Παντελής Μπουκάλας
Τον καιρό εκείνο, παιδιά ακόμη, δεν ξέραμε τι εστί συλλέκτης. Ο,τι καταφέρναμε ν’ αγοράσουμε, μία μπάλα ή ένα περιοδικό, τι άλλο, το θέλαμε για τη χαρά που μας έδινε στον καιρό του και με την παρέα μας. Οχι για να το αποθηκεύσουμε και να εκμεταλλευτούμε κάποτε την υπεραξία του – ούτε κι αυτή τη λέξη την ξέραμε άλλωστε. Αγοράζαμε το περιοδικάκι, το μαθαίναμε σχεδόν απέξω, το δανείζαμε κι από χέρι και χέρι σε χέρι κάπου χανόταν. Βλέπω τώρα στους πάγκους των παλαιοβιβλιοπωλείων τις σειρές των αλλοτινών περιοδικών, εικονογραφημένων και μη –Μικρός Σερίφης, Μικρός Καουμπόυ, Μικρός Ηρως, Μπλεκ, Ζαγκόρ, Ταρζάν, Τιραμόλα, Σεραφίνο, τίτλοι που άντεχαν και άλλοι που έσβηναν γρήγορα–, τις λιμπίζομαι, αλλά ψυχραιμότεροι ενδόμυχοι υπολογισμοί με πείθουν ν’ αφήσω νηστική τη νοσταλγία μου.
Το όνομα του Πότη Στρατίκη, του συγγραφέα του Μικρού Σερίφη που πέθανε προχθές, δεν το ξέραμε. Ούτε το όνομα του Θέμου Ανδρεόπουλου, που εικονογραφούσε τα τεύχη. Βλέπαμε ένα «Κώστας Φωτεινός» στο τέλος κάθε ιστορίας, αλλά αυτό δεν μας έβγαζε από το μυαλό την υποψία ότι όσα διαβάζαμε τα έγραφε κάποιος ξένος· το προτιμούσαμε, φαίνεται, να δοξάζεται ένα Ελληνόπουλο από κάποιον αλλοδαπό. Και, φυσικά, δεν ξέραμε πού πέφτει το Τέξας, το Κολοράντο, η Νεβάδα, τα Απαλάχια. Τον χάρτη τον έφτιαχνε η φαντασία μας, με ψηλά, χιονισμένα βουνά και άγρια ποτάμια, με πόλεις όλο σκόνη και πιστολίδι, αλλά και με απέραντες ερήμους.
Κάπου εκεί μακριά, όχι στην Ελλάδα πια, όπως ο Γιώργος Θαλάσσης, αλλά στο Φαρ Ουέστ, ζούσε και θριάμβευε ένα δικό μας παιδί, ο Τζιμ Ανταμς, το «γενναίο Ελληνόπουλο». Ο Δημήτρης Αδαμόπουλος, δηλαδή. Τον πατέρα του, τον Γεώργιο Αδαμόπουλο, που μετανάστευσε από τη Σπάρτη κι έγινε σερίφης, τον είχε σκοτώσει ο Ελ Ατατούρκ, Τούρκος κακοποιός. Ο ορφανός Τζιμ, στα δεκαοκτώ του, κι άλλα τρία ορφανά, η Ντιάνα Μόρισον, ο Μεξικανάκος Πεπίτο Γκονζάλες με τον γάιδαρό του τον Πελεγκρίνο και ο Τσιπιρίπο, ένα πανέξυπνο Ινδιανάκι της φυλής των Κομάντσι, οργώνουν την Αγρια Δύση για να την εξημερώσουν. Ενα ανάποδο οριεντάλ, πριν μάθουμε τι σημαίνει «οριενταλισμός». Χρόνια αργότερα, όταν τα γουέστερν της οκάς μάς έδειχναν όλους τους Ινδιάνους σαν μοχθηρούς μακελάρηδες αθώων λευκών και όλους τους Μεξικανούς σαν κατσαπλιάδες, ο Τσιπιρίπο και ο Πεπίτο ψιθύριζαν στο αυτί μας, έστω όλο και πιο αδύναμα, πως τα πράγματα ίσως και να μην ήταν έτσι. Και πια συμφωνούσε μαζί τους ο Λουίς Λ’ Αμούρ και ο Λούκυ Λουκ.
Πηγή: kathimerini.gr
Παντελής Μπουκάλας: Σχετικά με τον Συντάκτη
Τον καιρό εκείνο, παιδιά ακόμη, δεν ξέραμε τι εστί συλλέκτης. Ο,τι καταφέρναμε ν’ αγοράσουμε, μία μπάλα ή ένα περιοδικό, τι άλλο, το θέλαμε για τη χαρά που μας έδινε στον καιρό του και με την παρέα μας. Οχι για να το αποθηκεύσουμε και να εκμεταλλευτούμε κάποτε την υπεραξία του – ούτε κι αυτή τη λέξη την ξέραμε άλλωστε. Αγοράζαμε το περιοδικάκι, το μαθαίναμε σχεδόν απέξω, το δανείζαμε κι από χέρι και χέρι σε χέρι κάπου χανόταν. Βλέπω τώρα στους πάγκους των παλαιοβιβλιοπωλείων τις σειρές των αλλοτινών περιοδικών, εικονογραφημένων και μη –Μικρός Σερίφης, Μικρός Καουμπόυ, Μικρός Ηρως, Μπλεκ, Ζαγκόρ, Ταρζάν, Τιραμόλα, Σεραφίνο, τίτλοι που άντεχαν και άλλοι που έσβηναν γρήγορα–, τις λιμπίζομαι, αλλά ψυχραιμότεροι ενδόμυχοι υπολογισμοί με πείθουν ν’ αφήσω νηστική τη νοσταλγία μου.
Το όνομα του Πότη Στρατίκη, του συγγραφέα του Μικρού Σερίφη που πέθανε προχθές, δεν το ξέραμε. Ούτε το όνομα του Θέμου Ανδρεόπουλου, που εικονογραφούσε τα τεύχη. Βλέπαμε ένα «Κώστας Φωτεινός» στο τέλος κάθε ιστορίας, αλλά αυτό δεν μας έβγαζε από το μυαλό την υποψία ότι όσα διαβάζαμε τα έγραφε κάποιος ξένος· το προτιμούσαμε, φαίνεται, να δοξάζεται ένα Ελληνόπουλο από κάποιον αλλοδαπό. Και, φυσικά, δεν ξέραμε πού πέφτει το Τέξας, το Κολοράντο, η Νεβάδα, τα Απαλάχια. Τον χάρτη τον έφτιαχνε η φαντασία μας, με ψηλά, χιονισμένα βουνά και άγρια ποτάμια, με πόλεις όλο σκόνη και πιστολίδι, αλλά και με απέραντες ερήμους.
Κάπου εκεί μακριά, όχι στην Ελλάδα πια, όπως ο Γιώργος Θαλάσσης, αλλά στο Φαρ Ουέστ, ζούσε και θριάμβευε ένα δικό μας παιδί, ο Τζιμ Ανταμς, το «γενναίο Ελληνόπουλο». Ο Δημήτρης Αδαμόπουλος, δηλαδή. Τον πατέρα του, τον Γεώργιο Αδαμόπουλο, που μετανάστευσε από τη Σπάρτη κι έγινε σερίφης, τον είχε σκοτώσει ο Ελ Ατατούρκ, Τούρκος κακοποιός. Ο ορφανός Τζιμ, στα δεκαοκτώ του, κι άλλα τρία ορφανά, η Ντιάνα Μόρισον, ο Μεξικανάκος Πεπίτο Γκονζάλες με τον γάιδαρό του τον Πελεγκρίνο και ο Τσιπιρίπο, ένα πανέξυπνο Ινδιανάκι της φυλής των Κομάντσι, οργώνουν την Αγρια Δύση για να την εξημερώσουν. Ενα ανάποδο οριεντάλ, πριν μάθουμε τι σημαίνει «οριενταλισμός». Χρόνια αργότερα, όταν τα γουέστερν της οκάς μάς έδειχναν όλους τους Ινδιάνους σαν μοχθηρούς μακελάρηδες αθώων λευκών και όλους τους Μεξικανούς σαν κατσαπλιάδες, ο Τσιπιρίπο και ο Πεπίτο ψιθύριζαν στο αυτί μας, έστω όλο και πιο αδύναμα, πως τα πράγματα ίσως και να μην ήταν έτσι. Και πια συμφωνούσε μαζί τους ο Λουίς Λ’ Αμούρ και ο Λούκυ Λουκ.
Πηγή: kathimerini.gr
Παντελής Μπουκάλας: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου