Στέφανος Μαντζαρίδης
Δεν θα μπορούσα να φανταστώ πιο εύστοχο τίτλο από εκείνον που κυκλοφόρησε την Τρίτη η ''Εφημερίδα των Συντακτών'' Ναι, επιτέλους ο κόσμος μας αλλάζει. Και γι αυτό δεν χρειάζεται να τρομάζει κανένας πραγματικός άνθρωπος.
Γίνεται λιγάκι πιο πολύχρωμος, λιγάκι πιο ευρύχωρος για να χωράει περισσότερους ανθρώπους στην αγκαλιά του...
Στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού... Αυτά όμως από τη μια πλευρά. Γιατί αν κοιτάξει κανείς από την άλλη, τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να γεμίσει η ψυχή του με οργή και αηδία, όλες αυτές τις μέρες της συζήτησης στη Βουλή για την αλλαγή της ταυτότητας φύλου. Δεν μπορώ πια να πιστέψω πόσο έχει διαβρωθεί η κοινωνία μας με τα φασιστικής προέλευσης σκουπίδια...
Το στοιχειώδες και αναφαίρετο δικαίωμα όλων των ανθρώπων να αυτοπροσδιορίζονται όπως εκείνοι νιώθουν έγινε στόχος κάθε μισάνθρωπου.
Τα Social Media πλημμύρισαν με οχετούς κάθε μορφής χυδαιότητας, λες και ο καθένας έβγαζε με λύσσα πάνω στο πληκτρολόγιο του κάθε απωθημένο που του έχει αφήσει η παιδική του ηλικία. Λογοπαίγνια βγαλμένα από βόθρο, αστειάκια που ούτε ο Χίτλερ δεν θα χαμογελούσε καν με αυτά, στοχοποίηση ανθρώπων, άγριες λεκτικές (ελπίζω τουλάχιστον να ήταν μόνο τέτοιες..) επιθέσεις προς κάθε έναν που τολμούσε να εκφέρει διαφορετική άποψη...
Την ίδια στιγμή, στην πάνω πλευρά της Πλατείας Συντάγματος, στην υποτιθέμενη καρδιά της Δημοκρατίας στη χώρα μας, σε prime time τηλεοπτική μετάδοση, κραυγές και τσιρίδες, σεξισμός που αλληλοσυμπληρωνόταν με μπόλικες δόσεις ρατσισμού, απειλές, λεκτικοί τραμπουκισμοί να εισβάλουν με τον χυδαιότερο τρόπο σε κάθε σπίτι της επικράτειας που είχε τη φαεινή ιδέα να παρακολουθήσει τη συζήτηση για την ψήφιση του Νομοσχεδίου για το δικαίωμα στην επιλογή της ταυτότητας φύλου.
Μέχρι και οι εξωγήινοι επιστρατεύτηκαν από τον Πρόεδρο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης για να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα...
Και κερασάκι στην τούρτα, πάνω στο άσπρο άλογο της, ντυμένη με τα χρυσά και τα πολύτιμα πετράδια της, η εκκλησία με τους εκπροσώπους της να στριμώχνονται ποιος θα αποδειχτεί ο πιο χυδαίος. Ένας θεσμός που έχει καταντήσει συνώνυμο της διαφθοράς και της σαπίλας, κατάλοιπο κάποιων άλλων εποχών όπου οι άνθρωποι καίγονταν στην πυρά και βασανίζονταν στα σκοτεινά μπουντρούμια των μοναστηριών να πρωτοστατεί στη μισαλλοδοξία και το δηλητήριο...
Μισάνθρωποι, κρυμμένοι πίσω από τα χρυσοποίκιλτα άμφια τους, στο όνομα μιας θρησκείας που εμπορεύεται εδώ και αιώνες τον ανθρώπινο πόνο και τη δυστυχία και απαιτεί την άβουλη και άνευ όρων υποταγή σε ένα πεπρωμένο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των ισχυρών, να ξερνάνε μίσος και ύβρεις και να στοχοποιούν ανθρώπους που ζούνε βουτηγμένοι στη δυστυχία και την κατακραυγή από τη στιγμή που γεννήθηκαν...
Ο κόσμος μας αλλάζει, μη σας τρομάζει... Όχι ρε σιχαμερά κατάλοιπα μιας άλλης εποχής! Όχι ρε νοσταλγοί του Μεσαίωνα! Ο κόσμος μας αλλάζει! Και δεν μπορείτε πια να κάνετε τίποτα για το σταματήσετε αυτό...
Δεν μπορείτε πια με τίποτα να σταματήσετε τη γέννηση μιας κοινωνίας όπου κάθε άνθρωπος θα έχει το δικαίωμα να πιστεύει σε ότι και όποιον θέλει ή απλά να μην πιστεύει σε τίποτα.
Δεν μπορείτε πια να απαγορεύετε άλλο στον κάθε άνθρωπο να φτιάχνει και να ζει τη ζωή του όπως εκείνος θέλει. Να επιλέγει εκείνος τον άνθρωπο που θα ερωτευτεί, να μεγαλώνει τα παιδιά του με όποιον τρόπο εκείνος επιθυμεί, να ονειρεύεται, να αναπνέει...
Το παιδί που μεγαλώνω, ρε καθάρματα, κανένας σας δεν μπορεί να του κλέψει τα όνειρα. Και θα είμαι ευτυχισμένος μονάχα όταν καταφέρει να αποφασίζει εκείνο για τον τρόπο που θέλει να ζήσει. Ελεύθερο και ανεξάρτητο. Μακριά από σκοταδισμούς και δοξασίες που αιματοκύλισαν άπειρες φορές ως τώρα την ανθρωπότητα.
Ακολουθώντας τις δικές του επιλογές και όχι τα πρέπει και τα θέλω σας...
Δάκρυα δικαίωσης και ανακούφισης... Την ώρα που τα φασιστικά σκουπίδια έβγαζαν για ακόμα μια φορά τα τιποτένια ένστικτα τους πάνω σε άλλους ανθρώπους, πάνω στους αδύναμους, κάποιοι άλλοι άνθρωποι δάκρυζαν από συγκίνηση γιατί πίστεψαν πως κάτι αλλάζει.
Άνθρωποι που υπέστησαν όλη την κακία και δέχτηκαν τη χλεύη μιας ολάκερης κοινωνίας, άνθρωποι που αναγκάστηκαν να φύγουν από τον τόπο που γεννήθηκαν μη μπορώντας να αντέξουν άλλο τη ντροπή και τη βία μιας ολόκληρης πόλης, μπορούν πια να κοιμούνται λιγάκι πιο ήσυχοι.
Άνθρωποι που επιτέλους μπορούν να νιώσουν και πάλι άνθρωποι...
Καλημέρα άνθρωποι, ο κόσμος μας είναι λιγάκι πιο πολύχρωμος κι ανθρώπινος πια...
Ο κόσμος που ονειρευόμαστε τους χωράει όλους τους ανθρώπους, κανένας δεν περισσεύει.
Υ.Γ. Ο τίτλος του κειμένου δημοσιεύτηκε στην ''Εφημερίδα των Συντακτών'' στο φύλλο της Τρίτης 10 Οκτωβρίου 2017, με αφορμή την ψήφιση του Νομοσχεδίου για την ταυτότητα φύλου από την Ελληνική Βουλή. Θεώρησα πως είναι ο καταλληλότερος τίτλος για να περιγράψει εκείνο που συνέβη αυτές τις μέρες...
Πηγή: enfo.gr
Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
 |
| Jonny Goldstein |
Δεν θα μπορούσα να φανταστώ πιο εύστοχο τίτλο από εκείνον που κυκλοφόρησε την Τρίτη η ''Εφημερίδα των Συντακτών'' Ναι, επιτέλους ο κόσμος μας αλλάζει. Και γι αυτό δεν χρειάζεται να τρομάζει κανένας πραγματικός άνθρωπος.
Γίνεται λιγάκι πιο πολύχρωμος, λιγάκι πιο ευρύχωρος για να χωράει περισσότερους ανθρώπους στην αγκαλιά του...
Στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού... Αυτά όμως από τη μια πλευρά. Γιατί αν κοιτάξει κανείς από την άλλη, τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να γεμίσει η ψυχή του με οργή και αηδία, όλες αυτές τις μέρες της συζήτησης στη Βουλή για την αλλαγή της ταυτότητας φύλου. Δεν μπορώ πια να πιστέψω πόσο έχει διαβρωθεί η κοινωνία μας με τα φασιστικής προέλευσης σκουπίδια...
Το στοιχειώδες και αναφαίρετο δικαίωμα όλων των ανθρώπων να αυτοπροσδιορίζονται όπως εκείνοι νιώθουν έγινε στόχος κάθε μισάνθρωπου.
Τα Social Media πλημμύρισαν με οχετούς κάθε μορφής χυδαιότητας, λες και ο καθένας έβγαζε με λύσσα πάνω στο πληκτρολόγιο του κάθε απωθημένο που του έχει αφήσει η παιδική του ηλικία. Λογοπαίγνια βγαλμένα από βόθρο, αστειάκια που ούτε ο Χίτλερ δεν θα χαμογελούσε καν με αυτά, στοχοποίηση ανθρώπων, άγριες λεκτικές (ελπίζω τουλάχιστον να ήταν μόνο τέτοιες..) επιθέσεις προς κάθε έναν που τολμούσε να εκφέρει διαφορετική άποψη...
Την ίδια στιγμή, στην πάνω πλευρά της Πλατείας Συντάγματος, στην υποτιθέμενη καρδιά της Δημοκρατίας στη χώρα μας, σε prime time τηλεοπτική μετάδοση, κραυγές και τσιρίδες, σεξισμός που αλληλοσυμπληρωνόταν με μπόλικες δόσεις ρατσισμού, απειλές, λεκτικοί τραμπουκισμοί να εισβάλουν με τον χυδαιότερο τρόπο σε κάθε σπίτι της επικράτειας που είχε τη φαεινή ιδέα να παρακολουθήσει τη συζήτηση για την ψήφιση του Νομοσχεδίου για το δικαίωμα στην επιλογή της ταυτότητας φύλου.
Μέχρι και οι εξωγήινοι επιστρατεύτηκαν από τον Πρόεδρο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης για να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα...
Και κερασάκι στην τούρτα, πάνω στο άσπρο άλογο της, ντυμένη με τα χρυσά και τα πολύτιμα πετράδια της, η εκκλησία με τους εκπροσώπους της να στριμώχνονται ποιος θα αποδειχτεί ο πιο χυδαίος. Ένας θεσμός που έχει καταντήσει συνώνυμο της διαφθοράς και της σαπίλας, κατάλοιπο κάποιων άλλων εποχών όπου οι άνθρωποι καίγονταν στην πυρά και βασανίζονταν στα σκοτεινά μπουντρούμια των μοναστηριών να πρωτοστατεί στη μισαλλοδοξία και το δηλητήριο...
Μισάνθρωποι, κρυμμένοι πίσω από τα χρυσοποίκιλτα άμφια τους, στο όνομα μιας θρησκείας που εμπορεύεται εδώ και αιώνες τον ανθρώπινο πόνο και τη δυστυχία και απαιτεί την άβουλη και άνευ όρων υποταγή σε ένα πεπρωμένο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των ισχυρών, να ξερνάνε μίσος και ύβρεις και να στοχοποιούν ανθρώπους που ζούνε βουτηγμένοι στη δυστυχία και την κατακραυγή από τη στιγμή που γεννήθηκαν...
Ο κόσμος μας αλλάζει, μη σας τρομάζει... Όχι ρε σιχαμερά κατάλοιπα μιας άλλης εποχής! Όχι ρε νοσταλγοί του Μεσαίωνα! Ο κόσμος μας αλλάζει! Και δεν μπορείτε πια να κάνετε τίποτα για το σταματήσετε αυτό...
Δεν μπορείτε πια με τίποτα να σταματήσετε τη γέννηση μιας κοινωνίας όπου κάθε άνθρωπος θα έχει το δικαίωμα να πιστεύει σε ότι και όποιον θέλει ή απλά να μην πιστεύει σε τίποτα.
Δεν μπορείτε πια να απαγορεύετε άλλο στον κάθε άνθρωπο να φτιάχνει και να ζει τη ζωή του όπως εκείνος θέλει. Να επιλέγει εκείνος τον άνθρωπο που θα ερωτευτεί, να μεγαλώνει τα παιδιά του με όποιον τρόπο εκείνος επιθυμεί, να ονειρεύεται, να αναπνέει...
Το παιδί που μεγαλώνω, ρε καθάρματα, κανένας σας δεν μπορεί να του κλέψει τα όνειρα. Και θα είμαι ευτυχισμένος μονάχα όταν καταφέρει να αποφασίζει εκείνο για τον τρόπο που θέλει να ζήσει. Ελεύθερο και ανεξάρτητο. Μακριά από σκοταδισμούς και δοξασίες που αιματοκύλισαν άπειρες φορές ως τώρα την ανθρωπότητα.
Ακολουθώντας τις δικές του επιλογές και όχι τα πρέπει και τα θέλω σας...
Δάκρυα δικαίωσης και ανακούφισης... Την ώρα που τα φασιστικά σκουπίδια έβγαζαν για ακόμα μια φορά τα τιποτένια ένστικτα τους πάνω σε άλλους ανθρώπους, πάνω στους αδύναμους, κάποιοι άλλοι άνθρωποι δάκρυζαν από συγκίνηση γιατί πίστεψαν πως κάτι αλλάζει.
Άνθρωποι που υπέστησαν όλη την κακία και δέχτηκαν τη χλεύη μιας ολάκερης κοινωνίας, άνθρωποι που αναγκάστηκαν να φύγουν από τον τόπο που γεννήθηκαν μη μπορώντας να αντέξουν άλλο τη ντροπή και τη βία μιας ολόκληρης πόλης, μπορούν πια να κοιμούνται λιγάκι πιο ήσυχοι.
Άνθρωποι που επιτέλους μπορούν να νιώσουν και πάλι άνθρωποι...
Καλημέρα άνθρωποι, ο κόσμος μας είναι λιγάκι πιο πολύχρωμος κι ανθρώπινος πια...
Ο κόσμος που ονειρευόμαστε τους χωράει όλους τους ανθρώπους, κανένας δεν περισσεύει.
 |
| Bravo TV |
Υ.Γ. Ο τίτλος του κειμένου δημοσιεύτηκε στην ''Εφημερίδα των Συντακτών'' στο φύλλο της Τρίτης 10 Οκτωβρίου 2017, με αφορμή την ψήφιση του Νομοσχεδίου για την ταυτότητα φύλου από την Ελληνική Βουλή. Θεώρησα πως είναι ο καταλληλότερος τίτλος για να περιγράψει εκείνο που συνέβη αυτές τις μέρες...
Πηγή: enfo.gr
Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου