Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, τις ιδέες και τη δράση του, μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί. Μπορεί να συμπαθεί το πρόσωπο ή να το αντιπαθεί. Δεν παύει όμως να είναι ένας βετεράνος, πρώτης γραμμής πολιτικό στέλεχος της Αριστεράς επί δεκαετίες. Η παραπομπή του σε δίκη για την καθαρά κοινωνική και πολιτική του δράση --κατηγορείται ωσάν να επρόκειτο για κακούργο-- δημιουργεί ένα πολύ άσχημο προηγούμενο. Συνιστά επικίνδυνη εξέλιξη και το γεγονός ότι με την σκανδαλώδη αυτή υπόθεση δεν ασχολούνται τα ΜΜΕ.
Σήμερα είναι ο Λαφαζάνης, αύριο μπορεί να είναι οποιοσδήποτε άλλος και με οποιαδήποτε κατηγορία. Είναι φανερό ότι όποιος θελήσει να αντιδράσει αύριο, θα φοβηθεί ότι μπορεί να πέσει κι αυτός θύμα δίωξης, μη όντας μάλιστα προβεβλημένη προσωπικότητα. Σήμερα είναι οι πράξεις, αύριο μπορεί να είναι τα λόγια και οι ιδέες. Και δεν είναι αδικαιολόγητο να υποθέσει κανείς ότι αυτοί που προκάλεσαν μια τέτοια δίκη, έχουν πολύ ευρύτερες επιδιώξεις. Η δίκη Λαφαζάνη είναι ένα πρώτο πείραμα. Πόσο μάλλον που το ίδιο το ζήτημα που την προκάλεσε έχει ουσιαστικά αντιμετωπισθεί, με τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς.
Ξέρουμε πολύ καλά που οδήγησε στο παρελθόν την Ελλάδα και που μπορεί να την οδηγήσει στο μέλλον, η ποινικοποίηση των κοινωνικών αγώνων και της πολιτικής δράσης, όπως και που έχει οδηγήσει εν τέλει όλες τις χώρες όπου έχουν εφαρμοστεί και εφαρμόζονται τέτοιες μέθοδοι. Τα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα δεν λύνονται στα δικαστήρια. Σχεδόν πάντα τέτοιες μέθοδοι καταλήγουν τελικά σε μπούμερανγκ για όσους τις χρησιμοποιούν. Μόνο που στο μεσοδιάστημα δηλητηριάζεται η πολιτική ζωή.
Ποιο είναι το έγκλημα του Λαφαζάνη και των φίλων του; Προσπάθησαν να σταματήσουν τους πλειστηριασμούς πρώτων κατοικιών και το ξεσπίτωμα δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων, που δεν φταίνε για το πρόβλημα που δημιουργήθηκε. Πώς δοκίμασαν να τους σταματήσουν; Με το να στέκονται και να φωνάζουν στις πόρτες των συμβολαιογραφείων. Είναι έγκλημα αυτό; Είναι βία; Συγκρίνεται, έστω και από μακριά, με τη βία που ασκείται επί μία δεκαετία σε έναν ολόκληρο λαό, από τους δανειστές και από τις κυβερνήσεις του, οδηγώντας χιλιάδες στην αυτοκτονία, καταστρέφοντας τη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων, σκοτώνοντας την ελπίδα, την ίδια την ψυχή ενός ολόκληρου έθνους;
Ταράχτηκαν λέει οι συμβολαιογράφοι, οι τραπεζίτες, οι δανειστές και η κυβέρνηση της χώρας με όλες αυτές τις φασαρίες. Δεν ταράχτηκε κανείς, όμως, όταν προ ολίγων μηνών ένας οικογενειάρχης στα Ίσθμια έδεσε μια θηλιά στον λαιμό του και κρεμάστηκε, όταν του κοινοποίησαν την κατάσχεση του σπιτιού του. Μια κοινωνία, μια χώρα που επιδεικνύει τέτοια αδιαφορία, αναισθησία να την πούμε καλύτερα, για τους συμπολίτες της, υπογράφει τη συλλογική θανατική καταδίκη της.
Η Ευρώπη έβγαινε από τον Μεσαίωνα, όταν ο Χομπς τόνιζε ότι ένα κράτος που δεν μπορεί να προστατεύσει τους πολίτες του, χάνει το δικαίωμα να ασκεί την εξουσία του, η εξουσία παύει να είναι νόμιμη. Ένα άλλωστε από τα πρώτα μέτρα της Γαλλικής Επανάστασης ήταν η απελευθέρωση των οφειλετών από τις φυλακές. Ίσως βέβαια τώρα, καθώς ξαναμπαίνουμε σε καινούριο Μεσαίωνα, θα θεωρούμε έγκλημα και θα τιμωρούμε και την ανθρωπιά ακόμα.
Οι πλειστηριασμοί ακινήτων είναι ένας τρόπος να καλύψουν οι τράπεζες μερικές από τις "τρύπες" τους, με τεράστιο βέβαια κοινωνικό κόστος. Μαζικοποιούμενοι όμως, θα καταλήξουν να ρίξουν τις τιμές των ακινήτων, μειώνοντας την αξία όσων βρίσκονται στην ουσιαστική κατοχή των τραπεζών. Πολύ χειρότερα θα είναι βέβαια τα πράγματα με την αθρόα πώληση σε τιμές πολύ κάτω της αξίας (10% π.χ.) των ακινήτων σε funds. Μερικές ενδιαφέρουσες ιδέες για το θέμα αυτό ανέπτυξε σε άρθρο του παλαιότερα, κι ο Γιάνης Βαρουφάκης.
Πάντως, ότι και να γίνει, είναι τέτοια τα ανοίγματα των τραπεζών και η κατάσταση της οικονομίας, που μάλλον πρέπει να θεωρείται απίθανο να γλυτώσουμε (ο ελληνικός λαός) τα σπασμένα μιας νέας ανακεφαλαιοποίησης, ίσως και μεγαλύτερης από όσες έγιναν έως τώρα. Ας μην προσθέσουμε σε αυτό και ένα μείζον κοινωνικό πρόβλημα, βγάζοντας στον δρόμο δεκάδες χιλιάδες οικογένειες και δημιουργώντας ένα στρατό αστέγων. Θα καταφέρουμε έτσι ακόμα ένα σκληρό πλήγμα στο περί δικαίου αίσθημα της κοινωνίας, απαραίτητο για να μη φάμε ο ένας τον άλλο.
Αν είχαν λίγο μυαλό οι κυβερνώντες, πρώην και νυν, αν ήθελαν να αποφύγουν τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα, θα έπρεπε να ενθαρρύνουν το κίνημα κατά των πλειστηριασμών, ώστε να το χρησιμοποιήσουν ως διαπραγματευτικό όπλο προς τους τραπεζίτες και τους δανειστές. Υπό κανονικές συνθήκες, είναι ασφαλώς παράνομο να προσπαθήσει κάποιος να σταματήσει έναν πλειστηριασμό. Όχι όμως όταν όλες οι άλλες κρατικές λειτουργίες έχουν παραλύσει, ή και πραγματοποιούνται εις βάρος των συμφερόντων του ελληνικού λαού, του πνεύματος, αν όχι του γράμματος του Συντάγματος.
Σε μια τέτοια περίπτωση, οι "παρανομούντες" έρχονται να αναπληρώσουν λειτουργίες που η νόμιμα συγκροτημένη κρατική εξουσία αρνείται ή αδυνατεί να εκτελέσει. Αλλά και να προστατεύσουν την κοινωνική ειρήνη από τις αναπόφευκτες συνέπειες που θα έχουν μέτρα όπως οι εκποιήσεις πρώτων κατοικιών. Δεν είναι δυνατό, αλλά δεν είναι και νόμιμο, μετά το 2010, το μόνο σχεδόν δικαίωμα που αναγνωρίζεται και εφαρμόζεται απαρέγκλιτα στην Ελλάδα, να είναι η αξίωση των ξένων τραπεζών να αποπληρωθούν στο ακέραιο, ανεξαρτήτως συνεπειών, δάνεια που συνήψαν με το ελληνικό κράτος, εν γνώσει τους ότι δεν μπορούσαν να αποπληρωθούν.
Αυτό είναι κάτι που απαγορεύει και τιμωρεί το αστικό και το ποινικό δίκαιο στην Ελλάδα και σε όλον τον κόσμο. Και ταυτόχρονα να καταπατείται το δικαίωμα των Ελλήνων πολιτών σε εργασία, στέγη, περίθαλψη, ασφάλεια και μια αξιοπρεπή ζωή, έστω και φτωχική. Σημειωτέον ότι αυτά δεν έρχονται σε αντίθεση μόνο με το ελληνικό Σύνταγμα, αλλά και με θεμελιώδεις διατάξεις των ιδρυτικών συνθηκών της ΕΕ και με βασικές προβλέψεις του διεθνούς δικαίου.
Μετά το 2010, οι διαδοχικές κυβερνήσεις είπαν: «δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς». Πρόκειται όμως για ένα ψέμα. Οι κυβερνώντες αποδέχονται το καθεστώς "αποικίας χρέους", αναλαμβάνοντας την πιστή τήρηση των υποχρεώσεων και την αποπληρωμή ενός «εξαιρετικά μη βιώσιμου χρέους». Χρειάζεται, όμως, και να βάλουν στη φυλακή όποιον διαμαρτύρεται και αγωνίζεται εναντίον αυτής της κατάστασης;
Προσβάλλεται --μας λένε-- η νομιμότητα από μερικές δεκάδες πολίτες που μαζεύονται και φωνάζουν στα συμβολαιογραφεία για να αποτρέψουν άδικους και αποσταθεροποιητικούς για το κοινωνικό σύνολο πλειστηριασμούς σπιτιών. Δεν προσβάλλεται, όμως, καμία νομιμότητα, όταν οι "πατέρες του έθνους" υπερψηφίζουν, το καλοκαίρι του 2015 με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, 6.000 σελίδες νομικού κειμένου.
Ένα κείμενο, μάλιστα, που μεταφράστηκε πρόχειρα από τα αγγλικά με προγράμματα αυτόματης μετάφρασης(!) και το οποίο καταφανώς δεν έχουν το χρόνο ούτε να διατρέξουν, όχι να μελετήσουν, όπως απαιτεί από αυτούς το Σύνταγμα. Έτσι ανέτρεψαν με την ψήφο τους τα κοινωνικά δικαιώματα που απέκτησαν οι Έλληνες από την εποχή του Μεσοπολέμου! Το περίεργο και το πολύ ανησυχητικό δεν είναι ότι ο Λαφαζάνης και οι φίλοι του πήγαν να σταματήσουν τους πλειστηριασμούς. Το περίεργο και το πολύ ανησυχητικό είναι ότι δεν ξεσηκωθήκαμε εδώ και πολύ καιρό οι Έλληνες να σταματήσουμε τον κανιβαλλισμό της πατρίδας μας.
Τυπικά, οι δράσεις κατά των πλειστηριασμών είναι παράνομες. Ουσιαστικά, όμως, τόσο το πνεύμα του ισχύοντος Συντάγματος, όσο και του Δικαίου της νεώτερης εποχής όχι μόνο επιτρέπει, αλλά επιβάλλει την ανάληψη δράσης για την αποκατάσταση του δικαίου όταν οι εντεταλμένες προς τούτο αρχές το παραβιάζουν οι ίδιες κατάφωρα. Μια πιθανή επιδίωξη είναι η τρομοκράτηση όποιου αντιστέκεται στις εφαρμοζόμενες κοινωνικές πολιτικές και γιατί όχι, αύριο, εκείνων που έστω την επικρίνουν!
Υπάρχει όμως και μια βαθύτερη πτυχή. Σπρώχνοντας στην ποινικοποίηση της κοινωνικής και πολιτικής δράσης, οι δανειστές (ως ασκούντες εν τοις πράγμασι την υπέρτατη εξουσία) επιδιώκουν να παραχθεί νομολογία, νέο δίκαιο δηλαδή, που να αντανακλά το καθεστώς της "αποικίας χρέους". Ένα καθεστώς που είναι ασύμβατο με το επίσημο ακόμα δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας.
Προσπαθούν να κάνουν ό,τι έκαναν με το χρέος της χώρας, όταν εισήγαγαν το αγγλικό αποικιακό δίκαιο και την αρμοδιότητα ξένων δικαστηρίων, μετατρέποντας το από όπλο της Ελλάδας σε όπλο εναντίον της. Θέλουν να μετατρέψουν τη Δικαιοσύνη σε όργανο των δανειστών εναντίον του ελληνικού λαού. Η τάση δεν είναι ελληνική, είναι παγκόσμια και αντανακλά την άνοδο ενός Ολοκληρωτισμού του Χρήματος που επιδιώκει την κένωση παντός περιεχομένου, την απονέκρωση του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Τον κίνδυνο «εργαλειοποίησης» και της δικαιοσύνης, για πολιτικούς σκοπούς, επισήμαναν πρόσφατα, σε μια δήλωσή τους, δεκάδες προσωπικότητες πρώτης γραμμής από όλο τον κόσμο. Σε μια εποχή που η δημοκρατία μοιάζει να πνέει τα λοίσθια, σε ένα κράτος και ένα έθνος που απειλείται η συγκροτημένη τους ύπαρξη, στη χώρα του Πολυζωίδη, του Τερτσέτη και του Σαρτζετάκη, η ελληνική Δικαιοσύνη έχει καθήκον να μην υποκύψει στους δανειστές. Ακόμα κι αν δεν είναι άμεσα δυνατή η αμφισβήτηση του ουσιαστικά αποικιακού σημερινού καθεστώτος, έχει σημασία να διατηρηθούν οι όποιες εστίες αντίστασης, όπως διατηρήθηκαν και σε άλλους χαλεπούς καιρούς.
Πηγή: slpress.gr
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος: Σχετικά με τον συντάκτη
Με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, τις ιδέες και τη δράση του, μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί. Μπορεί να συμπαθεί το πρόσωπο ή να το αντιπαθεί. Δεν παύει όμως να είναι ένας βετεράνος, πρώτης γραμμής πολιτικό στέλεχος της Αριστεράς επί δεκαετίες. Η παραπομπή του σε δίκη για την καθαρά κοινωνική και πολιτική του δράση --κατηγορείται ωσάν να επρόκειτο για κακούργο-- δημιουργεί ένα πολύ άσχημο προηγούμενο. Συνιστά επικίνδυνη εξέλιξη και το γεγονός ότι με την σκανδαλώδη αυτή υπόθεση δεν ασχολούνται τα ΜΜΕ.
Σήμερα είναι ο Λαφαζάνης, αύριο μπορεί να είναι οποιοσδήποτε άλλος και με οποιαδήποτε κατηγορία. Είναι φανερό ότι όποιος θελήσει να αντιδράσει αύριο, θα φοβηθεί ότι μπορεί να πέσει κι αυτός θύμα δίωξης, μη όντας μάλιστα προβεβλημένη προσωπικότητα. Σήμερα είναι οι πράξεις, αύριο μπορεί να είναι τα λόγια και οι ιδέες. Και δεν είναι αδικαιολόγητο να υποθέσει κανείς ότι αυτοί που προκάλεσαν μια τέτοια δίκη, έχουν πολύ ευρύτερες επιδιώξεις. Η δίκη Λαφαζάνη είναι ένα πρώτο πείραμα. Πόσο μάλλον που το ίδιο το ζήτημα που την προκάλεσε έχει ουσιαστικά αντιμετωπισθεί, με τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς.
Ξέρουμε πολύ καλά που οδήγησε στο παρελθόν την Ελλάδα και που μπορεί να την οδηγήσει στο μέλλον, η ποινικοποίηση των κοινωνικών αγώνων και της πολιτικής δράσης, όπως και που έχει οδηγήσει εν τέλει όλες τις χώρες όπου έχουν εφαρμοστεί και εφαρμόζονται τέτοιες μέθοδοι. Τα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα δεν λύνονται στα δικαστήρια. Σχεδόν πάντα τέτοιες μέθοδοι καταλήγουν τελικά σε μπούμερανγκ για όσους τις χρησιμοποιούν. Μόνο που στο μεσοδιάστημα δηλητηριάζεται η πολιτική ζωή.
Ποιο είναι το έγκλημα του Λαφαζάνη και των φίλων του; Προσπάθησαν να σταματήσουν τους πλειστηριασμούς πρώτων κατοικιών και το ξεσπίτωμα δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων, που δεν φταίνε για το πρόβλημα που δημιουργήθηκε. Πώς δοκίμασαν να τους σταματήσουν; Με το να στέκονται και να φωνάζουν στις πόρτες των συμβολαιογραφείων. Είναι έγκλημα αυτό; Είναι βία; Συγκρίνεται, έστω και από μακριά, με τη βία που ασκείται επί μία δεκαετία σε έναν ολόκληρο λαό, από τους δανειστές και από τις κυβερνήσεις του, οδηγώντας χιλιάδες στην αυτοκτονία, καταστρέφοντας τη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων, σκοτώνοντας την ελπίδα, την ίδια την ψυχή ενός ολόκληρου έθνους;
Ταράχτηκαν οι τραπεζίτες!
Ταράχτηκαν λέει οι συμβολαιογράφοι, οι τραπεζίτες, οι δανειστές και η κυβέρνηση της χώρας με όλες αυτές τις φασαρίες. Δεν ταράχτηκε κανείς, όμως, όταν προ ολίγων μηνών ένας οικογενειάρχης στα Ίσθμια έδεσε μια θηλιά στον λαιμό του και κρεμάστηκε, όταν του κοινοποίησαν την κατάσχεση του σπιτιού του. Μια κοινωνία, μια χώρα που επιδεικνύει τέτοια αδιαφορία, αναισθησία να την πούμε καλύτερα, για τους συμπολίτες της, υπογράφει τη συλλογική θανατική καταδίκη της.
Η Ευρώπη έβγαινε από τον Μεσαίωνα, όταν ο Χομπς τόνιζε ότι ένα κράτος που δεν μπορεί να προστατεύσει τους πολίτες του, χάνει το δικαίωμα να ασκεί την εξουσία του, η εξουσία παύει να είναι νόμιμη. Ένα άλλωστε από τα πρώτα μέτρα της Γαλλικής Επανάστασης ήταν η απελευθέρωση των οφειλετών από τις φυλακές. Ίσως βέβαια τώρα, καθώς ξαναμπαίνουμε σε καινούριο Μεσαίωνα, θα θεωρούμε έγκλημα και θα τιμωρούμε και την ανθρωπιά ακόμα.
Οι πλειστηριασμοί ακινήτων είναι ένας τρόπος να καλύψουν οι τράπεζες μερικές από τις "τρύπες" τους, με τεράστιο βέβαια κοινωνικό κόστος. Μαζικοποιούμενοι όμως, θα καταλήξουν να ρίξουν τις τιμές των ακινήτων, μειώνοντας την αξία όσων βρίσκονται στην ουσιαστική κατοχή των τραπεζών. Πολύ χειρότερα θα είναι βέβαια τα πράγματα με την αθρόα πώληση σε τιμές πολύ κάτω της αξίας (10% π.χ.) των ακινήτων σε funds. Μερικές ενδιαφέρουσες ιδέες για το θέμα αυτό ανέπτυξε σε άρθρο του παλαιότερα, κι ο Γιάνης Βαρουφάκης.
Δεν θα γλυτώσουν οι πλειστηριασμοί τις Τράπεζες
Πάντως, ότι και να γίνει, είναι τέτοια τα ανοίγματα των τραπεζών και η κατάσταση της οικονομίας, που μάλλον πρέπει να θεωρείται απίθανο να γλυτώσουμε (ο ελληνικός λαός) τα σπασμένα μιας νέας ανακεφαλαιοποίησης, ίσως και μεγαλύτερης από όσες έγιναν έως τώρα. Ας μην προσθέσουμε σε αυτό και ένα μείζον κοινωνικό πρόβλημα, βγάζοντας στον δρόμο δεκάδες χιλιάδες οικογένειες και δημιουργώντας ένα στρατό αστέγων. Θα καταφέρουμε έτσι ακόμα ένα σκληρό πλήγμα στο περί δικαίου αίσθημα της κοινωνίας, απαραίτητο για να μη φάμε ο ένας τον άλλο.
Αν είχαν λίγο μυαλό οι κυβερνώντες, πρώην και νυν, αν ήθελαν να αποφύγουν τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα, θα έπρεπε να ενθαρρύνουν το κίνημα κατά των πλειστηριασμών, ώστε να το χρησιμοποιήσουν ως διαπραγματευτικό όπλο προς τους τραπεζίτες και τους δανειστές. Υπό κανονικές συνθήκες, είναι ασφαλώς παράνομο να προσπαθήσει κάποιος να σταματήσει έναν πλειστηριασμό. Όχι όμως όταν όλες οι άλλες κρατικές λειτουργίες έχουν παραλύσει, ή και πραγματοποιούνται εις βάρος των συμφερόντων του ελληνικού λαού, του πνεύματος, αν όχι του γράμματος του Συντάγματος.
Σε μια τέτοια περίπτωση, οι "παρανομούντες" έρχονται να αναπληρώσουν λειτουργίες που η νόμιμα συγκροτημένη κρατική εξουσία αρνείται ή αδυνατεί να εκτελέσει. Αλλά και να προστατεύσουν την κοινωνική ειρήνη από τις αναπόφευκτες συνέπειες που θα έχουν μέτρα όπως οι εκποιήσεις πρώτων κατοικιών. Δεν είναι δυνατό, αλλά δεν είναι και νόμιμο, μετά το 2010, το μόνο σχεδόν δικαίωμα που αναγνωρίζεται και εφαρμόζεται απαρέγκλιτα στην Ελλάδα, να είναι η αξίωση των ξένων τραπεζών να αποπληρωθούν στο ακέραιο, ανεξαρτήτως συνεπειών, δάνεια που συνήψαν με το ελληνικό κράτος, εν γνώσει τους ότι δεν μπορούσαν να αποπληρωθούν.
Αυτό είναι κάτι που απαγορεύει και τιμωρεί το αστικό και το ποινικό δίκαιο στην Ελλάδα και σε όλον τον κόσμο. Και ταυτόχρονα να καταπατείται το δικαίωμα των Ελλήνων πολιτών σε εργασία, στέγη, περίθαλψη, ασφάλεια και μια αξιοπρεπή ζωή, έστω και φτωχική. Σημειωτέον ότι αυτά δεν έρχονται σε αντίθεση μόνο με το ελληνικό Σύνταγμα, αλλά και με θεμελιώδεις διατάξεις των ιδρυτικών συνθηκών της ΕΕ και με βασικές προβλέψεις του διεθνούς δικαίου.
Μετά το 2010, οι διαδοχικές κυβερνήσεις είπαν: «δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς». Πρόκειται όμως για ένα ψέμα. Οι κυβερνώντες αποδέχονται το καθεστώς "αποικίας χρέους", αναλαμβάνοντας την πιστή τήρηση των υποχρεώσεων και την αποπληρωμή ενός «εξαιρετικά μη βιώσιμου χρέους». Χρειάζεται, όμως, και να βάλουν στη φυλακή όποιον διαμαρτύρεται και αγωνίζεται εναντίον αυτής της κατάστασης;
Προσβάλλεται η νομιμότητα
Προσβάλλεται --μας λένε-- η νομιμότητα από μερικές δεκάδες πολίτες που μαζεύονται και φωνάζουν στα συμβολαιογραφεία για να αποτρέψουν άδικους και αποσταθεροποιητικούς για το κοινωνικό σύνολο πλειστηριασμούς σπιτιών. Δεν προσβάλλεται, όμως, καμία νομιμότητα, όταν οι "πατέρες του έθνους" υπερψηφίζουν, το καλοκαίρι του 2015 με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, 6.000 σελίδες νομικού κειμένου.
Ένα κείμενο, μάλιστα, που μεταφράστηκε πρόχειρα από τα αγγλικά με προγράμματα αυτόματης μετάφρασης(!) και το οποίο καταφανώς δεν έχουν το χρόνο ούτε να διατρέξουν, όχι να μελετήσουν, όπως απαιτεί από αυτούς το Σύνταγμα. Έτσι ανέτρεψαν με την ψήφο τους τα κοινωνικά δικαιώματα που απέκτησαν οι Έλληνες από την εποχή του Μεσοπολέμου! Το περίεργο και το πολύ ανησυχητικό δεν είναι ότι ο Λαφαζάνης και οι φίλοι του πήγαν να σταματήσουν τους πλειστηριασμούς. Το περίεργο και το πολύ ανησυχητικό είναι ότι δεν ξεσηκωθήκαμε εδώ και πολύ καιρό οι Έλληνες να σταματήσουμε τον κανιβαλλισμό της πατρίδας μας.
Τυπικά, οι δράσεις κατά των πλειστηριασμών είναι παράνομες. Ουσιαστικά, όμως, τόσο το πνεύμα του ισχύοντος Συντάγματος, όσο και του Δικαίου της νεώτερης εποχής όχι μόνο επιτρέπει, αλλά επιβάλλει την ανάληψη δράσης για την αποκατάσταση του δικαίου όταν οι εντεταλμένες προς τούτο αρχές το παραβιάζουν οι ίδιες κατάφωρα. Μια πιθανή επιδίωξη είναι η τρομοκράτηση όποιου αντιστέκεται στις εφαρμοζόμενες κοινωνικές πολιτικές και γιατί όχι, αύριο, εκείνων που έστω την επικρίνουν!
Αλλαγή καθεστώτος
Υπάρχει όμως και μια βαθύτερη πτυχή. Σπρώχνοντας στην ποινικοποίηση της κοινωνικής και πολιτικής δράσης, οι δανειστές (ως ασκούντες εν τοις πράγμασι την υπέρτατη εξουσία) επιδιώκουν να παραχθεί νομολογία, νέο δίκαιο δηλαδή, που να αντανακλά το καθεστώς της "αποικίας χρέους". Ένα καθεστώς που είναι ασύμβατο με το επίσημο ακόμα δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας.
Προσπαθούν να κάνουν ό,τι έκαναν με το χρέος της χώρας, όταν εισήγαγαν το αγγλικό αποικιακό δίκαιο και την αρμοδιότητα ξένων δικαστηρίων, μετατρέποντας το από όπλο της Ελλάδας σε όπλο εναντίον της. Θέλουν να μετατρέψουν τη Δικαιοσύνη σε όργανο των δανειστών εναντίον του ελληνικού λαού. Η τάση δεν είναι ελληνική, είναι παγκόσμια και αντανακλά την άνοδο ενός Ολοκληρωτισμού του Χρήματος που επιδιώκει την κένωση παντός περιεχομένου, την απονέκρωση του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Τον κίνδυνο «εργαλειοποίησης» και της δικαιοσύνης, για πολιτικούς σκοπούς, επισήμαναν πρόσφατα, σε μια δήλωσή τους, δεκάδες προσωπικότητες πρώτης γραμμής από όλο τον κόσμο. Σε μια εποχή που η δημοκρατία μοιάζει να πνέει τα λοίσθια, σε ένα κράτος και ένα έθνος που απειλείται η συγκροτημένη τους ύπαρξη, στη χώρα του Πολυζωίδη, του Τερτσέτη και του Σαρτζετάκη, η ελληνική Δικαιοσύνη έχει καθήκον να μην υποκύψει στους δανειστές. Ακόμα κι αν δεν είναι άμεσα δυνατή η αμφισβήτηση του ουσιαστικά αποικιακού σημερινού καθεστώτος, έχει σημασία να διατηρηθούν οι όποιες εστίες αντίστασης, όπως διατηρήθηκαν και σε άλλους χαλεπούς καιρούς.
Πηγή: slpress.gr
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου