Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
Η Ποίηση και η Μουσική, όπως και κάθε μορφή Τέχνης, είναι όντως χωρίς περιορισμούς. Ο κάθε Δημιουργός ταλανίζεται απ' τα βιώματά του, τα οποία αποτυπώνει στα δημιουργήματά του. Τι συμβαίνει ωστόσο όταν το κάθε έργο φεύγει απ' τα χέρια του Δημιουργού και γίνεται ανεξέλεγκτα ερμηνεύσιμο στα μάτια-ώτα του αναγνώστη-θεατή, ο άνθρωπος ως γνωστόν βλέπει κι ακούει αυτό που τον συμφέρει-εξυπηρετεί. Πως τα αυτονόητα μετατρέπονται σε δυσνόητα ή κατά το δοκούν ευνόητα, αφού καπηλεία υφίσταται όταν οι λοιποί σφετερίζονται αυτόν τον υποσυνείδητο-ενσυνείδητο περιορισμό προς υποκίνηση ή ευπείθεια.
Ας πάρουμε έναν τυπικό στίχο του Μπρεχτ και να δούμε τις πλείστες όψεις αναγωγής του…
«Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει».
Αγωνιστή θεωρεί εαυτόν:
-Ο αγρότης που καλλιεργεί με το αλέτρι τον αγρό του.
-Η Πολυεθνική που εμπορεύεται πιστοποιημένους σπόρους και δωροδοκεί τους πολιτικούς για να ψηφίσουν νομολογία-τροπολογία ανάλογη υποχρεωτικής προώθησής τους…
-Ο αρτοποιός που φουρνίζει τα καρβέλια του στον ξυλόφουρνο.
-Η Πολυεθνική που εμπορεύεται τυποποιημένα προϊόντα άρτου ευρείας κατανάλωσης ανά τον Κόσμο και δωροδοκεί τους πολιτικούς για να ψηφίσουν νομολογία-τροπολογία ανάλογη υποχρεωτικής προώθησής τους...
-Ο νοικοκύρης που φυτεύει τον κήπο του για να έχει φρέσκα λαχανικά.
-Η Mosanto που εμπορεύεται τυποποιημένα φυτικά ή μεταλλαγμένα προϊόντα και δωροδοκεί τους πολιτικούς για να ψηφίσουν νομολογία-τροπολογία ανάλογη υποχρεωτικής προώθησής τους με ταυτόχρονη απαγόρευση των λαχανόκηπων...
-Ο πεινασμένος που ζητά πρόσβαση στη σίτιση.
-Οι Τραπεζίτες που ζητούν πρόσβαση στις Εθνικές Οικονομίες και δωροδοκούν τα εξανδραποδισμένα ανδρείκελα της πολιτικής σκηνής για να επιβάλουν νομικό υπόβαθρο υποχρεωτικής προώθησης «διασωστικών μεταρρυθμίσεων»...
-Ο εργαζόμενος του Ιδιωτικού Τομέα που μαχόταν πάντα για περιορισμό της έκθεσής του στα αδυσώπητα νύχια του κανονιστικού πλαισίου της Ελεύθερης Αγοράς.
-Ο εργαζόμενος του Δημοσίου Τομέα που βολευόταν πάντα στον κόρφο του πελατειακού κράτους…
-Ο συνταξιούχος των Βαρέων που βγαίνει στον δρόμο για να μην χάσει το πενιχρό ποσό των 600€ της σύνταξής του.
-Ο συνταξιούχος των ΔΕΚΟ που αυτοανακηρύσσεται «χαμένος» και βγαίνει στον δρόμο για να μην χάσει το «πενιχρό» ποσό των 1500-2000-3000€ της σύνταξής του…
-Ο εργαζόμενος που μάχεται για μείωση της εκμετάλλευσης της υπέρ-εργασίας του.
-Ο συνδικαλιστής που καπηλεύεται τον αγώνα των εργαζομένων προς ίδιον όφελος και διορίζεται σε γραφεία υπουργών…
-Ο φιμωμένος σε δικτατορικά καθεστώτα που θυσιάζει τη ζωή του για την ελευθερία του Λόγου.
-Ο βολεμένος που νομίζει πως Επανάσταση είναι η ανάρτηση της προσωπικής του ζωής στα Μέσα Μαζικής Δικτύωσης…
-Ο αυτόχθονας στα βάθη μιας ζούγκλας που θέτει ασπίδα το σώμα του για να διεκδικήσει την καλύβα του και δεν θέλει εξόν το μικρό αυτό στέγαστρο χωρίς να κουδουνίζει τίποτα περαιτέρω στην ματαιοδοξία του.
-Το ΝΑΤΟ που «μάχεται» για την επέκταση της ομπρέλας, στην επικράτεια της οποίας θα σταθμεύουν ανεμπόδιστα Πυρηνικά Όπλα. Παράδειγμα τρανταχτό η Βάση που επιθυμούν διακαώς οι ΗΠΑ να δημιουργήσουν στην Αλεξανδρούπολη, η οποία συνιστά κομβικό σημείο όσον αφορά στους ενεργειακούς αγωγούς αλλά και καίριο γεωστρατηγικό πόλο έλξης ενδιαφέροντος ως ελεγκτικός παράγοντας στην ευρύτερη περιοχή...
-Ο απλός Πολίτης, ο οποίος γράφει και δημοσιεύει τη γνώση που αποκτά μελετώντας σκληρά με προοπτική την επιτέλεση κοινωνικού έργου και ως σκεπτόμενος επιθυμεί απρόσκοπτη διάχυση της οξυδερκούς διανόησής του, χωρίς να έχει εισπράξει ούτε ένα ευρώ.
-Ο επαγγελματίας Δημοσιογράφος, ο οποίος άγει και φέρει τις μάζες αναπαράγοντας τα κατά συνθήκην ψεύδη που απορρέουν απ’ τους πατριδοκάπηλους πολιτικάντηδες…
-Ο ερευνητής που διαθέτει τον χρόνο-γνώση του στην επίτευξη του άρτιου αποτελέσματος μίας θεραπείας με γνώμονα την επιτέλεση κοινωνικού έργου και σωτηρίας του ατόμου, όπως ο CarlJune, επικεφαλής σε ερευνητική ομάδα ανίχνευσης θεραπείας κατά του καρκίνου. Υποστηρίζει πως δεν του χορηγήθηκε χρηματοδότηση ούτε καν απ’ το «Εθνικό Ινστιτούτο για τον Καρκίνο», παρά μόνο από εισφορές απλών ανθρώπων…
-Ο φαρμακοβιομήχανος που πατεντάρει τα σκευάσματα και ποδηγετεί την παραγωγή γενόσημων. Πρόσφατο παράδειγμα η Novartis, η οποία ιδιοποιήθηκε τον κόπο της ομάδας του CarlJune και εκτόξευσε το κόστος-κέρδος του φαρμάκου σε δυσθεώρητα ύψη για καθαρά κερδοσκοπικούς λόγους. Παραλλήλως βρέθηκε σε δικαστική διαμάχη με την Ινδία, η οποία αποτελεί τον μεγαλύτερο κατασκευαστή γενόσημων φαρμάκων, τα οποία χρησιμοποιούν οι «Γιατροί χωρίς σύνορα» για τις ανάγκες αντιμετώπισης κρουσμάτων ασθενειών σε τριτοκοσμικές χώρες…
-Ο Νομικός που διαρθρώνει ηθικό πεδίο συγκεκριμενοποίησης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, πρεσβεύοντας τη σύμπλευση νομικής νοημοσύνης και συναισθηματικής μέριμνας.
-Το Νομικό κρατικό υπόβαθρο που διατυπώνει αφηρημένες νομικές σχέσεις, οι οποίες δημιουργούν προϋποθέσεις ισότητας ενώπιον του Νόμου αλλά στην ουσία δε αναγνωρίζουν ούτε σέβονται τις ανάγκες-επιθυμίες του Πολίτη. Το τυπικό Δίκαιο αντιμετωπίζει το Άτομο ως μία «Αφηρημένη καθολική έννοια» δια στόματος κυρίου Δουζινά, η οποία γίνεται σεβαστή σχετικά με την υπευθυνότητά της αλλά ποτέ για τη Συνείδησή της…
-Ο αληθινός αριστερόφρων, του οποίου ο βίος είναι διάστικτος από εξορίες-βασανισμούς σε προηγούμενα έτη.
-Ο αριστερίζων, ο οποίος μυημένος στην καλοπέραση του σήμερα, επαίρεται για Αριστερόστροφη Διανόηση, κηλιδώνοντας ταυτοχρόνως αγώνες-θανάτους υπαρκτών ανθρώπων…
-Ο άνεργος που δεν έχει που την κεφαλή κλίναι.
-Ο «καημενούλης» που δεν του πέτυχαν την κόμμωση ή το μανικιούρ.
-Ο ηδονοθήρας που μάχεται για την χειραφέτηση της αυτοπραγμάτωσής του.
-Ο καστανάς στη γωνία του δρόμου που παλεύει για το μεροκάματό του.
-Ο Γλύξμπουργκ που «μάχεται» για την «ιδιοκτησία του» στην Ελλάδα…
Ο καθένας μπορεί άνετα να προβεί σε χρήση αυτού του μικρού κι «άκακου» στίχου: «Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει».
Μια ματιά να ρίξουμε τριγύρω κι είναι πασίδηλη η τάση. Αρκούνται οι άνθρωποι να κάνουν χρήση αποφθεγματική χωρίς να έχουν καν μελετήσει όλο το έργο. Αρέσκονται να ανιχνεύουν τον εαυτό τους στο απόφθεγμα χωρίς η στάση τους να μπορεί να το αποδείξει στο ελάχιστο.
Η Τέχνη νοσεί όχι δια της μη εκπληρώσεως της επαγγελίας του διαφωτιστικού της χαρακτήρα.
Η Τέχνη νοσεί δια της αισχρότερης καπηλείας, στην οποία άκριτα υπόκειται.
Και η αισχρότερη καπηλεία γίνεται πάντα μετά θάνατον... Η Τέχνη νοσεί δια των εκδιδομένων Αυτής…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Η Ποίηση και η Μουσική, όπως και κάθε μορφή Τέχνης, είναι όντως χωρίς περιορισμούς. Ο κάθε Δημιουργός ταλανίζεται απ' τα βιώματά του, τα οποία αποτυπώνει στα δημιουργήματά του. Τι συμβαίνει ωστόσο όταν το κάθε έργο φεύγει απ' τα χέρια του Δημιουργού και γίνεται ανεξέλεγκτα ερμηνεύσιμο στα μάτια-ώτα του αναγνώστη-θεατή, ο άνθρωπος ως γνωστόν βλέπει κι ακούει αυτό που τον συμφέρει-εξυπηρετεί. Πως τα αυτονόητα μετατρέπονται σε δυσνόητα ή κατά το δοκούν ευνόητα, αφού καπηλεία υφίσταται όταν οι λοιποί σφετερίζονται αυτόν τον υποσυνείδητο-ενσυνείδητο περιορισμό προς υποκίνηση ή ευπείθεια.
Ας πάρουμε έναν τυπικό στίχο του Μπρεχτ και να δούμε τις πλείστες όψεις αναγωγής του…
«Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει».
Αγωνιστή θεωρεί εαυτόν:
-Ο αγρότης που καλλιεργεί με το αλέτρι τον αγρό του.
-Η Πολυεθνική που εμπορεύεται πιστοποιημένους σπόρους και δωροδοκεί τους πολιτικούς για να ψηφίσουν νομολογία-τροπολογία ανάλογη υποχρεωτικής προώθησής τους…
-Ο αρτοποιός που φουρνίζει τα καρβέλια του στον ξυλόφουρνο.
-Η Πολυεθνική που εμπορεύεται τυποποιημένα προϊόντα άρτου ευρείας κατανάλωσης ανά τον Κόσμο και δωροδοκεί τους πολιτικούς για να ψηφίσουν νομολογία-τροπολογία ανάλογη υποχρεωτικής προώθησής τους...
-Ο νοικοκύρης που φυτεύει τον κήπο του για να έχει φρέσκα λαχανικά.
-Η Mosanto που εμπορεύεται τυποποιημένα φυτικά ή μεταλλαγμένα προϊόντα και δωροδοκεί τους πολιτικούς για να ψηφίσουν νομολογία-τροπολογία ανάλογη υποχρεωτικής προώθησής τους με ταυτόχρονη απαγόρευση των λαχανόκηπων...
-Ο πεινασμένος που ζητά πρόσβαση στη σίτιση.
-Οι Τραπεζίτες που ζητούν πρόσβαση στις Εθνικές Οικονομίες και δωροδοκούν τα εξανδραποδισμένα ανδρείκελα της πολιτικής σκηνής για να επιβάλουν νομικό υπόβαθρο υποχρεωτικής προώθησης «διασωστικών μεταρρυθμίσεων»...
-Ο εργαζόμενος του Ιδιωτικού Τομέα που μαχόταν πάντα για περιορισμό της έκθεσής του στα αδυσώπητα νύχια του κανονιστικού πλαισίου της Ελεύθερης Αγοράς.
-Ο εργαζόμενος του Δημοσίου Τομέα που βολευόταν πάντα στον κόρφο του πελατειακού κράτους…
-Ο συνταξιούχος των Βαρέων που βγαίνει στον δρόμο για να μην χάσει το πενιχρό ποσό των 600€ της σύνταξής του.
-Ο συνταξιούχος των ΔΕΚΟ που αυτοανακηρύσσεται «χαμένος» και βγαίνει στον δρόμο για να μην χάσει το «πενιχρό» ποσό των 1500-2000-3000€ της σύνταξής του…
-Ο εργαζόμενος που μάχεται για μείωση της εκμετάλλευσης της υπέρ-εργασίας του.
-Ο συνδικαλιστής που καπηλεύεται τον αγώνα των εργαζομένων προς ίδιον όφελος και διορίζεται σε γραφεία υπουργών…
-Ο φιμωμένος σε δικτατορικά καθεστώτα που θυσιάζει τη ζωή του για την ελευθερία του Λόγου.
-Ο βολεμένος που νομίζει πως Επανάσταση είναι η ανάρτηση της προσωπικής του ζωής στα Μέσα Μαζικής Δικτύωσης…
-Ο αυτόχθονας στα βάθη μιας ζούγκλας που θέτει ασπίδα το σώμα του για να διεκδικήσει την καλύβα του και δεν θέλει εξόν το μικρό αυτό στέγαστρο χωρίς να κουδουνίζει τίποτα περαιτέρω στην ματαιοδοξία του.
-Το ΝΑΤΟ που «μάχεται» για την επέκταση της ομπρέλας, στην επικράτεια της οποίας θα σταθμεύουν ανεμπόδιστα Πυρηνικά Όπλα. Παράδειγμα τρανταχτό η Βάση που επιθυμούν διακαώς οι ΗΠΑ να δημιουργήσουν στην Αλεξανδρούπολη, η οποία συνιστά κομβικό σημείο όσον αφορά στους ενεργειακούς αγωγούς αλλά και καίριο γεωστρατηγικό πόλο έλξης ενδιαφέροντος ως ελεγκτικός παράγοντας στην ευρύτερη περιοχή...
-Ο απλός Πολίτης, ο οποίος γράφει και δημοσιεύει τη γνώση που αποκτά μελετώντας σκληρά με προοπτική την επιτέλεση κοινωνικού έργου και ως σκεπτόμενος επιθυμεί απρόσκοπτη διάχυση της οξυδερκούς διανόησής του, χωρίς να έχει εισπράξει ούτε ένα ευρώ.
-Ο επαγγελματίας Δημοσιογράφος, ο οποίος άγει και φέρει τις μάζες αναπαράγοντας τα κατά συνθήκην ψεύδη που απορρέουν απ’ τους πατριδοκάπηλους πολιτικάντηδες…
-Ο ερευνητής που διαθέτει τον χρόνο-γνώση του στην επίτευξη του άρτιου αποτελέσματος μίας θεραπείας με γνώμονα την επιτέλεση κοινωνικού έργου και σωτηρίας του ατόμου, όπως ο CarlJune, επικεφαλής σε ερευνητική ομάδα ανίχνευσης θεραπείας κατά του καρκίνου. Υποστηρίζει πως δεν του χορηγήθηκε χρηματοδότηση ούτε καν απ’ το «Εθνικό Ινστιτούτο για τον Καρκίνο», παρά μόνο από εισφορές απλών ανθρώπων…
-Ο φαρμακοβιομήχανος που πατεντάρει τα σκευάσματα και ποδηγετεί την παραγωγή γενόσημων. Πρόσφατο παράδειγμα η Novartis, η οποία ιδιοποιήθηκε τον κόπο της ομάδας του CarlJune και εκτόξευσε το κόστος-κέρδος του φαρμάκου σε δυσθεώρητα ύψη για καθαρά κερδοσκοπικούς λόγους. Παραλλήλως βρέθηκε σε δικαστική διαμάχη με την Ινδία, η οποία αποτελεί τον μεγαλύτερο κατασκευαστή γενόσημων φαρμάκων, τα οποία χρησιμοποιούν οι «Γιατροί χωρίς σύνορα» για τις ανάγκες αντιμετώπισης κρουσμάτων ασθενειών σε τριτοκοσμικές χώρες…
-Ο Νομικός που διαρθρώνει ηθικό πεδίο συγκεκριμενοποίησης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, πρεσβεύοντας τη σύμπλευση νομικής νοημοσύνης και συναισθηματικής μέριμνας.
-Το Νομικό κρατικό υπόβαθρο που διατυπώνει αφηρημένες νομικές σχέσεις, οι οποίες δημιουργούν προϋποθέσεις ισότητας ενώπιον του Νόμου αλλά στην ουσία δε αναγνωρίζουν ούτε σέβονται τις ανάγκες-επιθυμίες του Πολίτη. Το τυπικό Δίκαιο αντιμετωπίζει το Άτομο ως μία «Αφηρημένη καθολική έννοια» δια στόματος κυρίου Δουζινά, η οποία γίνεται σεβαστή σχετικά με την υπευθυνότητά της αλλά ποτέ για τη Συνείδησή της…
-Ο αληθινός αριστερόφρων, του οποίου ο βίος είναι διάστικτος από εξορίες-βασανισμούς σε προηγούμενα έτη.
-Ο αριστερίζων, ο οποίος μυημένος στην καλοπέραση του σήμερα, επαίρεται για Αριστερόστροφη Διανόηση, κηλιδώνοντας ταυτοχρόνως αγώνες-θανάτους υπαρκτών ανθρώπων…
-Ο άνεργος που δεν έχει που την κεφαλή κλίναι.
-Ο «καημενούλης» που δεν του πέτυχαν την κόμμωση ή το μανικιούρ.
-Ο ηδονοθήρας που μάχεται για την χειραφέτηση της αυτοπραγμάτωσής του.
-Ο καστανάς στη γωνία του δρόμου που παλεύει για το μεροκάματό του.
-Ο Γλύξμπουργκ που «μάχεται» για την «ιδιοκτησία του» στην Ελλάδα…
Ο καθένας μπορεί άνετα να προβεί σε χρήση αυτού του μικρού κι «άκακου» στίχου: «Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει».
Μια ματιά να ρίξουμε τριγύρω κι είναι πασίδηλη η τάση. Αρκούνται οι άνθρωποι να κάνουν χρήση αποφθεγματική χωρίς να έχουν καν μελετήσει όλο το έργο. Αρέσκονται να ανιχνεύουν τον εαυτό τους στο απόφθεγμα χωρίς η στάση τους να μπορεί να το αποδείξει στο ελάχιστο.
Η Τέχνη νοσεί όχι δια της μη εκπληρώσεως της επαγγελίας του διαφωτιστικού της χαρακτήρα.
Η Τέχνη νοσεί δια της αισχρότερης καπηλείας, στην οποία άκριτα υπόκειται.
Και η αισχρότερη καπηλεία γίνεται πάντα μετά θάνατον... Η Τέχνη νοσεί δια των εκδιδομένων Αυτής…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου