Πιτσιρίκος
Δεν ξέρω αν τελικά είναι το σύμπαν που καταρρέει γύρω μας ή αν εμείς ξυπνήσαμε κι ανοίξαμε ξαφνικά τα μάτια μας διάπλατα. Μπορεί να είναι και κάποιος περίεργος συνδυασμός των παραπάνω.
Υπάρχουν τελευταία πολλές φορές που αναρωτιέμαι αν οι φίλοι κι οι γνωστοί αλλάζουν ή αν ήταν πάντα οι ίδιοι κι εγώ απλά δεν τους παρατηρούσα όσο θα έπρεπε.
Διαβάζοντας και το μικρό καράβι του Βασίλη, συνειδητοποιώ πως οι απλωμένες ποδάρες πάνω στις καρέκλες και τους καναπέδες ήταν πάντοτε εδώ.
Όπως και τα αυτοκίνητα που παρκάρουν πάνω σε πεζοδρόμια και διαβάσεις, ήταν εδώ πολλά χρόνια πριν έρθει η κρίση.
Τα μνημόνια που έχουν πια γίνει η δικαιολογία για το καθετί που συμβαίνει στον ευλογημένο από τον Θεό και καταραμένο από τον διάβολο βασίλειο του Σταρχιδιστάν.
Ήλπιζα για λίγο πως το σοκ από την καταστροφή θα έδινε τροφή για σκέψη και δύναμη για την αλλαγή θλιβερών συμπεριφορών και την δημιουργία μιας νέας συλλογικής συνείδησης.
Φρούδες οι ελπίδες.
Περνώντας ο καιρός και αποκτώντας εμπειρίες από άλλες χώρες και άλλους λαούς, αρχίζω νομίζω να καταλαβαίνω το «γιατί» της Ελλάδας.
Δεν είναι μόνο ο πρωτογονισμός και η απαιδευσιά των πολλών. Άλλωστε, παντού οι πολλοί ούγκανοι είναι.
Φταίει ίσως περισσότερο από όσο του έχουμε δώσει σημασία και το κράμα αδιαφορίας και δειλίας που χαρακτήριζε κι εκείνους που υποτίθεται ότι σε προσωπικό επίπεδο καταλάβαιναν τι περίπου τρέχει.
Ανοχή στα ζώα.
Φόβος απέναντι στα πλούσια ζώα.
Στην Ευρώπη αυτού του τύπου οι αντικοινωνικής συμπεριφορές δεν γίνονται ανεκτές.
Θα μου πεις βέβαια πως εκεί υπάρχουν νόμοι που εφαρμόζονται για αυτό κι ο ούγκανος που πηγαίνει εκεί προσαρμόζεται ταχύτατα. Καταλαβαίνει πως δεν τον παίρνει.
Στην Ελλάδα η ανομία βασίλευε και εξακολουθεί να βασιλεύει, οπότε το μόνο που μπορεί κανείς να κάνει είναι το να καταφύγει στην αυτοοργάνωση και στην κοινωνική απαξίωση και τιμωρία των κρετίνων.
Όμως, αυτό με την αυτοοργάνωση δεν το είχαμε καθόλου – ή μάλλον, με την μαϊμουδίστικη εκδυτικοποίηση, το χάσαμε εντελώς.
Για την δικαιοσύνη τα είπαμε. Ανέκδοτο.
Καλύτερα να κάνεις μάγια και ξόρκια στο γουρούνι παρά να τον στείλεις στο δικαστήριο.
Πιο πιθανή είναι η τιμωρία του στην πρώτη περίπτωση.
Άλλωστε, στην φάρμα των ζώων, δικαστής είναι πάντα το μεγαλύτερο γουρούνι.
Άρα, το μέλλον ζοφερό και άθλιο. Μια Πομπηία που καρτερεί την λάβα να την σκεπάσει.
Κι όσο περνάει ο καιρός, όλο και περισσότεροι αγριεμένοι κάτοικοι που δυσφορούν κάθε φορά που κάποιος ταράζει το Νιρβάνα τους.
Κουτσομπολιά, μπαλίτσα, διαβεβαιώσεις πως όλα θα φτιάξουν, ήλιος, θάλασσα, φραπουτσίνο.
Και κανένα ανεκδοτάκι για να γελάσουμε το βράδυ που τρώμε στο μπαλκόνι τα πιτόγυρα που έψησε την περασμένη βδομάδα «ο Μήτσος».
Ξέρω κι εγώ ένα καλό παλικάρια.
Ήταν λέει μια φορά ένας Έλληνας, πενήντα Γερμανοί, εκατό γραφειοκράτες από τις Βρυξέλλες και εξήντα τραπεζίτες. Καθόντουσαν στην παραλία μία νύχτα με φεγγάρι και σκέφτηκαν να οργανώσουν μια παρτούζα. Και τι έγινε μετά;Αυτοί περάσανε καλά. Κι ο Έλληνας; Ακόμα καλύτερα. Παρήγγειλε στο τέλος όταν φύγαν οι άλλοι μια μπύρα Μύθος κι ένα διπλό Τσίπρας με μπόλικο Μητσοτάκη μέσα και την έκανε ταράτσα! Κι έριξε έναν ξεγυρισμένο ύπνο στην ομορφότερη χώρα του κόσμου! Χα, χα, χα!
Φιλιά από την Εσπερία Ηλίας
ΥΓ-1 Νιώθω λιγάκι σφιγμένος διαβάζοντας το κείμενο που αφιερώνει ο φίλος στην μικρή του κόρη. Είχαμε κι εμείς τις ίδιες σκέψεις με αυτόν και οι δουλειές που είχαμε στο Προτεκτοράτο ήταν κάτι πολύ καλύτερο από καλές. Όλοι απορούσαν τότε που πήραμε την απόφαση να φύγουμε. Τώρα δεν απορεί κανείς. Για αυτό θα του πω κάτι που είπα και στον εαυτό μου τον Γενάρη του 2014, όταν και πήρα των ομματιών μου. Άργησες! Οπότε, μην αφήνεις κι άλλο χρόνο να περάσει έτσι. Αύριο μπορεί να μην μπορείς. Φυσικά, όλα είναι προσωπικές επιλογές και θα είμαι ο τελευταίος που θα κατακρίνει εκείνον που παίρνει την απόφαση να μείνει στον τόπο του. Αν όμως σκέφτεσαι να φύγεις, δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος για να το καθυστερείς.
ΥΓ-2 Δεν υπάρχει χολή, μονάχα πίκρα. Για αυτό που θα θέλαμε να είμαστε αλλά δεν είμαστε. Για αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε αλλά δεν κάναμε. Ούτε το κωλοβάρεμα με γεμίζει, ούτε η μπαλίτσα με διασκεδάζει, ούτε ο φραπουτσίνο με δροσίζει. Έφυγα στα σαράντα φεύγα μου και φυσικά αυτό με πονάει. Δεν φύτρωσα. Και φυσικά, αν ήθελα να φύγω στα 20 μου, θα το έκανα. Δεν το ήθελα. Τώρα εκτός κι επί τα αυτά, υπάρχει κάτι καλό. Μαθαίνω τι συμβαίνει αλλά δεν χρειάζεται να ανέχομαι κατάφατσα τον κάθε παπάρα. Σημαντικό και λυτρωτικό.
ΥΓ-3 Επειδή πολλοί θεωρούν τα πάντα επαναστατικά, να τους πω ότι στην Ελβετία όπου όλα στην κυριολεξία πληρώνονται και ο καπιταλισμός έχει την τιμητική του, ο κόσμος καλλιεργεί μικρούς κήπους που τους παραχωρεί ή κοινότητα. Στην Ελλάδα που έχει πέσει πείνα και η ανεργία θερίζει, δεν έχει βρεθεί ένας δήμος να πράξει τα δέοντα. Και το χειρότερο από όλα είναι πως δεν το έχουν απαιτήσει οι πολίτες. Δεν έχουν αυτοοργανωθεί για να το απαιτήσουν και να το επιβάλουν. Μονάχα διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες του κώλου και φιέστες της βούρτσας.
(Αγαπητέ Ηλία, για να σου πω και κάτι θετικό που διαπιστώνω, οι Έλληνες που βλέπω στην Αθήνα είναι πιο ευγενικοί από ποτέ άλλοτε. Ιδιαίτερα, οι νέοι. Δεν είναι η ιδέα μου, συμβαίνει αυτό. Από την άλλη, το πρωί είδα στο νοσοκομείο τρεις ταλαιπωρημένες γυναίκες να προσπαθούν να βρουν το δίκιο τους -για πράγματα που έχουν πληρώσει στη ζωή τους- και να μην το βρίσκουν. Απέναντί τους ήταν μια κυρία που ήταν σαν υπεύθυνος σε σούπερ μάρκετ και όχι σε νοσοκομείο. Βέβαια, αυτό που κάνει μπαμ στην Αθήνα είναι η απουσία οποιασδήποτε φωνής για αντίδραση και οργάνωση. Παραίτηση. Κουράζονται κάποτε και οι ακούραστοι. Είναι σαν να περιμένουν όλοι την πλήρη κατάρρευση, για να γίνει μια νέα αρχή. Λογικά, δεν θα αργήσει και πολύ η κατάρρευση. Ηλία, εγώ είμαι αισιόδοξος. Τζάμπα είναι η αισιοδοξία. Την αγάπη μου.)
pitsirikos
Δεν ξέρω αν τελικά είναι το σύμπαν που καταρρέει γύρω μας ή αν εμείς ξυπνήσαμε κι ανοίξαμε ξαφνικά τα μάτια μας διάπλατα. Μπορεί να είναι και κάποιος περίεργος συνδυασμός των παραπάνω.
Υπάρχουν τελευταία πολλές φορές που αναρωτιέμαι αν οι φίλοι κι οι γνωστοί αλλάζουν ή αν ήταν πάντα οι ίδιοι κι εγώ απλά δεν τους παρατηρούσα όσο θα έπρεπε.
Διαβάζοντας και το μικρό καράβι του Βασίλη, συνειδητοποιώ πως οι απλωμένες ποδάρες πάνω στις καρέκλες και τους καναπέδες ήταν πάντοτε εδώ.
Όπως και τα αυτοκίνητα που παρκάρουν πάνω σε πεζοδρόμια και διαβάσεις, ήταν εδώ πολλά χρόνια πριν έρθει η κρίση.
Τα μνημόνια που έχουν πια γίνει η δικαιολογία για το καθετί που συμβαίνει στον ευλογημένο από τον Θεό και καταραμένο από τον διάβολο βασίλειο του Σταρχιδιστάν.
Ήλπιζα για λίγο πως το σοκ από την καταστροφή θα έδινε τροφή για σκέψη και δύναμη για την αλλαγή θλιβερών συμπεριφορών και την δημιουργία μιας νέας συλλογικής συνείδησης.
Φρούδες οι ελπίδες.
Περνώντας ο καιρός και αποκτώντας εμπειρίες από άλλες χώρες και άλλους λαούς, αρχίζω νομίζω να καταλαβαίνω το «γιατί» της Ελλάδας.
Δεν είναι μόνο ο πρωτογονισμός και η απαιδευσιά των πολλών. Άλλωστε, παντού οι πολλοί ούγκανοι είναι.
Φταίει ίσως περισσότερο από όσο του έχουμε δώσει σημασία και το κράμα αδιαφορίας και δειλίας που χαρακτήριζε κι εκείνους που υποτίθεται ότι σε προσωπικό επίπεδο καταλάβαιναν τι περίπου τρέχει.
Ανοχή στα ζώα.
Φόβος απέναντι στα πλούσια ζώα.
Στην Ευρώπη αυτού του τύπου οι αντικοινωνικής συμπεριφορές δεν γίνονται ανεκτές.
Θα μου πεις βέβαια πως εκεί υπάρχουν νόμοι που εφαρμόζονται για αυτό κι ο ούγκανος που πηγαίνει εκεί προσαρμόζεται ταχύτατα. Καταλαβαίνει πως δεν τον παίρνει.
Στην Ελλάδα η ανομία βασίλευε και εξακολουθεί να βασιλεύει, οπότε το μόνο που μπορεί κανείς να κάνει είναι το να καταφύγει στην αυτοοργάνωση και στην κοινωνική απαξίωση και τιμωρία των κρετίνων.
Όμως, αυτό με την αυτοοργάνωση δεν το είχαμε καθόλου – ή μάλλον, με την μαϊμουδίστικη εκδυτικοποίηση, το χάσαμε εντελώς.
Για την δικαιοσύνη τα είπαμε. Ανέκδοτο.
Καλύτερα να κάνεις μάγια και ξόρκια στο γουρούνι παρά να τον στείλεις στο δικαστήριο.
Πιο πιθανή είναι η τιμωρία του στην πρώτη περίπτωση.
Άλλωστε, στην φάρμα των ζώων, δικαστής είναι πάντα το μεγαλύτερο γουρούνι.
Άρα, το μέλλον ζοφερό και άθλιο. Μια Πομπηία που καρτερεί την λάβα να την σκεπάσει.
Κι όσο περνάει ο καιρός, όλο και περισσότεροι αγριεμένοι κάτοικοι που δυσφορούν κάθε φορά που κάποιος ταράζει το Νιρβάνα τους.
Κουτσομπολιά, μπαλίτσα, διαβεβαιώσεις πως όλα θα φτιάξουν, ήλιος, θάλασσα, φραπουτσίνο.
Και κανένα ανεκδοτάκι για να γελάσουμε το βράδυ που τρώμε στο μπαλκόνι τα πιτόγυρα που έψησε την περασμένη βδομάδα «ο Μήτσος».
Ξέρω κι εγώ ένα καλό παλικάρια.
Ήταν λέει μια φορά ένας Έλληνας, πενήντα Γερμανοί, εκατό γραφειοκράτες από τις Βρυξέλλες και εξήντα τραπεζίτες. Καθόντουσαν στην παραλία μία νύχτα με φεγγάρι και σκέφτηκαν να οργανώσουν μια παρτούζα. Και τι έγινε μετά;Αυτοί περάσανε καλά. Κι ο Έλληνας; Ακόμα καλύτερα. Παρήγγειλε στο τέλος όταν φύγαν οι άλλοι μια μπύρα Μύθος κι ένα διπλό Τσίπρας με μπόλικο Μητσοτάκη μέσα και την έκανε ταράτσα! Κι έριξε έναν ξεγυρισμένο ύπνο στην ομορφότερη χώρα του κόσμου! Χα, χα, χα!
Φιλιά από την Εσπερία Ηλίας
ΥΓ-1 Νιώθω λιγάκι σφιγμένος διαβάζοντας το κείμενο που αφιερώνει ο φίλος στην μικρή του κόρη. Είχαμε κι εμείς τις ίδιες σκέψεις με αυτόν και οι δουλειές που είχαμε στο Προτεκτοράτο ήταν κάτι πολύ καλύτερο από καλές. Όλοι απορούσαν τότε που πήραμε την απόφαση να φύγουμε. Τώρα δεν απορεί κανείς. Για αυτό θα του πω κάτι που είπα και στον εαυτό μου τον Γενάρη του 2014, όταν και πήρα των ομματιών μου. Άργησες! Οπότε, μην αφήνεις κι άλλο χρόνο να περάσει έτσι. Αύριο μπορεί να μην μπορείς. Φυσικά, όλα είναι προσωπικές επιλογές και θα είμαι ο τελευταίος που θα κατακρίνει εκείνον που παίρνει την απόφαση να μείνει στον τόπο του. Αν όμως σκέφτεσαι να φύγεις, δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος για να το καθυστερείς.
ΥΓ-2 Δεν υπάρχει χολή, μονάχα πίκρα. Για αυτό που θα θέλαμε να είμαστε αλλά δεν είμαστε. Για αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε αλλά δεν κάναμε. Ούτε το κωλοβάρεμα με γεμίζει, ούτε η μπαλίτσα με διασκεδάζει, ούτε ο φραπουτσίνο με δροσίζει. Έφυγα στα σαράντα φεύγα μου και φυσικά αυτό με πονάει. Δεν φύτρωσα. Και φυσικά, αν ήθελα να φύγω στα 20 μου, θα το έκανα. Δεν το ήθελα. Τώρα εκτός κι επί τα αυτά, υπάρχει κάτι καλό. Μαθαίνω τι συμβαίνει αλλά δεν χρειάζεται να ανέχομαι κατάφατσα τον κάθε παπάρα. Σημαντικό και λυτρωτικό.
ΥΓ-3 Επειδή πολλοί θεωρούν τα πάντα επαναστατικά, να τους πω ότι στην Ελβετία όπου όλα στην κυριολεξία πληρώνονται και ο καπιταλισμός έχει την τιμητική του, ο κόσμος καλλιεργεί μικρούς κήπους που τους παραχωρεί ή κοινότητα. Στην Ελλάδα που έχει πέσει πείνα και η ανεργία θερίζει, δεν έχει βρεθεί ένας δήμος να πράξει τα δέοντα. Και το χειρότερο από όλα είναι πως δεν το έχουν απαιτήσει οι πολίτες. Δεν έχουν αυτοοργανωθεί για να το απαιτήσουν και να το επιβάλουν. Μονάχα διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες του κώλου και φιέστες της βούρτσας.
(Αγαπητέ Ηλία, για να σου πω και κάτι θετικό που διαπιστώνω, οι Έλληνες που βλέπω στην Αθήνα είναι πιο ευγενικοί από ποτέ άλλοτε. Ιδιαίτερα, οι νέοι. Δεν είναι η ιδέα μου, συμβαίνει αυτό. Από την άλλη, το πρωί είδα στο νοσοκομείο τρεις ταλαιπωρημένες γυναίκες να προσπαθούν να βρουν το δίκιο τους -για πράγματα που έχουν πληρώσει στη ζωή τους- και να μην το βρίσκουν. Απέναντί τους ήταν μια κυρία που ήταν σαν υπεύθυνος σε σούπερ μάρκετ και όχι σε νοσοκομείο. Βέβαια, αυτό που κάνει μπαμ στην Αθήνα είναι η απουσία οποιασδήποτε φωνής για αντίδραση και οργάνωση. Παραίτηση. Κουράζονται κάποτε και οι ακούραστοι. Είναι σαν να περιμένουν όλοι την πλήρη κατάρρευση, για να γίνει μια νέα αρχή. Λογικά, δεν θα αργήσει και πολύ η κατάρρευση. Ηλία, εγώ είμαι αισιόδοξος. Τζάμπα είναι η αισιοδοξία. Την αγάπη μου.)
pitsirikos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου