Του Χρήστου Πραμαντιώτη
Έχει βαλθεί να τους τρελάνει όλους η κυβερνητική Αριστερά; Δεν μιλάω για την παράνοια να εφαρμόζει με θρησκευτική ευλάβεια ένα πρόγραμμα ολοκλήρωσης της καταστροφής και την ίδια στιγμή να λέει ότι θα το εφαρμόσει με κοινωνική ευαισθησία. Όχι. Αυτό το ξεπεράσαμε πια. Μιλάω για άλλες πλευρές αυτής της μεταμοντέρνας αφήγησης που υιοθετούν τα στελέχη του κυβερνοΣΥΡΙΖΑ τα οποία ζουν… το μύθο τους.
Είναι εντυπωσιακό, για παράδειγμα, να γίνεται μια γενική απεργία που έχει αιχμές την υπεράσπιση της κοινωνικής ασφάλισης, την αύξηση του κατώτατου μισθού, την υπεράσπιση της λαϊκής κατοικίας, μια απεργία η οποία στρέφεται ενάντια στα κυβερνητικά μέτρα που ξεζουμίζουν τον κόσμο της εργασίας, και την ίδια στιγμή οι οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ να επιχειρηματολογούν περίπου ότι το βαθύτερο νόημα της απεργίας είναι στην πραγματικότητα… φιλοκυβερνητικό.
Είναι να τραβάει κανείς τα μαλλιά του όταν διαβάζει τις απεργιακές ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ που λένε, ούτε λίγο-ούτε πολύ, ότι η κυβέρνηση δεν πρέπει να μείνει μόνη της τώρα που δίνει μάχη με τους δανειστές και άρα είναι αναγκαία (και ισχυρό όπλο της κυβέρνησης) η απεργία και η μαχητική κοινωνική κινητοποίηση ενάντια στον νεοφιλελεύθερο μονόδρομο. Σε ελεύθερη μετάφραση, όποιος αντιδρά στα κυβερνητικά μέτρα είναι… φίλος της κυβέρνησης.
Η υπόθεση θυμίζει λίγο εκείνο το ανέκδοτο που κάποιον τον έφτυναν κι αυτός νόμιζε ότι βρέχει. Είναι ένας περίεργος τρόπος να είσαι και με την κυβέρνηση που διαλύει και με την κοινωνία που διαλύεται. Και με την καταστροφή της χώρας και με τη σωτηρία της. Και με τους δανειστές και με τους δανειζόμενους.
Πρόκειται για μία ακόμη περίτεχνη ακροβασία του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ; Όχι ακριβώς. Περισσότερο μοιάζει με μια «δημιουργική» (όσο και μάταιη) προσαρμογή της καινούργιας γραμμής η οποία ορίζει ότι η νέα μνημονιακή κλίκα που νέμεται την εξουσία θα προχωράει τη δουλειά της και το κόμμα θα φροντίζει να κρατάει επαφές με την κοινωνία. Μια διγλωσσία δηλαδή, που θέλει να βάλει την κοινωνία στην κωλότσεπη. Είναι φανερό ότι αυτή η γραμμή, όσες ενέσεις κι αν χρειαστεί να της κάνουν, δεν θα κρατήσει για πολύ. Γιατί τώρα ήταν η απεργία, την άλλη βδομάδα θα είναι στην Αθήνα οι αγρότες που αρνούνται να γίνουν μελλοθάνατοι, την παράλλη οι αντιδράσεις ενάντια στο ξεπούλημα της χώρας και μετά οι μάχες για να μη γίνουν πλειστηριασμοί σπιτιών και πάει λέγοντας…
Το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του, όσο χαμαιλεοντισμό κι αν επιστρατεύσουν, δεν μπορούν να κρατήσουν για πολύ το μοτίβο αυτό. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να ελπίζουν ότι θα διαρκέσει για πολύ ακόμη η απογοήτευση και η καθήλωση που προκάλεσαν στην κοινωνία, όταν ματαίωσαν κάθε ελπίδα για έναν άλλο δρόμο.
Μέχρι τότε, οι ΣΥΡΙΖαίοι μπορούν να συνεχίσουν να ζουν το μύθο τους.
Δρόμος
 |
| Σκίτσο του Γιάννη Αντωνόπουλου (johnantono.blogspot.gr) |
Έχει βαλθεί να τους τρελάνει όλους η κυβερνητική Αριστερά; Δεν μιλάω για την παράνοια να εφαρμόζει με θρησκευτική ευλάβεια ένα πρόγραμμα ολοκλήρωσης της καταστροφής και την ίδια στιγμή να λέει ότι θα το εφαρμόσει με κοινωνική ευαισθησία. Όχι. Αυτό το ξεπεράσαμε πια. Μιλάω για άλλες πλευρές αυτής της μεταμοντέρνας αφήγησης που υιοθετούν τα στελέχη του κυβερνοΣΥΡΙΖΑ τα οποία ζουν… το μύθο τους.
Είναι εντυπωσιακό, για παράδειγμα, να γίνεται μια γενική απεργία που έχει αιχμές την υπεράσπιση της κοινωνικής ασφάλισης, την αύξηση του κατώτατου μισθού, την υπεράσπιση της λαϊκής κατοικίας, μια απεργία η οποία στρέφεται ενάντια στα κυβερνητικά μέτρα που ξεζουμίζουν τον κόσμο της εργασίας, και την ίδια στιγμή οι οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ να επιχειρηματολογούν περίπου ότι το βαθύτερο νόημα της απεργίας είναι στην πραγματικότητα… φιλοκυβερνητικό.
Είναι να τραβάει κανείς τα μαλλιά του όταν διαβάζει τις απεργιακές ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ που λένε, ούτε λίγο-ούτε πολύ, ότι η κυβέρνηση δεν πρέπει να μείνει μόνη της τώρα που δίνει μάχη με τους δανειστές και άρα είναι αναγκαία (και ισχυρό όπλο της κυβέρνησης) η απεργία και η μαχητική κοινωνική κινητοποίηση ενάντια στον νεοφιλελεύθερο μονόδρομο. Σε ελεύθερη μετάφραση, όποιος αντιδρά στα κυβερνητικά μέτρα είναι… φίλος της κυβέρνησης.
Η υπόθεση θυμίζει λίγο εκείνο το ανέκδοτο που κάποιον τον έφτυναν κι αυτός νόμιζε ότι βρέχει. Είναι ένας περίεργος τρόπος να είσαι και με την κυβέρνηση που διαλύει και με την κοινωνία που διαλύεται. Και με την καταστροφή της χώρας και με τη σωτηρία της. Και με τους δανειστές και με τους δανειζόμενους.
Πρόκειται για μία ακόμη περίτεχνη ακροβασία του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ; Όχι ακριβώς. Περισσότερο μοιάζει με μια «δημιουργική» (όσο και μάταιη) προσαρμογή της καινούργιας γραμμής η οποία ορίζει ότι η νέα μνημονιακή κλίκα που νέμεται την εξουσία θα προχωράει τη δουλειά της και το κόμμα θα φροντίζει να κρατάει επαφές με την κοινωνία. Μια διγλωσσία δηλαδή, που θέλει να βάλει την κοινωνία στην κωλότσεπη. Είναι φανερό ότι αυτή η γραμμή, όσες ενέσεις κι αν χρειαστεί να της κάνουν, δεν θα κρατήσει για πολύ. Γιατί τώρα ήταν η απεργία, την άλλη βδομάδα θα είναι στην Αθήνα οι αγρότες που αρνούνται να γίνουν μελλοθάνατοι, την παράλλη οι αντιδράσεις ενάντια στο ξεπούλημα της χώρας και μετά οι μάχες για να μη γίνουν πλειστηριασμοί σπιτιών και πάει λέγοντας…
Το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του, όσο χαμαιλεοντισμό κι αν επιστρατεύσουν, δεν μπορούν να κρατήσουν για πολύ το μοτίβο αυτό. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να ελπίζουν ότι θα διαρκέσει για πολύ ακόμη η απογοήτευση και η καθήλωση που προκάλεσαν στην κοινωνία, όταν ματαίωσαν κάθε ελπίδα για έναν άλλο δρόμο.
Μέχρι τότε, οι ΣΥΡΙΖαίοι μπορούν να συνεχίσουν να ζουν το μύθο τους.
Δρόμος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου