Κώστας Κάππας
Ηλικίες των Ολυμπιονικών μας και σε παρένθεση το προσδόκιμο ζωής τους (πόσα χρόνια αναμένεται θεωρητικά να ζήσουν επιπλέον), με δεδομένο ότι οι ελληνίδες ζουν κατά μέσον όρο 83 χρόνια και οι έλληνες 78 χρόνια: Λευτέρης Πετρούνιας 25 ετών (+53), Κατερίνα Στεφανίδη 26 ετών (+57), Σπύρος Γιαννιώτης 36 ετών (+42), Παναγιώτης Μάντης 34 ετών (+44), Παύλος Καγιαλής 32 ετών (+46), Άννα Κορακάκη 20 ετών (+63).
Τα παιδιά αυτά θα ζήσουν, όπως τους εύχομαι ολόψυχα, δεκάδες χρόνια ακόμη και ήδη κατάφεραν να δείξουν σπάνιο αθλητικό ταλέντο, επιμονή, θέληση, αντοχή, σεμνότητα στις δηλώσεις τους και ο Γιαννιώτης ήθος με την απόφασή του να μην κάνει ένσταση για το χρυσό μετάλλιο. Η Πολιτεία τους τίμησε με κότινο, βράβευση, δόξα, υποθέτω και με χρήματα και ίσως αργότερα με κάποια πρόσληψη ή αντιμισθία ώστε να συνεχίσουν απερίσπαστοι το σπουδαίο έργο τους.
Όπως και παλαιότερα, κάποιοι Δήμοι (συνήθως της γενέτειρας του Ολυμπιονίκη) αποφάσισαν να δώσουν το όνομα του αθλητή σε στάδιο, δρόμο ή πολιτιστικό κέντρο της επικράτειάς τους. Γιατί; 1000 λόγοι. Μεταξύ αυτών, για να διατρανωθεί το ποιόν των παλληκαριών που βγάζει η περιοχή. Για να είναι περήφανοι οι κάτοικοι. Για να παραδειγματίζονται οι νέοι και να ασπάζονται τα ιδανικά του αθλητισμού.
Το όνομα του αθλητή στην δομή όμως δίνεται για πάντα. Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα ερωτήματα, για όσους είχαν την ιδέα της ονοματοδοσίας:
Πως θεώρησαν ότι ο αθλητής, ο οποίος έχει διανύσει μόνο το ένα τρίτο της ζωής του θα είναι και στο μέλλον αυτός που είναι τώρα; Γιατί στα υπόλοιπα 40 με 60 χρόνια που θα ζήσει (!) ο αθλητής να παλέψει για την υστεροφημία του, όταν την εξασφάλισε αυτόματα; Τι θα πουν στην νεολαία περί ήθους και παραδείγματος, εάν αργότερα λυγίσει και κλέψει, σκοτώσει, εξαπατήσει, κ.λπ., κ.λπ.; Ας μην ξεχνάμε ότι πλην Γιαννιώτη ως ένα βαθμό, οι υπόλοιποι δεν είχαν την ευκαιρία παρά να δείξουν ελπιδοφόρα μεν αλλά μόνο ψήγματα του ήθους τους. Εάν πάρουν τα πάντα σήμερα (λεφτά, δόξα, υστεροφημία) μήπως το μήνυμα στην νεολαία είναι “άρπαξε ότι μπορείς άμεσα και σίγουρα και άσε τα μακροπρόθεσμα σχέδια για τους χαζούς και τους ονειροπόλους!”; Τι επεδίωκαν οι εμπνευστές των Αγώνων, οι πρόγονοί μας, με τις λιτές παροχές τους στους Ολυμπιονίκες; Φιλοσόφησαν ποτέ οι σημερινοί επαΐοντες επ’ αυτού;
Υποστηρίζω σθεναρά ότι οι επιβραβεύσεις στους Ολυμπιονίκες πρέπει να είναι τόσο προσωρινές όσο είναι η ζωή τους σε αυτόν τον κόσμο. Για να περάσουν στον κόσμο των Αθανάτων (ονοματοδοσία πλοίων, δρόμων, σταδίων, κ.α.) αυτό πρέπει να γίνεται μετά θάνατον, ώστε ο Ολυμπιονίκης να γνωρίζει ότι πρέπει να παλεύει στην υπόλοιπη ζωή του για την υστεροφημία του, διαπαιδαγωγώντας την νεολαία και με το προσωπικό του παράδειγμα. Εάν δεν το κάνουμε, κινδυνεύουμε (έστω και σε μικρό ποσοστό) να βρεθούμε με ‘φτιαγμένα’ πλοία, μεθυσμένα στάδια και κακόφημους δρόμους.…
ArtiNews.gr
Ηλικίες των Ολυμπιονικών μας και σε παρένθεση το προσδόκιμο ζωής τους (πόσα χρόνια αναμένεται θεωρητικά να ζήσουν επιπλέον), με δεδομένο ότι οι ελληνίδες ζουν κατά μέσον όρο 83 χρόνια και οι έλληνες 78 χρόνια: Λευτέρης Πετρούνιας 25 ετών (+53), Κατερίνα Στεφανίδη 26 ετών (+57), Σπύρος Γιαννιώτης 36 ετών (+42), Παναγιώτης Μάντης 34 ετών (+44), Παύλος Καγιαλής 32 ετών (+46), Άννα Κορακάκη 20 ετών (+63).
Τα παιδιά αυτά θα ζήσουν, όπως τους εύχομαι ολόψυχα, δεκάδες χρόνια ακόμη και ήδη κατάφεραν να δείξουν σπάνιο αθλητικό ταλέντο, επιμονή, θέληση, αντοχή, σεμνότητα στις δηλώσεις τους και ο Γιαννιώτης ήθος με την απόφασή του να μην κάνει ένσταση για το χρυσό μετάλλιο. Η Πολιτεία τους τίμησε με κότινο, βράβευση, δόξα, υποθέτω και με χρήματα και ίσως αργότερα με κάποια πρόσληψη ή αντιμισθία ώστε να συνεχίσουν απερίσπαστοι το σπουδαίο έργο τους.
Όπως και παλαιότερα, κάποιοι Δήμοι (συνήθως της γενέτειρας του Ολυμπιονίκη) αποφάσισαν να δώσουν το όνομα του αθλητή σε στάδιο, δρόμο ή πολιτιστικό κέντρο της επικράτειάς τους. Γιατί; 1000 λόγοι. Μεταξύ αυτών, για να διατρανωθεί το ποιόν των παλληκαριών που βγάζει η περιοχή. Για να είναι περήφανοι οι κάτοικοι. Για να παραδειγματίζονται οι νέοι και να ασπάζονται τα ιδανικά του αθλητισμού.
Το όνομα του αθλητή στην δομή όμως δίνεται για πάντα. Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα ερωτήματα, για όσους είχαν την ιδέα της ονοματοδοσίας:
Πως θεώρησαν ότι ο αθλητής, ο οποίος έχει διανύσει μόνο το ένα τρίτο της ζωής του θα είναι και στο μέλλον αυτός που είναι τώρα; Γιατί στα υπόλοιπα 40 με 60 χρόνια που θα ζήσει (!) ο αθλητής να παλέψει για την υστεροφημία του, όταν την εξασφάλισε αυτόματα; Τι θα πουν στην νεολαία περί ήθους και παραδείγματος, εάν αργότερα λυγίσει και κλέψει, σκοτώσει, εξαπατήσει, κ.λπ., κ.λπ.; Ας μην ξεχνάμε ότι πλην Γιαννιώτη ως ένα βαθμό, οι υπόλοιποι δεν είχαν την ευκαιρία παρά να δείξουν ελπιδοφόρα μεν αλλά μόνο ψήγματα του ήθους τους. Εάν πάρουν τα πάντα σήμερα (λεφτά, δόξα, υστεροφημία) μήπως το μήνυμα στην νεολαία είναι “άρπαξε ότι μπορείς άμεσα και σίγουρα και άσε τα μακροπρόθεσμα σχέδια για τους χαζούς και τους ονειροπόλους!”; Τι επεδίωκαν οι εμπνευστές των Αγώνων, οι πρόγονοί μας, με τις λιτές παροχές τους στους Ολυμπιονίκες; Φιλοσόφησαν ποτέ οι σημερινοί επαΐοντες επ’ αυτού;
Υποστηρίζω σθεναρά ότι οι επιβραβεύσεις στους Ολυμπιονίκες πρέπει να είναι τόσο προσωρινές όσο είναι η ζωή τους σε αυτόν τον κόσμο. Για να περάσουν στον κόσμο των Αθανάτων (ονοματοδοσία πλοίων, δρόμων, σταδίων, κ.α.) αυτό πρέπει να γίνεται μετά θάνατον, ώστε ο Ολυμπιονίκης να γνωρίζει ότι πρέπει να παλεύει στην υπόλοιπη ζωή του για την υστεροφημία του, διαπαιδαγωγώντας την νεολαία και με το προσωπικό του παράδειγμα. Εάν δεν το κάνουμε, κινδυνεύουμε (έστω και σε μικρό ποσοστό) να βρεθούμε με ‘φτιαγμένα’ πλοία, μεθυσμένα στάδια και κακόφημους δρόμους.…
ArtiNews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου