Νικόλαος Μπαγιαρτάκης
Στην ελληνική κοινωνία είχε ριζωθεί το γνώριμο ρητό του Καραμανλή Κων. ότι "ανήκομεν εις την Δύσιν" ως πυξίδα εξέλιξης του κράτους και της κοινωνίας, συνάμα. Ο ελληνισμός μπήκε στη μέγγενη του νεωτερικού κράτους (που οφείλει ο νεωτερισμός την δημιουργία του στην ιστορική αναφορά του από την Ελλάδα της λαμπρότερης της περιόδου και της Ρωμαϊκής Ρεπούμπλικας του ιμπέριουμ), όπου άλλες κοινωνίες σε παλιές εποχές αναζήτησαν να καταργήσουν την "ελέω θεού μοναρχία", ο θεσμός της βασιλείας που στην Ελλάδα δεν μπόρεσε να ευδοκιμήσει και να παγιωθεί στην χώρα μας παρά την μεγάλη ισχύ του και ακόμη κι σήμερα συνεχίζουν κάποιοι βόρειοι λαοί να έχουν ένα εξελιγμένο από εκείνη την εποχή την βασιλεία ως θεσμό στο πολιτικό σύστημα τους, όπως η Αγγλία, το Μονακό, η Δανία κ.α..
Το νεωτερικό μοντέλο διακυβέρνησης ξεκίνησε από την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Οθωμανούς και την υποδούλωση τους από τα δάνεια στις Μεγάλες Δυνάμεις, όπου φύτευαν τον κάθε βασιλιά, αντιδρούσαν στο αίτημα των Ελλήνων για τη δημιουργία ενός Συντάγματος, δεν επέτρεψαν να ισχύσουν τα επαναστατικά Συντάγματα, ούτε οι αρχές του Φεραίου, στάθηκαν απέναντι στον Καποδίστρια, μέχρι σήμερα ο ελληνισμός κυβερνάτε εν πολλοίς και εν ολίγοις από τα διατάγματα των μεγάλων πρεσβειών του νεωτερικού κράτους μας (είτε επί της Χούντας, είτε από τη Μεταπολίτευση, ανέκαθεν).
Οι ξένοι γνωρίζουν τον Έλληνα πολύ καλύτερα από ότι ο ίδιος τον εαυτό του και πώς να μην συμβαίνει αυτό, όταν αντί το καλοκαίρι να σκορπούν τον χρόνο τους στην άνεση της ξαπλώστρας και με τον καφέ στο καφέ, οι ίδιοι προτιμούν μες στη ζέστη να ταλαιπωρηθούν στην ουρά για τα μουσεία και τα μνημεία της Ελλάδας. Έχουν διαβάσει τους κλασικούς συγγραφείς της Ελλάδας, αντίθετα από το σύνολο των Ελλήνων φορολογουμένων. Οι ξένοι κατά τον δρόμο της επιστροφής τους θα επιστρέψουν σε μία κανονικότητα που θα μελετήσουν βιβλία στη καθημερινότητα τους, είτε είναι στο Μετρό τους, είτε βρίσκονται στο σπίτι τους, αντίθετα με εδώ που ασχολούμαστε με τον αθλητισμό, με τους Σταρς της τηλεόρασης και γενικά με ότι μπορεί να είναι ένα φανταχτερό περιτύλιγμα που θα μας το προσφέρουν για αποπροσανατολισμό και είναι κενού περιεχομένου.
Εδώ τίθεται το ερώτημα του πως ενώ είναι εκφυλισμένος και αλλοτριωμένος ο Έλληνας από τα δυτικά στεγανά του νεωτερικού μοντέλου, θα καταστεί εφικτό να κάνει την μετάβαση στην επόμενη εποχή της μετανεωτερικότητας ως πρώτος απέναντι των υπολοίπων λαών; Η απάντηση θα φανεί εν πολλοίς στη πράξη παρά ταύτα υπάρχουν κάποια στοιχεία που μπορούν να μας αφήσουν ένα ίχνος αισιοδοξίας για να ξεφύγουμε από αυτή την μέγγενη που μας έχει εγκλωβίσει από την αρχή του νεωτερικού κράτους, η Δύση και το ντόπιο κατεστημένο.
Σίγουρα η εποχή μας σήμερα επιζητά διακαώς μία πνευματική επανάσταση του Έλληνα. Καλό θα είναι να διαβάσει την πρόσφατη βιβλιογραφία από επιστήμονες και ειδικούς που δείχνουν την τάση που υπάρχει και του πως μπορεί να μετεξελιχθεί η ανθρωπότητα παγκοσμίως. Για παράδειγμα ο Ρίφκιν, ο Αρτζέμογλου, ο Κοντογιώργης κ.α., έχουν καταγράψει με επιτυχία το αύριο και δεν είναι προσκολλημένοι σε μία άλλη εποχή που είναι ξεπερασμένη σε κοινωνιολογικά και ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά όπου προσφέρουν την όποια λύση στα δεδομένα εκείνης της εποχής και όχι της σημερινής (λες και ο δείκτης του ρολογιού της ανθρωπότητας είναι κολλημένος με καρφί στη παρελθούσα ιδεολογία), εν πολλοίς και εν ολίγοις.
Ο κάθε λαός έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και τα περί του αντιθέτου ότι όλοι έχουμε τα ίδια χαρακτηριστικά έχουν βάση και θεμελίωση σε μία ολοκληρωτική, αυταρχική σκέψη και απόλυτα καθεστωτική της παγκοσμιοποίησης (βλέπε τον γνωστό οικονομολόγο Rodrik Dani του Χάρβαρντ που αναφέρεται στο βιβλίο του "Το Παράδοξο της Παγκοσμιοποίησης"). (1)
Όπως τα σκυλιά, οι γάτες, τα ψάρια και το κάθε ζώο της φύσης έχει μία δική του ράτσα και από εκεί προέρχονται διαφορετικά χαρακτηριστικά (πχ. ο σκύλος του Αγίου Βερνάρδου έχει άλλα χαρακτηριστικά με έναν άλλο σκύλο είτε είναι το κανίς, είτε το ντόπερμαν κ.ο.κ.). Το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο σαν ζώο (ζήω-ώ + ον) της φύσης, όπου ο κάθε λαός έχει τα χαρακτηριστικά του. Όσοι αμφισβητούν την διαφορετικότητα των λαών (και την ίδια τη φύση), φυσικά εάν ερωτηθούν τον λόγο που κατ' αυτούς οι βόρειοι λαοί της Ευρώπης επέδειξαν μία μη ταυτόσημη συμπεριφορά έναντι των νοτίων στο ζήτημα του μεταναστευτικού και προσφυγικού, τότε δεν θα υπάρχει απάντηση και αν υπάρξει θα είναι οι δογματικές συνθηματικές παρωπίδες τους. Όπου το πιο ανθρώπινο πρόσωπο επέδειξαν οι φτωχοί και βαριά χτυπημένοι από την κρίση οι νότιοι λαοί της Ε.Ε. παρά από τους σαφέστερα πιο εύπορους και πιο ευνοημένους λαούς του βορρά.
Ο Έλληνας έχει αρνητικά πολλά και αυτά είναι μεγεθυμένα ενδεχομένως σήμερα παρά ποτέ (διότι έχει την τάση να νομίζει ότι τα ξέρει όλα και εφόσον τα γνωρίζει όλα, τότε δεν μπορεί να ακούσει τον διπλανό του και να συνδιαλεχθεί μαζί του, παρά μόνο να του κάνει κατήχηση στη δογματική του άποψη), επίσης δεν μελετάει άρα και το νεωτερικό κράτος τον παραπλανά και τον χειραγωγεί με μέγιστη ευκολία, προσφέροντας του ψευδείς ελπίδες ως λύσεις την κάθε φορά από δημιουργίες του ίδιου. Επίσης, έχει το στοιχείο του διχασμού μέσα του και δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με τον διπλανό του και έρχεται σε μία διαρκή σύγκρουση. Κάτι που το γνωρίζει το σύστημα και στηρίζει εν πολλοίς σε αυτή την τάση την ισχύ του και την βιωσιμότητα του, είναι το Χομπσιανό μοντέλο στο κράτος Λεβιάθαν κάτι που στην Ρητορική το αναφέρει κι ο Αριστοτέλης.
Εν τούτοις υπάρχει ένα στοιχείο στον Έλληνα που ίσως να λειτούργησε καθοριστικά στην δημιουργία ενός εξελιγμένου πολιτικού συστήματος όπως της δημοκρατίας ή τις κοινότητες και μία διαχρονική τάση προς ένα ελεύθερο πολιτικό σύστημα, δείγμα τούτου υπήρξε η αντίσταση του λαού απέναντι στον βασιλιά και να δημιουργεί τα πιο φιλελεύθερα Συντάγματα της εποχής του επί της ελληνικής επανάστασης του 1821 απέναντι στον τότε εξελιγμένο υπόλοιπο κόσμο (είχε την πρωτοτυπία να καταργήσει εκείνη την εποχή την δουλεία και να ψηφίζουν όλοι οι πολίτες, αντίθετα από τον υπόλοιπο εξελιγμένο κόσμο), παρόλο που ήταν αμόρφωτος περισσότερο από το σήμερα (υπήρξε και τότε μία πνευματική επανάσταση, εκτός της ένοπλης, παρόλα αυτά).
Αυτό το στοιχείο είναι περισσότερο ανεπτυγμένο στον ελληνικό λαό εν αντιθέσει των υπολοίπων και είναι αυτό που δημιουργεί τον άτυπο θεσμό του καφενείου, μία μικρή Αγορά υπό ομαλές περιπτώσεις ή την χάβρα των Ιουδαίων σε κάποιες άλλες φορές. Ενώ ο πολίτης δεν μπορεί παρά να μιλήσει με νεωτερικούς όρους (το Newspeak ή η "Νέα Ομιλία" του Όργουελ στο 1984) αλλά ούτε και με πολιτικούς, παρά ταύτα έρχεται σε μία συνεχής σύγκρουση (έστω και στο δίπολο της αριστεράς και της δεξιάς, ως πολιτικά εμφυτεύματα και οχήματα-προτάσεις του πολιτικού μας συστήματος, καθότι είναι ακίνδυνα για την ύπαρξη του ίδιου του συστήματος).
Δεν θα συναντήσεις σε άλλους λαούς την εικόνα αυτή με τα καφενεία ή με τα καφέ όπου θα υπάρχει μία πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζύμωση των θεμάτων που άπτονται των εξελίξεων της κάθε εποχής, όπως στη χώρα μας. Είναι μία πραγματικότητα αυτή και δείχνει μία τάση που οφείλουμε όσοι θέλουμε την εξέλιξη της χώρας μας και να προχωρήσουμε από το μεταβατικό αυτό στάδιο που είναι μία εποχή που δείχνει ότι είναι στα όρια της και σαν παλιό τέρας οδηγείται στο τέλος του σε κατάσταση σήψης και δείχνει τη διάθεση προτού πεθάνει να κάνει πράξη την γνωστή φράση: "Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των άλλων αλλοφύλων" (δηλαδή, "ας πεθάνω κι εγώ μαζί με τους αλλόφυλους"). και με μεγάλη προθυμία να συμπαρασύρει στην καταστροφή μαζί του το κάθε νεοσσό που υπάρχει. Όπως έλεγε ο Γκράμσυ, όταν το παλιό αρνείται να πεθάνει, το νέο δεν μπορεί να γεννηθεί και αυτό το διάστημα είναι η εποχή των τεράτων.
Τα κόμματα και τα κινήματα πέραν από μία στείρα και προπαγανδιστική άρνηση δεν έχουν να προτείνουν ένα όραμα και πολύ περισσότερο δεν διαισθάνονται την εξέλιξη της ανθρωπότητας, ώστε να καταστήσουν την Ελλάδα ως πρωτοπόρα στον νέο δρόμο της ανθρωπότητας για την εξέλιξης της δημιουργίας μίας μετανεωτερικής περιόδου, αντίθετα στέκονται ως εμπόδια και αποπροσανατολίζουν άθελα τους ή ηθελημένα την κοινωνία.
Το παράδοξο της Παγκοσμιοποίησης του καθηγητή Rodrik έχει να κάνει ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρξει η οικονομική παγκοσμιοποίηση με εθνική κυριαρχία και δημοκρατία. Αλλά προσκολλημένοι στα οφίτσια τους και στα "δογματικά" τους στεγανά οι επίδοξοι καθοδηγητές-πολιτευτές (όπου δεν είναι οι ώριμοι της εποχής μας) επιβάλλουν και επιτρέπουν τη διατήρηση του καθεστώτος που έχει φορεθεί από τα ξένα κέντρα και κρατά σε ομηρία ένα έθνος που αναζητά την απελευθέρωση του από πολύ παλιά.
Εάν δεν αλλάξει το πολιτικό σύστημα σε μία κατεύθυνση που οι φορολογούμενοι θα μετατραπούν σε πολιτικά υποκείμενα. Εφόσον οι ψηφοφόροι παραμένουν αντικείμενα και λάφυρα της κάθε κυβέρνησης και εξουσίας, τότε θα συνεχίσουν τα δεινά με πιο μεγάλη ένταση και θα αφανίζουν το έθνος μας, όπου η σκυτάλη της εξουσίας θα εναλλάσσεται με μία μικρότερη χώρα κάθε φορά στον εκάστοτε λαοπλάνο πρωθυπουργό του Κοινοβουλευτισμού, του συστήματος του Γουεστμίνστερ. Όπου θα διαμένει μαζί με την δική του και τις άλλες τις κομματικές αυλές στα άλλοτε ανάκτορα του βασιλιά Γεωργίου και του Όθωνα (βλέπε Βουλή), (2) και παραμένει εν ζωή και σε θέση ισχύος το κράτος του Λεβιάθαν.
Εκ του Δεσμώτη-Μπαγιαρτάκη Νικόλαου του "Νεωτερικού Κράτους - Λεβιάθαν"
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
(1) : Το παράδοξο της παγκοσμιοποίησης
(2) : Η Βουλή : Το Κτήριο
Στην ελληνική κοινωνία είχε ριζωθεί το γνώριμο ρητό του Καραμανλή Κων. ότι "ανήκομεν εις την Δύσιν" ως πυξίδα εξέλιξης του κράτους και της κοινωνίας, συνάμα. Ο ελληνισμός μπήκε στη μέγγενη του νεωτερικού κράτους (που οφείλει ο νεωτερισμός την δημιουργία του στην ιστορική αναφορά του από την Ελλάδα της λαμπρότερης της περιόδου και της Ρωμαϊκής Ρεπούμπλικας του ιμπέριουμ), όπου άλλες κοινωνίες σε παλιές εποχές αναζήτησαν να καταργήσουν την "ελέω θεού μοναρχία", ο θεσμός της βασιλείας που στην Ελλάδα δεν μπόρεσε να ευδοκιμήσει και να παγιωθεί στην χώρα μας παρά την μεγάλη ισχύ του και ακόμη κι σήμερα συνεχίζουν κάποιοι βόρειοι λαοί να έχουν ένα εξελιγμένο από εκείνη την εποχή την βασιλεία ως θεσμό στο πολιτικό σύστημα τους, όπως η Αγγλία, το Μονακό, η Δανία κ.α..
Το νεωτερικό μοντέλο διακυβέρνησης ξεκίνησε από την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Οθωμανούς και την υποδούλωση τους από τα δάνεια στις Μεγάλες Δυνάμεις, όπου φύτευαν τον κάθε βασιλιά, αντιδρούσαν στο αίτημα των Ελλήνων για τη δημιουργία ενός Συντάγματος, δεν επέτρεψαν να ισχύσουν τα επαναστατικά Συντάγματα, ούτε οι αρχές του Φεραίου, στάθηκαν απέναντι στον Καποδίστρια, μέχρι σήμερα ο ελληνισμός κυβερνάτε εν πολλοίς και εν ολίγοις από τα διατάγματα των μεγάλων πρεσβειών του νεωτερικού κράτους μας (είτε επί της Χούντας, είτε από τη Μεταπολίτευση, ανέκαθεν).
Οι ξένοι γνωρίζουν τον Έλληνα πολύ καλύτερα από ότι ο ίδιος τον εαυτό του και πώς να μην συμβαίνει αυτό, όταν αντί το καλοκαίρι να σκορπούν τον χρόνο τους στην άνεση της ξαπλώστρας και με τον καφέ στο καφέ, οι ίδιοι προτιμούν μες στη ζέστη να ταλαιπωρηθούν στην ουρά για τα μουσεία και τα μνημεία της Ελλάδας. Έχουν διαβάσει τους κλασικούς συγγραφείς της Ελλάδας, αντίθετα από το σύνολο των Ελλήνων φορολογουμένων. Οι ξένοι κατά τον δρόμο της επιστροφής τους θα επιστρέψουν σε μία κανονικότητα που θα μελετήσουν βιβλία στη καθημερινότητα τους, είτε είναι στο Μετρό τους, είτε βρίσκονται στο σπίτι τους, αντίθετα με εδώ που ασχολούμαστε με τον αθλητισμό, με τους Σταρς της τηλεόρασης και γενικά με ότι μπορεί να είναι ένα φανταχτερό περιτύλιγμα που θα μας το προσφέρουν για αποπροσανατολισμό και είναι κενού περιεχομένου.
Εδώ τίθεται το ερώτημα του πως ενώ είναι εκφυλισμένος και αλλοτριωμένος ο Έλληνας από τα δυτικά στεγανά του νεωτερικού μοντέλου, θα καταστεί εφικτό να κάνει την μετάβαση στην επόμενη εποχή της μετανεωτερικότητας ως πρώτος απέναντι των υπολοίπων λαών; Η απάντηση θα φανεί εν πολλοίς στη πράξη παρά ταύτα υπάρχουν κάποια στοιχεία που μπορούν να μας αφήσουν ένα ίχνος αισιοδοξίας για να ξεφύγουμε από αυτή την μέγγενη που μας έχει εγκλωβίσει από την αρχή του νεωτερικού κράτους, η Δύση και το ντόπιο κατεστημένο.
Σίγουρα η εποχή μας σήμερα επιζητά διακαώς μία πνευματική επανάσταση του Έλληνα. Καλό θα είναι να διαβάσει την πρόσφατη βιβλιογραφία από επιστήμονες και ειδικούς που δείχνουν την τάση που υπάρχει και του πως μπορεί να μετεξελιχθεί η ανθρωπότητα παγκοσμίως. Για παράδειγμα ο Ρίφκιν, ο Αρτζέμογλου, ο Κοντογιώργης κ.α., έχουν καταγράψει με επιτυχία το αύριο και δεν είναι προσκολλημένοι σε μία άλλη εποχή που είναι ξεπερασμένη σε κοινωνιολογικά και ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά όπου προσφέρουν την όποια λύση στα δεδομένα εκείνης της εποχής και όχι της σημερινής (λες και ο δείκτης του ρολογιού της ανθρωπότητας είναι κολλημένος με καρφί στη παρελθούσα ιδεολογία), εν πολλοίς και εν ολίγοις.
Ο κάθε λαός έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και τα περί του αντιθέτου ότι όλοι έχουμε τα ίδια χαρακτηριστικά έχουν βάση και θεμελίωση σε μία ολοκληρωτική, αυταρχική σκέψη και απόλυτα καθεστωτική της παγκοσμιοποίησης (βλέπε τον γνωστό οικονομολόγο Rodrik Dani του Χάρβαρντ που αναφέρεται στο βιβλίο του "Το Παράδοξο της Παγκοσμιοποίησης"). (1)
Όπως τα σκυλιά, οι γάτες, τα ψάρια και το κάθε ζώο της φύσης έχει μία δική του ράτσα και από εκεί προέρχονται διαφορετικά χαρακτηριστικά (πχ. ο σκύλος του Αγίου Βερνάρδου έχει άλλα χαρακτηριστικά με έναν άλλο σκύλο είτε είναι το κανίς, είτε το ντόπερμαν κ.ο.κ.). Το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο σαν ζώο (ζήω-ώ + ον) της φύσης, όπου ο κάθε λαός έχει τα χαρακτηριστικά του. Όσοι αμφισβητούν την διαφορετικότητα των λαών (και την ίδια τη φύση), φυσικά εάν ερωτηθούν τον λόγο που κατ' αυτούς οι βόρειοι λαοί της Ευρώπης επέδειξαν μία μη ταυτόσημη συμπεριφορά έναντι των νοτίων στο ζήτημα του μεταναστευτικού και προσφυγικού, τότε δεν θα υπάρχει απάντηση και αν υπάρξει θα είναι οι δογματικές συνθηματικές παρωπίδες τους. Όπου το πιο ανθρώπινο πρόσωπο επέδειξαν οι φτωχοί και βαριά χτυπημένοι από την κρίση οι νότιοι λαοί της Ε.Ε. παρά από τους σαφέστερα πιο εύπορους και πιο ευνοημένους λαούς του βορρά.
Ο Έλληνας έχει αρνητικά πολλά και αυτά είναι μεγεθυμένα ενδεχομένως σήμερα παρά ποτέ (διότι έχει την τάση να νομίζει ότι τα ξέρει όλα και εφόσον τα γνωρίζει όλα, τότε δεν μπορεί να ακούσει τον διπλανό του και να συνδιαλεχθεί μαζί του, παρά μόνο να του κάνει κατήχηση στη δογματική του άποψη), επίσης δεν μελετάει άρα και το νεωτερικό κράτος τον παραπλανά και τον χειραγωγεί με μέγιστη ευκολία, προσφέροντας του ψευδείς ελπίδες ως λύσεις την κάθε φορά από δημιουργίες του ίδιου. Επίσης, έχει το στοιχείο του διχασμού μέσα του και δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με τον διπλανό του και έρχεται σε μία διαρκή σύγκρουση. Κάτι που το γνωρίζει το σύστημα και στηρίζει εν πολλοίς σε αυτή την τάση την ισχύ του και την βιωσιμότητα του, είναι το Χομπσιανό μοντέλο στο κράτος Λεβιάθαν κάτι που στην Ρητορική το αναφέρει κι ο Αριστοτέλης.
Εν τούτοις υπάρχει ένα στοιχείο στον Έλληνα που ίσως να λειτούργησε καθοριστικά στην δημιουργία ενός εξελιγμένου πολιτικού συστήματος όπως της δημοκρατίας ή τις κοινότητες και μία διαχρονική τάση προς ένα ελεύθερο πολιτικό σύστημα, δείγμα τούτου υπήρξε η αντίσταση του λαού απέναντι στον βασιλιά και να δημιουργεί τα πιο φιλελεύθερα Συντάγματα της εποχής του επί της ελληνικής επανάστασης του 1821 απέναντι στον τότε εξελιγμένο υπόλοιπο κόσμο (είχε την πρωτοτυπία να καταργήσει εκείνη την εποχή την δουλεία και να ψηφίζουν όλοι οι πολίτες, αντίθετα από τον υπόλοιπο εξελιγμένο κόσμο), παρόλο που ήταν αμόρφωτος περισσότερο από το σήμερα (υπήρξε και τότε μία πνευματική επανάσταση, εκτός της ένοπλης, παρόλα αυτά).
Αυτό το στοιχείο είναι περισσότερο ανεπτυγμένο στον ελληνικό λαό εν αντιθέσει των υπολοίπων και είναι αυτό που δημιουργεί τον άτυπο θεσμό του καφενείου, μία μικρή Αγορά υπό ομαλές περιπτώσεις ή την χάβρα των Ιουδαίων σε κάποιες άλλες φορές. Ενώ ο πολίτης δεν μπορεί παρά να μιλήσει με νεωτερικούς όρους (το Newspeak ή η "Νέα Ομιλία" του Όργουελ στο 1984) αλλά ούτε και με πολιτικούς, παρά ταύτα έρχεται σε μία συνεχής σύγκρουση (έστω και στο δίπολο της αριστεράς και της δεξιάς, ως πολιτικά εμφυτεύματα και οχήματα-προτάσεις του πολιτικού μας συστήματος, καθότι είναι ακίνδυνα για την ύπαρξη του ίδιου του συστήματος).
Δεν θα συναντήσεις σε άλλους λαούς την εικόνα αυτή με τα καφενεία ή με τα καφέ όπου θα υπάρχει μία πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζύμωση των θεμάτων που άπτονται των εξελίξεων της κάθε εποχής, όπως στη χώρα μας. Είναι μία πραγματικότητα αυτή και δείχνει μία τάση που οφείλουμε όσοι θέλουμε την εξέλιξη της χώρας μας και να προχωρήσουμε από το μεταβατικό αυτό στάδιο που είναι μία εποχή που δείχνει ότι είναι στα όρια της και σαν παλιό τέρας οδηγείται στο τέλος του σε κατάσταση σήψης και δείχνει τη διάθεση προτού πεθάνει να κάνει πράξη την γνωστή φράση: "Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των άλλων αλλοφύλων" (δηλαδή, "ας πεθάνω κι εγώ μαζί με τους αλλόφυλους"). και με μεγάλη προθυμία να συμπαρασύρει στην καταστροφή μαζί του το κάθε νεοσσό που υπάρχει. Όπως έλεγε ο Γκράμσυ, όταν το παλιό αρνείται να πεθάνει, το νέο δεν μπορεί να γεννηθεί και αυτό το διάστημα είναι η εποχή των τεράτων.
Τα κόμματα και τα κινήματα πέραν από μία στείρα και προπαγανδιστική άρνηση δεν έχουν να προτείνουν ένα όραμα και πολύ περισσότερο δεν διαισθάνονται την εξέλιξη της ανθρωπότητας, ώστε να καταστήσουν την Ελλάδα ως πρωτοπόρα στον νέο δρόμο της ανθρωπότητας για την εξέλιξης της δημιουργίας μίας μετανεωτερικής περιόδου, αντίθετα στέκονται ως εμπόδια και αποπροσανατολίζουν άθελα τους ή ηθελημένα την κοινωνία.
Το παράδοξο της Παγκοσμιοποίησης του καθηγητή Rodrik έχει να κάνει ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρξει η οικονομική παγκοσμιοποίηση με εθνική κυριαρχία και δημοκρατία. Αλλά προσκολλημένοι στα οφίτσια τους και στα "δογματικά" τους στεγανά οι επίδοξοι καθοδηγητές-πολιτευτές (όπου δεν είναι οι ώριμοι της εποχής μας) επιβάλλουν και επιτρέπουν τη διατήρηση του καθεστώτος που έχει φορεθεί από τα ξένα κέντρα και κρατά σε ομηρία ένα έθνος που αναζητά την απελευθέρωση του από πολύ παλιά.
Εάν δεν αλλάξει το πολιτικό σύστημα σε μία κατεύθυνση που οι φορολογούμενοι θα μετατραπούν σε πολιτικά υποκείμενα. Εφόσον οι ψηφοφόροι παραμένουν αντικείμενα και λάφυρα της κάθε κυβέρνησης και εξουσίας, τότε θα συνεχίσουν τα δεινά με πιο μεγάλη ένταση και θα αφανίζουν το έθνος μας, όπου η σκυτάλη της εξουσίας θα εναλλάσσεται με μία μικρότερη χώρα κάθε φορά στον εκάστοτε λαοπλάνο πρωθυπουργό του Κοινοβουλευτισμού, του συστήματος του Γουεστμίνστερ. Όπου θα διαμένει μαζί με την δική του και τις άλλες τις κομματικές αυλές στα άλλοτε ανάκτορα του βασιλιά Γεωργίου και του Όθωνα (βλέπε Βουλή), (2) και παραμένει εν ζωή και σε θέση ισχύος το κράτος του Λεβιάθαν.
Εκ του Δεσμώτη-Μπαγιαρτάκη Νικόλαου του "Νεωτερικού Κράτους - Λεβιάθαν"
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
(1) : Το παράδοξο της παγκοσμιοποίησης
(2) : Η Βουλή : Το Κτήριο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου