Χρήστος Σιούλας
Οι παραιτήσεις μελών του ΣΥΡΙΖΑ είναι καθημερινές και πολλές.
Δεν είναι παραιτήσεις από τον αγώνα για την απελευθέρωση του λαού μας, από τα δεσμά που μας επέβαλαν ΑΓΟΡΕΣ ΘΕΣΜΟΙ και πουλημένοι πολιτικοί.
Δεν είναι παραιτήσεις από τον αγώνα για μια καλύτερη ζωή για μας και τα παιδιά μας.
Δεν είναι παραιτήσεις από τον αγώνα για μια δικαιότερη κοινωνία, για ένα καλύτερο μέλλον ενός πλανήτη που παρόλο που η παραγωγή αγαθών έχει γίνει αυτόματη, συνεχίζει να πεινά και να μαστίζεται από πολέμους και από βία.
Αλλά παραιτήσεις ευθύνης για αυτό που δεν κάναμε και υπόσχεση αγώνα για αυτό που πρέπει να κάνουμε και θα κάνουμε.
Η ΣΦΗΚΑ δεν μπορεί να βάλει όλες αυτές τις παραιτήσεις που κατακλύζουν καθημερινά τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ και το διαδίκτυο.
Η παραίτηση όμως ενός συντρόφου αγώνων από τα παλιά, ενός συντρόφου που δεν αμαύρωσε ποτέ τον τίτλο και τον ρόλο του καθοδηγητή που μας συνέδεε, αλλά και τον σεβασμό που του είχα, δεν μπορεί παρά να με έχει συγκινήσει.
Παυλάκη σε ευχαριστώ που κρατάς Σύντροφε, σε ευχαριστώ που δεν κουράστηκες, σε ευχαριστώ που θα είσαι δίπλα μου στους νέους αγώνες. Σε ευχαριστώ για το κουράγιο που μου δίνεις.
Παύλος Ροβολής Μέλος Νομαρχιακής Επιτροπής ΣΥ.ΡΙΖ.Α Βοιωτίας
ΑΠΟ ΤΟ “ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕΤΡΑΕΙ Τ΄ΑΣΤΡΑ” ΜΕΧΡΙ ΣΤΟ “ΠΩΣ ΔΕΝΟΤΑΝΕ Τ΄ΑΤΣΑΛΙ”
Μια πολιτική διαδρομή 37 χρόνων (1977-2015)-σχεδόν μια ολόκληρη ζωή -με στράτευση στο αριστερό κομουνιστικό και εργατικό κίνημα που υπηρέτησα με όσες δυνάμεις μπορούσα να διαθέσω σωματικές και πνευματικές,έφτασε στο τέλος της.
Μια διαδρομή σμιλέματος και περάσματος από την παιδική αθωότητα στην σκληρή πραγματικότητα της ζωής μέσα στα εργοστάσια στον σκληρό αγώνα πάνω από το ατσάλι και την λαμαρίνα μέχρι να πάρουν μορφή και σχήμα -πρύμνη,πλώρη- και να αποκτήσουν περιεχόμενο. Ο αγώνας αυτός με σκλήραινε σωματικά και ψυχικά, με ατσάλωνε πολιτικά και ιδεολογικά.
Συνειδητοποιούσα ότι συμβάλλω με τον μόχθο και τον ιδρώτα μου στην παραγωγή υλικών αγαθών για να χρησιμοποιηθούν στην κάλυψη των κοινωνικών αναγκών της κοινωνίας.
Συνειδητοποιούσα ταυτόχρονα όμως, ότι συμβάλλω στην παραγωγή πλούτου, αμύθητου πλούτου που κάποιοι, πολύ λίγοι, που δεν έχουν καμιά σχέση με την παραγωγή, τον ιδιοποιούνται. Κατάλαβα ότι αυτό είναι κατάφορα άδικο.
Η ιδέα να σταματήσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο με συνεπήρε. Το όραμα για μια κοινωνία που θα μπορούν οι εργαζόμενοι να απολαμβάνουν αυτά που οι ίδιοι παράγουν, καρφώθηκε βαθιά στο μυαλό μου.
Ένιωσα την ανάγκη της οργανωμένης συλλογικής δράσης και πάλης.
Το 1988 μέσα στο κράτος και το παρακράτος των αδίστακτων τραμπούκων του Νιάρχου και υπό καθεστώς παρανομίας πρωτοστάτησα στην δημιουργία της Εργοστασιακής Επιτροπής της αριστερής συνδικαλιστικής παράταξης που σφράγισε τις μετέπειτα εξελίξεις στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα του χώρου αλλά και την δίκη μου πορεία στο εργατικό κομμουνιστικό κίνημα. Απολύσεις, διώξεις, μακροχρόνια άνεργος βίωσα την αγριότητα του καπιταλιστικού συστήματος.
Η στράτευση μου στο κουμμουνιστικό κίνημα ήρθε ως φυσική συνέπεια αφού εκεί βρήκα τις θεωρητικές, ιδεολογικές και πρακτικές απαντήσεις στα ερωτήματά μου.
Στον Λένιν οφείλω την βαθιά μου πίστη ότι το καπιταλιστικό σύστημα δεν είναι ανίκητο και ότι μπορούμε να το ανατρέψουμε με συλλογική ανιδιοτελή οργάνωση και συλλογική δράση, με πίστη στις αρχές, το όραμα και τα ιδανικά μας.
Η πολιτική στράτευση δεν είχε να κάνει ποτέ με την υπηρέτηση και μόνο του πολιτικού υποκειμένου,δηλαδή του κόμματος,αλλά με την υπηρέτηση της εργατικής τάξης και του σκοπού με την ποια είναι επιφορτισμένη να επιτελέσει για να οικοδομήσει μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, δίκαιη, ελεύθερη, απαλλαγμένη από τις τραγωδίες των πολέμων, όπου η εργασία θα είναι κοινωνικό δικαίωμα και οι άνθρωποι θα μπορούν να απολαμβάνουν τα υλικά αγαθά που παράγουν.
Αυτή η εμμονή μου και η επιμονή μου στο σκοπό και στον στόχο και όχι τυπολατρικά στο μέσο, με έφερε σε σύγκρουση και ρήξη με το Κ.Κ.Ε, τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ και τώρα με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α δημιουργήθηκε για να μαζέψει τα συντρίμμια της κατακερματισμένης αριστεράς και να δώσει ελπίδα στο σοσιαλιστικό όραμα μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες.
Βρέθηκε ιστορικά σε μια πολύ μεγάλη κρίση του οικονομικού και πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα. Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο ανάπτυξης με την εφαρμογή των μνημονίων χρεοκόπησε.
Μαζί του χρεοκόπησαν και τα πολιτικά κόμματα που το εφάρμοσαν και το υπηρετούσαν. Ο λαός είδε τον ΣΥΡΙΖΑ ως σανίδα σωτηρίας στράφηκε προς αυτόν, στην αρχή με επιφυλακτικότητα, πίστεψε στο πρόγραμμα του και τις εξαγγελίες του και τον περιέβαλε με εμπιστοσύνη. Αυτό το έδειξε και με το μεγάλο περήφανο ΟΧΙ στο δημοψήφισμα.
Αυτή την πολιτική ιστορική ευκαιρία και την εμπιστοσύνη του Ελληνικού λαού η πολιτική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε ανίκανη να τα διαχειριστεί.
Φοβισμένη, όπως παραδέχτηκε ενέδωσε στους εκβιασμούς των τοκογλύφων και υπέγραψε μια ταπεινωτική συμφωνία το τρίτο επαίσχυντο μνημόνιο που μετατρέπει τη χώρα σε αποικία ευρωπαίων και όχι μόνον ιμπεριαλιστών και την οδηγεί στην φτωχοποίηση και την καταστροφή.
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α μετά την υπογραφή του 3ου Μνημονίου μετατρέπετε ταχύτατα σε ένα σοσιαλφιλελεύθερο μόρφωμα.
Αυτό το μόρφωμα και αυτή την πολιτική του,όχι μόνο δεν μπορώ να τα υπηρετήσω αλλά και θα συνεχίσω τον αγώνα με περισσότερο πείσμα,ορμή και δύναμη να τα ανατρέψω.
Οι παραιτήσεις μελών του ΣΥΡΙΖΑ είναι καθημερινές και πολλές.
Δεν είναι παραιτήσεις από τον αγώνα για την απελευθέρωση του λαού μας, από τα δεσμά που μας επέβαλαν ΑΓΟΡΕΣ ΘΕΣΜΟΙ και πουλημένοι πολιτικοί.
Δεν είναι παραιτήσεις από τον αγώνα για μια καλύτερη ζωή για μας και τα παιδιά μας.
Δεν είναι παραιτήσεις από τον αγώνα για μια δικαιότερη κοινωνία, για ένα καλύτερο μέλλον ενός πλανήτη που παρόλο που η παραγωγή αγαθών έχει γίνει αυτόματη, συνεχίζει να πεινά και να μαστίζεται από πολέμους και από βία.
Αλλά παραιτήσεις ευθύνης για αυτό που δεν κάναμε και υπόσχεση αγώνα για αυτό που πρέπει να κάνουμε και θα κάνουμε.
Η ΣΦΗΚΑ δεν μπορεί να βάλει όλες αυτές τις παραιτήσεις που κατακλύζουν καθημερινά τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ και το διαδίκτυο.
Η παραίτηση όμως ενός συντρόφου αγώνων από τα παλιά, ενός συντρόφου που δεν αμαύρωσε ποτέ τον τίτλο και τον ρόλο του καθοδηγητή που μας συνέδεε, αλλά και τον σεβασμό που του είχα, δεν μπορεί παρά να με έχει συγκινήσει.
Παυλάκη σε ευχαριστώ που κρατάς Σύντροφε, σε ευχαριστώ που δεν κουράστηκες, σε ευχαριστώ που θα είσαι δίπλα μου στους νέους αγώνες. Σε ευχαριστώ για το κουράγιο που μου δίνεις.
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗΣ ΠΑΥΛΟΥ ΡΟΒΟΛΗ
Παύλος Ροβολής Μέλος Νομαρχιακής Επιτροπής ΣΥ.ΡΙΖ.Α Βοιωτίας
ΑΠΟ ΤΟ “ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕΤΡΑΕΙ Τ΄ΑΣΤΡΑ” ΜΕΧΡΙ ΣΤΟ “ΠΩΣ ΔΕΝΟΤΑΝΕ Τ΄ΑΤΣΑΛΙ”
Μια πολιτική διαδρομή 37 χρόνων (1977-2015)-σχεδόν μια ολόκληρη ζωή -με στράτευση στο αριστερό κομουνιστικό και εργατικό κίνημα που υπηρέτησα με όσες δυνάμεις μπορούσα να διαθέσω σωματικές και πνευματικές,έφτασε στο τέλος της.
- 1969-1980 Ναυπηγεία ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ…1981-1982 ΒΙΑΜΑΞ….1982-1986 άνεργος....1986-2010 ΕΑΒ.
- 1987- 2010 Μέλος Δ.Σ Ε.Κ.ΘΗΒΑΣ
- 1889-1991 Μέλος Δ.Σ Γ.Σ.Ε.Ε.
- 1996-2002 Μέλος Δ.Σ. Σωματείου Ε.Α.Β
- 1994-2ΟΟΟ Μέλος Δ.Σ. Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Μετάλλου
- 1977-1999 Κ.Κ.Ε.
- 2000-2015 ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ-ΣΥ.ΡΙΖ.Α
Μια διαδρομή σμιλέματος και περάσματος από την παιδική αθωότητα στην σκληρή πραγματικότητα της ζωής μέσα στα εργοστάσια στον σκληρό αγώνα πάνω από το ατσάλι και την λαμαρίνα μέχρι να πάρουν μορφή και σχήμα -πρύμνη,πλώρη- και να αποκτήσουν περιεχόμενο. Ο αγώνας αυτός με σκλήραινε σωματικά και ψυχικά, με ατσάλωνε πολιτικά και ιδεολογικά.
Συνειδητοποιούσα ότι συμβάλλω με τον μόχθο και τον ιδρώτα μου στην παραγωγή υλικών αγαθών για να χρησιμοποιηθούν στην κάλυψη των κοινωνικών αναγκών της κοινωνίας.
Συνειδητοποιούσα ταυτόχρονα όμως, ότι συμβάλλω στην παραγωγή πλούτου, αμύθητου πλούτου που κάποιοι, πολύ λίγοι, που δεν έχουν καμιά σχέση με την παραγωγή, τον ιδιοποιούνται. Κατάλαβα ότι αυτό είναι κατάφορα άδικο.
Η ιδέα να σταματήσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο με συνεπήρε. Το όραμα για μια κοινωνία που θα μπορούν οι εργαζόμενοι να απολαμβάνουν αυτά που οι ίδιοι παράγουν, καρφώθηκε βαθιά στο μυαλό μου.
Ένιωσα την ανάγκη της οργανωμένης συλλογικής δράσης και πάλης.
Το 1988 μέσα στο κράτος και το παρακράτος των αδίστακτων τραμπούκων του Νιάρχου και υπό καθεστώς παρανομίας πρωτοστάτησα στην δημιουργία της Εργοστασιακής Επιτροπής της αριστερής συνδικαλιστικής παράταξης που σφράγισε τις μετέπειτα εξελίξεις στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα του χώρου αλλά και την δίκη μου πορεία στο εργατικό κομμουνιστικό κίνημα. Απολύσεις, διώξεις, μακροχρόνια άνεργος βίωσα την αγριότητα του καπιταλιστικού συστήματος.
Η στράτευση μου στο κουμμουνιστικό κίνημα ήρθε ως φυσική συνέπεια αφού εκεί βρήκα τις θεωρητικές, ιδεολογικές και πρακτικές απαντήσεις στα ερωτήματά μου.
Στον Λένιν οφείλω την βαθιά μου πίστη ότι το καπιταλιστικό σύστημα δεν είναι ανίκητο και ότι μπορούμε να το ανατρέψουμε με συλλογική ανιδιοτελή οργάνωση και συλλογική δράση, με πίστη στις αρχές, το όραμα και τα ιδανικά μας.
Η πολιτική στράτευση δεν είχε να κάνει ποτέ με την υπηρέτηση και μόνο του πολιτικού υποκειμένου,δηλαδή του κόμματος,αλλά με την υπηρέτηση της εργατικής τάξης και του σκοπού με την ποια είναι επιφορτισμένη να επιτελέσει για να οικοδομήσει μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, δίκαιη, ελεύθερη, απαλλαγμένη από τις τραγωδίες των πολέμων, όπου η εργασία θα είναι κοινωνικό δικαίωμα και οι άνθρωποι θα μπορούν να απολαμβάνουν τα υλικά αγαθά που παράγουν.
Αυτή η εμμονή μου και η επιμονή μου στο σκοπό και στον στόχο και όχι τυπολατρικά στο μέσο, με έφερε σε σύγκρουση και ρήξη με το Κ.Κ.Ε, τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ και τώρα με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α δημιουργήθηκε για να μαζέψει τα συντρίμμια της κατακερματισμένης αριστεράς και να δώσει ελπίδα στο σοσιαλιστικό όραμα μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες.
Βρέθηκε ιστορικά σε μια πολύ μεγάλη κρίση του οικονομικού και πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα. Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο ανάπτυξης με την εφαρμογή των μνημονίων χρεοκόπησε.
Μαζί του χρεοκόπησαν και τα πολιτικά κόμματα που το εφάρμοσαν και το υπηρετούσαν. Ο λαός είδε τον ΣΥΡΙΖΑ ως σανίδα σωτηρίας στράφηκε προς αυτόν, στην αρχή με επιφυλακτικότητα, πίστεψε στο πρόγραμμα του και τις εξαγγελίες του και τον περιέβαλε με εμπιστοσύνη. Αυτό το έδειξε και με το μεγάλο περήφανο ΟΧΙ στο δημοψήφισμα.
Αυτή την πολιτική ιστορική ευκαιρία και την εμπιστοσύνη του Ελληνικού λαού η πολιτική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε ανίκανη να τα διαχειριστεί.
Φοβισμένη, όπως παραδέχτηκε ενέδωσε στους εκβιασμούς των τοκογλύφων και υπέγραψε μια ταπεινωτική συμφωνία το τρίτο επαίσχυντο μνημόνιο που μετατρέπει τη χώρα σε αποικία ευρωπαίων και όχι μόνον ιμπεριαλιστών και την οδηγεί στην φτωχοποίηση και την καταστροφή.
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α μετά την υπογραφή του 3ου Μνημονίου μετατρέπετε ταχύτατα σε ένα σοσιαλφιλελεύθερο μόρφωμα.
Αυτό το μόρφωμα και αυτή την πολιτική του,όχι μόνο δεν μπορώ να τα υπηρετήσω αλλά και θα συνεχίσω τον αγώνα με περισσότερο πείσμα,ορμή και δύναμη να τα ανατρέψω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου