ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΛΑΧΑΚΗΣ παρουσίαση: Γράμματα στην Αάβησαρ

Το βιβλίο του Γιώργου Βλαχάκη "Γράμματα στην Αάβησαρ" Εκδόσεις "Ζάθεον Πυρ" θα παρουσιαστεί την Τετάρτη 25 Ιουνίου στις 8:30 μ.μ. στον πολυχώρο "Ελευσις & Υδράνη" Ευμολπιδών 9Α στον Κεραμεικό.

View Larger Map  |  Get Directions  |  View Bird's Eye

Το βιβλίο θα παρουσιάσουν:

Ο Γιώργης Δρυμωνιάτης, ο Γιάννης Λαγογιάννης, η Μαρία Στρίγκου και η Αγγελίνα Ρωμανού .

Τη βραδιά θα πλαισιώσει ζωντανά με την κιθάρα του ο Δημήτρης Ψαριανός.

Αργεντίνικο tango θα χορέψει η Στέλλα Δήμα με τον Edgar Avetikian.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΛΑΧΑΚΗΣ

Γεννήθηκα το Δεκέμβρη του 1955στο Ηράκλειο, στην Κρήτη, από τον Λευτέρη και τη Σοφία. Κόρη περιμένανε.

Μέχρι τα οχτώ μου φορούσα μάλλινες φανέλες Ήμουνα αρρωστιάρης.

Ο πατέρας μου στο καφενείο και στο κυνήγι έπαιρνε μαζί του τον αδελφό μου , τον Αλέξη. Μια φορά που με πήρε μου έφυγε ο λαγός μέσα από τα χέρια. Τον σκοτωμένο έκανε.

Μεγάλωνα , έβγαλα το Δημοτικό, το Γυμνάσιο, την Παιδαγωγική Ακαδημία της πόλης μου. Ερωτεύτηκα, Αγάπησα και Ζω με τη Λουλίνα μου. 

Προσπαθούσα τριάντα τέσσερα χρόνια να γίνω καλός δάσκαλος στα παιδιά του Δημοτικού σ΄ όποιο σχολειό με στέλνανε. 

Τώρα είμαι συνταξιούχος .

Μα αλήθεια είναι πως είμαι ότι ανάθρεψα μόνος μου, ότι μου δόθηκε ως εμπειρία ή πάθος ή λέξεις, ότι ξέχασα, ότι με κάνει να ντρέπομαι, ότι στόλισα με χαμόγελα, ότι λαχτάρησα, ότι πίστεψα, ότι με θύμωσε ή με εξόργισε, ότι έχω πει, ότι ονειρεύτηκα, ότι μου δίδαξαν, ότι με ανάγκασαν, ότι πέταξα, ότι μουρμούρισα, ότι χάιδεψα, ότι με χάιδεψε, ότι αγάπησα, ότι μούρθε και το έκανα, ότι με έκανε να μεθύσω, ή να τραγουδήσω, ότι με στάλαξε με τα δάκρυά του, ότι φοβάμαι ή φοβήθηκα, ότι δεν έχω ακόμα πει, ότι περπάτησα, ότι αγκάλιασα, ότι με αγκάλιασε, ότι διάβασα, ότι βαρέθηκα, ότι νοσταλγώ ή νοστάλγησα, ότι χρησιμοποίησα, ότι αρνήθηκα, ότι δεν επιθύμησα, ότι άφησα, ότι δεν ακολούθησα, ότι με έκανε να σιωπήσω, ότι μετάνιωσα, ότι προσευχήθηκα, ότι με άφησε άυπνο, ότι με έκανε να χαθώ, ότι έχασα, ότι θυμάμαι, ότι μου επέβαλε να ψευδολογήσω, ότι ....

 Είμαστε όλοι οι άλλοι που πέρασαν με κάποιο τρόπο δίπλα μας ή μέσα μας. Να η αιτία που αγαπώ τους ανθρώπους. Να η αιτία που αγωνιώ για τα παιδιά. Να η αιτία που δεν φοβάμαι τον θάνατο.

ΒΙΝΤΕΟ - Γ. ΠΟΤΑΜΙΤΗΣ

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ

Σε σένα μιλάω.

Που αυτή η στιγμή διαβάζεις τούτη τη σελίδα.

Δε ξέρω ποια είναι η Αάβησαρ.

Μα κολυμπά στο αίμα μου .

Στο αίμα σου .

Αλήθεια σου λέω
Μοιάζει

σαν ένα καρφί, που στράβωσε,

σαν ένας κόκκος άμμου που δεν έφυγε,

σα μια λέξη που δεν ειπώθηκε,

σαν ένας κόμπος χαλάζι, που δεν πρόλαβε να φτάσει στη γη,

σαν ένα πέταλο μιας μαργαρίτας, που ποτέ δεν κόπηκε,

σαν ένα ζευγάρι παπούτσια, που ποτέ δεν ξεσκονίστηκε,

σαν ένα παλτό, που δε χρειάστηκε,

σαν ένα τραγούδι, που κολλάει,

σα μια ζωγραφιά που δεν τελείωσε,

σαν ένας αποχαιρετισμός που σιώπησε,

σαν ένας λυγμός , που δεν  έφερε δάκρυ κανένα,

σα μια άσπρη γραμμή από κιμωλία, που δε σβήστηκε,

σα παιδικό παιχνίδι, που δεν έσπασε,

σα μια γουλιά κρασί, που έμεινε στο ποτήρι,

σαν ένα χάδι, που απλώθηκε πάνω σ’ ένα  κύμα,

σαν ένα παράθυρο μισάνοιχτο,

σαν ένα χαμομηλάκι κι ένα κρινάκι της θάλασσας, αμίλητο,

σαν ένα γέλιο, που κρύφτηκε,

σα μια φωτογραφία, που έπεσε από το άλμπουμ,

σαν  το βλέμμα ενός τροχονόμου που κουράστηκε,

σαν το φανάρι του δρόμου, που τρεμοσβήνει,

σαν παραμύθι της γιαγιάς, που δεν τελείωσε ποτέ,

σα μια σκηνή από ένα έργο στα προσεχώς,

σα τη γεύση απ’ το γλυκό της μάνας που κλέβαμε,

σαν την ελιά, που δε μαζεύτηκε και την άφησαν στη τύχη της,

σαν ένα κομμάτι ήλιου, που πέρασε αλώβητο το κρύσταλλο του πολυελαίου στο σαλόνι,

σαν ένα γράμμα γραμμένο πάνω στη σκόνη,

σα μια χειραψία, που έμεινε μετέωρη,

σα περπάτημα στο σκοτάδι, 

σα φθόγγος άγνωστος , που στριμώχτηκε σε  μια λέξη,

σα χνάρι πάνω στο σώμα ενός φακίρη,

σαν το χαμόγελο ενός κούρου,

σαν την αγωνία ενός μολυβιού, που δεν έχει μύτη,

σαν μια αφίσα, που ανεμίζει περήφανη και μισοξεκολλημένη,