Παναγιώτα Ψυχογιού
Πέρασαν δύο χρόνια από την ημέρα που επέλεξε να φύγει από τη ζωή ο Ρόμπιν Γουίλλιαμς. Ο χαμός του μας πόνεσε ίσως γιατί καταλάβαμε ότι το γέλιο του έβγαινε από άφατο πόνο. Μας λύπησε γιατί η αυτοκτονία δεν είναι τίποτε άλλο από το έσχατο παράπονο, το μέγιστο παράπονο για την ύπαρξη.
Ο ίδιος φοβήθηκε τη ζωή αλλά δεν φοβήθηκε την αιωνιότητα ή το τέλος της. Μας λύπησε γιατί ήταν δικός μας άνθρωπος μετά την συγκλονιστική ερμηνεία τού καθηγητή στον «Κύκλο των Χαμένων Ποιητών». «Πιστεύω», έλεγε, «ότι οι λυπημένοι άνθρωποι πάντα προσπαθούν περισσότερο να κάνουν τους ανθρώπους ευτυχισμένους γιατί έχουν νιώσει πώς είναι να είσαι άχρηστος και δε θέλουν κανείς άλλος να το νιώσει».
«Αν ο Ρόμπιν ήταν τυχερός, μπορεί να ζούσε ίσως για άλλα τρία χρόνια. Και θα ήταν σκληρά χρόνια. Και υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ότι θα ήταν ακινητοποιημένος»
Είπε η γυναίκα του Σούζαν Γουίλιαμς και αυτό παρηγόρησε όλους αυτούς που τον αγαπούσαν.
«Ελπίζουμε ότι στον απόηχο του τραγικού θανάτου του Ρόμπιν, οι άλλοι θα βρουν τη δύναμη να ζητήσουν την υποστήριξη και τη φροντίδα που χρειάζονται για οποιαδήποτε μάχη κι αν δίνουν, έτσι ώστε να μπορούν να αισθάνονται λιγότερο φοβισμένοι.»
Βρέθηκαν τρία σημειώματα όπου φανέρωναν την ψυχική του κατάσταση κατά τη διάρκεια των ημερών πριν την αυτοκτονία του. Το πρώτο έγραφε: «Εχω κουραστεί». Το δεύτερο: «Ώρα να φύγω». Το τρίτο σημείωμα έλεγε: "Δεν υπάρχει πλέον επιστροφή". Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες και όπως έγραφε ο Μαγιακόφσκι στο τελευταίο του σημείωμα:
Για το θάνατό μου μην κατηγορήσετε κανένα
και παρακαλώ να λείψουν τα κουτσομπολιά.
Το απεχθανόταν αυτό φοβερά ο μακαρίτης.
Μητέρα, αδελφές και σύντροφοι, συγχωρέστε με -αυτός δεν είναι τρόπος-
(δεν τον συμβουλεύω σε άλλους)
μα δεν έχω διέξοδο. Λίλια αγάπαμε.
Συντρόφισσα κυβέρνηση, η οικογένειά μου είναι
η Λίλια Μπρικ, η μητέρα, η αδελφές και η Βερόνικα Βιτόλωτοβα Πολόνσκαγια.
Αν τους εξασφαλίσεις μια υποφερτή ζωή, ευχαριστώ
Τ’ αρχινισμένα ποιήματα δώστε τα στους Μπρικ.
Αυτοί θα τα ξεδιαλύνουν.
«Το επεισόδιο θεωρείται λήξαν» καθώς λεν
και εμείς ας πούμε
τη βάρκα του έρωτα
τη συνέτριψε η ζωή.
Είμαστε πάτσι τώρα οι δυό μας
και δεν έχει νόημα να καταγραφούνε κάθε αμοιβαίος πόνος, συμφορά και προσβολή.
Να ‘στε καλά.
Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι
«Ο Ρόμπιν πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, βοηθώντας τους άλλους.Είτε με το να διασκεδάζει εκατομμύρια ανθρώπους στο θέατρο, το σινεμά ή την τηλεόραση, είτε παρηγορώντας ένα άρρωστο παιδί – ο Ρόμπιν ήθελε να γελάμε και να είμαστε λιγότερο φοβισμένοι».
Έγραφε η Σούζαν Σνάιντερ, λίγες μέρες μετά τη σκληρή είδηση της αυτοκτονίας του στις 11 Αυγούστου του 2014.
Όπως έγραφε όμως ο Σικελιανός:
Ανεπίληπτα επήρε το μαχαίρι
ο Ατζεσιβάνο. Κι ήτανε η ψυχή του
την ώρα εκείνη ολάσπρο περιστέρι.
Κι όπως κυλά από τ’ άδυτα του αδύτου
των ουρανών μες στη νυχτιά έν’ αστέρι.
ή, ως πέφτει ανθός μηλιάς με πράο αγέρι,
έτσι απ’ τα στήθια πέταξε η πνοή του.
Χαμένοι τέτοιοι θάνατοι δεν πάνε.
Γιατί μονάχα εκείνοι π’ αγαπάνε
τη ζωή στη μυστική της πρώτη αξία
μπορούν και να θερίσουνε μονάχοι
της ύπαρξής τους το μεγάλο αστάχυ
που γέρνει πια, με θείαν αταραξία!
Από τον Τζον Κίτινγκ του «Κύκλου των Χαμένων Ποιητών» μέχρι την «Κα Νταπφάιρ» και τον Σον Μαγκουάιρ του «Ξεχωριστού Γουιλ Χάντινγκ», ο Ρόμπιν Γουίλιαμς προσπαθούσε να ξορκίσει τους φόβους του και να βρει ένα νόημα στη ζωή του.
Εμείς θα τον θυμόμαστε ως τον άνθρωπο που έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για προσφέρει στέγη στους άστεγους, τόσο της Αμερικής όσο και του υπόλοιπου κόσμου.
Εμείς θα τον θυμόμαστε στον «Κύκλο των χαμένων ποιητών» να μας καλεί να αδράξουμε τη μέρα.
Άλλωστε, όπως έλεγε ο Σιοράν μόνο οι αισιόδοξοι αυτοκτονούν.
Αισιόδοξοι που δεν κατορθώνουν πλέον να είναι αισιόδοξοι.
ArtiNews
Πέρασαν δύο χρόνια από την ημέρα που επέλεξε να φύγει από τη ζωή ο Ρόμπιν Γουίλλιαμς. Ο χαμός του μας πόνεσε ίσως γιατί καταλάβαμε ότι το γέλιο του έβγαινε από άφατο πόνο. Μας λύπησε γιατί η αυτοκτονία δεν είναι τίποτε άλλο από το έσχατο παράπονο, το μέγιστο παράπονο για την ύπαρξη.
Ο ίδιος φοβήθηκε τη ζωή αλλά δεν φοβήθηκε την αιωνιότητα ή το τέλος της. Μας λύπησε γιατί ήταν δικός μας άνθρωπος μετά την συγκλονιστική ερμηνεία τού καθηγητή στον «Κύκλο των Χαμένων Ποιητών». «Πιστεύω», έλεγε, «ότι οι λυπημένοι άνθρωποι πάντα προσπαθούν περισσότερο να κάνουν τους ανθρώπους ευτυχισμένους γιατί έχουν νιώσει πώς είναι να είσαι άχρηστος και δε θέλουν κανείς άλλος να το νιώσει».
«Αν ο Ρόμπιν ήταν τυχερός, μπορεί να ζούσε ίσως για άλλα τρία χρόνια. Και θα ήταν σκληρά χρόνια. Και υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ότι θα ήταν ακινητοποιημένος»
Είπε η γυναίκα του Σούζαν Γουίλιαμς και αυτό παρηγόρησε όλους αυτούς που τον αγαπούσαν.
«Ελπίζουμε ότι στον απόηχο του τραγικού θανάτου του Ρόμπιν, οι άλλοι θα βρουν τη δύναμη να ζητήσουν την υποστήριξη και τη φροντίδα που χρειάζονται για οποιαδήποτε μάχη κι αν δίνουν, έτσι ώστε να μπορούν να αισθάνονται λιγότερο φοβισμένοι.»
Βρέθηκαν τρία σημειώματα όπου φανέρωναν την ψυχική του κατάσταση κατά τη διάρκεια των ημερών πριν την αυτοκτονία του. Το πρώτο έγραφε: «Εχω κουραστεί». Το δεύτερο: «Ώρα να φύγω». Το τρίτο σημείωμα έλεγε: "Δεν υπάρχει πλέον επιστροφή". Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες και όπως έγραφε ο Μαγιακόφσκι στο τελευταίο του σημείωμα:
Σε όλους
Για το θάνατό μου μην κατηγορήσετε κανένα
και παρακαλώ να λείψουν τα κουτσομπολιά.
Το απεχθανόταν αυτό φοβερά ο μακαρίτης.
Μητέρα, αδελφές και σύντροφοι, συγχωρέστε με -αυτός δεν είναι τρόπος-
(δεν τον συμβουλεύω σε άλλους)
μα δεν έχω διέξοδο. Λίλια αγάπαμε.
Συντρόφισσα κυβέρνηση, η οικογένειά μου είναι
η Λίλια Μπρικ, η μητέρα, η αδελφές και η Βερόνικα Βιτόλωτοβα Πολόνσκαγια.
Αν τους εξασφαλίσεις μια υποφερτή ζωή, ευχαριστώ
Τ’ αρχινισμένα ποιήματα δώστε τα στους Μπρικ.
Αυτοί θα τα ξεδιαλύνουν.
«Το επεισόδιο θεωρείται λήξαν» καθώς λεν
και εμείς ας πούμε
τη βάρκα του έρωτα
τη συνέτριψε η ζωή.
Είμαστε πάτσι τώρα οι δυό μας
και δεν έχει νόημα να καταγραφούνε κάθε αμοιβαίος πόνος, συμφορά και προσβολή.
Να ‘στε καλά.
Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι
«Ο Ρόμπιν πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, βοηθώντας τους άλλους.Είτε με το να διασκεδάζει εκατομμύρια ανθρώπους στο θέατρο, το σινεμά ή την τηλεόραση, είτε παρηγορώντας ένα άρρωστο παιδί – ο Ρόμπιν ήθελε να γελάμε και να είμαστε λιγότερο φοβισμένοι».
Έγραφε η Σούζαν Σνάιντερ, λίγες μέρες μετά τη σκληρή είδηση της αυτοκτονίας του στις 11 Αυγούστου του 2014.
Όπως έγραφε όμως ο Σικελιανός:
Η αυτοκτονία του Ατζεσιβάνο, μαθητή του Βούδα
Ανεπίληπτα επήρε το μαχαίρι
ο Ατζεσιβάνο. Κι ήτανε η ψυχή του
την ώρα εκείνη ολάσπρο περιστέρι.
Κι όπως κυλά από τ’ άδυτα του αδύτου
των ουρανών μες στη νυχτιά έν’ αστέρι.
ή, ως πέφτει ανθός μηλιάς με πράο αγέρι,
έτσι απ’ τα στήθια πέταξε η πνοή του.
Χαμένοι τέτοιοι θάνατοι δεν πάνε.
Γιατί μονάχα εκείνοι π’ αγαπάνε
τη ζωή στη μυστική της πρώτη αξία
μπορούν και να θερίσουνε μονάχοι
της ύπαρξής τους το μεγάλο αστάχυ
που γέρνει πια, με θείαν αταραξία!
Από τον Τζον Κίτινγκ του «Κύκλου των Χαμένων Ποιητών» μέχρι την «Κα Νταπφάιρ» και τον Σον Μαγκουάιρ του «Ξεχωριστού Γουιλ Χάντινγκ», ο Ρόμπιν Γουίλιαμς προσπαθούσε να ξορκίσει τους φόβους του και να βρει ένα νόημα στη ζωή του.
Εμείς θα τον θυμόμαστε ως τον άνθρωπο που έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για προσφέρει στέγη στους άστεγους, τόσο της Αμερικής όσο και του υπόλοιπου κόσμου.
Εμείς θα τον θυμόμαστε στον «Κύκλο των χαμένων ποιητών» να μας καλεί να αδράξουμε τη μέρα.
Άλλωστε, όπως έλεγε ο Σιοράν μόνο οι αισιόδοξοι αυτοκτονούν.
Αισιόδοξοι που δεν κατορθώνουν πλέον να είναι αισιόδοξοι.
ArtiNews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου