Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
Απόπειρες βιασμού εναντίον Γυναικών ξανά συγκλονίζουν την Κοινωνία της Ξάνθης.
Μία εκ των οποίων έλαβε χώρα εναντίον γυναίκας, η οποία διέμενε στην πολυκατοικία, όπου ζω κι εγώ, συγκεκριμένα έναν όροφο ακριβώς κάτω. Η κοπέλα ήταν αναπληρώτρια δασκάλα σε σχολείο της Ξάνθης. Επέστρεφε από βραδινή της έξοδο, περίπου στις έντεκα και μισή, όταν της επιτέθη άνδρας με διαθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης. Ευτυχώς στις κραυγές της κινητοποιηθήκαμε όλοι απ’ την ίδια πολυκατοικία αλλά και απ’ τις παρακείμενες, ώστε ο άνδρας να τραπεί σε άτακτη φυγή.
Δεν ξέρω πότε θα ανυψωθούν οι Κοινωνίες σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην θεωρούν άλλους ανθρώπους «κτήμα», πάνω στο οποίο μπορούμε να εκτονώσουμε ετσιθελικά οιαδήποτε διαστροφή μας.
Δεν είναι υποχρεωτικό να συνοδεύεται μία Γυναίκα στην έξοδό της για να κατοχυρώνει την ασφάλειά της, τακτική η οποία δηλώνει υπαγωγή της σε εξουσιαστική διαδικασία.
Με αυτή την αφορμή επαναφέρω απόσπασμα από παλαιότερο κείμενο
Πολλά τα κινήματα ανέκαθεν.
Πολλά τα δόγματα, θρησκευτικά ή πολιτικά.
Πολλές οι συλλογικότητες ή τα δίκτυα.
Εν μέσω συνεχιζόμενων πατριαρχικών δομών πολλοί «πιστοί» εμφανίζονται προστάτες υποστηριχτές του γυναικείου φύλου με προτάγματα διάφορα προς όφελός της. Αρκεί μία γυναίκα να χρειαστεί να διαβεί Μόνη της τα Κοινωνικά σοκάκια χωρίς στηρίγματα-υποστηρίγματα για να έλθει αντιμέτωπη με τον εκχυδαϊσμό των θεσμών, παρόλη την έπαρσή τους, ως Θεσμοί, προς εξισωτική διαβάθμιση. Για να αντιμετωπίσει τον «γυναικοφαγικό» χαρακτήρα στον επαγγελματικό τομέα, στην πολιτική, στα δικαιώματά της, στις σχέσεις της. Και δεν μιλάμε μόνο για τις χώρες του ανατολικού ημισφαιρίου, όπου σαφώς οι συνθήκες είναι χειρότερες, αλλά και για τη Δύση.
Η Γυναίκα συνεχίζει ν’ αποτελεί το μεγαλύτερο θύμα όλων των εποχών. Σε καιρούς κρίσης και πολέμων κατηγορείται πως είναι στα μετόπισθεν, αλλά είναι αυτή η οποία καλείται ν’ ανταποκριθεί εν τέλει στη σκληρή πραγματικότητα. Στα νεότευκτα στρατόπεδα συγκεντρώσεως στης «Προοδευτική Ευρώπη», δες Ειδομένη, η Γυναίκα πέφτει θύμα αποτρόπαιων εκβιασμών-κακοποίησης.
Η ιδιότητα της γυναίκας συνεχίζει να τίθεται υπό το μικροσκόπιο, όχι ως χαρακτηρισμός πρωτογενούς και μη επιδεχόμενης «διορθώσεων», αλλά ως μεταβλητή, η οποία συνιστά κρηπίδα για οιοδήποτε θρησκευτικό-πολιτικό δόγμα στην πολυδιάστατη πορεία του ιστορικού «γίγνεσθαι». Παραδόξως εγκολπώνεται και η ίδια την αναγκαιότητα της επιβολής περιθωρίων, μέσα στα οποία της επιτρέπεται να ενεργεί, ανάλογα με την εποχή και το πολιτικό σύστημα, το οποίο ορίζει τη σεξουαλικότητα και την συμπεριφορά της. Στο λυκαυγές του 21ου αιώνα, δυστυχώς ομιλούμε για προστασία de jure και όχι de facto.
Πως να σκιαγραφήσει η Γυναίκα τη νέα της φιγούρα σε κλοιό ενδοστρεφή, ο οποίος αρνείται σαφή επανορισμό; Απ’ την Αντιγόνη του Σοφοκλή και την Ιουλιέττα του Σαίξπηρ, σύμβολα ανυπακοής και απείθειας, ως την Άννα Καρένινα του Τολστόι και την Μαντάμ Μποβαρύ του Φλωμπέρ, σύμβολα αυτοκαταστροφικού πάθους και αυτοκτονικής κυκλοθυμίας, η Γυναίκα, που εναντιώνεται στα κελεύσματα της εποχής της, αναδύεται σαν μέγιστη ηρωίδα στο παγκόσμιο λογοτεχνικό πάνθεον.
Μετά το 2009 η έμφυλη βία συνεχίζει να υφίσταται κι εκτινάσσεται στο ανησυχητικό ποσοστό του 34%, με την σεξουαλική παρενόχληση-τη λεκτική βία- τη χειροδικία να συνιστούν ψυχολογικούς εξαναγκασμούς υποβιβασμού της. Επιπρόσθετα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης προωθούν την αναπαραγωγή έμφυλων στερεοτύπων κι ενός διάχυτου σεξισμού. «Έχουμε να βαδίσουμε πολύ δρόμο, πριν οι γυναίκες μπορέσουν να συνδεθούν σε πραγματική βάση ισότητας με τους άνδρες», ισχυρίζεται ο Ντέιβιντ Ρήσμαν, έγκριτος κοινωνιολόγος. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται η ρήση της κυρίας Πετράκη, διδάκτωρ στο τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, όταν υποστηρίζει πως «πρόκειται για ολόκληρο μηχανισμό διαταξικής βίας, ο οποίος ενεργοποιείται σε διαφορετικές περιστάσεις και ανεξαρτήτου μορφωτικού επιπέδου.»
Γυναίκες βιάζονται ή δέχονται προσβλητικές-σεξιστικές επιθέσεις και το νομικό πλαίσιο τις τοποθετεί στη θέση του «θύτη» και καταδικάζονται για ανθρωποκτονία, όπως στο παράδειγμα του Ναυπλίου, όπου υπήρχε οπτικό υλικό από βίντεο ασφαλείας παρακείμενου καταστήματος, το οποίο επιβεβαιώνει το γεγονός ότι η κατηγορουμένη βρισκόταν εν αμύνη, αφού δεχόταν ξεκάθαρη επίθεση.
Κατ’ αρχάς να διευκρινιστεί η διαφορά ανάμεσα στις έννοιες σεξισμός-ρομαντισμός. Άλλο η ευχάριστη απόπειρα προσέγγισης με ρομαντική-σεξουαλική διάθεση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Άλλο ο επιθετικός εμβολισμός με καταναγκαστική διάθεση υποβιβασμού. Και μόνο η διατύπωση ερωτημάτων: «Που τριγυρνούσε τέτοια ώρα;» ή «Τι ρούχα φορούσε;» παρεμφαίνει διαχωρισμό ανάμεσα στην αντιμετώπιση των δύο φύλων. Ουδέποτε τίθεται ανάλογο ερώτημα για εκπρόσωπο του ανδρικού πληθυσμού. Εν προκειμένω κι ενώ το συμβάν λαμβάνει χώρα στις τρεις το ξημέρωμα, κανένας Δικαστής δεν αναρωτιέται για ποιους λόγους «τριγυρνά ο άνδρας=το θύμα τέτοια ώρα».
Εύλογα διερωτάται κάποιος σχετικά με τον όρο διττής ερμηνείας «ισότητα»: Χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει μία ψευδαίσθηση της αυθορμησίας, καθοδηγούμενη τεχνηέντως δυστυχώς μέσα στο περίκλειστο πλαίσιο των πατριαρχικών δομών; Χρησιμοποιείται για να διερευνήσει θεωρητικά την συγκαλυμμένη προβολή της έμφυλης βίας, της οποίας ο ταξικός χαρακτήρας συνεχίζει να υφίσταται; Όσο το Νομικό-Θεσμικό Πλαίσιο αρματώνεται τίνι τρόπω, τόσο προσκρούει στην πολυπλοκότητα του πραγματικού, τόσο δυσχεραίνει η εφαρμογή του. Ενώ η κάθε οντότητα συνιστά τον προφανή φορέα δικαιώματος, τείνουμε να θέτουμε υπό αμφισβήτηση τα αυτονόητα.
Τα θεμέλια της σημερινής εποχής κρέμονται σ’ ένα κενό παραγεμισμένο, το οποίο δεν δύναται να υποβαστάξει ούτε καλά ούτε άσχημα τη μέλλουσα οργάνωση, που προεκτείνει το παρόν. Μητριαρχία και Πατριαρχία απεδείχθησαν αποτυχημένα συστήματα διακυβέρνησης, αφού αφ’ ενός εμπεριέχουν την έννοια του «άρχω» και αφ’ ετέρου οι βάναυσες πρακτικές τους μας έχουν οδηγήσει σε εγκληματικό αδιέξοδο. Συνακόλουθα η διαδρομή της σκέψης του σύγχρονου ανθρώπου κατευθύνεται υπό προϋποθέσεις αμφίρροπες. Πρόκειται για μία χάραξη μυητική, απ’ την οποία εκκινεί το αρθρωμένο ξετύλιγμα της περιπλάνησης μέσα στο «γίγνεσθαι» της απομόνωσης.
Το ζητούμενο δεν είναι η επικυριαρχία του ενός φύλου έναντι του άλλου αλλά ο προσανατολισμός στο Μητρογραμμικό σύστημα, όρος που ορίζει ο Κος Παναγής Λεκατσάς, μελετητής αρχαίων φιλοσοφιών και κοινωνικών δομών, όπου άνδρας και γυναίκα είναι πραγματικά ισότιμοι. «Η γυναίκα δεν χρειάζεται να επιτηδεύεται την παραγωγική της αξία σαν Μητέρα, ούτε την ηδονιστική της αξία σαν ερωμένη», γράφει ο ίδιος σε μία πραγματεία του. Κι εδώ σ’ αυτό το σημείο θα μπορούσα να προσθέσω πως ούτε ο άνδρας χρειάζεται να αποδεικνύει την παραγωγική του αξία σαν Πατέρας, ούτε την ηδονιστική του αξία σαν εραστής.
Χαράματα στην Κόλαση των ζωντανών
Ύστερα από εκατό χιλιετίες ΜΟΝΑΞΙΑ…
Τι να διαχωρίζει τον άνθρωπο, καθώς καυχιέται, απ’ τις υπόλοιπες ανθρωπίδες…
Η σωστή στολή του.
Τα εμφανώς ή επιμελώς φθαρμένα ή άτριφτα ρούχα του.
Ποτέ η πολυμάθεια δεν ευνόησε την κατανόηση του Κόσμου.
Μια χούφτα οικονομικά Ισχυρών και μια παρεούλα πολιτικών ανδρείκελων καθιστούν την ψευτό-προοδευτικὴ Κοινωνία, επιφανειακά εύθυμη κι αισιόδοξη να παρεμφαίνει σε κάθε βήμα την εύγλωττη χρεοκοπία της. Αλλά κι ορδές ομάδων ή ατόμων ακολουθούν με τη συνενοχή τους. Μην παλεύοντας πάνω απ’ όλα να καταλάβουν τον διπλανό, απλώς να καταλήξουν στα συμπεράσματά τους και ν’ αποχωρίσουν θριαμβευτικά.
Ο homoeconomicus παρέδωσε τη σκυτάλη στον ψυχολογικά προσανατολισμένο homo, ο οποίος με άδειο θησαυροφυλάκιο αξιών και ηθικής δεν έχει από πουθενά ν’ αντλήσει εφεδρείες και η μόνη του λύση προς επιβίωση παρουσιάζεται είτε η επιτρεπτική νομιμοφροσύνη είτε η αδειοδοτική αμφισβήτηση, ακροθιγώς αποκλίνουσες αλλά εν τέλει πλήρως συγκλίνουσες συνιστώσες. Και ύστατο δεκανίκι του η αποφυγή: των ενοχών-των συναισθημάτων-των ανθρώπων.
Και θα κλείσω την παράγραφο με κάποιους στίχους απ’ την Ποιητική μου Σύνθεση «Στις Ακρώρειες της Μοναξιάς», η οποία κυκλοφόρησε απ’ τις εκδόσεις Ωρίωνας τον Μάρτιο του 2017.
«…Οι Μητριάρχες μ’ ήθελαν Πόρνη,
Με τη χαρά μου σε κοινοκτημοσύνη.
Οι Πατριάρχες μ’ έχριζαν Αγία,
Με την ευδία μου σ’ εμμονή ενδοοικογενειακή…»
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Απόπειρες βιασμού εναντίον Γυναικών ξανά συγκλονίζουν την Κοινωνία της Ξάνθης.
Μία εκ των οποίων έλαβε χώρα εναντίον γυναίκας, η οποία διέμενε στην πολυκατοικία, όπου ζω κι εγώ, συγκεκριμένα έναν όροφο ακριβώς κάτω. Η κοπέλα ήταν αναπληρώτρια δασκάλα σε σχολείο της Ξάνθης. Επέστρεφε από βραδινή της έξοδο, περίπου στις έντεκα και μισή, όταν της επιτέθη άνδρας με διαθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης. Ευτυχώς στις κραυγές της κινητοποιηθήκαμε όλοι απ’ την ίδια πολυκατοικία αλλά και απ’ τις παρακείμενες, ώστε ο άνδρας να τραπεί σε άτακτη φυγή.
Δεν ξέρω πότε θα ανυψωθούν οι Κοινωνίες σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην θεωρούν άλλους ανθρώπους «κτήμα», πάνω στο οποίο μπορούμε να εκτονώσουμε ετσιθελικά οιαδήποτε διαστροφή μας.
Δεν είναι υποχρεωτικό να συνοδεύεται μία Γυναίκα στην έξοδό της για να κατοχυρώνει την ασφάλειά της, τακτική η οποία δηλώνει υπαγωγή της σε εξουσιαστική διαδικασία.
Με αυτή την αφορμή επαναφέρω απόσπασμα από παλαιότερο κείμενο
Πολλά τα κινήματα ανέκαθεν.
Πολλά τα δόγματα, θρησκευτικά ή πολιτικά.
Πολλές οι συλλογικότητες ή τα δίκτυα.
Εν μέσω συνεχιζόμενων πατριαρχικών δομών πολλοί «πιστοί» εμφανίζονται προστάτες υποστηριχτές του γυναικείου φύλου με προτάγματα διάφορα προς όφελός της. Αρκεί μία γυναίκα να χρειαστεί να διαβεί Μόνη της τα Κοινωνικά σοκάκια χωρίς στηρίγματα-υποστηρίγματα για να έλθει αντιμέτωπη με τον εκχυδαϊσμό των θεσμών, παρόλη την έπαρσή τους, ως Θεσμοί, προς εξισωτική διαβάθμιση. Για να αντιμετωπίσει τον «γυναικοφαγικό» χαρακτήρα στον επαγγελματικό τομέα, στην πολιτική, στα δικαιώματά της, στις σχέσεις της. Και δεν μιλάμε μόνο για τις χώρες του ανατολικού ημισφαιρίου, όπου σαφώς οι συνθήκες είναι χειρότερες, αλλά και για τη Δύση.
Η Γυναίκα συνεχίζει ν’ αποτελεί το μεγαλύτερο θύμα όλων των εποχών. Σε καιρούς κρίσης και πολέμων κατηγορείται πως είναι στα μετόπισθεν, αλλά είναι αυτή η οποία καλείται ν’ ανταποκριθεί εν τέλει στη σκληρή πραγματικότητα. Στα νεότευκτα στρατόπεδα συγκεντρώσεως στης «Προοδευτική Ευρώπη», δες Ειδομένη, η Γυναίκα πέφτει θύμα αποτρόπαιων εκβιασμών-κακοποίησης.
Η ιδιότητα της γυναίκας συνεχίζει να τίθεται υπό το μικροσκόπιο, όχι ως χαρακτηρισμός πρωτογενούς και μη επιδεχόμενης «διορθώσεων», αλλά ως μεταβλητή, η οποία συνιστά κρηπίδα για οιοδήποτε θρησκευτικό-πολιτικό δόγμα στην πολυδιάστατη πορεία του ιστορικού «γίγνεσθαι». Παραδόξως εγκολπώνεται και η ίδια την αναγκαιότητα της επιβολής περιθωρίων, μέσα στα οποία της επιτρέπεται να ενεργεί, ανάλογα με την εποχή και το πολιτικό σύστημα, το οποίο ορίζει τη σεξουαλικότητα και την συμπεριφορά της. Στο λυκαυγές του 21ου αιώνα, δυστυχώς ομιλούμε για προστασία de jure και όχι de facto.
Πως να σκιαγραφήσει η Γυναίκα τη νέα της φιγούρα σε κλοιό ενδοστρεφή, ο οποίος αρνείται σαφή επανορισμό; Απ’ την Αντιγόνη του Σοφοκλή και την Ιουλιέττα του Σαίξπηρ, σύμβολα ανυπακοής και απείθειας, ως την Άννα Καρένινα του Τολστόι και την Μαντάμ Μποβαρύ του Φλωμπέρ, σύμβολα αυτοκαταστροφικού πάθους και αυτοκτονικής κυκλοθυμίας, η Γυναίκα, που εναντιώνεται στα κελεύσματα της εποχής της, αναδύεται σαν μέγιστη ηρωίδα στο παγκόσμιο λογοτεχνικό πάνθεον.
Μετά το 2009 η έμφυλη βία συνεχίζει να υφίσταται κι εκτινάσσεται στο ανησυχητικό ποσοστό του 34%, με την σεξουαλική παρενόχληση-τη λεκτική βία- τη χειροδικία να συνιστούν ψυχολογικούς εξαναγκασμούς υποβιβασμού της. Επιπρόσθετα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης προωθούν την αναπαραγωγή έμφυλων στερεοτύπων κι ενός διάχυτου σεξισμού. «Έχουμε να βαδίσουμε πολύ δρόμο, πριν οι γυναίκες μπορέσουν να συνδεθούν σε πραγματική βάση ισότητας με τους άνδρες», ισχυρίζεται ο Ντέιβιντ Ρήσμαν, έγκριτος κοινωνιολόγος. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται η ρήση της κυρίας Πετράκη, διδάκτωρ στο τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, όταν υποστηρίζει πως «πρόκειται για ολόκληρο μηχανισμό διαταξικής βίας, ο οποίος ενεργοποιείται σε διαφορετικές περιστάσεις και ανεξαρτήτου μορφωτικού επιπέδου.»
Γυναίκες βιάζονται ή δέχονται προσβλητικές-σεξιστικές επιθέσεις και το νομικό πλαίσιο τις τοποθετεί στη θέση του «θύτη» και καταδικάζονται για ανθρωποκτονία, όπως στο παράδειγμα του Ναυπλίου, όπου υπήρχε οπτικό υλικό από βίντεο ασφαλείας παρακείμενου καταστήματος, το οποίο επιβεβαιώνει το γεγονός ότι η κατηγορουμένη βρισκόταν εν αμύνη, αφού δεχόταν ξεκάθαρη επίθεση.
Κατ’ αρχάς να διευκρινιστεί η διαφορά ανάμεσα στις έννοιες σεξισμός-ρομαντισμός. Άλλο η ευχάριστη απόπειρα προσέγγισης με ρομαντική-σεξουαλική διάθεση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Άλλο ο επιθετικός εμβολισμός με καταναγκαστική διάθεση υποβιβασμού. Και μόνο η διατύπωση ερωτημάτων: «Που τριγυρνούσε τέτοια ώρα;» ή «Τι ρούχα φορούσε;» παρεμφαίνει διαχωρισμό ανάμεσα στην αντιμετώπιση των δύο φύλων. Ουδέποτε τίθεται ανάλογο ερώτημα για εκπρόσωπο του ανδρικού πληθυσμού. Εν προκειμένω κι ενώ το συμβάν λαμβάνει χώρα στις τρεις το ξημέρωμα, κανένας Δικαστής δεν αναρωτιέται για ποιους λόγους «τριγυρνά ο άνδρας=το θύμα τέτοια ώρα».
Εύλογα διερωτάται κάποιος σχετικά με τον όρο διττής ερμηνείας «ισότητα»: Χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει μία ψευδαίσθηση της αυθορμησίας, καθοδηγούμενη τεχνηέντως δυστυχώς μέσα στο περίκλειστο πλαίσιο των πατριαρχικών δομών; Χρησιμοποιείται για να διερευνήσει θεωρητικά την συγκαλυμμένη προβολή της έμφυλης βίας, της οποίας ο ταξικός χαρακτήρας συνεχίζει να υφίσταται; Όσο το Νομικό-Θεσμικό Πλαίσιο αρματώνεται τίνι τρόπω, τόσο προσκρούει στην πολυπλοκότητα του πραγματικού, τόσο δυσχεραίνει η εφαρμογή του. Ενώ η κάθε οντότητα συνιστά τον προφανή φορέα δικαιώματος, τείνουμε να θέτουμε υπό αμφισβήτηση τα αυτονόητα.
Τα θεμέλια της σημερινής εποχής κρέμονται σ’ ένα κενό παραγεμισμένο, το οποίο δεν δύναται να υποβαστάξει ούτε καλά ούτε άσχημα τη μέλλουσα οργάνωση, που προεκτείνει το παρόν. Μητριαρχία και Πατριαρχία απεδείχθησαν αποτυχημένα συστήματα διακυβέρνησης, αφού αφ’ ενός εμπεριέχουν την έννοια του «άρχω» και αφ’ ετέρου οι βάναυσες πρακτικές τους μας έχουν οδηγήσει σε εγκληματικό αδιέξοδο. Συνακόλουθα η διαδρομή της σκέψης του σύγχρονου ανθρώπου κατευθύνεται υπό προϋποθέσεις αμφίρροπες. Πρόκειται για μία χάραξη μυητική, απ’ την οποία εκκινεί το αρθρωμένο ξετύλιγμα της περιπλάνησης μέσα στο «γίγνεσθαι» της απομόνωσης.
Το ζητούμενο δεν είναι η επικυριαρχία του ενός φύλου έναντι του άλλου αλλά ο προσανατολισμός στο Μητρογραμμικό σύστημα, όρος που ορίζει ο Κος Παναγής Λεκατσάς, μελετητής αρχαίων φιλοσοφιών και κοινωνικών δομών, όπου άνδρας και γυναίκα είναι πραγματικά ισότιμοι. «Η γυναίκα δεν χρειάζεται να επιτηδεύεται την παραγωγική της αξία σαν Μητέρα, ούτε την ηδονιστική της αξία σαν ερωμένη», γράφει ο ίδιος σε μία πραγματεία του. Κι εδώ σ’ αυτό το σημείο θα μπορούσα να προσθέσω πως ούτε ο άνδρας χρειάζεται να αποδεικνύει την παραγωγική του αξία σαν Πατέρας, ούτε την ηδονιστική του αξία σαν εραστής.
Χαράματα στην Κόλαση των ζωντανών
Ύστερα από εκατό χιλιετίες ΜΟΝΑΞΙΑ…
Τι να διαχωρίζει τον άνθρωπο, καθώς καυχιέται, απ’ τις υπόλοιπες ανθρωπίδες…
Η σωστή στολή του.
Τα εμφανώς ή επιμελώς φθαρμένα ή άτριφτα ρούχα του.
Ποτέ η πολυμάθεια δεν ευνόησε την κατανόηση του Κόσμου.
Μια χούφτα οικονομικά Ισχυρών και μια παρεούλα πολιτικών ανδρείκελων καθιστούν την ψευτό-προοδευτικὴ Κοινωνία, επιφανειακά εύθυμη κι αισιόδοξη να παρεμφαίνει σε κάθε βήμα την εύγλωττη χρεοκοπία της. Αλλά κι ορδές ομάδων ή ατόμων ακολουθούν με τη συνενοχή τους. Μην παλεύοντας πάνω απ’ όλα να καταλάβουν τον διπλανό, απλώς να καταλήξουν στα συμπεράσματά τους και ν’ αποχωρίσουν θριαμβευτικά.
Ο homoeconomicus παρέδωσε τη σκυτάλη στον ψυχολογικά προσανατολισμένο homo, ο οποίος με άδειο θησαυροφυλάκιο αξιών και ηθικής δεν έχει από πουθενά ν’ αντλήσει εφεδρείες και η μόνη του λύση προς επιβίωση παρουσιάζεται είτε η επιτρεπτική νομιμοφροσύνη είτε η αδειοδοτική αμφισβήτηση, ακροθιγώς αποκλίνουσες αλλά εν τέλει πλήρως συγκλίνουσες συνιστώσες. Και ύστατο δεκανίκι του η αποφυγή: των ενοχών-των συναισθημάτων-των ανθρώπων.
Και θα κλείσω την παράγραφο με κάποιους στίχους απ’ την Ποιητική μου Σύνθεση «Στις Ακρώρειες της Μοναξιάς», η οποία κυκλοφόρησε απ’ τις εκδόσεις Ωρίωνας τον Μάρτιο του 2017.
«…Οι Μητριάρχες μ’ ήθελαν Πόρνη,
Με τη χαρά μου σε κοινοκτημοσύνη.
Οι Πατριάρχες μ’ έχριζαν Αγία,
Με την ευδία μου σ’ εμμονή ενδοοικογενειακή…»
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου