Γιώργος X. Παπασωτηρίου
Η επίσκεψη του Ντόναλντ Τραμπ στο Μεξικό και η απαίτησή του να πληρώσει η χώρα αυτή το τείχος που θα σταματήσει τη μετανάστευση προς τις ΗΠΑ (ανάλογο τείχος 111 χιλιομέτρων είχε κατασκευάσει ο Μπους τζούνιορ), προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις από δημοκράτες Μεξικανούς.
Ο γνωστός σκηνοθέτης Αλεχάνδρο Γκονσάλες Ινιάριτου ξέσπασε με άρθρο του στην El Pais, χαρακτηρίζοντας προδοσία την πρόσκληση του Τραμπ και πως έπρεπε να έχει χαρακτηριστεί «persona non grata» (ανεπιθύμητο πρόσωπο) στο Μεξικό γιατί σπέρνει μίσος και διχασμό στη χώρα του. «Πριν από 168 χρόνια, ο Αντόνιο Λόπες ντε Σάντα Άνα παρέδιδε σχεδόν τη μισή μας επικράτεια. Χθες, ο πρόεδρος Πένια Νιέτο έδωσε το λίγο που απέμενε από την αξιοπρέπειά μας», καταλήγει ο Ινιάριτου.
Αλλά οι φωνές στο Μεξικό είναι μεμονωμένες, καθώς η κυβέρνηση είναι φίλα προσκείμενη στις ΗΠΑ, και γι΄αυτό δεν έχουμε μυριάδες πολίτες να διαμαρτύρονται στο δρόμο (οι Ζαπατίστας είναι σχεδόν απομονωμένοι στη περιοχή τους), όπως συμβαίνει στη Βενεζουέλα, στη Βολιβία και αλλού, ούτε ασφαλώς έχουμε κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα, όπως στην Βραζιλία. Στο Μεξικό, η μόνη σοβαρή αντιπαράθεση, είναι αυτή των συμμοριών εμπορίας ναρκωτικών.
Όπως έχουμε γράψει παλαιότερα, η αιφνίδια και εξωφρενική πτώση της τιμής του πετρελαίου με την αγαστή συνεργασία ΗΠΑ και Σαουδικής Αραβίας, έγινε για να χτυπηθεί οικονομικά η Βενεζουέλα (και ασφαλώς η Ρωσία). Την ίδια πολιτική είχε ασκήσει η Ουάσινγκτον και τη δεκαετία του 1980, προκαλώντας την κατάρρευση της τότε Σοβιετικής Ένωσης. Χτυπώντας την Βενεζουέλα, οι ΗΠΑ χτυπούν όλες τις αριστερές κυβερνήσεις της περιοχής, οι οποίες στηρίζονταν από τον Τσάβες πριν και από τον Μαδούρο στη συνέχεια.
Στο αμιγώς πολιτικό πεδίο, η Ουάσινγκτον μέσω της εσωτερικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ των χωρών της λατινικής και νότιας Αμερικής, επιδιώκει την «εξαγορά» των συμμάχων των αριστερών κυβερνήσεων. Ένας τέτοιος ήταν και ο νυν πρόεδρος της Βραζιλίας Τερέμ, ο οποίος ήταν αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ρουσέφ. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Μοράλες στη Βολιβία. Το «χτύπημα» εδώ προέρχεται από το ισχυρό συνδικάτο των μεταλλωρύχων. Όπως είναι γνωστό ο Μοράλες πρωτοεξελέγη πριν από 10 χρόνια με την υποστήριξη των Ινδιάνων και των συνδικάτων.
Οι ΗΠΑ, λοιπόν, δημιουργούν το χάος και την αταξία για να επιβάλλουν στη συνέχεια την τάξη με τους δικούς τους όρους. Αυτό έγινε μετά τις διαδηλώσεις στη Βραζιλία. Αυτό θέλουν να πετύχουν στη Βολιβία του Μοράλες, ξεσηκώνοντας τους μεταλλωρύχους, με χρήματα των πολυεθνικών. Αυτό κάνουν προ πολλού στη Βενεζουέλα.
Γενικά, σήμερα, οι ΗΠΑ αντί του δόγματος της δήθεν «εισαγωγής της δημοκρατίας» με βομβαρδισμούς (Αφγανιστάν, Ιράκ), χρησιμοποιούν το δόγμα «εισαγωγής της δημοκρατίας» μέσω του «Δρόμου». Σύμφωνα με το δόγμα αυτό γίνεται εκμετάλλευση της δυσαρέσκειας των πολιτών και εξουδετερώνεται το συμφιλιωτικό ισοζύγιο των αντίρροπων δυνάμεων στο εσωτερικό των διαφόρων χωρών, που επιφέρουν την ισορροπία. Στη συνέχεια πυροδοτούν την εξέγερση και τον εμφύλιο πόλεμο.
Ουσιαστικά, παντού έχουμε αναπαραγωγές της νέας στρατηγικής με στόχο την παρέμβαση και τον εκμηδενισμό των «δυσάρεστων» κυβερνήσεων: υποκινημένες διαδηλώσεις, συντονισμένη και πολλαπλή χειραγώγηση από τα μέσα ενημέρωσης, αγωνιώδεις κραυγές για σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αναζήτηση της διεθνούς καταδίκης και της ένοπλης επέμβασης, αν είναι αναγκαίο.
Κυρίαρχο ρόλο, όπως προείπαμε, διαδραματίζουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στη βάση της ρήσης του Ουίλιαμ Ράντολφ Χιρστ: «Διευκολύνετε εσείς τα πλάνα, και θα σας βάλω εγώ τον πόλεμο». Στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία, στην Ουκρανία, τώρα στη Βενεζουέλα, την Βραζιλία και τη Βολιβία τα ΜΜΕ χειραγωγούν, ψεύδονται, σταυρώνουν κατά βούληση. Λειτουργούν, με άλλα λόγια, ως προπομποί της ανατροπής για να ρίξουν το ηθικό του αντιπάλου, να ενοχοποιήσουν την κυβέρνηση και να ανοίξουν εύκολο και θριαμβευτικό πέρασμα στην «αυτοκρατορία».
Μάλιστα, ενώ τα παλιά αυταρχικά καθεστώτα λειτουργούσαν με βάση την «παραγωγή της άγνοιας» (λογοκρισία), τα σύγχρονα βασίζονται στην παραπλάνηση, στην κατασκευή ή τη διαμόρφωση των προτιμήσεων που συντελούν στην εκούσια συμμόρφωση ή υποταγή στην αθέμιτη κυριαρχία των ισχυρών, που ασκείται κυρίως στο συμβολικό πεδίο της επικοινωνίας, των ιδεών, των πεποιθήσεων, ακόμη και της κοινωνικοποίησης των νέων.
Έτσι οδηγούμαστε σε ποικίλους και ιδιαίτερους τρόπους απομώρανσης της κρίσης, καθώς και στην προαγωγή και συντήρηση κάθε είδους παραλογισμού και απατηλής σκέψης, μεταξύ των οποίων είναι και η φυσικοποίηση της αδικίας. Δείτε τα βίντεο που έρχονται από Χαλέπι της Συρίας, προκαλώντας συναισθηματικό πληθωρισμό και οργή με τη χρησιμοποίηση των ίδιων των άμοιρων θυμάτων…
Βέβαια, η πολιτική οικειοποίησης του Δρόμου από τους Δυτικούς γενικότερα, μπορεί να έγινε στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, στην Τυνησία και στην Ουκρανία και να συνεχίζεται στην Αμερική, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι πολιτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ, εν προκειμένω, είναι μονοσήμαντες. Αντιθέτως, παρουσιάζουν πολλές αποχρώσεις, καθώς λαμβάνουν υπόψη την ιδιαιτερότητα κάθε χώρας ή περιοχής.
Στη Συρία φερ’ ειπείν, έχουμε μία νέα στρατηγική καθώς οι ΗΠΑ επιθυμούν την… ισοπαλία μεταξύ καθεστώτος και αντιφρονούντων. Δηλαδή έχουμε μία εμφυλιοπολεμική ισορροπία, που θα σημάνει ενδεχομένως τη διχοτόμηση ή τη διάλυση της Συρίας. Στην Ουάσινγκτον υπάρχουν εκείνοι που είναι υπέρ μιας άμεσης στρατιωτικής επέμβασης αλλά και εκείνοι που προκρίνουν τη διαιώνιση της σύγκρουσης. Γι’ αυτό μέχρι τώρα Οι ΗΠΑ αποφεύγουν να ρίξουν το βάρος τους τόσο προς την πλευρά της αντιπολίτευσης όσο και προς την πλευρά του καθεστώτος. Δεν είναι τυχαίο πως μετά τη νίκη του Κουσάιρ, οι ΗΠΑ θέλουν να εμποδίσουν τυχόν θρίαμβο του συριακού καθεστώτος και ενίσχυσαν τους αντάρτες.
Το ίδιο συνέβη και τώρα με την εισβολή των τουρκικών τανκς. Δηλαδή ενισχύθηκαν οι αντάρτες. Μόνο που οι Τούρκοι χτυπούν (κυρίως) και τους Κούρδους και όχι τον Άσαντ και το Ισλαμικό Κράτος. Αλλά γιατί οι ΗΠΑ θέλουν ισόπαλο το αιματηρό «παιγνίδι» στη Συρία; Γιατί –όπως έχουμε ξαναγράψει- ένας μακροχρόνιος εμφύλιος θα έχει εγκλωβισμένους και θα αλληλοεξουδετερώνει (αυτή είναι η έννοια της ισοπαλίας) τους σουνίτες και τους σιίτες, δηλαδή σχεδόν ολόκληρο το Ισλάμ. Κατ’ αυτό τον τρόπο, τόσο το Ισραήλ όσο και οι μοναρχίες-δικτατορίες της περιοχής θα είναι απλοί θεατές της άγριας αλληλοεξουδετέρωσης των ισλαμιστών.
Έτσι το Ισλάμ ως μία συμπαγής αντιδυτική ιδεολογία αλλά και ως μία πολιτικο-στρατιωτική δύναμη –δημιούργημα των δυτικών-, που τώρα αντιπαρατίθεται στα τοπικά φιλοδυτικά καθεστώτα και τη Δύση, θα αποδυναμωθεί. Υπ’ αυτή την οπτική, στη Συρία αυτή τη στιγμή διαμορφώνεται ένας αστερισμός κοινών συμφερόντων μεταξύ των αντίπαλων στρατοπέδων σε τοπικό και γεωπολιτικό επίπεδο. Για την ακρίβεια λαμβάνει χώρα, συγχρόνως, μία τοπική (με την έννοια της λαϊκής εξέγερσης) και μία περιφερειακή, διεθνής γεωπολιτική σύγκρουση.
Αν επικρατήσει η επιλογή της στρατηγικής της ισορροπίας δυνάμεων στη Συρία, τότε η αιματηρή σύγκρουση θα συνεχιστεί, με σωρεία καταστροφών και νεκρών, αλλά και με τον κίνδυνο επέκτασης σε ολόκληρη την περιοχή, όπως συνοψίζει ο τίτλος μιας έκθεσης της ICG, «Οι μεταστάσεις της σύγκρουσης στη Συρία». Το Ιράκ, η Ιορδανία και ο Λίβανος βρίσκονται ήδη παγιδευμένοι στη σύγκρουση. Ιρακινοί και Λιβανέζοι πολεμιστές της Χεζμπολάχ, Σουνίτες και Σιίτες, έρχονται αντιμέτωποι. Και όσο οι πλανητικοί «παίκτες» θα εξακολουθούν να βλέπουν τη σύγκρουση ως ισόπαλο παιχνίδι, τόσο ο Γολγοθάς της Συρίας θα συνεχίζεται. Με τον κίνδυνο, μάλιστα, να συμπαρασύρει ολόκληρη την περιοχή στο χάος, κατακερματίζοντας τη Συρία και δημιουργώντας νέα προτεκτοράτα.
Τι απομένει από τη νέα τακτική υλοποίησης των γεωστρατηγικών συμφερόντων των πλανητικών επικυρίαρχων; Νέα αυταρχικά καθεστώτα, νέες διαιρέσεις, ο τρόμος και η βία από παραστρατιωτικές, φασιστικές-εγκληματικές ομάδες και μία επιταχυνόμενη κίνηση προς την αποκάλυψη και το χάος…
ΑrtiΝews.gr
Η επίσκεψη του Ντόναλντ Τραμπ στο Μεξικό και η απαίτησή του να πληρώσει η χώρα αυτή το τείχος που θα σταματήσει τη μετανάστευση προς τις ΗΠΑ (ανάλογο τείχος 111 χιλιομέτρων είχε κατασκευάσει ο Μπους τζούνιορ), προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις από δημοκράτες Μεξικανούς.
Ο γνωστός σκηνοθέτης Αλεχάνδρο Γκονσάλες Ινιάριτου ξέσπασε με άρθρο του στην El Pais, χαρακτηρίζοντας προδοσία την πρόσκληση του Τραμπ και πως έπρεπε να έχει χαρακτηριστεί «persona non grata» (ανεπιθύμητο πρόσωπο) στο Μεξικό γιατί σπέρνει μίσος και διχασμό στη χώρα του. «Πριν από 168 χρόνια, ο Αντόνιο Λόπες ντε Σάντα Άνα παρέδιδε σχεδόν τη μισή μας επικράτεια. Χθες, ο πρόεδρος Πένια Νιέτο έδωσε το λίγο που απέμενε από την αξιοπρέπειά μας», καταλήγει ο Ινιάριτου.
Αλλά οι φωνές στο Μεξικό είναι μεμονωμένες, καθώς η κυβέρνηση είναι φίλα προσκείμενη στις ΗΠΑ, και γι΄αυτό δεν έχουμε μυριάδες πολίτες να διαμαρτύρονται στο δρόμο (οι Ζαπατίστας είναι σχεδόν απομονωμένοι στη περιοχή τους), όπως συμβαίνει στη Βενεζουέλα, στη Βολιβία και αλλού, ούτε ασφαλώς έχουμε κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα, όπως στην Βραζιλία. Στο Μεξικό, η μόνη σοβαρή αντιπαράθεση, είναι αυτή των συμμοριών εμπορίας ναρκωτικών.
Όπως έχουμε γράψει παλαιότερα, η αιφνίδια και εξωφρενική πτώση της τιμής του πετρελαίου με την αγαστή συνεργασία ΗΠΑ και Σαουδικής Αραβίας, έγινε για να χτυπηθεί οικονομικά η Βενεζουέλα (και ασφαλώς η Ρωσία). Την ίδια πολιτική είχε ασκήσει η Ουάσινγκτον και τη δεκαετία του 1980, προκαλώντας την κατάρρευση της τότε Σοβιετικής Ένωσης. Χτυπώντας την Βενεζουέλα, οι ΗΠΑ χτυπούν όλες τις αριστερές κυβερνήσεις της περιοχής, οι οποίες στηρίζονταν από τον Τσάβες πριν και από τον Μαδούρο στη συνέχεια.
Στο αμιγώς πολιτικό πεδίο, η Ουάσινγκτον μέσω της εσωτερικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ των χωρών της λατινικής και νότιας Αμερικής, επιδιώκει την «εξαγορά» των συμμάχων των αριστερών κυβερνήσεων. Ένας τέτοιος ήταν και ο νυν πρόεδρος της Βραζιλίας Τερέμ, ο οποίος ήταν αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ρουσέφ. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Μοράλες στη Βολιβία. Το «χτύπημα» εδώ προέρχεται από το ισχυρό συνδικάτο των μεταλλωρύχων. Όπως είναι γνωστό ο Μοράλες πρωτοεξελέγη πριν από 10 χρόνια με την υποστήριξη των Ινδιάνων και των συνδικάτων.
Οι ΗΠΑ, λοιπόν, δημιουργούν το χάος και την αταξία για να επιβάλλουν στη συνέχεια την τάξη με τους δικούς τους όρους. Αυτό έγινε μετά τις διαδηλώσεις στη Βραζιλία. Αυτό θέλουν να πετύχουν στη Βολιβία του Μοράλες, ξεσηκώνοντας τους μεταλλωρύχους, με χρήματα των πολυεθνικών. Αυτό κάνουν προ πολλού στη Βενεζουέλα.
Γενικά, σήμερα, οι ΗΠΑ αντί του δόγματος της δήθεν «εισαγωγής της δημοκρατίας» με βομβαρδισμούς (Αφγανιστάν, Ιράκ), χρησιμοποιούν το δόγμα «εισαγωγής της δημοκρατίας» μέσω του «Δρόμου». Σύμφωνα με το δόγμα αυτό γίνεται εκμετάλλευση της δυσαρέσκειας των πολιτών και εξουδετερώνεται το συμφιλιωτικό ισοζύγιο των αντίρροπων δυνάμεων στο εσωτερικό των διαφόρων χωρών, που επιφέρουν την ισορροπία. Στη συνέχεια πυροδοτούν την εξέγερση και τον εμφύλιο πόλεμο.
Ουσιαστικά, παντού έχουμε αναπαραγωγές της νέας στρατηγικής με στόχο την παρέμβαση και τον εκμηδενισμό των «δυσάρεστων» κυβερνήσεων: υποκινημένες διαδηλώσεις, συντονισμένη και πολλαπλή χειραγώγηση από τα μέσα ενημέρωσης, αγωνιώδεις κραυγές για σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αναζήτηση της διεθνούς καταδίκης και της ένοπλης επέμβασης, αν είναι αναγκαίο.
Κυρίαρχο ρόλο, όπως προείπαμε, διαδραματίζουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στη βάση της ρήσης του Ουίλιαμ Ράντολφ Χιρστ: «Διευκολύνετε εσείς τα πλάνα, και θα σας βάλω εγώ τον πόλεμο». Στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία, στην Ουκρανία, τώρα στη Βενεζουέλα, την Βραζιλία και τη Βολιβία τα ΜΜΕ χειραγωγούν, ψεύδονται, σταυρώνουν κατά βούληση. Λειτουργούν, με άλλα λόγια, ως προπομποί της ανατροπής για να ρίξουν το ηθικό του αντιπάλου, να ενοχοποιήσουν την κυβέρνηση και να ανοίξουν εύκολο και θριαμβευτικό πέρασμα στην «αυτοκρατορία».
Μάλιστα, ενώ τα παλιά αυταρχικά καθεστώτα λειτουργούσαν με βάση την «παραγωγή της άγνοιας» (λογοκρισία), τα σύγχρονα βασίζονται στην παραπλάνηση, στην κατασκευή ή τη διαμόρφωση των προτιμήσεων που συντελούν στην εκούσια συμμόρφωση ή υποταγή στην αθέμιτη κυριαρχία των ισχυρών, που ασκείται κυρίως στο συμβολικό πεδίο της επικοινωνίας, των ιδεών, των πεποιθήσεων, ακόμη και της κοινωνικοποίησης των νέων.
Έτσι οδηγούμαστε σε ποικίλους και ιδιαίτερους τρόπους απομώρανσης της κρίσης, καθώς και στην προαγωγή και συντήρηση κάθε είδους παραλογισμού και απατηλής σκέψης, μεταξύ των οποίων είναι και η φυσικοποίηση της αδικίας. Δείτε τα βίντεο που έρχονται από Χαλέπι της Συρίας, προκαλώντας συναισθηματικό πληθωρισμό και οργή με τη χρησιμοποίηση των ίδιων των άμοιρων θυμάτων…
Βέβαια, η πολιτική οικειοποίησης του Δρόμου από τους Δυτικούς γενικότερα, μπορεί να έγινε στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, στην Τυνησία και στην Ουκρανία και να συνεχίζεται στην Αμερική, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι πολιτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ, εν προκειμένω, είναι μονοσήμαντες. Αντιθέτως, παρουσιάζουν πολλές αποχρώσεις, καθώς λαμβάνουν υπόψη την ιδιαιτερότητα κάθε χώρας ή περιοχής.
Στη Συρία φερ’ ειπείν, έχουμε μία νέα στρατηγική καθώς οι ΗΠΑ επιθυμούν την… ισοπαλία μεταξύ καθεστώτος και αντιφρονούντων. Δηλαδή έχουμε μία εμφυλιοπολεμική ισορροπία, που θα σημάνει ενδεχομένως τη διχοτόμηση ή τη διάλυση της Συρίας. Στην Ουάσινγκτον υπάρχουν εκείνοι που είναι υπέρ μιας άμεσης στρατιωτικής επέμβασης αλλά και εκείνοι που προκρίνουν τη διαιώνιση της σύγκρουσης. Γι’ αυτό μέχρι τώρα Οι ΗΠΑ αποφεύγουν να ρίξουν το βάρος τους τόσο προς την πλευρά της αντιπολίτευσης όσο και προς την πλευρά του καθεστώτος. Δεν είναι τυχαίο πως μετά τη νίκη του Κουσάιρ, οι ΗΠΑ θέλουν να εμποδίσουν τυχόν θρίαμβο του συριακού καθεστώτος και ενίσχυσαν τους αντάρτες.
Το ίδιο συνέβη και τώρα με την εισβολή των τουρκικών τανκς. Δηλαδή ενισχύθηκαν οι αντάρτες. Μόνο που οι Τούρκοι χτυπούν (κυρίως) και τους Κούρδους και όχι τον Άσαντ και το Ισλαμικό Κράτος. Αλλά γιατί οι ΗΠΑ θέλουν ισόπαλο το αιματηρό «παιγνίδι» στη Συρία; Γιατί –όπως έχουμε ξαναγράψει- ένας μακροχρόνιος εμφύλιος θα έχει εγκλωβισμένους και θα αλληλοεξουδετερώνει (αυτή είναι η έννοια της ισοπαλίας) τους σουνίτες και τους σιίτες, δηλαδή σχεδόν ολόκληρο το Ισλάμ. Κατ’ αυτό τον τρόπο, τόσο το Ισραήλ όσο και οι μοναρχίες-δικτατορίες της περιοχής θα είναι απλοί θεατές της άγριας αλληλοεξουδετέρωσης των ισλαμιστών.
Έτσι το Ισλάμ ως μία συμπαγής αντιδυτική ιδεολογία αλλά και ως μία πολιτικο-στρατιωτική δύναμη –δημιούργημα των δυτικών-, που τώρα αντιπαρατίθεται στα τοπικά φιλοδυτικά καθεστώτα και τη Δύση, θα αποδυναμωθεί. Υπ’ αυτή την οπτική, στη Συρία αυτή τη στιγμή διαμορφώνεται ένας αστερισμός κοινών συμφερόντων μεταξύ των αντίπαλων στρατοπέδων σε τοπικό και γεωπολιτικό επίπεδο. Για την ακρίβεια λαμβάνει χώρα, συγχρόνως, μία τοπική (με την έννοια της λαϊκής εξέγερσης) και μία περιφερειακή, διεθνής γεωπολιτική σύγκρουση.
Αν επικρατήσει η επιλογή της στρατηγικής της ισορροπίας δυνάμεων στη Συρία, τότε η αιματηρή σύγκρουση θα συνεχιστεί, με σωρεία καταστροφών και νεκρών, αλλά και με τον κίνδυνο επέκτασης σε ολόκληρη την περιοχή, όπως συνοψίζει ο τίτλος μιας έκθεσης της ICG, «Οι μεταστάσεις της σύγκρουσης στη Συρία». Το Ιράκ, η Ιορδανία και ο Λίβανος βρίσκονται ήδη παγιδευμένοι στη σύγκρουση. Ιρακινοί και Λιβανέζοι πολεμιστές της Χεζμπολάχ, Σουνίτες και Σιίτες, έρχονται αντιμέτωποι. Και όσο οι πλανητικοί «παίκτες» θα εξακολουθούν να βλέπουν τη σύγκρουση ως ισόπαλο παιχνίδι, τόσο ο Γολγοθάς της Συρίας θα συνεχίζεται. Με τον κίνδυνο, μάλιστα, να συμπαρασύρει ολόκληρη την περιοχή στο χάος, κατακερματίζοντας τη Συρία και δημιουργώντας νέα προτεκτοράτα.
Τι απομένει από τη νέα τακτική υλοποίησης των γεωστρατηγικών συμφερόντων των πλανητικών επικυρίαρχων; Νέα αυταρχικά καθεστώτα, νέες διαιρέσεις, ο τρόμος και η βία από παραστρατιωτικές, φασιστικές-εγκληματικές ομάδες και μία επιταχυνόμενη κίνηση προς την αποκάλυψη και το χάος…
ΑrtiΝews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου