Του Κώστα Γιαννιώτη
Η επέλαση των πεινασμένων για καρέκλα λιμοκοντόρων, που έχουν την αδιαντροπιά να αυτοαποκαλούνται... «αριστεροί» βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη κι εσύ με ρωτάς... «γιατί δεν δείχνω αισιοδοξία»!
Να σου απαντήσω!
Δεν είμαι αισιόδοξος, γιατί...
Αυτοί δεν ήρθαν για να μιμηθούν τους προηγούμενους, στο προσκύνημα των κατακτητών!
Ήρθαν για να δώσουν μαθήματα στους προηγούμενους, για το πώς μπορείς να φτάσεις μια ολόκληρη κοινωνία στα έσχατα σημεία της εξαθλίωσης, χωρίς να ανοίξει μύτη!
Πώς να γυρίσεις το ρολόι της ιστορίας, έναν αιώνα πίσω!
Ήρθαν για να ολοκληρώσουν και να τελειώσουν... τη δουλειά, το πείραμα!
Και μέχρι στιγμής το πετυχαίνουν!
Το πετυχαίνουν γιατί υπάρχουν, ακόμα, πολλοί σαν εσένα που... είναι αισιόδοξοι!
Το πετυχαίνουν γιατί υπάρχουν πολλοί σαν εσένα, που αντιμετωπίζουν τη ληστοκρατία, τους σερίφηδες και τους σύγχρονους σαράφηδες των «αγορών» σαν φυσικό φαινόμενο!
Σαν... μπόρα που ήρθε και θα περάσει, «αρκεί να κρατήσουμε γερά τώρα που είναι στο φόρτε της»!
Το πετυχαίνουν γιατί δεν αντιλαμβάνεσαι ότι δεν ήρθε ακόμα το... «φόρτε» τους!
Όταν το καταλάβεις θα είσαι, ήδη, ξοφλημένος, με δυο μπαγάζια στο ένα χέρι και το παιδί σου στο άλλο, σαν το μοναδικό σου βιος!
Όταν το καταλάβεις, ίσως –τότε- βάλεις το ρημάδι να δουλέψει, ίσως –τότε- βάλεις τα γεγονότα, που ζεις σήμερα, σε μια σειρά και ανακαλύψεις την αιτία που βρέθηκες απόκληρος στους πέντε δρόμους.
Ίσως τότε ανακαλύψεις ότι όταν το πανηγύρι ξεκινούσε, εσύ έλεγες... «ευτυχώς, δεν με ακουμπάει εμένα»!
Ίσως τότε ανακαλύψεις ότι τα κουπόνια, τα συσσίτια και τα επιδόματα... αλληλεγγύης τα ετοίμαζαν για σένα, πριν καταργήσουν κάθε μισθό και κάθε σύνταξη!
Εσύ είχες «λίπος» και μια δουλίτσα και τα κουτσοκατάφερνες!
Γυρνούσες από τη δουλειά, που σου την έκαναν... δουλεία, αλλά ας ήταν καλά η... κυρά που σε περίμενε με ανοιχτή αγκαλιά, κάνοντάς σε να ξεχνιέσαι!
(Θυμάσαι που της περιέγραφες το δράμα... «του φουκαρά του γείτονα που αφού τον απέλυσαν, ξέμεινε ανήμπορος να τα βγάλει πέρα με το στεγαστικό δάνειο της τράπεζας»;)
Ούτε καν περνούσε από το ρημάδι σου ότι ο γείτονάς σου ήταν ο καθρέφτης του δικού σου αύριο!
Ας ήταν καλά τα τούρκικα σήριαλ, το «Survivοr» και η γυναικούλα σου, που σε έκαναν και ξεχνιόσουν!
Κι έβρισκες παρηγοριά και δικαιολογία στο... «όλοι το ίδιο είναι»!
Και μπερδευόσουν με κάτι άλλους που φώναζαν ότι είναι οι γνήσιοι αριστεροί, βάζοντας πρώτη προτεραιότητα... «να φύγουν οι γιαλαντζί αριστεροί, να γιγαντωθεί η πραγματική αριστερά, να ωριμάσουν οι συνθήκες, για να δούμε άσπρη μέρα»!
Εσύ όμως δεν ήσουν αριστερός και δεν είχες σκοπό να γίνεις, ντε και καλά!
Δεν σε απασχολούσε το «αυριανό» πολιτικό σύστημα και η ωρίμανση των... συνθηκών!
Εσύ ήθελες να φύγει η... «μπόρα», οι τρόικες, τα μνημόνια, να αρχίσει να κινείται η αγορά και να ανοίξουν δουλειές! Πραγματικές δουλειές! Μετά... βλέπαμε!
Και δεν άκουγες πολλούς να μιλούν τη γλώσσα σου!
Εδώ σου δίνω δίκιο!
Όμως, αδερφέ, δεν έψαξες.
Δε ρώτησες.
Δε χτύπησες την πόρτα του γείτονα, να πιείτε ένα ποτήρι και να τα πείτε!
Κρύφτηκες πίσω από την τηλεόραση και στην αγκαλιά της αγαπημένης σου!
Κι άφησες τη ΧΑ, να... «καθαρίσει» για λογαριασμό σου! Να «καθαρίσουν» για λογαριασμό σου αυτοί που αύριο θα είναι οι μπράβοι του καθεστώτος!
Έτσι γεννιέται και θεριεύει ο εφιάλτης!
Ένας εφιάλτης που θα σε πάρει μαζί του, να σε μεταφέρει σε άλλες εποχές!
Σε εποχές που «δούλευαν» ήλιο με ήλιο, για ένα κομμάτι ψωμί και κοιμούνταν σε παραπήγματα της εταιρίας, αγκαλιά με τους αρουραίους, την αρρώστια και το θάνατο!
Τον εφιάλτη τον έζησαν στο Λάντλοου του Κολοράντο, στα ανθρακωρυχεία του Ροκφέλερ!
(Όταν οι 11.000 απεργοί του Λάντλοου αναγκάστηκαν να πάρουν τα όπλα, για να υπερασπιστούν τις οικογένειές τους από τους μπράβους του Ροκφέλερ.)
Tον Απρίλη του 1914, στο Λάντλοου της πολιτείας του Κολοράντο οι ανθρακωρύχοι και εργαζόμενοι στην εταιρία Colorado Fuel and Iron Company, ιδιοκτησίας Ροκφέλερ μετρούσαν ήδη επτά μήνες απεργιακών κινητοποιήσεων. Από τις αρχές του 1913 το συνδικάτο United Mine Workers, προσπαθεί να οργανώσει τους –περίπου-11.000 εργάτες.
Οι περισσότεροι ήταν μετανάστες από τη Νότια Ευρώπη και τα Βαλκάνια και εργάστηκαν στη βάση μιας νέας "εργασιακής σχέσης", της "επί συμβάσει δουλείας" (indentured servitude).
Ζούσαν και εργάζονταν σε συνθήκες βιομηχανικής δουλείας, σε πόλεις γκέτο, χωρίς περίθαλψη ενώ ανήκαν εξολοκλήρου στην εταιρία της οικογένειας Ροκφέλερ αφού ακόμα και η αμοιβή που λάμβαναν ως μισθό, αποτελούνταν από κουπόνια (τα λεγόμενα scrip) τα οποία οι εργαζόμενοι ήταν υποχρεωμένοι να εξαργυρώσουν στις επιχειρήσεις τις εταιρίας. Ο θάνατος ενός εργάτη δε σήμαινε τίποτα και φυσικά δεν ανέκοπτε την παραγωγική διαδικασία!
Αυτόν τον εφιάλτη σου ετοιμάζουν!
Σύντομα, θα σου χτυπήσει την πόρτα!
Πριν του ανοίξεις, πρόλαβε να μιλήσεις με το γείτονά σου, το φίλο σου, το συγγενή σου, το συνάδελφό σου, τον..., τον..., χωρίς να τους ρωτήσεις αν είναι «αριστεροί», «δεξιοί», πράσινοι, κίτρινοι, ροζ ή μπλε!
Ρώτα τους μόνο αν αγαπούν την οικογένειά τους και τον τόπο τους!
Μόνο αυτό! Αν σου πουν, ναι... δώστε τα χέρια και ετοιμαστείτε να τους διώξετε από τον τόπο!
Άλλη λύση δεν έχεις!
Πηγή: dromosanoixtos.gr
Κώστας Γιαννιώτης: Σχετικά με τον συντάκτη
Η επέλαση των πεινασμένων για καρέκλα λιμοκοντόρων, που έχουν την αδιαντροπιά να αυτοαποκαλούνται... «αριστεροί» βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη κι εσύ με ρωτάς... «γιατί δεν δείχνω αισιοδοξία»!
Να σου απαντήσω!
Δεν είμαι αισιόδοξος, γιατί...
Αυτοί δεν ήρθαν για να μιμηθούν τους προηγούμενους, στο προσκύνημα των κατακτητών!
Ήρθαν για να δώσουν μαθήματα στους προηγούμενους, για το πώς μπορείς να φτάσεις μια ολόκληρη κοινωνία στα έσχατα σημεία της εξαθλίωσης, χωρίς να ανοίξει μύτη!
Πώς να γυρίσεις το ρολόι της ιστορίας, έναν αιώνα πίσω!
Ήρθαν για να ολοκληρώσουν και να τελειώσουν... τη δουλειά, το πείραμα!
Και μέχρι στιγμής το πετυχαίνουν!
Το πετυχαίνουν γιατί υπάρχουν, ακόμα, πολλοί σαν εσένα που... είναι αισιόδοξοι!
Το πετυχαίνουν γιατί υπάρχουν πολλοί σαν εσένα, που αντιμετωπίζουν τη ληστοκρατία, τους σερίφηδες και τους σύγχρονους σαράφηδες των «αγορών» σαν φυσικό φαινόμενο!
Σαν... μπόρα που ήρθε και θα περάσει, «αρκεί να κρατήσουμε γερά τώρα που είναι στο φόρτε της»!
Το πετυχαίνουν γιατί δεν αντιλαμβάνεσαι ότι δεν ήρθε ακόμα το... «φόρτε» τους!
Όταν το καταλάβεις θα είσαι, ήδη, ξοφλημένος, με δυο μπαγάζια στο ένα χέρι και το παιδί σου στο άλλο, σαν το μοναδικό σου βιος!
Όταν το καταλάβεις, ίσως –τότε- βάλεις το ρημάδι να δουλέψει, ίσως –τότε- βάλεις τα γεγονότα, που ζεις σήμερα, σε μια σειρά και ανακαλύψεις την αιτία που βρέθηκες απόκληρος στους πέντε δρόμους.
Ίσως τότε ανακαλύψεις ότι όταν το πανηγύρι ξεκινούσε, εσύ έλεγες... «ευτυχώς, δεν με ακουμπάει εμένα»!
Ίσως τότε ανακαλύψεις ότι τα κουπόνια, τα συσσίτια και τα επιδόματα... αλληλεγγύης τα ετοίμαζαν για σένα, πριν καταργήσουν κάθε μισθό και κάθε σύνταξη!
Εσύ είχες «λίπος» και μια δουλίτσα και τα κουτσοκατάφερνες!
Γυρνούσες από τη δουλειά, που σου την έκαναν... δουλεία, αλλά ας ήταν καλά η... κυρά που σε περίμενε με ανοιχτή αγκαλιά, κάνοντάς σε να ξεχνιέσαι!
(Θυμάσαι που της περιέγραφες το δράμα... «του φουκαρά του γείτονα που αφού τον απέλυσαν, ξέμεινε ανήμπορος να τα βγάλει πέρα με το στεγαστικό δάνειο της τράπεζας»;)
Ούτε καν περνούσε από το ρημάδι σου ότι ο γείτονάς σου ήταν ο καθρέφτης του δικού σου αύριο!
Ας ήταν καλά τα τούρκικα σήριαλ, το «Survivοr» και η γυναικούλα σου, που σε έκαναν και ξεχνιόσουν!
Κι έβρισκες παρηγοριά και δικαιολογία στο... «όλοι το ίδιο είναι»!
Και μπερδευόσουν με κάτι άλλους που φώναζαν ότι είναι οι γνήσιοι αριστεροί, βάζοντας πρώτη προτεραιότητα... «να φύγουν οι γιαλαντζί αριστεροί, να γιγαντωθεί η πραγματική αριστερά, να ωριμάσουν οι συνθήκες, για να δούμε άσπρη μέρα»!
Εσύ όμως δεν ήσουν αριστερός και δεν είχες σκοπό να γίνεις, ντε και καλά!
Δεν σε απασχολούσε το «αυριανό» πολιτικό σύστημα και η ωρίμανση των... συνθηκών!
Εσύ ήθελες να φύγει η... «μπόρα», οι τρόικες, τα μνημόνια, να αρχίσει να κινείται η αγορά και να ανοίξουν δουλειές! Πραγματικές δουλειές! Μετά... βλέπαμε!
Και δεν άκουγες πολλούς να μιλούν τη γλώσσα σου!
Εδώ σου δίνω δίκιο!
Όμως, αδερφέ, δεν έψαξες.
Δε ρώτησες.
Δε χτύπησες την πόρτα του γείτονα, να πιείτε ένα ποτήρι και να τα πείτε!
Κρύφτηκες πίσω από την τηλεόραση και στην αγκαλιά της αγαπημένης σου!
Κι άφησες τη ΧΑ, να... «καθαρίσει» για λογαριασμό σου! Να «καθαρίσουν» για λογαριασμό σου αυτοί που αύριο θα είναι οι μπράβοι του καθεστώτος!
Έτσι γεννιέται και θεριεύει ο εφιάλτης!
Ένας εφιάλτης που θα σε πάρει μαζί του, να σε μεταφέρει σε άλλες εποχές!
Σε εποχές που «δούλευαν» ήλιο με ήλιο, για ένα κομμάτι ψωμί και κοιμούνταν σε παραπήγματα της εταιρίας, αγκαλιά με τους αρουραίους, την αρρώστια και το θάνατο!
(Όταν οι 11.000 απεργοί του Λάντλοου αναγκάστηκαν να πάρουν τα όπλα, για να υπερασπιστούν τις οικογένειές τους από τους μπράβους του Ροκφέλερ.)
Tον Απρίλη του 1914, στο Λάντλοου της πολιτείας του Κολοράντο οι ανθρακωρύχοι και εργαζόμενοι στην εταιρία Colorado Fuel and Iron Company, ιδιοκτησίας Ροκφέλερ μετρούσαν ήδη επτά μήνες απεργιακών κινητοποιήσεων. Από τις αρχές του 1913 το συνδικάτο United Mine Workers, προσπαθεί να οργανώσει τους –περίπου-11.000 εργάτες.
Οι περισσότεροι ήταν μετανάστες από τη Νότια Ευρώπη και τα Βαλκάνια και εργάστηκαν στη βάση μιας νέας "εργασιακής σχέσης", της "επί συμβάσει δουλείας" (indentured servitude).
Ζούσαν και εργάζονταν σε συνθήκες βιομηχανικής δουλείας, σε πόλεις γκέτο, χωρίς περίθαλψη ενώ ανήκαν εξολοκλήρου στην εταιρία της οικογένειας Ροκφέλερ αφού ακόμα και η αμοιβή που λάμβαναν ως μισθό, αποτελούνταν από κουπόνια (τα λεγόμενα scrip) τα οποία οι εργαζόμενοι ήταν υποχρεωμένοι να εξαργυρώσουν στις επιχειρήσεις τις εταιρίας. Ο θάνατος ενός εργάτη δε σήμαινε τίποτα και φυσικά δεν ανέκοπτε την παραγωγική διαδικασία!
Αυτόν τον εφιάλτη σου ετοιμάζουν!
Σύντομα, θα σου χτυπήσει την πόρτα!
Πριν του ανοίξεις, πρόλαβε να μιλήσεις με το γείτονά σου, το φίλο σου, το συγγενή σου, το συνάδελφό σου, τον..., τον..., χωρίς να τους ρωτήσεις αν είναι «αριστεροί», «δεξιοί», πράσινοι, κίτρινοι, ροζ ή μπλε!
Ρώτα τους μόνο αν αγαπούν την οικογένειά τους και τον τόπο τους!
Μόνο αυτό! Αν σου πουν, ναι... δώστε τα χέρια και ετοιμαστείτε να τους διώξετε από τον τόπο!
Άλλη λύση δεν έχεις!
Πηγή: dromosanoixtos.gr
Κώστας Γιαννιώτης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου