Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
Στα ριζά της αβύσσου χωρίς φανούς!
Η έλλειψη οργής αποναρκώνει, μια σκέτη μύηση στην υποτέλεια.
Η Νύχτα με την ταχύτητα στο τέρμα κι οι Εραστές να φοβούνται το κάθισμα του συνοδηγού…
Μια σύναξη συμφεροντολόγων σε γλυκανάλατους συνωστισμούς ψάχναν του Αλχημιστή το θησαυρό κι ύστερα ενδύονταν το ρούχο της Κοινωνικής προσδοκίας για να τον απεμπολήσουν, διότι δεν μπορούσαν να τον συμμορφώσουν. Ο φασισμός αναδεικνύει τον συγκεντρωτισμό μέσα από «δημοκρατικές διαδικασίες» ως απότοκο του θετικού αυτοσυναισθήματός τους αλλά και του έσχατου χαφιεδισμού της ιδεολογικής φιλελευθερίας.
Σπίτια τεράστια και τα άδεια δωμάτια να ισοδυναμούν με διασπάθιση στοιβαγμένης κληρονομίας που επαίρεται για ανακατάληψη της πολιτειακής της συλλογικότητας, αφού έχει ευνουχίσει με αλγόριθμους τις αναρτήσεις και τη συναλλαγή.
Ζώα να ολισθαίνουν πάνω σε άμμο κινούμενη του Ολοκληρωτισμού με τον χαρακτήρα τους ναυαγισμένο σε θάλασσα ιδεοληψιών, αφού έχουν αναιρέσει την αξιοθρήνητη ενοχή τους.
Και καλώδια που μετατρέπουν την κανονιστική πραγματικότητα σε αντικείμενα ιδιοποίησής τους, αφού στέκουν ξυπνητά στα ήσσονος σημασίας δρώμενα της Υπάρξεως ως αναφαίρετα δικαιώματα αλλά υπνώττουν στις ενημερώσεις της παραβιασμένης τους Συνθήκης.
Φύλλα σαπισμένα στοιβαγμένα σε τάφρους τα πολιτικά ρεύματα που ξεπέρασαν τις εσκεμμένες δυνατότητές τους, που μετέτρεψαν το κάθε Όνειρο σε μέγιστο εφιάλτη, που εντρυφούν στη διασφάλιση της παρασιτικής υποστάσεώς τους. Λίγες συλλαβές απ’ το «καταργώ» στο «επαναδιαπραγματεύομαι» μα η διάνυση της απόστασης μια ετυμηγορία της κοσμικής επιφάνειας π’ αναζητά δικαιολογίες για τον εαυτό της. Μην κοιτάς που όλοι νοιάζονται για την αδικία στα πέρατα, στο εγγύς είναι ωστόσο το πρόβλημα της εφαρμογής.
Το επιχείρημα απέναντι ν’ ανιχνεύει την τεράστια ΜΟΝΑΞΙΑ στη γενναιότητά του να σπάζει τα όρια.
Τρομοκρατία!
Όπου ακούς «πάταξη», νέες μορφές πολυπλόκαμης αναβίωσης να ψυχανεμίζεσαι. Πως αλλιώς να δημιουργηθεί κλίμα έντασης κι απόγνωσης στην ομήγυρη. Ευτυχώς είχαμε κάποιους «επιφυλακτικούς» σχετικά με την ιδεολογία της ηγετικότητας. Στο κάθε τους βήμα ωστόσο διάχυτη η έπαρση της πρωτοκαθεδρίας.
Λύσεις ατελέσφορες. Αρέσκονται οι άνθρωποι να μπήγουν τα δόντια σε σάρκες σκανδάλων, σαν να επρόκειτο για λαθροκυνηγούς που σκοτώνουν θηράματα για να εμπορευτούν τα μέλη τους, κέρατα-δόντια-δέρμα. Μια πληροφορία που υποπίπτει στη σπατάλη του παρακράτους.
Και το Κράτος για να υφίσταται θα καταφεύγει σε λαϊκισμούς. Και οι δημαγωγοί για να υπάρχουν θα συγκροτούν συνδετικούς κρίκους με τη διαφθορά, την οποία θα πατάσσουν ως έννοια αφηρημένη και άυλη ποδηγετώντας τοιουτοτρόπως τον εντοπισμό της.
Στο Μαγικό Βουνό οι Φίλοι γίνονται Εχθροί, επειδή όποιος έχει βρει το «χρυσό» έχει αποφύγει τη βαθειά ύφεση και διασφαλίσει την τροχιά ανάκαμψης. Είναι η ερατεινή ευγένεια σε όλες της τις εκδοχές που υποδεικνύει την ευθύνη στους ολίγους. Όποιος έχει βρει το αθάνατο νερό τελεί υπό άτακτη χρεοκοπία στον Κόσμο της Υποκρισίας.
Επανάσταση!
Όπου βλέπεις πολλές χούφτες μαζεμένες να ομονοούν, σκληρούς ελιγμούς να ψυχανεμίζεσαι, ώστε να «αποκατασταθεί η Τάξη».Είναι το «Κόμμα του οποιοδήποτε Ανθρώπου», δεδηλωμένα αντιστασιακό κι υπόγεια νεοφασιστικό. Ο Αντίλογος δεν είναι ποτέ νομότυπος, μήτε τυγχάνει ευρείας αποδοχής.
Καθείς ονειρεύεται τη «δική του» Δημοκρατία αλλά με μετακίνηση της Ισοπολιτείας σε μακάβρια νεκροταφεία, με επέκταση της Ισονομίας σε αργούσα δυναμικότητα, με μεγέθυνση της Ισηγορίας σε συντονισμένη περιθωριοποίησή της.
Το επαναστατικό προτσές χάνεται στα γρανάζια της εξέλιξής του.
Στο πρώτο σκαλοπάτι γίνεται αντιληπτό ως σκιά χωρίς εκπροσώπηση στο φρύδι του αδυσώπητου Γίγνεσθαι.
Έπεται η πρόσβαση σε ανταλλάξιμους μηχανισμούς όμορης συνειδησιακής εμβέλειας.
Στο τρίτο σκαλοπάτι η εσωστρέφεια, αφού έχει υποστεί συναινετική ώσμωση με τις παραταξιακές συνιστώσες της προς συμμόρφωσή τους, «οραματίζεται» την ανάρρηση στην εξωστρέφεια της διαχειριστικής Εξουσίας.
Εν τέλει επωμίζεται τα καθήκοντα της επιτροπικής επιβολής.
Και η «δική» Δημοκρατία ως εξειδικευμένο προϊόν ή εξάρτημα ή υπηρεσία για ξένους επισκέπτες.
Για να κατανοήσεις μια Κοινωνία, καθίσταται σαφές πως πρέπει να κατανοήσεις και τα σκάνδαλά της. Το κάθε σκάνδαλο αναταράσσει λίγο την πράσινη πέτσα στον βάλτο, ίσα που τα ψάρια να νιώσουν την αλλιώτικη χροιά του Οξυγόνου στην οσμή, και χρησιμοποιώ τον όρο χροιά για να δηλώσω τις διαφορετικές όψεις της αναπνοής. Όλοι οι «Θνητοί» προσλαμβάνουν οξυγόνο κι αποβάλλουν διοξείδιο του άνθρακα με την εκπνοή, διαδικασία στα όρια ανεκτής διαφωνίας, αλλά ελάχιστοι αντιλαμβάνονται τις νοηματικές - συναισθηματικές αποχρώσεις της. Για την ευθύνη δε απέναντι σ’ αυτή την αναπνοή ούτε λόγος!
Πολλά απ’ αυτά τα είχα ξαναγράψει.
Και να πεις πως σ’ ένοιαζε…
Ένα πλέγμα Κενό!
Με ρητορείες στην Ανατολή και προνόμια στη Δύση.
Με υποσχέσεις στον Βορρά και μεταβολές στο Νότο.
Βαριέμαι τις φιλοσοφίες με λόγια και τσιγάρο κάτω απ’ τον πλάτανο.
Βαριέμαι όσους θεοποιούν τη Στιγμή. Βολικοί Μπαμπούλες του Έρωτα!
Ποιος θα κοιτάξει τις πόρνες με τη ρεαλιστική προοπτική τους. Μήπως ο απύθμενος εγωισμός του συνόλου; Ή μήπως ο εμπρησμός που σπέρνει η ασφάλεια και το στρατηγικό της σχέδιο, που καταστρώνει προκειμένου ν’ απαντήσει στην επίθεση ενδεχόμενων κλυδωνισμών…
Ποιος θα ανακεφαλαιώσει τους περιορισμούς και τις επιφυλάξεις του Μυαλού. Μήπως η ανάταση του αλκοόλ; Ή μήπως η «πρόοδος» που πειραματίζεται ως προς την προμήθεια ισχυρότερων αξόνων περιστροφής της;
Η επιμελημένη αμφίεση χρησιμεύει για να δοκιμάζεις τους Θνητούς.
Σε θεωρούν απ’ τα «ανώτερα κοινωνικά στρώματα» και ξιπάζονται με συμπλέγματα ανωτερότητας ή σε θεωρούν ξιπασμένη κι εκτοξεύουν συμπλέγματα κατωτερότητας.
Όπως και να ‘χει χαμένος έβγαινες με την απόρριψη στο τσεπάκι.
Και να πεις πως σ’ ένοιαζε.
Ο αυθεντικός γραφιάς είναι ένα μπουκάλι νερό ερμητικά κλεισμένο.
Όταν απασφαλίζεται η επιπωμάτιση, το υγρό, μεταμφιεσμένο σε φθόγγους,
αρχίζει την ανεξέλεγκτη ροή του.
Νερό τρεχούμενο που αυθαιρετεί πλαγιοκοπώντας κατά όλων των πλευρών του συνειδησιακού σώματος του Κόσμου.
Xωρίς να έχει κατά νου να μη μουσκέψει τα τακτοποιημένα του εαυτού του ή των αναγνωστών.
Ορμητικό χωρίς να έχει κατά νου να συλλέξει οπαδούς…
Ενίοτε αυτενεργεί, σαν βία γυμνή που λυμαίνεται τις ωραιοποιήσεις στην ελώδη μπουνάτσα της Οικουμένης.
Το μόνο που αφουγκράζεται είναι οι διαπεραστικές ιαχές της φαινομενικότητας και η κατακλυσμική κυριαρχία της μνησικακίας της, ενάντια στα οποία προσπαθεί να υψώσει τους μαθηματικούς τύπους της ανισότητάς του.
Το μόνο που γνωρίζει ως ατόφια καθαρότητα, είναι ότι απλώς βρίσκεται μέσα στη μηδενικότητα των δρώμενων, συνιστώντας ταυτοχρόνως τέκνο αλλά και γεννήτορα αυτού του μηδενός, διότι χωρίς ενοχές ο Κόσμος δεν αλλάζει.
Κι όσο το Νερό ρέει καταρρακτωδώς, ως δωρεά υπερβάσεως που τρομάζει, μετατρέπεται σε αρνητικό σημείο, που δεν διαλευκαίνει.
Τουναντίον μουνταίνει κι επισκοτίζεται από νέφη πυκνά.
Το Μπουκάλι δεν έχει καμία ελπίδα ούτως ή άλλως.
Όταν αδειάσει όλο το Νερό θα χαθεί κάπου στο Πέλαγος.
Κι ίσως γι’ αυτό να του χρωστούν κάποιες απ’ τις ελπίδες τους, όλοι εκείνοι που ακόμη έχουν…
Μάτια άδεια!
Εκεί που ο Ήλιος χαμηλώνει χωρίς ν’ ακουμπά σε Ναούς μήτε σε Μέγαρα.
Οι πόρτες όλες έκλεισαν. Ή τις έκλεισαν οι παλάμες της οργής.
Δίχως παρακάλια μήτ’ ικεσίες.
Μόνο τη λάμα της Γυμνής αλήθειας το κόκκαλο ν’ αγγίζει.
Ποιος θα αισθανθεί τον επίφοβο σφυγμό της παρακμής. Μήπως η νοσταλγία παρωχημένων συνηθειών; Ή μήπως το κακό σύμπτωμα ομοϊδεατών που συσπειρώνονται απ’ το εφήμερο και κοινότοπο χλωροφόρμιο;
Θλίβει η έκφραση «Τόσο απλά» που αφορά σε Μείζονα.
Όπως και να ‘χει ηττημένος αποδεικνυόσουν με την ερημιά στο πετσί.
Και να πεις πως σ’ ένοιαζε όταν τα είχες όλα χαμένα. Μόνο για τ’ Αστέρια ανησυχούσα, μην και δεν προλάβω να μετρήσω…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Στα ριζά της αβύσσου χωρίς φανούς!
Η έλλειψη οργής αποναρκώνει, μια σκέτη μύηση στην υποτέλεια.
Η Νύχτα με την ταχύτητα στο τέρμα κι οι Εραστές να φοβούνται το κάθισμα του συνοδηγού…
Μια σύναξη συμφεροντολόγων σε γλυκανάλατους συνωστισμούς ψάχναν του Αλχημιστή το θησαυρό κι ύστερα ενδύονταν το ρούχο της Κοινωνικής προσδοκίας για να τον απεμπολήσουν, διότι δεν μπορούσαν να τον συμμορφώσουν. Ο φασισμός αναδεικνύει τον συγκεντρωτισμό μέσα από «δημοκρατικές διαδικασίες» ως απότοκο του θετικού αυτοσυναισθήματός τους αλλά και του έσχατου χαφιεδισμού της ιδεολογικής φιλελευθερίας.
Σπίτια τεράστια και τα άδεια δωμάτια να ισοδυναμούν με διασπάθιση στοιβαγμένης κληρονομίας που επαίρεται για ανακατάληψη της πολιτειακής της συλλογικότητας, αφού έχει ευνουχίσει με αλγόριθμους τις αναρτήσεις και τη συναλλαγή.
Ζώα να ολισθαίνουν πάνω σε άμμο κινούμενη του Ολοκληρωτισμού με τον χαρακτήρα τους ναυαγισμένο σε θάλασσα ιδεοληψιών, αφού έχουν αναιρέσει την αξιοθρήνητη ενοχή τους.
Και καλώδια που μετατρέπουν την κανονιστική πραγματικότητα σε αντικείμενα ιδιοποίησής τους, αφού στέκουν ξυπνητά στα ήσσονος σημασίας δρώμενα της Υπάρξεως ως αναφαίρετα δικαιώματα αλλά υπνώττουν στις ενημερώσεις της παραβιασμένης τους Συνθήκης.
Φύλλα σαπισμένα στοιβαγμένα σε τάφρους τα πολιτικά ρεύματα που ξεπέρασαν τις εσκεμμένες δυνατότητές τους, που μετέτρεψαν το κάθε Όνειρο σε μέγιστο εφιάλτη, που εντρυφούν στη διασφάλιση της παρασιτικής υποστάσεώς τους. Λίγες συλλαβές απ’ το «καταργώ» στο «επαναδιαπραγματεύομαι» μα η διάνυση της απόστασης μια ετυμηγορία της κοσμικής επιφάνειας π’ αναζητά δικαιολογίες για τον εαυτό της. Μην κοιτάς που όλοι νοιάζονται για την αδικία στα πέρατα, στο εγγύς είναι ωστόσο το πρόβλημα της εφαρμογής.
Το επιχείρημα απέναντι ν’ ανιχνεύει την τεράστια ΜΟΝΑΞΙΑ στη γενναιότητά του να σπάζει τα όρια.
Τρομοκρατία!
Όπου ακούς «πάταξη», νέες μορφές πολυπλόκαμης αναβίωσης να ψυχανεμίζεσαι. Πως αλλιώς να δημιουργηθεί κλίμα έντασης κι απόγνωσης στην ομήγυρη. Ευτυχώς είχαμε κάποιους «επιφυλακτικούς» σχετικά με την ιδεολογία της ηγετικότητας. Στο κάθε τους βήμα ωστόσο διάχυτη η έπαρση της πρωτοκαθεδρίας.
Λύσεις ατελέσφορες. Αρέσκονται οι άνθρωποι να μπήγουν τα δόντια σε σάρκες σκανδάλων, σαν να επρόκειτο για λαθροκυνηγούς που σκοτώνουν θηράματα για να εμπορευτούν τα μέλη τους, κέρατα-δόντια-δέρμα. Μια πληροφορία που υποπίπτει στη σπατάλη του παρακράτους.
Και το Κράτος για να υφίσταται θα καταφεύγει σε λαϊκισμούς. Και οι δημαγωγοί για να υπάρχουν θα συγκροτούν συνδετικούς κρίκους με τη διαφθορά, την οποία θα πατάσσουν ως έννοια αφηρημένη και άυλη ποδηγετώντας τοιουτοτρόπως τον εντοπισμό της.
Στο Μαγικό Βουνό οι Φίλοι γίνονται Εχθροί, επειδή όποιος έχει βρει το «χρυσό» έχει αποφύγει τη βαθειά ύφεση και διασφαλίσει την τροχιά ανάκαμψης. Είναι η ερατεινή ευγένεια σε όλες της τις εκδοχές που υποδεικνύει την ευθύνη στους ολίγους. Όποιος έχει βρει το αθάνατο νερό τελεί υπό άτακτη χρεοκοπία στον Κόσμο της Υποκρισίας.
Επανάσταση!
Όπου βλέπεις πολλές χούφτες μαζεμένες να ομονοούν, σκληρούς ελιγμούς να ψυχανεμίζεσαι, ώστε να «αποκατασταθεί η Τάξη».Είναι το «Κόμμα του οποιοδήποτε Ανθρώπου», δεδηλωμένα αντιστασιακό κι υπόγεια νεοφασιστικό. Ο Αντίλογος δεν είναι ποτέ νομότυπος, μήτε τυγχάνει ευρείας αποδοχής.
Καθείς ονειρεύεται τη «δική του» Δημοκρατία αλλά με μετακίνηση της Ισοπολιτείας σε μακάβρια νεκροταφεία, με επέκταση της Ισονομίας σε αργούσα δυναμικότητα, με μεγέθυνση της Ισηγορίας σε συντονισμένη περιθωριοποίησή της.
Το επαναστατικό προτσές χάνεται στα γρανάζια της εξέλιξής του.
Στο πρώτο σκαλοπάτι γίνεται αντιληπτό ως σκιά χωρίς εκπροσώπηση στο φρύδι του αδυσώπητου Γίγνεσθαι.
Έπεται η πρόσβαση σε ανταλλάξιμους μηχανισμούς όμορης συνειδησιακής εμβέλειας.
Στο τρίτο σκαλοπάτι η εσωστρέφεια, αφού έχει υποστεί συναινετική ώσμωση με τις παραταξιακές συνιστώσες της προς συμμόρφωσή τους, «οραματίζεται» την ανάρρηση στην εξωστρέφεια της διαχειριστικής Εξουσίας.
Εν τέλει επωμίζεται τα καθήκοντα της επιτροπικής επιβολής.
Και η «δική» Δημοκρατία ως εξειδικευμένο προϊόν ή εξάρτημα ή υπηρεσία για ξένους επισκέπτες.
Για να κατανοήσεις μια Κοινωνία, καθίσταται σαφές πως πρέπει να κατανοήσεις και τα σκάνδαλά της. Το κάθε σκάνδαλο αναταράσσει λίγο την πράσινη πέτσα στον βάλτο, ίσα που τα ψάρια να νιώσουν την αλλιώτικη χροιά του Οξυγόνου στην οσμή, και χρησιμοποιώ τον όρο χροιά για να δηλώσω τις διαφορετικές όψεις της αναπνοής. Όλοι οι «Θνητοί» προσλαμβάνουν οξυγόνο κι αποβάλλουν διοξείδιο του άνθρακα με την εκπνοή, διαδικασία στα όρια ανεκτής διαφωνίας, αλλά ελάχιστοι αντιλαμβάνονται τις νοηματικές - συναισθηματικές αποχρώσεις της. Για την ευθύνη δε απέναντι σ’ αυτή την αναπνοή ούτε λόγος!
Πολλά απ’ αυτά τα είχα ξαναγράψει.
Και να πεις πως σ’ ένοιαζε…
Ένα πλέγμα Κενό!
Με ρητορείες στην Ανατολή και προνόμια στη Δύση.
Με υποσχέσεις στον Βορρά και μεταβολές στο Νότο.
Βαριέμαι τις φιλοσοφίες με λόγια και τσιγάρο κάτω απ’ τον πλάτανο.
Βαριέμαι όσους θεοποιούν τη Στιγμή. Βολικοί Μπαμπούλες του Έρωτα!
Ποιος θα κοιτάξει τις πόρνες με τη ρεαλιστική προοπτική τους. Μήπως ο απύθμενος εγωισμός του συνόλου; Ή μήπως ο εμπρησμός που σπέρνει η ασφάλεια και το στρατηγικό της σχέδιο, που καταστρώνει προκειμένου ν’ απαντήσει στην επίθεση ενδεχόμενων κλυδωνισμών…
Ποιος θα ανακεφαλαιώσει τους περιορισμούς και τις επιφυλάξεις του Μυαλού. Μήπως η ανάταση του αλκοόλ; Ή μήπως η «πρόοδος» που πειραματίζεται ως προς την προμήθεια ισχυρότερων αξόνων περιστροφής της;
Η επιμελημένη αμφίεση χρησιμεύει για να δοκιμάζεις τους Θνητούς.
Σε θεωρούν απ’ τα «ανώτερα κοινωνικά στρώματα» και ξιπάζονται με συμπλέγματα ανωτερότητας ή σε θεωρούν ξιπασμένη κι εκτοξεύουν συμπλέγματα κατωτερότητας.
Όπως και να ‘χει χαμένος έβγαινες με την απόρριψη στο τσεπάκι.
Και να πεις πως σ’ ένοιαζε.
Ο αυθεντικός γραφιάς είναι ένα μπουκάλι νερό ερμητικά κλεισμένο.
Όταν απασφαλίζεται η επιπωμάτιση, το υγρό, μεταμφιεσμένο σε φθόγγους,
αρχίζει την ανεξέλεγκτη ροή του.
Νερό τρεχούμενο που αυθαιρετεί πλαγιοκοπώντας κατά όλων των πλευρών του συνειδησιακού σώματος του Κόσμου.
Xωρίς να έχει κατά νου να μη μουσκέψει τα τακτοποιημένα του εαυτού του ή των αναγνωστών.
Ορμητικό χωρίς να έχει κατά νου να συλλέξει οπαδούς…
Ενίοτε αυτενεργεί, σαν βία γυμνή που λυμαίνεται τις ωραιοποιήσεις στην ελώδη μπουνάτσα της Οικουμένης.
Το μόνο που αφουγκράζεται είναι οι διαπεραστικές ιαχές της φαινομενικότητας και η κατακλυσμική κυριαρχία της μνησικακίας της, ενάντια στα οποία προσπαθεί να υψώσει τους μαθηματικούς τύπους της ανισότητάς του.
Το μόνο που γνωρίζει ως ατόφια καθαρότητα, είναι ότι απλώς βρίσκεται μέσα στη μηδενικότητα των δρώμενων, συνιστώντας ταυτοχρόνως τέκνο αλλά και γεννήτορα αυτού του μηδενός, διότι χωρίς ενοχές ο Κόσμος δεν αλλάζει.
Κι όσο το Νερό ρέει καταρρακτωδώς, ως δωρεά υπερβάσεως που τρομάζει, μετατρέπεται σε αρνητικό σημείο, που δεν διαλευκαίνει.
Τουναντίον μουνταίνει κι επισκοτίζεται από νέφη πυκνά.
Το Μπουκάλι δεν έχει καμία ελπίδα ούτως ή άλλως.
Όταν αδειάσει όλο το Νερό θα χαθεί κάπου στο Πέλαγος.
Κι ίσως γι’ αυτό να του χρωστούν κάποιες απ’ τις ελπίδες τους, όλοι εκείνοι που ακόμη έχουν…
Μάτια άδεια!
Εκεί που ο Ήλιος χαμηλώνει χωρίς ν’ ακουμπά σε Ναούς μήτε σε Μέγαρα.
Οι πόρτες όλες έκλεισαν. Ή τις έκλεισαν οι παλάμες της οργής.
Δίχως παρακάλια μήτ’ ικεσίες.
Μόνο τη λάμα της Γυμνής αλήθειας το κόκκαλο ν’ αγγίζει.
Ποιος θα αισθανθεί τον επίφοβο σφυγμό της παρακμής. Μήπως η νοσταλγία παρωχημένων συνηθειών; Ή μήπως το κακό σύμπτωμα ομοϊδεατών που συσπειρώνονται απ’ το εφήμερο και κοινότοπο χλωροφόρμιο;
Θλίβει η έκφραση «Τόσο απλά» που αφορά σε Μείζονα.
Όπως και να ‘χει ηττημένος αποδεικνυόσουν με την ερημιά στο πετσί.
Και να πεις πως σ’ ένοιαζε όταν τα είχες όλα χαμένα. Μόνο για τ’ Αστέρια ανησυχούσα, μην και δεν προλάβω να μετρήσω…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου