Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης
Τις πιο δύσκολες στιγμές της μέρας. Όταν η πίεση χτυπάει κόκκινο. Από το ένα και το άλλο και το τρίτο. Νιώθω μια ατέλειωτη στρατιά από μυρμήγκια να λυμαίνεται το κορμί μου. Από τον τράχηλο, πίσω στην ωμοπλάτη μέχρι χαμηλά τη μέση.
Και έτσι όπως παραλύω ανίκανος για οτιδήποτε νιώθω ένα κομμάτι ξύλο. Σαν ξερό κούτσουρο. Ό,τι απέμεινε από κείνη την έρμη τη βαλανιδιά. Θαρρώ ότι διακρίνονται ακόμη κάποια υπολείμματα από τις ρίζες της. Και ας έχουνε περάσει κάμποσες δεκαετίες από τότες.
Όταν μικρό παιδί το βράδυ της Ανάστασης. Φοράω τα καλά μου. Κι είμαι με τους φίλους μου. Έχουμε πάρει το Άγιο Φως με τις λαμπάδες. Καίμε μυρμήγκια πάνω στον κορμό μιας τεράστιας βαλανιδιάς.
Με το «Χριστός Ανέστη» αρπάζουν τα ξερόφυλλα. Λαμπαδιάζει ολόκληρο το δέντρο.
Στέκονται εκστασιασμένοι οι πιστοί. Τέτοιο πυροτέχνημα δεν ματαείδαν μουρμουράνε μεταξύ τους. Αλλά από τότε με περπατάνε τα μυρμήγκια.
Υποθέτω ότι ψάχνουν ακόμη τη βαλανιδιά τους.
Πηγή: artinews.gr
Arti News: Επιλογές
Τις πιο δύσκολες στιγμές της μέρας. Όταν η πίεση χτυπάει κόκκινο. Από το ένα και το άλλο και το τρίτο. Νιώθω μια ατέλειωτη στρατιά από μυρμήγκια να λυμαίνεται το κορμί μου. Από τον τράχηλο, πίσω στην ωμοπλάτη μέχρι χαμηλά τη μέση.
Και έτσι όπως παραλύω ανίκανος για οτιδήποτε νιώθω ένα κομμάτι ξύλο. Σαν ξερό κούτσουρο. Ό,τι απέμεινε από κείνη την έρμη τη βαλανιδιά. Θαρρώ ότι διακρίνονται ακόμη κάποια υπολείμματα από τις ρίζες της. Και ας έχουνε περάσει κάμποσες δεκαετίες από τότες.
Όταν μικρό παιδί το βράδυ της Ανάστασης. Φοράω τα καλά μου. Κι είμαι με τους φίλους μου. Έχουμε πάρει το Άγιο Φως με τις λαμπάδες. Καίμε μυρμήγκια πάνω στον κορμό μιας τεράστιας βαλανιδιάς.
Με το «Χριστός Ανέστη» αρπάζουν τα ξερόφυλλα. Λαμπαδιάζει ολόκληρο το δέντρο.
Στέκονται εκστασιασμένοι οι πιστοί. Τέτοιο πυροτέχνημα δεν ματαείδαν μουρμουράνε μεταξύ τους. Αλλά από τότε με περπατάνε τα μυρμήγκια.
Υποθέτω ότι ψάχνουν ακόμη τη βαλανιδιά τους.
Πηγή: artinews.gr
Arti News: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου