Ναταλία Πετρίτη
Στο τέλος της δεκαετίας του 1963 στην Αμερική, οι Beach Boys έπαιζαν στο ραδιόφωνο, ο πόλεμος του Βιετνάμ είχε ξεκινήσει και οι μαθητές των γυμνασίων έκαναν διακοπές Χριστουγέννων. Δύο έφηβοι εκείνη την εποχή όμως σχεδίαζαν ένα πείραμα για το σχολείο τους που θα τραβούσε τότε την προσοχή ολόκληρου του Αμερικανικού έθνους .
Το πείραμα μέχρι τις 8 Ιανουαρίου 1964 είχε τελειώσει. Ο 17χρονος Randy Gardner είχε καταφέρει να μείνει ξύπνιος για 11 ημέρες και 25 λεπτά. Ποιο ήταν όμως το αντικείμενο μελέτης του πειράματος;
Ο Bruce McAllister, μαθητής γυμνασίου, έψαχνε ιδέες για τη διεξαγωγή ενός σχολικού πειράματος. Ο Bruce και ο φίλος του, Randy, αποφάσισαν ότι ήθελαν να ξεπεράσουν το μέχρι τότε παγκόσμιο ρεκόρ στο να παραμένει κανείς ξύπνιος, το οποίο την εποχή εκείνη διατηρούσε ένας DJ από τη Χονολουλού. Ο DJ αυτός είχε καταφέρει να παραμείνει ξύπνιος για 260 ώρες, λίγο λιγότερο δηλαδή από 11 ημέρες.
«Η πρώτη εκδοχή του πειράματος ήταν η διερεύνηση της επίδρασης της αϋπνίας στην παραφυσική ικανότητα του ανθρώπου», εξηγεί ο McAllister στο BBC. «Συνειδητοποιήσαμε ότι δεν μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό και έτσι αποφασίσαμε να διερευνήσουμε την επίδραση της στέρησης του ύπνου αναφορικά με τις γνωστικές μας ικανότητες, σε δραστηριότητες όπως για παράδειγμα η απόδοση στο γήπεδο μπάσκετ».
Τα παιδιά έριξαν ένα νόμισμα για να δουν ποιος θα έμενε ξύπνιος και ο κλήρος έπεσε στο Randy. Μετά από τρεις μέρες αϋπνίας ωστόσο, κατά τη διάρκεια των οποίων ο Bruce τον παρατηρούσε μένοντας και αυτός αναγκαστικά ξύπνιος, άρχισε και ο ίδιος να αδυνατεί να συνεχίσει το πείραμα, αφού είχε διαλείψεις.
Οι έφηβοι συνειδητοποίησαν ότι χρειάζονταν ένα τρίτο άτομο και απευθύνθηκαν στο Joe Marciano για να βοηθήσει. Λίγο μετά ένας ερευνητής ύπνου, ο William Dement από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, ενεπλάκη και αυτός στο πείραμα. Ο Dement είναι πλέον επίτιμος καθηγητής, αλλά ήταν το 1964 που ξεκίνησε την έρευνά του στο νέο πεδίο της επιστήμης του ύπνου. Είχε διαβάσει για το πείραμα σε μια εφημερίδα του Σαν Ντιέγκο και αμέσως ήθελε να εμπλακεί.
«Ήμουν ίσως το μόνο άτομο στον πλανήτη εκείνο το διάστημα που είχε κάνει πράγματι έρευνα στον ύπνο», αναφέρει ο Dement, «οι γονείς του Randy ανησυχούσαν πολύ για το γεγονός ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είναι πραγματικά επιβλαβές γι 'αυτόν». Και αυτό διότι τότε δεν υπήρχε απάντηση στο ερώτημα του αν ήταν εφικτό να πεθάνει κανείς λόγω έλλειψης ύπνου.
Ο Randy όσο έμενε ξύπνιος έπινε αναψυκτικό τύπου κόλα, αλλά δεν κατανάλωνε κανένα άλλο διεγερτικό φάρμακο ή ουσία. Όταν ο William Dement ενεπλάκη στο πείραμα, ο Randy ήταν αισιόδοξος και δεν φαινόταν ιδιαίτερα καταβεβλημένος. Ωστόσο, καθώς οι μέρες περνούσαν, τα πειράματα που έκαναν γι 'αυτόν έφεραν κάποια απροσδόκητα αποτελέσματα.
Δοκίμασαν την αίσθηση της γεύσης, της οσμής και της ακοής και μετά από λίγο άρχισαν να επηρεάζονται οι γνωστικές και αισθητικές ικανότητές του. Ο McAllister θυμάται ότι ο Randy άρχισε να λέει: «Μην με κάνεις να το μυρίσω αυτό, δεν μπορώ να σταματήσω τη μυρωδιά». Αντίθετα όμως, όταν έπαιζε μπάσκετ η επίδοσή του ήταν πολύ καλή. «Είχε πολύ καλή φυσική κατάσταση», λέει ο Dement. Όμως όταν έκλεινε τα μάτια του τον έπαιρνε κατευθείαν ο ύπνος και η νύχτα ήταν πιο δύσκολη καθώς δεν υπήρχε τίποτα να κάνει για να τον κρατήσει ξύπνιο.
Καθώς όλα αυτά συνέβαιναν, η προσοχή από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης άρχισε να αυξάνεται και για ένα σύντομο χρονικό διάστημα το πείραμα των αγοριών έγινε η τρίτη πιο δημοφιλής ιστορία στον αμερικανικό εθνικό τύπο, μετά τη δολοφονία του John F. Kennedy και μια επίσκεψη των Beatles.
Ωστόσο, αντιμετωπίστηκε τότε ως φάρσα. Οι φοιτητές όμως ήταν πολύ σοβαροί ως προς αυτό, με αποτέλεσμα να σπάσουν τελικά το παγκόσμιο ρεκόρ και να τελειώσουν το πείραμα. Όταν συνέβη αυτό, αντί να πέσει για ύπνο, ο Randy μεταφέρθηκε σε ένα νοσοκομείο όπου παρακολουθήθηκαν τα κύματα του εγκεφάλου του. Ο McAllister περιγράφει τι συνέβη τις πρώτες ημέρες μετά το πείραμα: «Την πρώτη νύχτα κοιμήθηκε για 14 ώρες και ξύπνησε μόνο όταν χρειάστηκε να επισκεφθεί την τουαλέτα. Τον πρώτο καιρό ο ύπνος του ήταν κυρίως τύπου REM, κάτι που επέστρεψε όμως σε φυσιολογικά επίπεδα μετά από λίγο καιρό. Μετά απλά συνέχισε να πηγαίνει σχολείο σαν να μη συνέβαινε τίποτα».
Τα αποτελέσματα από το νοσοκομείο εστάλησαν στην Αριζόνα για να εξεταστούν από επιστήμονες. Το συμπέρασμα στο οποίο ήρθαν ήταν ότι όσο καιρό διεξαγόταν το πείραμα, ο εγκέφαλος του Randy ανά σημεία «έπαιρνε έναν υπνάκο». Αυτό σημαίνει ότι κάποιες λειτουργίες του ήταν «ξύπνιες» όσο άλλες «ξεκουράζονταν» εναλλάξ. Για αυτόν είναι λογικό στο πλαίσιο της ανθρώπινης εξέλιξης. «Δεν ήταν ο πρώτος άνθρωπος που είχε χρειαστεί να μείνει ξύπνιος για περισσότερες από μία νύχτες και ο ανθρώπινος εγκέφαλος θα μπορούσε να προσαρμοστεί σε κάτι τέτοιο. Και αυτό θα εξηγούσε γιατί δεν συνέβησαν χειρότερα πράγματα», αναφέρει.
Ανά τα χρόνια πολλά άτομα προσπάθησαν να σπάσουν εκ νέου το ρεκόρ αϋπνίας, αλλά το βιβλίο των Guinness Records σταμάτησε να πιστοποιεί τις προσπάθειες, πιστεύοντας ότι θα μπορούσε να είναι επικίνδυνο για την υγεία των ανθρώπων. Ο Ράντι έμοιαζε να μην παρουσιάζει κακές συνέπειες από τις 11 μέρες του πειράματος, αν και αργότερα ανέφερε ότι υπέφερε για χρόνια από αφόρητη αϋπνία.
Πηγή: tvxs.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Στο τέλος της δεκαετίας του 1963 στην Αμερική, οι Beach Boys έπαιζαν στο ραδιόφωνο, ο πόλεμος του Βιετνάμ είχε ξεκινήσει και οι μαθητές των γυμνασίων έκαναν διακοπές Χριστουγέννων. Δύο έφηβοι εκείνη την εποχή όμως σχεδίαζαν ένα πείραμα για το σχολείο τους που θα τραβούσε τότε την προσοχή ολόκληρου του Αμερικανικού έθνους .
Το πείραμα μέχρι τις 8 Ιανουαρίου 1964 είχε τελειώσει. Ο 17χρονος Randy Gardner είχε καταφέρει να μείνει ξύπνιος για 11 ημέρες και 25 λεπτά. Ποιο ήταν όμως το αντικείμενο μελέτης του πειράματος;
Ο Bruce McAllister, μαθητής γυμνασίου, έψαχνε ιδέες για τη διεξαγωγή ενός σχολικού πειράματος. Ο Bruce και ο φίλος του, Randy, αποφάσισαν ότι ήθελαν να ξεπεράσουν το μέχρι τότε παγκόσμιο ρεκόρ στο να παραμένει κανείς ξύπνιος, το οποίο την εποχή εκείνη διατηρούσε ένας DJ από τη Χονολουλού. Ο DJ αυτός είχε καταφέρει να παραμείνει ξύπνιος για 260 ώρες, λίγο λιγότερο δηλαδή από 11 ημέρες.
«Η πρώτη εκδοχή του πειράματος ήταν η διερεύνηση της επίδρασης της αϋπνίας στην παραφυσική ικανότητα του ανθρώπου», εξηγεί ο McAllister στο BBC. «Συνειδητοποιήσαμε ότι δεν μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό και έτσι αποφασίσαμε να διερευνήσουμε την επίδραση της στέρησης του ύπνου αναφορικά με τις γνωστικές μας ικανότητες, σε δραστηριότητες όπως για παράδειγμα η απόδοση στο γήπεδο μπάσκετ».
Τα παιδιά έριξαν ένα νόμισμα για να δουν ποιος θα έμενε ξύπνιος και ο κλήρος έπεσε στο Randy. Μετά από τρεις μέρες αϋπνίας ωστόσο, κατά τη διάρκεια των οποίων ο Bruce τον παρατηρούσε μένοντας και αυτός αναγκαστικά ξύπνιος, άρχισε και ο ίδιος να αδυνατεί να συνεχίσει το πείραμα, αφού είχε διαλείψεις.
Οι έφηβοι συνειδητοποίησαν ότι χρειάζονταν ένα τρίτο άτομο και απευθύνθηκαν στο Joe Marciano για να βοηθήσει. Λίγο μετά ένας ερευνητής ύπνου, ο William Dement από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, ενεπλάκη και αυτός στο πείραμα. Ο Dement είναι πλέον επίτιμος καθηγητής, αλλά ήταν το 1964 που ξεκίνησε την έρευνά του στο νέο πεδίο της επιστήμης του ύπνου. Είχε διαβάσει για το πείραμα σε μια εφημερίδα του Σαν Ντιέγκο και αμέσως ήθελε να εμπλακεί.
«Ήμουν ίσως το μόνο άτομο στον πλανήτη εκείνο το διάστημα που είχε κάνει πράγματι έρευνα στον ύπνο», αναφέρει ο Dement, «οι γονείς του Randy ανησυχούσαν πολύ για το γεγονός ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είναι πραγματικά επιβλαβές γι 'αυτόν». Και αυτό διότι τότε δεν υπήρχε απάντηση στο ερώτημα του αν ήταν εφικτό να πεθάνει κανείς λόγω έλλειψης ύπνου.
Ο Randy όσο έμενε ξύπνιος έπινε αναψυκτικό τύπου κόλα, αλλά δεν κατανάλωνε κανένα άλλο διεγερτικό φάρμακο ή ουσία. Όταν ο William Dement ενεπλάκη στο πείραμα, ο Randy ήταν αισιόδοξος και δεν φαινόταν ιδιαίτερα καταβεβλημένος. Ωστόσο, καθώς οι μέρες περνούσαν, τα πειράματα που έκαναν γι 'αυτόν έφεραν κάποια απροσδόκητα αποτελέσματα.
Δοκίμασαν την αίσθηση της γεύσης, της οσμής και της ακοής και μετά από λίγο άρχισαν να επηρεάζονται οι γνωστικές και αισθητικές ικανότητές του. Ο McAllister θυμάται ότι ο Randy άρχισε να λέει: «Μην με κάνεις να το μυρίσω αυτό, δεν μπορώ να σταματήσω τη μυρωδιά». Αντίθετα όμως, όταν έπαιζε μπάσκετ η επίδοσή του ήταν πολύ καλή. «Είχε πολύ καλή φυσική κατάσταση», λέει ο Dement. Όμως όταν έκλεινε τα μάτια του τον έπαιρνε κατευθείαν ο ύπνος και η νύχτα ήταν πιο δύσκολη καθώς δεν υπήρχε τίποτα να κάνει για να τον κρατήσει ξύπνιο.
Καθώς όλα αυτά συνέβαιναν, η προσοχή από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης άρχισε να αυξάνεται και για ένα σύντομο χρονικό διάστημα το πείραμα των αγοριών έγινε η τρίτη πιο δημοφιλής ιστορία στον αμερικανικό εθνικό τύπο, μετά τη δολοφονία του John F. Kennedy και μια επίσκεψη των Beatles.
Ωστόσο, αντιμετωπίστηκε τότε ως φάρσα. Οι φοιτητές όμως ήταν πολύ σοβαροί ως προς αυτό, με αποτέλεσμα να σπάσουν τελικά το παγκόσμιο ρεκόρ και να τελειώσουν το πείραμα. Όταν συνέβη αυτό, αντί να πέσει για ύπνο, ο Randy μεταφέρθηκε σε ένα νοσοκομείο όπου παρακολουθήθηκαν τα κύματα του εγκεφάλου του. Ο McAllister περιγράφει τι συνέβη τις πρώτες ημέρες μετά το πείραμα: «Την πρώτη νύχτα κοιμήθηκε για 14 ώρες και ξύπνησε μόνο όταν χρειάστηκε να επισκεφθεί την τουαλέτα. Τον πρώτο καιρό ο ύπνος του ήταν κυρίως τύπου REM, κάτι που επέστρεψε όμως σε φυσιολογικά επίπεδα μετά από λίγο καιρό. Μετά απλά συνέχισε να πηγαίνει σχολείο σαν να μη συνέβαινε τίποτα».
Τα αποτελέσματα από το νοσοκομείο εστάλησαν στην Αριζόνα για να εξεταστούν από επιστήμονες. Το συμπέρασμα στο οποίο ήρθαν ήταν ότι όσο καιρό διεξαγόταν το πείραμα, ο εγκέφαλος του Randy ανά σημεία «έπαιρνε έναν υπνάκο». Αυτό σημαίνει ότι κάποιες λειτουργίες του ήταν «ξύπνιες» όσο άλλες «ξεκουράζονταν» εναλλάξ. Για αυτόν είναι λογικό στο πλαίσιο της ανθρώπινης εξέλιξης. «Δεν ήταν ο πρώτος άνθρωπος που είχε χρειαστεί να μείνει ξύπνιος για περισσότερες από μία νύχτες και ο ανθρώπινος εγκέφαλος θα μπορούσε να προσαρμοστεί σε κάτι τέτοιο. Και αυτό θα εξηγούσε γιατί δεν συνέβησαν χειρότερα πράγματα», αναφέρει.
Ανά τα χρόνια πολλά άτομα προσπάθησαν να σπάσουν εκ νέου το ρεκόρ αϋπνίας, αλλά το βιβλίο των Guinness Records σταμάτησε να πιστοποιεί τις προσπάθειες, πιστεύοντας ότι θα μπορούσε να είναι επικίνδυνο για την υγεία των ανθρώπων. Ο Ράντι έμοιαζε να μην παρουσιάζει κακές συνέπειες από τις 11 μέρες του πειράματος, αν και αργότερα ανέφερε ότι υπέφερε για χρόνια από αφόρητη αϋπνία.
Πηγή: tvxs.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου