Αρχοντία Κάτσουρα
Το σπιτάκι από σκούρο γκρι χαρτόνι έχει το σχήμα ανάποδου τραπεζίου και ως εκ τούτου η βάση του είναι στενότερη από το σημείο όπου ακουμπά η στέγη. Η στέγη του είναι δαντελωτή στις άκρες.
Μοιάζει κάπως, λίγο, με τα κεντημένα ακροκέραμα παλαιικών σπιτιών, σαν αυτά που βλέπεις σε πόλεις παλιές, στην Ελλάδα αλλά και στην Ανατολία -κάπως έτσι σκεφτόμουν τα σπίτια στην Καισάρεια όταν ήμουν μικρή. Πάντως την ιδέα μου επαύξησε μια παλιά γειτονιά της Κωνσταντινούπολης, σε χρόνια ενήλικα και λιγότερα αθώα.
Τα παράθυρα, μακρόστενα, κάθετα παραλληλόγραμμα, φτιαγμένα από σκούρα μπλε σκληρή ζελατίνη, λίγο τσακισμένη, αλλά θαλερή ακόμα.
Ολο το «οίκημα» είναι βουτηγμένο σε κόλλα -ένα λεπτό στρώμα- και πασπαλισμένο με ασημόσκονη, χοντρή, παλαιάς κοπής, σαν αυτές που βάζουν τα παιδάκια του νηπιαγωγείου στις χειροτεχνίες τους. Ισως κάποτε, όταν ήταν αυτή η γυαλιστερή σκόνη νέα να θύμιζε φρεσκοστρωμένο χιόνι, αφράτο και αστραφτερό. Α, ναι, και λίγες κόκκινες ζωγραφιές, σε σχήμα χιονονιφάδας, πάνω στους τοίχους.
Το σπιτάκι του Αϊ-Βασίλη. Ετσι το λέμε.
Είναι το πιο παλιό χριστουγεννιάτικο στολίδι που βρίσκεται πάνω στο δέντρο. Κατά πάσα πιθανότητα και το πιο ταπεινό.
Εχει χάσει κάθε αίγλη από τα χρόνια της δόξας του, πίσω στη δεκαετία του 1950 - ναι, τότε. Το στολίδι ήρθε μετά στο σπίτι μαζί με τη μάνα μου νύφη, όταν παντρεύτηκε. Το σπιτάκι του Αϊ-Βασίλη το έλεγαν κι εκείνη με τα αδέλφια της, μικρά παιδιά τότε. Αν την ρωτήσεις, δεν θυμάται πώς το πήραν, αν το αγόρασαν ή αν ήταν δώρο.
Οταν το βάζεις πάνω στο δέντρο -δεν υπάρχει πια τρόπος να το κρεμάσεις, έχει σπάσει και χαθεί το κορδονάκι του και δεν παίρνει άλλο- το κρύβεις λίγο. Αλλωστε χάνεται μπροστά στα φωτεινά και χρωματιστά παιχνίδια, σκέφτεσαι ότι μπορεί να παραξενευτούν όσοι το δουν εκεί - κάποιοι άλλοι ίσως να το είχαν πετάξει. Οχι εμείς.
Τώρα ξέμεινε σε μένα. Το στόλισα και φέτος, εκεί ψηλά, λίγο κάτω από την κορυφή του δέντρου και έβαλα πίσω του ένα φωτάκι. Πολύ μου αρέσει ο κάπως παγωμένος τρόπος που διαθλά το φως όταν το κοιτάζεις βράδυ, με τα υπόλοιπα φώτα σβηστά - είναι πολύ μικρό, λίγο μεγαλύτερο από σπιρτόκουτο, και δεν φαίνεται αν δεν το ψάξεις.
Αλλά έτσι δεν γίνεται με τα πραγματικά πολύτιμα; Θέλουν υπομονή και ταλέντο για να τα δεις, πόσο μάλλον να τα κατακτήσεις.
Οταν ήμουν παιδί, μαζί με τα αδέλφια μου παίζαμε με τα χριστουγεννιάτικα στολίδια. Το παιχνίδι «βρες την μπάλα». Καθόμασταν μακριά, διαλέγαμε σιωπηρά ένα στολίδι και αφήναμε τους άλλους να μαντέψουν ποιο ήταν.
Είχαν δικαίωμα σε τρεις ερωτήσεις. Π.χ. Είναι κόκκινο; Είναι στρογγυλό; Είναι μικρό ή μεγάλο; Οι απαντήσεις έπρεπε να είναι ειλικρινείς. Κέρδιζε όποιος έβρισκε μια μπάλα ή όποιος κατόρθωνε να διαλέξει κάτι που οι άλλοι δεν βρήκαν. Ε, όταν έβαζα το σπιτάκι -δεν ξέρω τι έκανα- η πρώτη ερώτηση ήταν: Είναι το σπιτάκι του Αϊ-Βασίλη;
Παράξενη γιορτή τα Χριστούγεννα, ακόμη και για τους ορθολογιστές. Εχουν τον τρόπο να σου βγάζουν αισθήματα που συνήθως κοιμούνται. Σαν αυτό το χάρτινο σπιτάκι με την ασημόσκονη και τα παράθυρα από ζελατίνη. Ολη η παιδικότητά σου εκτινάσσεται και ενώ το γύρω όλον έχει μείνει επί της ουσίας ίδιο και απαράλλαχτο, ένα ζιζάνιο ελπίδας και χαράς αναμεμειγμένης με λύπη τρυπώνει από τις χαραμάδες.
Και να, εκεί που δεν έχεις, θέλεις να δώσεις. Ο,τι υπάρχει διαθέσιμο, έστω και μικρό. Θα ήθελες και να πάρεις κάτι, επίσης μικρό, μηδαμινό. Ετσι για το καλό.
Μόνο που πολλές φορές σε πικραίνει να είναι η δύναμή σου μικρή και να μην μπορείς να εξαλείψεις αυτά που πληγώνουν τον κόσμο, έστω για τους δικούς σου ανθρώπους. Κι ας μην είναι τόσο σημαντικά, και ας ανήκεις στους τυχερούς που έχεις να φας κι έχεις μια στέγη πάνω από το κεφάλι σου.
Πηγή: efsyn.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Το σπιτάκι από σκούρο γκρι χαρτόνι έχει το σχήμα ανάποδου τραπεζίου και ως εκ τούτου η βάση του είναι στενότερη από το σημείο όπου ακουμπά η στέγη. Η στέγη του είναι δαντελωτή στις άκρες.
Μοιάζει κάπως, λίγο, με τα κεντημένα ακροκέραμα παλαιικών σπιτιών, σαν αυτά που βλέπεις σε πόλεις παλιές, στην Ελλάδα αλλά και στην Ανατολία -κάπως έτσι σκεφτόμουν τα σπίτια στην Καισάρεια όταν ήμουν μικρή. Πάντως την ιδέα μου επαύξησε μια παλιά γειτονιά της Κωνσταντινούπολης, σε χρόνια ενήλικα και λιγότερα αθώα.
Τα παράθυρα, μακρόστενα, κάθετα παραλληλόγραμμα, φτιαγμένα από σκούρα μπλε σκληρή ζελατίνη, λίγο τσακισμένη, αλλά θαλερή ακόμα.
Ολο το «οίκημα» είναι βουτηγμένο σε κόλλα -ένα λεπτό στρώμα- και πασπαλισμένο με ασημόσκονη, χοντρή, παλαιάς κοπής, σαν αυτές που βάζουν τα παιδάκια του νηπιαγωγείου στις χειροτεχνίες τους. Ισως κάποτε, όταν ήταν αυτή η γυαλιστερή σκόνη νέα να θύμιζε φρεσκοστρωμένο χιόνι, αφράτο και αστραφτερό. Α, ναι, και λίγες κόκκινες ζωγραφιές, σε σχήμα χιονονιφάδας, πάνω στους τοίχους.
Το σπιτάκι του Αϊ-Βασίλη. Ετσι το λέμε.
Είναι το πιο παλιό χριστουγεννιάτικο στολίδι που βρίσκεται πάνω στο δέντρο. Κατά πάσα πιθανότητα και το πιο ταπεινό.
Εχει χάσει κάθε αίγλη από τα χρόνια της δόξας του, πίσω στη δεκαετία του 1950 - ναι, τότε. Το στολίδι ήρθε μετά στο σπίτι μαζί με τη μάνα μου νύφη, όταν παντρεύτηκε. Το σπιτάκι του Αϊ-Βασίλη το έλεγαν κι εκείνη με τα αδέλφια της, μικρά παιδιά τότε. Αν την ρωτήσεις, δεν θυμάται πώς το πήραν, αν το αγόρασαν ή αν ήταν δώρο.
Οταν το βάζεις πάνω στο δέντρο -δεν υπάρχει πια τρόπος να το κρεμάσεις, έχει σπάσει και χαθεί το κορδονάκι του και δεν παίρνει άλλο- το κρύβεις λίγο. Αλλωστε χάνεται μπροστά στα φωτεινά και χρωματιστά παιχνίδια, σκέφτεσαι ότι μπορεί να παραξενευτούν όσοι το δουν εκεί - κάποιοι άλλοι ίσως να το είχαν πετάξει. Οχι εμείς.
Τώρα ξέμεινε σε μένα. Το στόλισα και φέτος, εκεί ψηλά, λίγο κάτω από την κορυφή του δέντρου και έβαλα πίσω του ένα φωτάκι. Πολύ μου αρέσει ο κάπως παγωμένος τρόπος που διαθλά το φως όταν το κοιτάζεις βράδυ, με τα υπόλοιπα φώτα σβηστά - είναι πολύ μικρό, λίγο μεγαλύτερο από σπιρτόκουτο, και δεν φαίνεται αν δεν το ψάξεις.
Αλλά έτσι δεν γίνεται με τα πραγματικά πολύτιμα; Θέλουν υπομονή και ταλέντο για να τα δεις, πόσο μάλλον να τα κατακτήσεις.
Οταν ήμουν παιδί, μαζί με τα αδέλφια μου παίζαμε με τα χριστουγεννιάτικα στολίδια. Το παιχνίδι «βρες την μπάλα». Καθόμασταν μακριά, διαλέγαμε σιωπηρά ένα στολίδι και αφήναμε τους άλλους να μαντέψουν ποιο ήταν.
Είχαν δικαίωμα σε τρεις ερωτήσεις. Π.χ. Είναι κόκκινο; Είναι στρογγυλό; Είναι μικρό ή μεγάλο; Οι απαντήσεις έπρεπε να είναι ειλικρινείς. Κέρδιζε όποιος έβρισκε μια μπάλα ή όποιος κατόρθωνε να διαλέξει κάτι που οι άλλοι δεν βρήκαν. Ε, όταν έβαζα το σπιτάκι -δεν ξέρω τι έκανα- η πρώτη ερώτηση ήταν: Είναι το σπιτάκι του Αϊ-Βασίλη;
Παράξενη γιορτή τα Χριστούγεννα, ακόμη και για τους ορθολογιστές. Εχουν τον τρόπο να σου βγάζουν αισθήματα που συνήθως κοιμούνται. Σαν αυτό το χάρτινο σπιτάκι με την ασημόσκονη και τα παράθυρα από ζελατίνη. Ολη η παιδικότητά σου εκτινάσσεται και ενώ το γύρω όλον έχει μείνει επί της ουσίας ίδιο και απαράλλαχτο, ένα ζιζάνιο ελπίδας και χαράς αναμεμειγμένης με λύπη τρυπώνει από τις χαραμάδες.
Και να, εκεί που δεν έχεις, θέλεις να δώσεις. Ο,τι υπάρχει διαθέσιμο, έστω και μικρό. Θα ήθελες και να πάρεις κάτι, επίσης μικρό, μηδαμινό. Ετσι για το καλό.
Μόνο που πολλές φορές σε πικραίνει να είναι η δύναμή σου μικρή και να μην μπορείς να εξαλείψεις αυτά που πληγώνουν τον κόσμο, έστω για τους δικούς σου ανθρώπους. Κι ας μην είναι τόσο σημαντικά, και ας ανήκεις στους τυχερούς που έχεις να φας κι έχεις μια στέγη πάνω από το κεφάλι σου.
Πηγή: efsyn.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου