Στάθης
Δυο λόγια επί προσωπικού. Οσοι με διαβάζετε εδώ και πολλά χρόνια, αλλά και πολλοί νεότεροι συνταξιδιώτες, γνωρίζετε ότι ουδέποτε έκρυψα την πολιτική μου ταυτότητα. Είμαι κομμουνιστής. Ουδέποτε υπήρξα «αντικειμενικός» σκιτσογράφος ή σχολιαστής. Ως προς τη δημοσιογραφία ακολούθησα δύο κανόνες, γνωστούς και σε εσάς, διότι συχνά αναφέρομαι σε αυτούς. Ο πρώτος, να σας λέω πάντα τη γνώμη μου ευθέως και ειλικρινώς, προειδοποιώντας σας πάντα να αμφιβάλλετε για αυτήν (καθώς και ο Μαρξ μάς προειδοποιεί, υιοθετώντας ως προμετωπίδα στο «Κεφάλαιό» του το αρχαίον: «Περί όλων αμφιβάλλειν»). Ο δεύτερος κανόνας είναι να σας λέω πάντα την «αλήθεια διά της αποδείξεώς της» (όπως την προσδιορίζει ο Πλάτων στον «Τίμαιο»). Βεβαίως, αλήθεια μπορεί να είναι και κάτι που δεν έχει ακόμα αποδειχθεί, αλλά σ’ αυτήν την περίπτωση η ιχνηλασία της είναι δουλειά των φιλοσόφων, των επιστημόνων και των ποιητών, όχι των δημοσιογράφων.
Παρότι πιστεύω ότι η κομματικοποίηση είναι το ανώτερο στάδιο της πολιτικοποίησης, απ’ όταν απεχώρησα απ’ το ΚΚΕ το 1991, δεν υπήρξα μέλος οποιουδήποτε άλλου κόμματος. Παραμένω νοσταλγός της κομματικής μου ιδιότητας όχι επειδή νοσταλγώ τη φευγάτη μου νεότητα, αλλά επειδή πιστεύω ότι κάποτε ο κόσμος θα εισέλθει στη διαρκή νεότητα όλων.
Από το 1991 έως σήμερα (ως την υπογραφή από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ του τρίτου μνημονίου) υποστήριξα τον Συνασπισμό και στη συνέχεια τον ΣΥΡΙΖΑ αδιαλείπτως και ως πολίτης, και ως σκιτσογράφος, και ως οτιδήποτε είμαι - ακριβώς διότι ο ιδιωτικός μου βίος εις ουδέν διαφέρει απ’ τη δημόσια λειτουργία μου. Και κατά τούτο είμαι ευτυχής. Οπως και θα ήταν ύβρις, σ’ αυτήν τη μικρή μου απολογία προς εσάς, να μην ομολογήσω ότι χρωστώ χάρη στους θεούς, διότι είμαι από εκείνους τους τυχερούς που ο ελεύθερος και ο εργασιακός τους χρόνος ταυτίζονται, χωρίς η κλασική αντίθεση μεταξύ τους να με βασανίζει όπως τους περισσότερους ανθρώπους.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο εργασιακός μου βίος υπήρξε ανέφελος κι ότι οι πολιτικές μου επιλογές υπήρξαν αλάνθαστες. Και εδώ πάλι δύο κανόνες ακολούθησα, ας τους πούμε «φυλαχτά». Ο πρώτος κανόνας έχει να κάνει με τη συμμετοχή μου «μες στων στρατιωτών τες τάξεις τον σωρό», των συντρόφων , των συναδέλφων και των φίλων. Και βεβαίως των συνανθρώπων μου. Ολων των πλησίον. Συμμετοχή όχι πάντα εύκολη για τους άλλους, λόγω του ιδιότροπου χαρακτήρα μου, αλλά πάντα σωτήρια για εμένα. Ο δεύτερος κανόνας -για τις στιγμές που βρέθηκα μόνος- έχει να κάνει με την άρνηση της μοναχικότητας και της αλαζονείας που αυτή συνεπάγεται. Θνητός και πληβείος, κυρίες και κύριοι, λατρεύω τους ήρωες και τους αγίους, αλλά πιστεύω ότι οι άνθρωποι πρέπει να είναι αυστηροί μόνον με τον εαυτό τους. Και ευρύχωροι με όλους τους άλλους.
Υπό αυτές τις έννοιες υπήρξα και υπάρχω ένας πολίτης «στρατευμένος». Υπέρ της Αριστεράς. Διότι πιστεύω, επειδή έχει αποδειχθεί, ότι η Αριστερά αγωνίζεται για το δίκιο των εργαζομένων και το καλό της κοινότητας - σήμερα της πατρίδας, αύριο του κόσμου ολόκληρου. Είμαι επίσης υπέρ της ενότητας της Αριστεράς. Για αυτό και τις δύο φορές που υπήρξα υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ, στην τελευταία θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας, καλούσα όσους πολίτες δεν ήθελαν (για όποιους λόγους ) να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, να ψηφίσουν ΚΚΕ ή ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή όποιο άλλο σχήμα της πατριωτικής και συνάμα διεθνιστικής Αριστεράς θα μπορούσε να τους εκφράσει καλύτερα.
Αυτό δεν το έκαμα ως opinion maker -μακριά από εμένα αυτές οι μπαρούφες- αλλά επειδή οι πολίτες πρέπει να παίρνουν θέση, μάλιστα σε δύσκολους καιρούς, με παρρησία.
Σήμερα η συγκυρία είναι από τις πιο δύσκολες μέσα στην πενταετή κρίση που ζούμε. Είμαι υποχρεωμένος να τοποθετηθώ. Οπως θα έχετε καταλάβει από τα τελευταία μου κείμενα, δεν υποστηρίζω τη μετακίνηση του ΣΥΡΙΖΑ από τις αντιμνημονιακές (πόσω μάλλον τις αντικαπιταλιστικές του) θέσεις. Κάνω την αυτοκριτική μου διότι τέτοια μετακίνηση δεν την είχα προβλέψει. Υπήρχαν επί μέρους θέματα με τα οποία δεν συμφωνούσα κατά καιρούς με τον ΣΥΡΙΖΑ και τις επίσημες θέσεις του, αλλά γι’ αυτά πάντα μιλούσα δημοσίως (συνεπώς τα γνωρίζετε), προτάσσοντας όμως απ’ την άλλη πλευρά τα υπέρτερα - αυτά που μας ένωναν. Αλλωστε στον ΣΥΡΙΖΑ κάποια θέματα που φαίνονταν πλειοψηφικά στην κορυφή του ήταν μειοψηφικά στη βάση του (κι ακόμα πιο μειοψηφικά απ’ όταν η εκλογική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ μεγάλωσε).
Τώρα πλέον τα πράγματα δεν έχουν έτσι. Μετά την υπογραφή του μνημονίου ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε σε κρίση ταυτότητας. Πολλοί σύντροφοι αποχώρησαν, άλλοι αποστρατεύονται κι άλλοι παραμένουν στο κόμμα δακρύοντες. Βεβαίως υπάρχουν κι εκείνοι που παραμένουν πιστεύοντας ότι κάνουν το σωστό. Προσωπικώς (όπως και πολλοί άλλοι) πιστεύω το αντίθετο, άρα δεν μπορούμε πλέον να συνυπάρξουμε. Δεν πρόκειται πια για θέματα ήσσονος σημασίας, τα οποία μπορούσαν να ανεχθούν διαφορετικές προσεγγίσεις, αλλά για θέμα κομβικό, έναν κόμπο που έφθασε στο χτένι και το έσπασε.
Ομως, δεν είναι καιρός για απογοήτευση, ούτε για αποστράτευση. Θα συνεχίσω με τη Λαϊκή Ενότητα. Παραμένοντας θιασώτης της ενότητας της Αριστεράς. Διότι η Αριστερά παρά τις διασπάσεις της, όταν διαθέτει στρατηγική ικανή να επιφέρει αποτελέσματα για το καλό των ανθρώπων και της πατρίδας, αποκτά στην κοινωνία την επιρροή εκείνη που με τη σειρά της ανατροφοδοτεί την ανάγκη της ενότητας, Ομως όλα αυτά είναι μπροστά μας. Εδώ θα είμαστε και θα τα λέμε.
Για πρώτη φορά μετά το 1991 αποφάσισα να αποκτήσω πάλι κομματική ιδιότητα, υπέγραψα την ιδρυτική διακήρυξη της Λαϊκής Ενότητας και συμφώνησα με χαρά στην τιμητική πρόταση παλαιών και νέων συντρόφων να είμαι υποψήφιος στα ψηφοδέλτια του κόμματος. Ομως, αν εκλεγώ, δεν θα εγκαταλείψω τη σκιτσογραφία και τη δημοσιογραφία. Δεν πιστεύω στους ανεπάγγελτους βουλευτές (εκτός εκείνων που είναι βαρυφορτωμένοι με καθήκοντα), όπως και δεν πίστεψα ποτέ στο «ασυμβίβαστο» των βουλευτών (άλλο ένα «εκσυγχρονιστικό» μέτρο που μόνον ο… Χίτλερ είχε εφαρμόσει). Συνεπώς το ταξίδι της γραφής και της ανάγνωσης θα συνεχισθεί μεταξύ μας και να με συγχωρείτε για το σημερινό ιντερμέτζο επί προσωπικού, αύριο πάλι…
Δυο λόγια επί προσωπικού. Οσοι με διαβάζετε εδώ και πολλά χρόνια, αλλά και πολλοί νεότεροι συνταξιδιώτες, γνωρίζετε ότι ουδέποτε έκρυψα την πολιτική μου ταυτότητα. Είμαι κομμουνιστής. Ουδέποτε υπήρξα «αντικειμενικός» σκιτσογράφος ή σχολιαστής. Ως προς τη δημοσιογραφία ακολούθησα δύο κανόνες, γνωστούς και σε εσάς, διότι συχνά αναφέρομαι σε αυτούς. Ο πρώτος, να σας λέω πάντα τη γνώμη μου ευθέως και ειλικρινώς, προειδοποιώντας σας πάντα να αμφιβάλλετε για αυτήν (καθώς και ο Μαρξ μάς προειδοποιεί, υιοθετώντας ως προμετωπίδα στο «Κεφάλαιό» του το αρχαίον: «Περί όλων αμφιβάλλειν»). Ο δεύτερος κανόνας είναι να σας λέω πάντα την «αλήθεια διά της αποδείξεώς της» (όπως την προσδιορίζει ο Πλάτων στον «Τίμαιο»). Βεβαίως, αλήθεια μπορεί να είναι και κάτι που δεν έχει ακόμα αποδειχθεί, αλλά σ’ αυτήν την περίπτωση η ιχνηλασία της είναι δουλειά των φιλοσόφων, των επιστημόνων και των ποιητών, όχι των δημοσιογράφων.
Παρότι πιστεύω ότι η κομματικοποίηση είναι το ανώτερο στάδιο της πολιτικοποίησης, απ’ όταν απεχώρησα απ’ το ΚΚΕ το 1991, δεν υπήρξα μέλος οποιουδήποτε άλλου κόμματος. Παραμένω νοσταλγός της κομματικής μου ιδιότητας όχι επειδή νοσταλγώ τη φευγάτη μου νεότητα, αλλά επειδή πιστεύω ότι κάποτε ο κόσμος θα εισέλθει στη διαρκή νεότητα όλων.
Από το 1991 έως σήμερα (ως την υπογραφή από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ του τρίτου μνημονίου) υποστήριξα τον Συνασπισμό και στη συνέχεια τον ΣΥΡΙΖΑ αδιαλείπτως και ως πολίτης, και ως σκιτσογράφος, και ως οτιδήποτε είμαι - ακριβώς διότι ο ιδιωτικός μου βίος εις ουδέν διαφέρει απ’ τη δημόσια λειτουργία μου. Και κατά τούτο είμαι ευτυχής. Οπως και θα ήταν ύβρις, σ’ αυτήν τη μικρή μου απολογία προς εσάς, να μην ομολογήσω ότι χρωστώ χάρη στους θεούς, διότι είμαι από εκείνους τους τυχερούς που ο ελεύθερος και ο εργασιακός τους χρόνος ταυτίζονται, χωρίς η κλασική αντίθεση μεταξύ τους να με βασανίζει όπως τους περισσότερους ανθρώπους.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο εργασιακός μου βίος υπήρξε ανέφελος κι ότι οι πολιτικές μου επιλογές υπήρξαν αλάνθαστες. Και εδώ πάλι δύο κανόνες ακολούθησα, ας τους πούμε «φυλαχτά». Ο πρώτος κανόνας έχει να κάνει με τη συμμετοχή μου «μες στων στρατιωτών τες τάξεις τον σωρό», των συντρόφων , των συναδέλφων και των φίλων. Και βεβαίως των συνανθρώπων μου. Ολων των πλησίον. Συμμετοχή όχι πάντα εύκολη για τους άλλους, λόγω του ιδιότροπου χαρακτήρα μου, αλλά πάντα σωτήρια για εμένα. Ο δεύτερος κανόνας -για τις στιγμές που βρέθηκα μόνος- έχει να κάνει με την άρνηση της μοναχικότητας και της αλαζονείας που αυτή συνεπάγεται. Θνητός και πληβείος, κυρίες και κύριοι, λατρεύω τους ήρωες και τους αγίους, αλλά πιστεύω ότι οι άνθρωποι πρέπει να είναι αυστηροί μόνον με τον εαυτό τους. Και ευρύχωροι με όλους τους άλλους.
Υπό αυτές τις έννοιες υπήρξα και υπάρχω ένας πολίτης «στρατευμένος». Υπέρ της Αριστεράς. Διότι πιστεύω, επειδή έχει αποδειχθεί, ότι η Αριστερά αγωνίζεται για το δίκιο των εργαζομένων και το καλό της κοινότητας - σήμερα της πατρίδας, αύριο του κόσμου ολόκληρου. Είμαι επίσης υπέρ της ενότητας της Αριστεράς. Για αυτό και τις δύο φορές που υπήρξα υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ, στην τελευταία θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας, καλούσα όσους πολίτες δεν ήθελαν (για όποιους λόγους ) να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, να ψηφίσουν ΚΚΕ ή ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή όποιο άλλο σχήμα της πατριωτικής και συνάμα διεθνιστικής Αριστεράς θα μπορούσε να τους εκφράσει καλύτερα.
Αυτό δεν το έκαμα ως opinion maker -μακριά από εμένα αυτές οι μπαρούφες- αλλά επειδή οι πολίτες πρέπει να παίρνουν θέση, μάλιστα σε δύσκολους καιρούς, με παρρησία.
Σήμερα η συγκυρία είναι από τις πιο δύσκολες μέσα στην πενταετή κρίση που ζούμε. Είμαι υποχρεωμένος να τοποθετηθώ. Οπως θα έχετε καταλάβει από τα τελευταία μου κείμενα, δεν υποστηρίζω τη μετακίνηση του ΣΥΡΙΖΑ από τις αντιμνημονιακές (πόσω μάλλον τις αντικαπιταλιστικές του) θέσεις. Κάνω την αυτοκριτική μου διότι τέτοια μετακίνηση δεν την είχα προβλέψει. Υπήρχαν επί μέρους θέματα με τα οποία δεν συμφωνούσα κατά καιρούς με τον ΣΥΡΙΖΑ και τις επίσημες θέσεις του, αλλά γι’ αυτά πάντα μιλούσα δημοσίως (συνεπώς τα γνωρίζετε), προτάσσοντας όμως απ’ την άλλη πλευρά τα υπέρτερα - αυτά που μας ένωναν. Αλλωστε στον ΣΥΡΙΖΑ κάποια θέματα που φαίνονταν πλειοψηφικά στην κορυφή του ήταν μειοψηφικά στη βάση του (κι ακόμα πιο μειοψηφικά απ’ όταν η εκλογική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ μεγάλωσε).
Τώρα πλέον τα πράγματα δεν έχουν έτσι. Μετά την υπογραφή του μνημονίου ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε σε κρίση ταυτότητας. Πολλοί σύντροφοι αποχώρησαν, άλλοι αποστρατεύονται κι άλλοι παραμένουν στο κόμμα δακρύοντες. Βεβαίως υπάρχουν κι εκείνοι που παραμένουν πιστεύοντας ότι κάνουν το σωστό. Προσωπικώς (όπως και πολλοί άλλοι) πιστεύω το αντίθετο, άρα δεν μπορούμε πλέον να συνυπάρξουμε. Δεν πρόκειται πια για θέματα ήσσονος σημασίας, τα οποία μπορούσαν να ανεχθούν διαφορετικές προσεγγίσεις, αλλά για θέμα κομβικό, έναν κόμπο που έφθασε στο χτένι και το έσπασε.
Ομως, δεν είναι καιρός για απογοήτευση, ούτε για αποστράτευση. Θα συνεχίσω με τη Λαϊκή Ενότητα. Παραμένοντας θιασώτης της ενότητας της Αριστεράς. Διότι η Αριστερά παρά τις διασπάσεις της, όταν διαθέτει στρατηγική ικανή να επιφέρει αποτελέσματα για το καλό των ανθρώπων και της πατρίδας, αποκτά στην κοινωνία την επιρροή εκείνη που με τη σειρά της ανατροφοδοτεί την ανάγκη της ενότητας, Ομως όλα αυτά είναι μπροστά μας. Εδώ θα είμαστε και θα τα λέμε.
Για πρώτη φορά μετά το 1991 αποφάσισα να αποκτήσω πάλι κομματική ιδιότητα, υπέγραψα την ιδρυτική διακήρυξη της Λαϊκής Ενότητας και συμφώνησα με χαρά στην τιμητική πρόταση παλαιών και νέων συντρόφων να είμαι υποψήφιος στα ψηφοδέλτια του κόμματος. Ομως, αν εκλεγώ, δεν θα εγκαταλείψω τη σκιτσογραφία και τη δημοσιογραφία. Δεν πιστεύω στους ανεπάγγελτους βουλευτές (εκτός εκείνων που είναι βαρυφορτωμένοι με καθήκοντα), όπως και δεν πίστεψα ποτέ στο «ασυμβίβαστο» των βουλευτών (άλλο ένα «εκσυγχρονιστικό» μέτρο που μόνον ο… Χίτλερ είχε εφαρμόσει). Συνεπώς το ταξίδι της γραφής και της ανάγνωσης θα συνεχισθεί μεταξύ μας και να με συγχωρείτε για το σημερινό ιντερμέτζο επί προσωπικού, αύριο πάλι…
ΥΓ.:
Εκ παραδρομής έχει γραφεί αυτές τις ημέρες στον Τύπο και στο διαδίκτυο
ότι θα είμαι επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Λαϊκής Ενότητας.
Οι συζητήσεις για τα ψηφοδέλτια δεν έχουν αρχίσει ακόμα, προέχουν άλλα,
γύρω απ’ τη Λαϊκή Ενότητα δημιουργείται ένα ευρύτερο Μέτωπο, όλα στην
ώρα τους, στην καλή τους ώρα…
e-nikos
e-nikos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου