Γιώργος X. Παπασωτηρίου
Στη Νίκαια της Γαλλίας χθες, 14 Ιουλίου 2016, στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης πριν μερικές ημέρες (28 Ιουνίου 2016), λίγο πριν σε ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης στο Ορλάντο (12 Ιουνίου 2016), ακόμα στο κέντρο της πόλης των Βρυξελλών (22 Μαρ 2016), σε μια παραλία στην Τυνησία (26, Ιουνίου), σε μια παραλία της Ακτής του Ελεφαντοστού (13 Μαρτίου 2016), στη Βαγδάτη (3 Ιουλίου 2016), κλπ, αίμα παντού.
Πώς, άραγε, να μιλήσω με κρύο αίμα, όταν το αίμα των αδικοχαμένων στους δρόμους της Νίκαιας είναι ακόμα ζεστό; Παίρνω τα ρίσκα καθώς ο μιντιακός βομβαρδισμός των δυτικών ΜΜΕ με συναισθήματα θλίψης, φόβου και ανασφάλειας δεν επιτρέπουν τη σιωπή. Η τρομοκρατία αντιμετωπίζεται μ’ έναν τρόπο που ενισχύει την ισλαμοφοβία, το ρατσισμό και εντέλει την ακροδεξιά και το φασισμό.
Κάποιοι μιλούν για επίθεση κατά της ανθρωπότητας, κατά της δημοκρατίας, εναντίον της ελευθερίας να ζεις και να χαίρεσαι, να χορεύεις και να αγαπάς. Μερικοί επικαλούνται τον Καμύ που έλεγε: Δεν είναι ντροπή να είσαι ευτυχισμένος. Αλλά σήμερα βασιλεύει ο ηλίθιος, και αποκαλώ ηλίθιο εκείνον που φοβάται να χαρεί... (Albert Camus, "Noces", 1958).
Αλλά ποιος είναι αυτός που φοβάται να χαρεί, ποιος είναι ο ηλίθιος σήμερα;
Κάποιοι θεωρούν πως αυτοί είναι οι τρομοκράτες του Ισλαμικού Κράτους, οι τζιχαντιστές του αίματος και του θανάτου. Όμως κάνουν λάθος. Οι βομβιστές αυτοκτονίας υπεραπολαμβάνουν και το θάνατό τους και το θάνατο των θυμάτων τους. Πρόκειται για την υπεραπόλαυση (Λακάν) που νιώθουν οι φανατικοί οπαδοί κάθε ριζοσπαστικής πίστης, όλοι οι φονταμενταλιστές τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση. Αλλά αυτοί που πολλαπλασιάζουν τη συγκινησιακή φόρτιση, εκείνο που επιτυγχάνουν, είναι η αποφυγή της ορθολογικής διερεύνησης των αιτίων των επιθέσεων. Ότι δηλαδή έχουμε έναν γενικευμένο πόλεμο.
Η Δύση χτυπάει το Ισλαμικό Κράτος στη Μέση Ανατολή και το Ισλαμικό Κράτος μεταφέρει τον πόλεμο στην «καρδιά των αντιπάλων του»(πρώην συμμάχων του!). Δεν πρόκειται συνεπώς για μεμονωμένες τρομοκρατικές ενέργειες αλλά για πόλεμο… Γι’ αυτό αν θέλουμε να εξηγήσουμε τα τρομοκρατικά χτυπήματα, θα πρέπει να τα εντάξουμε στη λογική του Πολέμου και όχι των μεμονωμένων ενεργειών κάποιων δήθεν «τρελών» της πίστης. Η τελευταία προσέγγιση αποπροσανατολίζει τους «κάτω» αλλά και τους συνέχει, τους συγκολλά ενώπιον του μεγάλου Άλλου, του εξωτερικού αντιπάλου, του εχθρού.
Kαι η «συγκόλληση» αυτή γίνεται με τρόπο που ευνοεί την ακροδεξιά.
Αυτοί που θεωρούν ότι οι τρομοκράτες τζιχαντιστές θέλουν να πλήξουν τις δυτικές αξίες της ελευθερίας και της χαράς, ότι επιδιώκουν να αλλάξουν το δυτικό τρόπο ζωής μέσω του φόβου, λησμονούν ποιος ήρξατο χειρών αδίκων, ποιος θέλει να επιβάλλει την δυτική «δημοκρατία» στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία, ποιος μιλάει για δικτάτορες και δικτατορίες (Σαντάμ Χουσεΐν, Άσαντ κ.ά.), ενώ την ίδια ώρα συμμαχεί με τους δικτάτορες των πετρελαιοπαραγωγών χωρών στην περιοχή.
Αυτοί, λοιπόν, που δήθεν θλίβονται για τα αθώα θύματα της Νίκαιας και όπου αλλού εκδηλώνονται οι τρομοκρατικές επιθέσεις των τζιχαντιστών, να λυπούνται και για τα αθώα γυναικόπαιδα που χάνονται στη Συρία, στο Ιράκ, στο Αιγαίο. Κι αν θέλουν να σταματήσουν το λουτρό αίματος, ας σταματήσουν τον πόλεμο.
Υπ’ αυτή την οπτική έχουμε ευθύνη και όλοι οι «κάτω», που ανεχόμαστε το έγκλημα.
Δυστυχώς, η ευρωπαϊκή κυβερνητική (και μη) Αριστερά αδυνατεί να αποκαλύψει το παιγνίδι της ακροδεξιάς και ουσιαστικά παίζει στο ίδιο πεδίο, ταυτισμένη με έναν περιοχικό πραγματισμό και το περίφημο «ο Άλλος είναι η κόλασή μας»! Αλλά ο Άλλος, ο φανατικός του αίματος είναι τόσο «κόλαση» όσο και ένα γαλλικό Ραφάλ ή ένα αμερικανικό φάντομ που βομβαρδίζει κατά λάθος παιδάκια στη Συρία.
Ε, λοιπόν, η αιματηρή τρομοκρατία μας δείχνει ότι ο πόλεμος δεν είναι μόνο εκεί μακριά, ότι ο Αϊλάν δεν είναι το άψυχο σώμα ενός μικρού παιδιού, που μας κόστισε ένα μικρο-ρίγος, είναι το δικός μας παιδί. Όπως είναι και το άγνωστο παιδάκι με την κούκλα στη Νις. Ναι, λοιπόν, έχουμε ευθύνη γι’ αυτόν τον πόλεμο, για τα νεκρά μας παιδιά, για τα πνιγμένα μας παιδιά, για τα παιδιά μας που έλειωσαν στην άσφαλτο κάτω από τις ρόδες του αυτοκινήτου ενός φανατικού.
Κάποιοι συνδυάζουν την τρομοκρατική ενέργεια με το γεγονός ότι στις 26 Ιουλίου, 2016, η κυβέρνηση Ολάντ έπρεπε να προβεί στην άρση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης που κηρύχθηκε στις 14 Νοεμβρίου 2015. Ως γνωστόν, τώρα την παρέτεινε για τρεις μήνες ακόμη, κι έτσι η προεδρικές εκλογές κινδυνεύουν να γίνουν σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης.
Νοσηρός συλλογισμός;
Κι όμως από την επίθεση στους δίδυμους πύργους στη Νέα Υόρκη και μετά ζούμε παντού σε καθεστώτα έκτακτης ανάγκης, τα οποία τελικά έγιναν μόνιμα. Ναι, η δημοκρατία κινδυνεύει, αλλά τον περιορισμό της, τον περιορισμό πολλών ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών τον επέβαλλαν ασμένως οι πολιτικές ελίτ της Δύσης. Ο κίνδυνος, συνεπώς, είναι η επίφαση και η βάση για να δημιουργηθεί η εναλλακτική: Ασφάλεια έναντι Ελευθερίας.
Εντέλει, ούτε Ασφάλεια έχουμε ούτε Ελευθερία και γι’ αυτό δεν ευθύνονται μόνο οι τρομοκράτες.
Τελικά, ποια είναι η λύση του προβλήματος; Να σταματήσει ο πόλεμος. Να αγωνιστούμε όλοι κατά του πολέμου στη Μέση Ανατολή, κατά των φανατικών σε Δύση κι Ανατολή και να υπερασπιστούμε την ειρήνη με κοινωνική δικαιοσύνη. Γιατί τη χαρά κάποιοι στη Δύση όπως και στην Ανατολή, δεν την χαίρονται, όχι γιατί την φοβούνται αλλά γιατί την στερούνται βίαια από ένα άνισο και άδικο σύστημα, το οποίο εσχάτως αποκαλείται νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση…
ArtiNews
Στη Νίκαια της Γαλλίας χθες, 14 Ιουλίου 2016, στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης πριν μερικές ημέρες (28 Ιουνίου 2016), λίγο πριν σε ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης στο Ορλάντο (12 Ιουνίου 2016), ακόμα στο κέντρο της πόλης των Βρυξελλών (22 Μαρ 2016), σε μια παραλία στην Τυνησία (26, Ιουνίου), σε μια παραλία της Ακτής του Ελεφαντοστού (13 Μαρτίου 2016), στη Βαγδάτη (3 Ιουλίου 2016), κλπ, αίμα παντού.
Πώς, άραγε, να μιλήσω με κρύο αίμα, όταν το αίμα των αδικοχαμένων στους δρόμους της Νίκαιας είναι ακόμα ζεστό; Παίρνω τα ρίσκα καθώς ο μιντιακός βομβαρδισμός των δυτικών ΜΜΕ με συναισθήματα θλίψης, φόβου και ανασφάλειας δεν επιτρέπουν τη σιωπή. Η τρομοκρατία αντιμετωπίζεται μ’ έναν τρόπο που ενισχύει την ισλαμοφοβία, το ρατσισμό και εντέλει την ακροδεξιά και το φασισμό.
Κάποιοι μιλούν για επίθεση κατά της ανθρωπότητας, κατά της δημοκρατίας, εναντίον της ελευθερίας να ζεις και να χαίρεσαι, να χορεύεις και να αγαπάς. Μερικοί επικαλούνται τον Καμύ που έλεγε: Δεν είναι ντροπή να είσαι ευτυχισμένος. Αλλά σήμερα βασιλεύει ο ηλίθιος, και αποκαλώ ηλίθιο εκείνον που φοβάται να χαρεί... (Albert Camus, "Noces", 1958).
Αλλά ποιος είναι αυτός που φοβάται να χαρεί, ποιος είναι ο ηλίθιος σήμερα;
Κάποιοι θεωρούν πως αυτοί είναι οι τρομοκράτες του Ισλαμικού Κράτους, οι τζιχαντιστές του αίματος και του θανάτου. Όμως κάνουν λάθος. Οι βομβιστές αυτοκτονίας υπεραπολαμβάνουν και το θάνατό τους και το θάνατο των θυμάτων τους. Πρόκειται για την υπεραπόλαυση (Λακάν) που νιώθουν οι φανατικοί οπαδοί κάθε ριζοσπαστικής πίστης, όλοι οι φονταμενταλιστές τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση. Αλλά αυτοί που πολλαπλασιάζουν τη συγκινησιακή φόρτιση, εκείνο που επιτυγχάνουν, είναι η αποφυγή της ορθολογικής διερεύνησης των αιτίων των επιθέσεων. Ότι δηλαδή έχουμε έναν γενικευμένο πόλεμο.
Η Δύση χτυπάει το Ισλαμικό Κράτος στη Μέση Ανατολή και το Ισλαμικό Κράτος μεταφέρει τον πόλεμο στην «καρδιά των αντιπάλων του»(πρώην συμμάχων του!). Δεν πρόκειται συνεπώς για μεμονωμένες τρομοκρατικές ενέργειες αλλά για πόλεμο… Γι’ αυτό αν θέλουμε να εξηγήσουμε τα τρομοκρατικά χτυπήματα, θα πρέπει να τα εντάξουμε στη λογική του Πολέμου και όχι των μεμονωμένων ενεργειών κάποιων δήθεν «τρελών» της πίστης. Η τελευταία προσέγγιση αποπροσανατολίζει τους «κάτω» αλλά και τους συνέχει, τους συγκολλά ενώπιον του μεγάλου Άλλου, του εξωτερικού αντιπάλου, του εχθρού.
Kαι η «συγκόλληση» αυτή γίνεται με τρόπο που ευνοεί την ακροδεξιά.
Αυτοί που θεωρούν ότι οι τρομοκράτες τζιχαντιστές θέλουν να πλήξουν τις δυτικές αξίες της ελευθερίας και της χαράς, ότι επιδιώκουν να αλλάξουν το δυτικό τρόπο ζωής μέσω του φόβου, λησμονούν ποιος ήρξατο χειρών αδίκων, ποιος θέλει να επιβάλλει την δυτική «δημοκρατία» στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία, ποιος μιλάει για δικτάτορες και δικτατορίες (Σαντάμ Χουσεΐν, Άσαντ κ.ά.), ενώ την ίδια ώρα συμμαχεί με τους δικτάτορες των πετρελαιοπαραγωγών χωρών στην περιοχή.
Αυτοί, λοιπόν, που δήθεν θλίβονται για τα αθώα θύματα της Νίκαιας και όπου αλλού εκδηλώνονται οι τρομοκρατικές επιθέσεις των τζιχαντιστών, να λυπούνται και για τα αθώα γυναικόπαιδα που χάνονται στη Συρία, στο Ιράκ, στο Αιγαίο. Κι αν θέλουν να σταματήσουν το λουτρό αίματος, ας σταματήσουν τον πόλεμο.
Υπ’ αυτή την οπτική έχουμε ευθύνη και όλοι οι «κάτω», που ανεχόμαστε το έγκλημα.
Δυστυχώς, η ευρωπαϊκή κυβερνητική (και μη) Αριστερά αδυνατεί να αποκαλύψει το παιγνίδι της ακροδεξιάς και ουσιαστικά παίζει στο ίδιο πεδίο, ταυτισμένη με έναν περιοχικό πραγματισμό και το περίφημο «ο Άλλος είναι η κόλασή μας»! Αλλά ο Άλλος, ο φανατικός του αίματος είναι τόσο «κόλαση» όσο και ένα γαλλικό Ραφάλ ή ένα αμερικανικό φάντομ που βομβαρδίζει κατά λάθος παιδάκια στη Συρία.
Ε, λοιπόν, η αιματηρή τρομοκρατία μας δείχνει ότι ο πόλεμος δεν είναι μόνο εκεί μακριά, ότι ο Αϊλάν δεν είναι το άψυχο σώμα ενός μικρού παιδιού, που μας κόστισε ένα μικρο-ρίγος, είναι το δικός μας παιδί. Όπως είναι και το άγνωστο παιδάκι με την κούκλα στη Νις. Ναι, λοιπόν, έχουμε ευθύνη γι’ αυτόν τον πόλεμο, για τα νεκρά μας παιδιά, για τα πνιγμένα μας παιδιά, για τα παιδιά μας που έλειωσαν στην άσφαλτο κάτω από τις ρόδες του αυτοκινήτου ενός φανατικού.
Κάποιοι συνδυάζουν την τρομοκρατική ενέργεια με το γεγονός ότι στις 26 Ιουλίου, 2016, η κυβέρνηση Ολάντ έπρεπε να προβεί στην άρση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης που κηρύχθηκε στις 14 Νοεμβρίου 2015. Ως γνωστόν, τώρα την παρέτεινε για τρεις μήνες ακόμη, κι έτσι η προεδρικές εκλογές κινδυνεύουν να γίνουν σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης.
Νοσηρός συλλογισμός;
Κι όμως από την επίθεση στους δίδυμους πύργους στη Νέα Υόρκη και μετά ζούμε παντού σε καθεστώτα έκτακτης ανάγκης, τα οποία τελικά έγιναν μόνιμα. Ναι, η δημοκρατία κινδυνεύει, αλλά τον περιορισμό της, τον περιορισμό πολλών ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών τον επέβαλλαν ασμένως οι πολιτικές ελίτ της Δύσης. Ο κίνδυνος, συνεπώς, είναι η επίφαση και η βάση για να δημιουργηθεί η εναλλακτική: Ασφάλεια έναντι Ελευθερίας.
Εντέλει, ούτε Ασφάλεια έχουμε ούτε Ελευθερία και γι’ αυτό δεν ευθύνονται μόνο οι τρομοκράτες.
Τελικά, ποια είναι η λύση του προβλήματος; Να σταματήσει ο πόλεμος. Να αγωνιστούμε όλοι κατά του πολέμου στη Μέση Ανατολή, κατά των φανατικών σε Δύση κι Ανατολή και να υπερασπιστούμε την ειρήνη με κοινωνική δικαιοσύνη. Γιατί τη χαρά κάποιοι στη Δύση όπως και στην Ανατολή, δεν την χαίρονται, όχι γιατί την φοβούνται αλλά γιατί την στερούνται βίαια από ένα άνισο και άδικο σύστημα, το οποίο εσχάτως αποκαλείται νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση…
ArtiNews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου