Στέλιος Ελληνιάδης
Μέρος ΣΤ΄ (Διαβάστε το μέρος Α’ μέρος Β’ μέρος Γ’ μέρος Δ’ μέρος Ε)
Ακόμα και οι πιο έγκυροι ιστορικοί αποφεύγουν τα «περάσματα» που η δυτική πολιτική κουλτούρα θεωρεί κακοτοπιές. Στην πλειονότητα των πιο πρόσφατων μεγάλων τόμων που έχουν γραφτεί και κυκλοφορούν για την ευρωπαϊκή ιστορία του 20ού αιώνα, δύο ζητήματα μέγιστης σημασίας προσεγγίζονται με εξαιρετικά επιλεκτικό και επιφυλακτικό τρόπο. Αφενός το φασιστικό φαινόμενο και αφετέρου η αποικιοκρατία.
Κατά κανόνα, ο ναζισμός κι ο φασισμός αποδεσμεύονται από τον καπιταλισμό, σαν να είναι φαινόμενα «κατ’ εξαίρεσιν», ακόμα κι εχθρικά στον καπιταλισμό, ενώ είναι γνωστό ότι πέρα από τη δημαγωγική αντικαπιταλιστική ρητορεία των εκλεγμένων δικτατόρων το μεγάλο κεφάλαιο στήριξε τα φασιστικά καθεστώτα και στηρίχτηκε απ’ αυτά. Στην ευρωπαϊκή αφήγηση, το ούλτρα καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό καθεστώς της Γερμανίας εξαφανίζεται ή γκριζάρεται υπό τη σκιά του Χίτλερ που δεσπόζει σαν να είναι ο κομιστής ενός νέου συστήματος ασύμβατου με τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό. Το ίδιο και με το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό καθεστώς της Ιταλίας που εξαφανίζεται ή γκριζάρεται υπό τη σκιά του Μουσολίνι, ακόμα και το φασιστικό καθεστώς της Ισπανίας που αναφέρεται ως «φρανκικό» και όχι ως ακραία επιθετικό καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό ή της Πορτογαλίας το οποίο ήταν αποικιοκρατικό-ιμπεριαλιστικό από τα γεννοφάσκια του εδραιωμένο επί ευρωπαϊκού εδάφους μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970!
Ο αυταρχισμός αυτών των καθεστώτων, που εκ του πονηρού προσωποποιούνται και ταυτίζονται με τον Χίτλερ, τον Μουσολίνι ή τον Φράνκο, δεν είναι καθόλου ασύμβατος με τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, ούτε πρωτότυπος και μοναδικός. Αντιθέτως είναι αναπόσπαστο κομμάτι του και μάλλον ως «παραλλαγή» του αποτελεί την πιο «πούρα» μορφή του συστήματος. Εξάλλου, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τόσο ο Χίτλερ όσο και ο Μουσολίνι αναδείχτηκαν μέσα από τη νόμιμη εκλογική και κοινοβουλευτική διαδικασία που αποτελεί την πεμπτουσία του αστικού πολιτεύματος. Εκλεκτά παιδιά του είναι οι δικτάτορες, ο ακραίος κυματοθραύστης που σε κρίσιμες καταστάσεις υιοθετείται από τις άρχουσες ελίτ και προστατεύει το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα από τους μετριοπαθείς και τους επαναστάτες.
Μία χειροπιαστή απόδειξη για τη σχέση αυταρχισμού και καπιταλισμού, είναι το μέγεθος, το βάθος, η έκταση και η διάρκεια του αυταρχισμού που ασκήθηκε από τα φερόμενα ως μη αυταρχικά με δημοκρατικούς θεσμούς καθεστώτα της Ευρώπης σε βάρος όλης της ανθρωπότητας καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα.
Σε πολλά –κατά άλλα αρκετά αξιόπιστα– ιστορικά πονήματα, η αποικιοκρατία αναφέρεται μόνο παρεμπιπτόντως. Δεν παραλείπεται πάντα, αλλά κι όταν αναφέρεται έχει μια πολύ δευτερεύουσα θέση και σε κάθε περίπτωση δεν λαμβάνεται υπόψη ως κριτήριο ή ως παράγων για τον καθορισμό της αληθινής και ουσιαστικής φύσης των ευρωπαϊκών κρατών.
Όπως παρουσιάζονται ως «εκτροπές» και όχι ως «σύμφυτοι» με τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό οι ασύλληπτοι σε βαρβαρότητα δύο παγκόσμιοι πόλεμοι που γεννήθηκαν επί ευρωπαϊκού εδάφους μεταξύ των ανταγωνιστικών καπιταλιστικών κρατών και εξαπλώθηκαν σε όλη την οικουμένη, έτσι και η άγρια κατοχή και εκμετάλλευση του μεγαλύτερου μέρους της ανθρωπότητας από τις ευρωπαϊκές μητροπόλεις υποβαθμίζεται και αποσυνδέεται από το πολιτικό τους σύστημα. Δηλαδή, το αστικό πολίτευμα καλύπτεται για να μην αμαυρωθεί, να μην ενοχοποιηθεί και να μην ακυρωθεί από τους πολέμους που το ίδιο προκαλεί και από τις γενοκτονίες και τις λεηλασίες που διαπράττει έξω από τα σύνορα του μητροπολιτικού κράτους. Για να μπορεί η αστική δημοκρατία να κάνει καταστροφικούς τοπικούς και παγκόσμιους πολέμους και να εκμεταλλεύεται βάναυσα και ασύστολα όλους τους λαούς του κόσμου χωρίς να θίγεται η αξία και το κύρος της!
Αυτή είναι η λογική πολλών σύγχρονων ιστορικών, πολιτικών, πανεπιστημιακών, δημοσιογράφων και όλων εν γένει των παρατρεχάμενων του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Κι έτσι μπορούν αλληλοκαλυπτόμενοι να περιγράφουν τις πιο τερατώδεις και πιο μαζικές αγριότητες που διαπράχθηκαν από τα αστικά πολιτεύματα χωρίς να θέτουν σε αμφισβήτηση το ίδιο το σύστημα που τις προκαλεί! Μπορούν να υπερηφανεύονται για τη δημοκρατία τους κι ας έχει προκαλέσει ή συνεργήσει στο μακελειό 30 ή 70 εκατομμυρίων ανθρώπων κι ας έχει υπό τον αποπνικτικό ζυγό της μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια σε όλη την υφήλιο!
Σε αντίθεση, βέβαια, με τα κομμουνιστικά καθεστώτα που, σύμφωνα με τη μεροληπτική κρίση των «ειδικών» και των μέσων προπαγάνδας, ευθύνονται για όλες τις δικές τους εκτροπές οι οποίες αποδίδονται όχι σε συγκυρίες, λάθη ή παρεκκλίσεις, αλλά στην ίδια τη φύση του κομμουνισμού! Αυτή είναι η «αντικειμενικότητα» των έγκυρων δυτικών ιστορικών και λοιπών θεραπαινίδων του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Στην περίοδο του μεσοπολέμου, δηλαδή στα χρόνια που η Σοβιετική Ένωση κλείνεται στον εαυτό της για να χτίσει εκ του μηδενός κινούμενη σε αχαρτογράφητα πεδία το νέο σοσιαλιστικό σύστημα μετά τη νικηφόρα έκβαση της Επανάστασης του 1917, την εξουδετέρωση των αντεπαναστατικών τσαρικών δυνάμεων αλλά και την απόκρουση της εισβολής όλων των ιμπεριαλιστικών κρατών και των συμμάχων τους (1918-1922), η αποικιοκρατία βρίσκεται στην κορύφωσή της. Με επικεφαλής τις «πιο δημοκρατικές» χώρες της Ευρώπης, την Αγγλία και τη Γαλλία, όλες οι χώρες που σήμερα αποτελούν τον εσώτερο πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης συμμετείχαν σε κάποια φάση, περισσότερο ή λιγότερο, είτε στο δουλεμπόριο, είτε στην αποικιοκρατία είτε και στα δύο: Γερμανία, Ισπανία, Ιταλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Πορτογαλία, Δανία, Σουηδία, Αυστρία, Ουγγαρία, Νορβηγία, Πολωνία, Λιθουανία…
Σύμφωνα με τις μελέτες του ιστορικού Philip Hoffman, τον καιρό του «Μεγάλου Πολέμου», οι Ευρωπαίοι είχαν υπό τον έλεγχό τους το 84% της γήινης σφαίρας! 7 ευρωπαϊκές χώρες μαζί με τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία, είχαν μοιράσει μεταξύ τους και διοικούσαν με απολυταρχικό τρόπο 600 εκατομμύρια ανθρώπους! Το 70% «ανήκε» στους Βρετανούς, το 10% στους Γάλλους, το 9% στους Ολλανδούς, το 4% στους Ιάπωνες και το υπόλοιπο 7% στους άλλους 5 εταίρους-ανταγωνιστές. Μικροί και μεγάλοι κατακτητές είχαν χωρίσει τον κόσμο σε 418 αποικίες, από τις οποίες 90 ήταν «βρετανικές», 50 «γαλλικές», 21 «πορτογαλικές», 13 «ολλανδικές», 12 «γερμανικές», 11 «ιταλικές» κ.λπ. Ακόμα και οι πρώην αποικίες της Βρετανίας με εγκάθετους λευκούς εποίκους απέκτησαν αποικίες, η Αυστραλία τη Νέα Γουινέα, η Νέα Ζηλανδία τη Σαμόα και η Νότια Αφρική τη Νοτιοδυτική Αφρική (Ναμίμπια) με εντολή της Κοινωνίας των Εθνών!
Οι τρεις αυτές βρετανικές κτήσεις μαζί με τον Καναδά είχαν εποικιστεί από Βρετανούς που φρόντισαν να εξαφανίσουν ή να μειώσουν στο έπακρο τους ιθαγενείς λαούς, τους Αβορίγινες, τους Μάορι και τους μαύρους, αντιμετωπίζοντάς τους ως βλαβερά παράσιτα, δούλους ή άγρια ζώα! Ό,τι έγινε και στην Αμερική, βόρεια, κεντρική και νότια, από Ισπανούς, Πορτογάλους, Βρετανούς, Γάλλους, Ολλανδούς και κάθε καρυδιάς καρύδι Ευρωπαίο που από την εποχή των κονκισταδόρες μέχρι τον εικοστό αιώνα καταπατούσαν, καταλήστευαν και εξαφάνιζαν τους εντόπιους λαούς και πολιτισμούς.
Δεν φτάνει που άρπαζαν τις χώρες και τα πολύτιμα πλούτη τους, εφάρμοζαν και πολιτικές γενοκτονίας εναντίον των αυτοχθόνων λαών. Πάνω από 5 εκατομμύρια Βρετανοί εγκαταστάθηκαν με βία σε ορισμένες περιοχές που τις χαρακτήρισαν «ακατοίκητες»: 2,5 εκ. στον Καναδά, 1,5 εκατ. στην Αυστραλία, 750 χιλιάδες στη Νέα Ζηλανδία, 450 χιλ. στη Νότια Αφρική κ.α. Τα ίδια έκαναν και οι Γάλλοι, με 1,3 εκ. στην Αλγερία, 200 χιλιάδες στο Μαρόκο, 100 χιλ. στην Τυνησία κ.α., κι από κοντά, με μικρότερους αριθμούς, οι Πορτογάλοι, Ολλανδοί κ.λπ. Όπως είχαν κάνει οι Ισπανοί και οι άλλοι κατακτητές από τον καιρό του Κολόμβου. Δηλαδή, δεν υφάρπαζαν μόνο τις πρώτες ύλες και τα τρόφιμα που έστελναν δωρεάν στις μητροπόλεις, αλλά οικειοποιούνταν ολόκληρες ηπείρους. Γι’ αυτό, βλέπουμε σήμερα οι απόγονοι των πρώτων εποίκων να έχουν ακόμα την εξουσία και να ελέγχουν πολλές χώρες που καταπατήθηκαν πριν από 100 ή και 500 χρόνια από τους λευκούς Ευρωπαίους!
Είναι αναγκαίο να μην λησμονούμε ότι μόνο στην αμερικανική ήπειρο, χοντρικά από το 1500 και μετά, οι λευκοί κατακτητές από την Ευρώπη εξολόθρευσαν με τους πιο βάρβαρους τρόπους πάνω από 70.000.000 ιθαγενείς! Σε περιοχές που οι Ευρωπαίοι εξόντωσαν τους περισσότερους ιθαγενείς, ελλείψει εργατικών χεριών, τους αντικατέστησαν με μαύρους από την Αφρική στήνοντας ένα τεράστιο και εξίσου απάνθρωπο σύστημα δουλεμπορίου! Έτσι απέκτησε η αμερικανική ήπειρος μαύρους κατοίκους!
Αυτό εξηγεί και τη σημερινή σύνθεση των πληθυσμών στις ηπείρους της Αμερικής και της Αφρικής. Σε πάνω από 60 χώρες με αυτόχθονες πληθυσμούς, υπάρχουν σήμερα μικρές, μεσαίες και πλειοψηφικές κοινότητες λευκών. Για παράδειγμα, στην Αργεντινή το 97% των κατοίκων της έχουν ευρωπαϊκή καταγωγή! Στην Ουρουγουάη είναι το 88%, στην Κούβα το 65%, στη Χιλή πάνω από 60%, στη Βραζιλία το 47%, στη Βενεζουέλα το 42% κ.λπ.! Στον Καναδά, οι λευκοί είναι το 80% του πληθυσμού και στις ΗΠΑ, μαζί με ισπανόφωνους λευκούς και μη, περίπου 72%. Στη Νότια Αφρική το 16,6% του πληθυσμού είναι λευκοί. Αλλά στο ποσοστό των μη λευκών συμπεριλαμβάνεται κι ένα σημαντικό ποσοστό «μιγάδων», από τη συνένωση λευκών και ιθαγενών, που σε μερικές περιπτώσεις, όπως στο Μεξικό φτάνει μέχρι το 80% του συνολικού πληθυσμού της χώρας! Στην Ωκεανία, οι Ευρωπαίοι είναι το 89% στην Αυστραλία , το 78% στη Νέα Ζηλανδία, στη Νέα Καληδονία 35%, στη Χαβάη 25% κ.λπ.
Καμία ομορφιά δεν είχε η αποικιοκρατία, ούτε στην πρώτη φάση ούτε στη δεύτερη. Αντίθετα, στη συνείδηση των λαών που την υπέστησαν ή ακόμα την υφίστανται άμεσα ή έμμεσα, η αποικιοκρατία είναι συνυφασμένη με τη φρίκη, την κτηνωδία, την εξαθλίωση και τον αφανισμό. Με εκατοντάδες εκατομμύρια νεκρούς από πολέμους, γενοκτονίες, σφαγές, δολοφονίες, βασανιστήρια, ξεριζωμούς, εξορίες, μολυσματικές ασθένειες (ευλογιά, ιλαρά κ.λπ.) που το ανοσοποιητικό σύστημα των υπόδουλων δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει, βιασμούς, εκμετάλλευση σε καταναγκαστικά έργα μέχρι θανάτου και παιδική εργασία, επιστρατεύσεις εκατομμυρίων Ασιατών και Αφρικανών σε μακρινούς πολέμους των μητροπόλεων. Μόνο από την Ινδία και την Κίνα, μέχρι το 1930, οι Βρετανοί έστειλαν περίπου 60 εκατομμύρια Ινδούς και Κινέζους να δουλέψουν σαν υπηρέτες υπό άθλιες συνθήκες στις αποικίες τους! Πολλοί απ’ αυτούς δεν γύρισαν ποτέ στις πατρίδες τους. Με λεηλασία πλούτου και εξάντληση πλουτοπαραγωγικών πηγών, σύνορα επί χάρτου που διασπούσαν φυλές, έθνη και λαούς, τοκογλυφικά δάνεια, ηθική και ψυχολογική αποδιοργάνωση… Ολόκληροι λαοί εξαφανίστηκαν, περιοχές τεράστιες απογυμνώθηκαν από τα φυσικά τους αγαθά, πολιτισμοί χιλιάδων χρόνων ισοπεδώθηκαν, γλώσσες απαγορεύτηκαν, μνημεία εκθεμελιώθηκαν, συστήματα κοινωνικής οργάνωσης διαλύθηκαν, το περιβάλλον μολύνθηκε, αμέτρητοι άνθρωποι υποδουλώθηκαν και έχασαν την ψυχική τους υπόσταση και ισορροπία. Είναι όλα αυτά ασύνδετα από τα αστικά πολιτεύματα και αθωωτικά για τα καπιταλιστικά κράτη;
Για να δικαιολογηθεί στην Ευρώπη η ασύλληπτη σε μέγεθος και ποιότητα βαρβαρότητα ενεργοποιήθηκαν επιστήμονες, μέσα και θεωρίες προκειμένου να υποβαθμίσουν τα θύματα της αποικιοκρατίας στην κατηγορία του μη-ανθρώπου ή του ημιανθρώπου, του άγριου και απολίτιστου, που χρήζει εκπολιτισμού και αναβάθμισης από τους ανώτερους όχι μόνο πολιτισμικά, αλλά και βιολογικά και ανθρωπολογικά, λευκούς Ευρωπαίους.
Πέρα από τους πρώτους σε κάθε κακουργηματική πρακτική πολιτικούς και δημοσιογράφους, βιολόγοι, εθνολόγοι, γιατροί, ανθρωπολόγοι, σεξολόγοι, λογοτέχνες, ακόμα και γεωγράφοι, έγιναν διάσημοι για τις εργασίες και τα πορίσματά τους με τα οποία υποστήριζαν ότι οι κατακτημένοι λαοί είναι κατώτεροι από κάθε άποψη και ότι ήταν φτιαγμένοι εκ θεού ή εκ φύσεως για να υπηρετούν τους ανώτερους τους λευκούς Ευρωπαίους. Ότι τα κεφάλια τους ήταν μικρότερα, ότι τα γεννητικά όργανα των γυναικών ήταν σαν των μαϊμούδων και άλλες τέτοιου είδους φυλετικές, πολιτισμικές και σεξιστικές τερατολογίες δημιούργησαν μια φιλολογία ικανή να εξευγενίσει τα φρικαλέα εγκλήματα των λευκών Ευρωπαίων.
Στο κλασικό βιβλίο του Walter Rodney «Πώς η Ευρώπη υποανέπτυξε την Αφρική» υπάρχουν πολλά στοιχεία για το πώς η Αφρική εμποδίστηκε να αναπτυχθεί.
Ούτε σήμερα έχουν εκλείψει αυτού του είδους οι απόψεις στη Δύση. Στη Βρετανία, έρευνα (YouGov) έδειξε ότι η πλειονότητα επιθυμεί την ανασύσταση της βρετανικής αυτοκρατορίας και των αποικιών. Η κατά τον ακαδημαϊκό Paul Gilroy «μεταποικιακή μελαγχολία», συνίσταται, όπως γράφει ο Kehinde Andrews στην εφημερίδα The Guardian, στην «ελαχιστοποίηση της κτηνώδους ιστορίας της Βρετανικής Αυτοκρατορίας –εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν ως αποτέλεσμα του φαύλου καθεστώτος της Βρετανίας- και την περηφάνια για “τις δόξες και όλες τις υπηρεσίες που πρόσφερε στην ανθρωπότητα” όπως έλεγε ο Τσόρτσιλ.»
Βλέπουμε καθημερινά με πόση περιφρόνηση αντιμετωπίζονται οι μουσουλμάνοι, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες. Στους ακαδημαϊκούς κύκλους είναι πολιτικά πιο ορθό να υποστηρίζεται ότι η αποικιοκρατία ευνόησε τους «άλλους» επειδή μετέφερε στις αποικίες ένα πιο εξελιγμένο πολιτικό και οικονομικό σύστημα που τις αναβάθμισε και βελτίωσε τους όρους ζωής των ιθαγενών. Ότι το όφελος ήταν αμοιβαίο. Αλλά αυτή η άποψη που εξιδανικεύει τη Δύση, δεν μπορεί να τεκμηριωθεί με πραγματικά στοιχεία, παρ’ όλο που υπάρχουν θιασώτες της οι οποίοι έφτασαν να υποστηρίζουν ότι η λύση για να ξεφύγουν από τη φτώχεια και την υπανάπτυξη οι χώρες του φτωχού Νότου θα ήταν να επανέλθουν σε καθεστώς αποικίας (Bruce Gilley, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Πόρτλαντ)!
Όπως γράφει ο Joseph McQuade από το Κέντρο Νοτιοασιατικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Τορόντο, η στρέβλωση αυτή είναι ισοδύναμη με την άρνηση του Ολοκαυτώματος. «Η αποικιοκρατία ήταν μία καταστροφή και τα στοιχεία το αποδεικνύουν». Αναφέρει, μάλιστα, δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα, της Ινδίας και του Κονγκό. «Από το 1757 ως το 1947, σε όλη την περίοδο της βρετανικής κυριαρχίας, δεν υπήρξε καμία αύξηση του κατά κεφαλήν εισοδήματος στην ινδική υποήπειρο. Αυτό είναι εκπληκτικό με δεδομένο ότι η ινδική υποήπειρος παραδοσιακά ήταν ένα από τα πλουσιότερα μέρη στον κόσμο… Από το 1872 ως το 1921, το προσδόκιμο ζωής στην Ινδία έπεσε κατά το σοκαριστικό 20%. Αντιθέτως, κατά τη διάρκεια των 70 χρόνων της ανεξαρτησίας της, το προσδόκιμο αυξήθηκε κατά 66%.» Αναφέρει, επίσης, ότι σε τρεις μεγάλους λιμούς που οι νεκροί από την πείνα υπολογίζεται ότι μπορεί να έφτασαν τα 30 εκατομμύρια Ινδούς, τα στοιχεία δείχνουν ότι τα περισσότερα θύματα καταγράφηκαν στις περιοχές που έφταναν τα βρετανικά τρένα! Γιατί οι σιδηρόδρομοι είχαν κατασκευαστεί από τους Βρετανούς για να χρησιμοποιούνται αφενός για να μεταφέρουν στρατεύματα που κατέπνιγαν τις εξεγέρσεις εναντίον τους και αφετέρου για να μεταφέρουν τα τρόφιμα που παράγονταν στις πιο εύφορες περιοχές τα οποία προόριζαν για την τροφοδοσία των βρετανικών στρατευμάτων που ήταν διασπαρμένα σε όλο τον κόσμο. Μάλιστα, ο McQuade αναφέρει ότι όταν στο μεγάλο λιμό της Βεγγάλης με τρία εκατομμύρια νεκρούς το 1943, ζητήθηκε από τον Τσόρτσιλ να διακόψει την αφαίρεση των τροφίμων από τις λιμοκτονούσες περιοχές, αυτός απάντησε ότι οι Ινδοί φταίνε για το χαμό τους γιατί «γεννάνε σαν κουνέλια»!
Οι συνήγοροι της αποικιοκρατίας, προσπερνώντας εκατοντάδες άλλες αποικίες που καθηλώθηκαν στη φτώχεια και την υπανάπτυξη, ισχυρίζονται ότι οι αποικίες του Χονγκ Κονγκ, της Σιγκαπούρης, της Νότιας Αφρικής και της Νότιας Κορέας που αναπτύχθηκαν σε ευρωπαϊκά επίπεδα αποτελούν απόδειξη ότι η εξάρτηση από τις μητροπόλεις ήταν ευεργετική. Πράγματι ήταν, αλλά μόνο για μια χούφτα αποικίες που επιλέξανε οι αποικιοκράτες επειδή αυτό εξυπηρετούσε τα συμφέροντά τους. Έχοντας σαν στόχο τη λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών πηγών και την αποκλειστικότητα του εμπορίου και της διακίνησης των κεφαλαίων, δεν άφησαν εκατοντάδες αποικίες και προτεκτοράτα να αναπτυχθούν και να αυτονομηθούν εκτός από τις μετρημένες στα δάχτυλα εξαιρέσεις που κατοικούνταν κυρίως από εποίκους (Καναδάς, Αυστραλία κ.λπ.) και εκτός από τις επίσης μετρημένες στα δάχτυλα περιπτώσεις που ήταν «ειδικού σκοπού». Η Νότια Κορέα επιλέχθηκε σαν προχωρημένο ιμπεριαλιστικό οχυρό στο υπογάστριο της κομμουνιστικής Κίνας, το Χονγκ Κονγκ σαν επιτελικός χρηματιστικός σταθμός του βρετανικού κεφαλαίου στη νοτιοανατολική Ασία, η Σιγκαπούρη ως εμπορικός διακομετακομιστικός σταθμός μεταξύ Δύσης και Ανατολής και η Νότια Αφρική ως χωροφύλαξ του νότιου τμήματος της μαύρης ηπείρου. Και όλες αυτές οι προνομιακής μεταχείρισης αποικίες διοικούνταν άκρως αυταρχικά και απολυταρχικά.
Σε όλο τον κόσμο, στο μεσοπόλεμο, εκτός από την κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση, μόνο η Ιαπωνία και Τουρκία μπόρεσαν να αναπτυχθούν, επειδή δεν έγιναν ποτέ αποικίες.
Αν πράγματι οι Ευρωπαίοι εισήγαγαν στις αποικίες τους προωθημένους θεσμούς, γιατί παρέλειψαν τη δημοκρατία; Γιατί οι πιο ισχυρές, η Βρετανία και η Γαλλία, επιβάλανε στις αποικίες μόνο την οικονομία της αγοράς, κι αυτή μονόπλευρα, και όχι και τη δημοκρατία;
Οι δημοκρατίες στην Ευρώπη ήταν φτιαγμένες από τις ελίτ, προβληματικές. Στο μεσοπόλεμο, ανθούσαν οι τέχνες για τους λίγους, ενώ οι κοινωνίες ήταν ρημαγμένες από τον πόλεμο, βυθισμένες στη φτώχεια και την εξαθλίωση, τα εγκλήματα της αποικιοκρατίας ήταν στο ζενίθ, ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες εντεινόταν, ο αντικομμουνισμός ήταν σε επίπεδο υστερίας και ο φασισμός σε ανοδική πορεία: αυτό ήταν το πολιτικό και οικονομικό υπόβαθρο του Δεύτερου, μέσα σε μια εικοσαετία, Παγκόσμιου Πολέμου!
Τελικά, είχε δίκιο ο Aimé Césaire που έλεγε ότι η βαρβαρότητα που εφαρμόζουν οι Ευρωπαίοι στις αποικίες θα γυρίσει στους ίδιους σαν δηλητήριο που θα τους εκβαρβαρίσει και θα τους μετατρέψει σε αγρίους. Όταν πια οι Ευρωπαίοι είχαν δηλητηριαστεί από την ίδια τους την «επιτυχία» σε βάρος όλων των άλλων, ήταν πλέον έτοιμοι να αποδεχτούν και να συνεργαστούν με το φασισμό και να εκδηλωθούν ρατσιστικά όχι μόνο απέναντι στους εκτός Ευρώπης «υπανάπτυκτους», αλλά και μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να αποχαλινωθούν και να αλληλοσφαχτούν μαζικά από το 1914 ως το 1945.
Πηγή: e-dromos.gr
Στέλιος Ελληνιάδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Μέρος ΣΤ΄ (Διαβάστε το μέρος Α’ μέρος Β’ μέρος Γ’ μέρος Δ’ μέρος Ε)
Ακόμα και οι πιο έγκυροι ιστορικοί αποφεύγουν τα «περάσματα» που η δυτική πολιτική κουλτούρα θεωρεί κακοτοπιές. Στην πλειονότητα των πιο πρόσφατων μεγάλων τόμων που έχουν γραφτεί και κυκλοφορούν για την ευρωπαϊκή ιστορία του 20ού αιώνα, δύο ζητήματα μέγιστης σημασίας προσεγγίζονται με εξαιρετικά επιλεκτικό και επιφυλακτικό τρόπο. Αφενός το φασιστικό φαινόμενο και αφετέρου η αποικιοκρατία.
Κατά κανόνα, ο ναζισμός κι ο φασισμός αποδεσμεύονται από τον καπιταλισμό, σαν να είναι φαινόμενα «κατ’ εξαίρεσιν», ακόμα κι εχθρικά στον καπιταλισμό, ενώ είναι γνωστό ότι πέρα από τη δημαγωγική αντικαπιταλιστική ρητορεία των εκλεγμένων δικτατόρων το μεγάλο κεφάλαιο στήριξε τα φασιστικά καθεστώτα και στηρίχτηκε απ’ αυτά. Στην ευρωπαϊκή αφήγηση, το ούλτρα καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό καθεστώς της Γερμανίας εξαφανίζεται ή γκριζάρεται υπό τη σκιά του Χίτλερ που δεσπόζει σαν να είναι ο κομιστής ενός νέου συστήματος ασύμβατου με τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό. Το ίδιο και με το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό καθεστώς της Ιταλίας που εξαφανίζεται ή γκριζάρεται υπό τη σκιά του Μουσολίνι, ακόμα και το φασιστικό καθεστώς της Ισπανίας που αναφέρεται ως «φρανκικό» και όχι ως ακραία επιθετικό καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό ή της Πορτογαλίας το οποίο ήταν αποικιοκρατικό-ιμπεριαλιστικό από τα γεννοφάσκια του εδραιωμένο επί ευρωπαϊκού εδάφους μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970!
Ο αυταρχισμός αυτών των καθεστώτων, που εκ του πονηρού προσωποποιούνται και ταυτίζονται με τον Χίτλερ, τον Μουσολίνι ή τον Φράνκο, δεν είναι καθόλου ασύμβατος με τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, ούτε πρωτότυπος και μοναδικός. Αντιθέτως είναι αναπόσπαστο κομμάτι του και μάλλον ως «παραλλαγή» του αποτελεί την πιο «πούρα» μορφή του συστήματος. Εξάλλου, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τόσο ο Χίτλερ όσο και ο Μουσολίνι αναδείχτηκαν μέσα από τη νόμιμη εκλογική και κοινοβουλευτική διαδικασία που αποτελεί την πεμπτουσία του αστικού πολιτεύματος. Εκλεκτά παιδιά του είναι οι δικτάτορες, ο ακραίος κυματοθραύστης που σε κρίσιμες καταστάσεις υιοθετείται από τις άρχουσες ελίτ και προστατεύει το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα από τους μετριοπαθείς και τους επαναστάτες.
Δικτατορίες της δημοκρατίας
Μία χειροπιαστή απόδειξη για τη σχέση αυταρχισμού και καπιταλισμού, είναι το μέγεθος, το βάθος, η έκταση και η διάρκεια του αυταρχισμού που ασκήθηκε από τα φερόμενα ως μη αυταρχικά με δημοκρατικούς θεσμούς καθεστώτα της Ευρώπης σε βάρος όλης της ανθρωπότητας καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα.
Σε πολλά –κατά άλλα αρκετά αξιόπιστα– ιστορικά πονήματα, η αποικιοκρατία αναφέρεται μόνο παρεμπιπτόντως. Δεν παραλείπεται πάντα, αλλά κι όταν αναφέρεται έχει μια πολύ δευτερεύουσα θέση και σε κάθε περίπτωση δεν λαμβάνεται υπόψη ως κριτήριο ή ως παράγων για τον καθορισμό της αληθινής και ουσιαστικής φύσης των ευρωπαϊκών κρατών.
Όπως παρουσιάζονται ως «εκτροπές» και όχι ως «σύμφυτοι» με τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό οι ασύλληπτοι σε βαρβαρότητα δύο παγκόσμιοι πόλεμοι που γεννήθηκαν επί ευρωπαϊκού εδάφους μεταξύ των ανταγωνιστικών καπιταλιστικών κρατών και εξαπλώθηκαν σε όλη την οικουμένη, έτσι και η άγρια κατοχή και εκμετάλλευση του μεγαλύτερου μέρους της ανθρωπότητας από τις ευρωπαϊκές μητροπόλεις υποβαθμίζεται και αποσυνδέεται από το πολιτικό τους σύστημα. Δηλαδή, το αστικό πολίτευμα καλύπτεται για να μην αμαυρωθεί, να μην ενοχοποιηθεί και να μην ακυρωθεί από τους πολέμους που το ίδιο προκαλεί και από τις γενοκτονίες και τις λεηλασίες που διαπράττει έξω από τα σύνορα του μητροπολιτικού κράτους. Για να μπορεί η αστική δημοκρατία να κάνει καταστροφικούς τοπικούς και παγκόσμιους πολέμους και να εκμεταλλεύεται βάναυσα και ασύστολα όλους τους λαούς του κόσμου χωρίς να θίγεται η αξία και το κύρος της!
Αυτή είναι η λογική πολλών σύγχρονων ιστορικών, πολιτικών, πανεπιστημιακών, δημοσιογράφων και όλων εν γένει των παρατρεχάμενων του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Κι έτσι μπορούν αλληλοκαλυπτόμενοι να περιγράφουν τις πιο τερατώδεις και πιο μαζικές αγριότητες που διαπράχθηκαν από τα αστικά πολιτεύματα χωρίς να θέτουν σε αμφισβήτηση το ίδιο το σύστημα που τις προκαλεί! Μπορούν να υπερηφανεύονται για τη δημοκρατία τους κι ας έχει προκαλέσει ή συνεργήσει στο μακελειό 30 ή 70 εκατομμυρίων ανθρώπων κι ας έχει υπό τον αποπνικτικό ζυγό της μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια σε όλη την υφήλιο!
Σε αντίθεση, βέβαια, με τα κομμουνιστικά καθεστώτα που, σύμφωνα με τη μεροληπτική κρίση των «ειδικών» και των μέσων προπαγάνδας, ευθύνονται για όλες τις δικές τους εκτροπές οι οποίες αποδίδονται όχι σε συγκυρίες, λάθη ή παρεκκλίσεις, αλλά στην ίδια τη φύση του κομμουνισμού! Αυτή είναι η «αντικειμενικότητα» των έγκυρων δυτικών ιστορικών και λοιπών θεραπαινίδων του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Παγκόσμια λεηλασία
Στην περίοδο του μεσοπολέμου, δηλαδή στα χρόνια που η Σοβιετική Ένωση κλείνεται στον εαυτό της για να χτίσει εκ του μηδενός κινούμενη σε αχαρτογράφητα πεδία το νέο σοσιαλιστικό σύστημα μετά τη νικηφόρα έκβαση της Επανάστασης του 1917, την εξουδετέρωση των αντεπαναστατικών τσαρικών δυνάμεων αλλά και την απόκρουση της εισβολής όλων των ιμπεριαλιστικών κρατών και των συμμάχων τους (1918-1922), η αποικιοκρατία βρίσκεται στην κορύφωσή της. Με επικεφαλής τις «πιο δημοκρατικές» χώρες της Ευρώπης, την Αγγλία και τη Γαλλία, όλες οι χώρες που σήμερα αποτελούν τον εσώτερο πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης συμμετείχαν σε κάποια φάση, περισσότερο ή λιγότερο, είτε στο δουλεμπόριο, είτε στην αποικιοκρατία είτε και στα δύο: Γερμανία, Ισπανία, Ιταλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Πορτογαλία, Δανία, Σουηδία, Αυστρία, Ουγγαρία, Νορβηγία, Πολωνία, Λιθουανία…
Σύμφωνα με τις μελέτες του ιστορικού Philip Hoffman, τον καιρό του «Μεγάλου Πολέμου», οι Ευρωπαίοι είχαν υπό τον έλεγχό τους το 84% της γήινης σφαίρας! 7 ευρωπαϊκές χώρες μαζί με τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία, είχαν μοιράσει μεταξύ τους και διοικούσαν με απολυταρχικό τρόπο 600 εκατομμύρια ανθρώπους! Το 70% «ανήκε» στους Βρετανούς, το 10% στους Γάλλους, το 9% στους Ολλανδούς, το 4% στους Ιάπωνες και το υπόλοιπο 7% στους άλλους 5 εταίρους-ανταγωνιστές. Μικροί και μεγάλοι κατακτητές είχαν χωρίσει τον κόσμο σε 418 αποικίες, από τις οποίες 90 ήταν «βρετανικές», 50 «γαλλικές», 21 «πορτογαλικές», 13 «ολλανδικές», 12 «γερμανικές», 11 «ιταλικές» κ.λπ. Ακόμα και οι πρώην αποικίες της Βρετανίας με εγκάθετους λευκούς εποίκους απέκτησαν αποικίες, η Αυστραλία τη Νέα Γουινέα, η Νέα Ζηλανδία τη Σαμόα και η Νότια Αφρική τη Νοτιοδυτική Αφρική (Ναμίμπια) με εντολή της Κοινωνίας των Εθνών!
Οι τρεις αυτές βρετανικές κτήσεις μαζί με τον Καναδά είχαν εποικιστεί από Βρετανούς που φρόντισαν να εξαφανίσουν ή να μειώσουν στο έπακρο τους ιθαγενείς λαούς, τους Αβορίγινες, τους Μάορι και τους μαύρους, αντιμετωπίζοντάς τους ως βλαβερά παράσιτα, δούλους ή άγρια ζώα! Ό,τι έγινε και στην Αμερική, βόρεια, κεντρική και νότια, από Ισπανούς, Πορτογάλους, Βρετανούς, Γάλλους, Ολλανδούς και κάθε καρυδιάς καρύδι Ευρωπαίο που από την εποχή των κονκισταδόρες μέχρι τον εικοστό αιώνα καταπατούσαν, καταλήστευαν και εξαφάνιζαν τους εντόπιους λαούς και πολιτισμούς.
Σαν τις ακρίδες
Δεν φτάνει που άρπαζαν τις χώρες και τα πολύτιμα πλούτη τους, εφάρμοζαν και πολιτικές γενοκτονίας εναντίον των αυτοχθόνων λαών. Πάνω από 5 εκατομμύρια Βρετανοί εγκαταστάθηκαν με βία σε ορισμένες περιοχές που τις χαρακτήρισαν «ακατοίκητες»: 2,5 εκ. στον Καναδά, 1,5 εκατ. στην Αυστραλία, 750 χιλιάδες στη Νέα Ζηλανδία, 450 χιλ. στη Νότια Αφρική κ.α. Τα ίδια έκαναν και οι Γάλλοι, με 1,3 εκ. στην Αλγερία, 200 χιλιάδες στο Μαρόκο, 100 χιλ. στην Τυνησία κ.α., κι από κοντά, με μικρότερους αριθμούς, οι Πορτογάλοι, Ολλανδοί κ.λπ. Όπως είχαν κάνει οι Ισπανοί και οι άλλοι κατακτητές από τον καιρό του Κολόμβου. Δηλαδή, δεν υφάρπαζαν μόνο τις πρώτες ύλες και τα τρόφιμα που έστελναν δωρεάν στις μητροπόλεις, αλλά οικειοποιούνταν ολόκληρες ηπείρους. Γι’ αυτό, βλέπουμε σήμερα οι απόγονοι των πρώτων εποίκων να έχουν ακόμα την εξουσία και να ελέγχουν πολλές χώρες που καταπατήθηκαν πριν από 100 ή και 500 χρόνια από τους λευκούς Ευρωπαίους!
Είναι αναγκαίο να μην λησμονούμε ότι μόνο στην αμερικανική ήπειρο, χοντρικά από το 1500 και μετά, οι λευκοί κατακτητές από την Ευρώπη εξολόθρευσαν με τους πιο βάρβαρους τρόπους πάνω από 70.000.000 ιθαγενείς! Σε περιοχές που οι Ευρωπαίοι εξόντωσαν τους περισσότερους ιθαγενείς, ελλείψει εργατικών χεριών, τους αντικατέστησαν με μαύρους από την Αφρική στήνοντας ένα τεράστιο και εξίσου απάνθρωπο σύστημα δουλεμπορίου! Έτσι απέκτησε η αμερικανική ήπειρος μαύρους κατοίκους!
Αυτό εξηγεί και τη σημερινή σύνθεση των πληθυσμών στις ηπείρους της Αμερικής και της Αφρικής. Σε πάνω από 60 χώρες με αυτόχθονες πληθυσμούς, υπάρχουν σήμερα μικρές, μεσαίες και πλειοψηφικές κοινότητες λευκών. Για παράδειγμα, στην Αργεντινή το 97% των κατοίκων της έχουν ευρωπαϊκή καταγωγή! Στην Ουρουγουάη είναι το 88%, στην Κούβα το 65%, στη Χιλή πάνω από 60%, στη Βραζιλία το 47%, στη Βενεζουέλα το 42% κ.λπ.! Στον Καναδά, οι λευκοί είναι το 80% του πληθυσμού και στις ΗΠΑ, μαζί με ισπανόφωνους λευκούς και μη, περίπου 72%. Στη Νότια Αφρική το 16,6% του πληθυσμού είναι λευκοί. Αλλά στο ποσοστό των μη λευκών συμπεριλαμβάνεται κι ένα σημαντικό ποσοστό «μιγάδων», από τη συνένωση λευκών και ιθαγενών, που σε μερικές περιπτώσεις, όπως στο Μεξικό φτάνει μέχρι το 80% του συνολικού πληθυσμού της χώρας! Στην Ωκεανία, οι Ευρωπαίοι είναι το 89% στην Αυστραλία , το 78% στη Νέα Ζηλανδία, στη Νέα Καληδονία 35%, στη Χαβάη 25% κ.λπ.
Ποιοι είναι οι βάρβαροι;
Καμία ομορφιά δεν είχε η αποικιοκρατία, ούτε στην πρώτη φάση ούτε στη δεύτερη. Αντίθετα, στη συνείδηση των λαών που την υπέστησαν ή ακόμα την υφίστανται άμεσα ή έμμεσα, η αποικιοκρατία είναι συνυφασμένη με τη φρίκη, την κτηνωδία, την εξαθλίωση και τον αφανισμό. Με εκατοντάδες εκατομμύρια νεκρούς από πολέμους, γενοκτονίες, σφαγές, δολοφονίες, βασανιστήρια, ξεριζωμούς, εξορίες, μολυσματικές ασθένειες (ευλογιά, ιλαρά κ.λπ.) που το ανοσοποιητικό σύστημα των υπόδουλων δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει, βιασμούς, εκμετάλλευση σε καταναγκαστικά έργα μέχρι θανάτου και παιδική εργασία, επιστρατεύσεις εκατομμυρίων Ασιατών και Αφρικανών σε μακρινούς πολέμους των μητροπόλεων. Μόνο από την Ινδία και την Κίνα, μέχρι το 1930, οι Βρετανοί έστειλαν περίπου 60 εκατομμύρια Ινδούς και Κινέζους να δουλέψουν σαν υπηρέτες υπό άθλιες συνθήκες στις αποικίες τους! Πολλοί απ’ αυτούς δεν γύρισαν ποτέ στις πατρίδες τους. Με λεηλασία πλούτου και εξάντληση πλουτοπαραγωγικών πηγών, σύνορα επί χάρτου που διασπούσαν φυλές, έθνη και λαούς, τοκογλυφικά δάνεια, ηθική και ψυχολογική αποδιοργάνωση… Ολόκληροι λαοί εξαφανίστηκαν, περιοχές τεράστιες απογυμνώθηκαν από τα φυσικά τους αγαθά, πολιτισμοί χιλιάδων χρόνων ισοπεδώθηκαν, γλώσσες απαγορεύτηκαν, μνημεία εκθεμελιώθηκαν, συστήματα κοινωνικής οργάνωσης διαλύθηκαν, το περιβάλλον μολύνθηκε, αμέτρητοι άνθρωποι υποδουλώθηκαν και έχασαν την ψυχική τους υπόσταση και ισορροπία. Είναι όλα αυτά ασύνδετα από τα αστικά πολιτεύματα και αθωωτικά για τα καπιταλιστικά κράτη;
Για να δικαιολογηθεί στην Ευρώπη η ασύλληπτη σε μέγεθος και ποιότητα βαρβαρότητα ενεργοποιήθηκαν επιστήμονες, μέσα και θεωρίες προκειμένου να υποβαθμίσουν τα θύματα της αποικιοκρατίας στην κατηγορία του μη-ανθρώπου ή του ημιανθρώπου, του άγριου και απολίτιστου, που χρήζει εκπολιτισμού και αναβάθμισης από τους ανώτερους όχι μόνο πολιτισμικά, αλλά και βιολογικά και ανθρωπολογικά, λευκούς Ευρωπαίους.
Πέρα από τους πρώτους σε κάθε κακουργηματική πρακτική πολιτικούς και δημοσιογράφους, βιολόγοι, εθνολόγοι, γιατροί, ανθρωπολόγοι, σεξολόγοι, λογοτέχνες, ακόμα και γεωγράφοι, έγιναν διάσημοι για τις εργασίες και τα πορίσματά τους με τα οποία υποστήριζαν ότι οι κατακτημένοι λαοί είναι κατώτεροι από κάθε άποψη και ότι ήταν φτιαγμένοι εκ θεού ή εκ φύσεως για να υπηρετούν τους ανώτερους τους λευκούς Ευρωπαίους. Ότι τα κεφάλια τους ήταν μικρότερα, ότι τα γεννητικά όργανα των γυναικών ήταν σαν των μαϊμούδων και άλλες τέτοιου είδους φυλετικές, πολιτισμικές και σεξιστικές τερατολογίες δημιούργησαν μια φιλολογία ικανή να εξευγενίσει τα φρικαλέα εγκλήματα των λευκών Ευρωπαίων.
Στο κλασικό βιβλίο του Walter Rodney «Πώς η Ευρώπη υποανέπτυξε την Αφρική» υπάρχουν πολλά στοιχεία για το πώς η Αφρική εμποδίστηκε να αναπτυχθεί.
Φταίνε τα θύματα
Ούτε σήμερα έχουν εκλείψει αυτού του είδους οι απόψεις στη Δύση. Στη Βρετανία, έρευνα (YouGov) έδειξε ότι η πλειονότητα επιθυμεί την ανασύσταση της βρετανικής αυτοκρατορίας και των αποικιών. Η κατά τον ακαδημαϊκό Paul Gilroy «μεταποικιακή μελαγχολία», συνίσταται, όπως γράφει ο Kehinde Andrews στην εφημερίδα The Guardian, στην «ελαχιστοποίηση της κτηνώδους ιστορίας της Βρετανικής Αυτοκρατορίας –εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν ως αποτέλεσμα του φαύλου καθεστώτος της Βρετανίας- και την περηφάνια για “τις δόξες και όλες τις υπηρεσίες που πρόσφερε στην ανθρωπότητα” όπως έλεγε ο Τσόρτσιλ.»
Βλέπουμε καθημερινά με πόση περιφρόνηση αντιμετωπίζονται οι μουσουλμάνοι, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες. Στους ακαδημαϊκούς κύκλους είναι πολιτικά πιο ορθό να υποστηρίζεται ότι η αποικιοκρατία ευνόησε τους «άλλους» επειδή μετέφερε στις αποικίες ένα πιο εξελιγμένο πολιτικό και οικονομικό σύστημα που τις αναβάθμισε και βελτίωσε τους όρους ζωής των ιθαγενών. Ότι το όφελος ήταν αμοιβαίο. Αλλά αυτή η άποψη που εξιδανικεύει τη Δύση, δεν μπορεί να τεκμηριωθεί με πραγματικά στοιχεία, παρ’ όλο που υπάρχουν θιασώτες της οι οποίοι έφτασαν να υποστηρίζουν ότι η λύση για να ξεφύγουν από τη φτώχεια και την υπανάπτυξη οι χώρες του φτωχού Νότου θα ήταν να επανέλθουν σε καθεστώς αποικίας (Bruce Gilley, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Πόρτλαντ)!
Όπως γράφει ο Joseph McQuade από το Κέντρο Νοτιοασιατικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Τορόντο, η στρέβλωση αυτή είναι ισοδύναμη με την άρνηση του Ολοκαυτώματος. «Η αποικιοκρατία ήταν μία καταστροφή και τα στοιχεία το αποδεικνύουν». Αναφέρει, μάλιστα, δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα, της Ινδίας και του Κονγκό. «Από το 1757 ως το 1947, σε όλη την περίοδο της βρετανικής κυριαρχίας, δεν υπήρξε καμία αύξηση του κατά κεφαλήν εισοδήματος στην ινδική υποήπειρο. Αυτό είναι εκπληκτικό με δεδομένο ότι η ινδική υποήπειρος παραδοσιακά ήταν ένα από τα πλουσιότερα μέρη στον κόσμο… Από το 1872 ως το 1921, το προσδόκιμο ζωής στην Ινδία έπεσε κατά το σοκαριστικό 20%. Αντιθέτως, κατά τη διάρκεια των 70 χρόνων της ανεξαρτησίας της, το προσδόκιμο αυξήθηκε κατά 66%.» Αναφέρει, επίσης, ότι σε τρεις μεγάλους λιμούς που οι νεκροί από την πείνα υπολογίζεται ότι μπορεί να έφτασαν τα 30 εκατομμύρια Ινδούς, τα στοιχεία δείχνουν ότι τα περισσότερα θύματα καταγράφηκαν στις περιοχές που έφταναν τα βρετανικά τρένα! Γιατί οι σιδηρόδρομοι είχαν κατασκευαστεί από τους Βρετανούς για να χρησιμοποιούνται αφενός για να μεταφέρουν στρατεύματα που κατέπνιγαν τις εξεγέρσεις εναντίον τους και αφετέρου για να μεταφέρουν τα τρόφιμα που παράγονταν στις πιο εύφορες περιοχές τα οποία προόριζαν για την τροφοδοσία των βρετανικών στρατευμάτων που ήταν διασπαρμένα σε όλο τον κόσμο. Μάλιστα, ο McQuade αναφέρει ότι όταν στο μεγάλο λιμό της Βεγγάλης με τρία εκατομμύρια νεκρούς το 1943, ζητήθηκε από τον Τσόρτσιλ να διακόψει την αφαίρεση των τροφίμων από τις λιμοκτονούσες περιοχές, αυτός απάντησε ότι οι Ινδοί φταίνε για το χαμό τους γιατί «γεννάνε σαν κουνέλια»!
Καταδικασμένοι στη φτώχεια
Οι συνήγοροι της αποικιοκρατίας, προσπερνώντας εκατοντάδες άλλες αποικίες που καθηλώθηκαν στη φτώχεια και την υπανάπτυξη, ισχυρίζονται ότι οι αποικίες του Χονγκ Κονγκ, της Σιγκαπούρης, της Νότιας Αφρικής και της Νότιας Κορέας που αναπτύχθηκαν σε ευρωπαϊκά επίπεδα αποτελούν απόδειξη ότι η εξάρτηση από τις μητροπόλεις ήταν ευεργετική. Πράγματι ήταν, αλλά μόνο για μια χούφτα αποικίες που επιλέξανε οι αποικιοκράτες επειδή αυτό εξυπηρετούσε τα συμφέροντά τους. Έχοντας σαν στόχο τη λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών πηγών και την αποκλειστικότητα του εμπορίου και της διακίνησης των κεφαλαίων, δεν άφησαν εκατοντάδες αποικίες και προτεκτοράτα να αναπτυχθούν και να αυτονομηθούν εκτός από τις μετρημένες στα δάχτυλα εξαιρέσεις που κατοικούνταν κυρίως από εποίκους (Καναδάς, Αυστραλία κ.λπ.) και εκτός από τις επίσης μετρημένες στα δάχτυλα περιπτώσεις που ήταν «ειδικού σκοπού». Η Νότια Κορέα επιλέχθηκε σαν προχωρημένο ιμπεριαλιστικό οχυρό στο υπογάστριο της κομμουνιστικής Κίνας, το Χονγκ Κονγκ σαν επιτελικός χρηματιστικός σταθμός του βρετανικού κεφαλαίου στη νοτιοανατολική Ασία, η Σιγκαπούρη ως εμπορικός διακομετακομιστικός σταθμός μεταξύ Δύσης και Ανατολής και η Νότια Αφρική ως χωροφύλαξ του νότιου τμήματος της μαύρης ηπείρου. Και όλες αυτές οι προνομιακής μεταχείρισης αποικίες διοικούνταν άκρως αυταρχικά και απολυταρχικά.
Σε όλο τον κόσμο, στο μεσοπόλεμο, εκτός από την κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση, μόνο η Ιαπωνία και Τουρκία μπόρεσαν να αναπτυχθούν, επειδή δεν έγιναν ποτέ αποικίες.
Αν…
Αν πράγματι οι Ευρωπαίοι εισήγαγαν στις αποικίες τους προωθημένους θεσμούς, γιατί παρέλειψαν τη δημοκρατία; Γιατί οι πιο ισχυρές, η Βρετανία και η Γαλλία, επιβάλανε στις αποικίες μόνο την οικονομία της αγοράς, κι αυτή μονόπλευρα, και όχι και τη δημοκρατία;
Οι δημοκρατίες στην Ευρώπη ήταν φτιαγμένες από τις ελίτ, προβληματικές. Στο μεσοπόλεμο, ανθούσαν οι τέχνες για τους λίγους, ενώ οι κοινωνίες ήταν ρημαγμένες από τον πόλεμο, βυθισμένες στη φτώχεια και την εξαθλίωση, τα εγκλήματα της αποικιοκρατίας ήταν στο ζενίθ, ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες εντεινόταν, ο αντικομμουνισμός ήταν σε επίπεδο υστερίας και ο φασισμός σε ανοδική πορεία: αυτό ήταν το πολιτικό και οικονομικό υπόβαθρο του Δεύτερου, μέσα σε μια εικοσαετία, Παγκόσμιου Πολέμου!
Τελικά, είχε δίκιο ο Aimé Césaire που έλεγε ότι η βαρβαρότητα που εφαρμόζουν οι Ευρωπαίοι στις αποικίες θα γυρίσει στους ίδιους σαν δηλητήριο που θα τους εκβαρβαρίσει και θα τους μετατρέψει σε αγρίους. Όταν πια οι Ευρωπαίοι είχαν δηλητηριαστεί από την ίδια τους την «επιτυχία» σε βάρος όλων των άλλων, ήταν πλέον έτοιμοι να αποδεχτούν και να συνεργαστούν με το φασισμό και να εκδηλωθούν ρατσιστικά όχι μόνο απέναντι στους εκτός Ευρώπης «υπανάπτυκτους», αλλά και μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να αποχαλινωθούν και να αλληλοσφαχτούν μαζικά από το 1914 ως το 1945.
Πηγή: e-dromos.gr
Στέλιος Ελληνιάδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου