Κυριακή Μπεϊόγλου
Στη γωνιά του γραφείου μας, στο πρώτο ράφι κάθε ντουλάπας, στο βάθος βάθος μιας τσάντας, κοιμάται συνήθως ο Θεός των μικρών πραγμάτων. Εχει τη μορφή εκείνων των αντικειμένων που αγαπάμε πιο πολύ.
Μια παλιά κούπα του καφέ, ένα τρύπιο μακό, ένα μισοφαγωμένο μολύβι, ένα κασκόλ πλεγμένο από χέρι αγαπημένο, ένα φούτερ που δεν μας κάνει τώρα, ένας αναπτήρας που δεν ανάβει πια και λέει πάνω «I LOVE…», κι άλλα μικρά και «ασήμαντα» για τους άλλους πράγματα.
Είναι αυτά τα χιλιοχρησιμοποιημένα μικρά αντικείμενα που δεν αποχωριζόμαστε, παρά τα πολλά καινούργια που έχουμε βάλει δίπλα τους. Στην ξεθωριασμένη αυτή κούπα ο καφές είναι πάντα πιο νόστιμος. Επειτα από μια δύσκολη μέρα, το χέρι μας θα διαλέξει το παλιό μακό. Στην παγωνιά, έχουμε πάντα γύρω από τον λαιμό το αγαπημένο μας κασκόλ, έξω αλλά και μέσα στο σπίτι.
Στο πρώτο κρύο βράδυ του χειμώνα, με όλα αυτά που συμβαίνουν έξω να μας φοβίζουν, τα βλέφαρά μας κλείνουν πιο εύκολα όταν είμαστε στη ζεστή και ασφαλή αγκαλιά του πολυφορεμένου μας φούτερ. «Γιατί δεν το πετάς αυτό το μολυβάκι; Ελιωσε!» με ρωτούν καμιά φορά.
Δίκιο έχουν, μα εγώ το παίρνω γρήγορα από τα χέρια τους και το βάζω σε θέση περίοπτη και συγκεκριμένη γιατί έχει γίνει πια τόσο μικρό που φοβάμαι μην το χάσω.
Η Αρουντάτι Ρόι, συγγραφέας του βραβευμένου βιβλίου «Ο Θεός των μικρών πραγμάτων» -από το οποίο δανείστηκα τον τίτλο- όταν ρωτήθηκε σε μια συνέντευξη: «Μα ποιος είναι ο Θεός των μικρών πραγμάτων;» είχε απαντήσει: «Ο Θεός των μικρών πραγμάτων είναι η ανάποδη πλευρά αυτού που νομίζουμε ότι είναι ο Θεός.
Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο Θεός είναι κάτι πολύ μεγάλο, έχουν στο μυαλό τους έναν Θεό εξουσιαστή, ενώ ο Θεός των μικρών πραγμάτων δεν έχει εξουσία. Είναι η φύση, η γη, τα καθημερινά πράγματα, όλα αυτά που ενώνονται και συναντούν την Ιστορία».
Τα πάντα γύρω μας αλλάζουν πολύ γρήγορα. Εικόνες, ιδέες, προφίλ, πόλεις και γειτονιές, και τόσα άλλα που μαθαίνουμε ή δεν μαθαίνουμε. Μαζί τους αλλάζουμε κι εμείς. Μα κάτι ασήμαντο που κρατάμε ακόμη, ένα παλιό αντικείμενο από μια περίοδο της ζωής μας που μοιραστήκαμε μαζί του, έχει κάτι από μας. Στα μικρά «δικά μας» πράγματα βρίσκεται ένα κομμάτι από τον εαυτό μας. Ισως το πιο αληθινό.
Μετουσιώθηκε σ’ αυτά τα καθημερινά αντικείμενα. Στη διάρκεια των πολλών χρόνων που είμαστε μαζί, σε κάποιες πολύτιμες στιγμές, μας συντρόφευσαν και από τότε έγιναν οι πιο καλοί μας «φίλοι».
Οι «φίλοι», η ζεστασιά και η οικειότητα που αναζητούμε για να νιώσουμε λίγο καλύτερα. Κι ας λένε οι άλλοι ότι πρέπει να τα πετάξουμε, να τα αντικαταστήσουμε με άλλα πιο όμορφα, πιο καινούργια, πιο «καλά». Κάπου υπάρχουν κρυμμένα και τα δικά τους μικρά, παλιά, πολύτιμα πράγματα.
Πηγή: efsyn.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Στη γωνιά του γραφείου μας, στο πρώτο ράφι κάθε ντουλάπας, στο βάθος βάθος μιας τσάντας, κοιμάται συνήθως ο Θεός των μικρών πραγμάτων. Εχει τη μορφή εκείνων των αντικειμένων που αγαπάμε πιο πολύ.
Μια παλιά κούπα του καφέ, ένα τρύπιο μακό, ένα μισοφαγωμένο μολύβι, ένα κασκόλ πλεγμένο από χέρι αγαπημένο, ένα φούτερ που δεν μας κάνει τώρα, ένας αναπτήρας που δεν ανάβει πια και λέει πάνω «I LOVE…», κι άλλα μικρά και «ασήμαντα» για τους άλλους πράγματα.
Είναι αυτά τα χιλιοχρησιμοποιημένα μικρά αντικείμενα που δεν αποχωριζόμαστε, παρά τα πολλά καινούργια που έχουμε βάλει δίπλα τους. Στην ξεθωριασμένη αυτή κούπα ο καφές είναι πάντα πιο νόστιμος. Επειτα από μια δύσκολη μέρα, το χέρι μας θα διαλέξει το παλιό μακό. Στην παγωνιά, έχουμε πάντα γύρω από τον λαιμό το αγαπημένο μας κασκόλ, έξω αλλά και μέσα στο σπίτι.
Στο πρώτο κρύο βράδυ του χειμώνα, με όλα αυτά που συμβαίνουν έξω να μας φοβίζουν, τα βλέφαρά μας κλείνουν πιο εύκολα όταν είμαστε στη ζεστή και ασφαλή αγκαλιά του πολυφορεμένου μας φούτερ. «Γιατί δεν το πετάς αυτό το μολυβάκι; Ελιωσε!» με ρωτούν καμιά φορά.
Δίκιο έχουν, μα εγώ το παίρνω γρήγορα από τα χέρια τους και το βάζω σε θέση περίοπτη και συγκεκριμένη γιατί έχει γίνει πια τόσο μικρό που φοβάμαι μην το χάσω.
Η Αρουντάτι Ρόι, συγγραφέας του βραβευμένου βιβλίου «Ο Θεός των μικρών πραγμάτων» -από το οποίο δανείστηκα τον τίτλο- όταν ρωτήθηκε σε μια συνέντευξη: «Μα ποιος είναι ο Θεός των μικρών πραγμάτων;» είχε απαντήσει: «Ο Θεός των μικρών πραγμάτων είναι η ανάποδη πλευρά αυτού που νομίζουμε ότι είναι ο Θεός.
Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο Θεός είναι κάτι πολύ μεγάλο, έχουν στο μυαλό τους έναν Θεό εξουσιαστή, ενώ ο Θεός των μικρών πραγμάτων δεν έχει εξουσία. Είναι η φύση, η γη, τα καθημερινά πράγματα, όλα αυτά που ενώνονται και συναντούν την Ιστορία».
Τα πάντα γύρω μας αλλάζουν πολύ γρήγορα. Εικόνες, ιδέες, προφίλ, πόλεις και γειτονιές, και τόσα άλλα που μαθαίνουμε ή δεν μαθαίνουμε. Μαζί τους αλλάζουμε κι εμείς. Μα κάτι ασήμαντο που κρατάμε ακόμη, ένα παλιό αντικείμενο από μια περίοδο της ζωής μας που μοιραστήκαμε μαζί του, έχει κάτι από μας. Στα μικρά «δικά μας» πράγματα βρίσκεται ένα κομμάτι από τον εαυτό μας. Ισως το πιο αληθινό.
Μετουσιώθηκε σ’ αυτά τα καθημερινά αντικείμενα. Στη διάρκεια των πολλών χρόνων που είμαστε μαζί, σε κάποιες πολύτιμες στιγμές, μας συντρόφευσαν και από τότε έγιναν οι πιο καλοί μας «φίλοι».
Οι «φίλοι», η ζεστασιά και η οικειότητα που αναζητούμε για να νιώσουμε λίγο καλύτερα. Κι ας λένε οι άλλοι ότι πρέπει να τα πετάξουμε, να τα αντικαταστήσουμε με άλλα πιο όμορφα, πιο καινούργια, πιο «καλά». Κάπου υπάρχουν κρυμμένα και τα δικά τους μικρά, παλιά, πολύτιμα πράγματα.
Πηγή: efsyn.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου