Алена Агеева
Ευρωπαίοι διανοούμενοι, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, ειδικοί, αυτοί που ισχυρίζονται ότι είναι οι διαμορφωτές των ευρωπαϊκών αξιών, ανησυχούν για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε όλα τα μέρη του κόσμου, καταδικάζουν κάθε εκδήλωση ρατσισμού, εθνικισμού και αυταρχισμού, αλλά είναι εγκληματικά αδιάφοροι για όσα συμβαίνουν στην Ευρώπη.
Η ταινία του Γάλλου κινηματογραφιστή Ρ. Moreira απογύμνωσε και διευκρίνισε τη θέση αυτών των ανθρώπων. Άμεση καταδίκη του συγγραφέα της ταινίας γιατί εκφράζει τη θέση του και δεν είναι παρόμοια με την δικιά τους κατά την εκτίμηση της κατάστασης στην Ουκρανία, έχει γίνει, "ο προπαγανδιστής του Κρεμλίνου", καταδικάστηκε για επαγγελματική ανεπάρκεια, για πνευματική οκνηρία, επειδή έβαλε τα πράγματα στην θέση τους .
Αν μιλούσαμε για μια στοιχειώδη ζήλια για την επιτυχία του συναδέλφου τους (ο οποίος κέρδισε την προσοχή σε ένα μεγάλο ακροατήριο), θα ήταν δυνατόν να τον χλευάζουν για το ήθος του μεταξύ των δημοσιογράφων. Ως ένα απλοποιημένο διάγραμμα του άφθαρτου δημοσιογράφου σε αντίθεση με τους διεφθαρμένους συνάδελφούς του. Το ότι οι συνάδελφοι του Ρ Moreira, δεν έκαναν τον κόπο να να δουν προσεκτικά την ταινία αλλά ομαδικώς και με μανία επιτέθηκαν στον συγγραφέα εντοπίζει την αποδόμηση του ηθικού επιπέδου των επαγγελματιών της κριτικής. Είναι μη επαγγελματικό το γεγονός ότι Γάλλοι δημοσιογράφοι που εργάζονται στην Ουκρανία, παραμελούν τα καθήκοντά τους να επικοινωνούν με τον επιδιωκόμενο κοινό και να δίνουν αμερόληπτες πληροφορίες. Αλλά να διαψεύδουν τις θέσεις του P. Moreira χρησιμοποιώντας αμφισβητήσιμα επιχειρήματα όπως «είναι απαραίτητο να γίνει διάκριση μεταξύ των Φιλελευθέρων από τους Ναζί και ότι τα γεγονότα στην Οδησσό, έστω και αργά διερευνώνται, ενώ τα ίδια τα θύματα σκοτώθηκαν από μόνα τους ".
Το ότι οι επιτηρητές του Ρ Moreira κάθονται όλη την ημέρα στα φιλόξενα καφέ του Κιέβου και τα υπηρεσιακά γραφεία, ή μοιράζονται τις απόψεις με τους Ουκρανούς ευρωενωποιητές για τους οποίους οι πολιτικές διαφωνίες δεν επιτρέπονται, είναι για αυτούς σημαντικό να καθιερωθεί η ιδεολογία του επιθετικού εθνικισμού στη χώρα.
Η ηθική θέση των επικριτών Ρ Moreira είναι πέρα από το καλό και το κακό, καθώς μας γυρίζουν σε περιόδους βαρβαρότητας. Για τους ανθρώπους που αυτοαποκαλούνται επαγγελματίες δημοσιογράφοι, οι άνθρωποι της αντιπολίτευσης στο Κίεβο σήμερα είναι εγκληματίες, εν δυνάμει τρομοκράτες και αποσχιστές. Εάν οι συνάδελφοι του Π Moreira προσποιήθηκαν ότι δεν μπορούσαν να εκτιμήσουν επαρκώς την τρέχουσα κατάσταση, θα μπορούσαμε τουλάχιστον ελπίζουμε για την μελλοντική διορατικότητα τους, αλλά υποστηρίζουν μια πρωτόγονη "νοητική χαρτογράφηση". Αναφέρουν συνέχεια τη ρωσική "συνωμοσία" η οποία τα διευκρινίζει όλα.
Για το οτιδήποτε συμβαίνει στην Ουκρανία: η οικονομική κρίση, η σύγκρουση στο Donbass, οι αχαλίνωτοι εθνικιστές στους δρόμους των πόλεων της Ουκρανίας, περιέχει αμφισβητήσιμη σαφήνεια. Οι Ρώσοι και οι Ουκρανοί συνεργάτες τους καταστρέφουν το ουκρανικό όνειρο, Η Ρωσία υπονομεύει την οικονομία της Ουκρανίας, σπέρνοντας διχόνοια στην ουκρανική κοινωνία, κάνοντας τη ζωή των απλών ουκρανών αφόρητη. Ο Ρ Moreira, καθοδηγείται από την επαγγελματική δεοντολογία, να διαγνώσει με ακρίβεια την κατάσταση της ουκρανικής κοινωνίας: τη συλλογική τρέλα, την ξενοφοβία, την εφεύρεση ενός εξωτερικού εχθρού, τις μαζικές απόλυσης των ανθρώπων με συγκεκριμένα κριτήρια πολιτικής τοποθέτησης.
Αν αυτά τα γεγονότα αποσιωπούνται ή αγνοούνται πεισματικά τότε υπάρχει ένα παράδοξο: ποιος είναι ο τρόπος για να εκφράσεις την αλληλεγγύη σου προς τον ουκρανικό λαό και να αγνοήσεις το μέρος εκείνων που αντιστέκονται στην πολιτική του σημερινού καθεστώτος.
Δεν είναι αρκετό να πούμε ότι οι κριτικοί του Ρ. Moreira τηρούν αφηρημένη αντίθεση μεταξύ "Ευρωπαίων" (όσοι είναι υπέρ της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης της Ουκρανίας) και «Μοσχοβιτών» (αυτών που απορρίπτουν την ευρωπαϊκή πορεία ολοκλήρωσης). Η αδυναμία των δημοσιογράφων να κατανοήσουν την τραγωδία της κατάστασης, η οποία αποδείχθηκε για την ουκρανική κοινωνία ένα θείο δώρο "για τους ντόπιους," και τους αντιπάλους της πορείας αυτής τους κατατάσσουν όλους ανάξιους να είναι πολιτισμένοι άνθρωποι.
Το στόχαστρο της κριτικής, ως εκ τούτου, είναι ότι ο Ρ Moreira κατηγορείται για φιλορωσική προπαγάνδα. Η εικόνα της Ουκρανίας, η οποία προωθείται από τους επικριτές του Ρ Moreira, είναι η εικόνα του προσωρινού πόνου, γεμάτη αυτοπεποίθηση για το μέλλον της οικογένειας ευρωπαϊκών λαών. Στην πραγματικότητα, ο ουκρανικός λαός δεν έχει το δικαίωμα να διεκδικήσει την κυριαρχία της χώρας του και να επιτύχει τους στόχους του. Αναγεννώντας το φαύλο έθιμο προς τους αντιπάλους του καθεστώτος το Κίεβο τους δαιμονοποιεί και τους αποκαλεί χαρακτηριστικά ρωσική-εγκληματική-κομμουνιστική συνωμοσία.
Επιπλέον, υποστηρίζοντας ότι η ουκρανική κοινωνία στο σύνολό της υποστηρίζει φιλελεύθερες αξίες, δήθεν αντικειμενικοί δημοσιογράφοι δεν παρατηρούν ότι η συσπύρωση στη ρωσοφοβία είναι ταυτόσημη με τον φιλελευθερισμό, καθώς μια τέτοια δήλωση δεν συνάδει με την αριστερή ιδεολογία. Κάποιος μπορεί να εξαπατάει τον εαυτό του και το κοινό του με τα επιχειρήματα του ρωσικού ιμπεριαλισμού, τις απειλές του καθεστώτος του Πούτιν κατά των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ουκρανίας και ότι η Ουκρανία έχει γίνει μέρος του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Ωστόσο, δεν μπορεί να εμπνεύσει πίστη στο κοινό, μια ιστορική συμφωνία μεταξύ των Ευρωπαϊκών πρωταθλητών της ελευθερίας και της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, προσηλωμένη στην ιδέα του «εκλεκτού του ουκρανικού λαού." Μπορούμε να πούμε ότι οι επικρητές του Ρ Moreira αποδεικνύουν εντυπωσιακά το παράδειγμα της διανοητικής τεμπελιάς και της επαγγελματικής ανευθυνότητας, όταν λένε ότι η ουκρανική κοινωνία έχει κάνει ένα σημαντικό βήμα στην πορεία προς τη δημοκρατία και την ευημερία.
Η ειρωνεία αυτής της σιωπηλής συναλλαγής είναι ότι οι δημοσιογράφοι είναι έτοιμοι να αναγνωρίσουν την αδιαλλαξία της πολιτικής διαφωνίας στην Ουκρανία, με αντάλλαγμα το δικαίωμα τους στον στιγματισμό αυτών που διαφωνούν με την πολιτική του υπερ-φιλελευθερισμού στην Ευρώπη.
Καθίσταται λοιπόν σαφές το μήνυμα ότι η σύγχρονη πνευματική ελίτ είναι σε κατάσταση απόλυτης άνεσης και ναρκισσισμού, ενώ η πλειοψηφία των Ευρωπαίων έχουν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της απερίσκεπτης, μη ανεξάρτητης πολιτικής, είτε αυτή είναι οικονομική είτε μεταναστευτική κρίση.
Ευρωπαίοι διανοούμενοι, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, ειδικοί, αυτοί που ισχυρίζονται ότι είναι οι διαμορφωτές των ευρωπαϊκών αξιών, ανησυχούν για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε όλα τα μέρη του κόσμου, καταδικάζουν κάθε εκδήλωση ρατσισμού, εθνικισμού και αυταρχισμού, αλλά είναι εγκληματικά αδιάφοροι για όσα συμβαίνουν στην Ευρώπη.
Η ταινία του Γάλλου κινηματογραφιστή Ρ. Moreira απογύμνωσε και διευκρίνισε τη θέση αυτών των ανθρώπων. Άμεση καταδίκη του συγγραφέα της ταινίας γιατί εκφράζει τη θέση του και δεν είναι παρόμοια με την δικιά τους κατά την εκτίμηση της κατάστασης στην Ουκρανία, έχει γίνει, "ο προπαγανδιστής του Κρεμλίνου", καταδικάστηκε για επαγγελματική ανεπάρκεια, για πνευματική οκνηρία, επειδή έβαλε τα πράγματα στην θέση τους .
Αν μιλούσαμε για μια στοιχειώδη ζήλια για την επιτυχία του συναδέλφου τους (ο οποίος κέρδισε την προσοχή σε ένα μεγάλο ακροατήριο), θα ήταν δυνατόν να τον χλευάζουν για το ήθος του μεταξύ των δημοσιογράφων. Ως ένα απλοποιημένο διάγραμμα του άφθαρτου δημοσιογράφου σε αντίθεση με τους διεφθαρμένους συνάδελφούς του. Το ότι οι συνάδελφοι του Ρ Moreira, δεν έκαναν τον κόπο να να δουν προσεκτικά την ταινία αλλά ομαδικώς και με μανία επιτέθηκαν στον συγγραφέα εντοπίζει την αποδόμηση του ηθικού επιπέδου των επαγγελματιών της κριτικής. Είναι μη επαγγελματικό το γεγονός ότι Γάλλοι δημοσιογράφοι που εργάζονται στην Ουκρανία, παραμελούν τα καθήκοντά τους να επικοινωνούν με τον επιδιωκόμενο κοινό και να δίνουν αμερόληπτες πληροφορίες. Αλλά να διαψεύδουν τις θέσεις του P. Moreira χρησιμοποιώντας αμφισβητήσιμα επιχειρήματα όπως «είναι απαραίτητο να γίνει διάκριση μεταξύ των Φιλελευθέρων από τους Ναζί και ότι τα γεγονότα στην Οδησσό, έστω και αργά διερευνώνται, ενώ τα ίδια τα θύματα σκοτώθηκαν από μόνα τους ".
Το ότι οι επιτηρητές του Ρ Moreira κάθονται όλη την ημέρα στα φιλόξενα καφέ του Κιέβου και τα υπηρεσιακά γραφεία, ή μοιράζονται τις απόψεις με τους Ουκρανούς ευρωενωποιητές για τους οποίους οι πολιτικές διαφωνίες δεν επιτρέπονται, είναι για αυτούς σημαντικό να καθιερωθεί η ιδεολογία του επιθετικού εθνικισμού στη χώρα.
Η ηθική θέση των επικριτών Ρ Moreira είναι πέρα από το καλό και το κακό, καθώς μας γυρίζουν σε περιόδους βαρβαρότητας. Για τους ανθρώπους που αυτοαποκαλούνται επαγγελματίες δημοσιογράφοι, οι άνθρωποι της αντιπολίτευσης στο Κίεβο σήμερα είναι εγκληματίες, εν δυνάμει τρομοκράτες και αποσχιστές. Εάν οι συνάδελφοι του Π Moreira προσποιήθηκαν ότι δεν μπορούσαν να εκτιμήσουν επαρκώς την τρέχουσα κατάσταση, θα μπορούσαμε τουλάχιστον ελπίζουμε για την μελλοντική διορατικότητα τους, αλλά υποστηρίζουν μια πρωτόγονη "νοητική χαρτογράφηση". Αναφέρουν συνέχεια τη ρωσική "συνωμοσία" η οποία τα διευκρινίζει όλα.
Για το οτιδήποτε συμβαίνει στην Ουκρανία: η οικονομική κρίση, η σύγκρουση στο Donbass, οι αχαλίνωτοι εθνικιστές στους δρόμους των πόλεων της Ουκρανίας, περιέχει αμφισβητήσιμη σαφήνεια. Οι Ρώσοι και οι Ουκρανοί συνεργάτες τους καταστρέφουν το ουκρανικό όνειρο, Η Ρωσία υπονομεύει την οικονομία της Ουκρανίας, σπέρνοντας διχόνοια στην ουκρανική κοινωνία, κάνοντας τη ζωή των απλών ουκρανών αφόρητη. Ο Ρ Moreira, καθοδηγείται από την επαγγελματική δεοντολογία, να διαγνώσει με ακρίβεια την κατάσταση της ουκρανικής κοινωνίας: τη συλλογική τρέλα, την ξενοφοβία, την εφεύρεση ενός εξωτερικού εχθρού, τις μαζικές απόλυσης των ανθρώπων με συγκεκριμένα κριτήρια πολιτικής τοποθέτησης.
Αν αυτά τα γεγονότα αποσιωπούνται ή αγνοούνται πεισματικά τότε υπάρχει ένα παράδοξο: ποιος είναι ο τρόπος για να εκφράσεις την αλληλεγγύη σου προς τον ουκρανικό λαό και να αγνοήσεις το μέρος εκείνων που αντιστέκονται στην πολιτική του σημερινού καθεστώτος.
Δεν είναι αρκετό να πούμε ότι οι κριτικοί του Ρ. Moreira τηρούν αφηρημένη αντίθεση μεταξύ "Ευρωπαίων" (όσοι είναι υπέρ της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης της Ουκρανίας) και «Μοσχοβιτών» (αυτών που απορρίπτουν την ευρωπαϊκή πορεία ολοκλήρωσης). Η αδυναμία των δημοσιογράφων να κατανοήσουν την τραγωδία της κατάστασης, η οποία αποδείχθηκε για την ουκρανική κοινωνία ένα θείο δώρο "για τους ντόπιους," και τους αντιπάλους της πορείας αυτής τους κατατάσσουν όλους ανάξιους να είναι πολιτισμένοι άνθρωποι.
Το στόχαστρο της κριτικής, ως εκ τούτου, είναι ότι ο Ρ Moreira κατηγορείται για φιλορωσική προπαγάνδα. Η εικόνα της Ουκρανίας, η οποία προωθείται από τους επικριτές του Ρ Moreira, είναι η εικόνα του προσωρινού πόνου, γεμάτη αυτοπεποίθηση για το μέλλον της οικογένειας ευρωπαϊκών λαών. Στην πραγματικότητα, ο ουκρανικός λαός δεν έχει το δικαίωμα να διεκδικήσει την κυριαρχία της χώρας του και να επιτύχει τους στόχους του. Αναγεννώντας το φαύλο έθιμο προς τους αντιπάλους του καθεστώτος το Κίεβο τους δαιμονοποιεί και τους αποκαλεί χαρακτηριστικά ρωσική-εγκληματική-κομμουνιστική συνωμοσία.
Επιπλέον, υποστηρίζοντας ότι η ουκρανική κοινωνία στο σύνολό της υποστηρίζει φιλελεύθερες αξίες, δήθεν αντικειμενικοί δημοσιογράφοι δεν παρατηρούν ότι η συσπύρωση στη ρωσοφοβία είναι ταυτόσημη με τον φιλελευθερισμό, καθώς μια τέτοια δήλωση δεν συνάδει με την αριστερή ιδεολογία. Κάποιος μπορεί να εξαπατάει τον εαυτό του και το κοινό του με τα επιχειρήματα του ρωσικού ιμπεριαλισμού, τις απειλές του καθεστώτος του Πούτιν κατά των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ουκρανίας και ότι η Ουκρανία έχει γίνει μέρος του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Ωστόσο, δεν μπορεί να εμπνεύσει πίστη στο κοινό, μια ιστορική συμφωνία μεταξύ των Ευρωπαϊκών πρωταθλητών της ελευθερίας και της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, προσηλωμένη στην ιδέα του «εκλεκτού του ουκρανικού λαού." Μπορούμε να πούμε ότι οι επικρητές του Ρ Moreira αποδεικνύουν εντυπωσιακά το παράδειγμα της διανοητικής τεμπελιάς και της επαγγελματικής ανευθυνότητας, όταν λένε ότι η ουκρανική κοινωνία έχει κάνει ένα σημαντικό βήμα στην πορεία προς τη δημοκρατία και την ευημερία.
Η ειρωνεία αυτής της σιωπηλής συναλλαγής είναι ότι οι δημοσιογράφοι είναι έτοιμοι να αναγνωρίσουν την αδιαλλαξία της πολιτικής διαφωνίας στην Ουκρανία, με αντάλλαγμα το δικαίωμα τους στον στιγματισμό αυτών που διαφωνούν με την πολιτική του υπερ-φιλελευθερισμού στην Ευρώπη.
Καθίσταται λοιπόν σαφές το μήνυμα ότι η σύγχρονη πνευματική ελίτ είναι σε κατάσταση απόλυτης άνεσης και ναρκισσισμού, ενώ η πλειοψηφία των Ευρωπαίων έχουν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της απερίσκεπτης, μη ανεξάρτητης πολιτικής, είτε αυτή είναι οικονομική είτε μεταναστευτική κρίση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου