Η Κερκόπορτα

Της Λίλας Μήτσουρα

Ποιος άνοιξε εκείνη την κερκόπορτα την ξεχασμένη???

Μα ήταν από πάντα ορθάνοιχτη και όχι απλά ξεκλείδωτη. Μα από αυτούς που κρατούν τα κλειδιά... και τα κλειδιά τα χει πάντα η εξουσία. Εμείς της τα παραδίνουμε μαζί με τις τύχες μας.

Και μπήκαν μέσα φίλοι νομίσαμε εμείς και τους πιστέψαμε και τους καλοδεχτήκαμε,ως γνήσια φιλόξενος λαός.

Μα ήταν εχθροί.....

Και μεις απλά τους παραδώσαμε,ευκολόπιστοι πάντα και με κοντή μνήμη, τις ζωές μας μαζί με τα κλειδιά για να τα διαχειριστούν. Τους βάλαμε σε περίοπτη θέση,αριστερά στο μέρος της καρδιάς.

Και το παζάρι άρχισε.

Μας πούλησαν και μάλιστα φθηνά με αντίτιμο την ελπίδα."Πάρτε κόσμε!!!! ξεπουλάμε όλα τσάμπα!!!

Αυτό το "όλα τσάμπα" περιλαμβάνει εκτός από ακίνητη περιουσία και κινητή, εμάς, τους μωροπίστευτους.

Και την ελπίδα μας.

Και από τούτη την πόρτα, την διάπλατα ανοιχτή, μπήκαν εχθροί, χρόνια τώρα μπαίνουν και μεις τους καλοταΐζαμε, νομίζοντας τους ηγέτες πατριώτες.

Μα ήταν δανεικά τα ηγετικά τους κότσια, για αυτό και μας τα σερβίρισαν με συνοδευτικό την ελπίδα. Γιατί όταν τα δανεικά παραμέρισαν στην άκρη μας έμεινε αμανάτι. Μόνο έγινε λεπίδα δίκοπη και σφαγιάζει και αυτόν που την έδωσε και αυτόν που την πήρε ως σανίδα σωτηρίας.

Και είχε το χρώμα κόκκινο τούτη η ελπίδα, σαν τα λουλούδια που αφέθηκαν εντυπωσιακά πάνω σε τάφους ηρώων,

Και είχε τη ζωντάνια και την ορμή των νιάτων, τούτη η ελπίδα, σαν την φωνή την νεανική που φωνάζει ότι θα σχίσει τα μνημόνια.

Και είχε την ανάσα,τούτη η ελπίδα,την μεγάλη, σαν την ανάσα που παίρνεις και ξέρεις ότι ίσως είναι η τελευταία.

Μα τα λουλούδια στους τάφους ξεράθηκαν και έχασαν τον χρώμα τους.

Και η φωνή η νεανική η εξαγριωμένη κιότεψε και σώπασε.

Και η ανάσα πάρθηκε και φούσκωσε το στήθος από περίσσια περηφάνια ..... μα ήταν πλάνη.

Σαν το πλάνο ψήλωμα του κισσού. Και τούτος ο κισσός στηρίχτηκε σε ψέμματα και σε παχιά λόγια.

Και είναι τούτα τα λόγια τα παχιά και η θέα των παραπεταμένων ξεχασμένων λουλουδιών, δίχως οσμή πια, που κάνει την απογοήτευση οργή.

Και είναι τόσο δυνατή κάποιες φορές που τραβάει μια με το πόδι και κλείνει όλες τις κερκόπορτες τις ξεχασμένες.

Μασκαρεύεται λένε η θλίψη και μοιάζει της οργής.....

Και τούτο το φιλόξενο "καλώς τους" γίνεται απλά "έξω ρε!!!!"

Μα ποιός άνοιξε ετούτη την κερκόπορτα? Εσείς που κρατάτε τα κλειδιά.

Λάθος μας που δεν προσέξαμε σε ποιους τα παραδώσαμε.

Ας είναι, τα λάθη για τους ανθρώπους είναι και τις περισσότερες φορές διορθώνονται.

Κοίτα το χέρι, έγινε μπουνιά υψωμένη και κρατά τα κλειδιά

Κοίτα το πόδι,κλωτσιά ετοιμάζεται να ρίξει και να κλείσει την πόρτα και θα την διπλοκλειδώσει. Γιατί όπως λέει και η φίλη μου η Ζωή Γιαννούδη, (ωραίο όνομα εε?)

"Καιρός να ξεσκονίσουμε τα δικά μας κότσια, γιατί χωρίς ελπίδα αβάσταχτο, χωρίς αγώνα ανέφικτο!!!"