Τρίτη 9 Μαΐου 2017

Η παγίδα της δίωξης κατά της Σώτης Τριανταφύλλου

Γιώργος X. Παπασωτηρίου


Διαφωνώ με την Σώτη Τριανταφύλλου, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να πω ότι οι ιδέες και αντιλήψεις, όποιες κι αν είναι, δεν μπορούν να ελέγχονται στα δικαστήρια και από τους εισαγγελείς, ούτε από κήνσορες κάποιων περίεργων ΜΚΟ και Παρατηρητηρίων, αλλά στους δημόσιους χώρους. Εκεί στο δημόσιο χώρο γίνεται ο διάλογος και η αντιπαράθεση.

Θα συμφωνούσα με την Σώτη Τριανταφύλλου, αν έλεγε ότι όλες οι θρησκείες έχουν ένα πυρήνα αβυσσαλέου μίσους για τον Άλλο, όπως η χριστιανική θρησκεία για τους «Αμαληκίτες» (Αγάπα τον πλησίον… πλην των Αμαληκιτών). Γιατί η χριστιανική θρησκεία όταν ήταν υπόθεση των «κάτω» ήταν η αλληλεγγύη στις κατακόμβες των πρωτοχριστιανών. Αλλά στη συνέχεια, όταν έγινε εξουσία, φόρεσε την πανοπλία του σταυροφόρου κατακτητή, την αισθήτα του ιεροεξεταστή και το ράσο του ιεραπόστολου-προπομπού των αποικιοκρατών. Συνιστά, λοιπόν, μεροληψία ο περιορισμός του «μίσους» μόνο στο Ισλάμ.

Ναι, η Σώτη Τριανταφύλλου, που γνωρίζω, δεν μπορεί να είναι «ρατσίστρια» (σ.σ. όχι επειδή δεν ταυτίζω τη θρησκεία με τη φυλή. Ο "ρατσισμός" παρά την αναφορά στη ράτσα συνδέεται, πλέον, στον κοινό νου και με την όποια ιδιαιτερότητα και διαφορετικότητα του Άλλου και δη με την "ξενοφοβία"). Αλλά και «ρατσίστρια» να είναι (ή ακόμη και "ισλαμοφοβική" ή "ξενοφοβική"), η αντιπαράθεση μαζί της δεν είναι δυνατόν να γίνει στα δικαστήρια-Εκτός κι αν δεν υπάρχει πλέον ο δημοκρατικός δημόσιος χώρος και έχει αντικατασταθεί από τις αίθουσες των δικαστηρίων. Αυτό, όμως, είναι άκρως επικίνδυνο.

Κάποιοι αντιτείνουν ότι υπάρχουν και οι νόμοι. Αλίμονο αν οι νόμοι ελέγχουν τις ιδέες και τις αντιλήψεις, δηλαδή τα όρια της ανεκτικότητας. Ούτε, επιπροσθέτως, το όριο της ανεκτικότητας μπορεί να είναι η άποψη της πλειονότητας.

Στην αστική δημοκρατία, η πλειοψηφία κάνει χάρη (με την «έννοια της παροχής αδείας») στη μειοψηφία υπό τον όρο ότι η μειονότητα δεν θα υπερβαίνει το «όριο ανοχής». Αλλά ποιος ή ποια «αυθεντία» θέτει τα όρια της ανοχής, αυτού που πρέπει να αποδεχθούμε και αυτού που δεν πρέπει; Η ερωτηματοθεσία αφ’ εαυτής φανερώνει ότι η ανεκτικότητα (εφ’ όσον εφαρμόζεται εντός ενός ορίου) εμπεριέχει και τη μη ανεκτικότητα. «Σήμερα» σύμφωνα με τον Χάμπερμας, «βρίσκουμε αυτό το παράδοξο στην αντίληψη της «αμυντικής δημοκρατίας», σύμφωνα με την οποία οι δημοκρατικές ελευθερίες του πολίτη περιορίζονται από την πρακτική των εχθρών της δημοκρατίας» (σ.σ. δηλαδή τους τρομοκράτες, τους φασίστες ή τους ρατσιστές). Άρα, καμμία ελευθερία για τους εχθρούς της ελευθερίας. Αυτό είναι το όριο της σημερινής ανεκτικότητας της αστικής δημοκρατίας. Αλλά με αυτό το παράδειγμα ο Χάμπερμας θέλει να δείξει ότι «η παντελής αποδόμηση της έννοιας της ανεκτικότητας οδηγεί σε παγίδα». Κι αυτό γιατί, όπως είπαμε, σε μία δημοκρατία «κανείς δεν έχει το προνόμιο να χαράζει τα όρια της ανεκτικότητας μόνο από την οπτική γωνία των εκάστοτε δικών του αξιολογικών τοποθετήσεων».

Σε κάθε περίπτωση, σήμερα τα όρια της ανεκτικότητας καθορίζονται με βάση τους κοινούς αξιολογικούς προσανατολισμούς που βρίσκουν την έκφρασή τους στο Σύνταγμα. Αλλά τι σημαίνει κοινοί προσανατολισμοί, αν όχι οι προσανατολισμοί της πλειονότητας; Αυτό δεν το αγγίζει ο Χάμπερμας αρκούμενος στην «ιδιάζουσα ανακλαστικότητα» του Συντάγματος. Συνεπώς, τα όρια ακόμη και η υπέρβασή τους («ειρηνική ανυπακοή») καθορίζονται από το Σύνταγμα με ό,τι αυτό σημαίνει (δηλαδή την αποτύπωση ενός συγκεκριμένου συσχετισμού δυνάμεων). Σ’ αυτή την κατεύθυνση το Σύνταγμα ανέχεται ακόμη και τους αντιπάλους της δημοκρατίας (όπως τους βλέπει η πλειοψηφία), οι οποίοι αύριο θα μπορούσαν να αποδειχθούν οι πραγματικοί φίλοι της. Εδώ ο λόγος είναι για τη σημερινή μειοψηφική αντίληψη η οποία αύριο θα μπορούσε να γίνει πλειοψηφική.

Να προσθέσω, τέλος, την απάντηση του υποδιοικητή Μάρκος στην ερώτηση του Μονταλμπάν για το πως αντιμετωπίζουν οι Ζαπατίστας τους φασίστες; Έλεγε ο πρώην υποδιοικητής, «Τους έχουμε ανάμεσά μας, τους μιλάμε και προσπαθούμε να τους πείσουμε, γιατί είναι σαν και μας». Αυτή είναι η δημοκρατία που διακρίνεται απολύτως από το φασισμό στην πράξη. Υπ' αυτή την οπτική, διαφωνώ κάθετα με την Σώτη Τριανταφύλλου, αλλά θα υπερασπίζομαι πάντα το δικαίωμά της να λέει τη γνώμη της, στην οποία θα αντιπαρατίθεμαι ιδεολογικά στους δημόσιους χώρους. Κάποιοι άλλοι προτείνουν «εκτέλεση για παραδειγματισμό»! Οι τελευταίοι είναι οι πιο επικίνδυνοι…

Πηγή: artinews.gr



Arti News: Επιλογές




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου