Βασίλης Μακρίδης
- Με την επίθεση εναντίον των Κούρδων της Βόρειας Συρίας η Τουρκία απέδειξε για πολλοστή φορά ότι δεν δίνει καμία μάχη κατά της τρομοκρατίας· αντίθετα, σε πολλές περιπτώσεις χρησιμοποιεί τρομοκρατικές ομάδες που δεν διαφέρουν σε τίποτε από αυτές του ISIS ή της «Αλ Κάιντα» (αν δεν είναι και τα ίδια πρόσωπα) εναντίον του ενός και μοναδικού μεγάλου εχθρού που έχει στην περιοχή: του κουρδικού λαού, τον οποίο αντιμετωπίζει καθαρά με όρους ρατσιστικής διάκρισης.
- Επίσης θα πρέπει να θυμόμαστε πάντα, ότι ούτε η Τουρκία, ούτε καμία άλλη χώρα που συμμετέχει στις στρατιωτικές συγκρούσεις στο έδαφος της Συρίας (πλην της Ρωσίας και του Ιραν) δεν βρίσκεται εκεί νόμιμα. Όλες αυτές οι χώρες (ΗΠΑ και ΝΑΤΟϊκοί σύμμαχοι) βρίσκονται στο έδαφος της Συρίας παράνομα και με όρους εισβολέων στο έδαφος κυρίαρχου κράτους.
- Η ηγεσία των κουρδικών δυνάμεων δυστυχώς υπέπεσε σε τακτικό σφάλμα ολκής, επιλέγοντας πριν μερικά χρόνια τη συνεργασία με τις ΗΠΑ για την αντιμετώπιση του ISIS, αλλά και για την αντιμετώπιση της εσωτερικής διαμάχης με την κυβέρνηση Άσαντ διαμέσου «εξωτερικών» δυνάμεων. Ήδη από το 2016 και μετά την «αλλαγή φρουράς» στον Λευκό Οίκο, οι Κούρδοι ηγέτες θα έπρεπε να αντιληφθούν ότι, αργά ή γρήγορα, επίκειται αλλαγή στάσης των ΗΠΑ απέναντί τους. Πέραν της δεδομένης και διαχρονικής τάσης των ΗΠΑ να προδίδουν τους -όποιους- συμμάχους τους, στην συγκεκριμένη συγκυρία έπαιξε ρόλο και η πλήρως αντιθετική στάση και φιλοσοφία της διοίκησης Τραμπ προς τα πεπραγμένα της αντίστοιχης του Ομπάμα. Όλος ο κόσμος καταλάβαινε εδώ και 3 χρόνια πως, αργά η γρήγορα οι ΗΠΑ θ' αφήσουν τους Κούρδους της Συρίας στο έλεος της μοίρας τους. Εκτός, δυστυχώς, από τους ίδιους τους Κούρδους και την ηγεσία τους...
- Τα παραπάνω, ωστόσο, δεν δικαιολογούν επ' ουδενί ούτε την ωμή και αιματηρή επίθεση της Τουρκίας στο έδαφος κυρίαρχου κράτους, ούτε τις σφαγές αμάχων στο όνομα, δήθεν, της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας»... Ήδη σχεδόν 800 αιχμάλωτοι μαχητές του ISIS έχουν δραπετεύσει από στρατόπεδα που έλεγχαν οι κουρδικές δυνάμεις και είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν τον τουρκικό στρατό και τα φιλοτουρκικά συριακά «τάγματα θανάτου», που δολοφονούν Κούρδους με την ίδια ευχαρίστηση που κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου οι σύμμαχοι των Ναζί που εντάσσονταν στα Waffen SS δολοφονούσαν συμπατριώτες τους στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη...
- Οι νεότερες εξελίξεις μαρτυρούν ότι υπάρχει, πλέον, σημείο σύγκλισης ανάμεσα στην κυβέρνηση Άσαντ και την ηγεσία των Κούρδων, κάτι που μεταφράζεται σε αποστολή των δυνάμεων του Συριακού Αραβικού Στρατού προς τα βόρεια, ώστε να αντιμετωπίσουν από κοινού με τις κουρδικές, κυρίως, δυνάμεις του SDF την τουρκική εισβολή. Αυτά είναι τα πρώτα πραγματικά κακά νέα που ήχησαν στα αυτιά του «σουλτάνου» Ερντογάν. Γνώμη μου είναι ότι θ' ακολουθήσουν πολλά ακόμη στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Ο Ερντογάν επέλεξε να παίξει το πολιτικό του κεφάλι «κορώνα-γράμματα». Τα γεγονότα υποδεικνύουν ότι έχει πολλές πιθανότητες να το χάσει...
- Τέλος, δυο λόγια για τη στάση της Ρωσίας, για την οποία πολλά γράφτηκαν τις τελευταίες μέρες, τα περισσότερα μάλλον αβασάνιστα και χωρίς βάθος σκέψης. Η Ρωσία βρίσκεται με στρατιωτικές της δυνάμεις στη Συρία νόμιμα και μετά από πρόσκληση της εκλεγμένης πολιτικής ηγεσίας της χώρας. Ο ρόλος που έχει παίξει μέχρι σήμερα στην ειρήνευση και σταθεροποίηση της κατάστασης στο εσωτερικό της Συρίας ήταν και είναι ο πλέον καθοριστικός. Αυτή τη στιγμή σχεδόν το 90% της έκτασης και του πληθυσμού της χώρας κατοικούν σε συνθήκες σχετικής ομαλότητας, ενώ η οικονομική δραστηριότητα άρχισε να κάνει ξανά την εμφάνισή της. Δύο είναι οι εκκρεμότητες στο εσωτερικό της Συρίας και οι δύο σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με την Τουρκία: η μία είναι η κατάσταση που περιγράψαμε στα βόρεια της χώρας και στις περιοχές που κατοικούν κυρίως οι Κούρδοι, ενώ η άλλη είναι στην επαρχία Ιντλίμπ, την τελευταία όπου υπάρχουν συμπαγείς και οργανωμένες δυνάμεις πραγματικών τρομοκρατών, από αυτές που ο δυτικός, κυρίως, Τύπος βάφτιζε επί χρόνια ως «μετριοπαθή αντιπολίτευση». Οι περισσότερες από αυτές τις ομάδες διατηρούν φιλικές σχέσεις με την Τουρκία και ειδικότερα με το καθεστώς Ερντογάν.
- Η ρωσική πολιτική ηγεσία και διπλωματία, έχει επιτύχει τα τελευταία χρόνια την (ας την πούμε έτσι) σταδιακή «αποξένωση» της Τουρκίας από τους παραδοσιακούς δυτικούς συμμάχους της στο ΝΑΤΟ και παράλληλα έχει διευρύνει τη συνεργασία Ρωσίας-Τουρκίας με σειρά από project όχι μόνο οικονομικής, αλλά και γεωπολιτικής σημασίας (πώληση οπλικών συστημάτων S-400, κατασκευή Turkish Stream, σταθμός πυρηνικής ενέργειας στο Akkuyu κοκ). Από τη μία, λοιπόν, η Ρωσία επιθυμεί τη συνέχιση και την εμβάθυνση των σχέσεών της με την Τουρκία και την «απαγκίστρωση» της τελευταίας από τη συμμαχία της με τις ΗΠΑ και τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Από την άλλη, ωστόσο, ομολογημένος στόχος της σε ό,τι αφορά τη Συρία είναι να απομακρυνθούν όλες, ανεξαιρέτως, οι ξένες στρατιωτικές δυνάμεις και η αποκατάσταση της κυριαρχίας της κυβέρνησης Άσαντ στο 100% της επικράτειας της χώρας.
- Γίνεται λοιπόν κατανοητό, η Ρωσία δεν θα μπορούσε να επιτρέψει σε καμία περίπτωση την απευθείας στρατιωτική σύγκρουση δικών της δυνάμεων με αντίστοιχες τουρκικές σε συριακό έδαφος, ακριβώς όπως έχει αποτρέψει κατ’ επανάληψη αντίστοιχες περιπτώσεις συγκρούσεων με δυνάμεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Κρατώντας, όμως, σχεδόν όλους τους μοχλούς των εξελίξεων στα χέρια της, η Ρωσία μπορεί να «σπρώξει» την Τουρκία σε μια στρατιωτική και πολιτική ήττα στο Ιντλίμπ και στη Βόρεια Συρία, δια χειρός –ποιου άλλου;– του επίσημου συριακού στρατού και της κυβέρνησης Άσαντ. Και αν στο Ιντλίμπ η άμεση συμμετοχή των ρωσικών δυνάμεων είναι εφικτή, αφού στην περιοχή δεν υπάρχουν επίσημες μονάδες του τουρκικού στρατού, στη Βόρεια Συρία ένα τέτοιο σενάριο είναι εφικτό μόνο υπό μία προϋπόθεση: τη συνεργασία της κυβέρνησης Άσαντ με τις δυνάμεις των Κούρδων για την αντιμετώπιση του κοινού εχθρού. Ακριβώς αυτό το σενάριο που βρίσκεται, τη στιγμή που γράφονται τούτες οι γραμμές, σε εξέλιξη…
- Έχοντας ήδη διευκολυνθεί απίστευτα από τη στάση του Προέδρου των ΗΠΑ και την, κατά τα φαινόμενα, οριστική αποχώρηση των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων από τη Συρία (ο Ντ. Τραμπ έχει στο εσωτερικό της χώρας του πολλά ανοιχτά μέτωπα και μια προεκλογική εκστρατεία μέχρι το τέλος του 2020), οι Ρώσοι τώρα θέλουν να επιτύχουν τον δεύτερο κύριο στόχο τους στην περιοχή: την αποχώρηση της Τουρκίας και τον περιορισμό της δραστηριότητάς της αυστηρά πίσω από τη συνοριακή της γραμμή με τη Συρία. Ο τρίτος (και πλέον μακροπρόθεσμος) στόχος τους, όπως έχω γράψει εδώ και καιρό, είναι η απομάκρυνση του Ισραήλ από τα Υψώματα του Γκολάν. Αυτό όμως είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην υπόθεση της Συρίας, που θα ανοίξει μόνο εν καιρώ και μόνο υπό την προϋπόθεση ότι τα δύο πρώτα σκέλη των ρωσικών επιδιώξεων θα έχουν επιτευχθεί…
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
- Με την επίθεση εναντίον των Κούρδων της Βόρειας Συρίας η Τουρκία απέδειξε για πολλοστή φορά ότι δεν δίνει καμία μάχη κατά της τρομοκρατίας· αντίθετα, σε πολλές περιπτώσεις χρησιμοποιεί τρομοκρατικές ομάδες που δεν διαφέρουν σε τίποτε από αυτές του ISIS ή της «Αλ Κάιντα» (αν δεν είναι και τα ίδια πρόσωπα) εναντίον του ενός και μοναδικού μεγάλου εχθρού που έχει στην περιοχή: του κουρδικού λαού, τον οποίο αντιμετωπίζει καθαρά με όρους ρατσιστικής διάκρισης.
- Επίσης θα πρέπει να θυμόμαστε πάντα, ότι ούτε η Τουρκία, ούτε καμία άλλη χώρα που συμμετέχει στις στρατιωτικές συγκρούσεις στο έδαφος της Συρίας (πλην της Ρωσίας και του Ιραν) δεν βρίσκεται εκεί νόμιμα. Όλες αυτές οι χώρες (ΗΠΑ και ΝΑΤΟϊκοί σύμμαχοι) βρίσκονται στο έδαφος της Συρίας παράνομα και με όρους εισβολέων στο έδαφος κυρίαρχου κράτους.
- Η ηγεσία των κουρδικών δυνάμεων δυστυχώς υπέπεσε σε τακτικό σφάλμα ολκής, επιλέγοντας πριν μερικά χρόνια τη συνεργασία με τις ΗΠΑ για την αντιμετώπιση του ISIS, αλλά και για την αντιμετώπιση της εσωτερικής διαμάχης με την κυβέρνηση Άσαντ διαμέσου «εξωτερικών» δυνάμεων. Ήδη από το 2016 και μετά την «αλλαγή φρουράς» στον Λευκό Οίκο, οι Κούρδοι ηγέτες θα έπρεπε να αντιληφθούν ότι, αργά ή γρήγορα, επίκειται αλλαγή στάσης των ΗΠΑ απέναντί τους. Πέραν της δεδομένης και διαχρονικής τάσης των ΗΠΑ να προδίδουν τους -όποιους- συμμάχους τους, στην συγκεκριμένη συγκυρία έπαιξε ρόλο και η πλήρως αντιθετική στάση και φιλοσοφία της διοίκησης Τραμπ προς τα πεπραγμένα της αντίστοιχης του Ομπάμα. Όλος ο κόσμος καταλάβαινε εδώ και 3 χρόνια πως, αργά η γρήγορα οι ΗΠΑ θ' αφήσουν τους Κούρδους της Συρίας στο έλεος της μοίρας τους. Εκτός, δυστυχώς, από τους ίδιους τους Κούρδους και την ηγεσία τους...
- Τα παραπάνω, ωστόσο, δεν δικαιολογούν επ' ουδενί ούτε την ωμή και αιματηρή επίθεση της Τουρκίας στο έδαφος κυρίαρχου κράτους, ούτε τις σφαγές αμάχων στο όνομα, δήθεν, της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας»... Ήδη σχεδόν 800 αιχμάλωτοι μαχητές του ISIS έχουν δραπετεύσει από στρατόπεδα που έλεγχαν οι κουρδικές δυνάμεις και είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν τον τουρκικό στρατό και τα φιλοτουρκικά συριακά «τάγματα θανάτου», που δολοφονούν Κούρδους με την ίδια ευχαρίστηση που κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου οι σύμμαχοι των Ναζί που εντάσσονταν στα Waffen SS δολοφονούσαν συμπατριώτες τους στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη...
- Οι νεότερες εξελίξεις μαρτυρούν ότι υπάρχει, πλέον, σημείο σύγκλισης ανάμεσα στην κυβέρνηση Άσαντ και την ηγεσία των Κούρδων, κάτι που μεταφράζεται σε αποστολή των δυνάμεων του Συριακού Αραβικού Στρατού προς τα βόρεια, ώστε να αντιμετωπίσουν από κοινού με τις κουρδικές, κυρίως, δυνάμεις του SDF την τουρκική εισβολή. Αυτά είναι τα πρώτα πραγματικά κακά νέα που ήχησαν στα αυτιά του «σουλτάνου» Ερντογάν. Γνώμη μου είναι ότι θ' ακολουθήσουν πολλά ακόμη στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Ο Ερντογάν επέλεξε να παίξει το πολιτικό του κεφάλι «κορώνα-γράμματα». Τα γεγονότα υποδεικνύουν ότι έχει πολλές πιθανότητες να το χάσει...
- Τέλος, δυο λόγια για τη στάση της Ρωσίας, για την οποία πολλά γράφτηκαν τις τελευταίες μέρες, τα περισσότερα μάλλον αβασάνιστα και χωρίς βάθος σκέψης. Η Ρωσία βρίσκεται με στρατιωτικές της δυνάμεις στη Συρία νόμιμα και μετά από πρόσκληση της εκλεγμένης πολιτικής ηγεσίας της χώρας. Ο ρόλος που έχει παίξει μέχρι σήμερα στην ειρήνευση και σταθεροποίηση της κατάστασης στο εσωτερικό της Συρίας ήταν και είναι ο πλέον καθοριστικός. Αυτή τη στιγμή σχεδόν το 90% της έκτασης και του πληθυσμού της χώρας κατοικούν σε συνθήκες σχετικής ομαλότητας, ενώ η οικονομική δραστηριότητα άρχισε να κάνει ξανά την εμφάνισή της. Δύο είναι οι εκκρεμότητες στο εσωτερικό της Συρίας και οι δύο σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με την Τουρκία: η μία είναι η κατάσταση που περιγράψαμε στα βόρεια της χώρας και στις περιοχές που κατοικούν κυρίως οι Κούρδοι, ενώ η άλλη είναι στην επαρχία Ιντλίμπ, την τελευταία όπου υπάρχουν συμπαγείς και οργανωμένες δυνάμεις πραγματικών τρομοκρατών, από αυτές που ο δυτικός, κυρίως, Τύπος βάφτιζε επί χρόνια ως «μετριοπαθή αντιπολίτευση». Οι περισσότερες από αυτές τις ομάδες διατηρούν φιλικές σχέσεις με την Τουρκία και ειδικότερα με το καθεστώς Ερντογάν.
- Η ρωσική πολιτική ηγεσία και διπλωματία, έχει επιτύχει τα τελευταία χρόνια την (ας την πούμε έτσι) σταδιακή «αποξένωση» της Τουρκίας από τους παραδοσιακούς δυτικούς συμμάχους της στο ΝΑΤΟ και παράλληλα έχει διευρύνει τη συνεργασία Ρωσίας-Τουρκίας με σειρά από project όχι μόνο οικονομικής, αλλά και γεωπολιτικής σημασίας (πώληση οπλικών συστημάτων S-400, κατασκευή Turkish Stream, σταθμός πυρηνικής ενέργειας στο Akkuyu κοκ). Από τη μία, λοιπόν, η Ρωσία επιθυμεί τη συνέχιση και την εμβάθυνση των σχέσεών της με την Τουρκία και την «απαγκίστρωση» της τελευταίας από τη συμμαχία της με τις ΗΠΑ και τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Από την άλλη, ωστόσο, ομολογημένος στόχος της σε ό,τι αφορά τη Συρία είναι να απομακρυνθούν όλες, ανεξαιρέτως, οι ξένες στρατιωτικές δυνάμεις και η αποκατάσταση της κυριαρχίας της κυβέρνησης Άσαντ στο 100% της επικράτειας της χώρας.
- Γίνεται λοιπόν κατανοητό, η Ρωσία δεν θα μπορούσε να επιτρέψει σε καμία περίπτωση την απευθείας στρατιωτική σύγκρουση δικών της δυνάμεων με αντίστοιχες τουρκικές σε συριακό έδαφος, ακριβώς όπως έχει αποτρέψει κατ’ επανάληψη αντίστοιχες περιπτώσεις συγκρούσεων με δυνάμεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Κρατώντας, όμως, σχεδόν όλους τους μοχλούς των εξελίξεων στα χέρια της, η Ρωσία μπορεί να «σπρώξει» την Τουρκία σε μια στρατιωτική και πολιτική ήττα στο Ιντλίμπ και στη Βόρεια Συρία, δια χειρός –ποιου άλλου;– του επίσημου συριακού στρατού και της κυβέρνησης Άσαντ. Και αν στο Ιντλίμπ η άμεση συμμετοχή των ρωσικών δυνάμεων είναι εφικτή, αφού στην περιοχή δεν υπάρχουν επίσημες μονάδες του τουρκικού στρατού, στη Βόρεια Συρία ένα τέτοιο σενάριο είναι εφικτό μόνο υπό μία προϋπόθεση: τη συνεργασία της κυβέρνησης Άσαντ με τις δυνάμεις των Κούρδων για την αντιμετώπιση του κοινού εχθρού. Ακριβώς αυτό το σενάριο που βρίσκεται, τη στιγμή που γράφονται τούτες οι γραμμές, σε εξέλιξη…
- Έχοντας ήδη διευκολυνθεί απίστευτα από τη στάση του Προέδρου των ΗΠΑ και την, κατά τα φαινόμενα, οριστική αποχώρηση των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων από τη Συρία (ο Ντ. Τραμπ έχει στο εσωτερικό της χώρας του πολλά ανοιχτά μέτωπα και μια προεκλογική εκστρατεία μέχρι το τέλος του 2020), οι Ρώσοι τώρα θέλουν να επιτύχουν τον δεύτερο κύριο στόχο τους στην περιοχή: την αποχώρηση της Τουρκίας και τον περιορισμό της δραστηριότητάς της αυστηρά πίσω από τη συνοριακή της γραμμή με τη Συρία. Ο τρίτος (και πλέον μακροπρόθεσμος) στόχος τους, όπως έχω γράψει εδώ και καιρό, είναι η απομάκρυνση του Ισραήλ από τα Υψώματα του Γκολάν. Αυτό όμως είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην υπόθεση της Συρίας, που θα ανοίξει μόνο εν καιρώ και μόνο υπό την προϋπόθεση ότι τα δύο πρώτα σκέλη των ρωσικών επιδιώξεων θα έχουν επιτευχθεί…
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου