Φίλιππος Γαλιάσος
Γνώρισα κάποτε ένα τύπο που ισχυριζόταν πως είχε γίνει η καταστροφή του κόσμου.
Τον είχα γνωρίσει σε ένα μπαρ, η ώρα ήταν πριν το ξημέρωμα. Είχαμε μείνει μόνοι μας και καθόμασταν στην μπάρα πίνοντας αμίλητοι το ποτό μας και ακούγοντας τη μουσική να σβήνει με τρόπο. Καθόμασταν εκεί πάνω από τρεις ώρες και δεν είχαμε ανταλλάξει κουβέντα. Εγώ κοίταζα τριγύρω παρατηρώντας τους ανθρώπους που όσο πέρναγε η ώρα έφευγαν. Πάντα έφευγαν βέβαια και αυτό ήταν καλό γιατί αλλιώς θα χρειαζόταν να τους διώχνω όλη την ώρα. Εκείνος δε κοιτούσε κάπου συγκεκριμένα. Κοιτούσε μόνο το ποτό του και ο ρυθμός που έπινε ήταν σκέτη ύβρις για κάποιον που κάθεται μόνος του στη μπάρα τέτοια ώρα. Στιφογύριζε το ποτήρι του και άφηνε το αλκοόλ τόση ώρα εκεί μέσα έως ότου τα παγάκια να αυτοκτονήσουν το ένα μετά το άλλο.
Μόλις ο μπάρμαν έκλεισε την μουσική και άναψε τα φώτα, εκείνος ο τύπος γύρισε και μου είπε το μυστικό του: ο κόσμος είχε καταστραφεί. Απλά είχε γίνει πολύ ομαλά και δεν είχαμε νιώσει την καταστροφή του. Πάνω σε αυτό δεν είχα κάτι να προσθέσω παρά μόνο να αφαιρέσω ένα χαρτονόμισμα των πενήντα ευρώ από την τσέπη μου για να πληρώσω τον λογαριασμό. Ήταν ακόμα αρχές του μήνα, δηλαδή ήμουν σε καλή φάση γιατί είχα πληρωθεί και θα κατάφερνα να τη βγάλω για ακόμα λίγο δίχως να αγκομαχώ. Οι μήνες το είχαν αυτό: Έμοιαζαν τόσο καλοί στην αρχή και στο τέλος τους και τόσο σκατά στο ενδιάμεσο τους.
Ο τύπος όμως επέμενε. Μου έλεγε πως δεν είναι τρελός αλλά έχει πληροφορίες από σίγουρες πηγές. Πάντα φοβόταν το τέλος του κόσμου, αλλά αυτό που συνέβαινε τον τρόμαζε περισσότερο. Το να έχει τερματίσει δηλαδή η πορεία και εμείς να εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως ζούμε και πως μπορούμε να φτιάξουμε ένα καλύτερο πλανήτη. Αυτό, κατά την γνώμη του, ήταν ο,τι χειρότερο.
Μου ζήτησε ένα τσιγάρο και του το έδωσα.
"Το τσιγάρο λένε πως σκοτώνει" μου είπε. "Εγώ ξέρεις δε κάπνιζα ποτέ πριν, το ξεκίνησα μετά την καταστροφή. Σκέφτηκα πως δεν έχει σημασία ο κίνδυνος του θανάτου αν ο κόσμος έχει καταστραφεί και αυτό θεωρώ πως ήταν μια πολύ εύστοχη σκέψη, δε συμφωνείς;"
Συμφωνούσα ήταν η αλήθεια και του το είπα. Μετά σηκώθηκα, μέτρησα τα ρέστα και του άφησα δύο τσιγάρα πάνω στον πάγκο.
Αν έλεγε αλήθεια τότε έπρεπε να αρχίσω να βλέπω τα πράγματα αλλιώς, αν πάλι ήταν τρελός τότε και αυτό δεν ήταν αμελητέο. Οι τρελοί συνήθως μεταφέρονται σε κόσμους καλύτερους, ακόμα και οι ίδιοι νομίζουν πως είναι μεγάλοι και τρανοί ενώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Αν ένας τρελός φτάνει να πιστεύει πως έχουμε νετάρει τότε αυτό από μόνο του είναι ένα σημάδι. Ίσως δεν έχουν άδικο εκείνοι που λένε πως η αξιολόγηση της πορείας του κόσμου δεν μετριέται από τα επιτεύγματα του πολιτισμού αλλά από τον αριθμό και την ποιότητα των τρελών που γεννάει.
Σε κάθε περίπτωση πάντως κάποιος μπορεί να προσπαθεί να γλιτώσει από μια επικείμενη καταστροφή ή να προσπαθεί και να ελπίζει πως θα επιβιώσει μετά από αυτή. Όταν όμως η καταστροφή έχει συμβεί, ο καιρός έχει περάσει και ο ίδιος είναι ζωντανός, τότε η προσπάθεια να γίνει πάλι ο κόσμος από την αρχή απαιτεί μια τεράστια προσπάθεια που μάλλον ο άνθρωπος δεν την αντέχει. Ο ίδιος το γνώριζε αυτό και για αυτό ίσως το λόγο έπινε τόσο αργά το ποτό του. Το απολάμβανε. Δεν υπήρχε λόγος να ανησυχεί για κάτι ή να βιάζεται ή να προσέχει.
Το χειρότερο είχε πλέον συμβεί.
Φίλιππος Γαλιάσος: Σχετικά με τον συντάκτη
Γνώρισα κάποτε ένα τύπο που ισχυριζόταν πως είχε γίνει η καταστροφή του κόσμου.
Τον είχα γνωρίσει σε ένα μπαρ, η ώρα ήταν πριν το ξημέρωμα. Είχαμε μείνει μόνοι μας και καθόμασταν στην μπάρα πίνοντας αμίλητοι το ποτό μας και ακούγοντας τη μουσική να σβήνει με τρόπο. Καθόμασταν εκεί πάνω από τρεις ώρες και δεν είχαμε ανταλλάξει κουβέντα. Εγώ κοίταζα τριγύρω παρατηρώντας τους ανθρώπους που όσο πέρναγε η ώρα έφευγαν. Πάντα έφευγαν βέβαια και αυτό ήταν καλό γιατί αλλιώς θα χρειαζόταν να τους διώχνω όλη την ώρα. Εκείνος δε κοιτούσε κάπου συγκεκριμένα. Κοιτούσε μόνο το ποτό του και ο ρυθμός που έπινε ήταν σκέτη ύβρις για κάποιον που κάθεται μόνος του στη μπάρα τέτοια ώρα. Στιφογύριζε το ποτήρι του και άφηνε το αλκοόλ τόση ώρα εκεί μέσα έως ότου τα παγάκια να αυτοκτονήσουν το ένα μετά το άλλο.
Μόλις ο μπάρμαν έκλεισε την μουσική και άναψε τα φώτα, εκείνος ο τύπος γύρισε και μου είπε το μυστικό του: ο κόσμος είχε καταστραφεί. Απλά είχε γίνει πολύ ομαλά και δεν είχαμε νιώσει την καταστροφή του. Πάνω σε αυτό δεν είχα κάτι να προσθέσω παρά μόνο να αφαιρέσω ένα χαρτονόμισμα των πενήντα ευρώ από την τσέπη μου για να πληρώσω τον λογαριασμό. Ήταν ακόμα αρχές του μήνα, δηλαδή ήμουν σε καλή φάση γιατί είχα πληρωθεί και θα κατάφερνα να τη βγάλω για ακόμα λίγο δίχως να αγκομαχώ. Οι μήνες το είχαν αυτό: Έμοιαζαν τόσο καλοί στην αρχή και στο τέλος τους και τόσο σκατά στο ενδιάμεσο τους.
Ο τύπος όμως επέμενε. Μου έλεγε πως δεν είναι τρελός αλλά έχει πληροφορίες από σίγουρες πηγές. Πάντα φοβόταν το τέλος του κόσμου, αλλά αυτό που συνέβαινε τον τρόμαζε περισσότερο. Το να έχει τερματίσει δηλαδή η πορεία και εμείς να εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως ζούμε και πως μπορούμε να φτιάξουμε ένα καλύτερο πλανήτη. Αυτό, κατά την γνώμη του, ήταν ο,τι χειρότερο.
Μου ζήτησε ένα τσιγάρο και του το έδωσα.
"Το τσιγάρο λένε πως σκοτώνει" μου είπε. "Εγώ ξέρεις δε κάπνιζα ποτέ πριν, το ξεκίνησα μετά την καταστροφή. Σκέφτηκα πως δεν έχει σημασία ο κίνδυνος του θανάτου αν ο κόσμος έχει καταστραφεί και αυτό θεωρώ πως ήταν μια πολύ εύστοχη σκέψη, δε συμφωνείς;"
Συμφωνούσα ήταν η αλήθεια και του το είπα. Μετά σηκώθηκα, μέτρησα τα ρέστα και του άφησα δύο τσιγάρα πάνω στον πάγκο.
Αν έλεγε αλήθεια τότε έπρεπε να αρχίσω να βλέπω τα πράγματα αλλιώς, αν πάλι ήταν τρελός τότε και αυτό δεν ήταν αμελητέο. Οι τρελοί συνήθως μεταφέρονται σε κόσμους καλύτερους, ακόμα και οι ίδιοι νομίζουν πως είναι μεγάλοι και τρανοί ενώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Αν ένας τρελός φτάνει να πιστεύει πως έχουμε νετάρει τότε αυτό από μόνο του είναι ένα σημάδι. Ίσως δεν έχουν άδικο εκείνοι που λένε πως η αξιολόγηση της πορείας του κόσμου δεν μετριέται από τα επιτεύγματα του πολιτισμού αλλά από τον αριθμό και την ποιότητα των τρελών που γεννάει.
Σε κάθε περίπτωση πάντως κάποιος μπορεί να προσπαθεί να γλιτώσει από μια επικείμενη καταστροφή ή να προσπαθεί και να ελπίζει πως θα επιβιώσει μετά από αυτή. Όταν όμως η καταστροφή έχει συμβεί, ο καιρός έχει περάσει και ο ίδιος είναι ζωντανός, τότε η προσπάθεια να γίνει πάλι ο κόσμος από την αρχή απαιτεί μια τεράστια προσπάθεια που μάλλον ο άνθρωπος δεν την αντέχει. Ο ίδιος το γνώριζε αυτό και για αυτό ίσως το λόγο έπινε τόσο αργά το ποτό του. Το απολάμβανε. Δεν υπήρχε λόγος να ανησυχεί για κάτι ή να βιάζεται ή να προσέχει.
Το χειρότερο είχε πλέον συμβεί.
Φίλιππος Γαλιάσος: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου