Προκόπης Μπίχτας
Στον κόσμο του ευρώ, του χρέους και των μνημονίων, η καταστροφή του ελληνικού λαού συνεχίζεται με αυξανόμενους και εντεινόμενους ρυθμούς. Σήμερα έχει επικρατήσει γενικευμένη, απόλυτη δυστυχία και όχι μόνο η αύξηση της σχετικής εκμετάλλευσης και φτώχειας των εργαζόμενων μαζών που, έτσι κι αλλιώς, είναι κανόνας στα πλαίσια του συστήματος της μισθωτής εργασίας.
Ο πραγματικός αριθμός των ανέργων υπερβαίνει τα 2,5 εκατομμύρια. Οι πραγματικά άστεγοι μετρούνται σε πολλές δεκάδες χιλιάδες, ενώ οι Έλληνες άστεγοι αποτελούν το 68-72%. Περισσότεροι από 1.000.000 καρκινοπαθείς και άλλοι σοβαρότατα άρρωστοι δεν μπορούν να προμηθευτούν τα φάρμακά τους. Η βρεφική θνησιμότητα έχει αυξηθεί κατά 43% και τίποτα δεν δείχνει ότι δεν θα αυξηθεί ακόμα περισσότερο. Παρά τις προσπάθειες ομάδων που προσπαθούν να εμποδίσουν πλειστηριασμούς σπιτιών, οι πλειστηριασμοί διεξάγονται με ηλεκτρονικό τρόπο. Κάθε μέρα οικογένειες πετιούνται στον δρόμο. Κάθε τόσο οικογένειες αφήνουν τα παιδιά τους σε φιλανθρωπικά ιδρύματα και ΜΚΟ, επειδή δεν μπορούν να τους παρέχουν τροφή. Τα εθνικά προβλήματα που αφορούν στην μοίρα της εδαφικής ακεραιότητας και εκατομμυρίων ανθρώπινων υπάρξεων έχουν πάρει χείριστο δρόμο.
Οι προβλέψεις για ολέθριο τέλος των όλων φορούν την δικαιολογημένη αλαζονεία της βεβαιότητας. Εδώ βασιλεύουν οι Τέσσερις Ιππότες της Αποκάλυψης.
Τα κόμματα της Δεξιάς και του Κέντρου έχουν χρεωκοπήσει. To τραγικό για τον ελληνικό λαό είναι ότι έχει χρεωκοπήσει, επίσης, το μεγαλύτερο τμήμα της σημερινής Αριστεράς καθώς και οι αυτοπροσδιοριζόμενοι σαν «πρωτοπορία» της εργατικής τάξης. Αν δούμε την ιστορία όλων αυτών θα διαπιστώσουμε ότι, ύστερα από την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας και την προδοσία σε βάρος των ιδανικών της Εθνικής αντίστασης και του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ύστερα από την προδοσία σε βάρος του Άρη Βελουχιώτη και εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που θυσίασαν περιουσίες, οικογένειες, ελευθερία και ζωές, όλα τα σχέδιά τους ήσαν μακριά από τα ιστορικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Η ιδεολογία και η πολιτική εκείνης της Αριστεράς έχουν κληροδοτηθεί με διάφορους τρόπους στην πλειοψηφία των σημερινών κομμάτων της.
Το μεγαλύτερο τμήμα τη Αριστεράς και το πολιτικό προσωπικό της –κοινοβουλευτικό και εξωκοινοβουλευτικό– βασικά μικροαστικής και μεσοαστικής προέλευσης όλα αυτά τα χρόνια, βεβαιωμένα πια, δεν κατόρθωσε να αποκτήσει βαθιές και σταθερές επαφές και ρίζες ούτε μέσα στην ελληνική εργατική τάξη, ούτε στη «φτωχομεσαία» αγροτιά (όπως λέει και το ΚΚΕ), ούτε γενικά στις πλατιές εργαζόμενες μάζες.
Δεν ασχολήθηκε σοβαρά, με υπομονή κι επιμονή με τα προβλήματα τους. Αντί γι αυτό ασχολήθηκε και προσπάθησε να κατοχυρώσει την ταυτότητά της με τα προβλήματα και ενδιαφέροντα του κοινωνικού της χώρου: αυτά των μικρομεσαίων και μεσαίων στρωμάτων.
Και σήμερα η ιδεολογία, τα προγράμματα και η πολιτική πρακτική της πλειοψηφίας των αριστερών κομμάτων, οργανώσεων, ομάδων και τάσεων δεν εκφράζουν την εργατική τάξη και τα φτωχά στρώματα που πλήττονται από την τρέχουσα κατάσταση. Έχουν υποταχθεί πλήρως στα σχέδια και αξιώματα της παγκοσμιοποίησης και στην γερμανική πολιτική που διαμεσοποιείται με το ευρώ. Το δηλώνουν είτε δημόσια με συγκαλυμμένο λόγο συνήθως είτε μέσω των πολιτικών τους πρακτικών που προκαλούν την διάσπαση κάθε συλλογικής διαδικασίας και κάθε κοινής προσπάθειας που εκδηλώνεται ενάντια στους εγχώριους και ξένους δολοφόνους των λαών. Έχουν στραφεί ενάντια στην κοινωνική αριστερά, δηλαδή ενάντια στις κοινωνικές δυνάμεις της προόδου και της δημοκρατίας και, ακόμα περισσότερο, ενάντια στις κοινωνικές δυνάμεις που, από την θέση τους, είναι οι ιστορικοί φορείς της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Σήμερα, όπως έκαναν και παλιότερα, ψάχνουν να βρουν κοινωνικά ερείσματα σε εκείνα τα αλλοτροιωμένα μικρομεσαία και μεσαία στρώματα που αδιαφορούν για την κατάσταση των εργαζομένων και τους απασχολούν τα προβλήματα της οικολογίας, του υποκριτικού ανθρωπισμού, της κάλπικης αλληλεγγύης, των LGBTQ, της πολυπολιτισμικότητας, της νομιμοποίησης ή όχι των ναρκωτικών, της πολιτικής «ορθότητας» κ.λ.π. Τα περισσότερα αριστερά κόμματα, οι αριστερές οργανώσεις, ομάδες και τάσεις παραγνωρίζουν ή αποκρύπτουν ότι η καμπάνια γύρω από αυτά τα ζητήματα έχει ενορχηστρωθεί με σειρά αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κι έχει ενισχυθεί οικονομικά, ιδεολογικά και πολιτικά από τα ίδια Ευρωπαϊκά κέντρα που διαθέτουν σημαντικά κονδύλια για τέτοια προγράμματα σε σχολεία και ΜΚΟ, με σκοπό να αλλοτριωθεί πλήρως η συνείδηση του ελληνικού λαού, να χαθεί κάθε ίχνος πολιτικής σκέψης, να διαλυθεί η συνοχή του, να αποτύχει κάθε προσπάθεια αποτίναξης των αλυσίδων του και, τελικά, να καταστεί ανίσχυρη κάθε προσπάθεια που θα αποσκοπεί σε εξέγερση και επανάσταση.
Τα περισσότερα κόμματα, οργανώσεις, ομάδες, και τάσεις της Αριστεράς αντιμετωπίζουν το μεταναστευτικό πρόβλημα με μια ανήθικη, μικροαστική ηθική υποκριτικής συμπόνιας, αρνούνται να δουν τις συνέπειες για την εργατική τάξη και αρνούνται πεισματικά να στραφούν με πολιτικές πρακτικές ενάντια στις αιτίες που το προκαλούν.
Τα περισσότερα κόμματα, οργανώσεις, ομάδες και τάσεις της Αριστεράς δεν παίρνουν σαφή θέση για τους ενόχους της συμφοράς που πλήττει τους λαούς της Μέσης Ανατολής, δεν αποκαλύπτουν με κάθε τρόπο και κάθε ευκαιρία τους ενόχους και δεν στρέφονται ενάντια τους με κάθε τρόπο και κάθε ευκαιρία. Στις χειρότερες εκδοχές τους τάσσονται με το μέρος των ιμπεριαλιστών και των συμμάχων τους.
Σαν αποτέλεσμα της άρνησης της Αριστεράς να επιλέξει διαλεκτική λύση και δράση και, ταυτόχρονα, του πολυεπίπεδου πολέμου που έχει εξαπολυθεί από τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης ενάντια στις υγιείς δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας, δυσκολεύονται οι προσπάθειες για προοδευτική και/ή επαναστατική δράση, επιδεινώνονται τα προβλήματα, επικρατεί ο ρατσισμός σε βάρος της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, τρέφεται ο φασισμός, και ενδυναμώνεται ο εθνικισμός γειτονικών χωρών. Η Αριστερά «μας» παραβλέπει και τις αιτίες της γιγάντωσης του φασισμού, συνεχίζει την αυτοαναφορά και τον αυτοθαυμασμό της και εκτονώνεται με τους συνηθισμένους «αντιρατσιστικούς» και «αντιφασιστικούς» βερμπαλισμούς.
Την ίδια στιγμή οι θέσεις του ΚΚΕ για τα σημερινά προβλήματα του ελληνικού λαού ξεκαθαρίστηκαν στο 20ο συνέδριό του.
1) Ναι στην παραμονή στο ευρώ προβάλλοντας σωρό δικαιολογιών, που προέρχονται από την προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ και της Δεξιάς,
2) μόνο στον σοσιαλισμό θα λυθούν τα προβλήματα, μεταθέτοντας τις λύσεις σε μια ακαθόριστη, αλλά μοιραία «ωρίμανση των συνθηκών», αρνούμενο και στα λόγια και στην πράξη οποιονδήποτε στρατηγικό σχεδιασμό και αντίστοιχη δράση για το πέρασμα στον σοσιαλισμό, απορρίπτοντας, έτσι, την κοσμοθεωρία του Μαρξισμού-Λενινισμού και ιδιαίτερα του τρίτου συστατικού μέρους της, που είναι ο επαναστατικός σοσιαλισμός, τον οποίο ισχυρίζεται ότι ασπάζεται και ακολουθεί.
Σήμερα το σημείο στρατηγικής σημασίας για την εργατική τάξη και την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι η ανάπτυξη ενός μαζικού μετώπου, όσο πλατύτερου γίνεται, από όλες τις κοινωνικές δυνάμεις που πλήττονται από το ευρώ και τα μνημόνια, στην κατεύθυνση ανάκτησης της εθνικής-λαϊκής κυριαρχίας, ανεξάρτητα από το τι ψηφίζει κάθε άτομο στις εθνικές εκλογές.
Σήμερα αυτός ο στόχος εμπεριέχει και συμπυκνώνει την δυναμική κάθε επαναστατικής δράσης και, η κατάκτησή του θα δώσει την δυνατότητα, αν υπάρξουν κατάλληλες πολιτικές, να αναδειχθεί η εργατική τάξη σαν ηγεμονική-διευθυντική δύναμη της κοινωνίας. Σήμερα το καθήκον αυτών που, από την κοινωνική τους θέση, μπορούν και οφείλουν να πράξουν είναι η πάλη για την ενεργοποίηση του ελληνικού λαού προς την κατάκτηση αυτού του στόχου.
Οι προοπτικές που γεννά η δημιουργία ενός τέτοιου κινήματος είναι ακριβώς ό,τι τρέμει το σύστημα της μισθωτής εργασίας μαζί με τους «αριστερούς» και δεξιούς διορθωτικούς μηχανισμούς του.
Πηγή: dromosanoixtos.gr
Προκόπης Μπίχτας: Σχετικά με τον συντάκτη
Στον κόσμο του ευρώ, του χρέους και των μνημονίων, η καταστροφή του ελληνικού λαού συνεχίζεται με αυξανόμενους και εντεινόμενους ρυθμούς. Σήμερα έχει επικρατήσει γενικευμένη, απόλυτη δυστυχία και όχι μόνο η αύξηση της σχετικής εκμετάλλευσης και φτώχειας των εργαζόμενων μαζών που, έτσι κι αλλιώς, είναι κανόνας στα πλαίσια του συστήματος της μισθωτής εργασίας.
Ο πραγματικός αριθμός των ανέργων υπερβαίνει τα 2,5 εκατομμύρια. Οι πραγματικά άστεγοι μετρούνται σε πολλές δεκάδες χιλιάδες, ενώ οι Έλληνες άστεγοι αποτελούν το 68-72%. Περισσότεροι από 1.000.000 καρκινοπαθείς και άλλοι σοβαρότατα άρρωστοι δεν μπορούν να προμηθευτούν τα φάρμακά τους. Η βρεφική θνησιμότητα έχει αυξηθεί κατά 43% και τίποτα δεν δείχνει ότι δεν θα αυξηθεί ακόμα περισσότερο. Παρά τις προσπάθειες ομάδων που προσπαθούν να εμποδίσουν πλειστηριασμούς σπιτιών, οι πλειστηριασμοί διεξάγονται με ηλεκτρονικό τρόπο. Κάθε μέρα οικογένειες πετιούνται στον δρόμο. Κάθε τόσο οικογένειες αφήνουν τα παιδιά τους σε φιλανθρωπικά ιδρύματα και ΜΚΟ, επειδή δεν μπορούν να τους παρέχουν τροφή. Τα εθνικά προβλήματα που αφορούν στην μοίρα της εδαφικής ακεραιότητας και εκατομμυρίων ανθρώπινων υπάρξεων έχουν πάρει χείριστο δρόμο.
Οι προβλέψεις για ολέθριο τέλος των όλων φορούν την δικαιολογημένη αλαζονεία της βεβαιότητας. Εδώ βασιλεύουν οι Τέσσερις Ιππότες της Αποκάλυψης.
Τα κόμματα της Δεξιάς και του Κέντρου έχουν χρεωκοπήσει. To τραγικό για τον ελληνικό λαό είναι ότι έχει χρεωκοπήσει, επίσης, το μεγαλύτερο τμήμα της σημερινής Αριστεράς καθώς και οι αυτοπροσδιοριζόμενοι σαν «πρωτοπορία» της εργατικής τάξης. Αν δούμε την ιστορία όλων αυτών θα διαπιστώσουμε ότι, ύστερα από την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας και την προδοσία σε βάρος των ιδανικών της Εθνικής αντίστασης και του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ύστερα από την προδοσία σε βάρος του Άρη Βελουχιώτη και εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που θυσίασαν περιουσίες, οικογένειες, ελευθερία και ζωές, όλα τα σχέδιά τους ήσαν μακριά από τα ιστορικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Η ιδεολογία και η πολιτική εκείνης της Αριστεράς έχουν κληροδοτηθεί με διάφορους τρόπους στην πλειοψηφία των σημερινών κομμάτων της.
Το μεγαλύτερο τμήμα τη Αριστεράς και το πολιτικό προσωπικό της –κοινοβουλευτικό και εξωκοινοβουλευτικό– βασικά μικροαστικής και μεσοαστικής προέλευσης όλα αυτά τα χρόνια, βεβαιωμένα πια, δεν κατόρθωσε να αποκτήσει βαθιές και σταθερές επαφές και ρίζες ούτε μέσα στην ελληνική εργατική τάξη, ούτε στη «φτωχομεσαία» αγροτιά (όπως λέει και το ΚΚΕ), ούτε γενικά στις πλατιές εργαζόμενες μάζες.
Δεν ασχολήθηκε σοβαρά, με υπομονή κι επιμονή με τα προβλήματα τους. Αντί γι αυτό ασχολήθηκε και προσπάθησε να κατοχυρώσει την ταυτότητά της με τα προβλήματα και ενδιαφέροντα του κοινωνικού της χώρου: αυτά των μικρομεσαίων και μεσαίων στρωμάτων.
Και σήμερα η ιδεολογία, τα προγράμματα και η πολιτική πρακτική της πλειοψηφίας των αριστερών κομμάτων, οργανώσεων, ομάδων και τάσεων δεν εκφράζουν την εργατική τάξη και τα φτωχά στρώματα που πλήττονται από την τρέχουσα κατάσταση. Έχουν υποταχθεί πλήρως στα σχέδια και αξιώματα της παγκοσμιοποίησης και στην γερμανική πολιτική που διαμεσοποιείται με το ευρώ. Το δηλώνουν είτε δημόσια με συγκαλυμμένο λόγο συνήθως είτε μέσω των πολιτικών τους πρακτικών που προκαλούν την διάσπαση κάθε συλλογικής διαδικασίας και κάθε κοινής προσπάθειας που εκδηλώνεται ενάντια στους εγχώριους και ξένους δολοφόνους των λαών. Έχουν στραφεί ενάντια στην κοινωνική αριστερά, δηλαδή ενάντια στις κοινωνικές δυνάμεις της προόδου και της δημοκρατίας και, ακόμα περισσότερο, ενάντια στις κοινωνικές δυνάμεις που, από την θέση τους, είναι οι ιστορικοί φορείς της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Σήμερα, όπως έκαναν και παλιότερα, ψάχνουν να βρουν κοινωνικά ερείσματα σε εκείνα τα αλλοτροιωμένα μικρομεσαία και μεσαία στρώματα που αδιαφορούν για την κατάσταση των εργαζομένων και τους απασχολούν τα προβλήματα της οικολογίας, του υποκριτικού ανθρωπισμού, της κάλπικης αλληλεγγύης, των LGBTQ, της πολυπολιτισμικότητας, της νομιμοποίησης ή όχι των ναρκωτικών, της πολιτικής «ορθότητας» κ.λ.π. Τα περισσότερα αριστερά κόμματα, οι αριστερές οργανώσεις, ομάδες και τάσεις παραγνωρίζουν ή αποκρύπτουν ότι η καμπάνια γύρω από αυτά τα ζητήματα έχει ενορχηστρωθεί με σειρά αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κι έχει ενισχυθεί οικονομικά, ιδεολογικά και πολιτικά από τα ίδια Ευρωπαϊκά κέντρα που διαθέτουν σημαντικά κονδύλια για τέτοια προγράμματα σε σχολεία και ΜΚΟ, με σκοπό να αλλοτριωθεί πλήρως η συνείδηση του ελληνικού λαού, να χαθεί κάθε ίχνος πολιτικής σκέψης, να διαλυθεί η συνοχή του, να αποτύχει κάθε προσπάθεια αποτίναξης των αλυσίδων του και, τελικά, να καταστεί ανίσχυρη κάθε προσπάθεια που θα αποσκοπεί σε εξέγερση και επανάσταση.
Τα περισσότερα κόμματα, οργανώσεις, ομάδες, και τάσεις της Αριστεράς αντιμετωπίζουν το μεταναστευτικό πρόβλημα με μια ανήθικη, μικροαστική ηθική υποκριτικής συμπόνιας, αρνούνται να δουν τις συνέπειες για την εργατική τάξη και αρνούνται πεισματικά να στραφούν με πολιτικές πρακτικές ενάντια στις αιτίες που το προκαλούν.
Τα περισσότερα κόμματα, οργανώσεις, ομάδες και τάσεις της Αριστεράς δεν παίρνουν σαφή θέση για τους ενόχους της συμφοράς που πλήττει τους λαούς της Μέσης Ανατολής, δεν αποκαλύπτουν με κάθε τρόπο και κάθε ευκαιρία τους ενόχους και δεν στρέφονται ενάντια τους με κάθε τρόπο και κάθε ευκαιρία. Στις χειρότερες εκδοχές τους τάσσονται με το μέρος των ιμπεριαλιστών και των συμμάχων τους.
Σαν αποτέλεσμα της άρνησης της Αριστεράς να επιλέξει διαλεκτική λύση και δράση και, ταυτόχρονα, του πολυεπίπεδου πολέμου που έχει εξαπολυθεί από τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης ενάντια στις υγιείς δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας, δυσκολεύονται οι προσπάθειες για προοδευτική και/ή επαναστατική δράση, επιδεινώνονται τα προβλήματα, επικρατεί ο ρατσισμός σε βάρος της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, τρέφεται ο φασισμός, και ενδυναμώνεται ο εθνικισμός γειτονικών χωρών. Η Αριστερά «μας» παραβλέπει και τις αιτίες της γιγάντωσης του φασισμού, συνεχίζει την αυτοαναφορά και τον αυτοθαυμασμό της και εκτονώνεται με τους συνηθισμένους «αντιρατσιστικούς» και «αντιφασιστικούς» βερμπαλισμούς.
Την ίδια στιγμή οι θέσεις του ΚΚΕ για τα σημερινά προβλήματα του ελληνικού λαού ξεκαθαρίστηκαν στο 20ο συνέδριό του.
1) Ναι στην παραμονή στο ευρώ προβάλλοντας σωρό δικαιολογιών, που προέρχονται από την προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ και της Δεξιάς,
2) μόνο στον σοσιαλισμό θα λυθούν τα προβλήματα, μεταθέτοντας τις λύσεις σε μια ακαθόριστη, αλλά μοιραία «ωρίμανση των συνθηκών», αρνούμενο και στα λόγια και στην πράξη οποιονδήποτε στρατηγικό σχεδιασμό και αντίστοιχη δράση για το πέρασμα στον σοσιαλισμό, απορρίπτοντας, έτσι, την κοσμοθεωρία του Μαρξισμού-Λενινισμού και ιδιαίτερα του τρίτου συστατικού μέρους της, που είναι ο επαναστατικός σοσιαλισμός, τον οποίο ισχυρίζεται ότι ασπάζεται και ακολουθεί.
Σήμερα το σημείο στρατηγικής σημασίας για την εργατική τάξη και την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι η ανάπτυξη ενός μαζικού μετώπου, όσο πλατύτερου γίνεται, από όλες τις κοινωνικές δυνάμεις που πλήττονται από το ευρώ και τα μνημόνια, στην κατεύθυνση ανάκτησης της εθνικής-λαϊκής κυριαρχίας, ανεξάρτητα από το τι ψηφίζει κάθε άτομο στις εθνικές εκλογές.
Σήμερα αυτός ο στόχος εμπεριέχει και συμπυκνώνει την δυναμική κάθε επαναστατικής δράσης και, η κατάκτησή του θα δώσει την δυνατότητα, αν υπάρξουν κατάλληλες πολιτικές, να αναδειχθεί η εργατική τάξη σαν ηγεμονική-διευθυντική δύναμη της κοινωνίας. Σήμερα το καθήκον αυτών που, από την κοινωνική τους θέση, μπορούν και οφείλουν να πράξουν είναι η πάλη για την ενεργοποίηση του ελληνικού λαού προς την κατάκτηση αυτού του στόχου.
Οι προοπτικές που γεννά η δημιουργία ενός τέτοιου κινήματος είναι ακριβώς ό,τι τρέμει το σύστημα της μισθωτής εργασίας μαζί με τους «αριστερούς» και δεξιούς διορθωτικούς μηχανισμούς του.
Πηγή: dromosanoixtos.gr
Προκόπης Μπίχτας: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου