Ηλίας Γιαννιώτης
Ήταν εκείνες τις μέρες που γινότανε χαμός στα Media με τα Gay pride και τα Gay parade και όλο αυτό το τσίρκο. Ήταν εκείνη η βραδιά που έδωσα μάχη να υπερασπιστώ εκείνα τα ''ανώμαλα'' πιστεύω μου, σε μια παρέα.. που ενώ με ήξεραν χρόνια, ...άρχισαν να με κοιτάνε ξαφνικά με άλλο μάτι.
Ακόμα πιο πίσω, πριν σχεδόν 30 χρόνια, που έγραφε το κοντέρ μου ετών 16 - έφηβος , διαπίστωσα πόσο αγαπώ και γουστάρω τις γυναίκες. Με μια μικρή διαφορά όμως. Μου προκαλούσε ερωτική έκσταση, το θέμα των ''ανώμαλων γυναικών΄΄ ...τότε τις έκραζαν σαν βρωμολεσβίες, και άρρωστες ψυχικά. Έλα όμως που εγώ τις αποδεχόμουν? Έλα όμως που εγώ τις έψαχνα για να μην πω τις ζήλευα, που είχαν την ικανότητα να ζήσουν μια άλλη διάσταση του έρωτα? Μια διάσταση που εγώ δεν θα απολάμβανα ποτέ?
Και να σου, έρχονται και τα δεύτερα ποτά στο τραπέζι και η κουβέντα πλέον, μεταξύ των ώριμων - ανώριμων, 40αρηδων έχει φουντώσει για τα καλά. Κάθομαι αναπαυτικά στο καναπεδάκι με θέα τη θάλασσα και απολαμβάνω την μάχη. Θεωρίες ιατρικές, ταμπού, σεξουαλικά, αναστολές, χαμόγελα ντροπής και κρυφών απωθημένων, στερεότυπες απόψεις, κλισέ και ταμπέλες, ...έχουν γίνει όλα ένα μάτσο, πάνω στο τραπέζι με τα ποτά και τους ξηρούς καρπούς. Έβλεπες μια αγωνία στα μάτια των μονομάχων, την αγωνία να καταθέσουν μια άποψη που να στέκει λογικά, αλλά και να μην τους εκθέτει, κιόλας. Νευρικότητα και γέλια, μούτρα και απορίες. Η ταμπέλα που έπαιζε πιο πολύ εκείνη την βραδιά : ΄΄Χμμ Οκ, όλοι οι άντρες, την ίδια φαντασίωση έχετε..χμμ..!!΄΄.. -- ΄΄όσοι γουστάρουν λεσβιάκια, είναι και αυτοί κρυφό-λούλες΄΄ και άλλες τέτοιες φαντασμαγορικές μαρκίζες.
Μπάχαλο λέμε, το τραπέζι. Μια φίλη μάλιστα, αρκετά σεμνότυφη, αλλά με πολλές ''κρυφές'' χάρες... θεώρησε προσβλητική και σόκινγκ την κουβέντα και απείλησε με αποχώρηση... εκεί και εάν γέλασα με την καρδιά μου.
Εντύπωση προκαλούσε όμως στους ξαναμμένους μονομάχους και το έδειχναν σε όλη την διάρκεια του αγώνα, η σιωπή της αφεντιάς μου. ''Δεν μπορεί κάτι συμβαίνει? Ο ανώμαλος, σεξοπορνοδιαστροφικός και αθυρόστομος, σιωπά? ''Και κάπου εκεί έβαλαν όλοι τα σπαθιά και τα επιχειρήματα στα θηκάρια τους και γύρισαν τον προβολέα της κουβέντας πάνω μου: Χαριτολογώντας και με διάθεση όμορφης πρόκλησης για να μπω στην αρένα, δέχομαι την πρώτη βολή.΄΄ Εσύ ρε διεστραμμένε, γιατί χαμογελάς?..!!
''Δικαίωμα παιδιά..., ένα ποτό ακόμα''... ήθελα ζέσταμα ακόμα. Έσπευσαν να μου το κεράσουν..!!
''Πες ρε''... φώναζε η αρένα...
Λοιπόν παιδιά, η ιστορία μου ξεκινά από ένα ζεστό απομεσήμερο Ιουλίου του 1986, όταν έφηβος και επαναστάτης, πήρα το σακίδιο μου και ένα χαρτζιλίκι μπαγιάτικο μεν, αλλά αρκετό δε, για να πάω διακοπές στο εξωτικό χωριό, με ΚΤΕΛ, στην γιαγιά, μαζί με τα υπόλοιπα τότε ξαδέρφια μου (διόρθωση: όλες ξαδέρφες ήταν). Τότε αυτό θεωρείτο υπερατλαντικό ταξίδι στο άγνωστο. Και ναι, έτσι απλά το έκανα. Και ήταν 5 η ώρα, απόγευμα, όταν απροειδοποίητα άνοιγα την πόρτα από το σπιτάκι στο βουνό, αυτό με τις δυο κάμαρες και την αυλή με θέα στο πέλαγος. Στην μια κοιμότανε η γιαγιά, δίπλα στο νεροχύτη και στο τζάκι και στο άλλο οι 2 ξαδέρφες μου (καλλονές) με την κολλητή τους. Τσογλανάκος γαρ, αδιαφορώ για την γιαγιά που ροχάλιζε, ανοίγω σιγά την πόρτα του υπνοδωματίου και με παίρνει από τη μύτη η μυρωδιά της κρέμας σώματος με άρωμα καρύδα και του αντηλιακού. Βλέπω τα 2 διπλά κρεβάτια πιασμένα. Πιάνω τα σεντόνια σιγά σιγά και τα τινάζω στον αέρα. Κοιμόντουσαν βαθιά και οι 3. Κάτω από τα σεντόνια υπήρχαν μαυρισμένα κορμιά μόνο με το κάτω εσώρουχο και μάλιστα στο ένα διπλό κρεβάτι φίλη και ξαδέρφη, είχαν ακουμπήσει η μια το πόδι πάνω στην άλλη. Το θέαμα με συνεπήρε. Φωνές, τσιριχτά και χαζόγελα, μόλις τις ξύπνησα. Στήθη και μπούτια έψαχναν να κρυφτούν. Τις φίλησα, γνώρισα και την φίλη, άφησα τα πράγματα μου και πήγα στην αυλή για καφέ. Ρε λες να είναι λεσβίες? Ήταν η πρώτη μου σκέψη.
Εγώ γιατί δηλαδή με τον Μπάμπη τον κολλητό, δεν κοιμόμαστε με βρακάκι και ακουμπισμένα τα τριχωτά μπούτια μας?... Μια αηδία με διαπέρασε και μόνο που το σκέφτηκα..!!
Πέρναγαν οι μέρες, αυτές έκαναν μπάνιο, έβαζαν κρέμες και αντηλιακά στην παραλία, η μια στην άλλη, μέτραγαν τα στήθη τους, ακουμπούσαν η μια την άλλη εντελώς φυσικά και εγώ εκεί στο μπανιστήρι. Έκανε ντους η μια, έμπαινε η άλλη μέσα φυσιολογικά, να πάρει κάτι από το μπάνιο, έβγαινε ..ΣΟΚ εγώ..!!! ''Πωπωπω... ρε γαμώτο τι λες? Και την είδε έτσι γυμνή? Και καλά δεν ντράπηκε η άλλη?'' Ένοιωθα μια φυσιολογικότητα στις όλες διαδικασίες και ταυτόχρονα μια ενοχική δική μου διάθεση, γιατί όλο αυτό το θέαμα με ξεσήκωνε και με μάγευε. ''Τι να πω...?? ανώμαλος είσαι αγόρι μου..?'' έλεγα στον εαυτό μου. Και δώσε να κολάζομαι ο φουκαράς ο 16άρης, και δώσε να μένω παρέα με την τρίχα στο στήθος και την μοναξιά μου. Ρε γαμώτο να μην είμαι και εγώ γκόμενα, να έχω πάσο ελευθέρας, στα μπάνια, στα αγγίγματα,... στις κρέμες? Ε ρε γλέντιααα??
Και όντως, δεν υπήρχε κάτι το ερωτικό ανάμεσα στα κορίτσια και σαφώς δεν ήταν λεσβίες και σαφώς όλο αυτόν τον αισθησιασμό, αυτές τον έβγαζαν στην ατμόσφαιρα, αλλά εγώ τον ζούσα, αυτές δεν τις αφορούσε!! Εγώ απλά υπέφερα και βασανιζόμουνα.
Εεεε ρε τι ζούσα ο Χριαστιανός, που να το πω και ποιος να με νοιώσει?
Ευτυχώς πέρασε αναίμακτα και χωρίς απογόνους, εκείνο το στενόκωλο καλοκαίρι με τις κρέμες και τα μαυρισμένα κορμιά, που μπαινόβγαιναν στο μπάνιο της γιαγιάς.
Και ήρθε ο Χειμώνας και συνέχισα την μελέτη μου επί του θέματος, ενοχικά μεν, αλλά με περίσσιο ενδιαφέρον και διάθεση σεξουαλικής αναζήτησης. Και έβλεπα παντού φίλες, να περπατάνε χέρι χέρι, να αγκαλιάζονται φιλικά από τη μέση και τον ώμο, ακόμα και πολλές φορές να κάθονται η μια στην αγκαλιά της άλλης... κλπ κλπ... και μου είχε γυρίσει το μάτι. Τι στο καλό, όλες λεσβίες ήταν ή εγώ είχα αρχίσει και το έχανα?
Εγώ αν χάζευα βρακιά τιγρέ στις βιτρίνες με τον κολλητό μου, η χαϊδεύαμε τα μούσκλια μας, θα μας είχε γυρίσει το στομάχι τούμπα.
Με τον κολλητό, τον Μπάμπη, η πιο τρυφερή μας επαφή ήταν η σφαλιάρα και το μπινελίκι, που άκουσε, γιατί ήπιε κατά λάθος, από το δικό μου καλαμάκι φραπέ...!! Αν είναι δυνατόν έλεγα, τι γίνεται ρε φίλε? Αυτές είτε με γκόμενο είτε χωρίς, είτε με φίλη, είτε με οτιδήποτε, αποπνέουν ερωτισμό και αισθησιασμό και εμείς αποπνέουμε μπίχλα, τρίχα και βρισίδια? Αυτές και μόνες τους μπροστά στον καθρέφτη φτιάχνονται με αυτό που βλέπουν, εγώ με τι να φτιαχτώ? Με την τριχωτή κοιλιά του πιθήκου? Χάος η υπόθεση ..!!
Πέρασε ο καιρός λοιπόν άρχισαν και οι τσόντες (ετών 17 και κάτι πλέον), εκεί έγινε το ΄΄έλα να δεις΄΄. Παντού λεσβιακός έρωτας.
Σκεφτόμουν ότι η τρίτη σε μέγεθος βιομηχανία στον πλανήτη, μετά τα όπλα κ τα ναρκωτικά, και συγκεκριμένα η βιομηχανία του πορνό δεν είχε σκοπό να χάσει τα λεφτά της. Είχε επενδύσει στο θέμα με σκοπό το κέρδος και το τι αρέσει και έχει ζήτηση. Πράγματα ψαγμένα και κατά παραγγελία από τον κλάδο των ψυχολόγων. Το marketing του σεξ απέφερε χρήμα και αυτό το marketing ήταν καλά δουλεμένο από τους ψυχολόγους που έπαιζαν, με τις ευαίσθητες χορδούλες του μυαλού και της ψυχής μας και ήξεραν πολύ καλά, που ποντάριζαν.
Και στον αντίποδα έβλεπες (την δεκαετία 80 κ 90) ότι ακόμα και αυτή η βιομηχανία του πορνό, είχε το ομοφυλοφιλικό σεξ -μεταξύ αντρών- σε ειδική κατηγορία (στο πυρ το εξώτερο σαν να λέμε). Έβλεπες ή βλέπεις τσόντα παρέα με την γυναίκα σου, που περιέχει λεσβιακό έρωτα και στην χειρότερη, αν δεν της προκαλεί κάτι, την αφήνει ''ελαφρώς΄΄ αδιάφορη. Συνήθως το απολαμβάνουν – έστω κ αν δεν το παραδέχονται καμιά φορά, λόγω συστολής ή ντροπής (δεκτό και το βρίσκω και λίγο ερωτικό για την όποια γυναίκα κάθεται δίπλα μου).
Έλα όμως που τυχαίνει να δεις κρεοπώλη να φιλιέται με τον μανάβη και να χουφτώνεται.... και πιάνουν όλοι το τηλεκοντρόλ με τα 4 χέρια και 8 πόδια, για να γυρίσουν κανάλι, προς αποφυγή του εμετού. Άντρες, γυναίκες, τυχαίο?
Πίνοντας λοιπόν και το τρίτο κερασμένο ποτό εκείνο το βράδυ, σε ένα τραπέζι - αρένα, που είχε κατακαθίσει ο κουρνιαχτός από τους μονομάχους του θέματος, εξήγησα, ότι το να βιάζεις την φύση είναι αρρώστια. Αρρώστια είναι να αντροφέρνει μια γυναίκα και να γυναικοφέρνει ένας άντρας. Δεν μπορώ να δω την Μόνικα Μπελούτσι με κομπολόι, μπουζούκομπαγλαμά αν χείρας και τραγιάσκα σε φάση ''καλημέραααα μάγκες... ποιο μωρό θα σκίσω σήμερα..??'' ούτε τον Αλ Πατσίνο να φοράει στρινγκάκι και να χαϊδεύεται ερωτικά μπροστά στον καθρέφτη.
Λατρεύω τον ερωτισμό και τον αισθησιασμό που μόνο η γυναίκα μπορεί να βγάλει (κατά την ταπεινή μου πάντα, άποψη) και που μπορεί αυτός ο αισθησιασμός να βρει απόκριση και στα δυο φύλα. Αυτό, από μόνο του, δίνει έναν ορισμό της ανωτερότητας στη γυναίκα έναντι του άντρα.
Σε πλάσματα σαν τις γυναίκες, που εκ γενετής αποπνέουν αισθησιασμό και τρυφερότητα προς τον περίγυρό τους - είτε προς άντρες, είτε προς γυναίκες, είναι εγκληματικά αυθαίρετος ο χαρακτηρισμός της σεξουαλικά άρρωστης ή ανώμαλης.
Όσο για τον Μπάμπη, τον Βαγγέλη, τον Νίκο (φανταστικά πρόσωπα) και τους λοιπούς αρσενικούς θα μου επιτρέψετε να τους έχω στην αντίπερα όχθη όσων πιστεύω για τις γυναίκες. Και τι να κάνω δηλαδή? Αγαπώ τις γυναίκες σε όλες τις εκδοχές τους, λεσβίες ή straight ή bi ή λίγο από όλα, με μόνο τεκμήριο, τον ερωτικό αισθησιασμό και την τρυφερότητα... πράγματα που δεν πηγάζουν ποτέ από έναν άντρα, πόσο δε, από άντρα προς άντρα.
Δεν έχω κάτι με την αντρική ομοφυλοφιλία και καλά κάνει, εκεί που κάθεται. Είναι από μόνη της μια μακρινή εξαίρεση και μια κατηγορία, που δεν με αφορά. Κάποτε όμως πρέπει να σταματήσει το τσουβάλιασμα και η γενίκευση, περί ομοφυλοφιλίας, σε άντρες και γυναίκες.
Όχι δεν είναι ίδια παντού τα πράγματα για όλους κ όλες. Με τις ΄΄όλες΄΄, μιας και γίνεται η κουβέντα, υπάρχουν χιλιάδες τεκμήρια, αποχρώσεις και υποκατηγορίες, που αν με σεβασμό και αγάπη για την ζωή και τον έρωτα, τις ψάξεις, ίσως ανακαλύψεις, ότι δεν υπάρχουν ανώμαλες γυναίκες, αλλά γυναίκες που έχουν το χάρισμα να εκφράσουν εναλλακτικά και ποικιλόμορφα (προς άντρες ή και γυναίκες), το εγγενές χαρακτηριστικό τους, που δεν είναι άλλο από τον αισθησιασμό, τον ερωτισμό και την τρυφερότητα.
Αν αυτή μου η αγάπη για όλες τις εκδοχές των γυναικών, με κάνει ομοφοβικό... χαρακτηρίστε με έτσι.!!
Ηλίας Γιαννιώτης: Σχετικά με τον συντάκτη
Ήταν εκείνες τις μέρες που γινότανε χαμός στα Media με τα Gay pride και τα Gay parade και όλο αυτό το τσίρκο. Ήταν εκείνη η βραδιά που έδωσα μάχη να υπερασπιστώ εκείνα τα ''ανώμαλα'' πιστεύω μου, σε μια παρέα.. που ενώ με ήξεραν χρόνια, ...άρχισαν να με κοιτάνε ξαφνικά με άλλο μάτι.
Ακόμα πιο πίσω, πριν σχεδόν 30 χρόνια, που έγραφε το κοντέρ μου ετών 16 - έφηβος , διαπίστωσα πόσο αγαπώ και γουστάρω τις γυναίκες. Με μια μικρή διαφορά όμως. Μου προκαλούσε ερωτική έκσταση, το θέμα των ''ανώμαλων γυναικών΄΄ ...τότε τις έκραζαν σαν βρωμολεσβίες, και άρρωστες ψυχικά. Έλα όμως που εγώ τις αποδεχόμουν? Έλα όμως που εγώ τις έψαχνα για να μην πω τις ζήλευα, που είχαν την ικανότητα να ζήσουν μια άλλη διάσταση του έρωτα? Μια διάσταση που εγώ δεν θα απολάμβανα ποτέ?
Και να σου, έρχονται και τα δεύτερα ποτά στο τραπέζι και η κουβέντα πλέον, μεταξύ των ώριμων - ανώριμων, 40αρηδων έχει φουντώσει για τα καλά. Κάθομαι αναπαυτικά στο καναπεδάκι με θέα τη θάλασσα και απολαμβάνω την μάχη. Θεωρίες ιατρικές, ταμπού, σεξουαλικά, αναστολές, χαμόγελα ντροπής και κρυφών απωθημένων, στερεότυπες απόψεις, κλισέ και ταμπέλες, ...έχουν γίνει όλα ένα μάτσο, πάνω στο τραπέζι με τα ποτά και τους ξηρούς καρπούς. Έβλεπες μια αγωνία στα μάτια των μονομάχων, την αγωνία να καταθέσουν μια άποψη που να στέκει λογικά, αλλά και να μην τους εκθέτει, κιόλας. Νευρικότητα και γέλια, μούτρα και απορίες. Η ταμπέλα που έπαιζε πιο πολύ εκείνη την βραδιά : ΄΄Χμμ Οκ, όλοι οι άντρες, την ίδια φαντασίωση έχετε..χμμ..!!΄΄.. -- ΄΄όσοι γουστάρουν λεσβιάκια, είναι και αυτοί κρυφό-λούλες΄΄ και άλλες τέτοιες φαντασμαγορικές μαρκίζες.
Μπάχαλο λέμε, το τραπέζι. Μια φίλη μάλιστα, αρκετά σεμνότυφη, αλλά με πολλές ''κρυφές'' χάρες... θεώρησε προσβλητική και σόκινγκ την κουβέντα και απείλησε με αποχώρηση... εκεί και εάν γέλασα με την καρδιά μου.
Εντύπωση προκαλούσε όμως στους ξαναμμένους μονομάχους και το έδειχναν σε όλη την διάρκεια του αγώνα, η σιωπή της αφεντιάς μου. ''Δεν μπορεί κάτι συμβαίνει? Ο ανώμαλος, σεξοπορνοδιαστροφικός και αθυρόστομος, σιωπά? ''Και κάπου εκεί έβαλαν όλοι τα σπαθιά και τα επιχειρήματα στα θηκάρια τους και γύρισαν τον προβολέα της κουβέντας πάνω μου: Χαριτολογώντας και με διάθεση όμορφης πρόκλησης για να μπω στην αρένα, δέχομαι την πρώτη βολή.΄΄ Εσύ ρε διεστραμμένε, γιατί χαμογελάς?..!!
''Δικαίωμα παιδιά..., ένα ποτό ακόμα''... ήθελα ζέσταμα ακόμα. Έσπευσαν να μου το κεράσουν..!!
''Πες ρε''... φώναζε η αρένα...
Λοιπόν παιδιά, η ιστορία μου ξεκινά από ένα ζεστό απομεσήμερο Ιουλίου του 1986, όταν έφηβος και επαναστάτης, πήρα το σακίδιο μου και ένα χαρτζιλίκι μπαγιάτικο μεν, αλλά αρκετό δε, για να πάω διακοπές στο εξωτικό χωριό, με ΚΤΕΛ, στην γιαγιά, μαζί με τα υπόλοιπα τότε ξαδέρφια μου (διόρθωση: όλες ξαδέρφες ήταν). Τότε αυτό θεωρείτο υπερατλαντικό ταξίδι στο άγνωστο. Και ναι, έτσι απλά το έκανα. Και ήταν 5 η ώρα, απόγευμα, όταν απροειδοποίητα άνοιγα την πόρτα από το σπιτάκι στο βουνό, αυτό με τις δυο κάμαρες και την αυλή με θέα στο πέλαγος. Στην μια κοιμότανε η γιαγιά, δίπλα στο νεροχύτη και στο τζάκι και στο άλλο οι 2 ξαδέρφες μου (καλλονές) με την κολλητή τους. Τσογλανάκος γαρ, αδιαφορώ για την γιαγιά που ροχάλιζε, ανοίγω σιγά την πόρτα του υπνοδωματίου και με παίρνει από τη μύτη η μυρωδιά της κρέμας σώματος με άρωμα καρύδα και του αντηλιακού. Βλέπω τα 2 διπλά κρεβάτια πιασμένα. Πιάνω τα σεντόνια σιγά σιγά και τα τινάζω στον αέρα. Κοιμόντουσαν βαθιά και οι 3. Κάτω από τα σεντόνια υπήρχαν μαυρισμένα κορμιά μόνο με το κάτω εσώρουχο και μάλιστα στο ένα διπλό κρεβάτι φίλη και ξαδέρφη, είχαν ακουμπήσει η μια το πόδι πάνω στην άλλη. Το θέαμα με συνεπήρε. Φωνές, τσιριχτά και χαζόγελα, μόλις τις ξύπνησα. Στήθη και μπούτια έψαχναν να κρυφτούν. Τις φίλησα, γνώρισα και την φίλη, άφησα τα πράγματα μου και πήγα στην αυλή για καφέ. Ρε λες να είναι λεσβίες? Ήταν η πρώτη μου σκέψη.
Εγώ γιατί δηλαδή με τον Μπάμπη τον κολλητό, δεν κοιμόμαστε με βρακάκι και ακουμπισμένα τα τριχωτά μπούτια μας?... Μια αηδία με διαπέρασε και μόνο που το σκέφτηκα..!!
Πέρναγαν οι μέρες, αυτές έκαναν μπάνιο, έβαζαν κρέμες και αντηλιακά στην παραλία, η μια στην άλλη, μέτραγαν τα στήθη τους, ακουμπούσαν η μια την άλλη εντελώς φυσικά και εγώ εκεί στο μπανιστήρι. Έκανε ντους η μια, έμπαινε η άλλη μέσα φυσιολογικά, να πάρει κάτι από το μπάνιο, έβγαινε ..ΣΟΚ εγώ..!!! ''Πωπωπω... ρε γαμώτο τι λες? Και την είδε έτσι γυμνή? Και καλά δεν ντράπηκε η άλλη?'' Ένοιωθα μια φυσιολογικότητα στις όλες διαδικασίες και ταυτόχρονα μια ενοχική δική μου διάθεση, γιατί όλο αυτό το θέαμα με ξεσήκωνε και με μάγευε. ''Τι να πω...?? ανώμαλος είσαι αγόρι μου..?'' έλεγα στον εαυτό μου. Και δώσε να κολάζομαι ο φουκαράς ο 16άρης, και δώσε να μένω παρέα με την τρίχα στο στήθος και την μοναξιά μου. Ρε γαμώτο να μην είμαι και εγώ γκόμενα, να έχω πάσο ελευθέρας, στα μπάνια, στα αγγίγματα,... στις κρέμες? Ε ρε γλέντιααα??
Και όντως, δεν υπήρχε κάτι το ερωτικό ανάμεσα στα κορίτσια και σαφώς δεν ήταν λεσβίες και σαφώς όλο αυτόν τον αισθησιασμό, αυτές τον έβγαζαν στην ατμόσφαιρα, αλλά εγώ τον ζούσα, αυτές δεν τις αφορούσε!! Εγώ απλά υπέφερα και βασανιζόμουνα.
Εεεε ρε τι ζούσα ο Χριαστιανός, που να το πω και ποιος να με νοιώσει?
Ευτυχώς πέρασε αναίμακτα και χωρίς απογόνους, εκείνο το στενόκωλο καλοκαίρι με τις κρέμες και τα μαυρισμένα κορμιά, που μπαινόβγαιναν στο μπάνιο της γιαγιάς.
Και ήρθε ο Χειμώνας και συνέχισα την μελέτη μου επί του θέματος, ενοχικά μεν, αλλά με περίσσιο ενδιαφέρον και διάθεση σεξουαλικής αναζήτησης. Και έβλεπα παντού φίλες, να περπατάνε χέρι χέρι, να αγκαλιάζονται φιλικά από τη μέση και τον ώμο, ακόμα και πολλές φορές να κάθονται η μια στην αγκαλιά της άλλης... κλπ κλπ... και μου είχε γυρίσει το μάτι. Τι στο καλό, όλες λεσβίες ήταν ή εγώ είχα αρχίσει και το έχανα?
Εγώ αν χάζευα βρακιά τιγρέ στις βιτρίνες με τον κολλητό μου, η χαϊδεύαμε τα μούσκλια μας, θα μας είχε γυρίσει το στομάχι τούμπα.
Με τον κολλητό, τον Μπάμπη, η πιο τρυφερή μας επαφή ήταν η σφαλιάρα και το μπινελίκι, που άκουσε, γιατί ήπιε κατά λάθος, από το δικό μου καλαμάκι φραπέ...!! Αν είναι δυνατόν έλεγα, τι γίνεται ρε φίλε? Αυτές είτε με γκόμενο είτε χωρίς, είτε με φίλη, είτε με οτιδήποτε, αποπνέουν ερωτισμό και αισθησιασμό και εμείς αποπνέουμε μπίχλα, τρίχα και βρισίδια? Αυτές και μόνες τους μπροστά στον καθρέφτη φτιάχνονται με αυτό που βλέπουν, εγώ με τι να φτιαχτώ? Με την τριχωτή κοιλιά του πιθήκου? Χάος η υπόθεση ..!!
Πέρασε ο καιρός λοιπόν άρχισαν και οι τσόντες (ετών 17 και κάτι πλέον), εκεί έγινε το ΄΄έλα να δεις΄΄. Παντού λεσβιακός έρωτας.
Σκεφτόμουν ότι η τρίτη σε μέγεθος βιομηχανία στον πλανήτη, μετά τα όπλα κ τα ναρκωτικά, και συγκεκριμένα η βιομηχανία του πορνό δεν είχε σκοπό να χάσει τα λεφτά της. Είχε επενδύσει στο θέμα με σκοπό το κέρδος και το τι αρέσει και έχει ζήτηση. Πράγματα ψαγμένα και κατά παραγγελία από τον κλάδο των ψυχολόγων. Το marketing του σεξ απέφερε χρήμα και αυτό το marketing ήταν καλά δουλεμένο από τους ψυχολόγους που έπαιζαν, με τις ευαίσθητες χορδούλες του μυαλού και της ψυχής μας και ήξεραν πολύ καλά, που ποντάριζαν.
Και στον αντίποδα έβλεπες (την δεκαετία 80 κ 90) ότι ακόμα και αυτή η βιομηχανία του πορνό, είχε το ομοφυλοφιλικό σεξ -μεταξύ αντρών- σε ειδική κατηγορία (στο πυρ το εξώτερο σαν να λέμε). Έβλεπες ή βλέπεις τσόντα παρέα με την γυναίκα σου, που περιέχει λεσβιακό έρωτα και στην χειρότερη, αν δεν της προκαλεί κάτι, την αφήνει ''ελαφρώς΄΄ αδιάφορη. Συνήθως το απολαμβάνουν – έστω κ αν δεν το παραδέχονται καμιά φορά, λόγω συστολής ή ντροπής (δεκτό και το βρίσκω και λίγο ερωτικό για την όποια γυναίκα κάθεται δίπλα μου).
Έλα όμως που τυχαίνει να δεις κρεοπώλη να φιλιέται με τον μανάβη και να χουφτώνεται.... και πιάνουν όλοι το τηλεκοντρόλ με τα 4 χέρια και 8 πόδια, για να γυρίσουν κανάλι, προς αποφυγή του εμετού. Άντρες, γυναίκες, τυχαίο?
Πίνοντας λοιπόν και το τρίτο κερασμένο ποτό εκείνο το βράδυ, σε ένα τραπέζι - αρένα, που είχε κατακαθίσει ο κουρνιαχτός από τους μονομάχους του θέματος, εξήγησα, ότι το να βιάζεις την φύση είναι αρρώστια. Αρρώστια είναι να αντροφέρνει μια γυναίκα και να γυναικοφέρνει ένας άντρας. Δεν μπορώ να δω την Μόνικα Μπελούτσι με κομπολόι, μπουζούκομπαγλαμά αν χείρας και τραγιάσκα σε φάση ''καλημέραααα μάγκες... ποιο μωρό θα σκίσω σήμερα..??'' ούτε τον Αλ Πατσίνο να φοράει στρινγκάκι και να χαϊδεύεται ερωτικά μπροστά στον καθρέφτη.
Λατρεύω τον ερωτισμό και τον αισθησιασμό που μόνο η γυναίκα μπορεί να βγάλει (κατά την ταπεινή μου πάντα, άποψη) και που μπορεί αυτός ο αισθησιασμός να βρει απόκριση και στα δυο φύλα. Αυτό, από μόνο του, δίνει έναν ορισμό της ανωτερότητας στη γυναίκα έναντι του άντρα.
Σε πλάσματα σαν τις γυναίκες, που εκ γενετής αποπνέουν αισθησιασμό και τρυφερότητα προς τον περίγυρό τους - είτε προς άντρες, είτε προς γυναίκες, είναι εγκληματικά αυθαίρετος ο χαρακτηρισμός της σεξουαλικά άρρωστης ή ανώμαλης.
Όσο για τον Μπάμπη, τον Βαγγέλη, τον Νίκο (φανταστικά πρόσωπα) και τους λοιπούς αρσενικούς θα μου επιτρέψετε να τους έχω στην αντίπερα όχθη όσων πιστεύω για τις γυναίκες. Και τι να κάνω δηλαδή? Αγαπώ τις γυναίκες σε όλες τις εκδοχές τους, λεσβίες ή straight ή bi ή λίγο από όλα, με μόνο τεκμήριο, τον ερωτικό αισθησιασμό και την τρυφερότητα... πράγματα που δεν πηγάζουν ποτέ από έναν άντρα, πόσο δε, από άντρα προς άντρα.
Δεν έχω κάτι με την αντρική ομοφυλοφιλία και καλά κάνει, εκεί που κάθεται. Είναι από μόνη της μια μακρινή εξαίρεση και μια κατηγορία, που δεν με αφορά. Κάποτε όμως πρέπει να σταματήσει το τσουβάλιασμα και η γενίκευση, περί ομοφυλοφιλίας, σε άντρες και γυναίκες.
Όχι δεν είναι ίδια παντού τα πράγματα για όλους κ όλες. Με τις ΄΄όλες΄΄, μιας και γίνεται η κουβέντα, υπάρχουν χιλιάδες τεκμήρια, αποχρώσεις και υποκατηγορίες, που αν με σεβασμό και αγάπη για την ζωή και τον έρωτα, τις ψάξεις, ίσως ανακαλύψεις, ότι δεν υπάρχουν ανώμαλες γυναίκες, αλλά γυναίκες που έχουν το χάρισμα να εκφράσουν εναλλακτικά και ποικιλόμορφα (προς άντρες ή και γυναίκες), το εγγενές χαρακτηριστικό τους, που δεν είναι άλλο από τον αισθησιασμό, τον ερωτισμό και την τρυφερότητα.
Αν αυτή μου η αγάπη για όλες τις εκδοχές των γυναικών, με κάνει ομοφοβικό... χαρακτηρίστε με έτσι.!!
Ηλίας Γιαννιώτης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου