Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
Εδώ και λίγες ημέρες τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα στο Αφρίν και βέβαια η εισβολή στην περιοχή δεν συνιστά κεραυνό εν αιθρία. Χιλιάδες άνθρωποι ξεριζώθηκαν απ’ το ελάχιστο της γης που τους αναλογούσε σηκώνοντας τον βαρύ σταυρό της προσφυγιάς.
Το πλιάτσικο - οι βιασμοί - οι καταστροφές ιστορικών μνημείων και δημόσιας περιουσίας-το γενικότερο αιματοκύλισμα, για το οποία κάνουν λόγο τα ειδησεογραφικά κανάλια με στομφώδες ύφος ήταν σαφώς αναμενόμενα, αφού σε καμία των περιπτώσεων εμπόλεμης σύρραξης στην Ιστορία της Ανθρωπότητας, ο «ανθρωπάκος ο Μέγας» δεν έχει καταφέρει να αποδείξει την ανώτερη φύση του, για την οποία κλασαυχενίζεται.
Ακούει τις ιαχές του Πολέμου η Ελλαδίτσα μας;;;
Τα Βαλκάνια ανέκαθεν συνιστούσαν το μήλον της έριδος. Απ’ τη μικρασιατική καταστροφή, όπως έχει αποτυπωθεί στο κείμενο (Word mission ή αλλιώς Παγκόσμια αποστολή), ως τον γιουγκοσλαβικό διαμελισμό, όπως έχει δοθεί στο κείμενο (Με προοπτική…).
Πριν αρκετά χρόνια, όταν ταξίδεψα στο όμορφο νησί της Κύπρου, επισκεπτόμενη την «Πράσινη Γραμμή» στο κέντρο της Λευκωσίας, με ταλάνισε μιαν αδιόρατη θλίψη. Είχα διαβάσει για την οριοθέτηση της ουδέτερης ζώνης δια χειρός ΗΠΑ προς τις αντιμαχόμενες πλευρές ελληνοκυπριακής και τουρκοκυπριακής παρατάξεως αντιστοίχως. Δεν είχα συνυπολογίσει ωστόσο το άλγος, που μπορεί να προξενήσει ο άνθρωπος στον ίδιο του τον εαυτό δια μέσω απεχθών πράξεων. Ανεβαίνοντας στο παρατηρητήριο, κοιτάς στον ουρανό κι αναρωτιέσαι αν χωρίζεται το μπλε, κοιτάς στο χώμα και διαπιστώνεις πως διαμοιράζονται οι ψηφίδες δια της κτήσεως.
Κάθε Παγκόσμιος Πόλεμος κατέληγε και σε μία Διάσκεψη, μέλημα της οποίας ήταν να οριστεί η ένταξη του κάθε εδάφους στην ανάλογη φτερούγα. Κάθε φορά ωστόσο η Μεγαλόνησος αποκλειόταν ως έκπτωτη απ’ την αγκάλη της Μητέρας-Ελλάδας κι ουχί απροσχεδίαστα. Το 1954 το Κυπριακό ζήτημα επιτυγχάνει αναγωγή σε διεθνοποίησή του, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν συνεχίζει να προσκρούει στην αδιαλλαξία των Βρετανικών Αρχών, οι οποίες είχαν στην ουσία τον πρώτο και τελευταίο λόγο κυριαρχίας επί της νήσου.
Αν θα πρέπει να εστιάσουμε σε κάτι είναι σίγουρα στο ότι διάφορες ανακατατάξεις συνταράσσουν συθέμελα τις τελευταίες δεκαετίες την περιοχή των Βαλκανίων, αναγωγή των οποίων κρίνεται σε επίπεδο μεσογειακό και μεσανατολικό με μόνιμη επωδό τους τις αντοχές της Δημοκρατίας. Διάφορες αλλαγές γεωπολιτικού πλαισίου ενδύονται συμβατότητα με θεμελιώδεις Αρχές της Δημοκρατίας παρ’ όλο που τα μέσα υλοποίησής τους απέχουν παρασάγγας απ’ τη δημοκρατική βάση.
Μετά την ιμπεριαλιστική περικύκλωση και κατ’ εφαπτομένη πτώση της ΕΣΣΔ η αναδυόμενη συνισταμένη εμφάνιζε πλείστες υποδιαιρέσεις στην ευρύτερη περιοχή της Μικράς Ασίας, οι οποίες εξυπηρετούσαν συγκεκριμένα γεωπολιτικά συμφέροντα. Αναβίωνε ταυτοχρόνως ένας βίαιος προσηλυτισμός των μειονοτικών μερίδων, τους οποίους ο εκάστοτε παλαιός πυρήνας φεουδαλικού χαρακτήρα, ευελπιστούσε να ενθυλακώσει. Σε αυτό το πλαίσιο επανασυγκροτούνται οι αδελφότητες ή μυστικιστικά τάγματα ή όπως διαφορετικά θα μπορούσαν να ονομαστούν προς άγραν πάντα της επικλήσεως στο φρόνημα και του στόχου της εργαλειοποίησής τους σε ενδεχόμενο συγκρούσεων.
Αντιπροσωπευτικό είναι το παράδειγμα της Αλβανίας, στην επικράτεια της οποίας μετά από 23 χρόνια επίσημης αθεΐας διενεργείται η «αποκατάσταση της θρησκείας» και παρελκόμενα βέβαια η επανασύσταση της Οικονομίας υπό καπιταλιστικές δομές και με πρόταγμα το δέλεαρ του κέρδους και τον εθισμό στην κατανάλωση. Ο λόγος συσπείρωσης του ιστού θεμελιωνόταν παλαιότερα στην υπεροχή της εθνικής ταυτότητας, ενώ με την υπαγωγή της Χώρας στην πολυθρησκευτικότητα ο ιστός αναζητά σημεία αναφοράς στην υπεροχή θρησκευτικής ταυτότητας.
Παρόμοιο θέμα εγείρεται με την κατηγορία των «Αιγαιατών», σλαβομακεδονικός πληθυσμός, ο οποίος μετά τη λήξη του ελληνικού εμφυλίου αποπέμπεται στο ομοσπονδιακό Κράτος της Γιουγκοσλαβίας, το οποίο τους εντάσσει ως προς το νομικό επίπεδο αλλά τους περιορίζει στο πολιτικό, με αποτέλεσμα το αίσθημα της μειονοτικής αυθύπαρξης να φουντώνει. Δόκιμο σ’ αυτό το σημείο ν’ αναφερθεί η υπογραφή μιας Συμφωνίας, κατά την οποία διαχωρίζονταν οι Μακεδόνες που γεννήθηκαν σε ελληνικό έδαφος από εκείνους που γεννήθηκαν σε γιουγκοσλαβικό έδαφος, κάτι το οποίο ακροθιγώς μοιάζει να είναι αρκετά λογικό αλλά μετά διεξοδικής αναλύσεως να εγείρει προβλήματα τόσο δικαιωμάτων όσο και προϋποθέσεων ένταξής τους σε πολιτικά κλιμάκια. Μέχρι και το διάταγμα της 29ης Δεκεμβρίου του 1982, ως «πολιτικοί πρόσφυγες» άνθρωποι που εγκλωβίστηκαν στο γιουγκοσλαβικό έδαφος δεν μπορούσαν να περάσουν τα σύνορα, ώστε να δουν τα μέλη της οικογένειάς τους. Ο Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός παραδέχτηκε σε συνέντευξή του το 2000 πως «…ο εκπατρισμός των Σλαβομακεδόνων στο τέλος του Εμφυλίου Πολέμου εξυπηρέτησε την Ελλάδα και ανάλογη στάση αποτελούσε πάγια εθνική-πολιτική θέση να μην τους επιτραπεί ποτέ η επιστροφή.» Η «αριστερά» του ΠΑΣΟΚ ψήφισε μεν το διάταγμα του 1982, χωρίς να προβεί δε ποτέ σε περαιτέρω βελτίωσή του. Ο Στέλιος Παπαθεμελής σε μία δήλωση-βόμβα το 1991 ισχυρίστηκε πως «…θα ήταν εθνική αυτοκτονία να επιστρέψει σε ελληνικό έδαφος Ως Έλληνας εκείνος που έφυγε ως Σλάβος.» Παρόμοιες δηλώσεις-εισηγήσεις εκατέρωθεν αναζωπυρώνουν εδώ και χρόνια εθνικιστικές αναταραχές.
Το να υπάρχει ελευθερία Πίστης ή ανεξιθρησκεία δεν ενέχει τίποτα το μεμπτό για την άδολη σκέψη. Όταν όμως στο ευρωπαϊκό ψηφιδωτό ομιλούμε για 282 «εθνοτικές ομάδες», τις οποίες προτίθεται να προσδέσει στο άρμα αυτονόμησής του το ΝΑΤΟ και δια μέσω πάντα ανθρωπιστικών παρεμβάσεων, τότε το νομικό πλαίσιο καθίσταται αδύναμο να προστατέψει τις λαϊκές ομάδες απ’ την απειλή της γενοκτονίας ή ακυρώνεται εν μία νυκτί.
Απ’ άκρη εις άκρον στη φλεγόμενη περιοχή Βαλκανίων-Μέσης Ανατολής έθνη-ομάδες-κράτη ή όποιον άλλον όρο αρέσκονται να χρησιμοποιούν, ενδύονται δικαιολογητικά ακραίων συλλόγων, ώστε να διεκδικούν ή να προσβάλλουν εδαφική ακεραιότητα.
Επί αυτής της οδού στρατεύονται συγγραφείς-αναλυτές, τα κείμενα των οποίων κάνουν μνεία στη σπουδαιότητα διερεύνησης των «ιδιαιτεροτήτων και της ρίζας» της κάθε ομάδας, η οποία δύναται να παρουσιάζει κοινά χαρακτηριστικά. Αδόκιμο να ξεχάσουμε ν’ αναφέρουμε την εστίαση σε φαινόμενα διωγμών και κατ’ επέκταση το συνδαύλισμα μίας μορφής αέναου μίσους, το οποίο οδηγεί σε ακρότητες, όπως αυτά που βλέπουμε συνέχεια να εκτυλίσσονται μπρος στα μάτια μας.
Ισλαμοποίηση λοιπόν απ’ τη μία. Έξαρση εθνικισμών στον αντίποδα. Ηγέτες μουσουλμάνοι διατείνονται έμμεσα επανισλαμοποίηση των χαμένων κοινοτήτων. Ηγέτες άλλων Θρησκειών να εγείρουν απαράμιλλους εθνικισμούς.
«Ο εθνοτισμός θεωρείται ως μηχανισμός κατηγοριοποίησης-αυθόρμητη λογική ταυτοποίησης. Το πλαίσιο της διαντίδρασης είναι αυτό της συνάντησης μεταξύ μιας ομάδας προσφύγων σε θέση μειονότητας και της πλειοψηφούσας ομάδας υποδοχής, κοινωνικά κυρίαρχης.» δια στόματος Κας Monova, κοινωνική ανθρωπολόγος.
Μέσα σε κλίμα συνεχών ανακατατάξεων και μετακινήσεων πληθυσμών, η κοινωνική ενσωμάτωση χιλιάδων ατόμων μοιάζει με όνειρο θερινής νυκτός. Οι συνοικίες διαφοροποιούνται από κατασκευαστικής ακόμη πλευράς, ώστε να υπάρχει δόμηση αυθαίρετων οικισμών και νόμιμων ζωνών. Οιαδήποτε εναντίωση αφορά σε ταξικό ζήτημα, αφ’ ης στιγμής το προλεταριάτο, όλοι οι μισθωτοί εργάτες-υπάλληλοι με ελάχιστη ιδιοκτησία, ασφυκτιά μέσα σε πλαίσιο ιμπεριαλιστικής νομοθεσίας και επιδέχεται τη ρατσιστική αντιμετώπιση της αστοκρατίας, η οποία εμφανίζεται πάντα σε πλεονεκτική θέση και διαιρεί την προλεταριακή μάζα σε: παθητικούς - αγωνιστές - πολιτικοποιημένους - αντιστασιακούς φτωχούς. Με αυτόν τον τρόπο εξασθένισαν οι δομές πρόνοιας και παρατηρείται η εμφάνιση της εκ περιτροπής φτώχειας, ένα φαινόμενο κατά το οποίο έχουμε συσπείρωση τόσο του αστικού ιστού όσο και του προλεταριακού ιστού να «μονομαχούν για μία θέση στον Ήλιο». Οι μετακινήσεις των μεταναστών λειτουργούν ως μοχλός εμπορευματοποίησης της εργατικής Δυναμικής, η οποία συνιστά το ισοζύγιο στην τυπική Οικονομία αλλά και την ατμομηχανή απορρύθμισης της συνοχής, αφού αγροτική έξοδος και εκβιομηχάνιση δεν λειτουργούν παρά αποσπασματικά. Πρόκειται για τον επαίσχυντο όρο «υγιής ανταγωνισμός», τον οποίο εισήγαγε ο Νεοφιλελευθερισμός.
«Υγιής ανταγωνισμός» λοιπόν αλλά όχι μόνο σε εγχώριο επίπεδο αντιπαλότητας. Μία έννοια, η οποία επεκτείνεται και στο διακρατικό πλαίσιο, αφού ΗΠΑ-Ρωσία αντιπαλεύουν στην πολιτικογεωστρατική αρένα με χαμηλότερης εμβέλειας Δυνάμεις να προσδένονται στο κάθε άρμα και αφ’ ενός να προσφέρουν αφειδώς την αρωγή τους με απώτερο στόχο την περίσωσή τους απ’ την καταστροφική λαίλαπα που πλησιάζει με βήμα ταχύ και αφ’ ετέρου να υποστυλώνουν τον Ιμπεριαλισμό ποικιλοτρόπως προτάσσοντας την στρατιωτική ισχύ προς διευθέτηση επικυριαρχίας.
Ένα πολύ ωραίο παιχνίδι στο πλαίσιο ενός εύρυθμου πολιτειακού συστήματος, του οποίου θεσμοί - κανόνες - διαδικασίες δεν προορίζονται για τυπική διεκπεραίωση αποφάσεων αλλά αποσκοπούν σε ανάθεση ρόλων κι αρμοδιοτήτων. Σε περιόδους αμφιλεγόμενης εξισορρόπησης συνόρων το ΝΑΤΟ ορέγεται να επιβεβαιώνει τον ρόλο του ως «ψυχοσώστη» αλλά εν τέλει τη διακαή του επιθυμία προς εμπλοκή σε υποθέσεις ημετέρων-υμετέρων. Σε περιόδους έντονης αστάθειας, ο πλέον κερδισμένος είναι ο «Πωλητής οπλικών συστημάτων»…
Ο ανταγωνισμός εξοπλισμών μεταξύ γειτονικών χωρών συνιστά συνηθισμένο φαινόμενο στη φαρέτρα των διεθνών σχέσεων. Όπως και τώρα ο κύριος διοχετευτής οπλισμού τόσο στις κουρδικές δυνάμεις όσο και στις τουρκικές αρχές παραμένει η Αμερικανική Οπλοβιομηχανία, με τις Ρωσία-Γαλλία-Γερμανία βέβαια ν’ ακολουθούν πιστά την καμπύλη της στατιστικής. Πανομοιότυπα Ελλάδα-Τουρκία εξαντλούνται επί δεκαετίες οικονομικά δια μέσω της «αναπτύξεως μιας στρατιωτικής ισχύος». Η Άγκυρα καθιστά σαφή τη βούλησή της για επικυριαρχία ερειδόμενη στη γεωπολιτική της θέση - στο συνδαύλισμα των αλυτρωτικών διαθέσεων - στην πληθυσμιακή υπεροχή.
Εδώ και περίπου 100 χρόνια οι δύο χώρες βρίσκονται «δεμένες» σε μία συγκεκριμένη Συμφωνία, κατά την οποία τίθενται όρια οροφής στρατιωτικών μέσων, όπερ σημαίνει σύμφωνα με τον πληθυσμό της κάθε χώρας προβλέπονται και οι εκάστοτε αναλογίες προσβάσεως σε αμυντικά προγράμματα. Και το εύλογο ερώτημα που θα έπρεπε να ταλανίζει όλους μας είναι πως μία πρόσβαση αναλογικά άνιση δύναται να συνεισφέρει στη σταθερότητα. Δεν χρειάζεται και καμία ιδιαίτερη έφεση στα μαθηματικά για να καταλάβουμε ποιος υπερτερεί και σε περίπτωση συμπλοκής ποιος δύναται να εφαρμόσει βέλτιστα τον επεκτατικό σχεδιασμό του. Ακόπως τεκμαίρεται πως οι δύο χώρες απλώς έχουν υποκύψει αφ’ ενός στους φόβους τους, που βασίζονται στην υπό αμφισβήτηση ανά πάσα ώρα και στιγμή αιγιαλίτιδα ζώνη και αφ’ ετέρου στη μαστροπεία που προσφέρουν οι ΗΠΑ και οι συνδιοικούσες Δυνάμεις παραφράζοντάς την ως εγγύηση ισορροπίας. Το «νταβατζιλίκι» άλλωστε σαν όρος ποτέ δεν εστάθη εύηχο!
Η Τουρκία έχει τη στρατιωτική επάρκεια για εχθρικές ενέργειες σε βάρος γειτονικών χωρών, όπως αυτό αποδεικνύεται. Εμφανές ωστόσο πως διαθέτει και επιθετικές προθέσεις. Ως βασικό μέλος του ΝΑΤΟ βρίσκεται ανάμεσα σε κλοιό πιεστικών επιχειρήσεων, οι οποίες πολλαπλασιάζονται τόσο εξ ανατολάς όσο εκ δυσμάς. Η Συρία συνιστά το μήλον της έριδος των δύο Μεγάλων Δυνάμεων για το διαμοιρασμό των εσόδων που απορρέουν απ’ τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της. Ο Ερντογάν δεν είναι ο «τρελός» που αναφέρουν τις τελευταίες μέρες τα Μέσα Ενημέρωσης, ή τουλάχιστον δεν είναι περισσότερο «τρελός» απ’ όσους εμπλέκονται στη «διανομή της κληρονομιάς», διότι πως αλλιώς να ορίσεις τα λάφυρα από αιματοβαμμένες περιοχές.
Η περιοχή του Αφρίν είναι ιδιάζουσα περίπτωση, αφού ναι μεν επιβεβαιώνεται η κατάληψή του, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί ταυτοχρόνως η καταστολή της Κουρδικής Πολιτοφυλακής ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία για τους εισβολείς. Οι Μονάδες Προστασίας του Λαού ή αλλιώς αντάρτικο παραμένουν ενεργά συντονισμένοι και οργανώνονται σε καθημερινή βάση σκοτώνοντας δεκάδες στρατιώτες του «Ελευθεριακού Συριακού Στρατού=FSA» και εκτελώντας βομβαρδιστικές επιθέσεις κατά των Τουρκικών Σημείων Αναφοράς, παρόλο που δεν το παραδέχονται τα Επίσημα Μέσα Ενημέρωσης σε μία ύστατη προσπάθεια άμβλυνσης των αντιδράσεων ηττοπάθειας επί των εισβολέων.
Σε παλαιότερο άρθρο μου (Το ψευδές πρόσχημα της τρομοκρατίας…) έχει αναφερθεί εκτενώς πως: «Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο το ντόμινο απελευθερωτικών αγώνων που είχε τεθεί σε εφαρμογή απ’ τα υπόδουλα Κράτη εκπλήρωνε σιγά-σιγά την προοπτική του. Στον αντίποδα οι Μεγάλες Δυνάμεις βλέποντας το γόητρό τους να κλυδωνίζεται έθεταν επί στρογγυλής τραπέζης το μεγαλεπήβολο deal νέο-αποικιοκρατικών στόχων. Στη Διάσκεψη της Γιάλτας το 1945 λοιπόν Ρούσβελτ-Τσώρτσιλ-Στάλιν επικυρώνουν τον επιμερισμό καθηκόντων τους, τουτέστιν οριοθετούν έκαστος στο γεωγραφικό ανάγλυφο τις σφαίρες επιρροής των συμφερόντων τους. Πανομοιότυπα κάποιες δεκαετίες αργότερα, Μπους-Γκορμπατσόφ στη Συμφωνία της Μάλτας το 1989, ιχνηλατούν με το άροτρό τους εκ νέου τον χάρτη εξοβελίζοντας ωστόσο την Ευρώπη απ’ τα διαχειριστικά ηνία. Δύο σημεία τριβής ανάμεσα στις δύο συμφωνίες:
Στην πρώτη η ποδηγέτηση ανέλιξης της Γερμανίας, ώστε να μην μπορεί να εντρυφεί στα ιμπεριαλιστικά της σχέδια, πράγμα που καταρρίπτεται με την σύναψη της δεύτερης και δια μέσω της πτώσης του τείχους του Βερολίνου. Ανέγερση-Ισοπέδωση ενός τείχους δεν είναι μία απλή υπόθεση, διότι αντικατοπτρίζει παγίωση ή αναθεώρηση γεω-στρατηγικών διαπραγματεύσεων. Η ανασύσταση του γερμανικού εδάφους θα σημάνει αφ’ ενός αναζωπύρωση αλυτρωτικών διαθέσεων του Ναζισμού, αφ’ ετέρου ανάφλεξη του επεκτατισμού και συνακόλουθα τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Άλλως ειπείν τον πλήρη έλεγχό της από τις Υπερπόντιες Κραταιές Δυνάμεις.
Μία ύστατη προσπάθεια αναχαίτησης ήταν η νομισματική ένωση. Το ενιαίο νόμισμα θα άνοιγε διαύλους εμπορικής επικοινωνίας προς όφελος της Γερμανίας στο ευρωπαϊκό έδαφος και η διαπλάτυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την υπαγωγή πολλών κρατών στο ενιαιοποιημένο πλαίσιο θα αντιρρόπιζε τον καλπασμό της.»
Και σε άλλο άρθρο (Ένας Γραφιάς αναρωτιέται…) έχει δοθεί πως: «Είναι εύληπτο πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν συνιστά μια συνωρίδα φίλων αλλά ένα ξεκάθαρο φεουδαρχικό σχήμα αποικιοκρατικού χαρακτήρα. Οι πλουτοπαραγωγικοί πόροι του ελληνικού εδάφους έχουν παραχωρηθεί σε εταιρικά συμφέροντα πριν ακόμη τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και οι μετέπειτα συμβάσεις απλώς διαιωνίζουν την πρόσδεση στο άρμα. Το βιβλίο του Δημήτρη Μπάτση «Η βαριά Βιομηχανία στην Ελλάδα» είναι αποκαλυπτικότατο σχετικά με τις δυνατότητες της Χώρας, αν αυτές τύγχαναν σε άξια-έντιμα-ικανά χέρια. Οι αργυρώνητοι ωστόσο πολιτικοί ως σήμερα ποιούν την νήσσαν.
Με την άνευ όρων εκχώρηση του αυτοτελούς δικαιώματος ελέγχου των πόρων στο Δημόσιο επιτρέπει στην ουσία την απ’ ευθείας ανάθεση σε προνομιούχους εκμεταλλευτές. Κανένας Νομοθέτης ως σήμερα δεν θέλησε να διαταράξει τα ήσυχα νερά στη λίμνη. Καμία ανεξάρτητη Αρχή δεν μπορεί να ανατρέψει τη ρότα, με αποτέλεσμα να διατηρείται το αντιοικονομικό μοντέλο. Συνακόλουθα προλειαίνεται το έδαφος προς εφαρμογή της απεχθούς συμβάσεως Cooper, η οποία μπορεί να αφορά σε πρώτη φάση τη διαχείριση των υδάτινων πόρων, επεκτείνεται ωστόσο συν τω χρόνω στα υπόλοιπα «φιλέτα».
Ένα απ’ τα σημαντικότερα έργα της Διάσκεψης για το Δίκαιο της Θάλασσας,1973-1982, ήταν η δημιουργία-κωδικοποίηση του θεσμού Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης=ΑΟΖ. Σύμφωνα με τα άρθρα 55-56-57 ως ΑΟΖ ορίζεται η πέραν και παρακείμενη της αιγιαλίτιδας ζώνης περιοχή, το πλάτος της οποίας το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιωματικά. Αν όλα τα παράκτια κράτη κάνουν χρήση των δικαιωμάτων τους για ΑΟΖ θα οριστικοποιηθούν οι κάτοχοι των υπολογισμένων αποθεμάτων πετρελαίου - υδρογονανθράκων - αλιείας - πολυμεταλικών κονδύλων. Σύμφωνα με το άρθρο 121, παράγραφος 2, το κάθε κράτος μπορεί να ορίζει υφαλοκρηπίδα χωρίς αντίστοιχο καθορισμό ΑΟΖ, αλλά όχι το αντίστροφο.
«Εδώ και μία τριαντακονταετία η Ελλάδα παραμένει εγκλωβισμένη στο δόγμα της διαφοράς με την Τουρκία, η οποία αφορά στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου. Είναι απορίας άξιο γιατί οι Ελληνικές Κυβερνήσεις δεν αλλάζουν κατεύθυνση ορίζοντας ΑΟΖ» διατείνεται εύλογα ο κύριος Βελόπουλος. Και η Τουρκία ωστόσο δεν προβαίνει σε καμία ενέργεια παρ’ όλο που έχει ήδη προβεί σε χρήση δικαιώματος ΑΟΖ όσον αφορά στη Μαύρη Θάλασσα απ’ το 1986. Στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο η χρήση ΑΟΖ είναι αναγνωρισμένη. Για ποιον λόγο η Ένωση δεν υποχρεώνει όλα τα κράτη της να προβούν σε διευθέτηση των κυριαρχικών τους δικαιωμάτων;;;
Εδώ έρχεται ο κύριος Μάζης να διασαφηνίσει κάπως το τοπίο σε μελέτες του, όπου ξεκαθαρίζει την μεγίστης σπουδαιότητας θέση της Χώρας, η οποία ανήκει «σ’ ένα γεωπολιτικό Σύμπλοκο με τέσσερις απολήξεις: Ελλάδα-Τουρκία-Ισραήλ-Κύπρος. Πρόκειται για διακρατικό υποσύστημα διαδραστικών διαδικασιών ισχύος, κάτι που λειτουργεί σαν εστία αστάθειας», όπως αναφέρει. Επομένως οι υπερσυστημικές παρεμβάσεις αξιολογούνται υπό το πρίσμα του συμφέροντος. ΗΠΑ-Ρωσία με τις παρελκόμενες μικρότερες Δυνάμεις, Γαλλία-Αγγλία-Γερμανία, συντηρούν το συγκρουσιακό κλίμα στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου υπό την αρωγή των παριστάμενων συνιστωσών, όπως Χεζμπολάχ, της οποίας τα έσοδα ξεπερνούν τα 500 εκατομμύρια δολάρια και προέρχονται από εμπόριο ναρκωτικών-όπλων Χαμάς, η οποία ελέγχει το 15% της Οικονομίας του Ισραήλ.
Αγωγοί υδρογονανθράκων-υδάτων στην περιοχή του Καυκάσου και στο γεωπολιτικό σύμπλοκο της ΝΑ Μεσογείου εντείνουν την έκρυθμη κατάσταση. Η Ρωσία επιθυμεί επέκταση επιρροής της μέχρι τα σύνορα με το Ιράν-Οι ΗΠΑ επιθυμούν ανακοπή ανάλογων ευσεβών πόθων-Η Τουρκία εμπλεκόμενη αφ’ ενός σαν μέλος του ΝΑΤΟ, πράγμα που δεν της επιτρέπει να δυσαρεστεί τις ΗΠΑ, αφ’ ετέρου αντίθετοι συμβιβασμοί της δημιουργούν περαιτέρω προβλήματα στις κουρδικές περιοχές. Η Ελλάδα είναι με τα χέρια σφιχτοδεμένα στη μέση για ευνόητους λόγους. Επιπρόσθετα η αποστρατικοποίηση των Στενών αποδυναμώνει την Τουρκία σαν βασικό μοχλό πίεσης στην περιοχή και την προσδένει στο ασιατικό άρμα. Κανείς δεν αναλύει ξεκάθαρα την τύχη της Ελλάδας στη μια ή στην άλλη περίπτωση!!! Πριν περίπου 19 χρόνια έπεσαν οι πρώτοι «κανονιοβολισμοί» στα Βαλκάνια απολήγοντας στον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. Ήγγικεν η ώρα για «αρχιτεκτονική» αναπροσαρμογή ενδεχομένως και δεδομένου ότι κλείνουν και τα σύνορα εγκλωβίζοντας τόσες χιλιάδες προσφύγων εντός των τειχών!!»
Επιτακτικής ανάγκης καθίσταται να κατανοήσουν οι λαοί τη σπουδαιότητα των αναδιαρθρώσεων, ώστε να αναδιαμορφωθούν σε μαχητικό κίνημα με πρόταγμα την άρθρωσή τους σε παγιωμένη εναντίωση στον Ολοκληρωτισμό, ο οποίος προχωρεί με βήμα τάχιστο μέσα από θεσμικές θεμελιώσεις καταστρατήγησης ελευθεριών. Ο Ιμπεριαλισμός θωρακίζεται νομικά πίσω από την ασπίδα του Κράτους, ώστε να αποδυναμώνει τη διεκδίκηση των αυτονόητων όσον αφορά στο άτομο-Πολίτης και να υψώνει αναχώματα διακρατικών-εθνικιστικών ανταγωνισμών όσον αφορά στο σχεδιασμό παγκόσμιας Επικυριαρχίας.
Και θέλοντας να απέχω απ’ τις ανούσιες διενέξεις των γραφιάδων περί της σπουδαιότητας των αρχιτεκτόνων της μίας ή της άλλης Ιδεολογίας που προσέφεραν περισσότερα στην έγερση του Γένους, είτε με αφορμή την «Εθνική Επέτειο της 25ης Μαρτίου» είτε τις «άγιες μέρες του Πάσχα» εδώ και κάτι μέρες έχουν ξεκινήσει για να προλάβουν ποιος θα το πει-αναρτήσει πρώτος!
Και μη θέλοντας να αναλωθώ σε χιλιοειπωμένες αναλύσεις περί των Πρωτουργών της Επαναστάσεως ή δημοσιεύσεις αρχείων που αποδεικνύουν τον ηρωισμό του έθνους ή την ύπαρξη-ηρωισμό του Ιησού!
Θα παραθέσω έναν χωρίο από έργο του Μπρεχτ:
«Ένας ξένος ταξιδιώτης που γύριζε από το Τρίτο Ράιχ και τον ρωτήσανε ποιος κυβερνάει στ' αλήθεια εκεί κάτω, αποκρίθηκε: Ο τρόμος.»…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Εδώ και λίγες ημέρες τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα στο Αφρίν και βέβαια η εισβολή στην περιοχή δεν συνιστά κεραυνό εν αιθρία. Χιλιάδες άνθρωποι ξεριζώθηκαν απ’ το ελάχιστο της γης που τους αναλογούσε σηκώνοντας τον βαρύ σταυρό της προσφυγιάς.
Το πλιάτσικο - οι βιασμοί - οι καταστροφές ιστορικών μνημείων και δημόσιας περιουσίας-το γενικότερο αιματοκύλισμα, για το οποία κάνουν λόγο τα ειδησεογραφικά κανάλια με στομφώδες ύφος ήταν σαφώς αναμενόμενα, αφού σε καμία των περιπτώσεων εμπόλεμης σύρραξης στην Ιστορία της Ανθρωπότητας, ο «ανθρωπάκος ο Μέγας» δεν έχει καταφέρει να αποδείξει την ανώτερη φύση του, για την οποία κλασαυχενίζεται.
Ακούει τις ιαχές του Πολέμου η Ελλαδίτσα μας;;;
Η μοριοποίηση των ταυτοτήτων
Τα Βαλκάνια ανέκαθεν συνιστούσαν το μήλον της έριδος. Απ’ τη μικρασιατική καταστροφή, όπως έχει αποτυπωθεί στο κείμενο (Word mission ή αλλιώς Παγκόσμια αποστολή), ως τον γιουγκοσλαβικό διαμελισμό, όπως έχει δοθεί στο κείμενο (Με προοπτική…).
Πριν αρκετά χρόνια, όταν ταξίδεψα στο όμορφο νησί της Κύπρου, επισκεπτόμενη την «Πράσινη Γραμμή» στο κέντρο της Λευκωσίας, με ταλάνισε μιαν αδιόρατη θλίψη. Είχα διαβάσει για την οριοθέτηση της ουδέτερης ζώνης δια χειρός ΗΠΑ προς τις αντιμαχόμενες πλευρές ελληνοκυπριακής και τουρκοκυπριακής παρατάξεως αντιστοίχως. Δεν είχα συνυπολογίσει ωστόσο το άλγος, που μπορεί να προξενήσει ο άνθρωπος στον ίδιο του τον εαυτό δια μέσω απεχθών πράξεων. Ανεβαίνοντας στο παρατηρητήριο, κοιτάς στον ουρανό κι αναρωτιέσαι αν χωρίζεται το μπλε, κοιτάς στο χώμα και διαπιστώνεις πως διαμοιράζονται οι ψηφίδες δια της κτήσεως.
Κάθε Παγκόσμιος Πόλεμος κατέληγε και σε μία Διάσκεψη, μέλημα της οποίας ήταν να οριστεί η ένταξη του κάθε εδάφους στην ανάλογη φτερούγα. Κάθε φορά ωστόσο η Μεγαλόνησος αποκλειόταν ως έκπτωτη απ’ την αγκάλη της Μητέρας-Ελλάδας κι ουχί απροσχεδίαστα. Το 1954 το Κυπριακό ζήτημα επιτυγχάνει αναγωγή σε διεθνοποίησή του, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν συνεχίζει να προσκρούει στην αδιαλλαξία των Βρετανικών Αρχών, οι οποίες είχαν στην ουσία τον πρώτο και τελευταίο λόγο κυριαρχίας επί της νήσου.
Αν θα πρέπει να εστιάσουμε σε κάτι είναι σίγουρα στο ότι διάφορες ανακατατάξεις συνταράσσουν συθέμελα τις τελευταίες δεκαετίες την περιοχή των Βαλκανίων, αναγωγή των οποίων κρίνεται σε επίπεδο μεσογειακό και μεσανατολικό με μόνιμη επωδό τους τις αντοχές της Δημοκρατίας. Διάφορες αλλαγές γεωπολιτικού πλαισίου ενδύονται συμβατότητα με θεμελιώδεις Αρχές της Δημοκρατίας παρ’ όλο που τα μέσα υλοποίησής τους απέχουν παρασάγγας απ’ τη δημοκρατική βάση.
Μετά την ιμπεριαλιστική περικύκλωση και κατ’ εφαπτομένη πτώση της ΕΣΣΔ η αναδυόμενη συνισταμένη εμφάνιζε πλείστες υποδιαιρέσεις στην ευρύτερη περιοχή της Μικράς Ασίας, οι οποίες εξυπηρετούσαν συγκεκριμένα γεωπολιτικά συμφέροντα. Αναβίωνε ταυτοχρόνως ένας βίαιος προσηλυτισμός των μειονοτικών μερίδων, τους οποίους ο εκάστοτε παλαιός πυρήνας φεουδαλικού χαρακτήρα, ευελπιστούσε να ενθυλακώσει. Σε αυτό το πλαίσιο επανασυγκροτούνται οι αδελφότητες ή μυστικιστικά τάγματα ή όπως διαφορετικά θα μπορούσαν να ονομαστούν προς άγραν πάντα της επικλήσεως στο φρόνημα και του στόχου της εργαλειοποίησής τους σε ενδεχόμενο συγκρούσεων.
Αντιπροσωπευτικό είναι το παράδειγμα της Αλβανίας, στην επικράτεια της οποίας μετά από 23 χρόνια επίσημης αθεΐας διενεργείται η «αποκατάσταση της θρησκείας» και παρελκόμενα βέβαια η επανασύσταση της Οικονομίας υπό καπιταλιστικές δομές και με πρόταγμα το δέλεαρ του κέρδους και τον εθισμό στην κατανάλωση. Ο λόγος συσπείρωσης του ιστού θεμελιωνόταν παλαιότερα στην υπεροχή της εθνικής ταυτότητας, ενώ με την υπαγωγή της Χώρας στην πολυθρησκευτικότητα ο ιστός αναζητά σημεία αναφοράς στην υπεροχή θρησκευτικής ταυτότητας.
Παρόμοιο θέμα εγείρεται με την κατηγορία των «Αιγαιατών», σλαβομακεδονικός πληθυσμός, ο οποίος μετά τη λήξη του ελληνικού εμφυλίου αποπέμπεται στο ομοσπονδιακό Κράτος της Γιουγκοσλαβίας, το οποίο τους εντάσσει ως προς το νομικό επίπεδο αλλά τους περιορίζει στο πολιτικό, με αποτέλεσμα το αίσθημα της μειονοτικής αυθύπαρξης να φουντώνει. Δόκιμο σ’ αυτό το σημείο ν’ αναφερθεί η υπογραφή μιας Συμφωνίας, κατά την οποία διαχωρίζονταν οι Μακεδόνες που γεννήθηκαν σε ελληνικό έδαφος από εκείνους που γεννήθηκαν σε γιουγκοσλαβικό έδαφος, κάτι το οποίο ακροθιγώς μοιάζει να είναι αρκετά λογικό αλλά μετά διεξοδικής αναλύσεως να εγείρει προβλήματα τόσο δικαιωμάτων όσο και προϋποθέσεων ένταξής τους σε πολιτικά κλιμάκια. Μέχρι και το διάταγμα της 29ης Δεκεμβρίου του 1982, ως «πολιτικοί πρόσφυγες» άνθρωποι που εγκλωβίστηκαν στο γιουγκοσλαβικό έδαφος δεν μπορούσαν να περάσουν τα σύνορα, ώστε να δουν τα μέλη της οικογένειάς τους. Ο Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός παραδέχτηκε σε συνέντευξή του το 2000 πως «…ο εκπατρισμός των Σλαβομακεδόνων στο τέλος του Εμφυλίου Πολέμου εξυπηρέτησε την Ελλάδα και ανάλογη στάση αποτελούσε πάγια εθνική-πολιτική θέση να μην τους επιτραπεί ποτέ η επιστροφή.» Η «αριστερά» του ΠΑΣΟΚ ψήφισε μεν το διάταγμα του 1982, χωρίς να προβεί δε ποτέ σε περαιτέρω βελτίωσή του. Ο Στέλιος Παπαθεμελής σε μία δήλωση-βόμβα το 1991 ισχυρίστηκε πως «…θα ήταν εθνική αυτοκτονία να επιστρέψει σε ελληνικό έδαφος Ως Έλληνας εκείνος που έφυγε ως Σλάβος.» Παρόμοιες δηλώσεις-εισηγήσεις εκατέρωθεν αναζωπυρώνουν εδώ και χρόνια εθνικιστικές αναταραχές.
Το να υπάρχει ελευθερία Πίστης ή ανεξιθρησκεία δεν ενέχει τίποτα το μεμπτό για την άδολη σκέψη. Όταν όμως στο ευρωπαϊκό ψηφιδωτό ομιλούμε για 282 «εθνοτικές ομάδες», τις οποίες προτίθεται να προσδέσει στο άρμα αυτονόμησής του το ΝΑΤΟ και δια μέσω πάντα ανθρωπιστικών παρεμβάσεων, τότε το νομικό πλαίσιο καθίσταται αδύναμο να προστατέψει τις λαϊκές ομάδες απ’ την απειλή της γενοκτονίας ή ακυρώνεται εν μία νυκτί.
Απ’ άκρη εις άκρον στη φλεγόμενη περιοχή Βαλκανίων-Μέσης Ανατολής έθνη-ομάδες-κράτη ή όποιον άλλον όρο αρέσκονται να χρησιμοποιούν, ενδύονται δικαιολογητικά ακραίων συλλόγων, ώστε να διεκδικούν ή να προσβάλλουν εδαφική ακεραιότητα.
Επί αυτής της οδού στρατεύονται συγγραφείς-αναλυτές, τα κείμενα των οποίων κάνουν μνεία στη σπουδαιότητα διερεύνησης των «ιδιαιτεροτήτων και της ρίζας» της κάθε ομάδας, η οποία δύναται να παρουσιάζει κοινά χαρακτηριστικά. Αδόκιμο να ξεχάσουμε ν’ αναφέρουμε την εστίαση σε φαινόμενα διωγμών και κατ’ επέκταση το συνδαύλισμα μίας μορφής αέναου μίσους, το οποίο οδηγεί σε ακρότητες, όπως αυτά που βλέπουμε συνέχεια να εκτυλίσσονται μπρος στα μάτια μας.
Ισλαμοποίηση λοιπόν απ’ τη μία. Έξαρση εθνικισμών στον αντίποδα. Ηγέτες μουσουλμάνοι διατείνονται έμμεσα επανισλαμοποίηση των χαμένων κοινοτήτων. Ηγέτες άλλων Θρησκειών να εγείρουν απαράμιλλους εθνικισμούς.
«Ο εθνοτισμός θεωρείται ως μηχανισμός κατηγοριοποίησης-αυθόρμητη λογική ταυτοποίησης. Το πλαίσιο της διαντίδρασης είναι αυτό της συνάντησης μεταξύ μιας ομάδας προσφύγων σε θέση μειονότητας και της πλειοψηφούσας ομάδας υποδοχής, κοινωνικά κυρίαρχης.» δια στόματος Κας Monova, κοινωνική ανθρωπολόγος.
Κοινωνική ισότητα…
Μέσα σε κλίμα συνεχών ανακατατάξεων και μετακινήσεων πληθυσμών, η κοινωνική ενσωμάτωση χιλιάδων ατόμων μοιάζει με όνειρο θερινής νυκτός. Οι συνοικίες διαφοροποιούνται από κατασκευαστικής ακόμη πλευράς, ώστε να υπάρχει δόμηση αυθαίρετων οικισμών και νόμιμων ζωνών. Οιαδήποτε εναντίωση αφορά σε ταξικό ζήτημα, αφ’ ης στιγμής το προλεταριάτο, όλοι οι μισθωτοί εργάτες-υπάλληλοι με ελάχιστη ιδιοκτησία, ασφυκτιά μέσα σε πλαίσιο ιμπεριαλιστικής νομοθεσίας και επιδέχεται τη ρατσιστική αντιμετώπιση της αστοκρατίας, η οποία εμφανίζεται πάντα σε πλεονεκτική θέση και διαιρεί την προλεταριακή μάζα σε: παθητικούς - αγωνιστές - πολιτικοποιημένους - αντιστασιακούς φτωχούς. Με αυτόν τον τρόπο εξασθένισαν οι δομές πρόνοιας και παρατηρείται η εμφάνιση της εκ περιτροπής φτώχειας, ένα φαινόμενο κατά το οποίο έχουμε συσπείρωση τόσο του αστικού ιστού όσο και του προλεταριακού ιστού να «μονομαχούν για μία θέση στον Ήλιο». Οι μετακινήσεις των μεταναστών λειτουργούν ως μοχλός εμπορευματοποίησης της εργατικής Δυναμικής, η οποία συνιστά το ισοζύγιο στην τυπική Οικονομία αλλά και την ατμομηχανή απορρύθμισης της συνοχής, αφού αγροτική έξοδος και εκβιομηχάνιση δεν λειτουργούν παρά αποσπασματικά. Πρόκειται για τον επαίσχυντο όρο «υγιής ανταγωνισμός», τον οποίο εισήγαγε ο Νεοφιλελευθερισμός.
Τίνος είναι το όφελος;;
«Υγιής ανταγωνισμός» λοιπόν αλλά όχι μόνο σε εγχώριο επίπεδο αντιπαλότητας. Μία έννοια, η οποία επεκτείνεται και στο διακρατικό πλαίσιο, αφού ΗΠΑ-Ρωσία αντιπαλεύουν στην πολιτικογεωστρατική αρένα με χαμηλότερης εμβέλειας Δυνάμεις να προσδένονται στο κάθε άρμα και αφ’ ενός να προσφέρουν αφειδώς την αρωγή τους με απώτερο στόχο την περίσωσή τους απ’ την καταστροφική λαίλαπα που πλησιάζει με βήμα ταχύ και αφ’ ετέρου να υποστυλώνουν τον Ιμπεριαλισμό ποικιλοτρόπως προτάσσοντας την στρατιωτική ισχύ προς διευθέτηση επικυριαρχίας.
Ένα πολύ ωραίο παιχνίδι στο πλαίσιο ενός εύρυθμου πολιτειακού συστήματος, του οποίου θεσμοί - κανόνες - διαδικασίες δεν προορίζονται για τυπική διεκπεραίωση αποφάσεων αλλά αποσκοπούν σε ανάθεση ρόλων κι αρμοδιοτήτων. Σε περιόδους αμφιλεγόμενης εξισορρόπησης συνόρων το ΝΑΤΟ ορέγεται να επιβεβαιώνει τον ρόλο του ως «ψυχοσώστη» αλλά εν τέλει τη διακαή του επιθυμία προς εμπλοκή σε υποθέσεις ημετέρων-υμετέρων. Σε περιόδους έντονης αστάθειας, ο πλέον κερδισμένος είναι ο «Πωλητής οπλικών συστημάτων»…
Ο ανταγωνισμός εξοπλισμών μεταξύ γειτονικών χωρών συνιστά συνηθισμένο φαινόμενο στη φαρέτρα των διεθνών σχέσεων. Όπως και τώρα ο κύριος διοχετευτής οπλισμού τόσο στις κουρδικές δυνάμεις όσο και στις τουρκικές αρχές παραμένει η Αμερικανική Οπλοβιομηχανία, με τις Ρωσία-Γαλλία-Γερμανία βέβαια ν’ ακολουθούν πιστά την καμπύλη της στατιστικής. Πανομοιότυπα Ελλάδα-Τουρκία εξαντλούνται επί δεκαετίες οικονομικά δια μέσω της «αναπτύξεως μιας στρατιωτικής ισχύος». Η Άγκυρα καθιστά σαφή τη βούλησή της για επικυριαρχία ερειδόμενη στη γεωπολιτική της θέση - στο συνδαύλισμα των αλυτρωτικών διαθέσεων - στην πληθυσμιακή υπεροχή.
Εδώ και περίπου 100 χρόνια οι δύο χώρες βρίσκονται «δεμένες» σε μία συγκεκριμένη Συμφωνία, κατά την οποία τίθενται όρια οροφής στρατιωτικών μέσων, όπερ σημαίνει σύμφωνα με τον πληθυσμό της κάθε χώρας προβλέπονται και οι εκάστοτε αναλογίες προσβάσεως σε αμυντικά προγράμματα. Και το εύλογο ερώτημα που θα έπρεπε να ταλανίζει όλους μας είναι πως μία πρόσβαση αναλογικά άνιση δύναται να συνεισφέρει στη σταθερότητα. Δεν χρειάζεται και καμία ιδιαίτερη έφεση στα μαθηματικά για να καταλάβουμε ποιος υπερτερεί και σε περίπτωση συμπλοκής ποιος δύναται να εφαρμόσει βέλτιστα τον επεκτατικό σχεδιασμό του. Ακόπως τεκμαίρεται πως οι δύο χώρες απλώς έχουν υποκύψει αφ’ ενός στους φόβους τους, που βασίζονται στην υπό αμφισβήτηση ανά πάσα ώρα και στιγμή αιγιαλίτιδα ζώνη και αφ’ ετέρου στη μαστροπεία που προσφέρουν οι ΗΠΑ και οι συνδιοικούσες Δυνάμεις παραφράζοντάς την ως εγγύηση ισορροπίας. Το «νταβατζιλίκι» άλλωστε σαν όρος ποτέ δεν εστάθη εύηχο!
Η Τουρκία έχει τη στρατιωτική επάρκεια για εχθρικές ενέργειες σε βάρος γειτονικών χωρών, όπως αυτό αποδεικνύεται. Εμφανές ωστόσο πως διαθέτει και επιθετικές προθέσεις. Ως βασικό μέλος του ΝΑΤΟ βρίσκεται ανάμεσα σε κλοιό πιεστικών επιχειρήσεων, οι οποίες πολλαπλασιάζονται τόσο εξ ανατολάς όσο εκ δυσμάς. Η Συρία συνιστά το μήλον της έριδος των δύο Μεγάλων Δυνάμεων για το διαμοιρασμό των εσόδων που απορρέουν απ’ τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της. Ο Ερντογάν δεν είναι ο «τρελός» που αναφέρουν τις τελευταίες μέρες τα Μέσα Ενημέρωσης, ή τουλάχιστον δεν είναι περισσότερο «τρελός» απ’ όσους εμπλέκονται στη «διανομή της κληρονομιάς», διότι πως αλλιώς να ορίσεις τα λάφυρα από αιματοβαμμένες περιοχές.
Η περιοχή του Αφρίν είναι ιδιάζουσα περίπτωση, αφού ναι μεν επιβεβαιώνεται η κατάληψή του, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί ταυτοχρόνως η καταστολή της Κουρδικής Πολιτοφυλακής ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία για τους εισβολείς. Οι Μονάδες Προστασίας του Λαού ή αλλιώς αντάρτικο παραμένουν ενεργά συντονισμένοι και οργανώνονται σε καθημερινή βάση σκοτώνοντας δεκάδες στρατιώτες του «Ελευθεριακού Συριακού Στρατού=FSA» και εκτελώντας βομβαρδιστικές επιθέσεις κατά των Τουρκικών Σημείων Αναφοράς, παρόλο που δεν το παραδέχονται τα Επίσημα Μέσα Ενημέρωσης σε μία ύστατη προσπάθεια άμβλυνσης των αντιδράσεων ηττοπάθειας επί των εισβολέων.
Στα δικά μας…
Σε παλαιότερο άρθρο μου (Το ψευδές πρόσχημα της τρομοκρατίας…) έχει αναφερθεί εκτενώς πως: «Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο το ντόμινο απελευθερωτικών αγώνων που είχε τεθεί σε εφαρμογή απ’ τα υπόδουλα Κράτη εκπλήρωνε σιγά-σιγά την προοπτική του. Στον αντίποδα οι Μεγάλες Δυνάμεις βλέποντας το γόητρό τους να κλυδωνίζεται έθεταν επί στρογγυλής τραπέζης το μεγαλεπήβολο deal νέο-αποικιοκρατικών στόχων. Στη Διάσκεψη της Γιάλτας το 1945 λοιπόν Ρούσβελτ-Τσώρτσιλ-Στάλιν επικυρώνουν τον επιμερισμό καθηκόντων τους, τουτέστιν οριοθετούν έκαστος στο γεωγραφικό ανάγλυφο τις σφαίρες επιρροής των συμφερόντων τους. Πανομοιότυπα κάποιες δεκαετίες αργότερα, Μπους-Γκορμπατσόφ στη Συμφωνία της Μάλτας το 1989, ιχνηλατούν με το άροτρό τους εκ νέου τον χάρτη εξοβελίζοντας ωστόσο την Ευρώπη απ’ τα διαχειριστικά ηνία. Δύο σημεία τριβής ανάμεσα στις δύο συμφωνίες:
Στην πρώτη η ποδηγέτηση ανέλιξης της Γερμανίας, ώστε να μην μπορεί να εντρυφεί στα ιμπεριαλιστικά της σχέδια, πράγμα που καταρρίπτεται με την σύναψη της δεύτερης και δια μέσω της πτώσης του τείχους του Βερολίνου. Ανέγερση-Ισοπέδωση ενός τείχους δεν είναι μία απλή υπόθεση, διότι αντικατοπτρίζει παγίωση ή αναθεώρηση γεω-στρατηγικών διαπραγματεύσεων. Η ανασύσταση του γερμανικού εδάφους θα σημάνει αφ’ ενός αναζωπύρωση αλυτρωτικών διαθέσεων του Ναζισμού, αφ’ ετέρου ανάφλεξη του επεκτατισμού και συνακόλουθα τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Άλλως ειπείν τον πλήρη έλεγχό της από τις Υπερπόντιες Κραταιές Δυνάμεις.
Μία ύστατη προσπάθεια αναχαίτησης ήταν η νομισματική ένωση. Το ενιαίο νόμισμα θα άνοιγε διαύλους εμπορικής επικοινωνίας προς όφελος της Γερμανίας στο ευρωπαϊκό έδαφος και η διαπλάτυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την υπαγωγή πολλών κρατών στο ενιαιοποιημένο πλαίσιο θα αντιρρόπιζε τον καλπασμό της.»
Και σε άλλο άρθρο (Ένας Γραφιάς αναρωτιέται…) έχει δοθεί πως: «Είναι εύληπτο πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν συνιστά μια συνωρίδα φίλων αλλά ένα ξεκάθαρο φεουδαρχικό σχήμα αποικιοκρατικού χαρακτήρα. Οι πλουτοπαραγωγικοί πόροι του ελληνικού εδάφους έχουν παραχωρηθεί σε εταιρικά συμφέροντα πριν ακόμη τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και οι μετέπειτα συμβάσεις απλώς διαιωνίζουν την πρόσδεση στο άρμα. Το βιβλίο του Δημήτρη Μπάτση «Η βαριά Βιομηχανία στην Ελλάδα» είναι αποκαλυπτικότατο σχετικά με τις δυνατότητες της Χώρας, αν αυτές τύγχαναν σε άξια-έντιμα-ικανά χέρια. Οι αργυρώνητοι ωστόσο πολιτικοί ως σήμερα ποιούν την νήσσαν.
Με την άνευ όρων εκχώρηση του αυτοτελούς δικαιώματος ελέγχου των πόρων στο Δημόσιο επιτρέπει στην ουσία την απ’ ευθείας ανάθεση σε προνομιούχους εκμεταλλευτές. Κανένας Νομοθέτης ως σήμερα δεν θέλησε να διαταράξει τα ήσυχα νερά στη λίμνη. Καμία ανεξάρτητη Αρχή δεν μπορεί να ανατρέψει τη ρότα, με αποτέλεσμα να διατηρείται το αντιοικονομικό μοντέλο. Συνακόλουθα προλειαίνεται το έδαφος προς εφαρμογή της απεχθούς συμβάσεως Cooper, η οποία μπορεί να αφορά σε πρώτη φάση τη διαχείριση των υδάτινων πόρων, επεκτείνεται ωστόσο συν τω χρόνω στα υπόλοιπα «φιλέτα».
****
Ένα απ’ τα σημαντικότερα έργα της Διάσκεψης για το Δίκαιο της Θάλασσας,1973-1982, ήταν η δημιουργία-κωδικοποίηση του θεσμού Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης=ΑΟΖ. Σύμφωνα με τα άρθρα 55-56-57 ως ΑΟΖ ορίζεται η πέραν και παρακείμενη της αιγιαλίτιδας ζώνης περιοχή, το πλάτος της οποίας το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιωματικά. Αν όλα τα παράκτια κράτη κάνουν χρήση των δικαιωμάτων τους για ΑΟΖ θα οριστικοποιηθούν οι κάτοχοι των υπολογισμένων αποθεμάτων πετρελαίου - υδρογονανθράκων - αλιείας - πολυμεταλικών κονδύλων. Σύμφωνα με το άρθρο 121, παράγραφος 2, το κάθε κράτος μπορεί να ορίζει υφαλοκρηπίδα χωρίς αντίστοιχο καθορισμό ΑΟΖ, αλλά όχι το αντίστροφο.
«Εδώ και μία τριαντακονταετία η Ελλάδα παραμένει εγκλωβισμένη στο δόγμα της διαφοράς με την Τουρκία, η οποία αφορά στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου. Είναι απορίας άξιο γιατί οι Ελληνικές Κυβερνήσεις δεν αλλάζουν κατεύθυνση ορίζοντας ΑΟΖ» διατείνεται εύλογα ο κύριος Βελόπουλος. Και η Τουρκία ωστόσο δεν προβαίνει σε καμία ενέργεια παρ’ όλο που έχει ήδη προβεί σε χρήση δικαιώματος ΑΟΖ όσον αφορά στη Μαύρη Θάλασσα απ’ το 1986. Στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο η χρήση ΑΟΖ είναι αναγνωρισμένη. Για ποιον λόγο η Ένωση δεν υποχρεώνει όλα τα κράτη της να προβούν σε διευθέτηση των κυριαρχικών τους δικαιωμάτων;;;
Εδώ έρχεται ο κύριος Μάζης να διασαφηνίσει κάπως το τοπίο σε μελέτες του, όπου ξεκαθαρίζει την μεγίστης σπουδαιότητας θέση της Χώρας, η οποία ανήκει «σ’ ένα γεωπολιτικό Σύμπλοκο με τέσσερις απολήξεις: Ελλάδα-Τουρκία-Ισραήλ-Κύπρος. Πρόκειται για διακρατικό υποσύστημα διαδραστικών διαδικασιών ισχύος, κάτι που λειτουργεί σαν εστία αστάθειας», όπως αναφέρει. Επομένως οι υπερσυστημικές παρεμβάσεις αξιολογούνται υπό το πρίσμα του συμφέροντος. ΗΠΑ-Ρωσία με τις παρελκόμενες μικρότερες Δυνάμεις, Γαλλία-Αγγλία-Γερμανία, συντηρούν το συγκρουσιακό κλίμα στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου υπό την αρωγή των παριστάμενων συνιστωσών, όπως Χεζμπολάχ, της οποίας τα έσοδα ξεπερνούν τα 500 εκατομμύρια δολάρια και προέρχονται από εμπόριο ναρκωτικών-όπλων Χαμάς, η οποία ελέγχει το 15% της Οικονομίας του Ισραήλ.
Αγωγοί υδρογονανθράκων-υδάτων στην περιοχή του Καυκάσου και στο γεωπολιτικό σύμπλοκο της ΝΑ Μεσογείου εντείνουν την έκρυθμη κατάσταση. Η Ρωσία επιθυμεί επέκταση επιρροής της μέχρι τα σύνορα με το Ιράν-Οι ΗΠΑ επιθυμούν ανακοπή ανάλογων ευσεβών πόθων-Η Τουρκία εμπλεκόμενη αφ’ ενός σαν μέλος του ΝΑΤΟ, πράγμα που δεν της επιτρέπει να δυσαρεστεί τις ΗΠΑ, αφ’ ετέρου αντίθετοι συμβιβασμοί της δημιουργούν περαιτέρω προβλήματα στις κουρδικές περιοχές. Η Ελλάδα είναι με τα χέρια σφιχτοδεμένα στη μέση για ευνόητους λόγους. Επιπρόσθετα η αποστρατικοποίηση των Στενών αποδυναμώνει την Τουρκία σαν βασικό μοχλό πίεσης στην περιοχή και την προσδένει στο ασιατικό άρμα. Κανείς δεν αναλύει ξεκάθαρα την τύχη της Ελλάδας στη μια ή στην άλλη περίπτωση!!! Πριν περίπου 19 χρόνια έπεσαν οι πρώτοι «κανονιοβολισμοί» στα Βαλκάνια απολήγοντας στον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. Ήγγικεν η ώρα για «αρχιτεκτονική» αναπροσαρμογή ενδεχομένως και δεδομένου ότι κλείνουν και τα σύνορα εγκλωβίζοντας τόσες χιλιάδες προσφύγων εντός των τειχών!!»
Ο επεκτατισμός ως σχέδιο ασφάλειας…
Επιτακτικής ανάγκης καθίσταται να κατανοήσουν οι λαοί τη σπουδαιότητα των αναδιαρθρώσεων, ώστε να αναδιαμορφωθούν σε μαχητικό κίνημα με πρόταγμα την άρθρωσή τους σε παγιωμένη εναντίωση στον Ολοκληρωτισμό, ο οποίος προχωρεί με βήμα τάχιστο μέσα από θεσμικές θεμελιώσεις καταστρατήγησης ελευθεριών. Ο Ιμπεριαλισμός θωρακίζεται νομικά πίσω από την ασπίδα του Κράτους, ώστε να αποδυναμώνει τη διεκδίκηση των αυτονόητων όσον αφορά στο άτομο-Πολίτης και να υψώνει αναχώματα διακρατικών-εθνικιστικών ανταγωνισμών όσον αφορά στο σχεδιασμό παγκόσμιας Επικυριαρχίας.
Και θέλοντας να απέχω απ’ τις ανούσιες διενέξεις των γραφιάδων περί της σπουδαιότητας των αρχιτεκτόνων της μίας ή της άλλης Ιδεολογίας που προσέφεραν περισσότερα στην έγερση του Γένους, είτε με αφορμή την «Εθνική Επέτειο της 25ης Μαρτίου» είτε τις «άγιες μέρες του Πάσχα» εδώ και κάτι μέρες έχουν ξεκινήσει για να προλάβουν ποιος θα το πει-αναρτήσει πρώτος!
Και μη θέλοντας να αναλωθώ σε χιλιοειπωμένες αναλύσεις περί των Πρωτουργών της Επαναστάσεως ή δημοσιεύσεις αρχείων που αποδεικνύουν τον ηρωισμό του έθνους ή την ύπαρξη-ηρωισμό του Ιησού!
Θα παραθέσω έναν χωρίο από έργο του Μπρεχτ:
«Ένας ξένος ταξιδιώτης που γύριζε από το Τρίτο Ράιχ και τον ρωτήσανε ποιος κυβερνάει στ' αλήθεια εκεί κάτω, αποκρίθηκε: Ο τρόμος.»…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου