Γιώργος X. Παπασωτηρίου
Διαβάζω: «Απειλή φτώχειας για το 33% των Ελλήνων». Μία ακόμα απειλή. Απειλή και φόβος. Φόβος για την επιβίωση, φόβος για το μέλλον των παιδιών, φόβος για την εγκληματικότητα, για τους μετανάστες, για την κλιματική αλλαγή, για όλα. Σκέφτομαι ότι οι απειλές και οι συνακόλουθες φοβίες παγώνουν τη λογική και συντείνουν στη διαμόρφωση του ψυχισμού των ανθρώπων, που οδηγεί στην στήριξη πολιτικών σχηματισμών που παραπέμπουν στους ολοκληρωτισμούς τους παρελθόντος.
Και όταν οι "κάτω" ψηφίζουν ό,τι και οι "Πάνω", τότε επιβεβαιώνεται για μία ακόμα φορά ο Τολστόι που έλεγε πως οι κουλάκοι παραμένουν σκλαβωμένοι γιατί σκέπτονται σαν τα αφεντικά τους.
Τα σκέφτομαι αυτά καθώς τους βλέπω να χειροκροτούν τους δημίους τους που ετοιμάζουν την αγχόνη. Εκείνος τους μιλάει για φυλακές τύπου Γ και λευκά κελιά, κι αυτοί χειροκροτούν με ενθουσιασμό. Τους υπόσχεται αστυνομικό κράτος και άγρια καταστολή, κι αυτοί χειροκροτούν ξανά με ενθουσιασμό. Τους δείχνει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, τους ονομάζει εχθρούς κι ακολουθεί ντελίριο. Κι ας είναι και τα δικά τους παιδιά μετανάστες!
Βλέπω τους λύκους αγέρωχους και υπομειδιώντες να επανέρχονται προκειμένου να κατηχήσουν εκ νέου το δάσος. Αυτοί που δεν άφησαν δέντρο για δέντρο όρθιο, που δεν άφησαν ΕΣΠΑ για ΕΣΠΑ που να μη το στείλουν σε φορολογικό παράδεισο. Τα πιράνχας που ρήμαξαν την υγεία επανέρχονται αποκαθαρμένα, άσπιλα κι αγριεμένα. Οι λύκοι της μίζας και της αρπαχτής έρχονται με στολές μακεδονομάχου καβάλα σε αδιάφθορους βουκεφάλες. Μπροστά πηγαίνουν οι εφοπλιστές με μάσκες Μητσοτάκη. Πάντα με το ίδιο βλέμμα που στάζει μίσος, το ίδιο εγωπαθές χαμόγελο, όπως όλων των Her Omnes, (των Κυρίων Όλος ο Κόσμος), όπως αποκαλούσε ο Φρ. Κάφκα τα τεράστια Εγώ, που θεωρούν πως όλος ο κόσμος είναι δικός τους.
Τελικά, οι λαοί γενικά χειραγωγούνται με το φόβο, που τυφλώνει τη συνείδηση. Ακολουθεί η «φιλοσοφία της ματαιότητας» και η κατασκευή της συναίνεσης.
Στην περίπτωση της συναίνεσης έχουμε την επιδίωξη μιας «οργανικής συνεργασίας» των υπό κανονικές συνθήκες αντιτιθέμενων μερών της κοινωνίας στο όνομα του «κοινού εισβολέα-εχθρού», που είναι ο Ξένος, ο μετανάστης, ο πρόσφυγας. Γι' αυτό ο Σαλβίνι, ο Όρμπαν, ο Τραμπ, ο Μπόρις Τζόνσον και γενικά οι νεοδεξιοί θριαμβεύουν.
Αλλά γιατί οι λύκοι επανέρχονται; Γιατί οι αριστεροί δεν κατάλαβαν τη σημασία της ποίησης. Ότι για να διαρκέσει μία ανατροπή οφείλει να δημιουργήσει τη δική της ποίηση. Μόνο η ποίηση μπορεί να κάνει τον κόσμο να σκέφτεται διαφορετικά από τα αφεντικά. Δείτε τους Ζαπατίστας που μιλούν για μια καινούργια ιδέα της νεωτερικότητας, μια νέα, ουμανιστική ιδέα της προόδου και του τρόπου άσκησης της πολιτικής. Για μια άλλη σκέψη που θα αρνείται τον τρόπο σκέψης που μας υποβάλουν τα αφεντικά. Για μια αφήγηση που θα λέει πως «Δεν είναι δικό μας το σπίτι του πόνου και της δυστυχίας. Μας το παρέστησε έτσι αυτός που μας κλέβει και μας εξαπατά... δεν είναι δική μας η γη του θανάτου και της αγωνίας. Δεν είναι δικός μας ο δρόμος του πολέμου. Δεν είναι δική μας η προδοσία και δεν χωρά στο βήμα μας η λησμονιά. Δεν είναι δικά μας το άδειο χώμα και ο κούφιος ουρανός».
Ο λόγος είναι ποιητικός, γιατί ο κώδικας επικοινωνίας των πονεμένων ψυχών είναι η ποίηση. Γιατί η ποίηση αλλάζει το περιεχόμενο της «μεταφοράς» των λέξεων, κάνοντάς τες και πάλι αληθινές και όχι πολύσημες και αμφίσημες. Γιατί είναι ψέμα πως οι λέξεις δεν έχουν αφεντικά. «Ακόμη και αν χάσουμε, θα νικήσουμε...» λέει ο πρώην υποδιοικητής στον Μονταλμπάν. Γιατί, ακόμα και αν «Ορισμένες απαντήσεις απέτυχαν, εξακολουθούν όμως να ισχύουν οι ερωτήσεις»...
Πηγή: artinews.gr
Γιώργος X. Παπασωτηρίου: Σχετικά με τον συντάκτη
Διαβάζω: «Απειλή φτώχειας για το 33% των Ελλήνων». Μία ακόμα απειλή. Απειλή και φόβος. Φόβος για την επιβίωση, φόβος για το μέλλον των παιδιών, φόβος για την εγκληματικότητα, για τους μετανάστες, για την κλιματική αλλαγή, για όλα. Σκέφτομαι ότι οι απειλές και οι συνακόλουθες φοβίες παγώνουν τη λογική και συντείνουν στη διαμόρφωση του ψυχισμού των ανθρώπων, που οδηγεί στην στήριξη πολιτικών σχηματισμών που παραπέμπουν στους ολοκληρωτισμούς τους παρελθόντος.
Και όταν οι "κάτω" ψηφίζουν ό,τι και οι "Πάνω", τότε επιβεβαιώνεται για μία ακόμα φορά ο Τολστόι που έλεγε πως οι κουλάκοι παραμένουν σκλαβωμένοι γιατί σκέπτονται σαν τα αφεντικά τους.
Τα σκέφτομαι αυτά καθώς τους βλέπω να χειροκροτούν τους δημίους τους που ετοιμάζουν την αγχόνη. Εκείνος τους μιλάει για φυλακές τύπου Γ και λευκά κελιά, κι αυτοί χειροκροτούν με ενθουσιασμό. Τους υπόσχεται αστυνομικό κράτος και άγρια καταστολή, κι αυτοί χειροκροτούν ξανά με ενθουσιασμό. Τους δείχνει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, τους ονομάζει εχθρούς κι ακολουθεί ντελίριο. Κι ας είναι και τα δικά τους παιδιά μετανάστες!
Βλέπω τους λύκους αγέρωχους και υπομειδιώντες να επανέρχονται προκειμένου να κατηχήσουν εκ νέου το δάσος. Αυτοί που δεν άφησαν δέντρο για δέντρο όρθιο, που δεν άφησαν ΕΣΠΑ για ΕΣΠΑ που να μη το στείλουν σε φορολογικό παράδεισο. Τα πιράνχας που ρήμαξαν την υγεία επανέρχονται αποκαθαρμένα, άσπιλα κι αγριεμένα. Οι λύκοι της μίζας και της αρπαχτής έρχονται με στολές μακεδονομάχου καβάλα σε αδιάφθορους βουκεφάλες. Μπροστά πηγαίνουν οι εφοπλιστές με μάσκες Μητσοτάκη. Πάντα με το ίδιο βλέμμα που στάζει μίσος, το ίδιο εγωπαθές χαμόγελο, όπως όλων των Her Omnes, (των Κυρίων Όλος ο Κόσμος), όπως αποκαλούσε ο Φρ. Κάφκα τα τεράστια Εγώ, που θεωρούν πως όλος ο κόσμος είναι δικός τους.
Τελικά, οι λαοί γενικά χειραγωγούνται με το φόβο, που τυφλώνει τη συνείδηση. Ακολουθεί η «φιλοσοφία της ματαιότητας» και η κατασκευή της συναίνεσης.
Στην περίπτωση της συναίνεσης έχουμε την επιδίωξη μιας «οργανικής συνεργασίας» των υπό κανονικές συνθήκες αντιτιθέμενων μερών της κοινωνίας στο όνομα του «κοινού εισβολέα-εχθρού», που είναι ο Ξένος, ο μετανάστης, ο πρόσφυγας. Γι' αυτό ο Σαλβίνι, ο Όρμπαν, ο Τραμπ, ο Μπόρις Τζόνσον και γενικά οι νεοδεξιοί θριαμβεύουν.
Αλλά γιατί οι λύκοι επανέρχονται; Γιατί οι αριστεροί δεν κατάλαβαν τη σημασία της ποίησης. Ότι για να διαρκέσει μία ανατροπή οφείλει να δημιουργήσει τη δική της ποίηση. Μόνο η ποίηση μπορεί να κάνει τον κόσμο να σκέφτεται διαφορετικά από τα αφεντικά. Δείτε τους Ζαπατίστας που μιλούν για μια καινούργια ιδέα της νεωτερικότητας, μια νέα, ουμανιστική ιδέα της προόδου και του τρόπου άσκησης της πολιτικής. Για μια άλλη σκέψη που θα αρνείται τον τρόπο σκέψης που μας υποβάλουν τα αφεντικά. Για μια αφήγηση που θα λέει πως «Δεν είναι δικό μας το σπίτι του πόνου και της δυστυχίας. Μας το παρέστησε έτσι αυτός που μας κλέβει και μας εξαπατά... δεν είναι δική μας η γη του θανάτου και της αγωνίας. Δεν είναι δικός μας ο δρόμος του πολέμου. Δεν είναι δική μας η προδοσία και δεν χωρά στο βήμα μας η λησμονιά. Δεν είναι δικά μας το άδειο χώμα και ο κούφιος ουρανός».
Ο λόγος είναι ποιητικός, γιατί ο κώδικας επικοινωνίας των πονεμένων ψυχών είναι η ποίηση. Γιατί η ποίηση αλλάζει το περιεχόμενο της «μεταφοράς» των λέξεων, κάνοντάς τες και πάλι αληθινές και όχι πολύσημες και αμφίσημες. Γιατί είναι ψέμα πως οι λέξεις δεν έχουν αφεντικά. «Ακόμη και αν χάσουμε, θα νικήσουμε...» λέει ο πρώην υποδιοικητής στον Μονταλμπάν. Γιατί, ακόμα και αν «Ορισμένες απαντήσεις απέτυχαν, εξακολουθούν όμως να ισχύουν οι ερωτήσεις»...
Πηγή: artinews.gr
Γιώργος X. Παπασωτηρίου: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου