Έμυ Ντούρου
Αυτοκίνητο σταματημένο στην άκρη του δρόμου. Χέρια κλείνουν πόρτες βιαστικά.
Ο οδηγός βάζει μπρος και επιταχύνει. Ένα σκυλί τρέχει από πίσω σαν μανιασμένο, με κίνδυνο να χτυπηθεί από τα άλλα οχήματα που διέρχονται από το αντίθετο ρεύμα. Μόλις έχουμε γίνει μάρτυρες εγκατάλειψης τριών σκύλων στο δρόμο που οδηγεί από την Παροικιά στη Νάουσα της Πάρου. Ευτυχώς προλαβαίνουμε να δούμε τον αριθμό της πινακίδας και σταματάμε να περιμαζέψουμε τα άλλα δύο σκυλιά που βρίσκονται σοκαρισμένα στην άκρη του δρόμου.
Καταφέρνουμε να πιάσουμε το ένα, γιατί το άλλο τρέχει κλαίγοντας προς κάτι χωράφια. Κρατάμε το σκυλί και μπαίνουμε σε μια μάντρα οικοδομικών υλικών ακριβώς δίπλα, για να ρωτήσουμε αν είναι δικό τους. Ίσως κάτι παρεξηγήσαμε. Ίσως δεν καταλάβαμε τι είδαμε. Οι άνθρωποι μας λένε ότι δεν το έχουν ξαναδεί και ότι σε εκείνο το σημείο εγκαταλείπονται συνεχώς ζώα. Όπως μαθαίνουμε αργότερα από ντόπιους, τα αφήνουν εκεί για να τα χτυπήσει μια ώρα αρχύτερα κάποιο διερχόμενο όχημα.
Αντιλαμβανόμαστε ότι μόλις μπήκαμε στη ζώνη του λυκόφωτος.
Καταγγέλλουμε την υπόθεση στην αστυνομία και αρχίζουμε να μιλάμε με κόσμο για να καταλάβουμε τι συμβαίνει στο νησί. Προσπαθούμε να μάθουμε γιατί ακούμε σκυλιά να κλαίνε όλη τη νύχτα. Οι απορίες μας δυστυχώς απαντώνται με το χειρότερο τρόπο. Σε πολλά χωράφια και κτήματα είναι δεμένα δεκάδες σκυλιά, χωρίς νερό, χωρίς φαγητό και χωρίς ίσκιο.
Ζώα που βρίσκονται δεμένα με χοντρές αλυσίδες, σαν κατάδικοι του Μεσαίωνα. Μιλάμε με έναν από τους κτηνιάτρους του νησιού και μας επιβεβαιώνει ότι η κακοποίηση αυτού του τύπου συνηθίζεται στην Πάρο, όπου θεωρείται φυσιολογικό από τους ντόπιους να ταλαιπωρούν τα ζώα. Δεν αντιλαμβάνονται καν ότι τα κακοποιούν από τη στιγμή που περνούν μια φορά τη εβδομάδα και τους βάζουν λίγο φαγητό και νερό. Τι κι αν το φαγητό χαλάει έπειτα από δύο ώρες κάτω από τον ήλιο, τι κι αν το νερό βράζει.
Για να διαπιστώσουμε σε τι σημείο φτάνει η κακοποίηση γυρίσαμε το νησί, όπου βρήκαμε σκυλιά δεμένα κάτω από τον ήλιο, άρρωστα, με εκατοντάδες τσιμπούρια. Κάποια από αυτά σχεδόν είχαν απαγχονιστεί από τις αλυσίδες με τις οποίες ήταν δεμένα. Έκλαιγαν ζητώντας βοήθεια. Συνομιλώντας με γείτονες, μάθαμε ότι κανένας δεν είχε δει και δεν είχε ακούσει τίποτα. «Είναι καλός άνθρωπος αυτός που τα έχει, τα φροντίζει» ήταν το μόνο που ειπώθηκε.
Τι κι αν οι φωτογραφίες που τραβήξαμε μαρτυρούσαν το αντίθετο.
Τι κι αν τσιμπούρια και ψύλλοι είχαν κάνει φωλιές στα ταλαιπωρημένα κορμιά των ζώων. Φαντάζομαι ότι το ίδιο θα έλεγαν και αν άκουγαν ένα παιδί να κλαίει ασταμάτητα. Το θέμα πάντα είναι να μην μπλέξουμε, να μην έρθουμε σε ρήξη, να μη χαλάσουν οι διακοπές μας. Αν κλείσουμε τα μάτια, όλο αυτό δεν θα έχει συμβεί αφού δεν το είδαμε. Ας το δει κανένας άλλος. Δεν θα σώσουμε εμείς τον κόσμο.
Σα να μην έφτανε η κακοποίηση των αλυσοδεμένων σκύλων, οι δρόμοι του νησιού είναι γεμάτοι σκυλιά που τα έχουν πετάξει από το σπίτι τους, για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά. Είτε γιατί ήθελαν να κάνουν τα μπάνια τους ανενόχλητοι, είτε γιατί τα χρησιμοποίησαν ως αναπαραγωγικές μηχανές και πλέον δεν τα χρειάζονται. Οι δρόμοι έχουν γεμίσει κουτάβια, γιατί κάποιοι δεν φρόντισαν να στειρώσουν το ζώο τους και κάποιοι άλλοι δεν το στείρωσαν από άποψη, θεωρώντας ότι είναι κρίμα να παραβιαστεί η φύση του. Το γεγονός ότι μετά τα εγκατέλειψαν είναι απλώς λεπτομέρεια.
Ποια θα είναι η τύχη τους; Αν δεν τα χτυπήσει αυτοκίνητο κι αν δεν πεθάνουν από δίψα και πείνα, θα αλυσοδεθούν κι αυτά σε κάποιο χωράφι μέχρι να πεθάνουν κάτω από φριχτές συνθήκες. Τα τηλέφωνα των ζωοφιλικών οργανώσεων της Πάρου χτυπούν ασταμάτητα. Οι άνθρωποι που τις απαρτίζουν τρέχουν συνεχώς να περιμαζέψουν εγκαταλειμμένα και κακοποιημένα ζώα. Είναι φαύλος κύκλος όμως. Τα ζώα είναι τόσα πολλά και οι άνθρωποι που βοηθούν τόσο λίγοι.
Το θέμα δεν είναι μόνο η Πάρος και φυσικά όχι μόνο τα σκυλιά.
Στις Σπέτσες, τα άλογα που σέρνουν τις άμαξες για τους τουρίστες είναι όλη τη μέρα κάτω από τον ήλιο. Στη Σαντορίνη τα γαϊδούρια ανεβοκατεβαίνουν δεκάδες φορές τη μέρα τα σκαλιά της Οίας, για να μπορέσουν οι τουρίστες να δουν το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα χωρίς να κουραστούν. Σχεδόν σε όλη την Ελλάδα τα αιγοπρόβατα είναι παστουρωμένα. Στους δρόμους της Χαλκίδας, σκυλιά και γατιά κυκλοφορούν σαν φαντάσματα από τις δεκάδες ασθένειες.
Στον Ασπρόπυργο το ίδιο. Η Σαλαμίνα έχει γίνει το νησί των χαμένων ψυχών. Η Κρήτη είναι από τις περιοχές στις οποίες συνεχώς καταγράφονται άγριες κακοποιήσεις. Στην Ικαρία δένουν τα σκυλιά δίπλα σε βαρέλια και τα αφήνουν στη μέση του πουθενά, στο έλεος. Στις μεγάλες πόλεις τα φυλακίζουν στα μπαλκόνια, στις ταράτσες. Σε όλη τη χώρα, ζώα βρίσκονται συνεχώς χτυπημένα ή πεταμένα μέσα σε σκουπιδοτενεκέδες. Πώς μπορούμε να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε και ότι δεν ακούμε; Μήπως γιατί η ζωή των ζώων δεν είναι τόσο σημαντική όσο η ανθρώπινη; Και είμαστε σίγουροι ότι θα παίρναμε θέση αν βλέπαμε μπροστά μας να κακοποιείται ένας άνθρωπος;
Ο σεβασμός στη ζωή δεν μπορεί να γίνεται κατ’ επιλογή. Ας μην μείνουμε άλλο σιωπηλοί.
ArtiNews
Αυτοκίνητο σταματημένο στην άκρη του δρόμου. Χέρια κλείνουν πόρτες βιαστικά.
Ο οδηγός βάζει μπρος και επιταχύνει. Ένα σκυλί τρέχει από πίσω σαν μανιασμένο, με κίνδυνο να χτυπηθεί από τα άλλα οχήματα που διέρχονται από το αντίθετο ρεύμα. Μόλις έχουμε γίνει μάρτυρες εγκατάλειψης τριών σκύλων στο δρόμο που οδηγεί από την Παροικιά στη Νάουσα της Πάρου. Ευτυχώς προλαβαίνουμε να δούμε τον αριθμό της πινακίδας και σταματάμε να περιμαζέψουμε τα άλλα δύο σκυλιά που βρίσκονται σοκαρισμένα στην άκρη του δρόμου.
Καταφέρνουμε να πιάσουμε το ένα, γιατί το άλλο τρέχει κλαίγοντας προς κάτι χωράφια. Κρατάμε το σκυλί και μπαίνουμε σε μια μάντρα οικοδομικών υλικών ακριβώς δίπλα, για να ρωτήσουμε αν είναι δικό τους. Ίσως κάτι παρεξηγήσαμε. Ίσως δεν καταλάβαμε τι είδαμε. Οι άνθρωποι μας λένε ότι δεν το έχουν ξαναδεί και ότι σε εκείνο το σημείο εγκαταλείπονται συνεχώς ζώα. Όπως μαθαίνουμε αργότερα από ντόπιους, τα αφήνουν εκεί για να τα χτυπήσει μια ώρα αρχύτερα κάποιο διερχόμενο όχημα.
Αντιλαμβανόμαστε ότι μόλις μπήκαμε στη ζώνη του λυκόφωτος.
Καταγγέλλουμε την υπόθεση στην αστυνομία και αρχίζουμε να μιλάμε με κόσμο για να καταλάβουμε τι συμβαίνει στο νησί. Προσπαθούμε να μάθουμε γιατί ακούμε σκυλιά να κλαίνε όλη τη νύχτα. Οι απορίες μας δυστυχώς απαντώνται με το χειρότερο τρόπο. Σε πολλά χωράφια και κτήματα είναι δεμένα δεκάδες σκυλιά, χωρίς νερό, χωρίς φαγητό και χωρίς ίσκιο.
Ζώα που βρίσκονται δεμένα με χοντρές αλυσίδες, σαν κατάδικοι του Μεσαίωνα. Μιλάμε με έναν από τους κτηνιάτρους του νησιού και μας επιβεβαιώνει ότι η κακοποίηση αυτού του τύπου συνηθίζεται στην Πάρο, όπου θεωρείται φυσιολογικό από τους ντόπιους να ταλαιπωρούν τα ζώα. Δεν αντιλαμβάνονται καν ότι τα κακοποιούν από τη στιγμή που περνούν μια φορά τη εβδομάδα και τους βάζουν λίγο φαγητό και νερό. Τι κι αν το φαγητό χαλάει έπειτα από δύο ώρες κάτω από τον ήλιο, τι κι αν το νερό βράζει.
Για να διαπιστώσουμε σε τι σημείο φτάνει η κακοποίηση γυρίσαμε το νησί, όπου βρήκαμε σκυλιά δεμένα κάτω από τον ήλιο, άρρωστα, με εκατοντάδες τσιμπούρια. Κάποια από αυτά σχεδόν είχαν απαγχονιστεί από τις αλυσίδες με τις οποίες ήταν δεμένα. Έκλαιγαν ζητώντας βοήθεια. Συνομιλώντας με γείτονες, μάθαμε ότι κανένας δεν είχε δει και δεν είχε ακούσει τίποτα. «Είναι καλός άνθρωπος αυτός που τα έχει, τα φροντίζει» ήταν το μόνο που ειπώθηκε.
Τι κι αν οι φωτογραφίες που τραβήξαμε μαρτυρούσαν το αντίθετο.
Τι κι αν τσιμπούρια και ψύλλοι είχαν κάνει φωλιές στα ταλαιπωρημένα κορμιά των ζώων. Φαντάζομαι ότι το ίδιο θα έλεγαν και αν άκουγαν ένα παιδί να κλαίει ασταμάτητα. Το θέμα πάντα είναι να μην μπλέξουμε, να μην έρθουμε σε ρήξη, να μη χαλάσουν οι διακοπές μας. Αν κλείσουμε τα μάτια, όλο αυτό δεν θα έχει συμβεί αφού δεν το είδαμε. Ας το δει κανένας άλλος. Δεν θα σώσουμε εμείς τον κόσμο.
Σα να μην έφτανε η κακοποίηση των αλυσοδεμένων σκύλων, οι δρόμοι του νησιού είναι γεμάτοι σκυλιά που τα έχουν πετάξει από το σπίτι τους, για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά. Είτε γιατί ήθελαν να κάνουν τα μπάνια τους ανενόχλητοι, είτε γιατί τα χρησιμοποίησαν ως αναπαραγωγικές μηχανές και πλέον δεν τα χρειάζονται. Οι δρόμοι έχουν γεμίσει κουτάβια, γιατί κάποιοι δεν φρόντισαν να στειρώσουν το ζώο τους και κάποιοι άλλοι δεν το στείρωσαν από άποψη, θεωρώντας ότι είναι κρίμα να παραβιαστεί η φύση του. Το γεγονός ότι μετά τα εγκατέλειψαν είναι απλώς λεπτομέρεια.
Ποια θα είναι η τύχη τους; Αν δεν τα χτυπήσει αυτοκίνητο κι αν δεν πεθάνουν από δίψα και πείνα, θα αλυσοδεθούν κι αυτά σε κάποιο χωράφι μέχρι να πεθάνουν κάτω από φριχτές συνθήκες. Τα τηλέφωνα των ζωοφιλικών οργανώσεων της Πάρου χτυπούν ασταμάτητα. Οι άνθρωποι που τις απαρτίζουν τρέχουν συνεχώς να περιμαζέψουν εγκαταλειμμένα και κακοποιημένα ζώα. Είναι φαύλος κύκλος όμως. Τα ζώα είναι τόσα πολλά και οι άνθρωποι που βοηθούν τόσο λίγοι.
Το θέμα δεν είναι μόνο η Πάρος και φυσικά όχι μόνο τα σκυλιά.
Στις Σπέτσες, τα άλογα που σέρνουν τις άμαξες για τους τουρίστες είναι όλη τη μέρα κάτω από τον ήλιο. Στη Σαντορίνη τα γαϊδούρια ανεβοκατεβαίνουν δεκάδες φορές τη μέρα τα σκαλιά της Οίας, για να μπορέσουν οι τουρίστες να δουν το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα χωρίς να κουραστούν. Σχεδόν σε όλη την Ελλάδα τα αιγοπρόβατα είναι παστουρωμένα. Στους δρόμους της Χαλκίδας, σκυλιά και γατιά κυκλοφορούν σαν φαντάσματα από τις δεκάδες ασθένειες.
Στον Ασπρόπυργο το ίδιο. Η Σαλαμίνα έχει γίνει το νησί των χαμένων ψυχών. Η Κρήτη είναι από τις περιοχές στις οποίες συνεχώς καταγράφονται άγριες κακοποιήσεις. Στην Ικαρία δένουν τα σκυλιά δίπλα σε βαρέλια και τα αφήνουν στη μέση του πουθενά, στο έλεος. Στις μεγάλες πόλεις τα φυλακίζουν στα μπαλκόνια, στις ταράτσες. Σε όλη τη χώρα, ζώα βρίσκονται συνεχώς χτυπημένα ή πεταμένα μέσα σε σκουπιδοτενεκέδες. Πώς μπορούμε να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε και ότι δεν ακούμε; Μήπως γιατί η ζωή των ζώων δεν είναι τόσο σημαντική όσο η ανθρώπινη; Και είμαστε σίγουροι ότι θα παίρναμε θέση αν βλέπαμε μπροστά μας να κακοποιείται ένας άνθρωπος;
Ο σεβασμός στη ζωή δεν μπορεί να γίνεται κατ’ επιλογή. Ας μην μείνουμε άλλο σιωπηλοί.
ArtiNews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου