Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
Όταν ήμουν στη διαδικασία διερεύνησης του Ιατρικού φακέλου της μητέρας μου, η οποία μαχήθηκε ενάντια στη Νόσο του καρκίνου με πυγμή και αξιοπρέπεια, η οποία διερεύνηση πέρασε από χίλια κύματα και όλοι οι Φορείς συνέργησαν, ώστε να μην βρεθούν σημαντικότατα έγγραφα, και η ΕΔΕ κατέληξε σε επιβεβαίωση μεν των «χαμένων εγγράφων» αλλά σε μη «απόδοση ευθυνών», ως είθισται στον Δημόσιο Τομέα, μεταξύ άλλων συνέβη το εξής τραγελαφικό περιστατικό:
Ενώ είχα καταθέσει σωρεία αιτημάτων για το αντίγραφο του φακέλου της θανούσης, τα οποία παραγκώνιζαν ή απέρριπταν οι Ιθύνοντες στα δύο εμπλεκόμενα Νοσοκομειακά Ιδρύματα, όπως εκτενέστερα έχω αναλύσει στο κείμενο, το οποίο κείμενο δόκιμο να αναφερθεί τρεις ευρείας απήχησης ιστότοποι αρνήθηκαν να δημοσιεύσουν και εν τέλει η Σφήκα το δημοσίευσε, κάποια στιγμή μετά από παρέμβαση του Συνηγόρου του Πολίτη λαμβάνω ενημέρωση πως «δικαιούμαι» να πάρω το αντίγραφο φακέλου, κάτι το οποίο ούτως ή άλλως ήταν αναφαίρετο δικαίωμά μου, απλώς κωλυσιεργούσαν οι Διευθύνσεις, επειδή γνώριζαν πως δεν έχουν τηρήσει τα δέοντα.
Με ειδοποιούν λοιπόν απ’ το Νοσοκομείο Λιβαδειάς να πάω στο γραφείο του Διοικητή, ώστε να παραλάβω το αντίγραφο Φακέλου, το οποίο να τονίσω ήταν ούτως ή άλλως ελλιπές!! Φτάνοντας μου δίνει η γραμματέας τον αριθμό φακέλου και με προτρέπει να κατέβω στο Αρχείο προς εύρεση.
Ο αρμόδιος Υπάλληλος στο Αρχείο παίρνει το χαρτάκι με τον αριθμό, ψαχουλεύει στις κούτες, βρίσκει τον Φάκελο, επιλέγει δύο χαρτιά από καμιά δεκαριά που υπήρχαν και ήταν και ελλιπές το περιεχόμενο να το ξανατονίσω, μου τα δίνει και με την ανία της επανάληψης τους επαγγέλματος ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μου λέει:
«Πηγαίνετε να τα φωτοτυπήσετε στο Τμήμα της Γραμματείας και να τα ξαναφέρετε.»
«Τα υπόλοιπα έγγραφα δεν θα τα παραλάβω;» ρωτώ ήρεμη και αναμένοντας τη συνέχεια. Σημειωτέον είμαι άνθρωπος, που αρέσκεται να υποδύεται ενίοτε τον αφελή, επειδή είμαι πολύ περίεργη να διαπιστώνω μέχρι ποιο σημείο μπορούν οι Θνητοί να αποδείξουν την άγνοια ή την ανήθικη ολιγωρία τους.
«Μόνο αυτά δίνουμε. Για τα υπόλοιπα χρειάζεται παρέμβαση του Εισαγγελέα.» μου απαντά με ύφος περισπούδαστο και σίγουρο.
«Υπάρχει παρέμβαση του Συνηγόρου του Πολίτη και υποχρεούστε να μου δώσετε όλα τα έγγραφα που εμπεριέχονται στον Φάκελο κύριε. Δεν σας ενημέρωσαν απ’ το γραφείο Διοικήσεως;» επιμένω δίχως να αναλύσω το αυτονόητο πως και χωρίς την παρέμβαση του Συνηγόρου ο Φάκελος δίνεται στον ίδιον τον ασθενή ή στον συγγενή πρώτου βαθμού.
«Ένα λεπτό να τηλεφωνήσω στον Γιατρό. Ξέρετε δεν δίνονται όλα τα χαρτιά. Μπορεί να έχει κάνει καμία μ@λ@κία ο Γιατρός και μετά άντε να βρεις την άκρη» μου λέει απλοϊκά και πληκτρολογεί το εσωτερικό του τηλεφώνου για να μιλήσει στον Θεράποντα!! Έχω μείνει ενεά αλλά περιμένω.
Με την υπόθεση αυτή βίωσα τόσα ευτράπελα, άλλο ένα δεν θα με πτοούσε!
Παρακολουθώ τη συζήτηση «υψηλού επιπέδου» του Υπαλλήλου στο Αρχείο με τον θεράποντα, ο οποίος ενδιαφέρεται να μάθει ποιος ζητά το περιεχόμενο του εν λόγω Φακέλου για να ακούσω τον ίδιον τον Θεράποντα, εφ’ όσον πέρασε το ακουστικό σ’ εμένα εν τέλει, να μου λέει πως «δεν έχει αντίρρηση να πάρω όλα τα έγγραφα». Να σημειώσω πως ο Υπάλληλος του Αρχείου δεν τηλεφώνησε στη Διοίκηση αλλά στον Γιατρό, που σημαίνει πως ο κάθε ασθενής που επιθυμεί το ιστορικό του επαφίεται στην καλή βούληση ή στη διακριτική ευχέρεια του Γιατρού;;;;
Πόσα ανεκδιήγητα έχουμε ακούσει σε αυτή τη Ζωή…
Εν τέλει πήρα ολόκληρο αλλά ούτως ή άλλως ελλιπές περιεχόμενο του Φακέλου.
Και αυτό είναι ένα απ’ τα δεκάδες χιλιάδες παραδείγματα, με τα οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι σε καθημερινή βάση. Με αυτόν τον τρόπο λειτουργεί το 90% των Δημόσιων Υπηρεσιών, και ο κάθε Υπάλληλος νομίζει πως βρίσκεται στο τσιφλίκι του πατέρα του. Αυτό ωστόσο δεν έχει να κάνει μόνο με την εκτεταμένη διαφθορά στον Κορπορατισμό αλλά και με την εθελοτυφλία του Πολίτη, ο οποίος εμφανίζεται είτε ανενημέρωτος είτε κουρασμένος να παλέψει με τον υδροκεφαλισμό του Κράτους.
Ο Ιδιωτικός Τομέας δε συνιστά την αναβίωση κι εφαρμογή της Δουλοκτησίας-Δουλεμπορίας στην μετεξέλιξή τους.
Τοιουτοτρόπως οικοδομήσαμε μία ευνουχισμένη Κοινωνία, η οποία ξέρει να υποκρίνεται το πένθος τη περιφρουρώντας το Συμφέρον της,
Καλοπροαίρετα πάντα και λυπημένα να κλαψουρίζει με το ένα πόδι τιμωρημένη στη γωνία!
Αυτή η Κοινωνία αναρωτιέται δήθεν εμβρόντητη εκ των υστέρων για την αδιαφορία μπροστά στις εν ψυχρώ δολοφονίες.
Αυτή η Κοινωνία καταδικάζει εκ των υστέρων το λιντσάρισμα για να πάρει bonus ή για να κατευνάσει την κατακραυγή.
Αυτή είναι η Κοινωνία, που μισοκακόμοιρα πενθεί αλλά δεν γνωρίζει να προνοεί. Πάντως ο «Ήλιος μας» έχει ακόμη μπροστά του 5 δισεκατομμύρια χρόνια ζωής. Ίσως να καταφέρει να φωτίσει τον Νου τ’ ανθρώπου πριν κατακρημνιστεί στις πολυδαίδαλες μαύρες τρύπες του Σύμπαντος…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Όταν ήμουν στη διαδικασία διερεύνησης του Ιατρικού φακέλου της μητέρας μου, η οποία μαχήθηκε ενάντια στη Νόσο του καρκίνου με πυγμή και αξιοπρέπεια, η οποία διερεύνηση πέρασε από χίλια κύματα και όλοι οι Φορείς συνέργησαν, ώστε να μην βρεθούν σημαντικότατα έγγραφα, και η ΕΔΕ κατέληξε σε επιβεβαίωση μεν των «χαμένων εγγράφων» αλλά σε μη «απόδοση ευθυνών», ως είθισται στον Δημόσιο Τομέα, μεταξύ άλλων συνέβη το εξής τραγελαφικό περιστατικό:
Ενώ είχα καταθέσει σωρεία αιτημάτων για το αντίγραφο του φακέλου της θανούσης, τα οποία παραγκώνιζαν ή απέρριπταν οι Ιθύνοντες στα δύο εμπλεκόμενα Νοσοκομειακά Ιδρύματα, όπως εκτενέστερα έχω αναλύσει στο κείμενο, το οποίο κείμενο δόκιμο να αναφερθεί τρεις ευρείας απήχησης ιστότοποι αρνήθηκαν να δημοσιεύσουν και εν τέλει η Σφήκα το δημοσίευσε, κάποια στιγμή μετά από παρέμβαση του Συνηγόρου του Πολίτη λαμβάνω ενημέρωση πως «δικαιούμαι» να πάρω το αντίγραφο φακέλου, κάτι το οποίο ούτως ή άλλως ήταν αναφαίρετο δικαίωμά μου, απλώς κωλυσιεργούσαν οι Διευθύνσεις, επειδή γνώριζαν πως δεν έχουν τηρήσει τα δέοντα.
Με ειδοποιούν λοιπόν απ’ το Νοσοκομείο Λιβαδειάς να πάω στο γραφείο του Διοικητή, ώστε να παραλάβω το αντίγραφο Φακέλου, το οποίο να τονίσω ήταν ούτως ή άλλως ελλιπές!! Φτάνοντας μου δίνει η γραμματέας τον αριθμό φακέλου και με προτρέπει να κατέβω στο Αρχείο προς εύρεση.
Ο αρμόδιος Υπάλληλος στο Αρχείο παίρνει το χαρτάκι με τον αριθμό, ψαχουλεύει στις κούτες, βρίσκει τον Φάκελο, επιλέγει δύο χαρτιά από καμιά δεκαριά που υπήρχαν και ήταν και ελλιπές το περιεχόμενο να το ξανατονίσω, μου τα δίνει και με την ανία της επανάληψης τους επαγγέλματος ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μου λέει:
«Πηγαίνετε να τα φωτοτυπήσετε στο Τμήμα της Γραμματείας και να τα ξαναφέρετε.»
«Τα υπόλοιπα έγγραφα δεν θα τα παραλάβω;» ρωτώ ήρεμη και αναμένοντας τη συνέχεια. Σημειωτέον είμαι άνθρωπος, που αρέσκεται να υποδύεται ενίοτε τον αφελή, επειδή είμαι πολύ περίεργη να διαπιστώνω μέχρι ποιο σημείο μπορούν οι Θνητοί να αποδείξουν την άγνοια ή την ανήθικη ολιγωρία τους.
«Μόνο αυτά δίνουμε. Για τα υπόλοιπα χρειάζεται παρέμβαση του Εισαγγελέα.» μου απαντά με ύφος περισπούδαστο και σίγουρο.
«Υπάρχει παρέμβαση του Συνηγόρου του Πολίτη και υποχρεούστε να μου δώσετε όλα τα έγγραφα που εμπεριέχονται στον Φάκελο κύριε. Δεν σας ενημέρωσαν απ’ το γραφείο Διοικήσεως;» επιμένω δίχως να αναλύσω το αυτονόητο πως και χωρίς την παρέμβαση του Συνηγόρου ο Φάκελος δίνεται στον ίδιον τον ασθενή ή στον συγγενή πρώτου βαθμού.
«Ένα λεπτό να τηλεφωνήσω στον Γιατρό. Ξέρετε δεν δίνονται όλα τα χαρτιά. Μπορεί να έχει κάνει καμία μ@λ@κία ο Γιατρός και μετά άντε να βρεις την άκρη» μου λέει απλοϊκά και πληκτρολογεί το εσωτερικό του τηλεφώνου για να μιλήσει στον Θεράποντα!! Έχω μείνει ενεά αλλά περιμένω.
Με την υπόθεση αυτή βίωσα τόσα ευτράπελα, άλλο ένα δεν θα με πτοούσε!
Παρακολουθώ τη συζήτηση «υψηλού επιπέδου» του Υπαλλήλου στο Αρχείο με τον θεράποντα, ο οποίος ενδιαφέρεται να μάθει ποιος ζητά το περιεχόμενο του εν λόγω Φακέλου για να ακούσω τον ίδιον τον Θεράποντα, εφ’ όσον πέρασε το ακουστικό σ’ εμένα εν τέλει, να μου λέει πως «δεν έχει αντίρρηση να πάρω όλα τα έγγραφα». Να σημειώσω πως ο Υπάλληλος του Αρχείου δεν τηλεφώνησε στη Διοίκηση αλλά στον Γιατρό, που σημαίνει πως ο κάθε ασθενής που επιθυμεί το ιστορικό του επαφίεται στην καλή βούληση ή στη διακριτική ευχέρεια του Γιατρού;;;;
Πόσα ανεκδιήγητα έχουμε ακούσει σε αυτή τη Ζωή…
Εν τέλει πήρα ολόκληρο αλλά ούτως ή άλλως ελλιπές περιεχόμενο του Φακέλου.
Και αυτό είναι ένα απ’ τα δεκάδες χιλιάδες παραδείγματα, με τα οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι σε καθημερινή βάση. Με αυτόν τον τρόπο λειτουργεί το 90% των Δημόσιων Υπηρεσιών, και ο κάθε Υπάλληλος νομίζει πως βρίσκεται στο τσιφλίκι του πατέρα του. Αυτό ωστόσο δεν έχει να κάνει μόνο με την εκτεταμένη διαφθορά στον Κορπορατισμό αλλά και με την εθελοτυφλία του Πολίτη, ο οποίος εμφανίζεται είτε ανενημέρωτος είτε κουρασμένος να παλέψει με τον υδροκεφαλισμό του Κράτους.
Ο Ιδιωτικός Τομέας δε συνιστά την αναβίωση κι εφαρμογή της Δουλοκτησίας-Δουλεμπορίας στην μετεξέλιξή τους.
Τοιουτοτρόπως οικοδομήσαμε μία ευνουχισμένη Κοινωνία, η οποία ξέρει να υποκρίνεται το πένθος τη περιφρουρώντας το Συμφέρον της,
- να αναλώνεται σε βαρύγδουπες αλλά κενές συζητήσεις,
- να καπηλεύεται την αντίσταση της κάθε Αχέντ,
- να σφετερίζεται τα απορρέοντα κέρδη απ' τη δολοφονία του κάθε Ζακ,
- να παραγκωνίζει τον άνεργο και τον άστεγο, που δεν αρκείται στην ελεημοσύνη αλλά στηλιτεύει αιχμηρά τις κοινωνικές παθογένειες.
Καλοπροαίρετα πάντα και λυπημένα να κλαψουρίζει με το ένα πόδι τιμωρημένη στη γωνία!
- Μία Κοινωνία που δεν έχει κανένα σχέδιο σωτηρίας της απ’ την Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία.
- Μία Κοινωνία που δεν πιστεύει καν στη δυνατότητα σύνταξης ενός μόνιμου σχεδιασμού της αυτονομίας της.
- Μία Κοινωνία καλοπροαίρετη και θλιμμένη, που περιφέρει τα γοφιά της στα Μουσεία του ευνουχισμού της!
- Μία Κοινωνία που διαβάζει το μυθιστόρημά της επειδή δεν αντέχει να μελετήσει την Ιστορία.
- Μία Κοινωνία που ξέρει να αποστρέφει το βλέμμα απ’ ό,τι την ενοχλεί και να κλείνει τα ώτα στις κραυγές.
- Μία Κοινωνία που κοιτάζει τη δουλειά της.
- Μία Κοινωνία που λυντσάρει σιωπηλά και στυγνά τους περιθωριοποιημένους.
Αυτή η Κοινωνία αναρωτιέται δήθεν εμβρόντητη εκ των υστέρων για την αδιαφορία μπροστά στις εν ψυχρώ δολοφονίες.
Αυτή η Κοινωνία καταδικάζει εκ των υστέρων το λιντσάρισμα για να πάρει bonus ή για να κατευνάσει την κατακραυγή.
Αυτή είναι η Κοινωνία, που μισοκακόμοιρα πενθεί αλλά δεν γνωρίζει να προνοεί. Πάντως ο «Ήλιος μας» έχει ακόμη μπροστά του 5 δισεκατομμύρια χρόνια ζωής. Ίσως να καταφέρει να φωτίσει τον Νου τ’ ανθρώπου πριν κατακρημνιστεί στις πολυδαίδαλες μαύρες τρύπες του Σύμπαντος…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου