Φίλε πιτσιρίκο
Πάω στην αρμόδια Εφορία, να ζητήσω πίσω κείνο το πεντακοσάρικο που πρέπει να μου γυρίσει πίσω το γαμωκράτος από τον Ιούνιο που υπέβαλα τη δήλωση ίσαμε σήμερα. Κανονικά δε θα έπρεπε να μου το κρατήσει καν, αλλά ας μη γινόμαστε πλεονέκτες. Πεντακόσια κάτι για την ακρίβεια, αλλά το κάτι λέω να το πάρω καπνό του εμπορίου, γιατί με αυτό το πράγμα του λαθρεμπορίου που προσπαθώ να καπνίσω, εκτός του ότι έχω καταντήσει φυματικός απ’ το βήχα, νιώθω σα να εισπνέω κοπριά με κάθε τζούρα, το κέρατό μου μέσα.
Από το Γενάρη ήμουν έτοιμος να την υποβάλλω τη γαμωδήλωση, αλλά βλέπεις η κυρα Σαββαΐδου, είχε άλλες προτεραιότητες τότε·˙ έπρεπε να σβήσει απ’ το χάρτη ή στη χειρότερη να σπρώξει πιο πίσω, με την ελπίδα της λήθης ή της παραγραφής, το φόρο τηλεοπτικών διαφημίσεων των τσοντοκάναλων. Πού χρόνος ν’ ασχοληθεί με τις δηλώσεις της πλέμπας.
Μεσολάβησε βλέπεις και το διάστημα που ο κόσμος «χαίρονταν και χαμογελούσε πατέρα» -σου θυμίζει κάτι αυτό;-λόγω εκλογής της ΠΦΑ, ήταν κι οι περισσότεροι να πληρώνουν, οπότε το πίσω πίσω βόλευε όλη την κοινωνία.
Άσε που οι κουραδομηχανές που μετακόμισαν από τα γραφεία της Κουμουνδούρου στα κρατικά γραφεία κι ο πιο μαλάκας ήξερε, πως μέχρι να πάρουν πρέφα πώς λειτουργεί το δοβλέτι, θέλαν καμιά διετία στα γεμάτα.
Ούτε στο χειρότερο εφιάλτη τους δεν δούλεψαν αυτοί οι ακάματοι αρχιδολαξευτές.
Τώρα λέει, σηκώσαν τα μανίκια. Να κάνουν τι; Αδιευκρίνιστο παραμένει.
Ότι τα σηκώσαν, τα σηκώσαν όμως. Όλα κι όλα.
Έχουν δρόμο βέβαια μπροστά τους. Πρέπει να δουν τον κόσμο πέρα απ’ τα κομματικά γραφεία. Μην κοιτάς πριν, που σκοντάφταν στους άστεγους της πλατείας Κουμουνδούρου και νομίζαν πως είναι κέρινα αγάλματα. Τότε που βλέπαν καπότες με ραβδώσεις στο περίπτερο και νόμιζαν ότι ήταν ελαστικού τύπου πηνία.
Τότε που όλη μέρα με το κινητό στα facebook και στα twitter, προσπαθούσαν να κατεβάσουν κάποιο τσιτάτο από τη μεγάλη εγκυκλοπαίδεια της αριστεράς που τους έμοιαζε επίκαιρο, να το γράψουν σε καμια φυλλάδα ή σε κανένα σάιτ, απ’ αυτά που δεν τα διαβάζει κανένας, τότε πού καιρός για μικροαστικές ενασχολήσεις.
Άντε τώρα να σηκώσουν στις γερμένες από τους αγώνες πλάτες τους το προτεκτοράτο, που έριξαν στα μνημόνια και την πρέζα οι προσκυνημένοι.
Βέβαια, ο νόμος όριζε, ότι θα έπρεπε το αργότερο μέχρι τέλος Φλεβάρη να είναι σε πλήρη λειτουργία το taxis για την υποβολή των φορολογικών δηλώσεων των αυτόχθονων ιθαγενών.
Αλλά βλέπεις, η εφαρμογή του νόμου, εξ από ανέκαθεν (μη μου το διορθώσεις) στην Ψωροκώσταινα επαφιόταν στη διακριτική ευχέρεια του γκοβέρνου, δικαιουμένου και υποχρεωμένου εις την δια παντός μέσου αντίστασιν, κατά οιουδήποτε επιχειρούντος τη διασάλευσιν των συμφερόντων της ολιγαρχίας και των υμετέρων νενέκων, όπως πάνω κάτω εννοούσαν το 114 άρθρο του Συντάγματος οι εκάστοτε κυβερνώντες.
Έτσι, όσο η First Time Left ζούσε με το φόβο της αριστερής παρένθεσης, που μόνο ο ηγετικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ, ο Σαμαράς, η γυναίκα του κι ο Μουρούτης φοβόταν ότι υπάρχει σα σενάριο (φαντάσου να λέγαν στο φοβικό θρησκόληπτο ακροδεξιό να ξανααναλάβει – με το διαβατήριο του παππού Καραμανλή – στο όνομα «Τριανταφυλλίδης» θα έφευγε μέρα μεσημέρι) κι ο Alexis προσκυνούσε τ’ @ρχίδι@ και του τελευταίου ευρωπαίου ταριχευμένου μανδαρίνου, προκειμένου ν’ αποδείξει ότι είναι το ίδιο υποτακτικός με όλους τους προηγούμενους – εντάξει μωρέ, είπε και πέντε μ@λακίες, για να περάσει η ώρα, μην το δέσεις και κόμπο μαντάμ Μέρκελ – η κυρα Σαββαΐδου γ@μούσε κι έδερνε και, φυσικά, λογαριασμό δεν έδινε.
Ο καθ’ ύλην αρμόδιος Μάρδας, παλιά πoυτάνα στο σημιτικό κουρμπέτι, διαβεβαίωνε σε όλους τους τόνους ότι η Κάθριν είναι καλό παιδί˙ τι διάολο, της ίδιας κοπροφαμίλιας ήταν.
Εξάλλου, είχε και παιδί να βολέψει ο δόλιος. Πριν έρθει η Αριστερά στα πράγματα, έστειλε καλού κακού τα μπικικίνια στα εξωτερικά -αν ποτέ τελειώσει την ανωτάτη βοϊδοσχολή το παιδί, να κάνει και κανένα μαστεράκι σε κάποιο ξένο γιουνιβέρσιτι- ε, τώρα που η Αριστερά αποφάσισε να στηριχτεί στο περιβάλλον του Σημίτη, ευκαιρία ήταν να τη χώσει σε καμιά δουλίτσα στο Δημόσιο.
Δεν ήταν καιρός για έχθρες. Θα μου πεις, ήταν ποτέ καιρός για έχθρες για τέτοιου είδους σιχάματα; Δατς α κουέστσιον, που λένε και στο χωριό μου, όταν δεν ξέρουν αν θα τους βγει η αγορά στην πρέφα.
Όλο αυτό το διάστημα, τα νεόκοπα κυβερνητικά στελέχη, που δεν πρόκαναν να γυρνάν από τσοντοκάναλο σε τσοντοκάναλο, καμαρώνοντας σα γύφτικα σκεπάρνια απ’ την υπερβολική προβολή που δεν είχαν ματαζήσει στη μίζερη ζωή τους, ό,τι και να τους ρωτούσαν, δίναν την ίδια, πανομοιότυπη απάντηση˙ υπαγορευμένη από τη μονταζιέρα των υπογείων Μαξίμου, των Παππά & Υιού Γκαίμπελς, κατάλληλη δια πάσαν νόσον και πάσαν μ@λακίαν: «πήραμε την κυβέρνηση, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι αποκτήσαμε και την εξουσία».
Σαν έφτασε η ώρα όμως και τα δίποδα της αποικίας έχρισαν αρχιτσέλιγκα τον Alexis -όχι μόνο ελλείψει αντιπάλου, αλλά κι επειδή ενδόμυχα τέτοια αβαθή, ημιμαθή, γλοιώδη κνώδαλα ταιριάζουν γάντι με την αρρωστημένη του ψυχοσύνθεση-, τότε η Second Time Left έκρινε πως ήρθε η ώρα νa αποκτήσει, εκτός από τη διακυβέρνηση, και την εξουσία.
Το οποίο, σε απλά ελληνικά σημαίνει, ότι θα πάρει τον πούλο όποιος δεν είναι δικός μας, γιατί έχουμε κι εμείς άχρηστους σφουγγοκωλάριους να βολέψουμε στο άσυλο που κατ’ ευφημισμόν αποκαλείται Ελληνικό Κράτος.
Κι έτσι, θυμήθηκαν τις αμαρτίες της κυρα Κατίνας, για την οποία τάχα θα σκούξουν λίγο οι ξένοι νταβατζήδες – πόσοι άλλοι μπορούν να μεταφράσουν με τέτοια ακρίβεια τις εντολές τους; – που φυσικά έχουν ήδη λησμονήσει οι ντόπιοι νταβατζήδες, οι οποίοι επιδεικνύοντας για μια ακόμη φορά το γνωστό τους χαμαιλεοντισμό, επαναπαύονται αναμασώντας και παραφράζοντας τσιτάτα της λαϊκής σοφίας, τύπου «η ΔΦΑ να ‘ναι καλά κι από Κάθριν, χίλιες».
Κάτι τάχα πήγαν να πουν οι αχρειότεροι όλων ποταμίσιοι, σε μια προσπάθεια ευθυγράμμισης με τους αλλογενείς νταβατζήδες, διαφοροποίησης από τους λοιπούς μνημονιακούς λεχρίτες και, υποτιθέμενης συμπαράστασης στο γνωστό γκιρίζι Χάρη, που παρίστανε παλιότερα την Κάθριν στη θέση της Κάθριν και τώρα παριστάνει τον ανθύπατο του εκπροσώπου του Μπόμπολα στο μπoυρδέλο, βγάζοντας σέλφις με τον επαγγελματία αγωνιστή Λυκούδη, αλλά ποιος τους γ@μάει αυτούς, ο Alexis την κάνει καλύτερα τη δουλειά.
Ως Έλλην πολίτης, άντλησα το δίδαγμα ότι, αφού δε μας έχωσαν και κανένα πρόστιμο επειδή η κυρα Σαββαΐδου δεν πρόκανε να θέσει σε λειτουργία έγκαιρα το taxis, πάλι καλά να λες.
Πέρασα μια βόλτα τον Ιούλιο απ’ τη ΔΟΥ, μπας και τους κάνει κέφι να μου τα επιστρέψουν˙ έπεσα σε τοίχο.
«Και πού θες να ξέρουμε εμείς κύριε, αν δικαιούστε επιστροφή;» ήταν η απάντηση του αρμόδιου εφόρου, ο οποίος μπερδεύοντας ενικούς και πληθυντικούς, πoύτσες και βούρτσες, ήθελε απλά να ξεμπερδεύει μια ώρα αρχύτερα από μένα, δείχνοντάς μου πως γι’ αυτόν δε σήμαινε απολύτως τίποτα το γαμώχαρτο που εκτύπωσα από το taxis.
«Εσείς μπορεί να υποβάλατε δήλωση, αλλά η Υπηρεσία, δεν έχει λάβει γνώση ακόμη. Στα συστήματά μας δεν φαίνεται τίποτα», μου δήλωσε ορθά κοφτά.
Στην αφελή ερώτησή μου, πώς είναι δυνατό να βεβαιώνει το Υπουργείο ότι έχω υποβάλλει δήλωση κι ότι δικαιούμαι επιστροφής και η αρμόδια ΔΟΥ να μην έχει ιδέα γι’ αυτό, ο σοφός έφορος μου εξήγησε ότι άλλα συστήματα έχει το Υπουργείο κι άλλα η ΔΟΥ.
Ποιος ξέρει, μπορεί τα μεν να είναι made in China, τα δε made in Taiwan. Μαλωμένοι μεταξύ τους οι Κινέζοι, ε, δε μιλιόμαστε κι εμείς εδώ μεταξύ μας, μην προκαλέσουμε και κανένα διπλωματικό επεισόδιο και γίνουμε αιτία για τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.
«Δεν είναι δυνατόν κύριε μια ολόκληρη Υπηρεσία να ασχολείται μόνο με το δικό σας ζήτημα» ήταν τα τελευταία του λόγια.
Κι αφού ο καψερός δεν είμαι κανένας μεγαλοκαρχαρίας, για να ασχοληθούν μαζί μου Ράμπο και λεφούσια της Εφορίας, πήρα των ομματιών μου κι έφυγα, βάζοντας την ουρά στα σκέλια, προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου ότι για ένα γαμωπεντακοσάρικο, δεν αξίζει τον κόπο να μανουριάσω.
Πέρασα και τον Αύγουστο μια βόλτα, αλλά μόνο εγώ και τα ντουβάρια της ΔΟΥ είχαν μείνει στην Αθήνα.
Οι λειτουργοί της, δρέποντας τους καρπούς των αγωνιστικών τους κινητοποιήσεων, κατόρθωσαν όχι απλά να εξαιρεθούν από τις περικοπές του ενιαίου για όλους τους άλλους πληβείους του Δημοσίου μισθολογίου, αλλά να επιβάλλουν και τον Τρύφωνα ως Υπουργό, οπότε πήγαν στις παραλίες, ανανεώνοντας το ραντεβού τους για περαιτέρω διεκδικήσεις εις βάρος όλων των υπολοίπων, όταν θα πιάσουν τα κρύα.
Φοβούμενος μην ξεκινήσουν οι εφοριακοί τις γεμάτες πάθος, αγωνιστικό παλμό, συγκρούσεις, ζήλο κι αυταπάρνηση κινητοποιήσεις τους, του τύπου της λευκής απεργίας, αφήνοντας στην άκρη τους γνωστούς φρενήρεις ρυθμούς εργασίας που τους διακρίνουν και διακόπτοντας ξαφνικά την απρόσκοπτη εξυπηρέτηση του φορολογούμενου, πριν μου γυρίσουν πίσω το πεντακοσάριο, σπεύδω ταχύτατα πιτσιρίκο μου.
Κι αν συμβεί αυτό, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης, που με απάλλαξες από το άγχος ποια τρύπα να πρωτοβουλώσω μ’ αυτό το πεντακοσάρικο – αν κι εφόσον ποτέ το πάρω – να είσαι σίγουρος ότι θα είμαι ο πρώτος χορηγός σου, για τη μετανάστευσή σου στα Κανάρια Νησιά.
Κι αν δε φτάνει ούτε για στραγάλια, σου έχω πρόχειρο ισοδύναμο τα Κουφονήσια.
Είμαι γεμάτος χαρτομάνι, έχω μαζί μου κάθε είδους δικαιολογητικό μπορεί να μου ζητήσει κι ο πιο ευφάνταστος γραφειοκράτης και ξεκινάω σε κατάσταση καταστολής.
Δυο μέρες χωρίς καφέ, αποχή από «πιτσιρίκο» και συναφή blog, απόλυτη απουσία ενημέρωσης, μόνο κανέναν μπάφο δεν κάπνισα, για να είμαι σε κατάσταση nirvana, αλλά αυτό δεν το ‘κανα στα νιάτα μου, τώρα είναι κάπως αργά να ξεκινήσω.
Αν κι έχω ένα κακό προαίσθημα ότι θα πιάσω τον παπά απ’ τa αρχίδι@ πάλι, ξεκινάω, με την πεποίθηση ότι υπάρχει ελπίδα. Μέρος της αξίας των ναύλων σου είναι στα χέρια μου.
Σε φιλώ Σ.Α.Μ.
(Αγαπητέ φίλε, σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Τα γράφετε πολύ απολαυστικά. Σκεφτείτε πως, αν ήσασταν Γερμανός ή Σουηδός, δεν θα ζούσατε όμορφες ιστορίες με την Εφορία, όπως αυτή που περιγράφετε. Όταν θα πάω στα Κανάρια Νησιά, θα πρέπει να βρω τρόπο να σας φέρω κι εσάς εκεί. Και τον Ηλία, και τον Άρη, και τον Βασίλη, και τον Jo Di, και όλους. Θα παίζουμε μπάλα στην παραλία. Τρελαίνομαι για μπάλα στην παραλία. Και έχει τεράστιες παραλίες στα Κανάρια Νησιά· και καλοκαίρι όλο τον χρόνο. Αν έχει τίποτα Ιταλούς, θα κάνουμε και πρωτάθλημα. Οι Ιταλοί κλωτσάνε πολύ αλλά οι Έλληνες δεν μασάμε, όπως φάνηκε και στον πόλεμο του ’40. Θα τους ξεράνουμε γιατί εμείς το έχουμε με την ξυποληταρία. Να είστε καλά.)
pitsirikos
Πάω στην αρμόδια Εφορία, να ζητήσω πίσω κείνο το πεντακοσάρικο που πρέπει να μου γυρίσει πίσω το γαμωκράτος από τον Ιούνιο που υπέβαλα τη δήλωση ίσαμε σήμερα. Κανονικά δε θα έπρεπε να μου το κρατήσει καν, αλλά ας μη γινόμαστε πλεονέκτες. Πεντακόσια κάτι για την ακρίβεια, αλλά το κάτι λέω να το πάρω καπνό του εμπορίου, γιατί με αυτό το πράγμα του λαθρεμπορίου που προσπαθώ να καπνίσω, εκτός του ότι έχω καταντήσει φυματικός απ’ το βήχα, νιώθω σα να εισπνέω κοπριά με κάθε τζούρα, το κέρατό μου μέσα.
Από το Γενάρη ήμουν έτοιμος να την υποβάλλω τη γαμωδήλωση, αλλά βλέπεις η κυρα Σαββαΐδου, είχε άλλες προτεραιότητες τότε·˙ έπρεπε να σβήσει απ’ το χάρτη ή στη χειρότερη να σπρώξει πιο πίσω, με την ελπίδα της λήθης ή της παραγραφής, το φόρο τηλεοπτικών διαφημίσεων των τσοντοκάναλων. Πού χρόνος ν’ ασχοληθεί με τις δηλώσεις της πλέμπας.
Μεσολάβησε βλέπεις και το διάστημα που ο κόσμος «χαίρονταν και χαμογελούσε πατέρα» -σου θυμίζει κάτι αυτό;-λόγω εκλογής της ΠΦΑ, ήταν κι οι περισσότεροι να πληρώνουν, οπότε το πίσω πίσω βόλευε όλη την κοινωνία.
Άσε που οι κουραδομηχανές που μετακόμισαν από τα γραφεία της Κουμουνδούρου στα κρατικά γραφεία κι ο πιο μαλάκας ήξερε, πως μέχρι να πάρουν πρέφα πώς λειτουργεί το δοβλέτι, θέλαν καμιά διετία στα γεμάτα.
Ούτε στο χειρότερο εφιάλτη τους δεν δούλεψαν αυτοί οι ακάματοι αρχιδολαξευτές.
Τώρα λέει, σηκώσαν τα μανίκια. Να κάνουν τι; Αδιευκρίνιστο παραμένει.
Ότι τα σηκώσαν, τα σηκώσαν όμως. Όλα κι όλα.
Έχουν δρόμο βέβαια μπροστά τους. Πρέπει να δουν τον κόσμο πέρα απ’ τα κομματικά γραφεία. Μην κοιτάς πριν, που σκοντάφταν στους άστεγους της πλατείας Κουμουνδούρου και νομίζαν πως είναι κέρινα αγάλματα. Τότε που βλέπαν καπότες με ραβδώσεις στο περίπτερο και νόμιζαν ότι ήταν ελαστικού τύπου πηνία.
Τότε που όλη μέρα με το κινητό στα facebook και στα twitter, προσπαθούσαν να κατεβάσουν κάποιο τσιτάτο από τη μεγάλη εγκυκλοπαίδεια της αριστεράς που τους έμοιαζε επίκαιρο, να το γράψουν σε καμια φυλλάδα ή σε κανένα σάιτ, απ’ αυτά που δεν τα διαβάζει κανένας, τότε πού καιρός για μικροαστικές ενασχολήσεις.
Άντε τώρα να σηκώσουν στις γερμένες από τους αγώνες πλάτες τους το προτεκτοράτο, που έριξαν στα μνημόνια και την πρέζα οι προσκυνημένοι.
Βέβαια, ο νόμος όριζε, ότι θα έπρεπε το αργότερο μέχρι τέλος Φλεβάρη να είναι σε πλήρη λειτουργία το taxis για την υποβολή των φορολογικών δηλώσεων των αυτόχθονων ιθαγενών.
Αλλά βλέπεις, η εφαρμογή του νόμου, εξ από ανέκαθεν (μη μου το διορθώσεις) στην Ψωροκώσταινα επαφιόταν στη διακριτική ευχέρεια του γκοβέρνου, δικαιουμένου και υποχρεωμένου εις την δια παντός μέσου αντίστασιν, κατά οιουδήποτε επιχειρούντος τη διασάλευσιν των συμφερόντων της ολιγαρχίας και των υμετέρων νενέκων, όπως πάνω κάτω εννοούσαν το 114 άρθρο του Συντάγματος οι εκάστοτε κυβερνώντες.
Έτσι, όσο η First Time Left ζούσε με το φόβο της αριστερής παρένθεσης, που μόνο ο ηγετικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ, ο Σαμαράς, η γυναίκα του κι ο Μουρούτης φοβόταν ότι υπάρχει σα σενάριο (φαντάσου να λέγαν στο φοβικό θρησκόληπτο ακροδεξιό να ξανααναλάβει – με το διαβατήριο του παππού Καραμανλή – στο όνομα «Τριανταφυλλίδης» θα έφευγε μέρα μεσημέρι) κι ο Alexis προσκυνούσε τ’ @ρχίδι@ και του τελευταίου ευρωπαίου ταριχευμένου μανδαρίνου, προκειμένου ν’ αποδείξει ότι είναι το ίδιο υποτακτικός με όλους τους προηγούμενους – εντάξει μωρέ, είπε και πέντε μ@λακίες, για να περάσει η ώρα, μην το δέσεις και κόμπο μαντάμ Μέρκελ – η κυρα Σαββαΐδου γ@μούσε κι έδερνε και, φυσικά, λογαριασμό δεν έδινε.
Ο καθ’ ύλην αρμόδιος Μάρδας, παλιά πoυτάνα στο σημιτικό κουρμπέτι, διαβεβαίωνε σε όλους τους τόνους ότι η Κάθριν είναι καλό παιδί˙ τι διάολο, της ίδιας κοπροφαμίλιας ήταν.
Εξάλλου, είχε και παιδί να βολέψει ο δόλιος. Πριν έρθει η Αριστερά στα πράγματα, έστειλε καλού κακού τα μπικικίνια στα εξωτερικά -αν ποτέ τελειώσει την ανωτάτη βοϊδοσχολή το παιδί, να κάνει και κανένα μαστεράκι σε κάποιο ξένο γιουνιβέρσιτι- ε, τώρα που η Αριστερά αποφάσισε να στηριχτεί στο περιβάλλον του Σημίτη, ευκαιρία ήταν να τη χώσει σε καμιά δουλίτσα στο Δημόσιο.
Δεν ήταν καιρός για έχθρες. Θα μου πεις, ήταν ποτέ καιρός για έχθρες για τέτοιου είδους σιχάματα; Δατς α κουέστσιον, που λένε και στο χωριό μου, όταν δεν ξέρουν αν θα τους βγει η αγορά στην πρέφα.
Όλο αυτό το διάστημα, τα νεόκοπα κυβερνητικά στελέχη, που δεν πρόκαναν να γυρνάν από τσοντοκάναλο σε τσοντοκάναλο, καμαρώνοντας σα γύφτικα σκεπάρνια απ’ την υπερβολική προβολή που δεν είχαν ματαζήσει στη μίζερη ζωή τους, ό,τι και να τους ρωτούσαν, δίναν την ίδια, πανομοιότυπη απάντηση˙ υπαγορευμένη από τη μονταζιέρα των υπογείων Μαξίμου, των Παππά & Υιού Γκαίμπελς, κατάλληλη δια πάσαν νόσον και πάσαν μ@λακίαν: «πήραμε την κυβέρνηση, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι αποκτήσαμε και την εξουσία».
Σαν έφτασε η ώρα όμως και τα δίποδα της αποικίας έχρισαν αρχιτσέλιγκα τον Alexis -όχι μόνο ελλείψει αντιπάλου, αλλά κι επειδή ενδόμυχα τέτοια αβαθή, ημιμαθή, γλοιώδη κνώδαλα ταιριάζουν γάντι με την αρρωστημένη του ψυχοσύνθεση-, τότε η Second Time Left έκρινε πως ήρθε η ώρα νa αποκτήσει, εκτός από τη διακυβέρνηση, και την εξουσία.
Το οποίο, σε απλά ελληνικά σημαίνει, ότι θα πάρει τον πούλο όποιος δεν είναι δικός μας, γιατί έχουμε κι εμείς άχρηστους σφουγγοκωλάριους να βολέψουμε στο άσυλο που κατ’ ευφημισμόν αποκαλείται Ελληνικό Κράτος.
Κι έτσι, θυμήθηκαν τις αμαρτίες της κυρα Κατίνας, για την οποία τάχα θα σκούξουν λίγο οι ξένοι νταβατζήδες – πόσοι άλλοι μπορούν να μεταφράσουν με τέτοια ακρίβεια τις εντολές τους; – που φυσικά έχουν ήδη λησμονήσει οι ντόπιοι νταβατζήδες, οι οποίοι επιδεικνύοντας για μια ακόμη φορά το γνωστό τους χαμαιλεοντισμό, επαναπαύονται αναμασώντας και παραφράζοντας τσιτάτα της λαϊκής σοφίας, τύπου «η ΔΦΑ να ‘ναι καλά κι από Κάθριν, χίλιες».
Κάτι τάχα πήγαν να πουν οι αχρειότεροι όλων ποταμίσιοι, σε μια προσπάθεια ευθυγράμμισης με τους αλλογενείς νταβατζήδες, διαφοροποίησης από τους λοιπούς μνημονιακούς λεχρίτες και, υποτιθέμενης συμπαράστασης στο γνωστό γκιρίζι Χάρη, που παρίστανε παλιότερα την Κάθριν στη θέση της Κάθριν και τώρα παριστάνει τον ανθύπατο του εκπροσώπου του Μπόμπολα στο μπoυρδέλο, βγάζοντας σέλφις με τον επαγγελματία αγωνιστή Λυκούδη, αλλά ποιος τους γ@μάει αυτούς, ο Alexis την κάνει καλύτερα τη δουλειά.
Ως Έλλην πολίτης, άντλησα το δίδαγμα ότι, αφού δε μας έχωσαν και κανένα πρόστιμο επειδή η κυρα Σαββαΐδου δεν πρόκανε να θέσει σε λειτουργία έγκαιρα το taxis, πάλι καλά να λες.
Πέρασα μια βόλτα τον Ιούλιο απ’ τη ΔΟΥ, μπας και τους κάνει κέφι να μου τα επιστρέψουν˙ έπεσα σε τοίχο.
«Και πού θες να ξέρουμε εμείς κύριε, αν δικαιούστε επιστροφή;» ήταν η απάντηση του αρμόδιου εφόρου, ο οποίος μπερδεύοντας ενικούς και πληθυντικούς, πoύτσες και βούρτσες, ήθελε απλά να ξεμπερδεύει μια ώρα αρχύτερα από μένα, δείχνοντάς μου πως γι’ αυτόν δε σήμαινε απολύτως τίποτα το γαμώχαρτο που εκτύπωσα από το taxis.
«Εσείς μπορεί να υποβάλατε δήλωση, αλλά η Υπηρεσία, δεν έχει λάβει γνώση ακόμη. Στα συστήματά μας δεν φαίνεται τίποτα», μου δήλωσε ορθά κοφτά.
Στην αφελή ερώτησή μου, πώς είναι δυνατό να βεβαιώνει το Υπουργείο ότι έχω υποβάλλει δήλωση κι ότι δικαιούμαι επιστροφής και η αρμόδια ΔΟΥ να μην έχει ιδέα γι’ αυτό, ο σοφός έφορος μου εξήγησε ότι άλλα συστήματα έχει το Υπουργείο κι άλλα η ΔΟΥ.
Ποιος ξέρει, μπορεί τα μεν να είναι made in China, τα δε made in Taiwan. Μαλωμένοι μεταξύ τους οι Κινέζοι, ε, δε μιλιόμαστε κι εμείς εδώ μεταξύ μας, μην προκαλέσουμε και κανένα διπλωματικό επεισόδιο και γίνουμε αιτία για τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.
«Δεν είναι δυνατόν κύριε μια ολόκληρη Υπηρεσία να ασχολείται μόνο με το δικό σας ζήτημα» ήταν τα τελευταία του λόγια.
Κι αφού ο καψερός δεν είμαι κανένας μεγαλοκαρχαρίας, για να ασχοληθούν μαζί μου Ράμπο και λεφούσια της Εφορίας, πήρα των ομματιών μου κι έφυγα, βάζοντας την ουρά στα σκέλια, προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου ότι για ένα γαμωπεντακοσάρικο, δεν αξίζει τον κόπο να μανουριάσω.
Πέρασα και τον Αύγουστο μια βόλτα, αλλά μόνο εγώ και τα ντουβάρια της ΔΟΥ είχαν μείνει στην Αθήνα.
Οι λειτουργοί της, δρέποντας τους καρπούς των αγωνιστικών τους κινητοποιήσεων, κατόρθωσαν όχι απλά να εξαιρεθούν από τις περικοπές του ενιαίου για όλους τους άλλους πληβείους του Δημοσίου μισθολογίου, αλλά να επιβάλλουν και τον Τρύφωνα ως Υπουργό, οπότε πήγαν στις παραλίες, ανανεώνοντας το ραντεβού τους για περαιτέρω διεκδικήσεις εις βάρος όλων των υπολοίπων, όταν θα πιάσουν τα κρύα.
Φοβούμενος μην ξεκινήσουν οι εφοριακοί τις γεμάτες πάθος, αγωνιστικό παλμό, συγκρούσεις, ζήλο κι αυταπάρνηση κινητοποιήσεις τους, του τύπου της λευκής απεργίας, αφήνοντας στην άκρη τους γνωστούς φρενήρεις ρυθμούς εργασίας που τους διακρίνουν και διακόπτοντας ξαφνικά την απρόσκοπτη εξυπηρέτηση του φορολογούμενου, πριν μου γυρίσουν πίσω το πεντακοσάριο, σπεύδω ταχύτατα πιτσιρίκο μου.
Κι αν συμβεί αυτό, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης, που με απάλλαξες από το άγχος ποια τρύπα να πρωτοβουλώσω μ’ αυτό το πεντακοσάρικο – αν κι εφόσον ποτέ το πάρω – να είσαι σίγουρος ότι θα είμαι ο πρώτος χορηγός σου, για τη μετανάστευσή σου στα Κανάρια Νησιά.
Κι αν δε φτάνει ούτε για στραγάλια, σου έχω πρόχειρο ισοδύναμο τα Κουφονήσια.
Είμαι γεμάτος χαρτομάνι, έχω μαζί μου κάθε είδους δικαιολογητικό μπορεί να μου ζητήσει κι ο πιο ευφάνταστος γραφειοκράτης και ξεκινάω σε κατάσταση καταστολής.
Δυο μέρες χωρίς καφέ, αποχή από «πιτσιρίκο» και συναφή blog, απόλυτη απουσία ενημέρωσης, μόνο κανέναν μπάφο δεν κάπνισα, για να είμαι σε κατάσταση nirvana, αλλά αυτό δεν το ‘κανα στα νιάτα μου, τώρα είναι κάπως αργά να ξεκινήσω.
Αν κι έχω ένα κακό προαίσθημα ότι θα πιάσω τον παπά απ’ τa αρχίδι@ πάλι, ξεκινάω, με την πεποίθηση ότι υπάρχει ελπίδα. Μέρος της αξίας των ναύλων σου είναι στα χέρια μου.
Σε φιλώ Σ.Α.Μ.
(Αγαπητέ φίλε, σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Τα γράφετε πολύ απολαυστικά. Σκεφτείτε πως, αν ήσασταν Γερμανός ή Σουηδός, δεν θα ζούσατε όμορφες ιστορίες με την Εφορία, όπως αυτή που περιγράφετε. Όταν θα πάω στα Κανάρια Νησιά, θα πρέπει να βρω τρόπο να σας φέρω κι εσάς εκεί. Και τον Ηλία, και τον Άρη, και τον Βασίλη, και τον Jo Di, και όλους. Θα παίζουμε μπάλα στην παραλία. Τρελαίνομαι για μπάλα στην παραλία. Και έχει τεράστιες παραλίες στα Κανάρια Νησιά· και καλοκαίρι όλο τον χρόνο. Αν έχει τίποτα Ιταλούς, θα κάνουμε και πρωτάθλημα. Οι Ιταλοί κλωτσάνε πολύ αλλά οι Έλληνες δεν μασάμε, όπως φάνηκε και στον πόλεμο του ’40. Θα τους ξεράνουμε γιατί εμείς το έχουμε με την ξυποληταρία. Να είστε καλά.)
pitsirikos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου