Κώστας Κάππας
25 Νοεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας Κατά των Γυναικών...
Από ποιούς; Από όλους εκείνους (και είναι πολλοί!) τους άντρες που είναι εν δυνάμει βιαστές; Τις γυναίκες που συμπάσχουν αλλά δεν βοηθούν; Τις μανάδες που συμβουλεύουν “και να φας και κα ‘να σκαμπίλι από τον άντρα σου μην αντιδράς, μην διαλύεις το σπίτι σου!”; Τους πατεράδες που ανακουφίζονται όταν ξεφορτώνονται τα κορίτσια τους με την χαμηλότερη δυνατή προίκα; Τα αφεντικά που ξεχνούν τα CV τους όταν τις προσελάμβαναν και εκθειάζουν πλέον μόνο τα καλλίγραμμα πόδια τους; Τους επιχειρηματίες που τις πληρώνουν λιγότερα από ότι τους άντρες συναδέλφους τους; ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ που αποδέχονται παθητικά τον ρόλο του συμπληρωματικού ανθρώπου;
Βία; Γιατί επικεντρωνόμαστε στην σωματική βία; Δηλαδή εάν τις εκμεταλλευόμασταν σεξουαλικά, εργατικά, συζυγικά, συναδελφικά και οικογενειακά χωρίς βία, αλλά π.χ. με θρησκευτικούς αφορισμούς, με την παράδοση ή με την πλύση εγκεφάλου, θα ήταν διαφορετική η κατάσταση;
Παγκόσμια Ημέρα; Έχουμε μία για τα ζώα που βασανίζονται, μία για τις γυναίκες που υφίστανται βία, μία για τους Ινδιάνους που εκδιώχνονται από τα εδάφη τους και εκατοντάδες άλλες. Είναι η ημέρα της καλής πράξης για τα καημένα: καημένα ζωάκια, καημένες γυναίκες, καημένα ινδιανάκια, και άλλα καημένα.
Ας το πάρουμε απόφαση ότι οι Παγκόσμιες Ημέρες (Γιορτασμός της Νίκης κατά του Φασισμού, Γενέθλια, Αργυροί Γάμοι, Επέτειοι Γέννησης Μεγάλων Ανδρών και Γυναικών κ.λπ.) είναι καλές, πολύ καλές για να μην ξεχνάμε γεγονότα του παρελθόντος, να αναπολούμε κάποια από αυτά και να διδασκόμαστε από άλλα. Τα “υπόλοιπα”, όταν μπαίνουν στο Πάνθεον των Παγκόσμιων Ημερών, είναι για να δίνεται TAVOR στην συνείδησή μας (σαν τα like στο Facebook).
Τα “υπόλοιπα” και στην περίπτωσή μας, η βία κατά των γυναικών, εξαλείφεται (μαζί με άλλα πολλά) όταν, όχι μία μέρα αλλά κάθε μέρα, 365 μέρες τον χρόνο, ασκούμε εμείς επαναστατική βία στην βία. Επαναστατική; Ναι, με παιδεία, με όπλα, με επιστήμη, με το προσωπικό παράδειγμα, με ότι έχουμε:
Όλοι μας. Εξαφανίζουμε την Boko Haram από τον χάρτη που αρπάζει τα κοριτσόπουλα στη ΒΑ Νιγηρία και τα κάνει δοχεία ηδονής των πολεμιστών, αλλά πολεμάμε και την Shell και τους άλλους πετρελαιάδες που γεννάνε τις Boko Haram. Αρνούμαστε το θεϊκό οικογενειακό πρότυπο (στην πλειοψηφία των θρησκειών παγκοσμίως!) όπου ο Θεός είναι πάντα άντρας (ή ο άντρας είναι ο Θεός), ο γιός του Θεού (και όχι κόρη) είναι τουλάχιστον ημίθεος και η μάνα του ημίθεου είναι σχεδόν πάντα θνητή που ο Θεός της έκανε την χάρη να την επιλέξει, φυσικά χωρίς να την ρωτήσει... Κάνουμε απεργία όχι μόνο για οριζόντια αύξηση των μισθών κατά Χ % αλλά και για ίσο μεροκάματο για ίση εργασία, ανεξαρτήτως φύλου.
Οι άντρες. Παντρευόμαστε τον άνθρωπο και όχι την υπηρέτρια – μηχανή του sex – παραμάνα των απογόνων μας και συμπλήρωμα του μισθού μας. Συνειδητοποιούμε ότι η μεγαλύτερη σωματική δύναμή μας δεν είναι δείγμα ανωτερότητας, αλλά κατάλοιπο του παρελθόντος, όταν αυτή ήταν αναγκαία για το χωράφι, το κυνήγι θηραμάτων και τον πόλεμο. Σήμερα, δείγμα ανωτερότητας είναι η Συναισθηματική Νοημοσύνη και δείγμα αποτελεσματικότητας η Ευφυΐα. Αντιλαμβανόμαστε ότι όταν πληρώνουμε λιγότερο την υπάλληλό μας, συνουσιαζόμαστε με “χαμογελαστές” πόρνες και εξασκούμε σωματική βία, απλά είμαστε κλέφτες, βιαστές και τραμπούκοι. Τόσο απλά!
Οι γυναίκες. Κυρίαρχο στον Καπιταλισμό είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, είτε κατουράει όρθια, είτε καθιστά. Ο Καπιταλισμός είναι εξ ορισμού το πισωγύρισμα στην πρωτόγονη εποχή, όπου επικρατούσε ο ισχυρότερος. Μέσα στον Καπιταλισμό εμπεριέχεται όλη η καταπίεση της γυναίκας καθώς ευρίσκεται στο κέντρο του κοινωνικού κανιβαλισμού του εξωφρενικού αυτού οικονομικού συστήματος. Παρ’ όλα αυτά δεν αναγάγουμε το φύλο μας ως κυρίαρχο χαρακτηριστικό του εαυτού μας. Πιο πολλά κοινά σημεία επαφής (έστω κι εάν υφίσταται ενδο-οικογενειακή βία!) έχει η γυναίκα του εκμεταλλευτή με τον τελευταίο, παρά η ίδια με την εργάτρια του άντρα της.
Που κατατάσσεται εκείνη που ενώ αισθάνεται και πιστεύει ότι ανέβηκε στην επαγγελματική ιεραρχία με νύχια και με δόντια σε έναν εχθρικό, ανδρικό κόσμο, απορροφάται από αυτόν και αισθάνεται πιο αρσενικιά και από τους αρσενικούς; Δεν είναι σεξουαλική βία απέναντι στο ίδιο της το φύλο, όταν η υφισταμένη της την εμπιστεύεται ως γυναίκα και της καταγγέλλει την σεξουαλική επίθεση κάποιου αρσενικού αξιωματούχου (σε κάποιο πυλώνα εξουσίας της κοινωνίας μας, δεν έχει σημασία) και εκείνη την συμβουλεύει να σιωπήσει καθώς πάνω απ’ όλα προέχει η φήμη της εταιρείας; Σαν γυναίκες, παλεύουμε για μια κοινωνία που δεν κάθεται ο ένας πάνω στον σβέρκο του αλλουνού, αλλά όλοι δίπλα – δίπλα. Με αυτόν τον τρόπο, εξαφανίζουμε την βεβαιότητα να βρεθούμε στον πάτο της πυραμίδας, λουζόμενες και την καταπίεση του συντρόφου μας, που είναι ο ακριβώς από πάνω μας, σε αυτήν την ισορροπία κοινωνικού, οικονομικού, σωματικού και σεξουαλικού τρόμου.
Η επανάσταση που ονειρεύομαι δεν θα ανατρέψει μόνο τις οικονομικές ανισότητες και τις έμφυλες διαφορές σε επίπεδο Κράτους και οργάνωσης της Κοινωνίας, αλλά και σε επίπεδο καθημερινού ανθρώπου. Σημάδι ενθαρρυντικό; Όταν θα δω στο εμπορικό κέντρο της Αθήνας, προμετωπίδα καταστήματος που θα γράφει φαρδιά – πλατιά, π.χ. “Σχολικά Είδη, Ελένη Παπαδοπούλου και θυγατέρες”…
Πηγή: artinews.gr
Arti News: Επιλογές
25 Νοεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας Κατά των Γυναικών...
Από ποιούς; Από όλους εκείνους (και είναι πολλοί!) τους άντρες που είναι εν δυνάμει βιαστές; Τις γυναίκες που συμπάσχουν αλλά δεν βοηθούν; Τις μανάδες που συμβουλεύουν “και να φας και κα ‘να σκαμπίλι από τον άντρα σου μην αντιδράς, μην διαλύεις το σπίτι σου!”; Τους πατεράδες που ανακουφίζονται όταν ξεφορτώνονται τα κορίτσια τους με την χαμηλότερη δυνατή προίκα; Τα αφεντικά που ξεχνούν τα CV τους όταν τις προσελάμβαναν και εκθειάζουν πλέον μόνο τα καλλίγραμμα πόδια τους; Τους επιχειρηματίες που τις πληρώνουν λιγότερα από ότι τους άντρες συναδέλφους τους; ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ που αποδέχονται παθητικά τον ρόλο του συμπληρωματικού ανθρώπου;
Βία; Γιατί επικεντρωνόμαστε στην σωματική βία; Δηλαδή εάν τις εκμεταλλευόμασταν σεξουαλικά, εργατικά, συζυγικά, συναδελφικά και οικογενειακά χωρίς βία, αλλά π.χ. με θρησκευτικούς αφορισμούς, με την παράδοση ή με την πλύση εγκεφάλου, θα ήταν διαφορετική η κατάσταση;
Παγκόσμια Ημέρα; Έχουμε μία για τα ζώα που βασανίζονται, μία για τις γυναίκες που υφίστανται βία, μία για τους Ινδιάνους που εκδιώχνονται από τα εδάφη τους και εκατοντάδες άλλες. Είναι η ημέρα της καλής πράξης για τα καημένα: καημένα ζωάκια, καημένες γυναίκες, καημένα ινδιανάκια, και άλλα καημένα.
Ας το πάρουμε απόφαση ότι οι Παγκόσμιες Ημέρες (Γιορτασμός της Νίκης κατά του Φασισμού, Γενέθλια, Αργυροί Γάμοι, Επέτειοι Γέννησης Μεγάλων Ανδρών και Γυναικών κ.λπ.) είναι καλές, πολύ καλές για να μην ξεχνάμε γεγονότα του παρελθόντος, να αναπολούμε κάποια από αυτά και να διδασκόμαστε από άλλα. Τα “υπόλοιπα”, όταν μπαίνουν στο Πάνθεον των Παγκόσμιων Ημερών, είναι για να δίνεται TAVOR στην συνείδησή μας (σαν τα like στο Facebook).
Τα “υπόλοιπα” και στην περίπτωσή μας, η βία κατά των γυναικών, εξαλείφεται (μαζί με άλλα πολλά) όταν, όχι μία μέρα αλλά κάθε μέρα, 365 μέρες τον χρόνο, ασκούμε εμείς επαναστατική βία στην βία. Επαναστατική; Ναι, με παιδεία, με όπλα, με επιστήμη, με το προσωπικό παράδειγμα, με ότι έχουμε:
Όλοι μας. Εξαφανίζουμε την Boko Haram από τον χάρτη που αρπάζει τα κοριτσόπουλα στη ΒΑ Νιγηρία και τα κάνει δοχεία ηδονής των πολεμιστών, αλλά πολεμάμε και την Shell και τους άλλους πετρελαιάδες που γεννάνε τις Boko Haram. Αρνούμαστε το θεϊκό οικογενειακό πρότυπο (στην πλειοψηφία των θρησκειών παγκοσμίως!) όπου ο Θεός είναι πάντα άντρας (ή ο άντρας είναι ο Θεός), ο γιός του Θεού (και όχι κόρη) είναι τουλάχιστον ημίθεος και η μάνα του ημίθεου είναι σχεδόν πάντα θνητή που ο Θεός της έκανε την χάρη να την επιλέξει, φυσικά χωρίς να την ρωτήσει... Κάνουμε απεργία όχι μόνο για οριζόντια αύξηση των μισθών κατά Χ % αλλά και για ίσο μεροκάματο για ίση εργασία, ανεξαρτήτως φύλου.
Οι άντρες. Παντρευόμαστε τον άνθρωπο και όχι την υπηρέτρια – μηχανή του sex – παραμάνα των απογόνων μας και συμπλήρωμα του μισθού μας. Συνειδητοποιούμε ότι η μεγαλύτερη σωματική δύναμή μας δεν είναι δείγμα ανωτερότητας, αλλά κατάλοιπο του παρελθόντος, όταν αυτή ήταν αναγκαία για το χωράφι, το κυνήγι θηραμάτων και τον πόλεμο. Σήμερα, δείγμα ανωτερότητας είναι η Συναισθηματική Νοημοσύνη και δείγμα αποτελεσματικότητας η Ευφυΐα. Αντιλαμβανόμαστε ότι όταν πληρώνουμε λιγότερο την υπάλληλό μας, συνουσιαζόμαστε με “χαμογελαστές” πόρνες και εξασκούμε σωματική βία, απλά είμαστε κλέφτες, βιαστές και τραμπούκοι. Τόσο απλά!
Οι γυναίκες. Κυρίαρχο στον Καπιταλισμό είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, είτε κατουράει όρθια, είτε καθιστά. Ο Καπιταλισμός είναι εξ ορισμού το πισωγύρισμα στην πρωτόγονη εποχή, όπου επικρατούσε ο ισχυρότερος. Μέσα στον Καπιταλισμό εμπεριέχεται όλη η καταπίεση της γυναίκας καθώς ευρίσκεται στο κέντρο του κοινωνικού κανιβαλισμού του εξωφρενικού αυτού οικονομικού συστήματος. Παρ’ όλα αυτά δεν αναγάγουμε το φύλο μας ως κυρίαρχο χαρακτηριστικό του εαυτού μας. Πιο πολλά κοινά σημεία επαφής (έστω κι εάν υφίσταται ενδο-οικογενειακή βία!) έχει η γυναίκα του εκμεταλλευτή με τον τελευταίο, παρά η ίδια με την εργάτρια του άντρα της.
Που κατατάσσεται εκείνη που ενώ αισθάνεται και πιστεύει ότι ανέβηκε στην επαγγελματική ιεραρχία με νύχια και με δόντια σε έναν εχθρικό, ανδρικό κόσμο, απορροφάται από αυτόν και αισθάνεται πιο αρσενικιά και από τους αρσενικούς; Δεν είναι σεξουαλική βία απέναντι στο ίδιο της το φύλο, όταν η υφισταμένη της την εμπιστεύεται ως γυναίκα και της καταγγέλλει την σεξουαλική επίθεση κάποιου αρσενικού αξιωματούχου (σε κάποιο πυλώνα εξουσίας της κοινωνίας μας, δεν έχει σημασία) και εκείνη την συμβουλεύει να σιωπήσει καθώς πάνω απ’ όλα προέχει η φήμη της εταιρείας; Σαν γυναίκες, παλεύουμε για μια κοινωνία που δεν κάθεται ο ένας πάνω στον σβέρκο του αλλουνού, αλλά όλοι δίπλα – δίπλα. Με αυτόν τον τρόπο, εξαφανίζουμε την βεβαιότητα να βρεθούμε στον πάτο της πυραμίδας, λουζόμενες και την καταπίεση του συντρόφου μας, που είναι ο ακριβώς από πάνω μας, σε αυτήν την ισορροπία κοινωνικού, οικονομικού, σωματικού και σεξουαλικού τρόμου.
Η επανάσταση που ονειρεύομαι δεν θα ανατρέψει μόνο τις οικονομικές ανισότητες και τις έμφυλες διαφορές σε επίπεδο Κράτους και οργάνωσης της Κοινωνίας, αλλά και σε επίπεδο καθημερινού ανθρώπου. Σημάδι ενθαρρυντικό; Όταν θα δω στο εμπορικό κέντρο της Αθήνας, προμετωπίδα καταστήματος που θα γράφει φαρδιά – πλατιά, π.χ. “Σχολικά Είδη, Ελένη Παπαδοπούλου και θυγατέρες”…
Πηγή: artinews.gr
Arti News: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου