Editorial του Δρόμου
Φούντωσε η συζήτηση για την ανάγκη κυβέρνησης ειδικού σκοπού από την παρούσα ή τη μελλοντική Βουλή, με αφορμή μια σειρά τοποθετήσεις βουλευτών. Ο σκοπός, όμως, ποιος ακριβώς είναι;
Μήπως τα τελευταία πέντε σχεδόν χρόνια δεν είχαμε κυβερνήσεις ειδικού σκοπού στην Ελλάδα; Με ΠΑΣΟΚ μόνο στην αρχή, μαζί με τη Ν.Δ. στη συνέχεια, με το ΛΑΟΣ ή και τη ΔΗΜΑΡ (για να μην ξεχνιόμαστε), με πολιτικούς, τεχνοκράτες ή τραπεζίτες, με 255, με 170, με 153 ή και με 151, αλλά πάντα με την τρόικα στο τιμόνι της χώρας, ποιος θα ισχυριζόταν ότι η χώρα δεν κυβερνιέται με έναν ειδικό σκοπό όλα αυτά τα χρόνια;
Αύξηση κατά 190% της ανεργίας, κατά 1/3 του δημόσιου χρέους, διπλασιασμός του ποσοστού φτώχειας, ένα εκατομμύριο απολύσεις και κλείσιμο του 30% των επιχειρήσεων, μείωση περίπου στο 40% μισθών και συντάξεων και κατά 1/4 του ΑΕΠ, μετανάστευση περίπου 200.000 νέων στο εξωτερικό.
Πόσο πιο σαφής να γίνει ο ειδικός σκοπός κυβερνήσεων που τα επιτεύγματά τους μπορούν να συγκριθούν μόνο με τις συνέπειες σε χώρες που πέρασαν από τη φωτιά του πολέμου;
Στα λόγια, βέβαια, ο διακηρυγμένος ειδικός σκοπός του ειδικού (πράγματι) καθεστώτος των τελευταίων χρόνων, δεν ήταν παρά αυτός που προτείνεται και πάλι σήμερα: η αντιμετώπιση του προβλήματος του χρέους και η έξοδος από την κρίση. Με τις ίδιες συνταγές που και πάλι σήμερα θεωρούνται οι μόνες επιτρεπτές.
Στην πράξη, ο ειδικός σκοπός που επιτεύχθηκε δεν ήταν παρά η μετατροπή της χώρας σε αποικία χρέους. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με νούμερα και στοιχεία, με αυτά που εκθέσαμε και πολλά άλλα που είναι διαθέσιμα. Αλλά κυρίως με την ίδια την υπόσταση της κοινωνίας και της χώρας που πλήττεται.
Από αυτή την άποψη, μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού είναι πραγματικά απαραίτητη. Ποιου, όμως, άλλου ειδικού σκοπού αν όχι της ανόρθωσης της κοινωνίας και της χώρας από τα μνημονιακά ερείπια.
Ο ειδικός αυτός σκοπός δεν ταυτίζεται με μια ρύθμιση του χρέους, με κάποια αλλαγή πολιτικής, δεν μπορεί καν να επιτευχθεί μόνο από μια κυβέρνηση.
Να ξανασταθεί η χώρα στα πόδια της. Να αρχίσει να παράγει. Να αλλάξει το ίδιο το κοινωνικό και αξιακό της πρότυπο και όχι απλά να επιστρέψει στο προηγούμενο. Να εμπνευστούν οι νέοι, να ξαναγυρίσουν στον τόπο τους, να ανακτηθεί η αξιοπρέπεια.
Αυτός ο σκοπός μπορεί να υπηρετηθεί μόνο από τον ίδιο το λαό, από την κοινωνία, από όσους μόνο με τη δική τους προσφορά κράτησαν ζωντανό ό,τι άντεξε όλα αυτά τα χρόνια. Και βέβαια, από μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού στηριγμένη στην αγωνιζόμενη κοινωνία.
Σε μια τέτοια κυβέρνηση, καμιά θέση δεν έχουν τα απομεινάρια του πολιτικού συστήματος που οδήγησε εδώ τη χώρα.
Από τον Δρόμο της Αριστεράς
Φούντωσε η συζήτηση για την ανάγκη κυβέρνησης ειδικού σκοπού από την παρούσα ή τη μελλοντική Βουλή, με αφορμή μια σειρά τοποθετήσεις βουλευτών. Ο σκοπός, όμως, ποιος ακριβώς είναι;
Μήπως τα τελευταία πέντε σχεδόν χρόνια δεν είχαμε κυβερνήσεις ειδικού σκοπού στην Ελλάδα; Με ΠΑΣΟΚ μόνο στην αρχή, μαζί με τη Ν.Δ. στη συνέχεια, με το ΛΑΟΣ ή και τη ΔΗΜΑΡ (για να μην ξεχνιόμαστε), με πολιτικούς, τεχνοκράτες ή τραπεζίτες, με 255, με 170, με 153 ή και με 151, αλλά πάντα με την τρόικα στο τιμόνι της χώρας, ποιος θα ισχυριζόταν ότι η χώρα δεν κυβερνιέται με έναν ειδικό σκοπό όλα αυτά τα χρόνια;
Αύξηση κατά 190% της ανεργίας, κατά 1/3 του δημόσιου χρέους, διπλασιασμός του ποσοστού φτώχειας, ένα εκατομμύριο απολύσεις και κλείσιμο του 30% των επιχειρήσεων, μείωση περίπου στο 40% μισθών και συντάξεων και κατά 1/4 του ΑΕΠ, μετανάστευση περίπου 200.000 νέων στο εξωτερικό.
Πόσο πιο σαφής να γίνει ο ειδικός σκοπός κυβερνήσεων που τα επιτεύγματά τους μπορούν να συγκριθούν μόνο με τις συνέπειες σε χώρες που πέρασαν από τη φωτιά του πολέμου;
Στα λόγια, βέβαια, ο διακηρυγμένος ειδικός σκοπός του ειδικού (πράγματι) καθεστώτος των τελευταίων χρόνων, δεν ήταν παρά αυτός που προτείνεται και πάλι σήμερα: η αντιμετώπιση του προβλήματος του χρέους και η έξοδος από την κρίση. Με τις ίδιες συνταγές που και πάλι σήμερα θεωρούνται οι μόνες επιτρεπτές.
Στην πράξη, ο ειδικός σκοπός που επιτεύχθηκε δεν ήταν παρά η μετατροπή της χώρας σε αποικία χρέους. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με νούμερα και στοιχεία, με αυτά που εκθέσαμε και πολλά άλλα που είναι διαθέσιμα. Αλλά κυρίως με την ίδια την υπόσταση της κοινωνίας και της χώρας που πλήττεται.
Από αυτή την άποψη, μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού είναι πραγματικά απαραίτητη. Ποιου, όμως, άλλου ειδικού σκοπού αν όχι της ανόρθωσης της κοινωνίας και της χώρας από τα μνημονιακά ερείπια.
Ο ειδικός αυτός σκοπός δεν ταυτίζεται με μια ρύθμιση του χρέους, με κάποια αλλαγή πολιτικής, δεν μπορεί καν να επιτευχθεί μόνο από μια κυβέρνηση.
Να ξανασταθεί η χώρα στα πόδια της. Να αρχίσει να παράγει. Να αλλάξει το ίδιο το κοινωνικό και αξιακό της πρότυπο και όχι απλά να επιστρέψει στο προηγούμενο. Να εμπνευστούν οι νέοι, να ξαναγυρίσουν στον τόπο τους, να ανακτηθεί η αξιοπρέπεια.
Αυτός ο σκοπός μπορεί να υπηρετηθεί μόνο από τον ίδιο το λαό, από την κοινωνία, από όσους μόνο με τη δική τους προσφορά κράτησαν ζωντανό ό,τι άντεξε όλα αυτά τα χρόνια. Και βέβαια, από μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού στηριγμένη στην αγωνιζόμενη κοινωνία.
Σε μια τέτοια κυβέρνηση, καμιά θέση δεν έχουν τα απομεινάρια του πολιτικού συστήματος που οδήγησε εδώ τη χώρα.
Από τον Δρόμο της Αριστεράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου