Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
Αν «Πολιτική είναι αναίμακτος πόλεμος και Πόλεμος είναι αιματηρή πολιτική» σύμφωνα με τον Μάο Τσε Τουγκ, ο κάθε Πόλεμος έχει τους στόχους του, αφού μετά τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου ο άνθρωπος υπήχθη στη γραφειοκρατική εκπροσώπησή του απ’ το διαβατήριο, το οποίο αποδεικνύει την εθνικότητά του, και μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου οι Οικονομίες επιδαψίλευσαν τιμές μέχρι το χώμα στο Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν, ελεγκτικός μηχανισμός της παραγωγικής δραστηριότητας. Το παιχνίδι με τις λέξεις συνιστά έναν συγκεκαλυμμένο εκβιασμό ή μία χειροκροτημένη αργομισθία της φεουδαρχικής νοοτροπίας. Οι Βρετανοί «αντικατέστησαν άρδην τον όρο αυτοκυβερνώμενη κοινοπολιτεία με τον λεκτικά ακίνδυνο αυτοκυβερνώμενοι θεσμοί» σύμφωνα με τον D. Lloyd George. Μήπως εν τέλει επρόκειτο για μία αναβίωση της Χανσεατικής Ενώσεως υπό άλλη ηγεσία και κινητοποίηση σε άλλο εδαφικό πλαίσιο; Η Χανσεατική Ένωση αποτέλεσε έναν σύνδεσμο Γερμανών Εμπόρων με έδρα την πόλη Λυβέκη, που δραστηριοποιήθηκε κατά τους 14ο και 16ο αιώνα με το καταστατικό του να εστιάζει στη συγκέντρωση των εμπορικών πόρων-προλεταριακού δυναμικού-ελέγχου της Ευρώπης στα χέρια των Γερμανών, πρωτουργός εμπνεύσεως φέρεται η Παπική Εκκλησία και διεκπεραιωτές τα φερέφωνά της, τα Μοναστικά και Ιπποτικά τάγματα, διαλύθηκε το 1669.
Οι Φελάχοι που «Μέσα σε δώδεκα ώρες είχαν πέσει απ’ την αξιοπρέπεια στην ταπείνωση», είχαν κατ’ αρχάς έρθει αντιμέτωποι με το ψυχολογικό τραύμα της απώλειας της εστίας και των συνηθειών τους. Ο τρόπος αυτό-οργάνωσής τους δια μέσω της διοικητικής μονάδας του χωριού, είχε χαράξει την προσωπικότητά τους. «Η απομάκρυνση απ’ την ειδική διάταξη των σπιτιών και τις συγκεντρώσεις στους δενδρόκηπους, όπου η συλλογικότητά μας αποφάσιζε, έκανε τον χωρισμό να μεταφράζεται ως η πλήρης εκμηδένιση» με ευπροσηγορία διατυπώνεται στο Ημερολόγιο το τεράστιο κενό, που ένιωθαν.
Από αυτό το σημείο θα βρίσκονταν αντιμέτωποι με καινούριες νόρμες συναλλαγών και διαλεκτικής, όπως η πολιτική καταπίεση - η κοινωνική απομόνωση - ο οικονομικός παραγκωνισμός. Η Σιωνιστική «αυτοκυβερνώμενη κοινοπολιτεία» κινούταν μέσα σε νοσηρό κλίμα αλαζονείας και αυταρχισμού, επικαλούμενη το επαίσχυντο επικάλυμμα των «αυτοκυβερνώμενων θεσμών». Με την επικράτησή τους «συντελέστηκε άμεση αποσύνδεση της αραβικής εργασίας απ’ τα παραγωγικά μέσα. Το πολιτικό και οικονομικό κόστος αυτής της απαλλοτρίωσης μεταβιβάστηκε με στρατιωτικά μέσα στις γειτονικές αραβικές χώρες και στον ΟΗΕ» αναφέρει ο T. Asad στη μελέτη ανθρωπολογικού περιεχομένου σχετικά με τα αραβικά χωριά.
Το 1949 υπογράφεται η Συμφωνία της Ρόδου, η οποία επιτάσσει παύση διεκδίκησης της Νότιας Παλαιστίνης απ’ την Αίγυπτο και παραχώρησή της στους Σιωνιστές - παραχώρηση περιοχών της Ιερουσαλήμ απ’ την Ιορδανία στους Σιωνιστές - παρακράτηση των αρχικών συνόρων από Συρία και Λίβανο. Ο αμφιβόλου ερμηνείας όρος «αυτοκυβερνώμενος» σηματοδοτούσε γεωπολιτικά την τριπλή αποσύνδεση των βαγονιών απ’ την παλαιστινιακή ατμομηχανή:
Η «Γκούρμπα», κατάσταση εξορίας και αποξένωσης στην παλαιστινιακή κατανόηση, σκιαγραφείται κυρίως στα στρατόπεδα της Ιορδανίας - του Λιβάνου - της Συρίας. Ο όρος «Γκούρμπα» σχετίζεται περισσότερο με τη διοικητική δομή των χωριών και συνιστά παράγωγο της λέξης «γκαρήμπ», οι Παλαιστίνιοι έκαναν χρήση της λέξης για να αποκαλέσουν όποιον ήταν ξένος=δεν ήταν μόνιμος κάτοικος του χωριού αλλά μεταγενέστερα συντελείται η παράφραση του όρου και ενσωμάτωσή της στον εθνικισμό.
Ακόπως τεκμαίρεται πως η «αυτοκυβερνώμενη κοινοπολιτεία» παρουσίαζε νόμισμα μίας όψης, αφού Παλαιστινιακοί «αυτοκυβερνώμενοι θεσμοί» δεν προωθήθηκαν παρ’ όλο που η Δήλωση Μπάλφουρ έκανε λόγο για διχοτόμηση, ομοειδή δηλαδή συμβαλλόμενα μέρη κατά την κατάτμηση. Ο ΟΗΕ πρότεινε την ταυτόχρονη ίδρυση Αραβικού Κράτους κι επιστροφή των προσφύγων στην πατρίδα τους, εποφθαλμιούσε τον έλεγχο της περιοχής, για να επιτευχθεί αυτό έπρεπε να δημιουργηθεί θύλακας προσαρτώμενος στο άρμα του, ώστε να υπάρχει αντίλογος στην ηγεμονία των Βρετανία-Γαλλία, οι οποίες είχαν υπό την ομπρέλα τους προς το παρόν το νεότευκτο Ισραήλ. Την 1η Οκτώβρη του 1948 συγκαλείται Συνέδριο στη Γάζα με σκοπό τη συγκρότηση Κράτους απ’ τον Μουφτή, ο οποίος ωστόσο δεν είχε υποστηρίξει τον Καγουκτζί του Αραβικού Απελευθερωτικού Στρατού λόγω, όπως είπαμε στο 2ο μέρος, των δεσμών του με τον Ιράκ και τη χασεμιτική δυναστεία και κατ’ εφαπτομένη δεν ενέπνεε εμπιστοσύνη. Παρ’ όλα αυτά σχηματίζεται μία Κυβέρνηση «παμπαλαιστινιακού τύπου», στην κορωνίδα της οποίας τοποθετείται ο Αχμάντ Χιλμί Πασά, ο οποίος θα έδρευε στο Κάιρο! Η δημιουργία ενός Παλαιστινιακού κράτους δεν βοηθούσε ωστόσο ούτε τις Αραβικές βλέψεις των όμορων. Ο βασιλιάς Αμπντουλάχ της Ιορδανίας εμφανίζεται ως συνήγορος του διαβόλου, αφού με τη συναίνεση προκρίτων της περιοχής συγκαλεί το Συνέδριο του Αμμάν, η απόφαση του οποίου καταγγέλλει τη νεοσύστατη κυβέρνηση των Παλαιστινίων. Την 1η Δεκέμβρη 1948 συνέρχονται εκ νέου στο Τζεράς, η Δυτική Όχθη περιέρχεται εις χείρας των Ιορδανών και η Γάζα στην Αιγυπτιακή δικαιοδοσία.
Ο ιστορικός Aref Al-Aref σε επισταμένη έρευνά του αναφέρει πως οι απώλειες των Παλαιστινίων εκφράζεται σε 15.000 δολοφονίες - απώλεια γεωργικής περιουσίας αξίας 757.000.000 παλαιστινιακών λιρών. Πέραν τούτου οι Παλαιστίνιοι χάνουν το εδαφικό τους μέλλον και την ταυτότητά τους. Ο ίδιος ο I. Shahak, Πρόεδρος Ισραηλινής Ένωσης Ανθρωπίνων και Πολιτικών Δικαιωμάτων, του οποίου το έργο κινείται στη «μη ύπαρξη Εβραϊκής δικαιολογίας για την άρνηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων των άλλων», αναφέρει πως η «υπαγωγή των Παλαιστινίων σε μειονοτικές ομάδες και διασπορά τους, τροφοδοτούσε βέλτιστες συνθήκες ελέγχου τους». Αν εμβαθύνουμε στη ρήση της Rosemary Saying, η οποία αναλύει πως «η διασπορά αναπαρήγε την ταξική διαίρεση ανάμεσα στους αγράμματους Φελάχους και στην εγγράμματη αστική τάξη, αφού οι μεν πρώτοι καθηλώθηκαν απ’ τη φτώχεια στα στρατόπεδα των φιλοξενουσών χωρών και οι δε δεύτεροι εξαπλώθηκαν στα μεγάλα αστικά κέντρα της Μέσης Ανατολής», κατανοούμε πως ο έλεγχος άπτεται της διοικητικής νοοτροπίας των Φελάχων, η οποία αντέβαινε στη φιλοσοφία του Ιμπεριαλισμού αλλά και στη θεώρηση της έννοιας «Αραβική Ενότητα», η οποία μεταφραζόταν διαφορετικά και κατά το δοκούν της κάθε Αραβικής συνιστώσας. Στην κακουχία τους οι ξεριζωμένοι Φελάχοι, συνηθισμένοι στην υπερήφανη αυτάρκειά τους κι ακατάδεχτοι στην επιβεβλημένη ένδεια, αντιλαμβάνονταν πως η αρχή ότι «η Παλαιστίνη είναι η πρώτη υπόθεση όλων των Αράβων» δεν αποτελούσε παρά έναν μύθο προς χρήση κομματική και τοπική. Καμία χώρα δεν μιλούσε για «διεξαγωγή Απελευθερωτικού Αγώνα», τουναντίον τους κατέτασσαν στα Σώματα Εθνικού Στρατού τους. Όσοι προσχώρησαν στο Κομμουνιστικό Κόμμα, απογοητεύονταν απ’ την αριθμητική κυριαρχία των Εβραίων ως μέλη. Ήταν ένας κυματοθραύστης των βιαιοτήτων, επειδή προφανώς κι ενδιαφερόταν για μία σοβιετοποίηση των γειτόνων. Το 1956 δημιουργείται η ομάδα Αλ Άρντ=Η Γη με σκοπό την υπεράσπιση των πολιτικών δικαιωμάτων των Αράβων επί του Ισραηλινού εδάφους, κύριο διακύβευμα της ομάδας ήταν ο αγώνας κατά της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας των Αράβων - της υπαγωγής του σε στρατιωτικά διατάγματα - σε εκτοπίσεις. Η Αλ Άρντ «απαγορεύτηκε αμέσως» αναφέρει ο Sabri Jiryis, Δικηγόρος-συγγραφέας-ακτιβιστής. Κατ’ επέκταση:
Η νοοτροπία του Φελάχου, της αυτονομίας δηλαδή μέσα από οριζόντιες διαχειριστικές διαδικασίες, με το «Συμβούλιο», στο οποίο παρακάθονταν αντιπρόσωποι από κάθε Οικογένεια και συμμετείχαν στις διεκπεραιώσεις των υποθέσεων του χωριού, και τη «Μάσα», κατά την οποία αναδιανεμόταν περιοδικά η κοινοτική γη σε όλους, χειμαζόταν μπροστά στα πολιτικά-οικονομικά συστήματα των φιλοξενουσών χωρών, οι οποίες δεν συνιστούσαν παρά αρχιμήδειο σημείο αποικιακού τύπου συμβάσεων. Η πολιτικοποίησή τους τελούταν αυτοματοποιημένα, επειδή έβλεπαν την αδιανόητη για εκείνους ύπαρξη γαιοκτημονικής συσσώρευσης - τον εμπορικό παρεμβατισμό - την επιρροή των Ιερατείων, αφού:
Οι Παλαιστίνιοι μοιραία καταπιέζονταν στις μυλόπετρες αφ’ ενός του προβλήματος σχετικά με τις σχέσεις Δυτικών Δυνάμεων - Αραβικών Καθεστώτων και αφ’ ετέρου του κινδύνου όσον αφορούσε στις σχέσεις μεταξύ των Αραβικών καθεστώτων. Η κυβερνητική επιτήρηση των φιλοξενουσών χωρών μετέπειθε όσους των εκτός των τοιχών ήθελαν να επισκεφτούν τους έγκλειστους στα στρατόπεδα. Όσοι επέμεναν να ζητούν την επίσκεψη ως αναφαίρετο δικαίωμά τους, κατηγοριοποιούνταν απ’ τις Αρχές ως «ενεργά στοιχεία». Ένας Παλαιστίνιος που έφερε την ιδιότητα του δημοσιογράφου και έκανε συχνές επισκέψεις στα στρατόπεδα του Λιβάνου φυλακίστηκε και βασανίστηκε. Η πολιτικοποίησή τους έδειχνε πως είχε αποκρυσταλλώσει τα επιμέρους αραβικά συμφέροντα και οι αντιδράσεις τους κλυδώνιζαν αυτή την τάση των Αραβικών καθεστώτων όσο και τη σταθεροποίηση του κρατικού μορφώματος των Σιωνιστών. «Η Παλαιστινιακή Αστική Τάξη, όπως και η Αστική Τάξη των υπολοίπων Αραβικών Κυβερνήσεων, τάχθηκε υπέρ της ανάπτυξης που χρηματοδοτούσε το πετρέλαιο. Οι ικανότητές τους ανταμείφθηκαν ικανοποιητικά απ’ την Ιμπεριαλιστική δωροδοκία των Σιωνιστών και των Δυνάμεων. Δεν υπέστη εχθρότητα ποτέ!!» αναφέρει η Rosemary Saying. Πράγματι η υποταγή εξάρτησε στρατιωτικά - τεχνολογικά - πολιτικά τα Αραβικά καθεστώτα, και επέτεινε την ταξική πόλωση στην επικράτεια, της οποίας το χαλί είχε τεχνηέντως στρώσει η Βρετανική κυριαρχία. «Βαθμιαία ένα νέο status quo εδραιώθηκε στην Αραβική Ανατολή, μία νέα διχοτόμηση. Οι Ρώσοι κυριαρχούσαν σε κάποια κράτη και οι Αμερικανοί διατήρησαν τον έλεγχο σε κάποια άλλα, με γνώμονα πάντα τη σπουδαιότητα της πετρελαιοφόρας αραβικής χερσονήσου. Η ισορροπία διατηρούταν χάρη στο modus vivendi ανάμεσα στο Ισραήλ και τα Αραβικά Κράτη: το Ισραήλ θεμελίωνε την κρατική ισχύ του απ’ τον Δυτικό Ιμπεριαλισμό και όφειλε να συγκρατηθεί, ώστε να μην επιτεθεί στους γείτονες. Τα Αραβικά Κράτη σε αντάλλαγμα έπρεπε να εμποδίσουν τον Παλαιστινιακό λαό να αμφισβητεί τον αποικισμό της χώρας του απ’ τους Σιωνιστές!!» εύγλωττη η παράγραφος του A. Al-Kodsy στο βιβλίο «Nationalism and Class Struggles in the Arab World».
Συνακόλουθα κρινόταν επιτακτικά απαραίτητος ο εγκλεισμός τους σε περιορισμένους τόπους διαμονής, τα στρατόπεδα, ώστε να σταθεροποιηθεί η Τάξις και η Ασφάλεια, πρόκειται για την διαχρονική επαναφορά των «Αοράτων» του Balestrini, ο οποίος σαφώς γράφει το μνημειώδες έργο του ερειδόμενος σε άλλα ερεθίσματα, κυρίως την απαγκίστρωση απ’ τις πολιτικές παρατάξεις, αφού κατά τον ίδιο η πολιτική δράση παρουσιάζει ομοιογένεια μόνο υπό το κοινό Καλό, αλλά που έξοχα αντανακλά τη θέση των Παλαιστινίων, τους οποίους κομματικές παράμετροι καθιστούσαν Αόρατους. Οι Παλαιστίνιοι βρήκαν ανοιχτά τα σύνορα των Αραβικών Κυβερνήσεων, οι οποίες ωστόσο αφ’ ενός δεν ήταν σε θέση να αναλάβουν το οικονομικό κόστος και αφ’ ετέρου νόμιζαν και αυτές πως επρόκειτο για μία παρωδική κατάσταση, αφού οι Δυνάμεις απέφευγαν να διασαφηνίζουν και κρύβονταν πίσω απ’ τα διατάγματα του ΟΗΕ, που προέβλεπε επαναπατρισμό των προσφύγων.
Καθώς οι ΗΠΑ δέχονταν πιέσεις για επίλυση, κρίθηκε προσφορότερη η «Διεθνοποίηση» του ζητήματος. Συστήνεται λοιπόν το U.N.R.P.R= United Nations Relief for Palestine Refugees, δηλαδή το γραφείο «Βοήθεια του ΟΗΕ για τους Παλαιστινίους Πρόσφυγες», το οποίο δεν αργεί να δώσει τη σκυτάλη στο U.N.R.W.A=United Nations Relief and Works Agency, «Γραφείο Βοήθειας και Έργων του ΟΗΕ». Οι μικρές αλλαγές στα αρχικά των αρκτικόλεξων κάνουν τη διαφορά κι εδώ το αγκάθι ήταν στη λεξούλα «Works», η οποία επιχειρούσε να προσελκύσει πόρους προς οικονομική βοήθεια με αναγωγή της αρωγής στην γενικότερη - ουδέτερη - ακαθόριστη ανθρωπιστική κρίση, αφού η έκφραση «Παλαιστίνιος πρόσφυγας» είχε πλέον απαλειφθεί. Τα ίδια κράτη, που είχαν υπογράψει την αναγνώριση της εμφυτεύσεως του Σιωνιστικού μορφώματος στα εδάφη, όπου ζούσαν οι Φελάχοι, συνεισέφεραν χρήματα για τα «Έργα» του ΟΗΕ. Η «Αποστολή Κλαπ», μέρος αυτών των Έργων του U.N.R.W.A, κατέγραψε την κατάσταση και απεφάνθη πως το βάρος της συντήρησης των προσφύγων όφειλε να επωμισθεί η παρέα των φιλοξενουσών χωρών, και τα χρήματα απ’ τα «Έργα αρωγής» του U.N.R.W.A να διατεθούν με προσανατολισμό την ενσωμάτωση των Παλαιστινίων στην ευρύτερη οικονομία της Αραβικής περιοχής. Δηλαδή το κύριο μέλημα ήταν η εξάρθρωση των χωριών και ο εργασιακός-παραγωγικός κολεκτιβισμός τους, ώστε να επιτευχθεί ένα τετράπλατο προλεταριάτο, έτοιμο λόγω φτωχοποίησης να υποταχθεί στις επενδύσεις των Δυνάμεων που θα καταπατούσαν την τοπική ευελιξία και στις μαζικές καλλιέργειες των γαιοκτημόνων!! Δόκιμο να αναφερθεί σε αυτό το σημείο:
Οι Αραβικές Κυβερνήσεις έκαναν χρήση Νομικών Επιχειρημάτων, τα οποία τις απέκλειαν από αρμοδιότητες πιέσεως προς το U.N.R.W.A, ώστε τα Έργα του ΟΗΕ να μεγεθύνουν τις υπηρεσίες και τα κονδύλια προς τους πρόσφυγες, επειδή οι εθελοντικές προσφορές των Κρατών-Μελών του ΟΗΕ αυξομειώνονταν χωρίς να μπορούν ταυτόχρονα να συνυπολογίζουν την αυξομείωση του πληθυσμού των προσφύγων. Πράγματι στο Τελ Αλ-Ζάατερ, ένα απ’ τα φτωχότερα στρατόπεδα, σε πληθυσμό προσφύγων περίπου 10.000 μόνο οι 3.540 κατάφερναν να τρέφονται-1.000 ετύγχαναν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης-6.000 εκπαιδεύονταν! Κάπως έτσι «απλά!!» το Παλαιστινιακό εντάχτηκε στη Διεθνή αρμοδιότητα.
«Νιώθαμε πως το U.N.R.W.A είχε μία ορισμένη πολιτική, αποσκοπούσε στο να μας εγκαταστήσει κάπου μόνιμα. Ήθελαν να ξεχάσουμε την Παλαιστίνη, γι’ αυτό άρχισαν να εκπονούν σχέδια για να μας βρουν απασχόληση. Έδιναν δάνεια για να ανοίξουμε μικρές επιχειρήσεις, ώστε να ελαττώνεται ο αριθμός δικαιούχων των δελτίων τροφίμων. Πιο επικίνδυνη ήταν η μέθοδος ενθάρρυνσης της μετανάστευσης προς την Αυστραλία ή την Αμερική. Όποιος δεχόταν, του εξασφάλιζαν εισιτήριο και του έπαιρναν δια παντός το δελτίο τροφίμων και κατ’ εφαπτομένη το δικαίωμα διαμονής στο στρατόπεδο, δηλαδή την αναγνώρισή τους ως Παλαιστίνιος πρόσφυγας. Αρχίσαμε να συναθροιζόμαστε κρυφά σε βραδινές συνελεύσεις, τις Ντιουάν. Έπρεπε να αντέξουμε τη φτώχεια και να υπερασπίσουμε την Ζωή μας» αναφέρει ακτιβιστής από στρατόπεδο στην Τρίπολη, ενώ δάσκαλος σε Σχολείο του U.N.R.W.A διατείνεται πως «Το U.N.R.W.A και οι φιλοξενούσες χώρες ήθελαν να είμαστε απορροφημένοι απ’ τον αγώνα για το καθημερινό ψωμί και ποτέ να μην έχουμε καιρό να εργαστούμε σοβαρά, ώστε να ξανακερδίσουμε τη χώρα μας». Ήταν ξεκάθαρο λοιπόν ότι η στρατολόγηση του U.N.R.W.A, του οποίου η κατά κεφαλή βοήθεια δεν ξεπέρασε τα 20 σεντς ημερησίως, στοχοθετούσε την απάλειψη του ενδεχόμενου λιμοκτονίας των προσφύγων αλλά κατέτεινε στην ολοκληρωτική εξάρτησή τους απ’ τη Διεθνή «Φιλανθρωπία!!». Ο Σαμίρ Φραντζιέχ, Λιβανέζος πολιτικός αναλυτής, έγραφε σε άρθρο του πως «οι πρόσφυγες, διωγμένοι απ’ τη γη που καλλιεργούσαν και αποκομμένοι απ’ τον τρόπο ζωής στον οποίο ήταν συνηθισμένοι, εντάχτηκαν στις παραγωγικές διαδικασίες άλλων οικονομικών συστημάτων χωρίς να ξέρουν την οικονομική εκμετάλλευση, στην οποία υπόκειται το φυσιολογικό προλεταριάτο». Η γενιά της Τζηλ Φαλαστήν δυσκολευόταν να βρει εργασία. Τους νεαρότερους άνδρες δεν προσελάμβαναν επειδή είχαν επίγνωση της θέσης τους - διεκδικούσαν καλύτερες συνθήκες - δραστηριοποιούνταν πολιτικά. Παραγκωνίζονταν υπόρρητα, αφού για να επιτύχουν άδεια εργασίας απαιτούταν:
Πιθανή καθυστέρηση ανανέωσης της αδείας τιμωρούταν με πρόστιμο 105 λιρών.
Διαπιστώνεται μία ροπή προς το γυναικείο δυναμικό επειδή οι φιλοξενούσες χώρες αφ’ ενός πίστευαν πως οι Γυναίκες δεν πολιτικοποιούνται, αφ’ ετέρου το ημερομίσθιο για τη Γυναίκα ήταν πολύ χαμηλότερο αλλά κυρίως τις απασχολούσαν ατύπως!!
Οι επιπτώσεις στα παιδιά, η γενιά Τζηλ αλ-νέκμπα, ήταν καθοριστικές. Διακατέχονταν από οργή, επειδή έβλεπαν την ταλαιπωρία των γονιών, από την εφηβεία ωθούνταν στον ακτιβισμό μη μπορώντας να υποφέρουν τη διαιώνιση της αδικίας. «Νιώθαμε πραγματικά το βάθος της Συμφοράς. Στο σχολείο καθόμασταν με τα κουρέλια μας δίπλα στα παιδιά των φιλοξενουσών χωρών, που φορούσαν διαφορετικά ρούχα σε κάθε εποχή και είχαν χρήματα δικά τους, το χαρτζιλίκι. Μας υποτιμούσαν και μας φέρονταν άσχημα. Εμείς για να μελετήσουμε, έπρεπε να κατέβουμε τη νύχτα στο δρόμο κρυφά, ώστε να έχουμε το φως που έχυναν οι λυχνοστάτες» εύγλωττα θλιβερή η παράγραφος στο Ημερολόγιο από έφηβο. Με έμμεσους τρόπους οι έφηβοι αποκλείονταν απ’ τη μόρφωση, αφού στα σχολεία του U.N.R.W.A είχαν πρόσβαση μόνο οι ηλικίες των 6-15 ετών, και τα σχολεία στη Βηρυτό ήταν ιδιωτικά. Στις υποτροφίες που χορηγούνταν από διάφορους Οργανισμούς στην Μέση Ανατολή, μόνο το 8% των Παλαιστινίων κατάφερνε να ωφεληθεί. Ο Συριακός πληθυσμός κινητοποιήθηκε με εθελοντικές εισφορές αλλά το ποσό των 2.000.000 λιρών δεν αποδεικνύεται που διοχετεύτηκε! Η Τεχνική και Παιδαγωγική Ακαδημία του U.N.R.W.A στο Σιμπλήν δεχόταν μόνο 200 σπουδαστές, και δεν ήταν καθόλου εύκολο να εισαχθείς χωρίς να έχεις αποσπάσει τον τίτλο του Baccalauréat, κάτι που σήμαινε θα έπρεπε να φοιτήσεις στο Ιδιωτικό Ίδρυμα.
Παράλληλα οι πολιτικές-οικονομικές ανακατατάξεις επιχρωματίζουν την ιστορική παλέτα στη Μέση Ανατολή:
Μέσα σε όλο αυτό το φλεγόμενο πλαίσιο το Ισραήλ κατάφερνε να παρακρατεί τα σύνορά του και οι Παλαιστίνιοι να παραμένουν εγκλωβισμένοι στα στρατόπεδα προσφύγων απογοητευμένοι απ’ τις χίμαιρες, που ο εκάστοτε φιλόδοξος πολιτικά εμπλεκόμενος τους έταζε. Οι Ισραηλινοί παραπονιούνταν πως οι Αραβικές Κυβερνήσεις χρησιμοποιούσαν τους πρόσφυγες εντάσσοντάς τους στα επιμέρους εθνικιστικά τους συμπλέγματα. Τα Αραβικά καθεστώτα ενθάρρυναν την κινηματική τους δράση ενσωματώνοντάς την στα εθνικοαπελευθερωτικά τους σχέδια αλλά «κρινόταν επιτακτικό να συγκρατείται η ορμή τους στα στενά όρια των στρατοπέδων», όπως διατείνεται ο F. Jabber σε έρευνά του. Λίβανος δε και Ιορδανία κατέπνιγαν πάραυτα κάθε εκδήλωση παλαιστινισμού.
Γενικότερα στα στρατόπεδα υιοθετήθηκε άμεσα παραχάραξη της Ιστορίας και της Γεωγραφίας Συνόρων, επιστρατεύτηκαν τα σχολικά εγχειρίδια στα σχολεία του U.N.R.W.A. Στα σχολεία ωστόσο αναπτυσσόταν αγωνιστική διάθεση απ’ τους μαθητές, ένας εκ των οποίων αναφέρει: «Κάναμε συνέχεια διαδηλώσεις στο προαύλιο και μας διέλυαν. Έπρεπε ν’ αγωνιστούμε για να μας δώσουν τα σωστά βιβλία γύρω απ’ την γεωγραφία και την ιστορία της Παλαιστίνης. Σε μία επιτροπή, κατά την οποία απαριθμήσαμε 25 λόγους, για τους οποίους θα έπρεπε ν’ αλλάξει ένα βιβλίο, με διάλεξαν να εξηγήσω στον Επιθεωρητή του U.N.R.W.A γιατί αρνιόμασταν να δεχτούμε. Ήταν Παλαιστίνιος κι όμως με χαστούκισε! Με χαστούκισε, ξεσηκωθήκαμε περισσότερο, μας απομόνωσαν, ξεσηκωθήκαμε περισσότερο, απέσυραν το βιβλίο». Αδόκιμο να ξεχάσουμε ν’ αναφέρουμε πως «το UNRWA παρέχει το καθεστώς πρόσφυγα σε απογόνους με πατέρα πρόσφυγα, και αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος για τον οποίο ο αριθμός των Παλαιστινίων της αρμοδιότητας της UNRWA ανεβαίνει σημαντικά από χρόνο σε χρόνο, τη στιγμή ωστόσο που η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, η οποία είναι υπεύθυνη για κάθε ομάδα προσφύγων εκτός των Παλαιστινίων, δεν παρέχει αυτομάτως το καθεστώς του πρόσφυγα σε απογόνους προσφύγων», που σημαίνει πως δεν αφήνει περιθώρια επανεγκατάστασης με τον άμεσο και καθόλου υπό διαπραγμάτευση προσδιορισμό.
Τον Ιανουάριο του 1964 ιδρύεται η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης=Ο.Α.Π ή PLO, σύμφωνα με την απόφαση της Διάσκεψης Κορυφής, που απέτυχε να εμποδίσει το Ισραήλ ν’ αλλάξει τον ρου του τμήματος του Ιορδάνη ποταμού. Αφορμάται από προηγούμενη απόφαση της Αραβικής Ένωσης τον Σεπτέμβριο του 1963. Τον Μάιο του 1964 διεξάγεται το Παλαιστινιακό Εθνικό Συνέδριο, κατά το οποίο εκλέγεται ο Σουκαϊρύ ως Πρόεδρος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Ο.Α.Π. Το 1ο Συνέδριο τελέστηκε στην Ιερουσαλήμ υπό την αιγίδα του Βασιλιά Χουσεΐν, αλλά αργότερα μεταφέρθηκε στη Δαμασκό ή στο Κάιρο λόγω της ιδεολογικής απομάκρυνσης των δύο ανδρών. Λίγο μετά την εμφάνιση του Ο.Α.Π, σχηματίζεται ο Παλαιστινιακός Απελευθερωτικός Στρατός=Π.Α.Σ, τακτικό στράτευμα και οργανωμένο κατά το πρότυπο των υπολοίπων Αραβικών κρατών, περιλαμβάνει επίσης μονάδα καταδρομών. Οι βάσεις υποδοχής του ανιχνεύονταν στα εδάφη των Συρίας-Αιγύπτου-Ιράκ, αλλά η δράση του κρίνεται περιέργως περιορισμένη και υπερφαλαγγίζεται απ’ τις κινήσεις των αντιστασιακών κινημάτων.
Παράλληλα στις γειτονιές των στρατοπέδων συγκαλούνταν οι Αλ-Λιτζάν & Αλ Σααμπιγέχ, λαϊκές επιτροπές με γνώμονα τη σύσφιξη σχέσεων μεταξύ των αποδυναμωμένων προσφύγων-την ενημέρωση γύρω απ’ την αντιστασιακή κινητικότητα.
Η Γενιά Τζηλ αλ-νέκμπα, που διαπλάστηκε απ’ τη Συμφορά μέχρι και το 1965, γαλουχείται μέσα στον χλευασμό-την αδιαφορία-την κακοποίηση-τις βαναυσότητες. Νιώθουν ολοένα και περισσότερο Μόνοι και Απογοητευμένοι, βλέπουν τους κανόνες της αμοιβαιότητας να καταργούνται. Βλέπουν τους δασκάλους τους άλλοτε ατρόμητους, να μην διστάζουν να μιλήσουν για των Ξεριζωμό, άλλοτε αμήχανα φοβισμένους, να τρέμουν να δραπετεύσουν απ’ το επιβαλλόμενο πλαίσιο διδακτέας ύλης. Ένας μαθητής διατυπώνει στο Ημερολόγιο: «Το Σχολείο μας, πίστευαν, πως ήταν το άντρο της πολιτικής δράσης, που εκδηλωνόταν στην περιοχή. Έστελναν τρεις φορές την ημέρα Επιθεωρητές απ’ το Δεύτερο Γραφείο, το οποίο ήταν σαν να συνεργαζόταν με το U.N.R.W.A. Καλούσαν τα μεσάνυχτα τους εφήβους απ’ τα παραπήγματα για τους ανακρίνουν, απλώς για να κάνουν επίδειξη ισχύος. Κάποιες φορές δεν μας επέτρεπαν να ερχόμαστε σε επαφή με τους γονείς μας. Άλλες φορές εισέβαλλαν στα παραπήγματα κι έσερναν ένα ενήλικα με τη βία, χωρίς να μας εξηγούν γιατί. Ήταν σαν να μετρούσαν την κάθε μας αναπνοή»!!
Η Χανσεατική Συμμαχία ενδυόταν τον χιτώνα του Σιωνισμού αλλά οι κλωστές και το ύφασμα είχαν καταγωγή απ’ όλα τα θρησκευτικά-πολιτικά δόγματα, ώστε να ιδρύουν τους διαμετακομιστικούς σταθμούς τους στα πρόσφορα σημεία προς κερδοφορία κι επικυριαρχία. Κι αν ο Balestrini ισχυρίζεται πως «όλο το κίνημα των Αόρατων ήταν μία ερώτηση στην Κοινωνία» θα μπορούσα να προσθέσω πως «ο ξεριζωμός των Ανθρώπων απ’ τη γωνιά τους, είναι το μέγιστο ζητούμενο της Συνείδησης»…
Συνεχίζεται…
Όλα τα άρθρα του συντάκτη για την ενότητα Οδοιπορικό στην Παλαιστίνη θα τα βρείτε ΕΔΩ
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Αν «Πολιτική είναι αναίμακτος πόλεμος και Πόλεμος είναι αιματηρή πολιτική» σύμφωνα με τον Μάο Τσε Τουγκ, ο κάθε Πόλεμος έχει τους στόχους του, αφού μετά τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου ο άνθρωπος υπήχθη στη γραφειοκρατική εκπροσώπησή του απ’ το διαβατήριο, το οποίο αποδεικνύει την εθνικότητά του, και μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου οι Οικονομίες επιδαψίλευσαν τιμές μέχρι το χώμα στο Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν, ελεγκτικός μηχανισμός της παραγωγικής δραστηριότητας. Το παιχνίδι με τις λέξεις συνιστά έναν συγκεκαλυμμένο εκβιασμό ή μία χειροκροτημένη αργομισθία της φεουδαρχικής νοοτροπίας. Οι Βρετανοί «αντικατέστησαν άρδην τον όρο αυτοκυβερνώμενη κοινοπολιτεία με τον λεκτικά ακίνδυνο αυτοκυβερνώμενοι θεσμοί» σύμφωνα με τον D. Lloyd George. Μήπως εν τέλει επρόκειτο για μία αναβίωση της Χανσεατικής Ενώσεως υπό άλλη ηγεσία και κινητοποίηση σε άλλο εδαφικό πλαίσιο; Η Χανσεατική Ένωση αποτέλεσε έναν σύνδεσμο Γερμανών Εμπόρων με έδρα την πόλη Λυβέκη, που δραστηριοποιήθηκε κατά τους 14ο και 16ο αιώνα με το καταστατικό του να εστιάζει στη συγκέντρωση των εμπορικών πόρων-προλεταριακού δυναμικού-ελέγχου της Ευρώπης στα χέρια των Γερμανών, πρωτουργός εμπνεύσεως φέρεται η Παπική Εκκλησία και διεκπεραιωτές τα φερέφωνά της, τα Μοναστικά και Ιπποτικά τάγματα, διαλύθηκε το 1669.
Τζηλ αλ-νέκμπα…
Οι Φελάχοι που «Μέσα σε δώδεκα ώρες είχαν πέσει απ’ την αξιοπρέπεια στην ταπείνωση», είχαν κατ’ αρχάς έρθει αντιμέτωποι με το ψυχολογικό τραύμα της απώλειας της εστίας και των συνηθειών τους. Ο τρόπος αυτό-οργάνωσής τους δια μέσω της διοικητικής μονάδας του χωριού, είχε χαράξει την προσωπικότητά τους. «Η απομάκρυνση απ’ την ειδική διάταξη των σπιτιών και τις συγκεντρώσεις στους δενδρόκηπους, όπου η συλλογικότητά μας αποφάσιζε, έκανε τον χωρισμό να μεταφράζεται ως η πλήρης εκμηδένιση» με ευπροσηγορία διατυπώνεται στο Ημερολόγιο το τεράστιο κενό, που ένιωθαν.
Από αυτό το σημείο θα βρίσκονταν αντιμέτωποι με καινούριες νόρμες συναλλαγών και διαλεκτικής, όπως η πολιτική καταπίεση - η κοινωνική απομόνωση - ο οικονομικός παραγκωνισμός. Η Σιωνιστική «αυτοκυβερνώμενη κοινοπολιτεία» κινούταν μέσα σε νοσηρό κλίμα αλαζονείας και αυταρχισμού, επικαλούμενη το επαίσχυντο επικάλυμμα των «αυτοκυβερνώμενων θεσμών». Με την επικράτησή τους «συντελέστηκε άμεση αποσύνδεση της αραβικής εργασίας απ’ τα παραγωγικά μέσα. Το πολιτικό και οικονομικό κόστος αυτής της απαλλοτρίωσης μεταβιβάστηκε με στρατιωτικά μέσα στις γειτονικές αραβικές χώρες και στον ΟΗΕ» αναφέρει ο T. Asad στη μελέτη ανθρωπολογικού περιεχομένου σχετικά με τα αραβικά χωριά.
Το 1949 υπογράφεται η Συμφωνία της Ρόδου, η οποία επιτάσσει παύση διεκδίκησης της Νότιας Παλαιστίνης απ’ την Αίγυπτο και παραχώρησή της στους Σιωνιστές - παραχώρηση περιοχών της Ιερουσαλήμ απ’ την Ιορδανία στους Σιωνιστές - παρακράτηση των αρχικών συνόρων από Συρία και Λίβανο. Ο αμφιβόλου ερμηνείας όρος «αυτοκυβερνώμενος» σηματοδοτούσε γεωπολιτικά την τριπλή αποσύνδεση των βαγονιών απ’ την παλαιστινιακή ατμομηχανή:
- στα τρία τέταρτα του εδάφους, που ήλεγχαν πλέον δια της βίας οι Σιωνιστές, παρέμειναν περίπου 60.000 Παλαιστίνιοι ενώ προ Διχοτόμησης ήταν 900.000! Την απογραφή διενεργεί η πρώτη Ισραηλινή Κυβέρνηση κατά την Janet Abu-Lughod σε άρθρο της, στη διακειμενικότητα του οποίου ανιχνεύεται επίσης η πληροφορία πως στο Ισραηλινό πλέον έδαφος καταμετρήθηκαν και 65.000 Βεδουίνοι, που ζούσαν στην περιοχή Νεγκέβ αλλά δεν είχε τεθεί ποτέ υπό απογραφή ο πληθυσμός τους. Οι 40.000 εξ’ αυτών των μειονοτήτων!! θεωρούνταν πρόσφυγες, αφού είχαν εκδιωχθεί απ’ τα σπίτια τους.
- 1.000.000 Παλαιστίνιοι αναγκάστηκαν να μετακινηθούν προς τη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη. Και στις δύο περιοχές ο αριθμός των προσφύγων υπερακόντιζε τον αριθμό των ντόπιων. Ο σταθερός πληθυσμός στη Λωρίδα της Γάζας, 80.000 κάτοικοι, αυξήθηκε κατά 200.000, πρόσφυγες. Στη Δυτική Όχθη σωρεύτηκαν 360.000 πρόσφυγες με ντόπιο πληθυσμό 425.000.
- Περίπου 300.000 Παλαιστίνιοι εκτοπίστηκαν πέραν των συνόρων: 104.000 στον Λίβανο - 110.000 στην Υπεριορδανία - 82.000 στη Συρία - 12.000 διασκορπίστηκαν σε Ιράκ, Αίγυπτο, Λιβύη, Σαουδική Αραβία, Λονδίνο (όποιοι είχαν εργαστεί στον Δημόσιο Τομέα ή στις Δυνάμεις Αστυνομίας κατά την Βρετανική Κυριαρχία!!).
Η «Γκούρμπα», κατάσταση εξορίας και αποξένωσης στην παλαιστινιακή κατανόηση, σκιαγραφείται κυρίως στα στρατόπεδα της Ιορδανίας - του Λιβάνου - της Συρίας. Ο όρος «Γκούρμπα» σχετίζεται περισσότερο με τη διοικητική δομή των χωριών και συνιστά παράγωγο της λέξης «γκαρήμπ», οι Παλαιστίνιοι έκαναν χρήση της λέξης για να αποκαλέσουν όποιον ήταν ξένος=δεν ήταν μόνιμος κάτοικος του χωριού αλλά μεταγενέστερα συντελείται η παράφραση του όρου και ενσωμάτωσή της στον εθνικισμό.
Ακόπως τεκμαίρεται πως η «αυτοκυβερνώμενη κοινοπολιτεία» παρουσίαζε νόμισμα μίας όψης, αφού Παλαιστινιακοί «αυτοκυβερνώμενοι θεσμοί» δεν προωθήθηκαν παρ’ όλο που η Δήλωση Μπάλφουρ έκανε λόγο για διχοτόμηση, ομοειδή δηλαδή συμβαλλόμενα μέρη κατά την κατάτμηση. Ο ΟΗΕ πρότεινε την ταυτόχρονη ίδρυση Αραβικού Κράτους κι επιστροφή των προσφύγων στην πατρίδα τους, εποφθαλμιούσε τον έλεγχο της περιοχής, για να επιτευχθεί αυτό έπρεπε να δημιουργηθεί θύλακας προσαρτώμενος στο άρμα του, ώστε να υπάρχει αντίλογος στην ηγεμονία των Βρετανία-Γαλλία, οι οποίες είχαν υπό την ομπρέλα τους προς το παρόν το νεότευκτο Ισραήλ. Την 1η Οκτώβρη του 1948 συγκαλείται Συνέδριο στη Γάζα με σκοπό τη συγκρότηση Κράτους απ’ τον Μουφτή, ο οποίος ωστόσο δεν είχε υποστηρίξει τον Καγουκτζί του Αραβικού Απελευθερωτικού Στρατού λόγω, όπως είπαμε στο 2ο μέρος, των δεσμών του με τον Ιράκ και τη χασεμιτική δυναστεία και κατ’ εφαπτομένη δεν ενέπνεε εμπιστοσύνη. Παρ’ όλα αυτά σχηματίζεται μία Κυβέρνηση «παμπαλαιστινιακού τύπου», στην κορωνίδα της οποίας τοποθετείται ο Αχμάντ Χιλμί Πασά, ο οποίος θα έδρευε στο Κάιρο! Η δημιουργία ενός Παλαιστινιακού κράτους δεν βοηθούσε ωστόσο ούτε τις Αραβικές βλέψεις των όμορων. Ο βασιλιάς Αμπντουλάχ της Ιορδανίας εμφανίζεται ως συνήγορος του διαβόλου, αφού με τη συναίνεση προκρίτων της περιοχής συγκαλεί το Συνέδριο του Αμμάν, η απόφαση του οποίου καταγγέλλει τη νεοσύστατη κυβέρνηση των Παλαιστινίων. Την 1η Δεκέμβρη 1948 συνέρχονται εκ νέου στο Τζεράς, η Δυτική Όχθη περιέρχεται εις χείρας των Ιορδανών και η Γάζα στην Αιγυπτιακή δικαιοδοσία.
Ο ιστορικός Aref Al-Aref σε επισταμένη έρευνά του αναφέρει πως οι απώλειες των Παλαιστινίων εκφράζεται σε 15.000 δολοφονίες - απώλεια γεωργικής περιουσίας αξίας 757.000.000 παλαιστινιακών λιρών. Πέραν τούτου οι Παλαιστίνιοι χάνουν το εδαφικό τους μέλλον και την ταυτότητά τους. Ο ίδιος ο I. Shahak, Πρόεδρος Ισραηλινής Ένωσης Ανθρωπίνων και Πολιτικών Δικαιωμάτων, του οποίου το έργο κινείται στη «μη ύπαρξη Εβραϊκής δικαιολογίας για την άρνηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων των άλλων», αναφέρει πως η «υπαγωγή των Παλαιστινίων σε μειονοτικές ομάδες και διασπορά τους, τροφοδοτούσε βέλτιστες συνθήκες ελέγχου τους». Αν εμβαθύνουμε στη ρήση της Rosemary Saying, η οποία αναλύει πως «η διασπορά αναπαρήγε την ταξική διαίρεση ανάμεσα στους αγράμματους Φελάχους και στην εγγράμματη αστική τάξη, αφού οι μεν πρώτοι καθηλώθηκαν απ’ τη φτώχεια στα στρατόπεδα των φιλοξενουσών χωρών και οι δε δεύτεροι εξαπλώθηκαν στα μεγάλα αστικά κέντρα της Μέσης Ανατολής», κατανοούμε πως ο έλεγχος άπτεται της διοικητικής νοοτροπίας των Φελάχων, η οποία αντέβαινε στη φιλοσοφία του Ιμπεριαλισμού αλλά και στη θεώρηση της έννοιας «Αραβική Ενότητα», η οποία μεταφραζόταν διαφορετικά και κατά το δοκούν της κάθε Αραβικής συνιστώσας. Στην κακουχία τους οι ξεριζωμένοι Φελάχοι, συνηθισμένοι στην υπερήφανη αυτάρκειά τους κι ακατάδεχτοι στην επιβεβλημένη ένδεια, αντιλαμβάνονταν πως η αρχή ότι «η Παλαιστίνη είναι η πρώτη υπόθεση όλων των Αράβων» δεν αποτελούσε παρά έναν μύθο προς χρήση κομματική και τοπική. Καμία χώρα δεν μιλούσε για «διεξαγωγή Απελευθερωτικού Αγώνα», τουναντίον τους κατέτασσαν στα Σώματα Εθνικού Στρατού τους. Όσοι προσχώρησαν στο Κομμουνιστικό Κόμμα, απογοητεύονταν απ’ την αριθμητική κυριαρχία των Εβραίων ως μέλη. Ήταν ένας κυματοθραύστης των βιαιοτήτων, επειδή προφανώς κι ενδιαφερόταν για μία σοβιετοποίηση των γειτόνων. Το 1956 δημιουργείται η ομάδα Αλ Άρντ=Η Γη με σκοπό την υπεράσπιση των πολιτικών δικαιωμάτων των Αράβων επί του Ισραηλινού εδάφους, κύριο διακύβευμα της ομάδας ήταν ο αγώνας κατά της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας των Αράβων - της υπαγωγής του σε στρατιωτικά διατάγματα - σε εκτοπίσεις. Η Αλ Άρντ «απαγορεύτηκε αμέσως» αναφέρει ο Sabri Jiryis, Δικηγόρος-συγγραφέας-ακτιβιστής. Κατ’ επέκταση:
- Στο Ισραηλινό έδαφος η Σιωνιστική «αυτοκυβερνώμενη κοινοπολιτεία» τους ονόμασε «αραβική μειονότητα» και τους προσπόρισε με την ειδική ταυτότητα, στην οποία αναγραφόταν η μη εβραϊκή εθνικότητά τους και η ένδειξη «πρόσφυγας». Πάνω απ’ το 65% αυτών των «αραβικών μειονοτήτων» προέρχονταν απ’ την τάξη των Φελάχων, αγρότες δηλαδή!
- Στην Ιορδανία άνοιγαν σαμπάνιες με το νέο τους απόκτημα, τη μισή Ιερουσαλήμ, ακρογωνιαίος λίθος για την υλοποίηση του Τουριστικού Σχεδίου Ανάπτυξης. Οι Παλαιστίνιοι της Δυτικής Όχθης ήταν υποχρεωμένοι να υπακούσουν στη χασεμιτική πολιτική, συντηρητικής επιμονής και κατ’ εφαπτομένη ενδύθηκαν την ιορδανική υπηκοότητα, ακούσια βέβαια αν ήθελαν να αποφύγουν τον πλήρη απομονωτισμό, αφού «όποιος ήθελε να εργαστεί - να ταξιδέψει - να καταχωρήσει τη γέννηση των παιδιών του - να στείλει τα παιδιά του στο σχολείο, δεν είχε άλλη επιλογή» καταθέτει δάσκαλος στο Ημερολόγιο. Η Αστική Τάξη δωροδωκήθηκε με αξιώματα, θέσεις στον Δημόσιο Κορπορατισμό που διατηρούσαν το γόητρο των προκρίτων και στα Σώματα Ασφαλείας. «Ενώ η αδιαλλαξία!! των μελών της Αστικής Τάξης ανταμειβόταν γενναιόδωρα με υπουργικούς θώκους και θέσεις στον Δημόσιο Τομέα, η λαϊκή δυσφορία καταπνιγόταν αδίστακτα και τα στρατόπεδα επιτηρούνταν στενά» διατείνεται η Rosemary Saying ενώ απλός μαθητής σε Σχολείο του στρατοπέδου αναφέρει: «Η επιτήρηση επιτεινόταν κατά τις ημέρες της επετείου, 15 Μαΐου ημέρα ιδρύσεως του Ισραήλ. Βλέπαμε απ’ το φράχτη του σχολείου τα τανκ να περικυκλώνουν τα στρατόπεδα κι απαγορευόταν η αναφορά στη Μνήμη. Οι δάσκαλοι μας υποχρέωναν να βαδίζουμε σ’ ένα ζυγό, τρία-τέσσερα μέτρα ο ένας απ’ τον άλλον, και δεν επιτρεπόταν να μιλάμε μεταξύ μας. Μετά τη λήξη του μαθήματος, έπρεπε ο καθένας μας να πάει κατ’ ευθείαν στη σκηνή και να μείνει κλεισμένος. Γίνονταν έφοδοι στις σκηνές για ανίχνευση ραδιοφώνων».
- Στη Γάζα, όπου ήταν επιβεβλημένη η κοινωνική ισότητα και κανείς δεν μπορούσε να γίνει πλούσιος παρά μόνο με το λαθρεμπόριο, πράγμα βέβαια αρκετά επικίνδυνο για να το επιχειρήσει κάποιος, άρχισε άμεσα η δραστηριοποίηση των μελών της διασποράς, τα οποία συνέπηξαν κινηματική αντίσταση. Αυτό το αντιστασιακό κίνημα ταλαιπωρήθηκε ωστόσο μέχρι να βρει την αληθινή ταυτότητα του εξεγερτικού χαρακτήρα του, αφού η σύστασή του αποτέλεσε τη λυδία λίθο εκμετάλλευσης απ’ τον Νασερισμό, του οποίου το πρόταγμα ήταν η απέλαση των Βρετανών Ιμπεριαλιστών.
- Στη Συρία ακολουθήθηκε η τακτική εθνικιστικής αφομοίωσης. Δημιουργήθηκε μία Διεύθυνση Προσφυγικών Υποθέσεων, της οποίας μέριμνα ήταν ο εφοδιασμός των Παλαιστινίων με τα απαραίτητα έγγραφα προς ομαλοποίηση της καθημερινότητας. Οι ανισότητες γενικότερα ήταν πολύ περιορισμένες, όλοι ανεξαιρέτου Τάξεως μπορούσαν να τύχουν εργασίας ή στράτευσης υπό εκούσια διαδικασία. Οι μισθοί και οι ευκαιρίες προαγωγής άγγιζαν αυτές των αυτοχθόνων, δεν κρινόταν απαραίτητη η Άδεια Εργασίας. Οι ταυτότητες, που τους χορηγήθηκαν, δεν διέφεραν απ’ αυτές των αυτοχθόνων αλλά ως μοχλός πίεσης χρησιμοποιήθηκε η άδεια εξόδου σε περίπτωση ταξιδιωτικής βούλησης εκτός των συνόρων.
- Στον Λίβανο υπήρχε μία εγγενής σύγχυση, αφού η κοινωνική δομή της χώρας αναφύεται με διττή όψη: την εξευρωπαϊσμένη και την αραβική, με αποτέλεσμα οι Παλαιστίνιοι να εμπλακούν στις Συμπληγάδες του ιδεολογικού νεφελώματος, αφού οι Αρχές δεν τους ενέτασσαν ούτε στους αλλοδαπούς ούτε στους ημεδαπούς! αποκλείοντάς τους ταυτοχρόνως απ’ τον Στρατό και πολλούς εργασιακούς Κλάδους. Η Κοινωνία και η Πολιτική Ηγεσία του Λιβάνου διακατεχόταν από συγκεκριμένες φοβίες: Πρώτον οι Μαρωνίτες, εθνοτικοθρησκευτική κοινότητα - συνιστώσα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας - ένθερμοι οπαδοί των Σταυροφοριών, ανησυχούσαν για τη διασάλευση της θρησκευτικής ισορροπίας. Να θυμηθούμε στο 1ο μέρος τη φράση της Margaret Macmillan, της οποίας η έρευνα διαπίστωνε πως «οι Ιταλοί ήδη απ’ το 1919 προσπαθούσαν να μπάσουν Ιεραποστόλους ντυμένους στρατιωτικούς για να ενισχύσουν τις αξιώσεις του Βατικανό επί των μειονοτήτων Χριστιανών στους Άγιους Τόπους». Δεύτερον οι «Φενταγήν», αυτοί που μπορούν να θυσιαστούν για Ανώτερες Υποθέσεις στην Αραβική, αυξάνονταν μπροστά στον όλεθρο που βίωναν οι Φελάχοι, κάτι όμως που θα ήταν ικανό να επισύρει αντίποινα απ’ τις Ισραηλινές Αρχές ενάντια στις χώρες που φιλοξενούσαν. Τρίτον τα μέλη της Εργατικής Τάξης ήταν περισσότερο ειδικευμένα και ενημερωμένα από εκείνους της Ιορδανίας και της Συρίας, με αποτέλεσμα να ενοφθαλμίζονται την απειλή ανταγωνισμού και όχι την ανάγκη αλληλέγγυας ταξικής συσπείρωσης. Παρεπομένως και επειδή οι Παλαιστίνιοι άρχιζαν ένεκα των αντιξοοτήτων να πολιτικοποιούνται έντονα, διαπιστωνόταν «αναγκαία ροπή περιθωριοποίησης» χωρίς αιτιολογία και χωρίς νομοθετικά ερείσματα παρά η διαδικασία περνούσε μέσα από άτυπες μορφές εξουσίας, οι οποίες εκτίνασσαν εν τέλει τους δείκτες της κραυγαλέας ανισότητας ανάμεσα στα στρατόπεδα και στους αυτόχθονες-της μακροχρόνιας ανεργίας και αποκλεισμού των στρατοπεδευμένων από βασικά αγαθά και Υπηρεσίες-της ασύμμετρης ανάπτυξης ευρωπαϊκού χαρακτήρα.
Η νοοτροπία του Φελάχου, της αυτονομίας δηλαδή μέσα από οριζόντιες διαχειριστικές διαδικασίες, με το «Συμβούλιο», στο οποίο παρακάθονταν αντιπρόσωποι από κάθε Οικογένεια και συμμετείχαν στις διεκπεραιώσεις των υποθέσεων του χωριού, και τη «Μάσα», κατά την οποία αναδιανεμόταν περιοδικά η κοινοτική γη σε όλους, χειμαζόταν μπροστά στα πολιτικά-οικονομικά συστήματα των φιλοξενουσών χωρών, οι οποίες δεν συνιστούσαν παρά αρχιμήδειο σημείο αποικιακού τύπου συμβάσεων. Η πολιτικοποίησή τους τελούταν αυτοματοποιημένα, επειδή έβλεπαν την αδιανόητη για εκείνους ύπαρξη γαιοκτημονικής συσσώρευσης - τον εμπορικό παρεμβατισμό - την επιρροή των Ιερατείων, αφού:
- στο Ιορδανικό καθεστώς κυριαρχεί μουσουλμανικός αστισμός των Βεδουίνων επιχειρηματιών.
- στη Συρία η ραχοκοκαλιά του κοινωνικού ιστού δηλώνεται απ’ την υπεροχή των Αλαουϊτών του Μπάαθ υποστηριζόμενοι απ’ τον Στρατό.
- στον Λίβανο υπερτερούν οι Μαρωνίτες χριστιανοί επί των μειονοτήτων των Σιιτικών-των Δρουσικών-των Αρμενικών θρησκευτικών πεποιθήσεων.
Οι Παλαιστίνιοι μοιραία καταπιέζονταν στις μυλόπετρες αφ’ ενός του προβλήματος σχετικά με τις σχέσεις Δυτικών Δυνάμεων - Αραβικών Καθεστώτων και αφ’ ετέρου του κινδύνου όσον αφορούσε στις σχέσεις μεταξύ των Αραβικών καθεστώτων. Η κυβερνητική επιτήρηση των φιλοξενουσών χωρών μετέπειθε όσους των εκτός των τοιχών ήθελαν να επισκεφτούν τους έγκλειστους στα στρατόπεδα. Όσοι επέμεναν να ζητούν την επίσκεψη ως αναφαίρετο δικαίωμά τους, κατηγοριοποιούνταν απ’ τις Αρχές ως «ενεργά στοιχεία». Ένας Παλαιστίνιος που έφερε την ιδιότητα του δημοσιογράφου και έκανε συχνές επισκέψεις στα στρατόπεδα του Λιβάνου φυλακίστηκε και βασανίστηκε. Η πολιτικοποίησή τους έδειχνε πως είχε αποκρυσταλλώσει τα επιμέρους αραβικά συμφέροντα και οι αντιδράσεις τους κλυδώνιζαν αυτή την τάση των Αραβικών καθεστώτων όσο και τη σταθεροποίηση του κρατικού μορφώματος των Σιωνιστών. «Η Παλαιστινιακή Αστική Τάξη, όπως και η Αστική Τάξη των υπολοίπων Αραβικών Κυβερνήσεων, τάχθηκε υπέρ της ανάπτυξης που χρηματοδοτούσε το πετρέλαιο. Οι ικανότητές τους ανταμείφθηκαν ικανοποιητικά απ’ την Ιμπεριαλιστική δωροδοκία των Σιωνιστών και των Δυνάμεων. Δεν υπέστη εχθρότητα ποτέ!!» αναφέρει η Rosemary Saying. Πράγματι η υποταγή εξάρτησε στρατιωτικά - τεχνολογικά - πολιτικά τα Αραβικά καθεστώτα, και επέτεινε την ταξική πόλωση στην επικράτεια, της οποίας το χαλί είχε τεχνηέντως στρώσει η Βρετανική κυριαρχία. «Βαθμιαία ένα νέο status quo εδραιώθηκε στην Αραβική Ανατολή, μία νέα διχοτόμηση. Οι Ρώσοι κυριαρχούσαν σε κάποια κράτη και οι Αμερικανοί διατήρησαν τον έλεγχο σε κάποια άλλα, με γνώμονα πάντα τη σπουδαιότητα της πετρελαιοφόρας αραβικής χερσονήσου. Η ισορροπία διατηρούταν χάρη στο modus vivendi ανάμεσα στο Ισραήλ και τα Αραβικά Κράτη: το Ισραήλ θεμελίωνε την κρατική ισχύ του απ’ τον Δυτικό Ιμπεριαλισμό και όφειλε να συγκρατηθεί, ώστε να μην επιτεθεί στους γείτονες. Τα Αραβικά Κράτη σε αντάλλαγμα έπρεπε να εμποδίσουν τον Παλαιστινιακό λαό να αμφισβητεί τον αποικισμό της χώρας του απ’ τους Σιωνιστές!!» εύγλωττη η παράγραφος του A. Al-Kodsy στο βιβλίο «Nationalism and Class Struggles in the Arab World».
Συνακόλουθα κρινόταν επιτακτικά απαραίτητος ο εγκλεισμός τους σε περιορισμένους τόπους διαμονής, τα στρατόπεδα, ώστε να σταθεροποιηθεί η Τάξις και η Ασφάλεια, πρόκειται για την διαχρονική επαναφορά των «Αοράτων» του Balestrini, ο οποίος σαφώς γράφει το μνημειώδες έργο του ερειδόμενος σε άλλα ερεθίσματα, κυρίως την απαγκίστρωση απ’ τις πολιτικές παρατάξεις, αφού κατά τον ίδιο η πολιτική δράση παρουσιάζει ομοιογένεια μόνο υπό το κοινό Καλό, αλλά που έξοχα αντανακλά τη θέση των Παλαιστινίων, τους οποίους κομματικές παράμετροι καθιστούσαν Αόρατους. Οι Παλαιστίνιοι βρήκαν ανοιχτά τα σύνορα των Αραβικών Κυβερνήσεων, οι οποίες ωστόσο αφ’ ενός δεν ήταν σε θέση να αναλάβουν το οικονομικό κόστος και αφ’ ετέρου νόμιζαν και αυτές πως επρόκειτο για μία παρωδική κατάσταση, αφού οι Δυνάμεις απέφευγαν να διασαφηνίζουν και κρύβονταν πίσω απ’ τα διατάγματα του ΟΗΕ, που προέβλεπε επαναπατρισμό των προσφύγων.
Καθώς οι ΗΠΑ δέχονταν πιέσεις για επίλυση, κρίθηκε προσφορότερη η «Διεθνοποίηση» του ζητήματος. Συστήνεται λοιπόν το U.N.R.P.R= United Nations Relief for Palestine Refugees, δηλαδή το γραφείο «Βοήθεια του ΟΗΕ για τους Παλαιστινίους Πρόσφυγες», το οποίο δεν αργεί να δώσει τη σκυτάλη στο U.N.R.W.A=United Nations Relief and Works Agency, «Γραφείο Βοήθειας και Έργων του ΟΗΕ». Οι μικρές αλλαγές στα αρχικά των αρκτικόλεξων κάνουν τη διαφορά κι εδώ το αγκάθι ήταν στη λεξούλα «Works», η οποία επιχειρούσε να προσελκύσει πόρους προς οικονομική βοήθεια με αναγωγή της αρωγής στην γενικότερη - ουδέτερη - ακαθόριστη ανθρωπιστική κρίση, αφού η έκφραση «Παλαιστίνιος πρόσφυγας» είχε πλέον απαλειφθεί. Τα ίδια κράτη, που είχαν υπογράψει την αναγνώριση της εμφυτεύσεως του Σιωνιστικού μορφώματος στα εδάφη, όπου ζούσαν οι Φελάχοι, συνεισέφεραν χρήματα για τα «Έργα» του ΟΗΕ. Η «Αποστολή Κλαπ», μέρος αυτών των Έργων του U.N.R.W.A, κατέγραψε την κατάσταση και απεφάνθη πως το βάρος της συντήρησης των προσφύγων όφειλε να επωμισθεί η παρέα των φιλοξενουσών χωρών, και τα χρήματα απ’ τα «Έργα αρωγής» του U.N.R.W.A να διατεθούν με προσανατολισμό την ενσωμάτωση των Παλαιστινίων στην ευρύτερη οικονομία της Αραβικής περιοχής. Δηλαδή το κύριο μέλημα ήταν η εξάρθρωση των χωριών και ο εργασιακός-παραγωγικός κολεκτιβισμός τους, ώστε να επιτευχθεί ένα τετράπλατο προλεταριάτο, έτοιμο λόγω φτωχοποίησης να υποταχθεί στις επενδύσεις των Δυνάμεων που θα καταπατούσαν την τοπική ευελιξία και στις μαζικές καλλιέργειες των γαιοκτημόνων!! Δόκιμο να αναφερθεί σε αυτό το σημείο:
- η αντίταξη των Φιλοξενουσών Κυβερνήσεων λόγω έλλειψης πόρων, ώστε να αναλάβουν τη συντήρηση των προσφύγων.
- η οργή των προσφύγων, οι οποίοι έγειραν το θέμα της επανεγκατάστασης στα χωριά τους.
Οι Αραβικές Κυβερνήσεις έκαναν χρήση Νομικών Επιχειρημάτων, τα οποία τις απέκλειαν από αρμοδιότητες πιέσεως προς το U.N.R.W.A, ώστε τα Έργα του ΟΗΕ να μεγεθύνουν τις υπηρεσίες και τα κονδύλια προς τους πρόσφυγες, επειδή οι εθελοντικές προσφορές των Κρατών-Μελών του ΟΗΕ αυξομειώνονταν χωρίς να μπορούν ταυτόχρονα να συνυπολογίζουν την αυξομείωση του πληθυσμού των προσφύγων. Πράγματι στο Τελ Αλ-Ζάατερ, ένα απ’ τα φτωχότερα στρατόπεδα, σε πληθυσμό προσφύγων περίπου 10.000 μόνο οι 3.540 κατάφερναν να τρέφονται-1.000 ετύγχαναν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης-6.000 εκπαιδεύονταν! Κάπως έτσι «απλά!!» το Παλαιστινιακό εντάχτηκε στη Διεθνή αρμοδιότητα.
«Νιώθαμε πως το U.N.R.W.A είχε μία ορισμένη πολιτική, αποσκοπούσε στο να μας εγκαταστήσει κάπου μόνιμα. Ήθελαν να ξεχάσουμε την Παλαιστίνη, γι’ αυτό άρχισαν να εκπονούν σχέδια για να μας βρουν απασχόληση. Έδιναν δάνεια για να ανοίξουμε μικρές επιχειρήσεις, ώστε να ελαττώνεται ο αριθμός δικαιούχων των δελτίων τροφίμων. Πιο επικίνδυνη ήταν η μέθοδος ενθάρρυνσης της μετανάστευσης προς την Αυστραλία ή την Αμερική. Όποιος δεχόταν, του εξασφάλιζαν εισιτήριο και του έπαιρναν δια παντός το δελτίο τροφίμων και κατ’ εφαπτομένη το δικαίωμα διαμονής στο στρατόπεδο, δηλαδή την αναγνώρισή τους ως Παλαιστίνιος πρόσφυγας. Αρχίσαμε να συναθροιζόμαστε κρυφά σε βραδινές συνελεύσεις, τις Ντιουάν. Έπρεπε να αντέξουμε τη φτώχεια και να υπερασπίσουμε την Ζωή μας» αναφέρει ακτιβιστής από στρατόπεδο στην Τρίπολη, ενώ δάσκαλος σε Σχολείο του U.N.R.W.A διατείνεται πως «Το U.N.R.W.A και οι φιλοξενούσες χώρες ήθελαν να είμαστε απορροφημένοι απ’ τον αγώνα για το καθημερινό ψωμί και ποτέ να μην έχουμε καιρό να εργαστούμε σοβαρά, ώστε να ξανακερδίσουμε τη χώρα μας». Ήταν ξεκάθαρο λοιπόν ότι η στρατολόγηση του U.N.R.W.A, του οποίου η κατά κεφαλή βοήθεια δεν ξεπέρασε τα 20 σεντς ημερησίως, στοχοθετούσε την απάλειψη του ενδεχόμενου λιμοκτονίας των προσφύγων αλλά κατέτεινε στην ολοκληρωτική εξάρτησή τους απ’ τη Διεθνή «Φιλανθρωπία!!». Ο Σαμίρ Φραντζιέχ, Λιβανέζος πολιτικός αναλυτής, έγραφε σε άρθρο του πως «οι πρόσφυγες, διωγμένοι απ’ τη γη που καλλιεργούσαν και αποκομμένοι απ’ τον τρόπο ζωής στον οποίο ήταν συνηθισμένοι, εντάχτηκαν στις παραγωγικές διαδικασίες άλλων οικονομικών συστημάτων χωρίς να ξέρουν την οικονομική εκμετάλλευση, στην οποία υπόκειται το φυσιολογικό προλεταριάτο». Η γενιά της Τζηλ Φαλαστήν δυσκολευόταν να βρει εργασία. Τους νεαρότερους άνδρες δεν προσελάμβαναν επειδή είχαν επίγνωση της θέσης τους - διεκδικούσαν καλύτερες συνθήκες - δραστηριοποιούνταν πολιτικά. Παραγκωνίζονταν υπόρρητα, αφού για να επιτύχουν άδεια εργασίας απαιτούταν:
- έγγραφη βεβαίωση απ’ τον εργοδότη και σε κάθε αλλαγή εργασίας χρειαζόταν νέα βεβαίωση.
- καταβολή τέλους αξίας 15 λιρών.
- πιστοποιητικό υγείας από «αναγνωρισμένο» γιατρό, η έκδοση του οποίου κόστιζε 5 λίρες.
- δύο φωτογραφίες διαβατηρίου κόστους 3,5 λιρών.
- επικύρωση δια της υπογραφής συμβολαιογράφου κόστους 10 λιρών.
- χαρτόσημο για τη σύνταξη του πρακτικού απ’ τον συμβολαιογράφο κόστους 1 λίρας.
- χαρτόσημο για το έγγραφο αδείας κόστους 2 λιρών.
Πιθανή καθυστέρηση ανανέωσης της αδείας τιμωρούταν με πρόστιμο 105 λιρών.
Διαπιστώνεται μία ροπή προς το γυναικείο δυναμικό επειδή οι φιλοξενούσες χώρες αφ’ ενός πίστευαν πως οι Γυναίκες δεν πολιτικοποιούνται, αφ’ ετέρου το ημερομίσθιο για τη Γυναίκα ήταν πολύ χαμηλότερο αλλά κυρίως τις απασχολούσαν ατύπως!!
Οι επιπτώσεις στα παιδιά, η γενιά Τζηλ αλ-νέκμπα, ήταν καθοριστικές. Διακατέχονταν από οργή, επειδή έβλεπαν την ταλαιπωρία των γονιών, από την εφηβεία ωθούνταν στον ακτιβισμό μη μπορώντας να υποφέρουν τη διαιώνιση της αδικίας. «Νιώθαμε πραγματικά το βάθος της Συμφοράς. Στο σχολείο καθόμασταν με τα κουρέλια μας δίπλα στα παιδιά των φιλοξενουσών χωρών, που φορούσαν διαφορετικά ρούχα σε κάθε εποχή και είχαν χρήματα δικά τους, το χαρτζιλίκι. Μας υποτιμούσαν και μας φέρονταν άσχημα. Εμείς για να μελετήσουμε, έπρεπε να κατέβουμε τη νύχτα στο δρόμο κρυφά, ώστε να έχουμε το φως που έχυναν οι λυχνοστάτες» εύγλωττα θλιβερή η παράγραφος στο Ημερολόγιο από έφηβο. Με έμμεσους τρόπους οι έφηβοι αποκλείονταν απ’ τη μόρφωση, αφού στα σχολεία του U.N.R.W.A είχαν πρόσβαση μόνο οι ηλικίες των 6-15 ετών, και τα σχολεία στη Βηρυτό ήταν ιδιωτικά. Στις υποτροφίες που χορηγούνταν από διάφορους Οργανισμούς στην Μέση Ανατολή, μόνο το 8% των Παλαιστινίων κατάφερνε να ωφεληθεί. Ο Συριακός πληθυσμός κινητοποιήθηκε με εθελοντικές εισφορές αλλά το ποσό των 2.000.000 λιρών δεν αποδεικνύεται που διοχετεύτηκε! Η Τεχνική και Παιδαγωγική Ακαδημία του U.N.R.W.A στο Σιμπλήν δεχόταν μόνο 200 σπουδαστές, και δεν ήταν καθόλου εύκολο να εισαχθείς χωρίς να έχεις αποσπάσει τον τίτλο του Baccalauréat, κάτι που σήμαινε θα έπρεπε να φοιτήσεις στο Ιδιωτικό Ίδρυμα.
Παράλληλα οι πολιτικές-οικονομικές ανακατατάξεις επιχρωματίζουν την ιστορική παλέτα στη Μέση Ανατολή:
- Κατά τις δεκαετίες του ’50 και ’60 το ΝΑΤΟ χειρίζεται με άκρως διπλωματικό τρόπο τη διαμάχη. Αποφεύγει την επίσημη προμήθεια όπλων προς το Ισραήλ, επειδή φοβάται πως ανάλογη τακτική θα ωθήσει Αραβικά κράτη στους Ρωσικούς κόλπους. Εφαρμόζει ανεπίσημο πρόγραμμα οικονομικής στήριξης του Ισραήλ. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ συνόψισε αυτή την πολιτική ως εξής: «Ενώ θα συνεχίσουμε να δίνουμε στο Ισραήλ κάποια οικονομική βοήθεια, θα πρέπει να αποδείξουμε στον αραβικό κόσμο ότι δεν έχουμε την πρόθεση να χορηγούμε αποκλειστικά και μόνο το Ισραήλ».
- Στην Αίγυπτο ο Νάσερ, μέλος του κινήματος «Ελεύθεροι Αξιωματικοί» του οποίου μέλημα ήταν η εκδίωξη των Βρετανών, ανεβαίνει στον θώκο της Πρωθυπουργίας το 1956. Πρώτη του κίνηση ήταν η εθνικοποίηση της Διώρυγας του Σουέζ, που σήμαινε εναντίωση σε Εταιρεία Γαλλο-Βρετανικών συμφερόντων. Οι ΗΠΑ θέλοντας να παίξουν τον ρόλο του «διαμεσολαβητή-Ειρηνοποιού», ρόλος ταιριαστός στη διπροσωπία τους, αποπειρώνται δια διπλωματικών πιέσεων τη Διεθνοποίηση της Διώρυγας, κάτι που αφ’ ενός δεν δεχόταν η Αιγυπτιακή πλευρά και αφ’ ετέρου δεν αναγνώριζε το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, το οποίο κατακύρωνε την υπερτέρηση του Αιγυπτιακού Κράτους. Το τρισχιδές εξωθεσμικό παράκεντρο Βρετανίας-Γαλλίας-ΗΠΑ προβαίνει σε οικονομικό εμπάργκο της Αιγύπτου, το οποίο αμβλύνεται εν μέρει απ’ την παρουσία των πλοηγών των Γιουγκοσλαβίας-Πολωνίας-ΕΣΣΔ. Σε λίγους μήνες το Ισραήλ, ως το «ασιατικό Βέλγιο των διαπραγματεύσεων στην Ανατολή», επιτίθεται στην Αίγυπτο, είναι ο πρωτεργάτης στην ουσία των ενορχηστρωτών, αφού ακολουθεί επίθεση και από Γαλλο-Βρετανικά κλιμάκια Ενόπλων Δυνάμεων. Η περιοχή μετατρέπεται σε πεδίο συγκρούσεως γιγάντων και μία επίδειξη του προγράμματος NSC-68, το οποίο αφ’ ενός ενέκρινε την πλήρη ενδυνάμωση του Δυτικού Μπλοκ με πολεμικό υλικό, όπως στον αντίποδα ακολουθούσε και η ΕΣΣΔ, και αφ’ ετέρου η απαρεμπόδιστη εμπλοκή των ΗΠΑ στην Παγκόσμια Διπλωματία ως «απαραίτητη Ισχύ». Η Βρετανο-Γαλλο-Ισραηλινή συμμαχία τρέπεται σε απόσυρση των στρατευμάτων της, ευεπίφορη στιγμή για την επιβολή του Δόγματος Αϊζενχάουερ, το οποίο άνοιγε διαύλους στις ΗΠΑ προς απρόσκοπτη παρεμβατικότητα-οικονομική διείσδυση και χειραγώγηση άλλων κρατών.
- Ο Νάσερ προέτασσε το εγχείρημα του «παναραβισμού» αλλά εποφθαλμιούσε τα Αμερικανικά κονδύλια για το φράγμα του Ασσουάν. Ταυτοχρόνως ενέδιδε στη «Συμφωνία αγοράς όπλων απ’ την Τσεχοσλοβακία».
- Στο «Σύμφωνο της Βαγδάτης», που είχε υπογραφεί το 1955, ομονοούσαν οι Τουρκία - Βρετανία - Ιράκ - Ιράν - Πακιστάν για συγκεκριμένη τακτική αποικιοποίησης ενώ Ισραήλ - ΗΠΑ - Συρία - Αίγυπτος - Ιορδανία εμφάνιζαν αδιάλλακτη στάση.
- Οι ΗΠΑ απέφευγαν την ηρωοποίηση του Νάσερ ως «ικανός ηγέτης του Αραβισμού», κάτι που θα δύνατο να πυροδοτήσει εθνικιστικές εξάρσεις.
- Η Συρία υπό τον Μπααθικό Σοσιαλισμό έγερνε προς τις ΕΣΣΔ, ανάμεσα στις δύο χώρες υπεγράφησαν Συνθήκες οικονομικών-στρατιωτικών ωφελειών. Το Μπάαθ είναι ένα παναραβικό εθνικιστικό κίνημα, με σοσιαλιστικά στοιχεία. «Γεννιέται στη Δαμασκό στη δεκαετία του 1940 αλλά μετά την ήττα του 1948 απέκτησε περισσότερους οπαδούς, κυρίως φοιτητές. Όταν κατέλαβαν την εξουσία στο Ιράκ και στη Συρία με τη βοήθεια των Νασεριστών και των Κομμουνιστών, οι Μπααθιστές κατάφεραν να καθυποτάξουν τους ριζοσπάστες αντιπάλους τους και στις δύο χώρες, αλλά διαιρέθηκαν σε δύο φατρίες: την Περιφερειακή Διοίκηση, που κατέλαβε την εξουσία στη Συρία αργότερα το 1970 υπό την Ηγεσία του Χαφέζ αλ-Άσαντ, και την Εθνική-Παναραβική Διοίκηση, που διατήρησε την εξουσία στο Ιράκ. Όπως τα περισσότερα Αραβικά κινήματα, το Μπάαθ δεν είχε εργατικό-αγροτικό χαρακτήρα, αλλά δυναμικό κοινωνικό και οικονομικό πρόγραμμα ανάπτυξης, που αποτελεί τμήμα του αναγεννησιακού ήθους, αφού μπάαθ σημαίνει αναγέννηση-ανανέωση» όπως εξηγεί η Rosemary Saying.
- Το 1958 συμπηγνύεται η Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία μεταξύ Αιγύπτου και Συρίας και ως αντίλογος ιδρύεται η Αραβική Ένωση μεταξύ Ιράκ και Ιορδανίας. Την ίδια χρονιά ιδρύεται υπό τον πρόεδρο Τσεχάμπ στον Λίβανο το Δεύτερο Γραφείο, Τμήμα Πληροφοριών του Λιβανικού Στρατού. Σκοπός του ήταν παρακολούθηση και καταδίωξη Ισχυρών Πολιτικών αντιφρονούντων-Αναρχικών-Κομμουνιστών-Παλαιστινίων.
- η παρέμβαση των ΗΠΑ-Βρετανίας με προκάλυμμα την προστασία του Λιβάνου και της Συρίας απ’ την ανερχόμενη ισχύ των Αιγύπτου και Ιράκ, αλλά Λιβανέζοι μουσουλμάνοι διαδηλώνουν για ένταξη της Χώρας στην Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία.
- Το 1961 το Κουβέιτ ανακηρύσσεται ανεξάρτητο κράτος και λίγο αργότερα προσχωρεί στον Αραβικό Σύνδεσμο.
- Το 1963 Σύριοι μπααθιστές αναρριχώνται στην εξουσία για να καταστραφούν άμεσα από αντίξοα συμφέροντα μεταξύ των Δυνάμεων.
Μέσα σε όλο αυτό το φλεγόμενο πλαίσιο το Ισραήλ κατάφερνε να παρακρατεί τα σύνορά του και οι Παλαιστίνιοι να παραμένουν εγκλωβισμένοι στα στρατόπεδα προσφύγων απογοητευμένοι απ’ τις χίμαιρες, που ο εκάστοτε φιλόδοξος πολιτικά εμπλεκόμενος τους έταζε. Οι Ισραηλινοί παραπονιούνταν πως οι Αραβικές Κυβερνήσεις χρησιμοποιούσαν τους πρόσφυγες εντάσσοντάς τους στα επιμέρους εθνικιστικά τους συμπλέγματα. Τα Αραβικά καθεστώτα ενθάρρυναν την κινηματική τους δράση ενσωματώνοντάς την στα εθνικοαπελευθερωτικά τους σχέδια αλλά «κρινόταν επιτακτικό να συγκρατείται η ορμή τους στα στενά όρια των στρατοπέδων», όπως διατείνεται ο F. Jabber σε έρευνά του. Λίβανος δε και Ιορδανία κατέπνιγαν πάραυτα κάθε εκδήλωση παλαιστινισμού.
Γενικότερα στα στρατόπεδα υιοθετήθηκε άμεσα παραχάραξη της Ιστορίας και της Γεωγραφίας Συνόρων, επιστρατεύτηκαν τα σχολικά εγχειρίδια στα σχολεία του U.N.R.W.A. Στα σχολεία ωστόσο αναπτυσσόταν αγωνιστική διάθεση απ’ τους μαθητές, ένας εκ των οποίων αναφέρει: «Κάναμε συνέχεια διαδηλώσεις στο προαύλιο και μας διέλυαν. Έπρεπε ν’ αγωνιστούμε για να μας δώσουν τα σωστά βιβλία γύρω απ’ την γεωγραφία και την ιστορία της Παλαιστίνης. Σε μία επιτροπή, κατά την οποία απαριθμήσαμε 25 λόγους, για τους οποίους θα έπρεπε ν’ αλλάξει ένα βιβλίο, με διάλεξαν να εξηγήσω στον Επιθεωρητή του U.N.R.W.A γιατί αρνιόμασταν να δεχτούμε. Ήταν Παλαιστίνιος κι όμως με χαστούκισε! Με χαστούκισε, ξεσηκωθήκαμε περισσότερο, μας απομόνωσαν, ξεσηκωθήκαμε περισσότερο, απέσυραν το βιβλίο». Αδόκιμο να ξεχάσουμε ν’ αναφέρουμε πως «το UNRWA παρέχει το καθεστώς πρόσφυγα σε απογόνους με πατέρα πρόσφυγα, και αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος για τον οποίο ο αριθμός των Παλαιστινίων της αρμοδιότητας της UNRWA ανεβαίνει σημαντικά από χρόνο σε χρόνο, τη στιγμή ωστόσο που η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, η οποία είναι υπεύθυνη για κάθε ομάδα προσφύγων εκτός των Παλαιστινίων, δεν παρέχει αυτομάτως το καθεστώς του πρόσφυγα σε απογόνους προσφύγων», που σημαίνει πως δεν αφήνει περιθώρια επανεγκατάστασης με τον άμεσο και καθόλου υπό διαπραγμάτευση προσδιορισμό.
Τον Ιανουάριο του 1964 ιδρύεται η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης=Ο.Α.Π ή PLO, σύμφωνα με την απόφαση της Διάσκεψης Κορυφής, που απέτυχε να εμποδίσει το Ισραήλ ν’ αλλάξει τον ρου του τμήματος του Ιορδάνη ποταμού. Αφορμάται από προηγούμενη απόφαση της Αραβικής Ένωσης τον Σεπτέμβριο του 1963. Τον Μάιο του 1964 διεξάγεται το Παλαιστινιακό Εθνικό Συνέδριο, κατά το οποίο εκλέγεται ο Σουκαϊρύ ως Πρόεδρος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Ο.Α.Π. Το 1ο Συνέδριο τελέστηκε στην Ιερουσαλήμ υπό την αιγίδα του Βασιλιά Χουσεΐν, αλλά αργότερα μεταφέρθηκε στη Δαμασκό ή στο Κάιρο λόγω της ιδεολογικής απομάκρυνσης των δύο ανδρών. Λίγο μετά την εμφάνιση του Ο.Α.Π, σχηματίζεται ο Παλαιστινιακός Απελευθερωτικός Στρατός=Π.Α.Σ, τακτικό στράτευμα και οργανωμένο κατά το πρότυπο των υπολοίπων Αραβικών κρατών, περιλαμβάνει επίσης μονάδα καταδρομών. Οι βάσεις υποδοχής του ανιχνεύονταν στα εδάφη των Συρίας-Αιγύπτου-Ιράκ, αλλά η δράση του κρίνεται περιέργως περιορισμένη και υπερφαλαγγίζεται απ’ τις κινήσεις των αντιστασιακών κινημάτων.
Παράλληλα στις γειτονιές των στρατοπέδων συγκαλούνταν οι Αλ-Λιτζάν & Αλ Σααμπιγέχ, λαϊκές επιτροπές με γνώμονα τη σύσφιξη σχέσεων μεταξύ των αποδυναμωμένων προσφύγων-την ενημέρωση γύρω απ’ την αντιστασιακή κινητικότητα.
Η Γενιά Τζηλ αλ-νέκμπα, που διαπλάστηκε απ’ τη Συμφορά μέχρι και το 1965, γαλουχείται μέσα στον χλευασμό-την αδιαφορία-την κακοποίηση-τις βαναυσότητες. Νιώθουν ολοένα και περισσότερο Μόνοι και Απογοητευμένοι, βλέπουν τους κανόνες της αμοιβαιότητας να καταργούνται. Βλέπουν τους δασκάλους τους άλλοτε ατρόμητους, να μην διστάζουν να μιλήσουν για των Ξεριζωμό, άλλοτε αμήχανα φοβισμένους, να τρέμουν να δραπετεύσουν απ’ το επιβαλλόμενο πλαίσιο διδακτέας ύλης. Ένας μαθητής διατυπώνει στο Ημερολόγιο: «Το Σχολείο μας, πίστευαν, πως ήταν το άντρο της πολιτικής δράσης, που εκδηλωνόταν στην περιοχή. Έστελναν τρεις φορές την ημέρα Επιθεωρητές απ’ το Δεύτερο Γραφείο, το οποίο ήταν σαν να συνεργαζόταν με το U.N.R.W.A. Καλούσαν τα μεσάνυχτα τους εφήβους απ’ τα παραπήγματα για τους ανακρίνουν, απλώς για να κάνουν επίδειξη ισχύος. Κάποιες φορές δεν μας επέτρεπαν να ερχόμαστε σε επαφή με τους γονείς μας. Άλλες φορές εισέβαλλαν στα παραπήγματα κι έσερναν ένα ενήλικα με τη βία, χωρίς να μας εξηγούν γιατί. Ήταν σαν να μετρούσαν την κάθε μας αναπνοή»!!
Η Χανσεατική Συμμαχία ενδυόταν τον χιτώνα του Σιωνισμού αλλά οι κλωστές και το ύφασμα είχαν καταγωγή απ’ όλα τα θρησκευτικά-πολιτικά δόγματα, ώστε να ιδρύουν τους διαμετακομιστικούς σταθμούς τους στα πρόσφορα σημεία προς κερδοφορία κι επικυριαρχία. Κι αν ο Balestrini ισχυρίζεται πως «όλο το κίνημα των Αόρατων ήταν μία ερώτηση στην Κοινωνία» θα μπορούσα να προσθέσω πως «ο ξεριζωμός των Ανθρώπων απ’ τη γωνιά τους, είναι το μέγιστο ζητούμενο της Συνείδησης»…
Συνεχίζεται…
Όλα τα άρθρα του συντάκτη για την ενότητα Οδοιπορικό στην Παλαιστίνη θα τα βρείτε ΕΔΩ
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου