Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
Αργύρης Ντάλιος-Νίκος Ρωμανός-Δημήτρης Πολίτης-Γιάννης Μιχαηλίδης
Ή αλλιώς Τρομοκράτες…
Ή αλλιώς Αναρχικοί…
Ή αλλιώς τέσσερα νεαρά άτομα, που σημαίνει το Μέλλον μιας χώρας.
Ή αλλιώς τέσσερις συνάνθρωποι, που δηλώνουν εμπράκτως και με τίμημα την ίδια τους τη ζωή, την απείθεια στην Ολιγαρχία-Μοναρχία, η οποία απλώνει όλο και περισσότερο τα πλοκάμια της καθηλώνοντας τα μέλη του κοινωνικού ιστού.
Ή αλλιώς τέσσερις άνθρωποι, που τολμούν να υψώσουν ανάστημα πραγματικό στις «λογικές πλάνες» που προτίθεται να εγκαθιδρύσει η Εξουσία δια μέσω της Δικαστικής τρομοκρατίας.
Ή αλλιώς τέσσερις άνθρωποι, που δεν αρκούνται σε καθημερινές αναρτήσεις ένδειξης της ψευδούς αντιστράτευσής τους.
Και σίγουρα δεν έχει καμία απολύτως σημασία το όνομα όσο τα γεγονότα.
Ο άνθρωπος επικαλείται την οργάνωση μιας κοινωνίας, ως κανονικότητα στις σχέσεις των ανθρώπων ή των ομάδων με προοπτική την προώθηση κάποιων αξιών και την ανάταση του ατόμου υπό την αρωγή της ευρυθμίας. Στο πλαίσιο της ευρυθμίας λοιπόν η ομάδα των ατόμων που συγκροτούν μία πολιτειακή οντότητα, οφείλουν να έχουν επίγνωση των θεσπισμένων αξιών ως κοινά αποδεκτές αλλά και προσβάσιμες. Κατ’ εφαπτομένη θα μπορούσαν να αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους να συνδέονται με ένα κοινό σύνολο κανόνων στις μεταξύ τους σχέσεις και να συμμετέχουν στη λειτουργίας των θεσμών.
Αν ο άνθρωπος παύει να απολαμβάνει σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό ασφάλεια, τότε διαταράσσεται το πλαίσιο της συνεργασίας. Τα τελευταία χρόνια ο Έλληνας Πολίτης ήρθε αντιμέτωπος με μία σειρά Μνημονίων, των οποίων οι επαχθείς ρήτρες επιβλήθηκαν σαν «σωτήριες δίαυλοι εξόδου» από μία υποτιθέμενη κρίση, η οποία παρουσιάστηκε σαν ασύμμετρη απειλή και μέχρι να καταλάβει τι γίνεται στα παρασκήνια ο Πολίτης, η παράσταση έλαβε τέλος με επίγευση ένα λαό απαθλιωμένο-άκρατη ανεργία-κατακόρυφη αύξηση της ανέχειας-ληστρική φορολόγηση των χαμηλών στρωμάτων. Στον αντίποδα τα εννέα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας, Καπιταλισμός-Ιμπεριαλισμός και οι επίγονοί τους, φυτρώνουν ξανά και ξανά σφίγγοντας σαν μέγγενη κι εξουδετερώνοντας τις όποιες αντοχές των ατόμων.
Με την τακτική του δόγματος του σοκ αδρανοποιήθηκε ολόκληρη η Κοινωνία υπό την φοβία του επαίσχυντου «έχει ο Θεός» ή του επίσης επονείδιστου «ας έχω κι αυτά τα λίγα». Κατ’ επέκταση το άτομο δεν επιδεικνύει την ολιγάρκειά του αλλά τον πλήρη ευνουχισμό του από ένα σύστημα επικυριαρχίας. Κατ’ επέκταση οι ομάδες ή Κλάδοι, δεν υπάρχει καμία διαφορά, αποξενώθηκαν ακολουθώντας την οδό του ατομικισμού. Όταν το 2009 κατακρεουργήθηκε ο Ιδιωτικός Τομέας, και κατατέθηκαν βορά στα λυσσαλέα νύχια των Βιομηχάνων-Εταιρειών απ’ τη Νομολογία αντί πινακίου φακής όλα τα εργασιακά προνόμια ανθρώπων, οι οποίοι στήριζαν την Οικονομία επί δεκαετίες, διότι ας μην γελιόμαστε Οικονομία χωρίς Ιδιωτικό Τομέα είναι απλώς νεκρή ή στην εντατική, αφού οι εισφορές των υπαλλήλων-εργατών του ιδιωτικού Τομέα γεμίζουν τον κρατικό κορβανά και τα ασφαλιστικά ταμεία, όλοι ανεξαιρέτως οι άλλοι κλάδοι συνέργησαν με την κρυφή προσδοκία, να μην πληγούν οι ίδιοι. Αυτό αν μη τι άλλο ονομάζεται δωσιλογισμός, αλλά και πιο επιεικώς εθελοτυφλία. Σιγά αλλά σταθερά η Κρατική Μηχανή αποδυνάμωνε έναν-έναν όλους τους Κλάδους, στοχεύοντας στον ατομικισμό τους και στην απομόνωση του ατόμου γενικότερα, πράγμα στο οποίο συνετέλεσε ο μεθοδευμένος προσανατολισμός του προς την ενασχόληση-μύηση στην εικονική πραγματικότητα αλλά και οι θεωρίες της Ψυχολογίας περί ανένδοτου προτάγματος του εαυτού, όπερ και εγένετο με τη διάλυση κάθε μορφής υγιούς σχέσεως.
Εν έτη 2018 η ψαλίδα όσον αφορά στην κοινωνική διαστρωμάτωση σημειώνει τρομερή διάνοιξη. Έχουμε υπό τα όμματα της παρατηρήσεως αφ’ ενός τους Πατρίκιους, με όλη τη σημασία του όρου, και αφ’ ετέρου τους Πληβείους, επίσης με όλη τη σημασία του όρου. Τουτέστιν ένα ηφαίστειο ενεργό, π’ αναμένεται να εκραγεί από ώρα σε ώρα. Και δυστυχώς κατασβεστήρας προσωρινός αλλά αρκετά προδοτικός εμφανίζεται η συρρικνωμένη μεν υπάρχουσα δε μεσαία Τάξη. Οι Έχοντες τα ολίγα. Τόσα όσα, ώστε να τρέμουν μην τα χάσουν, κάτι που οπλίζει το χέρι τους στο να συνεχίζουν να διεκπεραιώνουν-εφαρμόζουν-διευθετούν τις νομότυπες διαδικασίες της φτωχοποίησης της ευρύτερης μερίδας ατόμων.
Το Πενταμελές Εφετείο Αθηνών αψήφησε το αμετάκλητα αθωωτικό βούλευμα για την κατηγορία της ένταξης σε τρομοκρατική οργάνωση και προέβη σε μία ρηξικέλευθη αλλά φασίζουσα επικινδυνότητα με την υπαγωγή των «ενόχων» στην κατηγορία των «ατομικών τρομοκρατών».
Πέρα απ’ το οξύμωρον της καταστρατήγησης θεμελιωδών συνταγματικών δικαιωμάτων του ατόμου περί της ελευθερίας των πολιτικών του πεποιθήσεων, τα οποία ασκούνται μονομερώς, δόκιμο θα ήταν να σταθούμε στην επιβεβλημένη πειθαρχία «ελαίω Θεού και Νόμων».
Στα διάφορα άρθρα του Ποινικού Κώδικα, και δεν θα επιμείνω συνειδητά σε αριθμοδοτήσεις, με μια απλή πλοήγηση ανιχνεύονται από έκαστο αναγνώστη, αναφέρονται μεταξύ άλλων, και επί αυτών θα ήθελα να αναρωτηθώ ηχηροφώνως:
1) Διώκεται η πρόκληση σωματικής βλάβης! Γιατί δεν διώκονται ταυτοχρόνως τόσοι και τόσοι αστυνομικοί, οι οποίοι χρησιμοποιούν ανεξέλεγκτα τη βία επί των ανίσχυρων κρατουμένων-διαδηλωτών;
2) Διώκεται το εμπόριο δούλων! Γιατί δεν διώκονται ταυτοχρόνως οι Εταιρείες που λειτουργούν ως μεσάζοντες ευρέσεως ανθρώπινου δυναμικού, το οποίο προσλαμβάνουν κι εκ των υστέρων το υπενοικιάζουν σε Εταιρείες Κολοσσούς, μία μορφή σύγχρονης μαστροπείας-εκλεπτυσμένης δουλεμπορίας, δια μέσω τις οποίας εις βάρος της υπερεργασίας του ατόμου κερδίζουν τεράστια ποσά, όπως έχει αναλυθεί σε παλαιότερο άρθρο μου
3) Διώκεται η απάτη και η τοκογλυφία! Γιατί δεν διώκονται ταυτοχρόνως όλα τα μέλη του Κοινοβουλίου, τα οποία παραπλάνησαν έναν ολόκληρο λαό αφ’ ενός το 2009 με αποτέλεσμα την ανάρρηση του Γιώργου Παπανδρέου στην Κορωνίδα της διακυβέρνησης, ο οποίος ως τσιράκι των Εργοδοτών του άνοιξε διάπλατα τις θύρες στο ΔΝΤ, το οποίο ακόμη λυμαίνεται οιαδήποτε έγγειο πρόσοδο της Χώρας και αφ’ ετέρου το 2015 δια μέσου του ειδεχθούς δημοψηφίσματος, το οποίο πρέσβευε την ξεκάθαρη βούληση των προσερχομένων εις τας κάλπας αλλά απέληξε στο ακριβώς αντίθετο; Για τις ενδιάμεσες Κυβερνήσεις, δεν νομίζω να χρειάζεται ιδιαίτερη μνεία, «όλα τα γ@@ρο@νια ίδια είναι στη μούρη.
4) Διώκεται η χρήση χημικών ουσιών! Στις αναμετρήσεις των διαδηλωτών τα αστυνομικά όργανα πάντα σε χρήση παρόμοιων ουσιών δεν καταφεύγουν προς απώθηση των εγερθέντων;
5) Διώκεται η ένωση προς διάπραξη κακουργημάτων! Πρώτοι δεν θα έπρεπε να ανέβουν στα εδώλια του κατηγορουμένου τόσοι και τόσοι βουλευτές, με την απαρτία των οποίων διαπράττονται τα μεγαλύτερα κακουργήματα εξαθλίωσης κι υπεξαίρεσης του πλούτου απ’ το σύνολο;
Κι εύλογα ας τεθεί και το ερώτημα: Για ποιους λόγους μέλη Ναζιστικών συνιστωσών δεν παραπέμπονται με τα ίδια κριτήρια;;
Έχοντας εθιστεί μεταπολιτευτικά στην καλοπέραση, η οποία μας έχει καταστήσει αδρανείς, οι άνθρωποι εμφανίζονται «επαναστάτες» κατά το δοκούν. Και λέω κατά το δοκούν, διότι αυτό που παρατηρείται στην τελευταία δεκαετία είναι μία δυσανασχέτηση αλλά χωρίς συγκεκριμένο πρόταγμα. Συνήθως φωνασκούμε για να επιστρέψουμε όχι σε ένα δικαιότερο σύστημα αλλά σε ένα βολικότερο, ανάλογα με τη θέση μας.
Συνακόλουθα βλέπουμε:
1) Τον γιατρό του Δημόσιου Νοσοκομείου να ωρύεται περί έλλειψης αναλώσιμων, αλλά όταν γινόταν το αλισβερίσι με τις τεράστιες ποσότητες, τα οποία υπερχρέωναν εις βάρος των φορολογουμένων-ασφαλισμένων, δεν μιλούσαν, διότι θα έχαναν τη θεσούλα και δεν θα είχαν να φάνε…
2) Τον Δικηγόρο να εξανίσταται όταν υπάρχει κίνδυνος περικοπής των προσβάσεών του σε εστίες κέρδους, αλλά όταν υπογράφονταν τα Μνημόνια, ποιούσαν την νήσσαν, κι ας ήταν ο Δικηγορικός Σύλλογος ο πλέον αρμόδιος να θέσει βέτο στη δρομολόγησή τους…
3) Τον Τραπεζικό να θεωρεί εαυτόν ελεύθερο πολιορκημένο επειδή θίχτηκαν τα συμφέροντά του, αλλά όταν συνέβαλε στην εφαρμογή των αυστηροποιημένων δικλείδων της Τράπεζας εις βάρος των δανειοληπτών και στη δόμηση των ομολόγων, που κατασπάραξαν τα χρήματα των ταμείων, δεν μιλούσαν, διότι «ας ψοφήσει η κατσίκα, αρκεί να μην είναι η δική μας»…
4) Τον Εφοριακό να απεργεί όταν περικόπτονται οι αισχρές σε σύγκριση με άλλων εργαζομένων απολαβές, γνωστός ο μισθολογικός διαχωρισμός των Υπαλλήλων της Βουλής και του Υπουργείου Οικονομικών, αλλά να διενεργεί τις φοροεπιδρομές στα νοικοκυριά ή στον μικρομεσαίο έμπορο, επειδή απλώς κι αυτός εφαρμόζει τους Νόμους…
5) Τον Εκπαιδευτικό να διατείνεται πως κάνει ιδιαίτερα μαθήματα επειδή δεν του φτάνει ο μισθός, αλλά κι όταν του έφτανε πάλι έκανε, αφαιρώντας το δικαίωμα σε άλλους που δεν ήταν διορισμένοι να εργαστούν ισότιμα…
6) Τον Υπάλληλο των ΔΕΚΟ να διαμαρτύρεται για τις μειώσεις του ποσού της συνταξιοδοτικής αποζημιώσεως, αλλά να συνεχίζει να κόβει νερό-ρεύμα-τηλέφωνο σε ανέργους-πένητες-αναξιοπαθούντες, επειδή κι αυτός κάνει απλώς τη δουλειά του…
Ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί χωρίς να εξαιρεθεί κανείς, κι έχει επίσης αναλυθεί και σε άλλο κείμενο .
Κι εδώ είναι ακριβώς το διακύβευμα.
Οι εκπρόσωποι του Αναρχικού χώρου δηλώνουν έμπρακτη εναντίωση.
1) Με την εισβολή τους σε Πρεσβείες, υπεύθυνες για το αιματοκύλισμα σε δεκάδες χώρες του Τρίτου και όχι μόνο Κόσμου, με γνώμονα μόνο την κερδοφορία στις Οπλοβιομηχανίες και την παγίωση των συμφερόντων των Πολυεθνικών, οι οποίες εκφεύγουν κάθε ποινής.
2) Με τον εκφοβισμό των ως άνω Υπαλλήλων, οι οποίοι συνεργούν δρώντας ατομικιστικά εις βάρος των ευρείων μαζών.
3) Με την καταστροφή των ηλεκτρονικών εισόδων στα Μέσα Μαζικής Κυκλοφορίας, αγαθό απαραίτητο στις μετακινήσεις φτωχών ανθρώπων, κι ας τονίσουμε εδώ την απαράδεκτη συρροή των πολιτών να βγάλουν το ηλεκτρονικό εισιτήριο, το οποίο λειτουργεί ως προσβολή στα ατομικά δεδομένα, αφού ανά πάσα ώρα και στιγμή καταγράφεται η διέλευση του ατόμου και από ποιο σημείο.
Επίσης ο κατάλογος θα μπορούσε να μακρηγορήσει.
Το ζητούμενο σίγουρα δεν είναι η επισφάλεια και η ανάθεση του Δικαίου στην ασυδοσία. Το ζητούμενο είναι πως στον βωμό της «προστασίας» παραβιάζονται καθημερινά πάρα πολλά δικαιώματα και ελευθερίες με τρόπο ανεπίστρεπτο. Η Δικαστική Εξουσία λειτουργεί ως μοχλός συμπίεσης-αποσυμπίεσης μεταξύ Κράτους και Πολιτών, με αποτέλεσμα να συστέλλεται-διαστέλλεται η θέσπιση της Νομοθεσίας καταργώντας τη διαφορετική προσέγγιση Πολιτειακής συνομάδωσης και ποινικοποιώντας την έκφραση νέων δομών τρόπου διαβίωσης και αναδιανομής των αγαθών. Όταν οι άνθρωποι νιώθουν εγκλωβισμένοι σε κλοιό περιφρουρητικής καταστολής κι εξοντωτικής ανέχειας, θα αντιδράσουν βιαίως, διότι είναι ο μόνος τρόπος να απαντήσουν στην Βία που πρώτοι υπέστησαν. Είναι θέμα άμυνας, τίνι τρόπω.
Στο πλαίσιο του Νόμου 187, ή αλλιώς τρομονόμος, απαγγέλθηκαν κατηγορίες και στην Πανεπιστημιακό Ηριάννα, η οποία κατηγορείται για φιλική σχέση με ανθρώπους, που προέρχονται απ’ τον Αντιεξουσιαστικό χώρο.
Πολλά έχουν ήδη γραφτεί για την επίμαχη υπόθεση, κι εγώ θα ήθελα να σταθώ στο εξής απλό:
Ποιος και με ποια κριτήρια, σοβαρά κι όχι σαφώς απορρέοντα απ’ την Νομιμοφροσύνη, νομιμοποιείται να υποδείξει στον καθένα από εμάς:
1) «Με ποιον θα συνάπτει φιλικές ή ερωτικές σχέσεις»;;;
Αν μπαίνουν τα συναισθήματα υπό το πρίσμα της νομιμότητας, παύουν να έχουν συναισθηματική υπόσταση. Γίνονται επιλεκτική υστεροβουλία.
2) «Ποιοι φρονηματικοί προσδιορισμοί επιτρέπονται ως πλέον προτιμητέοι»;;;
Με την εισαγωγή «φρονηματικών αδικημάτων» το ύφος του Ποινικού Κώδικα εννοιοδοτείται υπό το φόβητρο της επικρεμάμενης απειλής.
Η οριστικοποίηση τέτοιων απαρχαιωμένων δράσεων αποτελούν βόμβα βραδυφλεγή για τον ήδη ταλαιπωρημένο κοινωνικό ιστό. Σε συγκυρίες ιστορικά επικίνδυνες με την αναδιάρθρωση του Χάρτη των Βαλκανίων να είναι μπροστά μας. Σε συγκυρίες πολιτικά ασταθείς. Όλοι οφείλουμε να επιδείξουμε σύνεση και να οξύνουμε την κριτική ικανότητα με πυξίδα την πάταξη του δυσοίωνου.
«Πλησίον μια μικρή βροχή μ' όλους των άκοπων ακόμη.
Οπωροφόρων τους στενούς συγγενείς και τα παιδιά.
Μαζί μωβ ανθύλλια όλα στραμμένα…»
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Αργύρης Ντάλιος-Νίκος Ρωμανός-Δημήτρης Πολίτης-Γιάννης Μιχαηλίδης
Ή αλλιώς Τρομοκράτες…
Ή αλλιώς Αναρχικοί…
Ή αλλιώς τέσσερα νεαρά άτομα, που σημαίνει το Μέλλον μιας χώρας.
Ή αλλιώς τέσσερις συνάνθρωποι, που δηλώνουν εμπράκτως και με τίμημα την ίδια τους τη ζωή, την απείθεια στην Ολιγαρχία-Μοναρχία, η οποία απλώνει όλο και περισσότερο τα πλοκάμια της καθηλώνοντας τα μέλη του κοινωνικού ιστού.
Ή αλλιώς τέσσερις άνθρωποι, που τολμούν να υψώσουν ανάστημα πραγματικό στις «λογικές πλάνες» που προτίθεται να εγκαθιδρύσει η Εξουσία δια μέσω της Δικαστικής τρομοκρατίας.
Ή αλλιώς τέσσερις άνθρωποι, που δεν αρκούνται σε καθημερινές αναρτήσεις ένδειξης της ψευδούς αντιστράτευσής τους.
Και σίγουρα δεν έχει καμία απολύτως σημασία το όνομα όσο τα γεγονότα.
Κοινωνικό συμβόλαιο…
Ο άνθρωπος επικαλείται την οργάνωση μιας κοινωνίας, ως κανονικότητα στις σχέσεις των ανθρώπων ή των ομάδων με προοπτική την προώθηση κάποιων αξιών και την ανάταση του ατόμου υπό την αρωγή της ευρυθμίας. Στο πλαίσιο της ευρυθμίας λοιπόν η ομάδα των ατόμων που συγκροτούν μία πολιτειακή οντότητα, οφείλουν να έχουν επίγνωση των θεσπισμένων αξιών ως κοινά αποδεκτές αλλά και προσβάσιμες. Κατ’ εφαπτομένη θα μπορούσαν να αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους να συνδέονται με ένα κοινό σύνολο κανόνων στις μεταξύ τους σχέσεις και να συμμετέχουν στη λειτουργίας των θεσμών.
Αν ο άνθρωπος παύει να απολαμβάνει σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό ασφάλεια, τότε διαταράσσεται το πλαίσιο της συνεργασίας. Τα τελευταία χρόνια ο Έλληνας Πολίτης ήρθε αντιμέτωπος με μία σειρά Μνημονίων, των οποίων οι επαχθείς ρήτρες επιβλήθηκαν σαν «σωτήριες δίαυλοι εξόδου» από μία υποτιθέμενη κρίση, η οποία παρουσιάστηκε σαν ασύμμετρη απειλή και μέχρι να καταλάβει τι γίνεται στα παρασκήνια ο Πολίτης, η παράσταση έλαβε τέλος με επίγευση ένα λαό απαθλιωμένο-άκρατη ανεργία-κατακόρυφη αύξηση της ανέχειας-ληστρική φορολόγηση των χαμηλών στρωμάτων. Στον αντίποδα τα εννέα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας, Καπιταλισμός-Ιμπεριαλισμός και οι επίγονοί τους, φυτρώνουν ξανά και ξανά σφίγγοντας σαν μέγγενη κι εξουδετερώνοντας τις όποιες αντοχές των ατόμων.
Με την τακτική του δόγματος του σοκ αδρανοποιήθηκε ολόκληρη η Κοινωνία υπό την φοβία του επαίσχυντου «έχει ο Θεός» ή του επίσης επονείδιστου «ας έχω κι αυτά τα λίγα». Κατ’ επέκταση το άτομο δεν επιδεικνύει την ολιγάρκειά του αλλά τον πλήρη ευνουχισμό του από ένα σύστημα επικυριαρχίας. Κατ’ επέκταση οι ομάδες ή Κλάδοι, δεν υπάρχει καμία διαφορά, αποξενώθηκαν ακολουθώντας την οδό του ατομικισμού. Όταν το 2009 κατακρεουργήθηκε ο Ιδιωτικός Τομέας, και κατατέθηκαν βορά στα λυσσαλέα νύχια των Βιομηχάνων-Εταιρειών απ’ τη Νομολογία αντί πινακίου φακής όλα τα εργασιακά προνόμια ανθρώπων, οι οποίοι στήριζαν την Οικονομία επί δεκαετίες, διότι ας μην γελιόμαστε Οικονομία χωρίς Ιδιωτικό Τομέα είναι απλώς νεκρή ή στην εντατική, αφού οι εισφορές των υπαλλήλων-εργατών του ιδιωτικού Τομέα γεμίζουν τον κρατικό κορβανά και τα ασφαλιστικά ταμεία, όλοι ανεξαιρέτως οι άλλοι κλάδοι συνέργησαν με την κρυφή προσδοκία, να μην πληγούν οι ίδιοι. Αυτό αν μη τι άλλο ονομάζεται δωσιλογισμός, αλλά και πιο επιεικώς εθελοτυφλία. Σιγά αλλά σταθερά η Κρατική Μηχανή αποδυνάμωνε έναν-έναν όλους τους Κλάδους, στοχεύοντας στον ατομικισμό τους και στην απομόνωση του ατόμου γενικότερα, πράγμα στο οποίο συνετέλεσε ο μεθοδευμένος προσανατολισμός του προς την ενασχόληση-μύηση στην εικονική πραγματικότητα αλλά και οι θεωρίες της Ψυχολογίας περί ανένδοτου προτάγματος του εαυτού, όπερ και εγένετο με τη διάλυση κάθε μορφής υγιούς σχέσεως.
Εν έτη 2018 η ψαλίδα όσον αφορά στην κοινωνική διαστρωμάτωση σημειώνει τρομερή διάνοιξη. Έχουμε υπό τα όμματα της παρατηρήσεως αφ’ ενός τους Πατρίκιους, με όλη τη σημασία του όρου, και αφ’ ετέρου τους Πληβείους, επίσης με όλη τη σημασία του όρου. Τουτέστιν ένα ηφαίστειο ενεργό, π’ αναμένεται να εκραγεί από ώρα σε ώρα. Και δυστυχώς κατασβεστήρας προσωρινός αλλά αρκετά προδοτικός εμφανίζεται η συρρικνωμένη μεν υπάρχουσα δε μεσαία Τάξη. Οι Έχοντες τα ολίγα. Τόσα όσα, ώστε να τρέμουν μην τα χάσουν, κάτι που οπλίζει το χέρι τους στο να συνεχίζουν να διεκπεραιώνουν-εφαρμόζουν-διευθετούν τις νομότυπες διαδικασίες της φτωχοποίησης της ευρύτερης μερίδας ατόμων.
Εις το προκείμενο…
Το Πενταμελές Εφετείο Αθηνών αψήφησε το αμετάκλητα αθωωτικό βούλευμα για την κατηγορία της ένταξης σε τρομοκρατική οργάνωση και προέβη σε μία ρηξικέλευθη αλλά φασίζουσα επικινδυνότητα με την υπαγωγή των «ενόχων» στην κατηγορία των «ατομικών τρομοκρατών».
Πέρα απ’ το οξύμωρον της καταστρατήγησης θεμελιωδών συνταγματικών δικαιωμάτων του ατόμου περί της ελευθερίας των πολιτικών του πεποιθήσεων, τα οποία ασκούνται μονομερώς, δόκιμο θα ήταν να σταθούμε στην επιβεβλημένη πειθαρχία «ελαίω Θεού και Νόμων».
Στα διάφορα άρθρα του Ποινικού Κώδικα, και δεν θα επιμείνω συνειδητά σε αριθμοδοτήσεις, με μια απλή πλοήγηση ανιχνεύονται από έκαστο αναγνώστη, αναφέρονται μεταξύ άλλων, και επί αυτών θα ήθελα να αναρωτηθώ ηχηροφώνως:
1) Διώκεται η πρόκληση σωματικής βλάβης! Γιατί δεν διώκονται ταυτοχρόνως τόσοι και τόσοι αστυνομικοί, οι οποίοι χρησιμοποιούν ανεξέλεγκτα τη βία επί των ανίσχυρων κρατουμένων-διαδηλωτών;
2) Διώκεται το εμπόριο δούλων! Γιατί δεν διώκονται ταυτοχρόνως οι Εταιρείες που λειτουργούν ως μεσάζοντες ευρέσεως ανθρώπινου δυναμικού, το οποίο προσλαμβάνουν κι εκ των υστέρων το υπενοικιάζουν σε Εταιρείες Κολοσσούς, μία μορφή σύγχρονης μαστροπείας-εκλεπτυσμένης δουλεμπορίας, δια μέσω τις οποίας εις βάρος της υπερεργασίας του ατόμου κερδίζουν τεράστια ποσά, όπως έχει αναλυθεί σε παλαιότερο άρθρο μου
3) Διώκεται η απάτη και η τοκογλυφία! Γιατί δεν διώκονται ταυτοχρόνως όλα τα μέλη του Κοινοβουλίου, τα οποία παραπλάνησαν έναν ολόκληρο λαό αφ’ ενός το 2009 με αποτέλεσμα την ανάρρηση του Γιώργου Παπανδρέου στην Κορωνίδα της διακυβέρνησης, ο οποίος ως τσιράκι των Εργοδοτών του άνοιξε διάπλατα τις θύρες στο ΔΝΤ, το οποίο ακόμη λυμαίνεται οιαδήποτε έγγειο πρόσοδο της Χώρας και αφ’ ετέρου το 2015 δια μέσου του ειδεχθούς δημοψηφίσματος, το οποίο πρέσβευε την ξεκάθαρη βούληση των προσερχομένων εις τας κάλπας αλλά απέληξε στο ακριβώς αντίθετο; Για τις ενδιάμεσες Κυβερνήσεις, δεν νομίζω να χρειάζεται ιδιαίτερη μνεία, «όλα τα γ@@ρο@νια ίδια είναι στη μούρη.
4) Διώκεται η χρήση χημικών ουσιών! Στις αναμετρήσεις των διαδηλωτών τα αστυνομικά όργανα πάντα σε χρήση παρόμοιων ουσιών δεν καταφεύγουν προς απώθηση των εγερθέντων;
5) Διώκεται η ένωση προς διάπραξη κακουργημάτων! Πρώτοι δεν θα έπρεπε να ανέβουν στα εδώλια του κατηγορουμένου τόσοι και τόσοι βουλευτές, με την απαρτία των οποίων διαπράττονται τα μεγαλύτερα κακουργήματα εξαθλίωσης κι υπεξαίρεσης του πλούτου απ’ το σύνολο;
Κι εύλογα ας τεθεί και το ερώτημα: Για ποιους λόγους μέλη Ναζιστικών συνιστωσών δεν παραπέμπονται με τα ίδια κριτήρια;;
Η Ελευθερία έχει το τίμημά της…
Έχοντας εθιστεί μεταπολιτευτικά στην καλοπέραση, η οποία μας έχει καταστήσει αδρανείς, οι άνθρωποι εμφανίζονται «επαναστάτες» κατά το δοκούν. Και λέω κατά το δοκούν, διότι αυτό που παρατηρείται στην τελευταία δεκαετία είναι μία δυσανασχέτηση αλλά χωρίς συγκεκριμένο πρόταγμα. Συνήθως φωνασκούμε για να επιστρέψουμε όχι σε ένα δικαιότερο σύστημα αλλά σε ένα βολικότερο, ανάλογα με τη θέση μας.
Συνακόλουθα βλέπουμε:
1) Τον γιατρό του Δημόσιου Νοσοκομείου να ωρύεται περί έλλειψης αναλώσιμων, αλλά όταν γινόταν το αλισβερίσι με τις τεράστιες ποσότητες, τα οποία υπερχρέωναν εις βάρος των φορολογουμένων-ασφαλισμένων, δεν μιλούσαν, διότι θα έχαναν τη θεσούλα και δεν θα είχαν να φάνε…
2) Τον Δικηγόρο να εξανίσταται όταν υπάρχει κίνδυνος περικοπής των προσβάσεών του σε εστίες κέρδους, αλλά όταν υπογράφονταν τα Μνημόνια, ποιούσαν την νήσσαν, κι ας ήταν ο Δικηγορικός Σύλλογος ο πλέον αρμόδιος να θέσει βέτο στη δρομολόγησή τους…
3) Τον Τραπεζικό να θεωρεί εαυτόν ελεύθερο πολιορκημένο επειδή θίχτηκαν τα συμφέροντά του, αλλά όταν συνέβαλε στην εφαρμογή των αυστηροποιημένων δικλείδων της Τράπεζας εις βάρος των δανειοληπτών και στη δόμηση των ομολόγων, που κατασπάραξαν τα χρήματα των ταμείων, δεν μιλούσαν, διότι «ας ψοφήσει η κατσίκα, αρκεί να μην είναι η δική μας»…
4) Τον Εφοριακό να απεργεί όταν περικόπτονται οι αισχρές σε σύγκριση με άλλων εργαζομένων απολαβές, γνωστός ο μισθολογικός διαχωρισμός των Υπαλλήλων της Βουλής και του Υπουργείου Οικονομικών, αλλά να διενεργεί τις φοροεπιδρομές στα νοικοκυριά ή στον μικρομεσαίο έμπορο, επειδή απλώς κι αυτός εφαρμόζει τους Νόμους…
5) Τον Εκπαιδευτικό να διατείνεται πως κάνει ιδιαίτερα μαθήματα επειδή δεν του φτάνει ο μισθός, αλλά κι όταν του έφτανε πάλι έκανε, αφαιρώντας το δικαίωμα σε άλλους που δεν ήταν διορισμένοι να εργαστούν ισότιμα…
6) Τον Υπάλληλο των ΔΕΚΟ να διαμαρτύρεται για τις μειώσεις του ποσού της συνταξιοδοτικής αποζημιώσεως, αλλά να συνεχίζει να κόβει νερό-ρεύμα-τηλέφωνο σε ανέργους-πένητες-αναξιοπαθούντες, επειδή κι αυτός κάνει απλώς τη δουλειά του…
Ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί χωρίς να εξαιρεθεί κανείς, κι έχει επίσης αναλυθεί και σε άλλο κείμενο .
Κι εδώ είναι ακριβώς το διακύβευμα.
Οι εκπρόσωποι του Αναρχικού χώρου δηλώνουν έμπρακτη εναντίωση.
1) Με την εισβολή τους σε Πρεσβείες, υπεύθυνες για το αιματοκύλισμα σε δεκάδες χώρες του Τρίτου και όχι μόνο Κόσμου, με γνώμονα μόνο την κερδοφορία στις Οπλοβιομηχανίες και την παγίωση των συμφερόντων των Πολυεθνικών, οι οποίες εκφεύγουν κάθε ποινής.
2) Με τον εκφοβισμό των ως άνω Υπαλλήλων, οι οποίοι συνεργούν δρώντας ατομικιστικά εις βάρος των ευρείων μαζών.
3) Με την καταστροφή των ηλεκτρονικών εισόδων στα Μέσα Μαζικής Κυκλοφορίας, αγαθό απαραίτητο στις μετακινήσεις φτωχών ανθρώπων, κι ας τονίσουμε εδώ την απαράδεκτη συρροή των πολιτών να βγάλουν το ηλεκτρονικό εισιτήριο, το οποίο λειτουργεί ως προσβολή στα ατομικά δεδομένα, αφού ανά πάσα ώρα και στιγμή καταγράφεται η διέλευση του ατόμου και από ποιο σημείο.
Επίσης ο κατάλογος θα μπορούσε να μακρηγορήσει.
Το ζητούμενο σίγουρα δεν είναι η επισφάλεια και η ανάθεση του Δικαίου στην ασυδοσία. Το ζητούμενο είναι πως στον βωμό της «προστασίας» παραβιάζονται καθημερινά πάρα πολλά δικαιώματα και ελευθερίες με τρόπο ανεπίστρεπτο. Η Δικαστική Εξουσία λειτουργεί ως μοχλός συμπίεσης-αποσυμπίεσης μεταξύ Κράτους και Πολιτών, με αποτέλεσμα να συστέλλεται-διαστέλλεται η θέσπιση της Νομοθεσίας καταργώντας τη διαφορετική προσέγγιση Πολιτειακής συνομάδωσης και ποινικοποιώντας την έκφραση νέων δομών τρόπου διαβίωσης και αναδιανομής των αγαθών. Όταν οι άνθρωποι νιώθουν εγκλωβισμένοι σε κλοιό περιφρουρητικής καταστολής κι εξοντωτικής ανέχειας, θα αντιδράσουν βιαίως, διότι είναι ο μόνος τρόπος να απαντήσουν στην Βία που πρώτοι υπέστησαν. Είναι θέμα άμυνας, τίνι τρόπω.
Επανάσταση χωρίς τίμημα δεν γίνεται…
Στο πλαίσιο του Νόμου 187, ή αλλιώς τρομονόμος, απαγγέλθηκαν κατηγορίες και στην Πανεπιστημιακό Ηριάννα, η οποία κατηγορείται για φιλική σχέση με ανθρώπους, που προέρχονται απ’ τον Αντιεξουσιαστικό χώρο.
Πολλά έχουν ήδη γραφτεί για την επίμαχη υπόθεση, κι εγώ θα ήθελα να σταθώ στο εξής απλό:
Ποιος και με ποια κριτήρια, σοβαρά κι όχι σαφώς απορρέοντα απ’ την Νομιμοφροσύνη, νομιμοποιείται να υποδείξει στον καθένα από εμάς:
1) «Με ποιον θα συνάπτει φιλικές ή ερωτικές σχέσεις»;;;
Αν μπαίνουν τα συναισθήματα υπό το πρίσμα της νομιμότητας, παύουν να έχουν συναισθηματική υπόσταση. Γίνονται επιλεκτική υστεροβουλία.
2) «Ποιοι φρονηματικοί προσδιορισμοί επιτρέπονται ως πλέον προτιμητέοι»;;;
Με την εισαγωγή «φρονηματικών αδικημάτων» το ύφος του Ποινικού Κώδικα εννοιοδοτείται υπό το φόβητρο της επικρεμάμενης απειλής.
Η οριστικοποίηση τέτοιων απαρχαιωμένων δράσεων αποτελούν βόμβα βραδυφλεγή για τον ήδη ταλαιπωρημένο κοινωνικό ιστό. Σε συγκυρίες ιστορικά επικίνδυνες με την αναδιάρθρωση του Χάρτη των Βαλκανίων να είναι μπροστά μας. Σε συγκυρίες πολιτικά ασταθείς. Όλοι οφείλουμε να επιδείξουμε σύνεση και να οξύνουμε την κριτική ικανότητα με πυξίδα την πάταξη του δυσοίωνου.
Εν είδει επιλόγου…
«Πλησίον μια μικρή βροχή μ' όλους των άκοπων ακόμη.
Οπωροφόρων τους στενούς συγγενείς και τα παιδιά.
Μαζί μωβ ανθύλλια όλα στραμμένα…»
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου