Αλέξανδρος Αρδαβάνης
Η ολιγομάθεια οδηγεί συχνά σε αμετροέπεια. Ο σκιτσογράφος της εκ πρώτης όψεως ευρηματικής αυτής γελοιογραφίας («ο Σύριζα στην απεργία της Πέμπτης») «αυθωρεί και παραχρήμα» εισέρχεται αυτοπροσώπως βαθέως στο φάσμα του γελοίου όταν συγχέει τη «διπολική διαταραχή» με τον διχασμό προσωπικότητας ή έστω την εσωτερική σύγκρουση που συχνά οδηγεί σε υστερικόμορφες αντιδράσεις… Προφανώς εντυπωσιάστηκε από το δίλεκτον «διπολική διαταραχή» και το κοτσάρισε άνευ ετέρας. Ζητώ εκ των προτέρων την επιείκεια όσων ψυχιάτρων διαβάσουν αυτήν την πολύ χονδροειδή περιγραφή ενός ολιγομαθεστάτου της ψυχιατρικής, όπως ο γράφων.
Πάντως, οι εντυπωσιασθέντες από την προσπάθεια του γελοιογράφου να εντυπωσιάσει, κοινοποιώντας ασμένως την γελοιογραφία του τον ακολούθησαν και στην περιπλάνησή του στο πεδίο της αυτογελοιοποίησης. Δυστυχώς, η υπαρκτή ουσία του συλλογισμού του σκιτσογράφου αναλύεται σε δάκρυα∙ επειδή όντως οι οπαδοί, ιδιαίτερα οι ενεργοί, ενός σχηματισμού που ασκεί πολιτική ευρίσκονται συχνά σε σύγκρουση συμφερόντων ή συναισθημάτων με την ηγεσία τους. Πάντοτε και παντού, σε όλο το φάσμα απόψεων.
Η αντίδραση στον εκάστοτε υπαγορεύοντα είναι φυσική για όσους σκέπτονται λίγο πέρα από το καθημερινό σιτηρέσιο και την ατομική επιβίωση. Είναι όπως η -υγιής- αντίδραση κάθε κανονικού ανθρώπου στην υπαγόρευση κανόνων Υγείας και Μακροημέρευσης από γιατρούς και επιδημιολόγους. Αυτές οι συγκρούσεις, αυθόρμητες ή στημένες, οδηγούν την Ιστορία στα απρόβλεπτα μονοπάτια ή τις λεωφόρους όπου κινείται ερήμην μας.
Δυστυχώς, η ολιγομάθεια κατατρύχει μεγάλο τμήμα των ανθρωπίνων κοινωνιών το οποίο παραμένει διαχρονικά και διηπειρωτικά σταθερό -σχετικά ανατρέξτε στα ενδιαφέροντα εγχειρίδια του Ε. Λεμπέση «η τεραστία σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω», του C. Cipolla «δοκίμιο περί ανθρώπινης βλακείας» και άλλων τινών.
Η αγένεια των ολιγομαθών φέρνει κάτι από φλέμα φυματικού. Ταλαντεύτηκα πολύ αν άξιζε να σχολιάσω καν την ανάρτηση του διαδικτυακού φίλου στον τοίχο μου. Τελικά κατέληξα στο ακόλουθο.
«Είμαι στη διαδήλωση, δε θα μπορέσω να έρθω»… Ο μεγαλοδιευθυντής του «άθλιου ΕΣΥ» στο κινητό… Ναι, αυτός που έβριζε τους αναρχοαυτόνομους, τους κομμουνιστές κλπ που κλείνουν τους δρόμους, διαταράσσοντες την κοινωνική ηρεμία και παραγωγικότητα. Έκπληξη; Καμμία! Ήταν μαζί με άλλους καμπόσους και στην αντιδιαδήλωση των «μένουμ’ ευρώπη»… Και τώρα στην ενιαία διαδήλωση όλων -ναιναίκων και οχιτών- ενάντια στον Αρμαγεδώνα του Ασφαλιστικού -πάλι καμμία έκπληξη! Έχουν κοινά συμφέροντα…
Εργάτες, γραβάτες και μικρο/μεγαλοαστοί…Εμπρός όλοι μαζί! Ημιαπασχολούμενοι, άνεργοι, πολυθεσίτες και αθεσίτες, βιομήχανοι χρεωκοπημένοι και εργάτες απολυμένοι, μεγαλογιατροί και γιατροί με μπλοκάκι, αγρότες και φοιτητές, αριστεροί, δεξιοί και οι αιώνιοι ενδιάμεσοι… Φασίστες και αντιφασίστες, αποφασισμένοι και αναποφάσιστοι…
Μια σύμπνοια θαυμαστή στους δρόμους για το δίκιο τους… -ποιων άραγε;
Ζητούμενο το δίκιο, ζητούμενη η σύμπνοια· ποιων, από ποιους;
Η σύγχυση των «υλικών» προάγει την ομογενοποίηση σε χυλό στη χύτρα ταχύτητας των ηγεμόνων, αφανών και εμφανών…
Ισχυρίζομαι -όχι σήμερα αλλά από τα χρόνια της όποιας ωριμότητας- πως ο γιατρός του Δημόσιου Τομέα, Νοσοκομείου ή Κέντρου Υγείας δε δικαιούται να απεργεί. Και αν δικαιούται, δε μπορεί. Έστω στρεφόμενος έτσι εναντίον των συμφερόντων του κλάδου του και μεσοπρόθεσμα εναντίον των ασθενών. Προτιμά τη διαρκή -μεσοπρόθεσμη- αδικοπραξία από την στιγμιαία -αυτήν απέναντι στον λαβωμένο και αναγκεμένο που έχει σήμερα εμπρός του.
Ο γιατρός δεν είναι πολιτικός· είναι γιατρός.
Και πολίτης· εννοείται.
Είναι θέμα ρόλων και συνείδησής τους.
Επιβιβάζομαι στο απεργοθραυστικό…
* Γραμμένο πριν ένα χρόνο
Πηγή: presspublica.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Η ολιγομάθεια οδηγεί συχνά σε αμετροέπεια. Ο σκιτσογράφος της εκ πρώτης όψεως ευρηματικής αυτής γελοιογραφίας («ο Σύριζα στην απεργία της Πέμπτης») «αυθωρεί και παραχρήμα» εισέρχεται αυτοπροσώπως βαθέως στο φάσμα του γελοίου όταν συγχέει τη «διπολική διαταραχή» με τον διχασμό προσωπικότητας ή έστω την εσωτερική σύγκρουση που συχνά οδηγεί σε υστερικόμορφες αντιδράσεις… Προφανώς εντυπωσιάστηκε από το δίλεκτον «διπολική διαταραχή» και το κοτσάρισε άνευ ετέρας. Ζητώ εκ των προτέρων την επιείκεια όσων ψυχιάτρων διαβάσουν αυτήν την πολύ χονδροειδή περιγραφή ενός ολιγομαθεστάτου της ψυχιατρικής, όπως ο γράφων.
Πάντως, οι εντυπωσιασθέντες από την προσπάθεια του γελοιογράφου να εντυπωσιάσει, κοινοποιώντας ασμένως την γελοιογραφία του τον ακολούθησαν και στην περιπλάνησή του στο πεδίο της αυτογελοιοποίησης. Δυστυχώς, η υπαρκτή ουσία του συλλογισμού του σκιτσογράφου αναλύεται σε δάκρυα∙ επειδή όντως οι οπαδοί, ιδιαίτερα οι ενεργοί, ενός σχηματισμού που ασκεί πολιτική ευρίσκονται συχνά σε σύγκρουση συμφερόντων ή συναισθημάτων με την ηγεσία τους. Πάντοτε και παντού, σε όλο το φάσμα απόψεων.
Η αντίδραση στον εκάστοτε υπαγορεύοντα είναι φυσική για όσους σκέπτονται λίγο πέρα από το καθημερινό σιτηρέσιο και την ατομική επιβίωση. Είναι όπως η -υγιής- αντίδραση κάθε κανονικού ανθρώπου στην υπαγόρευση κανόνων Υγείας και Μακροημέρευσης από γιατρούς και επιδημιολόγους. Αυτές οι συγκρούσεις, αυθόρμητες ή στημένες, οδηγούν την Ιστορία στα απρόβλεπτα μονοπάτια ή τις λεωφόρους όπου κινείται ερήμην μας.
Δυστυχώς, η ολιγομάθεια κατατρύχει μεγάλο τμήμα των ανθρωπίνων κοινωνιών το οποίο παραμένει διαχρονικά και διηπειρωτικά σταθερό -σχετικά ανατρέξτε στα ενδιαφέροντα εγχειρίδια του Ε. Λεμπέση «η τεραστία σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω», του C. Cipolla «δοκίμιο περί ανθρώπινης βλακείας» και άλλων τινών.
Η αγένεια των ολιγομαθών φέρνει κάτι από φλέμα φυματικού. Ταλαντεύτηκα πολύ αν άξιζε να σχολιάσω καν την ανάρτηση του διαδικτυακού φίλου στον τοίχο μου. Τελικά κατέληξα στο ακόλουθο.
«Είμαι στη διαδήλωση, δε θα μπορέσω να έρθω»… Ο μεγαλοδιευθυντής του «άθλιου ΕΣΥ» στο κινητό… Ναι, αυτός που έβριζε τους αναρχοαυτόνομους, τους κομμουνιστές κλπ που κλείνουν τους δρόμους, διαταράσσοντες την κοινωνική ηρεμία και παραγωγικότητα. Έκπληξη; Καμμία! Ήταν μαζί με άλλους καμπόσους και στην αντιδιαδήλωση των «μένουμ’ ευρώπη»… Και τώρα στην ενιαία διαδήλωση όλων -ναιναίκων και οχιτών- ενάντια στον Αρμαγεδώνα του Ασφαλιστικού -πάλι καμμία έκπληξη! Έχουν κοινά συμφέροντα…
Εργάτες, γραβάτες και μικρο/μεγαλοαστοί…Εμπρός όλοι μαζί! Ημιαπασχολούμενοι, άνεργοι, πολυθεσίτες και αθεσίτες, βιομήχανοι χρεωκοπημένοι και εργάτες απολυμένοι, μεγαλογιατροί και γιατροί με μπλοκάκι, αγρότες και φοιτητές, αριστεροί, δεξιοί και οι αιώνιοι ενδιάμεσοι… Φασίστες και αντιφασίστες, αποφασισμένοι και αναποφάσιστοι…
Μια σύμπνοια θαυμαστή στους δρόμους για το δίκιο τους… -ποιων άραγε;
Ζητούμενο το δίκιο, ζητούμενη η σύμπνοια· ποιων, από ποιους;
Η σύγχυση των «υλικών» προάγει την ομογενοποίηση σε χυλό στη χύτρα ταχύτητας των ηγεμόνων, αφανών και εμφανών…
Ισχυρίζομαι -όχι σήμερα αλλά από τα χρόνια της όποιας ωριμότητας- πως ο γιατρός του Δημόσιου Τομέα, Νοσοκομείου ή Κέντρου Υγείας δε δικαιούται να απεργεί. Και αν δικαιούται, δε μπορεί. Έστω στρεφόμενος έτσι εναντίον των συμφερόντων του κλάδου του και μεσοπρόθεσμα εναντίον των ασθενών. Προτιμά τη διαρκή -μεσοπρόθεσμη- αδικοπραξία από την στιγμιαία -αυτήν απέναντι στον λαβωμένο και αναγκεμένο που έχει σήμερα εμπρός του.
Ο γιατρός δεν είναι πολιτικός· είναι γιατρός.
Και πολίτης· εννοείται.
Είναι θέμα ρόλων και συνείδησής τους.
Επιβιβάζομαι στο απεργοθραυστικό…
* Γραμμένο πριν ένα χρόνο
Πηγή: presspublica.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου