by To Skouliki Tom
Καταιγιστικές είναι οι εξελίξεις στο μέτωπο των κομμάτων ενόψει των εκλογών του Σεπτεμβρίου που δεν ενδιαφέρουν κανέναν εκτός από κάτι πυροβολημένα κομματόσκυλα που τρέχουν να πιάσουν στασίδι στη Γερμανική Βουλή των Καθυστερημένων για να βολέψουν την κωλάρα τους.
Ο Αλέξης Τσίπρας, πολύ έξυπνα και σχεδόν πραξικοπηματικά, αφού ανακοίνωσε εκλογές απορρίπτοντας την ιδέα διεξαγωγής συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, από το οποίο θα έβγαινε ακόμα πιο αδύναμος, αρνείται τώρα να συμμετάσχει στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών που προβλέπεται από το Σύνταγμα, ώστε η υπηρεσιακή κυβέρνηση να έχει ορκιστεί μέχρι την Παρασκευή και οι εκλογές να γίνουν το συντομότερο δυνατό, δηλαδή στις 20 Σεπτεμβρίου.
Από την άλλη, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης που πρόσφατα απέκτησε το δικό του κόμμα, έχει στα χέρια του μια διερευνητική εντολή που το καλύτερο που μπορεί να την κάνει είναι στο φούρνο με πατάτες αλλά σέρνεται από δω κι από κει στους Μπομπολάκηδες προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο, ώστε οι εκλογές να διεξαχθούν στις 27 Σεπτεμβρίου.
Μην το πολυπαιδεύετε στο μυαλό σας. Και οι δύο παλεύουν για την πολιτκή τους επιβίωση.
Ο ένας στην κυβέρνηση και ο άλλος στην αιώνια αντιπολίτευση.
Ο Αλέξης Τσίπρας σάς ζητάει να τον ψηφίσετε ως τον καλύτερο διαχειριστή του μνημονίου που ο ίδιος έφερε, ενώ ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ως τη μοναδική αντιμνημονιακή αριστερή δύναμη – πέραν του ΚΚΕ φυσικά.
Στις 14 Ιουλίου, στο κείμενό μου με τίτλο “ΣΥΡΙΖΑ τέλος. Ζωή μαγική.”, είχα γράψει ότι
“Το ΚΚΕ, η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και το κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ που τάσσεται κατά της συμφωνίας πρέπει τώρα να βάλουν τις διαφορές τους στην άκρη και να συγκροτήσουν μαζί με τους πολίτες ένα ισχυρό κοινό μέτωπο – πείτε το Κίνημα του ΟΧΙ – που δε θα επιτρέψει στη Χρυσή Αυγή να οικειοποιηθεί τη δικαιολογημένη απογοήτευση του κόσμου και να γιγαντωθεί.
Παράλληλα, θα πρέπει να προετοιμάσουν ένα ολοκληρωμένο και λεπτομερές σχέδιο εξόδου από το ευρώ, το οποίο θα κοινοποιηθεί παντού, ώστε το ερώτημα “ευρώ ή δραχμή” να γίνει πιο συγκεκριμένο από “ευρώ ή χάος” και ο κόσμος να βγει επιτέλους από το δόγμα ΤΙΝΑ (There Is No Alternative).”
Η Λαϊκή Ενότητα δεν κινείται σε καμία τέτοια λογική. Τα έχει κάνει όλα λάθος.
Αντί οι βουλευτές της να παραιτηθούν ή έστω να αποχωρήσουν από το ΣΥΡΙΖΑ την επομένη της συμφωνίας των Βρυξελλών – για να μην πω την επομένη του δημοψηφίσματος -, ώστε να σώσουν την αξιοπρέπειά τους, επέλεξαν να παρέχουν στήριξη στην Κυβέρνηση αρκούμενοι στο να καταψηφίζουν τα μέτρα που έφερνε στη Βουλή και να ανεβάζουν κείμενα διαμαρτυρίας στο Iskra. Με λίγα λόγια, έκοβαν κίνηση, ανίκανοι να κάνουν τη μεγάλη έξοδο και να προετοιμαστούν σωστά για τις βέβαιες εκλογές.
Επίσης, κάτι άλλο που δεν έκαναν τα στελέχη που στηρίζουν αυτήν την πρωτοβουλία, από τον Λαφαζάνη μέχρι την Κωνσταντοπούλου, είναι αυτοκριτική.
Αυτοκριτική για τους τελευταίους 7 μήνες που ήταν στην κυβέρνηση και αυτοκριτική για τα προηγούμενα 5 χρόνια που εκπαίδευαν τον κόσμο στη λογική ανάθεσης, ισοπεδώνοντας κάθε προοπτική δημιουργίας ενός ισχυρού κινήματος.
Τί στο διάολο; Όλα τέλεια τα έκαναν;
Και πού ακριβώς είδαν τη λαϊκή ενότητα; Από πού κι ως πού πάνε να καπελώσουν με το έτσι θέλω, ερήμην μας, το 61% του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος; Αυτό το ΟΧΙ δεν είναι δικό τους. Είναι δικό μας. Πρέπει να το κερδίσουν από εμάς.
Η Λαϊκή Ενότητα λέει ότι επιθυμεί να συνεργαστεί με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς αλλά το Σάββατο ανακοίνωσε δικό της πρόγραμμα. Πριν ακόμα ακούσει τις προτάσεις τους, έσπευσε σήμερα να ανακοινώσει επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας τον σκιτσογράφο Στάθη Σταυρόπουλο. Ανακοινώνει υποψηφίους πριν ανακοινώσει πολιτικό πλαίσιο! Μιλάμε για φοβερή ενότητα!
Και εννοείται ότι λεπτομερές σχέδιο εξόδου από το ευρώ – 5 χρόνια μετά τη χρεωκοπία – δεν υπάρχει ούτε κατά διάνοια.
Με τη Ραχήλ Μακρή θα πορευτούν; Μέχρι και για συζητήσεις με τα εθνίκια του ΕΠΑΜ άκουσα. Μια Κωνσταντοπούλου κι ένας Γλέζος δε φέρνουν την άνοιξη.
Κατά τη γνώμη μου, το κομμάτι της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που καλοβλέπει αυτό το μέτωπο πρέπει να προσέξει πολύ τις κινήσεις του, αλλιώς κινδυνεύει να εξαφανιστεί εν μια νυκτί από το χάρτη. Ο Λαφαζάνης θα τους κάνει όλους μια χαψιά.
Αυτό που απαιτείται τώρα – και είχα γράψει στο ίδιο κείμενο – είναι ειλικρίνεια, καθαρές συνεργασίες, ρεαλιστικές προτάσεις και άνθρωποι αποφασισμένοι να τις υλοποιήσουν με την ενεργή συμμετοχή όλων των πολιτών.
Πάνω στη βιασύνη της, η Λαϊκή Ενότητα πάει να γκρεμίσει πριν προλάβει να χτίσει. Και μια κακή αρχή δύσκολα διορθώνεται στη συνέχεια.
Αυτές οι κίβδηλες εκλογές δε θα έπρεπε να ενδιαφέρουν κανέναν σοβαρό κι αξιοπρεπή άνθρωπο. Αν θέλετε τη γνώμη μου, η Αριστερά θα έπρεπε να απέχει, ως ένδειξη διαμαρτυρίας, και να προετοιμαστεί σωστά για τις επόμενες, με μοναδικό στόχο την πρωτιά και τον απεγκλωβισμό της χώρας από τα μνημόνια.
Αγαπητέ μοναδικέ αναγνώστη, θέλω να είσαι έτοιμος για τα πάντα. Από μετεκλογική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ-Ποτάμι μέχρι συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-Λαϊκή Ενότητα.
Βέβαια, όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία.
Στα προτεκτοράτα ποτέ δεν είχαν.
(Ανήθικο δίδαγμα: Και μια σκέψη για το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ – και με τα δίκια του – μας είχε πάρει τα αυτιά με το πόσο άκυρο ήταν το δημοψήφισμα. Αυτές οι εκλογές του αρέσουν; Είναι έγκυρες; Στο μόνο που ήλπιζα από την περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ήταν επικοιδομητική αριστερή αντιπολίτευση. Όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς φάνηκαν απογοητευτικά λίγες. Πρόβλημά τους.)
Εμπρός στο δρόμο προς τις κάλτσες στη σελίδα μας facebook.com/TheThreeMooges
Καταιγιστικές είναι οι εξελίξεις στο μέτωπο των κομμάτων ενόψει των εκλογών του Σεπτεμβρίου που δεν ενδιαφέρουν κανέναν εκτός από κάτι πυροβολημένα κομματόσκυλα που τρέχουν να πιάσουν στασίδι στη Γερμανική Βουλή των Καθυστερημένων για να βολέψουν την κωλάρα τους.
Ο Αλέξης Τσίπρας, πολύ έξυπνα και σχεδόν πραξικοπηματικά, αφού ανακοίνωσε εκλογές απορρίπτοντας την ιδέα διεξαγωγής συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, από το οποίο θα έβγαινε ακόμα πιο αδύναμος, αρνείται τώρα να συμμετάσχει στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών που προβλέπεται από το Σύνταγμα, ώστε η υπηρεσιακή κυβέρνηση να έχει ορκιστεί μέχρι την Παρασκευή και οι εκλογές να γίνουν το συντομότερο δυνατό, δηλαδή στις 20 Σεπτεμβρίου.
Από την άλλη, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης που πρόσφατα απέκτησε το δικό του κόμμα, έχει στα χέρια του μια διερευνητική εντολή που το καλύτερο που μπορεί να την κάνει είναι στο φούρνο με πατάτες αλλά σέρνεται από δω κι από κει στους Μπομπολάκηδες προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο, ώστε οι εκλογές να διεξαχθούν στις 27 Σεπτεμβρίου.
Μην το πολυπαιδεύετε στο μυαλό σας. Και οι δύο παλεύουν για την πολιτκή τους επιβίωση.
Ο ένας στην κυβέρνηση και ο άλλος στην αιώνια αντιπολίτευση.
Ο Αλέξης Τσίπρας σάς ζητάει να τον ψηφίσετε ως τον καλύτερο διαχειριστή του μνημονίου που ο ίδιος έφερε, ενώ ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ως τη μοναδική αντιμνημονιακή αριστερή δύναμη – πέραν του ΚΚΕ φυσικά.
Στις 14 Ιουλίου, στο κείμενό μου με τίτλο “ΣΥΡΙΖΑ τέλος. Ζωή μαγική.”, είχα γράψει ότι
“Το ΚΚΕ, η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και το κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ που τάσσεται κατά της συμφωνίας πρέπει τώρα να βάλουν τις διαφορές τους στην άκρη και να συγκροτήσουν μαζί με τους πολίτες ένα ισχυρό κοινό μέτωπο – πείτε το Κίνημα του ΟΧΙ – που δε θα επιτρέψει στη Χρυσή Αυγή να οικειοποιηθεί τη δικαιολογημένη απογοήτευση του κόσμου και να γιγαντωθεί.
Παράλληλα, θα πρέπει να προετοιμάσουν ένα ολοκληρωμένο και λεπτομερές σχέδιο εξόδου από το ευρώ, το οποίο θα κοινοποιηθεί παντού, ώστε το ερώτημα “ευρώ ή δραχμή” να γίνει πιο συγκεκριμένο από “ευρώ ή χάος” και ο κόσμος να βγει επιτέλους από το δόγμα ΤΙΝΑ (There Is No Alternative).”
Η Λαϊκή Ενότητα δεν κινείται σε καμία τέτοια λογική. Τα έχει κάνει όλα λάθος.
Αντί οι βουλευτές της να παραιτηθούν ή έστω να αποχωρήσουν από το ΣΥΡΙΖΑ την επομένη της συμφωνίας των Βρυξελλών – για να μην πω την επομένη του δημοψηφίσματος -, ώστε να σώσουν την αξιοπρέπειά τους, επέλεξαν να παρέχουν στήριξη στην Κυβέρνηση αρκούμενοι στο να καταψηφίζουν τα μέτρα που έφερνε στη Βουλή και να ανεβάζουν κείμενα διαμαρτυρίας στο Iskra. Με λίγα λόγια, έκοβαν κίνηση, ανίκανοι να κάνουν τη μεγάλη έξοδο και να προετοιμαστούν σωστά για τις βέβαιες εκλογές.
Επίσης, κάτι άλλο που δεν έκαναν τα στελέχη που στηρίζουν αυτήν την πρωτοβουλία, από τον Λαφαζάνη μέχρι την Κωνσταντοπούλου, είναι αυτοκριτική.
Αυτοκριτική για τους τελευταίους 7 μήνες που ήταν στην κυβέρνηση και αυτοκριτική για τα προηγούμενα 5 χρόνια που εκπαίδευαν τον κόσμο στη λογική ανάθεσης, ισοπεδώνοντας κάθε προοπτική δημιουργίας ενός ισχυρού κινήματος.
Τί στο διάολο; Όλα τέλεια τα έκαναν;
Και πού ακριβώς είδαν τη λαϊκή ενότητα; Από πού κι ως πού πάνε να καπελώσουν με το έτσι θέλω, ερήμην μας, το 61% του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος; Αυτό το ΟΧΙ δεν είναι δικό τους. Είναι δικό μας. Πρέπει να το κερδίσουν από εμάς.
Η Λαϊκή Ενότητα λέει ότι επιθυμεί να συνεργαστεί με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς αλλά το Σάββατο ανακοίνωσε δικό της πρόγραμμα. Πριν ακόμα ακούσει τις προτάσεις τους, έσπευσε σήμερα να ανακοινώσει επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας τον σκιτσογράφο Στάθη Σταυρόπουλο. Ανακοινώνει υποψηφίους πριν ανακοινώσει πολιτικό πλαίσιο! Μιλάμε για φοβερή ενότητα!
Και εννοείται ότι λεπτομερές σχέδιο εξόδου από το ευρώ – 5 χρόνια μετά τη χρεωκοπία – δεν υπάρχει ούτε κατά διάνοια.
Με τη Ραχήλ Μακρή θα πορευτούν; Μέχρι και για συζητήσεις με τα εθνίκια του ΕΠΑΜ άκουσα. Μια Κωνσταντοπούλου κι ένας Γλέζος δε φέρνουν την άνοιξη.
Κατά τη γνώμη μου, το κομμάτι της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που καλοβλέπει αυτό το μέτωπο πρέπει να προσέξει πολύ τις κινήσεις του, αλλιώς κινδυνεύει να εξαφανιστεί εν μια νυκτί από το χάρτη. Ο Λαφαζάνης θα τους κάνει όλους μια χαψιά.
Αυτό που απαιτείται τώρα – και είχα γράψει στο ίδιο κείμενο – είναι ειλικρίνεια, καθαρές συνεργασίες, ρεαλιστικές προτάσεις και άνθρωποι αποφασισμένοι να τις υλοποιήσουν με την ενεργή συμμετοχή όλων των πολιτών.
Πάνω στη βιασύνη της, η Λαϊκή Ενότητα πάει να γκρεμίσει πριν προλάβει να χτίσει. Και μια κακή αρχή δύσκολα διορθώνεται στη συνέχεια.
Αυτές οι κίβδηλες εκλογές δε θα έπρεπε να ενδιαφέρουν κανέναν σοβαρό κι αξιοπρεπή άνθρωπο. Αν θέλετε τη γνώμη μου, η Αριστερά θα έπρεπε να απέχει, ως ένδειξη διαμαρτυρίας, και να προετοιμαστεί σωστά για τις επόμενες, με μοναδικό στόχο την πρωτιά και τον απεγκλωβισμό της χώρας από τα μνημόνια.
Αγαπητέ μοναδικέ αναγνώστη, θέλω να είσαι έτοιμος για τα πάντα. Από μετεκλογική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ-Ποτάμι μέχρι συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-Λαϊκή Ενότητα.
Βέβαια, όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία.
Στα προτεκτοράτα ποτέ δεν είχαν.
(Ανήθικο δίδαγμα: Και μια σκέψη για το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ – και με τα δίκια του – μας είχε πάρει τα αυτιά με το πόσο άκυρο ήταν το δημοψήφισμα. Αυτές οι εκλογές του αρέσουν; Είναι έγκυρες; Στο μόνο που ήλπιζα από την περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ήταν επικοιδομητική αριστερή αντιπολίτευση. Όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς φάνηκαν απογοητευτικά λίγες. Πρόβλημά τους.)
Εμπρός στο δρόμο προς τις κάλτσες στη σελίδα μας facebook.com/TheThreeMooges
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου