Του Κάρλος Αθνάρες*
Για τον Ομπάμα η Σύνοδος Κορυφής στον Παναμά μετατράπηκε σε κόλαση. Με το γνωστό αλαζονικό της ύφος η αυτοκρατορία υπέθεσε ότι απειλώντας τη Βενεζουέλα, οι υπόλοιπες χώρες θα υπάκουαν στις εντολές της και, όπως συνέβαινε για δεκαετίες (όταν επιβαλλόταν το δόγμα της “πίσω αυλής”) θα αποδέχονταν χωρίς αμφισβητήσεις την επίπληξη της Ουάσινγκτον. Συνέβη ακριβώς το αντίθετο και ο Παναμάς αποτέλεσε το σκηνικό όπου όλα ξεκαθαρίστηκαν.
Η Λατινική Αμερική και η Καραϊβική για άλλη μια φορά έκαναν κήρυγμα στον Θείο Σαμ, τον εξευτέλισαν, όπως δεν το έχουν κάνει από το 2005 στο Μαρ δελ Πλάτα, όταν ο Τσάβες φώναξε στα μούτρα του Μπους να βάλει την FTAA (Ζώνη Ελεύθερου Εμπορίου των Αμερικών) εκεί που ξέρει.
Ωστόσο, αυτή η νίκη των λαών στη Σύνοδο αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία αφού διεξάγεται ακριβώς σε μια στιγμή επικίνδυνης αμερικάνικης πρόκλησης ενάντια στην ήπειρο. Τη στιγμή που ο Τέταρτος Στόλος πλέει στα δικά μας νερά, στρατιωτικές βάσεις υπάρχουν όπου να κοιτάξει κανείς, και τα σχέδια παρέμβασης αφθονούν στις χώρες μας με τη μορφή οικονομικών δολοφόνων, υποκλοπών τηλεφωνικών συνδιαλέξεων, κατασκοπείας υψηλού επιπέδου, καθώς και μυστικών στρατιωτικών ασκήσεων. Με σκοπό, λοιπόν, να αντιμετωπίσουν αυτή την πολιορκία, αρκετές κυβερνήσεις και λαοί προσήλθαν στον Παναμά με τοποθετήσεις και δράσεις με μια ακαταμάχητη αξιοπρέπεια.
Η παρουσία του Ραούλ Κάστρο με τα 56 χρόνια Σοσιαλιστικής Επανάστασης στις αποσκευές του, ο οποίος κάθισε ξανά σε ένα τραπέζι από το οποίο η Κούβα είχε αποσυρθεί εδώ και 35 χρόνια, και που έδειξε ότι ο χρόνος δεν περνά για εκείνους που παραμένουν πιστοί στις αξίες τους, μετατράπηκε στη στιγμή με το μεγαλύτερο αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο. Ένας Ραούλ (και ένας Φιντέλ πέρα στο Νησί) που αντιμετώπισε πολύ διπλωματικά έναν Ομπάμα ζαρωμένο.
Από την άλλη πλευρά του τραπεζιού, έπρεπε να ακούσει με τα αυτιά του ότι ο εγκληματικός αποκλεισμός που ο ίδιος υποστηρίζει, συνεχίζει να προκαλεί δυστυχία και θάνατο στον κουβανέζικο λαό, και ότι είναι πια η ώρα να αρθεί χωρίς προϋποθέσεις, και επιπλέον να επιστρέψουν το έδαφος που σφετερίζονται και ονομάζεται Γκουαντάναμο. Αλλά πάνω από όλα, ο Κουβανός Πρόεδρος επανέλαβε (στην ομιλία που χειροκροτήθηκε περισσότερο από όλες) την άνευ όρων υποστήριξη του στην Βενεζουέλα που δέχεται επίθεση, διαλύοντας κάθε αμφιβολία -στη βάση του αμερικάνικου δόγματος του «μαστίγιου και του καρότου» που αναμφίβολα δημιουργήθηκε για να διαιρεί τους λαούς- σχετικά με το αν η Κούβα θα έκανε βήματα πίσω στην εξέγερσή της. Δεν γνωρίζουν αυτοί που σκέφτονται έτσι, τι σήμαινε πάντα για την κυβέρνηση και το λαό της Κούβας η μαχητική διεθνιστική αλληλεγγύη.
Επιπλέον ενθάρρυνε δικούς και ξένους να επανελέγξουν το επίπεδο της πολιτικής και ανθρώπινης συνείδησης που έδειξαν τα μέλη της κουβανικής αντιπροσωπείας που μονοπώλησαν την εκπροσώπηση όλων εκείνων που δεν είχαν την ευκαιρία να συμμετάσχουν στη Σύνοδο Κορυφής. Λέγοντας ξεκάθαρα ότι με μισθοφόρους και συνεργούς της αντι-κουβανικής τρομοκρατίας δεν θα μπορούσε ούτε θα έπρεπε να κάνει διάλογο.
Εδώ και χρόνια η Κούβα δεν αντιδρά σε αυτές τις στημένες από τον ΟΑΚ ταραχές και επιβεβαιώνει ότι οι νεαροί Κουβανοί κρατούν ψηλά τη σημαία της Επανάστασης και δεν παρασύρονται από γραφειοκρατικά κόλπα. Κοντά σε αυτούς, τα μέλη της βενεζολάνικης αντιπροσωπείας επίσης έβαλαν στη θέση τους όλους όσους προσπάθησαν να πραγματοποιήσουν μια Σύνοδο Κορυφής ευνοϊκή για τη Δεξιά της περιοχής.
Ήταν απόλαυση, επίσης, να ακούει κανείς στη συνάντηση των Προέδρων τον Νικολάς Μαδούρο που τα είπε όλα, που θυμωμένα απαίτησε από τον Ομπάμα να σταματήσει να μπερδεύεται στην εσωτερική πολιτική της Βενεζουέλας, θυμίζοντας του ότι 14 εκατομμύρια υπογραφές που ζητούν την ακύρωση του διατάγματος είναι αρκετές για να καταλάβει ότι οι απειλές του έπεσαν στο κενό και να σταματήσει να ενεργεί ως σημείο αναφοράς της άθλιας αντιπολίτευσης και να αντιμετωπίσει τη δυστυχία που δημιούργησε ο καπιταλισμός στη χώρα του.
Ακόμη ήταν απόλαυση να ακούσει κανείς τον Ραφαέλ Κορρέα που δε θέλησε να χάσει την ευκαιρία να ξεφουρνίσει στον Ομπάμα ότι «οι λαοί μας ποτέ ξανά δε θα αποδεχτούν την κηδεμονία, την παρεμβολή ούτε την παρέμβαση» και ότι «έφτασε η ώρα της δεύτερης και οριστικής ανεξαρτησίας» της Λατινικής Αμερικής.
Ακόμη τον Έβο Μοράλες που με τρόπο ασυνήθιστο για τον ίδιο προτίμησε να διαβάσει τον λόγο του ακριβώς για να μη ξεχάσει κανένα σημείο και κανένα κόμμα από την εξιστόρηση των εγκλημάτων που διαπράττονται από τις Ηνωμένες Πολιτείες εναντίον του Τρίτου Κόσμου. «Σταματήστε να χρησιμοποιείτε τον φόβο, τις πολιτικές του τρόμου, τους περιορισμούς κάθε είδους, σταματήσει να συμπεριφέρεστε ως αυτοκρατορία» δήλωσε ο ιθαγενής Βολιβιανός ηγέτης.
Μπροστά σε αυτή τη μαζική επίθεση των ηγετών που εκπροσωπούσαν τους λαούς τους, ο Ομπάμα προτίμησε να φύγει από το τραπέζι των συνομιλιών και να μην ακούσει τις αλήθειες που εκτοξεύονταν σαν βελάκια. Ήταν τόσο χονδροειδής και αγενής η συμπεριφορά του σε σχέση με το πρωτόκολλο που η ίδια η πρόεδρος Κριστίνα Κίρτσνερ ειρωνεύτηκε σχετικά: «Δεν ξέρω αν είναι εδώ ο Πρόεδρος Ομπάμα ή αποσύρθηκε, δεν μπορώ να δω, θα πρέπει να βάλω τα γυαλιά μου και δεν έχω καμία όρεξη. Δεν πειράζει, κάποιος θα βρεθεί να του τα πει μετά».
Μετά από όλα αυτά, το μόνο που έλειπε ήταν το πιο δυνατό πλήγμα που προήλθε από τον χώρο της «διπλωματίας» των λαών και αυτή ήταν η παράλληλη Σύνοδος που γινόταν στο Πανεπιστήμιο του Παναμά. Εκεί μνημονεύτηκαν με πολύ πόνο τα χιλιάδες θύματα του βομβαρδισμού και της επέμβασης των ΗΠΑ το 1989, θύματα που επίσης τίμησε ο πρόεδρος Μαδούρο προσερχόμενος μαζί με συγγενείς και αγωνιστές από τον Παναμά στην ιστορική συνοικία Λος Τσορίγιος.
Η Σύνοδος των Λαών ήταν το πραγματικό σκηνικό αυτών που συμβαίνουν στην ήπειρο. Έγιναν συζητήσεις για την ανεξαρτησία, την κυριαρχία, τους αγώνες ενάντια στις μεγάλες μεταλλευτικές βιομηχανίες και τα φυτοφάρμακα, για το έγκλημα που συνιστά το εμπάργκο στην Κούβα ή η υποταγή του Πουέρτο Ρίκο στην αυτοκρατορία. Εκεί μπόρεσε επίσης κανείς να ακούσει, σαν μέσα σε μια οικογένεια, τον Έβο τον Κορρέα, τον Μαδούρο να συμφωνούν, χωρίς να μασούν τα λόγια τους, στο πόσο σημαντική ευκαιρία ήταν αυτή η Σύνοδος Κορυφής για να προκαλέσουν μια τεράστια ήττα στους άρχοντες της Ουάσινγκτον. Φυσικά εδώ υπήρξε τελική διακήρυξη με ισχυρό αντι-ιμπεριαλιστικό και φιλειρηνικό περιεχόμενο, κάτι που δυστυχώς δεν συνέβη στην επίσημη Σύνοδο Κορυφής εξαιτίας παραχωρητικών ελιγμών προς τις ΗΠΑ, που αν είχε συμβεί αναμφίβολα θα έβγαινε διπλά πληγωμένη.
Ο Ομπάμα και η αντιπροσωπεία μιας αυτοκρατορίας που δεν είναι ανίκητη έμειναν θλιβερά εκτεθειμένοι στον Παναμά. Μπορεί να εφεύρουν όσες θεωρίες και ψέματα θέλουν (σ” αυτό βασίζονται, όπως πάντα, στα συστημικά μέσα που κάλυψαν τη Σύνοδο σύμφωνα με τις επιθυμίες των αφεντικών τους), θα προσπαθήσουν ακόμη να πείσουν τους εαυτούς τους ότι «οι σχέσεις των ΗΠΑ με την Λατινική Αμερική είναι οι καλύτερες εδώ και δεκαετίες» αλλά δεν θα κοροϊδέψουν κανένα. Πολύ περισσότερο: σίγουρα στους επόμενους μήνες θα πληθύνουν οι πρωτοβουλίες προσέγγισης με την Κούβα, ακόμη και με τη Βενεζουέλα, ως προϊόν αλλαγής τακτικής της αυτοκρατορίας μπροστά στα χτυπήματα που δέχεται στη μάχη των ιδεών και μπροστά στην αποδοκιμασία που οργανώνεται από τους λαούς μας.
Ο Ομπάμα και οι δικοί του προσπαθούν να ελαχιστοποιήσουν τη ζημιά στο τεθωρακισμένο όχημά του από τη σύγκρουση με το ανανεωμένο τρένο της Λατινικής Αμερικής, αλλά τα γεγονότα μιλούν πιο δυνατά από τα λόγια. Αυτή τη φορά έχασαν, ό, τι και να λένε. Τώρα πρέπει να πάμε όλοι μαζί προς τα εμπρός για να αρθεί ο αποκλεισμός της Κούβας και να ακυρωθεί το απειλητικό διάταγμα κατά της Βενεζουέλας. Αυτό μας το οφείλουν μετά από τόσες επιθέσεις.
Από την άλλη μεριά, η σημερινή χαρά δεν πρέπει να μας κάνει να χαλαρώσουμε την επαγρύπνησή μας: η αυτοκρατορία και ο καπιταλισμός είναι μοχθηροί εξ ορισμού και θα ξαναπεράσουν στην επίθεση, αλλά επαναλαμβάνω: αντικειμενικά ο Παναμάς έγινε ο τάφος της αλαζονείας και της παρεμβατικής τοποθέτησης. Για δεύτερη φορά τα τελευταία δέκα χρόνια, μπόρεσε να ειπωθεί στην αυτοκρατορία ότι «η Αμερική είναι σεβαστή», και αυτό δεν είναι μικρό πράγμα.
Ένα τελευταίο σημείο για την λατινοαμερικανική λαϊκή κινητοποίηση που συνόδευε αυτήν την εξέγερση: πολλές αντιιμπεριαλιστικές συγκεντρώσεις διεξήχθησαν σε διάφορες χώρες, σε συνδυασμό με το γεγονός στον Παναμά. Στη Βραζιλία, το Ελ Σαλβαδόρ, το Μεξικό, και ακόμη και στην Ευρώπη. Και εδώ την περασμένη Παρασκευή στο Μπουένος Άιρες, όπου διάφορες λαϊκές οργανώσεις είχαν στρατοπεδεύσει για ώρες μπροστά από την πρεσβεία των ΗΠΑ, αποκηρύττοντας τις αυτοκρατορίες των ΗΠΑ και της Βρετανίας σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τη Μπολιβαριανή Βενεζουέλα και την Κούβα, και φωνάζοντας συνθήματα πυρπόλησαν μια αμερικανική σημαία, συμβολίζοντας με τη χειρονομία αυτή την τεράστια οργή που προκάλεσαν οι ενέργειες του Ομπάμα και των ακολούθων του.
* Το άρθρο δημοσιεύθηκε στη διαδικτυακή πύλη www.noticiasalba.org. Σε πιο συνοπτική μορφή αναδημοσιεύτηκε από τον έντυπο Δρόμο της Αριστεράς
Μετάφραση: Νατάσα Ακριβάκη
Θλιβερά εκτεθειμένος έφυγε ο Ομπάμ
Για τον Ομπάμα η Σύνοδος Κορυφής στον Παναμά μετατράπηκε σε κόλαση. Με το γνωστό αλαζονικό της ύφος η αυτοκρατορία υπέθεσε ότι απειλώντας τη Βενεζουέλα, οι υπόλοιπες χώρες θα υπάκουαν στις εντολές της και, όπως συνέβαινε για δεκαετίες (όταν επιβαλλόταν το δόγμα της “πίσω αυλής”) θα αποδέχονταν χωρίς αμφισβητήσεις την επίπληξη της Ουάσινγκτον. Συνέβη ακριβώς το αντίθετο και ο Παναμάς αποτέλεσε το σκηνικό όπου όλα ξεκαθαρίστηκαν.
Η Λατινική Αμερική και η Καραϊβική για άλλη μια φορά έκαναν κήρυγμα στον Θείο Σαμ, τον εξευτέλισαν, όπως δεν το έχουν κάνει από το 2005 στο Μαρ δελ Πλάτα, όταν ο Τσάβες φώναξε στα μούτρα του Μπους να βάλει την FTAA (Ζώνη Ελεύθερου Εμπορίου των Αμερικών) εκεί που ξέρει.
Ωστόσο, αυτή η νίκη των λαών στη Σύνοδο αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία αφού διεξάγεται ακριβώς σε μια στιγμή επικίνδυνης αμερικάνικης πρόκλησης ενάντια στην ήπειρο. Τη στιγμή που ο Τέταρτος Στόλος πλέει στα δικά μας νερά, στρατιωτικές βάσεις υπάρχουν όπου να κοιτάξει κανείς, και τα σχέδια παρέμβασης αφθονούν στις χώρες μας με τη μορφή οικονομικών δολοφόνων, υποκλοπών τηλεφωνικών συνδιαλέξεων, κατασκοπείας υψηλού επιπέδου, καθώς και μυστικών στρατιωτικών ασκήσεων. Με σκοπό, λοιπόν, να αντιμετωπίσουν αυτή την πολιορκία, αρκετές κυβερνήσεις και λαοί προσήλθαν στον Παναμά με τοποθετήσεις και δράσεις με μια ακαταμάχητη αξιοπρέπεια.
Η στάση των ηγετών της Λατινικής Αμερικής
Η παρουσία του Ραούλ Κάστρο με τα 56 χρόνια Σοσιαλιστικής Επανάστασης στις αποσκευές του, ο οποίος κάθισε ξανά σε ένα τραπέζι από το οποίο η Κούβα είχε αποσυρθεί εδώ και 35 χρόνια, και που έδειξε ότι ο χρόνος δεν περνά για εκείνους που παραμένουν πιστοί στις αξίες τους, μετατράπηκε στη στιγμή με το μεγαλύτερο αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο. Ένας Ραούλ (και ένας Φιντέλ πέρα στο Νησί) που αντιμετώπισε πολύ διπλωματικά έναν Ομπάμα ζαρωμένο.
Από την άλλη πλευρά του τραπεζιού, έπρεπε να ακούσει με τα αυτιά του ότι ο εγκληματικός αποκλεισμός που ο ίδιος υποστηρίζει, συνεχίζει να προκαλεί δυστυχία και θάνατο στον κουβανέζικο λαό, και ότι είναι πια η ώρα να αρθεί χωρίς προϋποθέσεις, και επιπλέον να επιστρέψουν το έδαφος που σφετερίζονται και ονομάζεται Γκουαντάναμο. Αλλά πάνω από όλα, ο Κουβανός Πρόεδρος επανέλαβε (στην ομιλία που χειροκροτήθηκε περισσότερο από όλες) την άνευ όρων υποστήριξη του στην Βενεζουέλα που δέχεται επίθεση, διαλύοντας κάθε αμφιβολία -στη βάση του αμερικάνικου δόγματος του «μαστίγιου και του καρότου» που αναμφίβολα δημιουργήθηκε για να διαιρεί τους λαούς- σχετικά με το αν η Κούβα θα έκανε βήματα πίσω στην εξέγερσή της. Δεν γνωρίζουν αυτοί που σκέφτονται έτσι, τι σήμαινε πάντα για την κυβέρνηση και το λαό της Κούβας η μαχητική διεθνιστική αλληλεγγύη.
Επιπλέον ενθάρρυνε δικούς και ξένους να επανελέγξουν το επίπεδο της πολιτικής και ανθρώπινης συνείδησης που έδειξαν τα μέλη της κουβανικής αντιπροσωπείας που μονοπώλησαν την εκπροσώπηση όλων εκείνων που δεν είχαν την ευκαιρία να συμμετάσχουν στη Σύνοδο Κορυφής. Λέγοντας ξεκάθαρα ότι με μισθοφόρους και συνεργούς της αντι-κουβανικής τρομοκρατίας δεν θα μπορούσε ούτε θα έπρεπε να κάνει διάλογο.
Εδώ και χρόνια η Κούβα δεν αντιδρά σε αυτές τις στημένες από τον ΟΑΚ ταραχές και επιβεβαιώνει ότι οι νεαροί Κουβανοί κρατούν ψηλά τη σημαία της Επανάστασης και δεν παρασύρονται από γραφειοκρατικά κόλπα. Κοντά σε αυτούς, τα μέλη της βενεζολάνικης αντιπροσωπείας επίσης έβαλαν στη θέση τους όλους όσους προσπάθησαν να πραγματοποιήσουν μια Σύνοδο Κορυφής ευνοϊκή για τη Δεξιά της περιοχής.
Ήταν απόλαυση, επίσης, να ακούει κανείς στη συνάντηση των Προέδρων τον Νικολάς Μαδούρο που τα είπε όλα, που θυμωμένα απαίτησε από τον Ομπάμα να σταματήσει να μπερδεύεται στην εσωτερική πολιτική της Βενεζουέλας, θυμίζοντας του ότι 14 εκατομμύρια υπογραφές που ζητούν την ακύρωση του διατάγματος είναι αρκετές για να καταλάβει ότι οι απειλές του έπεσαν στο κενό και να σταματήσει να ενεργεί ως σημείο αναφοράς της άθλιας αντιπολίτευσης και να αντιμετωπίσει τη δυστυχία που δημιούργησε ο καπιταλισμός στη χώρα του.
Ακόμη ήταν απόλαυση να ακούσει κανείς τον Ραφαέλ Κορρέα που δε θέλησε να χάσει την ευκαιρία να ξεφουρνίσει στον Ομπάμα ότι «οι λαοί μας ποτέ ξανά δε θα αποδεχτούν την κηδεμονία, την παρεμβολή ούτε την παρέμβαση» και ότι «έφτασε η ώρα της δεύτερης και οριστικής ανεξαρτησίας» της Λατινικής Αμερικής.
Ακόμη τον Έβο Μοράλες που με τρόπο ασυνήθιστο για τον ίδιο προτίμησε να διαβάσει τον λόγο του ακριβώς για να μη ξεχάσει κανένα σημείο και κανένα κόμμα από την εξιστόρηση των εγκλημάτων που διαπράττονται από τις Ηνωμένες Πολιτείες εναντίον του Τρίτου Κόσμου. «Σταματήστε να χρησιμοποιείτε τον φόβο, τις πολιτικές του τρόμου, τους περιορισμούς κάθε είδους, σταματήσει να συμπεριφέρεστε ως αυτοκρατορία» δήλωσε ο ιθαγενής Βολιβιανός ηγέτης.
Μπροστά σε αυτή τη μαζική επίθεση των ηγετών που εκπροσωπούσαν τους λαούς τους, ο Ομπάμα προτίμησε να φύγει από το τραπέζι των συνομιλιών και να μην ακούσει τις αλήθειες που εκτοξεύονταν σαν βελάκια. Ήταν τόσο χονδροειδής και αγενής η συμπεριφορά του σε σχέση με το πρωτόκολλο που η ίδια η πρόεδρος Κριστίνα Κίρτσνερ ειρωνεύτηκε σχετικά: «Δεν ξέρω αν είναι εδώ ο Πρόεδρος Ομπάμα ή αποσύρθηκε, δεν μπορώ να δω, θα πρέπει να βάλω τα γυαλιά μου και δεν έχω καμία όρεξη. Δεν πειράζει, κάποιος θα βρεθεί να του τα πει μετά».
Η Σύνοδος Κορυφής των Λαών
Μετά από όλα αυτά, το μόνο που έλειπε ήταν το πιο δυνατό πλήγμα που προήλθε από τον χώρο της «διπλωματίας» των λαών και αυτή ήταν η παράλληλη Σύνοδος που γινόταν στο Πανεπιστήμιο του Παναμά. Εκεί μνημονεύτηκαν με πολύ πόνο τα χιλιάδες θύματα του βομβαρδισμού και της επέμβασης των ΗΠΑ το 1989, θύματα που επίσης τίμησε ο πρόεδρος Μαδούρο προσερχόμενος μαζί με συγγενείς και αγωνιστές από τον Παναμά στην ιστορική συνοικία Λος Τσορίγιος.
Η Σύνοδος των Λαών ήταν το πραγματικό σκηνικό αυτών που συμβαίνουν στην ήπειρο. Έγιναν συζητήσεις για την ανεξαρτησία, την κυριαρχία, τους αγώνες ενάντια στις μεγάλες μεταλλευτικές βιομηχανίες και τα φυτοφάρμακα, για το έγκλημα που συνιστά το εμπάργκο στην Κούβα ή η υποταγή του Πουέρτο Ρίκο στην αυτοκρατορία. Εκεί μπόρεσε επίσης κανείς να ακούσει, σαν μέσα σε μια οικογένεια, τον Έβο τον Κορρέα, τον Μαδούρο να συμφωνούν, χωρίς να μασούν τα λόγια τους, στο πόσο σημαντική ευκαιρία ήταν αυτή η Σύνοδος Κορυφής για να προκαλέσουν μια τεράστια ήττα στους άρχοντες της Ουάσινγκτον. Φυσικά εδώ υπήρξε τελική διακήρυξη με ισχυρό αντι-ιμπεριαλιστικό και φιλειρηνικό περιεχόμενο, κάτι που δυστυχώς δεν συνέβη στην επίσημη Σύνοδο Κορυφής εξαιτίας παραχωρητικών ελιγμών προς τις ΗΠΑ, που αν είχε συμβεί αναμφίβολα θα έβγαινε διπλά πληγωμένη.
Αλλαγή τακτικής των ΗΠΑ
Ο Ομπάμα και η αντιπροσωπεία μιας αυτοκρατορίας που δεν είναι ανίκητη έμειναν θλιβερά εκτεθειμένοι στον Παναμά. Μπορεί να εφεύρουν όσες θεωρίες και ψέματα θέλουν (σ” αυτό βασίζονται, όπως πάντα, στα συστημικά μέσα που κάλυψαν τη Σύνοδο σύμφωνα με τις επιθυμίες των αφεντικών τους), θα προσπαθήσουν ακόμη να πείσουν τους εαυτούς τους ότι «οι σχέσεις των ΗΠΑ με την Λατινική Αμερική είναι οι καλύτερες εδώ και δεκαετίες» αλλά δεν θα κοροϊδέψουν κανένα. Πολύ περισσότερο: σίγουρα στους επόμενους μήνες θα πληθύνουν οι πρωτοβουλίες προσέγγισης με την Κούβα, ακόμη και με τη Βενεζουέλα, ως προϊόν αλλαγής τακτικής της αυτοκρατορίας μπροστά στα χτυπήματα που δέχεται στη μάχη των ιδεών και μπροστά στην αποδοκιμασία που οργανώνεται από τους λαούς μας.
Ο Ομπάμα και οι δικοί του προσπαθούν να ελαχιστοποιήσουν τη ζημιά στο τεθωρακισμένο όχημά του από τη σύγκρουση με το ανανεωμένο τρένο της Λατινικής Αμερικής, αλλά τα γεγονότα μιλούν πιο δυνατά από τα λόγια. Αυτή τη φορά έχασαν, ό, τι και να λένε. Τώρα πρέπει να πάμε όλοι μαζί προς τα εμπρός για να αρθεί ο αποκλεισμός της Κούβας και να ακυρωθεί το απειλητικό διάταγμα κατά της Βενεζουέλας. Αυτό μας το οφείλουν μετά από τόσες επιθέσεις.
Από την άλλη μεριά, η σημερινή χαρά δεν πρέπει να μας κάνει να χαλαρώσουμε την επαγρύπνησή μας: η αυτοκρατορία και ο καπιταλισμός είναι μοχθηροί εξ ορισμού και θα ξαναπεράσουν στην επίθεση, αλλά επαναλαμβάνω: αντικειμενικά ο Παναμάς έγινε ο τάφος της αλαζονείας και της παρεμβατικής τοποθέτησης. Για δεύτερη φορά τα τελευταία δέκα χρόνια, μπόρεσε να ειπωθεί στην αυτοκρατορία ότι «η Αμερική είναι σεβαστή», και αυτό δεν είναι μικρό πράγμα.
Ένα τελευταίο σημείο για την λατινοαμερικανική λαϊκή κινητοποίηση που συνόδευε αυτήν την εξέγερση: πολλές αντιιμπεριαλιστικές συγκεντρώσεις διεξήχθησαν σε διάφορες χώρες, σε συνδυασμό με το γεγονός στον Παναμά. Στη Βραζιλία, το Ελ Σαλβαδόρ, το Μεξικό, και ακόμη και στην Ευρώπη. Και εδώ την περασμένη Παρασκευή στο Μπουένος Άιρες, όπου διάφορες λαϊκές οργανώσεις είχαν στρατοπεδεύσει για ώρες μπροστά από την πρεσβεία των ΗΠΑ, αποκηρύττοντας τις αυτοκρατορίες των ΗΠΑ και της Βρετανίας σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τη Μπολιβαριανή Βενεζουέλα και την Κούβα, και φωνάζοντας συνθήματα πυρπόλησαν μια αμερικανική σημαία, συμβολίζοντας με τη χειρονομία αυτή την τεράστια οργή που προκάλεσαν οι ενέργειες του Ομπάμα και των ακολούθων του.
* Το άρθρο δημοσιεύθηκε στη διαδικτυακή πύλη www.noticiasalba.org. Σε πιο συνοπτική μορφή αναδημοσιεύτηκε από τον έντυπο Δρόμο της Αριστεράς
Μετάφραση: Νατάσα Ακριβάκη
Από τον Δρόμο της Αριστεράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου