Έμυ Ντούρου
Ανήκουστα πράγματα συνέβαιναν στις αρχές του περασμένου αιώνα στις παραλίες της Αθήνας. Στα νερά του Νέου Φαλήρου -και όχι μόνο- μερικές Αθηναίες (όνομα και μη χωριό) συνήθιζαν να κολυμπούν μαζί με Αθηναίους. Ευτυχώς που παρενέβαινε το Λιμεναρχείο Πειραιώς κι έστελνε μερικούς ναύτες για να συλλάβουν επ’ αυτοφώρω τους κολυμβητές, οι οποίοι τολμούσαν κατ’ επανάληψιν να τραυματίζουν με αυτόν τον χυδαίο τρόπο τα ήθη και τα έθιμα του λαού μας. Δυστυχώς οι ευσυνείδητοι λιμενικοί ήσαν πολύ λίγοι μπροστά στον όχλο που κατέβαινε ωσάν τους Ούννους στις παραλίες.
Οι παραθεριστές έβρισκαν συμμάχους τις ελιές και τα αρμυρίκια κάτω από τον ίσκιο των οποίων εξεδήλωναν τις ανόσιες πράξεις τους. Τι κι αν οι γυναίκες ήταν ντυμένες; Το σκάνδαλο παρέμενε σκάνδαλο. Σύντομα όπως ήταν αναμενόμενο, πέταξαν και τις κάλτσες και περιέπεσαν σε πλήρη ξεγυμνωμό, με την επέλαση των ολόσωμων μαγιό που άφηναν ακάλυπτα τα χέρια και τις γάμπες. Χυδαίο!
Θα ήθελα σε αυτό το σημείο να καταγγείλω ότι τα πρώτα μπεν μιξ δεν συνέβησαν στο Φάληρο, αλλά στις Σπέτσες –υπάρχουν ντοκουμέντα της εποχής που το μαρτυρούν. Η αρχή έγινε στις δεκαετίες ’20-’30 από οικογένειες Αθηναίων, που παραθέριζαν στο νησί που άλλοτε ζούσε η ένδοξη Μπουμπουλίνα. Ούτε όμως κι αυτή δεν σεβάστηκαν όταν άρχισαν τα κοινά μπάνια στην Κόστα. Δικαίως οι Σπετσιώτες χαρακτήριζαν, προπάντων τις γυναίκες «ξεδιάντροπες».
Ως γνωστόν αυτές ευθύνονται πάντα για τη διαφθορά των ηθών. Τάχα μου τυλίγονταν σε πετσέτες ή σε σεντόνια για να αλλάξουν –όπως σωστά ενθυμείστε από την Θεία από το Σικάγο, όπου ο δύστυχος πατέρας έκανε τα πάντα για να περισώσει την τιμή των κοριτσιών του. Τι να περισωθεί όμως από τα λαίμαργα βλέμματα δεκάδων αρσενικών;
Τουλάχιστον εδέησε το κράτος να βάλει κάποια στιγμή καμπίνες στις παραλίες, ώστε να αποφεύγεται η διαπόμπευση. Έτσι οι νέοι κυρίως συνέχισαν να κάνουν μπάνιο στον Σκαραμαγκά και από το Νέο Φάληρο ως τη Βουλιαγμένη. Οι Πειραιώτες στη Φρεαττύδα και στον Παρασκευά. Και όλοι μαζί στη Μουνιχία, που μετέπειτα έλαβε το κακόηχο όνομα Πασαλιμάνι. Από το 1925 ήδη νέοι και νέες κατέβαιναν στο Καλαμάκι νύχτα κι έκαναν μπάνιο μαζί. Δύο χρόνια μετά αποθρασύνθηκαν και άρχισαν να κατεβαίνουν και μέρα. Γλυφάδα, Βούλα, Βουλιαγμένη έγιναν άντρο της ακολασίας.
«Κάποιοι παντρεύτηκαν», είναι η δικαιολογία. «Πόσοι όμως δεν παντρεύτηκαν;» είναι η πραγματική απορία. Πόσα κορίτσια διεφθάρησαν, έχοντας χάσει δια παντός την τιμή τους; Τα Φάληρα που τόνοι μελανιού χύθηκαν γι’ αυτά, διατήρησαν την αξιοπρέπειά τους λίγο περισσότερο. Ήταν βέβαια και λόγω του Ακταίου, εκείνου του θαυμάσιου ξενοδοχείου, του κοσμήματος της περιοχής, που γκρεμίστηκε άδοξα το 1968. Ακόμα και αυτά τα τιμημένα Φάληρα όμως κάποια στιγμή κατρακύλησαν στην κατάντια των άλλων περιοχών. «Δεν είναι απίθανον να εύρη κανείς και αυτόν τον πταισματοδίκην του Πειραιώς, ο οποίος προ μερικών ετών κατεδίκασε τους κολυμβητάς του Φαλήρου διότι εσυνάντησαν εις τα ανοιχτά με γυναίκες…», έγραφαν οι εφημερίδες.
Ποιος ξέρει, βέβαια τι σκάνδαλα γίνονταν και στο Δουργούτι όταν στα τέλη του 19ου αιώνα ο Δαμασκηνός έβαλε σκοπό της ζωής του να μεταφέρει τη θάλασσα στο Νέο Κόσμο. Κι όταν αυτό δεν είχε την αναμενόμενη επιτυχία, μεταστέγασε τα λουτρά του στο κέντρο. Μέχρι που κατηγορήθηκε ότι διέσπειρε την επιδημία τύφου που ξέσπασε το 1881. Και καταστράφηκε. Όλα θα είχαν σταματήσει εκεί και η κοινωνία μας θα βάδιζε ορθώς.
Για όλα όμως φταίει ο Τρικούπης που έφτιαξε τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο και διευκόλυνε όλους αυτούς τους σάτυρους να κατεβαίνουν και να λυμαίνονται τις θάλασσές μας. Και οι πομπές τους δυστυχώς συνεχίστηκαν και τις επόμενες δεκαετίες. Όπως καταμαρτυρά και το ιστορικό ντοκουμέντο Η Κόρη μου η Σοσιαλίστρια, κατά τη δεκαετία του ’60 οι πτωχοί μεροκαματιάρηδες εργάτες ανέβαιναν δέκα δέκα στα φορτηγά και τα λεωφορεία για μια βουτιά δίπλα στην Αλίκη. Κι εκείνη, φορώντας ροζ μπικίνι και με κόκκινο λουλούδι στα μαλλιά ανερυθρίαστα τραγουδούσε με νόημα «Είναι το στρώμα μου μονό», προκαλώντας τους αρσενικούς. Επιτέλους, πού βαδίζουμε κύριοι;
ArtiNews
Ανήκουστα πράγματα συνέβαιναν στις αρχές του περασμένου αιώνα στις παραλίες της Αθήνας. Στα νερά του Νέου Φαλήρου -και όχι μόνο- μερικές Αθηναίες (όνομα και μη χωριό) συνήθιζαν να κολυμπούν μαζί με Αθηναίους. Ευτυχώς που παρενέβαινε το Λιμεναρχείο Πειραιώς κι έστελνε μερικούς ναύτες για να συλλάβουν επ’ αυτοφώρω τους κολυμβητές, οι οποίοι τολμούσαν κατ’ επανάληψιν να τραυματίζουν με αυτόν τον χυδαίο τρόπο τα ήθη και τα έθιμα του λαού μας. Δυστυχώς οι ευσυνείδητοι λιμενικοί ήσαν πολύ λίγοι μπροστά στον όχλο που κατέβαινε ωσάν τους Ούννους στις παραλίες.
Οι παραθεριστές έβρισκαν συμμάχους τις ελιές και τα αρμυρίκια κάτω από τον ίσκιο των οποίων εξεδήλωναν τις ανόσιες πράξεις τους. Τι κι αν οι γυναίκες ήταν ντυμένες; Το σκάνδαλο παρέμενε σκάνδαλο. Σύντομα όπως ήταν αναμενόμενο, πέταξαν και τις κάλτσες και περιέπεσαν σε πλήρη ξεγυμνωμό, με την επέλαση των ολόσωμων μαγιό που άφηναν ακάλυπτα τα χέρια και τις γάμπες. Χυδαίο!
Θα ήθελα σε αυτό το σημείο να καταγγείλω ότι τα πρώτα μπεν μιξ δεν συνέβησαν στο Φάληρο, αλλά στις Σπέτσες –υπάρχουν ντοκουμέντα της εποχής που το μαρτυρούν. Η αρχή έγινε στις δεκαετίες ’20-’30 από οικογένειες Αθηναίων, που παραθέριζαν στο νησί που άλλοτε ζούσε η ένδοξη Μπουμπουλίνα. Ούτε όμως κι αυτή δεν σεβάστηκαν όταν άρχισαν τα κοινά μπάνια στην Κόστα. Δικαίως οι Σπετσιώτες χαρακτήριζαν, προπάντων τις γυναίκες «ξεδιάντροπες».
Ως γνωστόν αυτές ευθύνονται πάντα για τη διαφθορά των ηθών. Τάχα μου τυλίγονταν σε πετσέτες ή σε σεντόνια για να αλλάξουν –όπως σωστά ενθυμείστε από την Θεία από το Σικάγο, όπου ο δύστυχος πατέρας έκανε τα πάντα για να περισώσει την τιμή των κοριτσιών του. Τι να περισωθεί όμως από τα λαίμαργα βλέμματα δεκάδων αρσενικών;
Τουλάχιστον εδέησε το κράτος να βάλει κάποια στιγμή καμπίνες στις παραλίες, ώστε να αποφεύγεται η διαπόμπευση. Έτσι οι νέοι κυρίως συνέχισαν να κάνουν μπάνιο στον Σκαραμαγκά και από το Νέο Φάληρο ως τη Βουλιαγμένη. Οι Πειραιώτες στη Φρεαττύδα και στον Παρασκευά. Και όλοι μαζί στη Μουνιχία, που μετέπειτα έλαβε το κακόηχο όνομα Πασαλιμάνι. Από το 1925 ήδη νέοι και νέες κατέβαιναν στο Καλαμάκι νύχτα κι έκαναν μπάνιο μαζί. Δύο χρόνια μετά αποθρασύνθηκαν και άρχισαν να κατεβαίνουν και μέρα. Γλυφάδα, Βούλα, Βουλιαγμένη έγιναν άντρο της ακολασίας.
«Κάποιοι παντρεύτηκαν», είναι η δικαιολογία. «Πόσοι όμως δεν παντρεύτηκαν;» είναι η πραγματική απορία. Πόσα κορίτσια διεφθάρησαν, έχοντας χάσει δια παντός την τιμή τους; Τα Φάληρα που τόνοι μελανιού χύθηκαν γι’ αυτά, διατήρησαν την αξιοπρέπειά τους λίγο περισσότερο. Ήταν βέβαια και λόγω του Ακταίου, εκείνου του θαυμάσιου ξενοδοχείου, του κοσμήματος της περιοχής, που γκρεμίστηκε άδοξα το 1968. Ακόμα και αυτά τα τιμημένα Φάληρα όμως κάποια στιγμή κατρακύλησαν στην κατάντια των άλλων περιοχών. «Δεν είναι απίθανον να εύρη κανείς και αυτόν τον πταισματοδίκην του Πειραιώς, ο οποίος προ μερικών ετών κατεδίκασε τους κολυμβητάς του Φαλήρου διότι εσυνάντησαν εις τα ανοιχτά με γυναίκες…», έγραφαν οι εφημερίδες.
Ποιος ξέρει, βέβαια τι σκάνδαλα γίνονταν και στο Δουργούτι όταν στα τέλη του 19ου αιώνα ο Δαμασκηνός έβαλε σκοπό της ζωής του να μεταφέρει τη θάλασσα στο Νέο Κόσμο. Κι όταν αυτό δεν είχε την αναμενόμενη επιτυχία, μεταστέγασε τα λουτρά του στο κέντρο. Μέχρι που κατηγορήθηκε ότι διέσπειρε την επιδημία τύφου που ξέσπασε το 1881. Και καταστράφηκε. Όλα θα είχαν σταματήσει εκεί και η κοινωνία μας θα βάδιζε ορθώς.
Για όλα όμως φταίει ο Τρικούπης που έφτιαξε τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο και διευκόλυνε όλους αυτούς τους σάτυρους να κατεβαίνουν και να λυμαίνονται τις θάλασσές μας. Και οι πομπές τους δυστυχώς συνεχίστηκαν και τις επόμενες δεκαετίες. Όπως καταμαρτυρά και το ιστορικό ντοκουμέντο Η Κόρη μου η Σοσιαλίστρια, κατά τη δεκαετία του ’60 οι πτωχοί μεροκαματιάρηδες εργάτες ανέβαιναν δέκα δέκα στα φορτηγά και τα λεωφορεία για μια βουτιά δίπλα στην Αλίκη. Κι εκείνη, φορώντας ροζ μπικίνι και με κόκκινο λουλούδι στα μαλλιά ανερυθρίαστα τραγουδούσε με νόημα «Είναι το στρώμα μου μονό», προκαλώντας τους αρσενικούς. Επιτέλους, πού βαδίζουμε κύριοι;
ArtiNews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου