Κώστας Γκιώνης
«Σκατόγρια φύγε από εδώ σαύρα, ε σαύρα» «Άι γαμήσου! Άι γαμήσου σκατόγρια» «Θα στο βάλω στο κώλο αυτό, σκατόγρια» Αστυνομικός στη Μόρια απευθυνόμενος σε υπερήλικη κυρία η οποία κρατούσε μπαστουνάκι! Ο αρχηγός της αστυνομίας φανερά εκνευρισμένος έθεσε σε διαθεσιμότητα τον εν λόγω κουραδόμαγκα και τους άλλους 3 επίσης παρευρισκόμενους συναδέλφους του.
Η αλήθεια είναι ότι ο αρχηγός όντως εκνευρίστηκε, όχι βέβαια γιά την ωμή βία του αστυνομικού, αλλά για την απροσεξία αυτού να τον καταγράψει το συνεργείο της RAI!
Βέβαια όλοι ξέρουμε ότι θα γίνει μία ΕΔΕ η οποία θα τραβήξει τόσο χρόνο όσο χρειάζεται για να ξεχαστεί το πράγμα, άλλωστε δεν χρειάζεται και πολύ μη φανταστείς, το πόρισμα θα στρογγυλοκαθήσει νωχελικά σε κάποιο αραχνιασμένο ντουλάπι, οι αστυνομικοί θα φάνε μια βαριά επίπληξη του τύπου, θα το ξανακάνεις ρε;, θα απαντήσει αυτός όχι κύριε διοικητά, Αααα εντάξει θα πει αυτός, θα τον μεταθέσει κάπου αλλού και όλα μέλι γάλα, μέχρι να το ξανακάνει.
Γιατί το σίγουρο είναι ότι θα το ξανακάνει, είναι η λογική του αυτή, είμαι εξουσία και αφού το μόνο πού έχω να επιβληθώ στον άλλο είναι η άναρθρη κραυγή μου γαρνιρισμένη με μπόλικα μπινελίκια και το στειλιάρι μου συν το γεγονός ότι κανείς δεν πρόκειται να με τιμωρήσει, όλο αυτό δημιουργεί τη πεποίθηση του υπερανθρώπου!
Κάποιοι βέβαια θα πέσουν πάλι από τα σύννεφα, γίνονται αυτά τα πράγματα, ίσως είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό θα πούνε, η αλήθεια είναι δυστυχώς ότι αυτή είναι μιά πάγια τακτική, η οποία όσο περνάνε τα χρόνια παγιώνεται ακόμα περισσότερο, γιατί ποτέ δεν έγινε πραγματική αποχουντοποίηση στα σώματα ασφαλείας, το αντίθετο θα έλεγα ότι έγινε μια συστηματική χουντοποίηση! Όλοι όσοι από μας δεν μας έχει γίνει δεύτερο δέρμα ο καναπές, θα μπορούσαμε να αφηγηθούμε δεκάδες ιστορίες παρανοϊκής βίας από τους ανθρώπους τους οποίους πληρώνουμε για να μας φυλάνε από τους κακούς και το μόνο πού κάνουν είναι να φυλάνε τους κλέφτες πού μας κυβερνούν.
Για του λόγου το αληθές θα σας αφηγηθώ ένα περιστατικό από εκείνες τις περίεργες μέρες του όχι και τόσο μακρινού 2011, των μεγάλων διαδηλώσεων η όπως έχει μείνει χαρακτηριστικά στη μνήμη μας, των αγανακτισμένων.
Είναι σχεδόν απόγευμα, έχω εισπνεύσει τόνους χημικά, οι αποθήσεις από την πλατεία συνεχόμενες, όσπου αποφασίζουμε με ένα φίλο μου να αποτραβηχτούμε λίγο προς το Ζάπειο για να ξεκουραστούμε, καθόμαστε σε ένα παγκάκι, στο βάθος αριστερά μας, μπροστά από το Ζάππειο Μέγαρο καμμιά 20αρια μηχανές της αστυνομίας σταθμευμένες, κάποια στιγμή οι ράμπο παίρνοντας μάλλον σήμα, καβαλάνε τις μηχανές και ξαμολιούνται ο ένας πίσω από τον άλλο.
Παρακολουθώ την πορεία τους πού είναι με κατεύθυνση προς την λεωφόρο Αμαλίας, δηλαδή προς την δεξιά πλευρά του οπτικού μου πεδίου, εκείνη την ώρα ανεβαίνει προς το μέρος μας ένα ζευγαράκι χέρι-χέρι, το κορίτσι είναι από την πλευρά της πομπής, δεν κοιτάνε προς το μέρος των αστυνομικών συζητάνε μεταξύ τους, το τελευταίο μηχανάκι πού είναι τύπου παπάκι, δικάβαλο, με το πού φτάνει στο ύψος των παιδιών, ο συνεπιβάτης, σηκώνει το πόδι του και με κίνηση καράτε κτυπάει τη κοπέλα στο γόνατο.
Το κορίτσι πέφτει σφαδάζοντας από τους πόνους, ο λιγοστός κόσμος αρχίζει να φωνάζει κατά των αστυνομικών, το μηχανάκι κοντοστέκεται για λίγο και ο μπάτσος σε παραλήρημα φωνάζει, η σκρόφα μόνη της έπεσε και γκαζώνοντας εξαφανίζονται, σηκώνουμε το κορίτσι, το πόδι της κρέμεται, είναι σίγουρα κάταγμα, ουρλιάζει, σε λίγα λεπτά έχει γίνει τούμπανο και μαυρογκρί. Φαντάζομαι τον κουραδόμαγκα αργά το βράδυ να πηγαίνει σπίτι του κουρασμένος, να αγκαλιάζει τη γυναίκα του, να φυλάει τα παιδάκια του και να τους αφηγείται πως έσωσε τη χώρα από τους κακούς.
Δεν γίνεται να είσαι φυσιολογικός άνθρωπος και να θέλεις να πληρώνεσαι για να δέρνεις ανθρώπους και μάλιστα αυτούς πού προσπαθούν να φτιάξουν ένα κόσμο καλύτερο με αξιοπρέπεια, όχι μόνο για τους εαυτούς τους αλλά για όλο το κόσμο, ακόμα και για σένα πού τους δέρνεις, δεν γίνετε να βλέπεις ένα τοξικοεξάρτημένο διαλυμένο και να ξεσπάς επάνω του τη μανία σου, δεν μπορεί να μιλάς με τόσο μίσος σε μια γριούλα πού μπορεί να ήταν η μάνα σου η η γιαγιά σου, θα ήθελα να σου πω ότι αυτό δεν σε κάνει περισσότερο άντρα, το αντίθετο μάλλον δείχνει, άποψη μου.....
Κώστας Γκιώνης: Σχετικά με τον συντάκτη
«Σκατόγρια φύγε από εδώ σαύρα, ε σαύρα» «Άι γαμήσου! Άι γαμήσου σκατόγρια» «Θα στο βάλω στο κώλο αυτό, σκατόγρια» Αστυνομικός στη Μόρια απευθυνόμενος σε υπερήλικη κυρία η οποία κρατούσε μπαστουνάκι! Ο αρχηγός της αστυνομίας φανερά εκνευρισμένος έθεσε σε διαθεσιμότητα τον εν λόγω κουραδόμαγκα και τους άλλους 3 επίσης παρευρισκόμενους συναδέλφους του.
Η αλήθεια είναι ότι ο αρχηγός όντως εκνευρίστηκε, όχι βέβαια γιά την ωμή βία του αστυνομικού, αλλά για την απροσεξία αυτού να τον καταγράψει το συνεργείο της RAI!
Βέβαια όλοι ξέρουμε ότι θα γίνει μία ΕΔΕ η οποία θα τραβήξει τόσο χρόνο όσο χρειάζεται για να ξεχαστεί το πράγμα, άλλωστε δεν χρειάζεται και πολύ μη φανταστείς, το πόρισμα θα στρογγυλοκαθήσει νωχελικά σε κάποιο αραχνιασμένο ντουλάπι, οι αστυνομικοί θα φάνε μια βαριά επίπληξη του τύπου, θα το ξανακάνεις ρε;, θα απαντήσει αυτός όχι κύριε διοικητά, Αααα εντάξει θα πει αυτός, θα τον μεταθέσει κάπου αλλού και όλα μέλι γάλα, μέχρι να το ξανακάνει.
Γιατί το σίγουρο είναι ότι θα το ξανακάνει, είναι η λογική του αυτή, είμαι εξουσία και αφού το μόνο πού έχω να επιβληθώ στον άλλο είναι η άναρθρη κραυγή μου γαρνιρισμένη με μπόλικα μπινελίκια και το στειλιάρι μου συν το γεγονός ότι κανείς δεν πρόκειται να με τιμωρήσει, όλο αυτό δημιουργεί τη πεποίθηση του υπερανθρώπου!
Κάποιοι βέβαια θα πέσουν πάλι από τα σύννεφα, γίνονται αυτά τα πράγματα, ίσως είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό θα πούνε, η αλήθεια είναι δυστυχώς ότι αυτή είναι μιά πάγια τακτική, η οποία όσο περνάνε τα χρόνια παγιώνεται ακόμα περισσότερο, γιατί ποτέ δεν έγινε πραγματική αποχουντοποίηση στα σώματα ασφαλείας, το αντίθετο θα έλεγα ότι έγινε μια συστηματική χουντοποίηση! Όλοι όσοι από μας δεν μας έχει γίνει δεύτερο δέρμα ο καναπές, θα μπορούσαμε να αφηγηθούμε δεκάδες ιστορίες παρανοϊκής βίας από τους ανθρώπους τους οποίους πληρώνουμε για να μας φυλάνε από τους κακούς και το μόνο πού κάνουν είναι να φυλάνε τους κλέφτες πού μας κυβερνούν.
Για του λόγου το αληθές θα σας αφηγηθώ ένα περιστατικό από εκείνες τις περίεργες μέρες του όχι και τόσο μακρινού 2011, των μεγάλων διαδηλώσεων η όπως έχει μείνει χαρακτηριστικά στη μνήμη μας, των αγανακτισμένων.
Είναι σχεδόν απόγευμα, έχω εισπνεύσει τόνους χημικά, οι αποθήσεις από την πλατεία συνεχόμενες, όσπου αποφασίζουμε με ένα φίλο μου να αποτραβηχτούμε λίγο προς το Ζάπειο για να ξεκουραστούμε, καθόμαστε σε ένα παγκάκι, στο βάθος αριστερά μας, μπροστά από το Ζάππειο Μέγαρο καμμιά 20αρια μηχανές της αστυνομίας σταθμευμένες, κάποια στιγμή οι ράμπο παίρνοντας μάλλον σήμα, καβαλάνε τις μηχανές και ξαμολιούνται ο ένας πίσω από τον άλλο.
Παρακολουθώ την πορεία τους πού είναι με κατεύθυνση προς την λεωφόρο Αμαλίας, δηλαδή προς την δεξιά πλευρά του οπτικού μου πεδίου, εκείνη την ώρα ανεβαίνει προς το μέρος μας ένα ζευγαράκι χέρι-χέρι, το κορίτσι είναι από την πλευρά της πομπής, δεν κοιτάνε προς το μέρος των αστυνομικών συζητάνε μεταξύ τους, το τελευταίο μηχανάκι πού είναι τύπου παπάκι, δικάβαλο, με το πού φτάνει στο ύψος των παιδιών, ο συνεπιβάτης, σηκώνει το πόδι του και με κίνηση καράτε κτυπάει τη κοπέλα στο γόνατο.
Το κορίτσι πέφτει σφαδάζοντας από τους πόνους, ο λιγοστός κόσμος αρχίζει να φωνάζει κατά των αστυνομικών, το μηχανάκι κοντοστέκεται για λίγο και ο μπάτσος σε παραλήρημα φωνάζει, η σκρόφα μόνη της έπεσε και γκαζώνοντας εξαφανίζονται, σηκώνουμε το κορίτσι, το πόδι της κρέμεται, είναι σίγουρα κάταγμα, ουρλιάζει, σε λίγα λεπτά έχει γίνει τούμπανο και μαυρογκρί. Φαντάζομαι τον κουραδόμαγκα αργά το βράδυ να πηγαίνει σπίτι του κουρασμένος, να αγκαλιάζει τη γυναίκα του, να φυλάει τα παιδάκια του και να τους αφηγείται πως έσωσε τη χώρα από τους κακούς.
Δεν γίνεται να είσαι φυσιολογικός άνθρωπος και να θέλεις να πληρώνεσαι για να δέρνεις ανθρώπους και μάλιστα αυτούς πού προσπαθούν να φτιάξουν ένα κόσμο καλύτερο με αξιοπρέπεια, όχι μόνο για τους εαυτούς τους αλλά για όλο το κόσμο, ακόμα και για σένα πού τους δέρνεις, δεν γίνετε να βλέπεις ένα τοξικοεξάρτημένο διαλυμένο και να ξεσπάς επάνω του τη μανία σου, δεν μπορεί να μιλάς με τόσο μίσος σε μια γριούλα πού μπορεί να ήταν η μάνα σου η η γιαγιά σου, θα ήθελα να σου πω ότι αυτό δεν σε κάνει περισσότερο άντρα, το αντίθετο μάλλον δείχνει, άποψη μου.....
Κώστας Γκιώνης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου