τα επιχειρήματα, να απουσιάζουν. Εμμονικά σχεδόν παραμένουν στις όποιες θέσεις τους, αδυνατούν να δουν πιθανά λάθη και ασχολούνται μόνο με το πως θα μειώσουν τον "αντίπαλο" ηθικά κυρίως στα μάτια αυτών που παρακολουθούν κι ενίοτε παρεισφρύουν προς επίρρωσιν αυτού που υποστηρίζουν κάνοντας την κουβέντα ένα αλαλούμ απόψεων ή μάλλον εντυπώσεων. Τα πάντα κατά μίμηση των πάνελ στα ΜΜΕ...
Ούτε μια σιωπή να εξεταστεί αυτό που λέει ο Άλλος, ο όποιος Άλλος! Ούτε μια παύση να κάνει ο καθένας την αυτοκριτική του. Ταυτόχρονα, καθένας που διαφωνεί κι αδυνατεί να συλλάβει τη σκέψη του άλλου σπεύδει να υπονομεύσει, να λασπολογήσει, να κολλήσει ταμπέλλες!
Στο διάλογο πάμε να σώσουμε την Αλήθεια....... Όλοι εμεις από 45 και κάτω έχουμε διδαχτεί κι όσοι έλαχε, διδάσκουμε αυτή τη ρήση ενός ανθρώπου προοδευτικού για την εποχή του, δυστυχώς και στη δική μας, αφού ο λογικοκριτικός στοχασμός οπισθοχωρεί ραγδαία.
Τι να σώσουμε τελικά αφού δεν υπάρχει έστω κοινό σημείο αναφοράς ούτε ως προς τις αξίες!
Λες "άνθρωπος" και μέσα στην κοινωνία υπάρχει διχογνωμία όχι για το τι αλλά, για το ποιος!!! Λες "δημοκρατία" και υπάρχει άγνοια του τι είναι ενώ επιθυμούν διακαώς μια Χούντα να λύσει τα προβλήματά τους! Πώς;;; Με την επιβολή θανατικής ποινής! Να μιλήσεις μετά για ανθρώπινο δικαίωμα!
Θέλει τόλμη, ανδρεία, γενναιότητα να μπορείς να βγεις από τα τόσο στενά όρια του "εγώ" για να δεις το μεγαλείο του "εμείς" και της Αλήθειας ως φαινόμενο καθολικό! Και ξέρω ήδη τι θα πουν κάποιοι διαβάζοντας αυτό το σημείο: "Εννοείς βέβαια την αλήθεια που πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ! Δε σφάξανε!" Και πάλι η ίδια απογοήτευση....Όχι, εννοώ την καθολική Αλήθεια που θέλει τον Άνθρωπο Άνθρωπο, με δικαιώματα και υποχρεώσεις, που σκοπεύει στην προσωπική αλλά και κοινωνική ολοκλήρωση...που είναι Φως κι ανήκει σε Όλους!!!
Εννοώ επίσης πως για να γίνει αυτό ξεκινάμε από τις μικρές καθημερινές αλήθειες των άλλων. Το πρώτο βήμα για τον φασισμό είναι στην άρνηση ν' αντέξω την ετερότητά σου και στην καχυποψία πως μου την επιβάλεις! Αυτό είναι φοβική στάση, χωρίς επιχειρήματα, νεοναζιστική, που θέλει τους πάντες κλώνους. Μορφές ευγονισμού σκέψης και συμπεριφοράς πάντα υπήρχαν....
Προσδοκώντας σε μια άλλη ζωή, απαλλαγμένη από δεσμά και προκαταλήψεις....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου